Mop-thief

Dat had ze niet. Voor Alex erop kon reageren of er zelf achter aan kon gaan, was Lynn alweer de deur door naar binnen. De jongeman raakte lichtelijk in paniek. Wat als er nu weer iemand aankwam? Hij had zelf een betere kans om niet gesnapt te worden dan haar! Een meisje op een mannentoilet kwam verdachter over dan iemand waarvan het geslacht wat moeilijker leek in te schatten. Alex draaide zich om en keek alert om zich heen. Zodra er iemand aan zou komen, dan moest hij degene zijn om de aandacht af te leiden. Hij had geen flauw idee hoe hij dat zou kunnen doen, maar dat was een zorg voor wanneer er echt iemand naar de wc wilde, bedacht hij zich.

Dat kwam sneller dan hij verwacht had. Een jonge puber, niet ouder dan zeventien, kwam zijn kant op gelopen en reikte al naar de deur met zijn hand. Alex duwde die snel aan de kant, besefte zich dat hij zich nogal impulsief gedroeg en werd meteen een flink stuk nerveuzer. “E-Euh,” stamelde hij, terwijl hij de blik van de jongen op zich voelde branden. Hij was niet helemaal zeker of het echt minachtend was of dat hij zich dat verbeeldde. “Ik heb mijn nichtje daar naar binnen laten gaan om even te kunnen plassen,” loog hij vlug. Het klonk niet als een erg goede leugen, maar de jongen haalde nonchalant zijn schouders op. “Oké, dan wacht ik wel even,” reageerde hij. Alex dankte de Goden dat jongens van die leeftijd meestal niet erg diep over dingen nadachten. Hij reikte dit keer zelf naar de deur, duwde die op een kiertje open en riep naar binnen. “L-Lynn, ben je al klaar? Dan kunnen we gaan,” sprak hij, proberend net zo nonchalant als de jongen te klinken, alsof ze daadwerkelijk op een familie-uitje waren.

Alex' stem klonk buiten de deur op. Lynn bevroor heel even. Toen de deur iets geopend werd, echter, was ze klaar om opnieuw in een toilethokje te duiken, de adrenaline pompend door haar lichaam. De deur ging alleen niet verder open, zoals Lynn gedacht had. Ze bleef op haar hoede; dat kon later nog steeds gebeuren, immers. In plaats daarvan keerde de stem van Alex terug. Dat er iets aan de hand was, was aan de toon van de blondharige te horen. Meteen werd de paniek heviger, maar Lynn begreep wel dat meespelen, om welke reden dat dan ook nodig was, het beste zou zijn. Ze liep naar een hokje, opende de deur en ging erachter staan. "Bijna!" riep ze terug, de tekenen van zenuwachtigheid uit haar stem bannend. Na vijf seconden afgeteld te hebben in haar hoofd, trok ze het lege toilet door en liep ze vervolgens naar één van de wastafels, waarvan ze een kraan even aanzette. Of het geluid van kletterend water überhaupt buiten te horen was, wist ze niet. Ze wilde in ieder geval niet riskeren dat wie of wat er aan de andere kant van de deur stond achterdochtig werd.

Weer enkele seconden later opende Lynn de deur. Voorzichtig, niet zeker wat ze kon verwachten. Haar ogen ontmoetten die van een jongen van ongeveer haar leeftijd. Oh. "Sorry dat je moest wachten," sprak ze met een geveinsd kalme glimlach, waarna ze de deur voor hem openhield. Waarom de jongen naar de enige deur liep waarop stond dat hij bezet was, wist ze niet. Misschien had hij het rode plaatje niet gezien, misschien was er een andere reden, het enige dat er echt toe deed was dat hij gestopt moest worden. "Oh, uh," riep ze snel. De jongen hield de hand die hij naar de deurknop uitgestoken had stil in de lucht en draaide zich verward naar haar om. "Die zou ik niet gebruiken," vervolgde ze vlug, "hij is erg smerig." Dat was reden genoeg om een toilet niet te gebruiken, toch? Ze hoopte het met heel haar hart.

Bijna, was het antwoord dat hij kreeg. Ze klonk verder weg dan hij verwacht had, waardoor hij een kort moment fronste. Daarna hoorde hij het geluid van een wc die doortrok en klikte het meteen. Lynn was naar een hokje gegaan zodat het geloofwaardig over zou komen. Dan was ze best slim voor haar leeftijd, bedacht Alex zich, want zelf zou hij er niet bij stil hebben gestaan. Het meisje liep zelfs nog naar de wastafel om haar handen zogenaamd te wassen en kwam toen naar buiten. Hij verwelkomde haar met een tevreden, hoewel ietwat nerveuze, glimlach. Daarna bekeek hij de rest van de gebeurtenissen met nog meer zenuwen dan hij eigenlijk dacht te kunnen hebben.

Alex liet zijn grijze ogen naar de jongen glijden, versteende toen hij zag welk hokje hij in wilde gaan en kreeg het niet voor elkaar om iets te zeggen. Gelukkig was Lynn de reddende engel in nood, want zij leek haar stem nog niet te zijn verloren. De vreemdeling haalde nonchalant zijn schouders op en liep naar het hokje tegenover die waar hij nu stond. Gevaar geweken. Meteen toen de wc-deur in het slot viel kwam Alex in beweging. “Laten we snel gaan,” fluisterde hij tegen Lynn. Mocht de bewaker gevonden worden, dan wilde hij niet in de buurt zijn. “Ik moet ook nog mijn eigen pokémon terugvinden.” Sagittarius en Aquarius konden zich wel redden, toch? Hij hoopte het maar.

Acreuszijdank, de jongen opende een andere deur. Toen deze achter hem dichtviel, slaakte Lynn een opgeluchte zucht. "Goed plan," fluisterde ze terug, terwijl ze tegelijkertijd met haar gezelschap in beweging kwam. Ze hadden nog zoveel te doen, realiseerde de zwartharige zich op dat moment. Atlas zat nog steeds in een van de tanks in het gebouw, waar ook nog steeds een plas water omheen lag. Ze moesten om dat laatste probleem op te lossen nog steeds een zwabber vinden, en daarnaast waren ze gedurende de zoektocht naar het schoonmaakartikel in kwestie afgescheiden van twee van Alex' Pokémon, die de blondharige natuurlijk terug wilde vinden. In een poging om haar aanvankelijke probleem op te lossen, had ze eigenlijk alleen maar meer problemen veroorzaakt. En daar had ze Alex in meegetrokken, besefte Lynn zich. "Hey, uh," begon ze, haar blik kort op de jongeman richtend voordat ze weer wegkeek. "Sorry dat ik je hierin betrokken heb." Ze voelde zich best schuldig. Dit was vast niet hoe Alex zijn uitje voor zich had gezien.

Hij had net een paar stappen gezet toen Lynn zijn aandacht trok. Alex verlangzaamde zijn pas en keek het meisje afwachtend aan. Ze bood haar excuses aan. Het bracht een zachte glimlach op zijn gelaat, want hoewel hij het niet oké vond dat ze zich daar schuldig om voelde, gaf het wel aan dat ze aan hem dacht. “Dat is niet jouw schuld,” besloot hij als eerste te zeggen. “Ik koos er zelf voor om je te willen helpen. Daar kan jij niks aan doen.” Hij keek even rond. Waar, euh, waar gingen ze ook alweer heen? Hij wist het niet meer. Ze moesten sowieso een dweil vinden, maar door dat gedoe met die bewaker waren ze erg van koers geraakt – en het hielp niet dat Alex erdoor was afgeleid. “Weet jij waar we ook alweer heen wilden?” vroeg hij onzeker aan Lynn.

Haar gezelschap was het niet met haar eens; Alex had er zelf voor gekozen om te helpen. Dat was waar, moest Lynn toegeven, maar toch wilde ze het er niet mee eens zijn. Wat nou als de bewaker hen wel had weten te pakken, immers? Wat als de andere bezoekers hen met de slapende man gezien hadden? Ze hadden momenteel in serieuze, grote problemen kunnen zijn, en dat allemaal omdat zij een dweil nodig had.

Toen Lynn deze gedachtegang onder woorden wilde brengen, echter, zag ze dat Alex rond aan het kijken was. "Nog steeds," antwoordde ze daarom maar. "Bedankt." Een bezorgd fronsje nam vervolgens plaats op het voorhoofd van de zwartharige, en ook zij speurde nu de omgeving af. Haar gedachten gingen meteen naar dat er vast weer iets mis was. Waren het meer andere bezoekers, meer bewakers? Het antwoord kwam al snel en was – gelukkig, voor de verandering – een stuk minder erg dan Lynn verwacht had. Een opgeluchte 'oh' verliet haar mond dan ook voordat ze antwoordde: "Een bassin waar shows worden gehouden, als we nog de juiste route volgen." Kort gebaarde ze naar de kaart. "Als er veel mensen komen, is er hopelijk ook veel schoon te maken." Dat leek haar ten minste logisch. Lynn hoopte maar dat het universum het met haar eens was.

Hij werd bedankt. Alex richtte kort een blik op Lynn om naar haar te kunnen glimlachen. Een oprechte, zodat ze wist dat hij het niet erg vond om haar te helpen. Ze was aardig, dus hij deed het graag. Zelfs als ze dat niet was geweest had hij toch die drang gehad. Iemand aan hun lot overlaten was iets wat hij gewoon niet zou kunnen. Lynn gaf antwoord op zijn vraag en gebaarde toen naar zijn kaart. Alex haalde die tevoorschijn om de route weer te kunnen bekijken. “Ah, ja,” zei hij toen. “Als we deze weg volgen, komen we er vanzelf.” Toevallig, maar hij klaagde niet. Verre van, zelfs. Misschien kwamen ze Aquarius en Sagittarius onderweg nog wel tegen.

De glimlach die de reactie op haar woorden vormde, zei Lynn genoeg. Ze glimlachte terug, en richtte zich vervolgens op de taak die voor hen lag; het vinden van het showbassin. Wonder boven wonder zou dit niet al te moeilijk moeten zijn; het tweetal hoefde alleen maar een rechte weg te volgen en ze zouden hun doel bereiken. "Mooi," reageerde Lynn, een hint van opluchting in haar stem. Ze hoefden geen halve kruistocht te maken. Nu ze geen slapende bewaker meer met zich meesleepten en er daardoor een stuk minder verdacht uitzagen, moest dit niet moeilijk zijn. Of ten minste, dat hoopte Lynn vurig. Lukte dit, dan waren nog niet al hun problemen opgelost, maar het zou zeker een begin zijn.

Ondanks dat Alex zich op het moment geen zorgen meer hoefde te maken om bezoekers, spanden zijn spieren toch nog een paar keer aan toen ze er een aantal passeerden. Hij keek af en toe vluchtig naar Lynn of ze hetzelfde had, maar voor de verandering ging er niets mis. Alex zag een bordje dat aangaf dat ze in de buurt van de bassin waren en zuchtte opgelucht. “Het is zo te zien niet ver meer,” deelde hij mee. Hij draaide zijn hoofd naar de zwartharige, waardoor het zicht op het aquarium naast hem werd ontnomen. Hierdoor kreeg hij niet mee dat zijn Squirtle gehaast naar het raam kwam gezwommen en er gealarmeerd op tikte. Alex zag daarom ook niet dat zijn arme Aquarius werd achtervolgd door een paar hongerige Sharpedo.

Iedere keer dat andere bezoekers langs hen heen liepen, deed Lynn extra haar best om er normaal uit te zien. Ergens wist ze wel dat er niets vreemds aan haar te zien was als ze gewoon alleen liep, maar om de één of andere reden was ze alsnog bang dat het gegeven dat ze even geleden een slapende bewaker in een toilethokje hadden achtergelaten van haar gezicht af te lezen was. Oogcontact maken met de voorbijgangers vermeed ze dan ook. Ze staarde vooruit, maar probeerde dat niet zo te doen dat het opviel. Toen Alex haar aansprak, echter, richtte de zwartharige haar blik wel opzij. Voor een moment waren haar ogen ook daadwerkelijk op de jongen gericht. Daarna trok iets achter hem haar aandacht. Meteen werden Lynns ogen groot en hield het meisje stil. De woorden van de blondharige waren zo goed als meteen vergeten. Ze herkende die Squirtle. Ze herkende de dreigende blik in de ogen van die Pokémon die hem achtervolgden. "Alex, is dat Aquarius?" vroeg ze gehaast, naar het raam stappend. Zelfs als het niet de Squirtle van de jongen was, het wezentje hoorde er duidelijk niet thuis. Was in gevaar, zelfs. Ze moesten iets doen. Lynns hand was al op weg naar de pokéball van Atlas voordat ze zich besefte dat ze capsule leeg was; de Carracosta bevond zich nog steeds in een ander aquarium. Shit, shit.. Zara kon niets in dat water, had ook geen aanvallen die de Sharpedo vanaf de andere kant van het glas konden raken. Dan.. Vesta. Snel liet Lynn de Typhlosion verschijnen, maar het akelige gevoel dat ze hier te lang over had gedaan nestelde zich al in haar buik voordat ze riep: "Swift op de Sharpedo, snel!" Nu was het ook hopen dat Vesta begreep dat ze de sterren over het glas moest laten gaan, en niet erdoorheen.

De vraag van Lynn kwam zo abrupt dat Alex even nodig had om de woorden te laten bezinken. Hij draaide zijn hoofd naar het aquarium achter zich, waar de zwartharige naartoe stapte, en zag zijn Squirtle vrijwel meteen. Ze werd achtervolgd door een paar Sharpedo. Aan haar blik was te zien dat ze zich in de nesten had gewerkt en dat ze hulp nodig had. Alex ging in gedachten meteen zijn team af, maar hij had geen enkele bruikbare pokémon. Zijn gezelschap gelukkig wel. Lynn liet een Typhlosion uit zijn pokéball en droeg hem op een Swift in te zetten. Alex vroeg zich af of het genoeg ging zijn. Hij keek naar het aquarium en bedacht zich dat er misschien een staplaat voor de verzorgers moest zijn. Maar waar? “Aquarius, ga naar het wateroppervlak!” riep Alex naar zijn Squirtle. Hij hoefde niet lang te twijfelen over of ze hem wel kon horen, want ze begaf zich niet veel later naar waar ze naartoe werd gedirigeerd. Alex rende ondertussen om het aquarium heen. Hij zag al snel een ladder aan de bak hangen. Zelfs voor hem was die, echter, veel te hoog om aan te komen. “Lynn!” riep hij naar de zwartharige.

Of het nu per toeval goed ging of dat Vesta het concept van water achter glas begreep, wist Lynn niet, maar de Typhlosion stuurde haar lichtgevende sterren inderdaad over de afscheiding heen in plaats van er doorheen. Haar Trainer dankte Arceus in stilte. Was het glas kapotgegaan, dan hadden ze wel meer schoonmaakspullen nodig gehad dan één enkele dweil.

Het probleem van de boze Sharpedo bestond nog wel, echter. Hoewel de Swift ze voor een moment had afgeleid waardoor de afstand tussen hen en Aquarius iets groter had kunnen worden, leken ze nu ook bozer. Oh nee. Lynn stond op het punt om een tweede commando te geven toen haar naam geroepen werd. "Alex?" Vlug zocht ze naar de jongeman. De blondharige stond aan de andere kant van het aquarium – waar bij kon Lynn niet goed zien – en leek haar hulp nodig te hebben. Voor enkele seconden kon de jonge Trainer haar blik alleen maar heen en weer laten gaan tussen de haar vragend aankijkende Vesta, de weer in beweging komende Sharpedo en Alex. Een stemmetje in haar hoofd gilde dat ze in ieder geval íéts moest doen, verdomme, en daarop kwam Lynn in beweging. Zo snel als ze kon, rende ze naar Alex toe, over haar schouder roepend dat Vesta de Sharpedo bezig moest houden.

Eenmaal bij hem aangekomen, zag Lynn wat het probleem was. Er was een ladder, maar deze zat erg hoog. Het meisje richtte haar blik op haar gezelschap, lichtjes hijgend van het plotselinge sprintje. Ze moesten snel handelen. "Voetje?" vroeg ze daarom vlug. Hopelijk bracht alleen het uitspreken van maar één woord de boodschap ook goed genoeg over..

Ze waren zo perfect in sync dat Alex zich na afloop sterk zou afvragen hoe dat überhaupt was veroorzaakt. Ze kenden elkaar nog geen dag en zaten al op één lijn. Met een beetje twijfel vouwde hij zijn handen in elkaar en zakte hij wat door zijn knieën. Niet omdat Lynn het niet duidelijk maakte, maar omdat hij bang was voor de pijn die zou komen als ze haar gewicht op zijn verkeerde hand zou leunen. Uit voorzorg probeerde hij zo min mogelijk stress aan zijn gekneusde hand te geven. Dit was maar een kleine prijs die hij moest betalen om Aquarius in veiligheid te krijgen. Alex zou zijn hand nog liever helemaal opgeven dan zijn Squirtle opgepeuzeld te zien worden. Dat scenario leek hoe langer hoe meer werkelijkheid te worden…

Gelukkig werd ze begrepen. Terwijl ze zich nog half in de lucht bevond, sloeg Lynn haar handen uit naar de spijlen van de trap. Haar handen gleden enkele centimeters naar beneden. In haar altijd zonnig ingestelde breintheater zag Lynn zichzelf al naar beneden storten en – met geluk – op de grond landen of – met ongeluk – op Alex. Haar greep verstevigde zich krampachtig. Door een wilde zwaai met haar vrije been te maken, wist ze deze op een trede te laten landen. De doffe kleng van het ijzer was het mooiste geluid dat ze op dit moment had kunnen horen.

Met haar ogen strak gericht op de rand die ze moest halen, hees Lynn zich verder omhoog, zichzelf dwingend om sneller, nee, sneller te gaan. Het platform waarop ze terechtkwam verdiende die benaming haast niet; het was eerder een springplankje. Bij het gevaarlijkste zwembad in de omgeving. Haar knieën vonden dit een uitstekend moment om oncontroleerbaar te knikken, waar Lynn, die naar het uiteinde van het platform trachtte te schuifelen, het niet geheel mee eens was. Kon een Sharpedo springen? Hoe ver konden die bekken open? Onwillekeurig ging haar blik terug naar waar ze vandaan was gekomen. Alex’s haar was nog net over de rand te zien. Lynn haalde een keer rillerig adem. Ze draaide zich weer om en zakte door haar knieën, handen uitgestoken naar het water. ”Aquarius, hier!”

Hij had het gewicht verwacht, maar toch kwam het als een verrassing. Alex vroeg zich wel vaker af waarom dat kwam. Als je jezelf klaarmaakte voor wat komen ging, hoe kon het dan dat je je niet volledig kon voorbereiden? Kwam het omdat je het nooit eerder hebt gedaan? Veel tijd om daar aan te besteden, had hij niet. Zijn hersenen schakelden automatisch om naar de situatie waar zijn Squirtle zich in bevond. Lynn klauterde met moeite het platform op – met enige overweging van Alex om zijn handen uit te steken en te springen, zodat hij haar misschien verder kon duwen.

Aquarius zwom als een dronken zeeman door het water in een poging de Sharpedo op afstand te houden. Ze waren groot; dat maakten hen automatisch al lomer dan een kleine schildpad. Een stem sneed door het water heen, maar Aquarius kon die niet plaatsen. Wel begreep ze dat haar naam werd genoemd. Met een blik naar boven, zag ze dat er een figuur op de duikplank was gekropen. Alex? Nee. Maar wel haar enige uitweg. Ze draaide zich ondersteboven in het water en keek recht naar de scherpe tanden van wat niets anders dan een Sharpedo-bek kon zijn. En toen schoot ze een krachtige waterstraal op hem af. De impact was niet alleen bij de Sharpedo te merken. Aquarius vloog met een flinke snelheid naar het wateroppervlak en daar voorbij. In een niet zo vloeiend boogje kwam ze bij de duikplank terecht, maar door haar eigen vaart zou ze er juist voorbij suizen. Uh oh.