Ziektebeeld [+ Cecille]

"Ja dat mag hoor, Dat was best een goede zet, als je nu.." -Flits!- Hero was weg. Ineens stond hij op het busje. Met Mix op zijn rug. Er knalde een groot en zwaar voorwerp op de grond, precies waar Hero net op de grond zat. Het maakte zijn spelletje helemaal kapot. Het was.. een stapelbed. Hij keek geschrokken omhoog. Waar kon die vandaan komen? Waar kon een stapelbed nou vandaan komen van boven zijn hoofd? En waarom precies waar hij zat? Oh hij had dus echt helemaal geen zin meer in vandaag. Maar.. aan de andere kant motiveerde het hem ook weer. Wat of waarom het er ook was. Deze keer.. werd het gevaarlijk. En gevaarlijk is een goede reden voor hem om in te springen. Hij kon niet zomaar blijven staan en niets doen. "Cecille! Snel! Naar het casino!" Ja, inderdaad, Anistar City had ook Casino's, maar waarom dat nou de beste plek was om naartoe te gaan.. verteld Hero later wel. Voor nu sprong hij in ieder geval van zijn busje af en begon te rennen.

De herinneringen die hij kreeg door het stapelbed waren gene prettige. Maar het was gevaarlijk, en dat was wat telde nu. Hij begon ook een vermoeden te krijgen, met wat er hier allemaal gaande was. In het voorbij rennen viel hem iets op aan de inwoners van de stad. Het grootste deel van de mensen liepen voorovergebogen, of met hun hoofd omlaag. Lege, of verdrietige blikken. Precies, zo, zoals hij daarnet ook nog even zo had gelopen. Dat klopt niet. Cecille was schijnbaar ook begonnen met rennen. "Wees op je hoede!" Riep hij nog naar haar. Enkele mensen keken nog om naar de rare man met zijn Abra. Maar de meeste waren veel te veel bezig met hun wereld aan miserie. Begrijpelijk ook. Hopelijk waren die niet in gevaar. Ofja, eigenlijk hoopte hij dat ze in gevaar waren. Want als ze niet in gevaar waren, was het misschien te laat voor ze. Hij zag het plein al dichterbij komen.

Hero had moeite met het ontwijken van alle slome mensen op straat. Wisten ze niet dat ze aan het vluchten waren voor vallende stapelbedden? Dat is toch vrij normaal, of was hij nou raar? Oh wacht, hij was gewoon raar. Hij was niet echt bezig met Cecille. Hij geloofde wel dat die uiteindelijk haar weg zou vinden. Hij rende door en door. Hij gooide nog bijna een kraampje om ook. Iets met bloemkolen ofzo. Mix begon tegen hem te spreken. "Dus jou waren die gezichtsuitdrukkingen van de mensen ook al opgevallen? Ik zal mijn ogen open houden om meer informatie te vinden." Dat was een inside joke. Aangezien Abra's hun ogen niet open deden.

Okay het plein was iets drukker. Hier kon hij niet zomaar rondrennen. Met voorzichtige stappen liep hij zo vlug als hij kon langs en tussen alle mensen door. Natuurlijk ook een aantal Pokémon. Maar het waren voornamelijk mensen. Er was ook iets dat leek op een schoolreisje. Basisschoolkinderen die in een lange rij dwars door het plein liepen om naar de overkant te komen. "Kijk die rare." Hero keek op, voelende dat het over hem ging. "Vast niemand wil met die loser spelen." Het.. stop.. andere dingen hadden voorrang. Hij schudde zijn hoofd en zocht weer naar de ingang van een van de casino's. Okay, er was eentje met een stevig uitziende regenpijp. Daar liep hij naar toe en klom een stukje aan de regenpijp om over de drukte heen te kijken. "Cecille!" Riep hij maar een keer.

"Hier!" Riep hij zwaaiend. "Ik ben hier!" En dat was nou niet bepaald het het slimste plan. Één hand ging hem niet houden, als hij aan de regenpijp hing. Hij viel omlaag recht op de schouders van een uitsmijter. Alsof hij als een kind een ritje op iemands schouders mocht nemen. "Wat?! Wie ben jij?!" Zei een grauwe stem. "Ehm, hallo, de naam is Hero en ik ben even naar iemand op zoek. Zou je zo willen blijven staan tot ze hier is? Dat gaat wat gemakkelijker." De uitsmijter luisterde al niet meer en schudden hem van zijn schouders af. Hero plofte op de grond. Achja, veel meer had hij ook niet verwacht van die uitsmijter, maar je kon het altijd proberen. Hij ging weer rechtop staan en riep verder. "Ik ben hier!"

Hij wreef nog eens een keer over zijn bips. Die deed nu toch wel pijn hoor, na die val. Stenen waren hard. Even noteren. "Uh nou, we gaan naar binnen. We moeten wat bespreken, en overdag is het vaak rustig in Casino's." Legde hij uit. En als het nodig was konden ze daar ook nog wat eten. Want die service hadden wat grotere Casino's ook vaak nog. "Hopelijk kom je daar niks naars tegen." Zei mix tegen hem. "Waarom zeg je dat?" Dacht Hero terug naar Mix. "Kijk eens naar haar ogen." Hij ging direct voor de ogen van de blondine. Die leken een beetje roder. Had ze hooikoorts? Of had ze gehuild. "Hey maar.." Begon hij. "Als je even tijd nodig hebt, kunnen we ook even rusten." Gewoon omdat hij zelf onuitputtelijk was, betekende dat niet dat anderen dat ook meteen waren. En het was goed dat Mix hem er over had verteld, want soms merkt hij dat soort dingen gewoon niet op. En dat zijn meteen ook de momenten waarop dingen mis kunnen gaan. Goed gedaan Mix!

Er was eens een vrouw genaamd Cecille. Die haar emoties niet beviel. Ze verzon een verhaal. Ze scheerde zich kaal. En liep het casino in.. uhm.. iets dat rijmt op -iel. Maar goed, Hero geloofde niet zo in dat Arcanine verhaal, en die geforceerde grijns herkende hij maar al te goed. Die had hij vaak genoeg gezien. -kuch- in de spiegel -kuch-. Dus hij zag hoe ze al naar binnen liep. Hij liep er maar gewoon achteraan. Weet je waarom? Omdat ze dat nét hadden afgesproken. Hey hallo, wel even opletten lezer. Ohja, de fourth wall. Oeps. Het lijkt erop dat we een nieuwe muur moeten bestellen. Maar goed, "Daar geloofde jij ook niks van toch?" Stuurde Hero naar Mix. "Nope. Leugens. Bedrog. Bedenksels. Bedriegerij. Onwaarheid." Reageerde Mix. "Uh ja.. je hoeft het er niet zó dik bovenop te leggen." Dacht Hero. "Had ik zin in." Reageerde Mix. Hero gniffelde even. "Dat is een van je hobbies ja." Oh dat hielp wel even hoor. Dit onderonsje. Alsof er niks ernstigs aan de hand was.

"Jazeker. Correct en absoluut." Zei Hero nadat Cecille haar vraag had gesteld. "Daar is een fijne tafel geloof ik." Het was ook echt een kleine tweepersoonstafel. Heel veel meer hadden ze niet nodig. Woorden waren genoeg. Ze hoefde enkel even te bespreken wat ze wisten en een plan de campagne te maken. Hij ging alvast zitten. De tijd begon, voor zijn eigen gevoel, te dringen. Want als er met meubilair werd gegooid, dan wist je dat er iets goed mis was.

"Was het je al opgevallen dat de mensen op straat nogal somber zijn?" Begon hij, veel serieuzer dan normaal, te spreken. "Zelf heb ik vandaag ook moeite om mijn humeur omhoog te houden. Als dit bij jou ook het geval is, hebben we waarschijnlijk een crisis aan onze handen." Dat zou voor hem absoluut bewijs zijn dat er één enkele oorzaak was, die iedereen die de stad betreedde somber zou maken. Misschien zelfs meer dan somber.