Ziektebeeld [+ Cecille]

Hij legde voorzichtig zijn schoudertas onder zijn stoel. Wat er in zat.. nou.. daar zou hij later wel mee aan de slag gaan. Dat deed hij wel vaker met dingen die hij niet aangenaam vond. Wegschuiven tot het laatste moment. Hij keek nog even naar de slapende Mix. Hij had zich verdrietig leeg gevoeld, maar als hij naar Mix keek was het weer helemaal goed. Hij keek om naar Cecille toen ze begon te spreken. "Een fantastische toren en grot voor mevrouw!" Hij draaide zijn hoofd naar de weg. "Wilt u daar nog mayonaise bij?" Enthousiast draaide hij de autosleutel een kwartslag en maakte zich al klaar voor zijn favoriete geluid. Maar.. die kwam niet. Nog niks was verloren. Hij probeerde het gewoon nog een keer. Maar weer lukte het niet. Hij zette Mix even opzij. "Wacht hier even." Hij ging de motor controleren, maar toen hij de klep open deed.. was de motor weg. "Certa!" Sprak hij met een furieuze stem.

Hij was woest. Misschien had hij niet zo veel hoop moeten vestigen op een roadtrip. In zijn woede trapte hij tegen een lantaarnpaal op nét toen Cecille de ontbrekende motor had opgemerkt. Maar dat idee kaatste terug. Hij trok zijn voet omhoog. "Auw! Slecht idee!" Met dichtgeknepen ogen greep hij naar zijn pijnlijke voet. Awrg.. kon het nog erger worden!? Deze dag.. mocht echt.. een ziekte krijgen.. Toen merkte hij Cecille pas écht op. Hij had wel door gehad dat ze er was. Maar zijn woede nam even het voortouw. Hij keek haar aan. Nog steeds met zijn voet in zijn hand. "Ja.." Zei hij triest. "Ik kan makkelijk een nieuwe regelen, maar ik snap gewoon niet waarom iemand dit zou doen. En eigenlijk wil ik er ook niet achter komen." Hij sprak voor de eerste keer honderd procent uit het hart. Geen censuur. Gewoon een verdrietig jongetje waarvan zijn favoriete speeltje kapot was gemaakt. En die vergelijking was nog niet eens zo ver van de realiteit.

Het fysieke contact hielp niet echt, maar dát gecombineerd met haar woorden maakte de boodschap wel duidelijk. Hij zette zijn voet iet wat pijnlijk op de grond en zei: "Sinds gister morgen. Maar ik wil de dader niet vinden." Hij krabde zijn neus. "Ik denk dat ik gewoon even rust wil." Hij had even geen reden meer om vrolijk te zijn. Die waren allemaal even weg. Behalve Mix natuurlijk. En hij had ze vandaag echt net even nodig gehad, gezien alle vervelende gebeurtenissen. Hij keek voorzichtig op om naar Cecille te kijken. "Misschien.. is er iets rustigs dat we kunnen doen." Hij wilde iets bedenken, maar zelfs dat lukte niet echt. Hij moest vooral eigenlijk niet vergeten de Pokémon straks uit het busje te halen.

"Ik.." Hij keek even bedenkelijk naar haar antwoord. Die tevens ook wat minder energiek leek ineens. "Mijn voet doet daar veel te zeer voor nu." Hij liep wat ongemakkelijk terug naar het busje "Het zal over een paar uur wel over zijn." Hij stapte het busje in, en was eigenlijk vrij direct ook wel weer terug. Hij kwam het busje uit met een doosje. Een klein doosje beschilderd met verschillende gekleurde cirkels die over, op, door, en naast elkaar stonden. "We kunnen wel een spelletje doen." Het was zijn favoriete spelletje. Maar niemand wilde het ooit met hem spelen omdat ze het 'te moeilijk' noemden. Maar dat snapte hij nooit. Misschien wilde Cecille wel. Er was immers niet veel anders om op deze plek te doen. Dat dácht hij althans.

"Nou," Begon Hero. Hij ging in kleermakerszit op de grond zitten. "Het is een spel dat ik zelf heb bedacht en gemaakt. Het heet Timewobble." Hij deed het doosje open en haalde er een aantal figuurtjes uit. Die hadden elk een andere vorm, maar echt goed te onderscheiden waren ze niet allemaal. De meeste wel, maar sommigen niet. Er waren vijftien blauwe stukken en vijftien rode stukken. Vervolgens haalde hij drie kartonnen platen uit het doosje en drie gekleurde ringen, ongeveer zo groot als de platen. Er was een gele, groene en bruine plaat. En een paarse, oranje en roze ring. Hij plaatste de de platen in een z-vorm en de ringen stonden diagonaal gelijnd aan drie van de bovenhoeken van de bovenste plaat. "We moeten de pionnen zo, zo en zo neerzetten." Hij zette de blauwe pionnen op schijnlijk willekeurige plaatsen neer. "Het is de bedoeling dat je als eerste een hexagon krijgt. Om een hexagon te krijgen moet je met de tijdflux verschillende bewegingen maken. Maar die maak je niet meteen in je eigen beurt, maar twee beurten nadat je ze hebt gemaakt. En dan resetten de plaatsen van vijf willekeurige pionnen." Hij ratelde nog wat door, over zijn onmogelijk te begrijpen spel en keek vervolgens Cecille aan. Klonk leuk allemaal toch?

"Ja zo is goed." Reageerde Hero een beetje half oplettend. Hij was blij het eens een keer met iemand te kunnen spelen. Normaal speelde hij het met Mix. Maar dat was niet leuk, want die won altijd. Daar was geen spanning meer aan. "Oh ja, dat moet ik natuurlijk nog uitleggen." "Eerst moet je twee pionnen langs deze ringen laten lopen, en dan twee anderen langs de andere ring. Maar deze deze en deze pionnen mogen nooit samen lopen. En als je dat gedaan hebt moet je er voor zorgen dat drie pionnen die je nog over hebt van plek verwisselen. Dan mag je een pion weghalen, dan heb je een tijdfluxpunt." Simpel toch?

"Zeventien." Zo simpel was het. "Dan heb je gewonnen." Hij zette zijn gameface op, wat gewoon een opgetrokken onderlip was, en zette zijn duim en wijsvinger op zijn kin. "Jij mag beginnen." Het was d eerste keer dat ze het speelde, dus ze mocht dat voordeel wel even hebben. Het maakte het hele spel waarschijnlijk zelfs wat eerlijker. Of.. maakte de volgorde van beurten helemaal niks uit? Jep, iets dat Hero vergeten was te vertellen. Het gaat op tijd. Dus je beurten kunnen in het verleden, het heden, en de toekomst afspelen. Want het spel was nog niet moeilijk genoeg schijnbaar. Maar daar komen onze twee helden zo nog wel achter.