Ziektebeeld [+ Cecille]

Daar stond hij dan.. iemand uit te dagen.. waarvan hij de identiteit niet wist.. "Wie niet horen wilt.. Moet voelen.. zou ik zo zeggen. Vind je ook niet Cecille?" Dat was haar teken. Hopelijk herkende ze het ook echt als teken. Waarschijnlijk wel, ze waren best in sync. En als hij geen beweging zou zien, kon hij het altijd nog gewoon letterlijk zeggen. "Wat nou als het geen persoon is?" Vroeg Mix aan Hero. "Uh.. dan gaat het moeilijk zoeken zijn?" Hero wist niet goed wat hij er mee moest. "Wat nou als het een Pokémon of een organisatie is?" Oh ja daar zei hij wel iets.. dan zou het provoceren niet helemaal werken. Hij besloot om maar af te wachten wat er zou gebeuren als de blondine het plan in werking zou stellen. Hij ging ondertussen wel nadenken over een plan B.. nee, dit was alweer plan C.

Hero keek over het plein heen en zag dat een bekende felle kleur al bezig was iedereen elkaar nat te laten maken. Het was ten minste al zo dat de mensen daadwerkelijk de spullen van haar aannamen. Hij was al bang geweest dat ze simpelweg zouden weigeren. Wat hij niet door had, was dat Cecille met iets spannends bezig was. Hij was meer op iets anders aan het letten. Er was een man, die het pistooltje aan het bestuderen was, maar het niet begreep. Hij haalde de trigger over en spoot per ongeluk water in zijn eigen gezicht. Daarop volgend begon er een jongetje hardop te lachen. Dat was in ieder geval al een begin. "Niet te hard van stapel lopen." Hoorde hij een scherpe stem achter zich zeggen. Hij keek geschrokken om. En schrok zelfs nog een beetje meer. Hij zag.. zichzelf.. Maar dan met pikzwart haar.. en een een pikzwart pak. En een pikzwarte Abra op zijn schouder. Nee..

Check ff:

Hero bleef stil. Zijn blik begon als schrik. Het sloeg over naar verbazing. En uiteindelijk teleurstelling. "Niet jij weer.." Zei de goede kant van de conversatie. "Je had toch niet gedacht dat je van me af was, toch?" "Een man kan hopen." Reageerde Hero kortaf. Hierop begon de zwart geklede versie van onze held hardop te lachen. Hero begreep het. Hoop was precies wat hij de mensen van Anistar aan het afnemen was. Maar dat betekende dus nu ook.. dat Hero het plan kende. Het ging om hoop. Niet om vrolijkheid. En dit was een voordeel dat hij nog even niet wilde verklappen aan de man tegenover hem. "Ik ben blij dat je je vermaakt, Antonio Gonisto." Zei Hero toen. De lach van Antonio maakte plaats voor een serieuze blik. Een blik die duidelijk maakte dat zijn focus, vanaf het begin af aan, Hero was. "En ik ben blij dat je hier bent, Hero. Ik wist wel dat je een noodsituatie als deze niet kon weerstaan." Antonio kreeg een grijns. Wacht, misschien had Hero het tóch verkeerd begrepen. Hij balde zijn vuisten, hij was gewoon in de val gelokt. Meneer Gonisto had zijn goedhartigheid tegen hem gebruikt. "Okay dan. Ik ben nu hier. Dan kun je die mensen hier nu met rust laten." Antonio lachte weer.

"Hij heeft Cecille te pakken." Merkte Mix aan Hero op. Dit feit, samen met de lach van Antonio die maar niet wilde stoppen maakte Hero boos. Hij ging vlak voor de man staan. Hun neuzen drukte hij bijna tegen elkaar op. "Kijk wat je hebt gedaan.." Zei Hero ferm. "Je hebt me boos gemaakt." Hij zette een stap terug en wreef met beide handen een paar keer door zijn gezicht. Hij was diep door zijn neus uit aan het ademen. "Ik ben nog nooit boos geweest. Ik weet niet wat er nu gaat gebeuren om eerlijk te zijn." Hij liep weer naar Antonio toe. "Ik.." Hij had een vuist gemaakt en hield het naast het gezicht van meneer Gonisto. "Je gaat me dit niet laten doen." De man kreeg een grijns. "Ik heb het je al laten doen." Zei hij. Hero keek geschokt en er viel een stilte.

Hij schudde langzaam zijn hoofd. "Nee.. dat geloof ik simpelweg niet.." "Zeg gaat dit nog lang duren? Ik heb nog van alles te doen." Zei Antonio toen ongeduldig. Als een geweer dat werd afgeschoten beet Hero toen zijn tanden op elkaar. En met een woedende blik haalde hij uit naar zijn contrast. "Doe het niet!" Riep Mix nog mentaal naar hem, wetende hoe slecht hij zich er door zou gaan voelen. Maar Antonio dook onder de vuist door en greep Hero bij zijn borstkas en buik. En als een worstelaar wierp hij hem van het dak af. Mix trachtte nog een Teleport in te zetten, maar hij werd tegengehouden door de Persuit aanval van de pikzwarte Abra. Dat.. was geen Abra, of wel soms?

-plof- Het volgende dat hij wist was dat hij in de armen van Cecille lach. Hij ging van angst naar een uitgebreid lachen. "Mijn heldin!" Zei hij theatraal terwijl hij de achterkant van zijn hand op zijn voorhoofd legde. Kijk, luister, nu waren ze met z'n vieren tegen twee. De kansen die ze nu hadden waren groter. Het enige dat jammer was, was dat nu zijn fez op de grond was gevallen. Over vallen gesproken.. Mix was nu op Sivar's rug beland. "Wat een eigenaardige techniek." Zei Mix tegen Sivar. Misschien was het buitenlands.

Een glimlachje. Gewoon omdat het leuk was dat er nog grapjes gemaakt konden worden in deze situatie. "Ja, het is Antonio Gonisto. Een hele nare man." Hero zorgde dat hij met zijn voeten de grond weer kon raken. Hij klapte zijn handen weer samen en wreef erin. "En ik heb totaal geen plan om iets tegen hem te doen." Hij begon hardop te lachen. Dat waren de leukste avonturen. De avonturen waar alles op het spel stond en je geen idee had hoe je het moest oplossen. Ondertussen was Mix van Sivar af geklommen en teleporteerde zich naar de schouder van Hero. "Geloof ik niks van." Zei Mix terug tegen Sivar. Keep it real bro. Er was geen reden om zo te doen. Neem credit voor het redden van een leven. Dat is veel mooier.

"Dat is geweldig." Hij maakte een pirouette met uitgestrekte armen. Hij stopte en balde enthousiast zijn vuisten terwijl hij voor Cecille ging staan. "Als we geen plan hebben, kan ook niemand het dwarsbomen." Solide logica van Hero, dat moest je hem nageven. Hij ging rechtop staan. Een hand op zijn kin, en de andere op zijn onderrug. "Nu hoeven we alleen nog te achterhalen waar Antonio nu is." "Jullie levens zijn nutteloos!" Werd er geroepen. Het klonk.. van boven? Hero keek omhoog. Uhm wat? Het leek er op alsof Antonio midden in de lucht stond. Precies boven het plein. Dat klopt niet. "Geef op! Het heeft toch geen zin!" Dit was niet eens een doordacht plan meer, dit was gewoon om Hero boos te maken. Om hem hier te houden. Om hem kapot te maken. Om hem een probleem te geven dat hij niet kon oplossen. Maar Antonio had op één ding niet gerekend.. deze keer.. hadden ze hulp! Hij keek naar Cecille en gaf haar een knikje. Ze wist wat ze moest doen. Hij wist wat ze moest doen.

Met een gerustgestelde glimlach keek hij toe hoe Cecille haar ding ging doen. En zelf moest hij met Mix ook maar eens iets gaan doen ey. Hij pakte zijn megafoon er weer bij en riep: "Tien punten voor zijn hoofd!" Het jongetje en de man van eerder rende op de pistooltjes af en begonnen ook te schieten. Hero, die nog steeds niet zo van geweren hield, liet dat maar even gaan. Hij ging zelf wel wat anders doen. Hij liep naar een mevrouw toe en zei: "Ik zie dat u mooie kleren draagt. U geeft de wereld fleur, dankuwel." Daarna liep hij naar een tienermeisje dat er erg depressief uit zag. "Ik ben blij dat je vandaag naar buiten bent gekomen. De wereld heeft mensen zoals jij nodig." Daarna ging hij naar een volwassen man toe. "Je mag trots er op zijn dat je tijd voor je werk én je gezin hebt. Meer mensen zouden zoals jij moeten zijn." En hij bleef maar mensen op het plein complimentjes geven. In een poging om ze te genezen van alle negatieve dingen die Antonio in hun hoofden had gepropt.