Ziektebeeld [+ Cecille]

Wat nog meer? Oh die vraag moet je niet aan Hero vragen. "Gezien.. de tijdsdruk die we hebben.. is denk ik een megafoon genoeg." Hij wilde eigenlijk een stuk of twintig speakers, lichten en nog een hoop trammelant gaan opnoemen, maar dat ging veel te lang duren om allemaal op te zetten. Dus dat was een mooie 'nee'. Ja, die kunnen ook mooi zijn soms. Hij liep alvast naar de toonbank en legde zowel de ballonnen als de Fez op de toonbank. Hij zei niks. En zette een stapje naar achteren. Hij probeerde er maar voor zorgen dat hij de vrouw niet nog meer salty zou maken. Waarschijnlijk ging dat gebeuren, ongeacht wat hij ook deed, maar dan had hij het op z'n minst geprobeerd. Hij draaide zich naar Cecille. Een beetje ongemakkelijk misschien.

Hij keek even met een jup-that-could-work blik naar de megafoons. "Dat zal geen probleem zijn." Meteen liep hij er naartoe. Beetje nerveus wel. Hij keek tijdens het lopen achterom, struikelde bijna over zijn eigen voeten en knalde tegen een van de rekken aan. Paniekerig probeerde hij ,met geheel uitgestrekte armen en benen, het rek recht te houden. En na wat wiebelen bleef het gelukkig weer stil staan. En na een pufje van opluchting zoefde hij werkelijk naar de megafoons, koos een blauwe uit, en zoefde weer terug. "Ahem.." Zei hij hem zijn ene hand op zijn rug en zijn andere in een vuist voor zijn mond. "Het spijt me oprecht voor alle problemen die ik heb opgeleverd." Op dit punt wist hij niet eens meer waar hij zich precies voor aan het verontschuldigen was. Hij wilde die spanning gewoon weg hebben.

Zijn excuses werden aanvaard. Zijn wenkbrauwen gingen omhoog en hij keek Cecille aan. Kijk hem eens even de diplomaat uithangen. Had je dat gezien? Goed hè? Ze wachtte even totdat alles gescanned werd. Alles werd in de emmers gepleurd en ze konden verder gaan. Hero zette zielsgelukkig zijn fez weer op zijn hoofd en liep naar buiten met een van de emmers. Er waren er twee, en op deze manier was het wel eerlijk verdeeld zo vond hij. Maar als Cecille er om zou willen vechten.. naja.. dan werd het toch wel een ander verhaal. Eenmaal buiten keek hij omhoog. Naar de daken. "Nu hoeven we enkel nog op een van de daken op het plein te gaan staan, en dan kan operatie.. uh.. operatie-reparatie.. van start gaan." Zijn improvisatieskills liepen dus niet door in het verzinnen van namen. Dat was duidelijk.

Ja waarom eigenlijk Hero? Hij leek even in gedachten verzonken te zijn. Wat natuurlijk, Hero kennende, niet langer dan twee seconden duurde. "Ja!" Riep hij. Hij schudde zijn hoofd. "Nee!" Hij schudde weer zijn hoofd. "Misschien!" Hij pauzeerde even. "Waarschijnlijk niet.." Hij keek Cecille aan. "Jij kunt ook het plein op gaan, en op mijn tegen de waterpistooltjes en ballonnen gaan uitdelen." Dat was misschien nog wel een beter plan ook. Nu hoefde hij alleen nog maar het dak op te komen. Want het was natuurlijk helemaal niet nodig om nog na te vragen of Cecille het hele plan wel okay vond. En of ze het wel begreep. Want eigenlijk hadden ze helemaal niks over het plan uitgesproken. Met ongemakkelijke spastische bewegingen begon Hero de regenpijp op te klimmen. Waarom vroeg hij Mix niet gewoon voor een Teleport eigenlijk? Misschien wilde Hero hem door laten slapen in zijn Pokéball.

Met zijn voeten tegen de muur, ongeveer naast zijn handen aan de regenpijp, stak zijn kon nogal uit. En Cecille vroeg net of ze hem een zetje moest geven. "Deze bips heeft een zetje nodig ja, bedankt." Hij wiebelde nog eens met zijn bips. Het was bedoeld om komisch te zijn, dus denk er niet te veel van. Hij wist best wel dat hij er belachelijk uit zag op deze manier. Maar er waren belangrijkere dingen waaraan hij moest denken. De gemoedstoestand van Anistar City stond op het spel. En de uitvoering van een, wellicht groter, slecht plan misschien ook. Dus geen bips.. uh tijd te verliezen! Geronimo!

Hij hoorde haar wel lachen, en hij kreeg een grijns op zijn gezicht. Hij wist heel goed dat hij grappig was. En mensen laten lachen deed hij graag. En wow! Ineens werd hij gelanceerd! Hij hoefde zich niet eens meer af te zetten. Hij plofte zó op het dak. "Oef!" Zei hij pijnlijk. Hij realiseerde zich dat dit misschien zorgwekkend voor Cecille zou zijn. Hij lag op zijn rug en plaatste meteen zijn arm over de rand van het dak, met een duim omhoog, zodat ze kon zien dat hij geen letsel had opgelopen. Hij wilde eigenlijk lachen. Maar de lucht moest nog even terug in zijn longen komen daarvoor. Neem je tijd, het is niet alsof je iets belangrijks te doen hebt.

"Alles.. prima.. hoor." Pff, zuurstof. "Maar wel op mijn teken alsjeblieft." Hij wreef met zijn handen door zijn ogen en haalde Mix uit zijn Pokéball. Dit zou nog wel eens gevaarlijk kunnen worden. Eventueel. Misschien. Soort van. Waarschijnlijk. Vermoedelijk. Vervolgens stond hij op. Tijd om naar het plein te gaan. Gelukkig stonden de meeste daken van de huizen dicht bij elkaar, dus het koste niet al te veel moeite. En zelfs als het veel moeite had gekost, was Hero het toch gaan proberen. Beroemde laatse woorden: Ja, natuurlijk kan ik zo ver springen. En stiekem, heel stiekem, nu dat Mix erbij was, had hij hem waarschijnlijk geteleporteert als het mist zou gaan. Dusja. In ieder geval stond Hero nu op zijn plek, op het dak, dat ergens een beetje centraal leek te staan, op het plein. Hij wachtte af totdat hij Cecille zag verschijnen. Het was tijd.

Er was een luide piep te horen van de luidspreker die hij aan zetten. "Oeps. Sorry." Sprak hij door het ding heen. "Halloooooooo Anistarrrr!" Begon hij dramatisch. "Wie je humeur afpakt, pakt je leven af.." Hij pauzeerde voor twee seconden dramatisch. "Maar goed nieuws iedereen! Want raadt eens wie hier is! HA!" Hij liet zichzelf nu verschijnen aan de rand van het dak, met opengesperde armen. Maar hij zag dat niemand er echt van omkeek. "Maar uh.. ik zie dat niemand aan het opletten is, en jullie zijn jullie eigen ding aan het doen en dat leid me een beetje af dus zouden jullie even kunnen opletten want.. IK.. HEB.. HET.. WOORD!" En toen schoot iedereen toch wel een blik in zijn richting. Hoe verdrietig, duf, of lage energie die ook hadden. Er hing ook ineens een doodse stilte over het plein. "De vraag van dit uur is.. wie heeft dit met jullie gedaan.. antwoord: ik weet het niet. Volgende vraag: wie gaat mij tegenhouden jullie te helpen?" Hij wachtte even. Alsof hij een reactie verwachtte van iemand. Dit was immers een plan om de boosdoener te provoceren. "KOM OP! Kijk me eens aan! Kijk! Ik heb geen plan, geen backup, geen wapens die ook maar iets kunnen uithalen.. oh.. en er is nóg iets dat ik niet heb.. ik heb niets te verliezen! Dus als er hier iemand is die ergens achter de schermen aan de touwtjes trekt. En je bent van plan om deze mensen te blijven terroriseren. Dan onthoudt goed wie je tegenover je hebt.. onthoudt hoe veel mooie dagen een leven kent. Onthoudt hoeveel geweldige mensen er leven. Onthoudt hoeveel waardevolle dingen er bestaan. En dan.. en DAN! Doe wat slim is.." Hij hield een langere pauze. Wat kon hij nu zeggen dat het provoceren af zou maken? Wat zou er zo verschrikkelijk beledigend zijn dat niemand het zou kunnen weerstaan met een ego dat groot genoeg is om een stad te terroriseren. Bingo.. hij had het. "Ren weg.." Hij hield zijn armen weer uit mekaar. Come at me bro.