Ziektebeeld [+ Cecille]

Hij hield zijn gezicht strak. Hij beet zijn tanden op elkaar. Hij balde zijn rechter vuist. En hij staarde.. naar een poster. Op de hoek van een gebouw hing een anti-oorlog poster en hij was er naar aan het kijken. Er was niet heel veel te zien. Een open veld van stof en zand. Ook liep er een soldaat in de richting van de kijker. Zijn gezicht was bewerkt zodat het leek alsof er een schaduw over hing. En in zijn armen hield hij een andere soldaat. Die was hij naar de ziekenboeg aan het brengen dus. Mix was in ieder geval niet aanwezig. Niemand keek naar hem om. De mensen van de stad leken de poster niet eens op te merken. Enkel Hero was helemaal opgezogen in het beeld. Zijn gebalde vuist liep ondertussen rood aan. Hij wist ook niet hoe lang hij zijn strakke gezicht nog kon volhouden. Hij wist dat hij eigenlijk maar beter kon weglopen. Maar het lukte hem niet. Het beeld had hem vastgepakt en liet hem niet meer los. Het beeld was dan ook voor hem persoonlijk heel betekenisvol. En niet op de goede manier.

Geluid. Zijn vuist vouwde zich langzaam uit. Met zijn andere -trillende- hand wreef hij er over. Hij voelde nu pas dat het pijn deed. Maar hij bleef naar de poster staren. Hij liet zijn gezicht ontspannen. Het enige dat hij probeerde te onderdrukken was zijn pruillip. Vervolgens begon hij de knopen van zijn jas dicht te doen, zo hoog dat zijn mond er achter verdween. Nog een paar keer knipperen en het gevoel van tranende ogen ging weg. Pas nu draaide hij zich helemaal naar Cecille toe. "Iets dat denk ik toch niet gaat werken. Kijk maar eens hoe al die mensen er zomaar langs lopen." Hij gebaarde naar de drukke straat. Al was het maar even om de aandacht van zichzelf weg te houden. Maar wacht eens even. Dit was de belangrijke dame die voor hem stond. Het was te zien aan zijn gezicht dat hij zich dat nu pas realiseerde. Dan.. was er vast iets aan de hand hier. "Dus wat brengt jou hier?" Vet casual natuurlijk.

Het stelde hem gerust dat het nu niet meer over hem ging. Maar hij was er niet vrolijk om. Hij barstte bijna uit elkaar. Hij moest het eigenlijk gewoon eens een keer bij iemand kwijt. Maargoed. Beloningen dus. "Een dagje niks doen." Hij was zijn energie voor vandaag een beetje kwijt geraakt en mocht Cecille hem mee willen nemen, wilde hij even niks doen waar hij te veel bij moest doen. En hij had eigenlijk al helemaal geen zin om Mix erbij te halen. Die had vast een idee gehad. Maar.. y'know.. gewoon.. redenen.. Ineens had hij ook niet zo veel zin meer om met Cecille te chillen. Maarja, hij had nu al iets gezegd. Hij kon nu niet meer terugkrabbelen. Tenzij hij natuurlijk een flutsmoesje zou verzinnen.

Hij wilde eigenlijk tegen haar zeggen dat hij niet zo veel zin had om mee te gaan. Maar hij durfde het niet te doen. Hij was bang dat ze hem ineens stom zou vinden. Wat gek.. Hero heeft geen enkele keer in zijn leven zo'n gedachte gehad. Zelfs niet toen hij nog een ontvankelijke kleine jongen was. De glimlachen van Cecille gingen helemaal aan hem voorbij. Die waren waarschijnlijk niet bestemd voor hem. Ze was gewoon vrolijk."Ik kan wel niet lang meedoen dan." Zei hij dan als een soort compromis naar zichzelf. Dan kon hij makkelijk op ieder moment zeggen dat hij weg moest gaan. Wist zij veel. Maar het was wel lief van haar om hem mee te vragen. De meeste mensen die hij ontmoette bleven toch op een bepaald soort afstand van hem.

Hero stak zijn handen in de zakken van zijn lange beige jas. Hij knikte. Hij had net even een vonkje van motivatie gekregen toen ze begon over 'wat lekkers'. Eigenlijk at Hero bijna nooit. Dat is een van zijn slechte gewoontes. Hij is nou eenmaal vaak afgeleid. Maar de blondine was nu voor hém aan het zorgen. Dat gevoel kende hij niet. Verzorgt worden. Neutraler dan eerst liep hij achter Cecille en Frederik aan. Totdat, natuurlijk, ze begonnen te rennen. Ho wacht, wat had hij anders ook verwacht? En heel even kreeg hij een momentje van zelfreflectie. Normaal rende hij ook zo. Dezelfde manier, dezelfde redenen, dezelfde abruptheid. Maar het irriteerde hem. Was hij irritant voor anders. Hij haalde zijn handen uit zijn zakken en balde zijn vuisten. Hij rende achter ze aan het zijstraatje in. Het voelde eigenlijk wel lekker. Rennen. Vertrouwt.

Hij vertoefde al een tijdje in Anistar City. En om eerlijk te zijn had het wel iets met zijn conditie gedaan. Hij dácht in ieder geval dat dat de oorzaak was. Hij kwam dan ook hijgend aan in het doodlopende steegje. Toen hij Cecille en haar Frederik stil zag staan leunde hij meteen met zijn arm tegen de muur aan. Hij kon een glimp opvangen van een bokser die ineens niet zo bewegelijk was als ze normaal was. En tot zijn verbazing maakte ze gewoon weer aanstalten om de steeg te verlaten. Nóg verbazender was dat de Litten naar de muur bleef kijken. Hero kreeg het vreemde gevoel dat ze verkeerd waren gelopen en tegelijkertijd goed waren gelopen. Een paar straten verder hoorde ze een harde knal. Duidelijk rotjongens die te vroeg op het jaar vuurwerk afstaken, maar Hero kreeg haast een hartinfarct. Voor hem had het een hele andere implicatie. Hij wilde met zijn hand naar zijn hart grijpen, maar hij hield zichzelf tegen. Geen reden om nu spannend te gaan doen, als er al zo veel spannends gebeurd. "Waarom kijk je zo?" Vroeg Hero misschien iets te direct terwijl hij langzaam weer rechtop ging staan. Hij vroeg het trouwens niet aan de Litten, maar aan Cecille. Die Litten kwam zo wel.

Hij kreeg een antwoord dat Hero enkel kon beschrijven als: 'Vervelend' Letterlijk. Voor het eerst in zijn leven had iemand hem sprakeloos gemaakt. Ofja, dat was niet waar. Maar voor het eerst had iemand het door middel van pure verwarring voor elkaar weten te krijgen. "Of moet je gewoon poepen?" Ze keek zo moeilijk. Misschien zat haar iets.. dwars.. Hey kijk! Hij kon weer grapjes maken. Er verscheen voor een seconde een speels glimlachje op zijn gezicht. Hij stond nu helemaal rechtop en keek naar alle flessen op de grond. "Heb jij een grote tas bij je? Van al dat statiegeld hier kunnen we heel veel lekkers kopen." Hero kon opvallend opmerkend zijn.. maar dan weer net even niet de belangrijke dingen opmerken. Het was een zegen en een vloek tegelijkertijd. Achja, hij had het al geaccepteerd.

Ahw kijk eens aan. Daar is haar lach weer. Mooizo. Doen we het voor. Oh wacht, jep, daar verdween die weer. Het was mooi geweest als het Hero was opgevallen dat dat gebeurde toen hij weer over de flesjes had. Dat was op zich best wel handige informatie geweest. "Maar deze keer even niet rennen?" Zei hij toen Cecille haar Frederik riep. Oh die was vreemd naar de muur aan het kijken. Moest hij hier iets van vinden? Of moest hij hier niets van vinden? Even Mix erbij halen. Die wist vaak wel raad als Hero zelf twijfelde aan dingen. En binnen een seconde zat de Psychische Pokémon weer trouw op de rug van zijn trainer. Vervolgens keek hij onderzoekend naar de Abra die zijn hoofd alweer op zijn schouder had gelegd. "Heb jij ook de neiging om naar de muur te staren?" Vroeg hij hardop. En langzaam.. heel langzaam tilde Mix zijn arm op met zijn wijsvinger omhoog. Alsof hij iets belangrijks ging zeggen.. denken.. telepathie'eren. En op het moment supreme.. Begon zijn maag te knorren. "Duidelijke taal." Sprak Hero droogjes. Af en toe kon hij echt heel gelukkig zijn door er enkel maar aan te denken dat hij de meest geweldige keuze in zijn leven had gemaakt toen hij had besloten om samen met Mix op pad te gaan. Het zijn de kleine dingen die het hem doen.