Ziektebeeld [+ Cecille]

Hij zuchtte toen Cecille vroeg over het soort crisis. "Ik weet het niet." Zei hij zuchtend. Hij greep met een van zijn handen zijn knie vast en de ander legde hij rustig op de tafel. "We moeten eerst weten wát het is, en daarna kijken wat de oorzaak is. Het klopt gewoon niet." Wat wisten ze nou eigenlijk allemaal. Sombere mensen. Zelf somber. En nu ook.. gevaar.. maar.. waren er ook andere mensen geweest die bijna dood ervaringen hadden gehad de afgelopen tijd.

Het koste een goede twee minuten voor Hero, na wat hij als laatste had gezegd, om op te springen. "Wij zijn het!" Begon hij. "Niemand is in levensgevaar geweest, behalve wij.." Hij maakte een pirouette op één been, alsof hij er blij mee moest zijn. "Of beter gezegd.. ik." Hij ging weer zitten. "Dat is onze clue. Wat deed ik..? Waarom was het nodig om een bed op mijn hoofd te laten vallen..?" Hij dacht diep na, hopende dat Cecille, Frederik en Mix dat met hem mee deden.

Ja inderdaad het spelletje.. Hij trommelde met zijn wijsvingers op zijn wangen. Dat deed hij altijd als hij diep aan het nadenken was. "Maar wat kan een spelletje te maken hebben met.." Sprak hij in zichzelf.. maar hij maakte zijn zin niet af. Hij wist niet eens waar ze mee te maken hadden. En Cecille leek het ook niet te weten, dat grapje van haar negeerde hij maar even. Die keurde hij op het moment dus he-le-maal niet goed. Er konden levens op het spel staan Cecille, damuk! "Iedereen is somber.. maar wat kan iemand er aan hebben, om iedereen somber te hebben? En waarom moest ik uit de weg geruimd worden? Wat is het aan mij dat dit plan zou doen mislukken?" Hij leek een kalm eureka moment te hebben. Langzaam keek hij naar Cecille op. "Omdat het niet gaat lukken.." Zei hij toen. Het leek alsof hij zichzelf verbaasde. Maar het was hartstikke logisch. Hem kon je niet meer depressief krijgen.. hij had het ergste dat je kon bedenken al meegemaakt. Hem er gewoon aan laten herinneren was niet genoeg. Hij had veel te veel dingen om voor door te leven. Er schoot al meteen een plan in zijn hoofd.

De eerste vraag die ze stelde vond hij zelf het belangrijkste. Dat zou hij namelijk zelf ook wel willen weten. Het leek hem slimmer om eerst de bron te vinden en die te stoppen, dan clues te vinden om de bron te vinden om de bron te stoppen. Het leek hem een beetje een omweg. "Wie dit doet. Dat is het belangrijkste nu." Hij ging rechtop staan en zette de kraag van zijn hemd omhoog. "En dat gaan we doen, door het tegenovergestelde te doen. We gaan iedereen blij maken." Hij keek Cecille aan met een superhelden glimlach. Die wat je ziet als de helden hoop willen inspireren in de burgers. Op dat moment hoorde je Mix zachtjes snurken. De drommes was in slaap gevallen. Nja, dat mocht. Hij had ook achttien uur nodig. Hero pakte zijn Pokéball en stuurde hem terug. "We halen je straks wel weer terug." Zei Hero nog, wetende dat Mix het toch niet horen kon.

Hij klapte één maal in zijn handen na Cecille's opmerking. "Perfect! Laten we meteen gaan! We hebben ballonnen nodig. Heel.. veel.. ballonnen. Wij worden de ballonmensen. Meest ballonnigste mensen die ooit hebben bestaan. Zo ballonnig dat mensen niet eens meer zeker weten of we zelf niet gewoon ballonnen zijn, zo ballonnig." Hij begon met het praten tegen Cecille, maar naar mate zijn dialoog volgde, des te meer hij hardop in zichzelf aan het praten was. Maar hij trok zich uit zijn gedachte en keek weer naar Cecille. "Wat zou jij doen om iedereen hier vrolijk te maken buiten ballonnen?" Hij zag het al helemaal voor zich. Ze gingen met zo'n kekke mini wagen ergens staan, met een enorm boeket aan met helium gevulde ballonnen er aan. Maar misschien had de blondine ook nog wel goeie ideeën. Hoe meer vrolijkheid hoe beter!

"Ik vind 'm mooi. Gaan we doen." Zei hij vrolijk. En hij stormde direct naar buiten, eigenlijk zonder plan voor hoe hij al die dingen zou gaan bemachtigen. Regel 1: Als het er op lijkt dat Hero een plan heeft, dan heeft hij geen plan. Regel 2: Het lijkt er altijd op dat Hero een plan heeft. Hij ging naast de uitsmijter staan en legde zijn handen gekruist over elkaar heen. Hij keek rond. Hij keek naar alle mensen. Hij maakte rare, ongemakkelijk ogende, bewegingen met zijn mond. "Wat denk jij?" De uitsmijter fronste naar hem. Maar Hero keek hem niet direct in zijn ogen terug aan. "Als je zo door blijft gaan stuur ik je weg." "Wie denk je dat er achter kan zitten?" "Mijn voet gaat achter jou kont zitten als je nu niet gauw ophoepelt." Hij draaide zijn hoofd naar waar hij dacht dat cecille stond. "Ik.. zou wel ballonnen kunnen improviseren." Cecille, alsjeblieft. Laat het hem niet doen.

Oh.. dat wilde ze dus niet doen. Okay.. hm.. Maar.. "Ik heb wel.. absoluut geen geld." Zei hij toen. Alles leuk en aardig, maar hij was niet van plan om te stelen. Misschien lenen. Ja, lenen was goed. Hoe hij de ontplofte waterballonnen zou teruggeven wist hij nog niet, maar hij kon vast wel iets verzinnen als het moment zou aanbreken. "Verbaast me niks." Zei de uitsmijter zacht. Hij verwees naar dat Hero geen geld had. Hero wierp hem even een blik. Rude. En dat was nog niet eens de reden dat hij blut was. Het was een keuze. Geld was bedoeld om je vrij te voelen. Maar hij had gemerkt dat wanneer hij geld had, hij zich minder vrij voelde. Hoe meer geld, hoe minder vrij. En nu, nu voelde hij zich helemaal vrij. Ofja, niet helemaal. Hij voelde zich erg gebonden aan deze stad nu, gezien hij het nu als hun taak zag om deze stad te redden van de dinges. Want ze wisten nog niet wat de dinges was. Dus. Die waterballonnen. Ohja. Ballonnen en waterballonnen. Check. Hij keek naar Cecille.

Hij knikte meteen toen ze dat zei. Zo ging het meestal eigenlijk wel. Mensen betaalde van alles voor hem. En hij vroeg er niet eens om. Mensen deden het gewoon. Hij vond het simpelweg steeds eerlijk van zichzelf dat hij toegaf geen geld te hebben. Voor sommigen was dat een taboe. Maarja, je kent zijn reden op dit moment wel. In ieder geval, een gegeven Ponyta kijk je niet in de bek en ze volgde Cecille. Die kende de weg. Hij niet. En toen ze aan kwamen viel hem inderdaad hetzelfde op. Iedereen leek de winkel niet eens te willen aankijken. Was er überhaupt wel iemand binnen. "Hm, dat is inderdaad vreemd." Meldde hij aan Cecille, waarna hij ongemakkelijk door het raam ging kijken. De winkel was open.. maar hij zag niemand achter de kassa staan. Was die even weg? En waarom was Hero niet gewoon als een normaal mens naar binnen gelopen? Dan had hij meer geweten? We komen er allemaal achter, volgende week, tijdens een nieuwe aflevering van Ziektebeeld.