[Poké Fair] It Comes Back To You [+Lynn Xavier]

Alex wilde toch genieten van de kermis. Ondanks dat ze alleen was, ondanks dat al die stelletjes haar de kriebels gaven en ondanks dat al die harde geluiden haar later in de avond hoofdpijn zouden bezorgen. De drukte zou haar waarschijnlijk de das om doen – ze zou het niet langer dan een uurtje of twee, drie uit kunnen houden, maar ze trotseerde het toch. Het was een kermis. Daar hoorde je lol te maken. Dus dat was wat ze ging doen ook. Allereerst ging ze bekijken wat er hier zoal te doen was, want elke kermis was anders en elke kermis had andere attracties. Het reuzenrad had ze van veraf al kunnen zien en hoewel ze geen hoogtevrees had, leek het haar toch leuker om met iemand anders daarin te gaan. In haar eentje was ze dus niet van plan het reuzenrad te bezoeken en dus bespaarde ze zich daar al geld mee. Haar grijze ogen verplaatsten zich naar het Carousel dat ze zag. Een groot deel van de dingen waar de kleine kinderen op konden zitten, waren Ponyta en Rapidash. Zonde, dacht Alex, want ze had graag Capricorn ook ertussen gezien. Blitzle waren misschien nog wel te doen, maar Zebstrika zagen er niet echt kindvriendelijk uit, dus misschien dat ze die daarom hadden weggelaten.

Tegenover het Carousel stond de Spinda, iets waat Alex ook wel bekend mee was in haar thuisregio en Kanto. Blijkbaar was het een internationaal ding om te hebben op de kermis, want hoewel het sterk leek op die wat ze in Sinnoh had gezien, was het niet precies dezelfde. Echt in haar eentje erin gaan wilde ze nou ook weer niet, want ze was niet zo’n heel groot fan van het apparaat, maar in feite wilde ze nergens in haar eentje in. De blondine liep op deze wijze langs elke attractie die er maar te vinden was. Van de Tauros Rodeo tot aan de Ducklett Catch, maar niks wist haar aandacht echt vast te houden. Tot ze, in een oogwenk, een flits van zwart zag bij het rondkijken en haar blik daar om de één of andere rede naartoe werd getrokken. Alex hoefde niet lang te kijken om de persoon te herkennen. Het was Lynn die daar tussen de menigte stond en even beet ze twijfelend op haar onderlip om erop af te gaan.

Lynn en Alex hadden namelijk wel een dynamisch gesprek gehad bij hun vorige ontmoeting, maar toen was ze een jongen geweest en nu... Wel, nu niet. Of Lynn daar zo open over dacht, wist ze niet, maar ze besloot het er toch maar op te wagen. Hier in Kalos schenen ze al wat opener erover te denken dan in Sinnoh. Nog wat twijfelachtig stapte Alex op het meisje af en tikte haar vervolgens op de schouder. “... Hey!” begon ze, proberend over de geluiden van de kermis heen te komen en hopend dat Lynn haar überhaupt wel herkende.

Met een lichte frons maar ook een geamuseerd glimlachje keek het zwartharige meisje naar de grond. Of nee, dat klopte niet, want ze keek naar datgene wat op de grond lag. Het was groen met geel, lag momenteel op zijn rug met zijn lichaampje in een bocht en ging onder de meest angstaanjagende naam ooit. Echt waar. "Mr. Twiggles, wat moet ik toch met je aan?" Het vervaarlijke monster maakte een soort kirrend geluid en boog zijn lichaam de andere kant op. Hoofdschuddend zakte het meisje door haar knieën en hield haar hoofd wat scheef. "Je weet dat ik je niet kan dragen," begon ze. De Turtwig kreeg een ondeugende glans in zijn oogjes en knikte, waarna het met een vrolijk gezicht wat met zijn poten wiebelde en op zijn rug heen en weer rolde. ".. En dat gebruik je nu tegen me, huh?" Weer knikte het schildpadachtige wezentje. Het wilde nergens heen, vond het hier wel prima. Het zwartharige meisje grinnikte en liet haar blik wat van de Turtwig afdwalen.
Nu ze zich dichter bij de grond bevond, zag ze alleen nog de benen van de mensenmenigte die om haar heen zijn gang ging en die haar het zicht op de rest van de omgeving ontnam, maar nog was het onmiskenbaar dat ze zich op de kermis bevond. Was het niet te merken aan de verschillende geluiden die de attracties en kraampjes voortbrachten, dan maakten de attributen die op de grond lagen dat wel duidelijk. Ze zag onder andere houten stokjes met enkele restslierten suikerspin, half opgegeten hotdogs, de plastic bekers waar frisdrank in hoorde te zitten en andere, niet zo duidelijk te onderscheiden dingen. Het was hier smerig, daarmee was alles eigenlijk wel gezegd. Alsof de pracht en praal van de lichten en advertenties op de Poké Fair gecompenseerd moest worden met iets, en dat deze rommel daarom hier te vinden was.

Omdat het meisje dat toch liever het mooie van de kermis zag – ondanks dat ze zich er nu nog meer van bewust was dat het niet zo mooi was als het leek –, richtte ze zich op en keek met een zuchtje op het wezentje neer dat nog steeds wat aan het rondmaaien was met zijn korte pootjes. Ze glimlachte toen ze zich bedacht dat Mr. Twiggles zich wel leek te vermaken met.. Nou ja, wat hij dan ook deed. In ieder geval was het schattig, zoals de meeste dingen waren die tot de Turtwigs bezigheden behoorden. De zwartharige stak haar handen in de zakken van haar vest en schraapte haar keel. "Mr. Twiggles," probeerde ze serieus, maar die naam kon je gewoon niet met een stalen gezicht uitspreken, hoe hard je het ook probeerde. Wel had ze de aandacht van de Pokémon gevangen, en had hij opgemerkt dat zijn Trainer het nu wel weer genoeg vond. Gehoorzamend aan het onuitgesproken commando rolde de Turtwig zich op zijn zij en probeerde vervolgens zijn pootjes onder zijn lichaam te krijgen. Even keek het meisje verbaasd toe, tot het tot haar doordrong dat het de Pokémon echt niet zelf zou lukken. Wat schaapachtig bewoog Mr. Twiggles zijn pootjes heen en weer zonder dat het iets uitrichtte, waarna hij zijn pogingen staakte en met een blik vol verwarring naar het zwartharige meisje opkeek. Die hield het niet meer en schoot in de lach. "Raar beest," grinnikte ze liefkozend, waarna ze zich met een geamuseerde blik bukte en de Turtwig op zijn poten duwde. Eenmaal overeind verscheen er meteen weer een rustige maar vrolijke uitdrukking op het gelaat van het wezentje, dat enkele stappen in een willekeurige richting begon te zetten. Het meisje keek het allemaal met een glimlach aan. "Die kant op?" Een uiterst vrolijk geluid van de Turtwig. "Oké dan," lachte ze, waarna ze aanstalten begon te maken om achter de Pokémon aan te lopen.
Daar kwam echter niets van, want op dat moment werd Lynn op haar schouder getikt. Met een wat verwarde frons draaide ze zich om, om oog in oog te staan met.. “... Hey!” Kort, blond haar, grijze ogen. Bekend klinkende stem, al klonk hij toch iets.. Anders. Haar wenkbrauwen schoten omhoog en veranderden zo in een verbaasde uitdrukking. "Alex?"

#PJ'ingAfterDark

Alex hoefde niet al teveel moeite te doen om te zien dat er een kleine, groene, schildpadachtige pokémon bij Lynn liep. Alex kreeg er zelf bijna spijt van om geen pokémon aan haar zijde te hebben, want ze miste dat gezelschap nu wel een beetje. Met Sagittarius aan haar zijde was ze al wat moediger, zelfs op een meidendagje, maar het was naar haar smaak veel te druk om de hondsoort uit zijn pokéball te hebben. Ze was bang om hem uit het oog te verliezen en dat gold voor elk van haar teamlid. Bovendien kon Aquarius, net als haar, niet zo heel goed tegen harde geluiden. Nu kon zij het beter hebben dan de Squirtle, aangezien dat arme ding er echt van uitgeput raakte als het weer rustiger werd. Dat deed ze haar eerste partner maar niet aan de hand.
De verwarde uitdrukking zei Alex al genoeg, maar toen ze haar naam in een verbaasde toon hoorde, slikte ze even moeizaam. Misschien had ze beter niet op Lynn af moeten lopen... De moed, die ze net nog had gevoeld voor die ene seconde dat ze het besluit had genomen, was inmiddels alweer verdwenen. Het was niet eens meer in haar schoenen te vinden. Alex wist niet waar het heen was gezakt, maar als ze moest gokken, dan gokte ze diep de grond in. “Euh... Ja... Hey,” sprak ze, dit keer minder luid, doch luid genoeg voor het meisje om te kunnen horen. “Ik ben het.”

Dat Alex haar verbazing anders opvatte dan dat hem Lynn bedoeld had, drong niet echt tot het zwartharige meisje door. Ze had totaal niet verwacht om een bekend gezicht tegen te komen op de Poké Fair gezien het een grote kermis was die duizenden mensen getrokken had, en het verraste haar nog meer dat ze juist de blondharige jongeman tegen het lijf liep. Iemand die ze nota bene tot de kleine groep rekende van mensen die ze echt mocht, al zei een stemmetje in Lynns achterhoofd dat ze dat eigenlijk niet kon zeggen na één gesprekje.
De manier waarop hij reageerde, begreep Lynn dan ook niet helemaal, maar ze besloot er maar niet op in te gaan. Daar was ze op het moment te vrolijk voor. Een glimlach brak door op haar gezicht. Man, dit maakte de hele kermis meteen al een stuk beter. "Alex!" Zei ze nog een keer, de vrolijkheid nu duidelijk hoorbaar in haar stem. Ze moest wat harder praten dan normaal om boven het kabaal dat de kermis voortbracht uit te kunnen komen. "Hey! Hoe gaat het met je?"

Alex’ onzekerheid ebde wat weg toen Lynn naar haar glimlachte en een stuk vrolijker klonk. Ze wist niet of het meisje het door had gehad of niet, maar hoe dan ook voelde ze zich nu iets meer op haar gemak dan net. Betekende dit nou dat Lynn het accepteerde of dat ze geen flauw idee had van Alex haar soort van geslachtsverandering per dag? Tijd om erover na te denken had ze niet, want er werd haar een vraag gesteld en door de geluiden van de kermis moest ze erg haar best doen om het te verstaan. De blondine glimlachte vriendelijk terug, proberend eenzelfde volume op te zetten. Ze wist dat ze automatisch al wat zachter sprak op haar vrouwelijke dagen. “Wel goed hoor!” reageerde ze. “Met jou?” Haar blik gleed vervolgens naar de Turtwig die bij het meisje stond. “Wie heb je daar bij je?”

Lynn had niets door. Normaal was ze best goed in het opmerken van veranderingen in uiterlijk of stem – van jongs af aan was het haar opgevallen dat de gezichten en namen van mensen iets beter bij haar bleven hangen dan bij andere kinderen in het weeshuis, bijzonderder dan dat was het ook niet – maar nu kreeg ze het niet voor elkaar om op te merken dat er iets aan Alex was dat anders was. Misschien lag het aan het feit dat het weeshuis waarin ze opgegroeid was een nogal traditionele opvoeding aan had gehouden, of aan de drukte om haar heen waaraan ze gewoontegetrouw een deel van haar aandacht besteedde in de vorm van op zijn tijd een snelle blik opzij. Het kwam erop neer dat de zwartharige zich nog van niets bewust was, dat Alex in haar gedachten nog steeds 'gewoon' een jongen was.
Er werd teruggeroepen dat hij het goed maakte, waarna dezelfde vraag aan haar gesteld werd. "Prima," knikte Lynn, "alles gaat z'n gangetje wel!" De kermisgeluiden leken nog steeds hun best te doen om elk fatsoenlijk gesprek onmogelijk te maken, maar daar liet ze zich niet door tegenhouden. Toen haar gevraagd werd wie ze bij zich had, ging haar blik dan ook even naar Mr. Twiggles terwijl ze met een glimlachje en een stemverheffing antwoordde: "Dit is de nieuwste toevoeging aan mijn team. Zeg eens hallo, Mr. T.." Dat liet de Turtwig zich geen tweede keer zeggen. Onder het slaken van een vrolijke kreet stoof het kleine wezentje naar voren en drukte zijn kopje ietwat onhandig tegen het been van Alex, zijn oogjes gesloten. Als hij handen had, had hij het been geknuffeld, dat wist de zwartharige zeker. "Hij mag je wel, denk ik," grinnikte Lynn geamuseerd.

Lynn reageerde dat het wel goed ging met haar en dat was best een opluchting om te horen. Ja, ze hadden elkaar maar één keer eerder ontmoet, maar dat betekende niet meteen dat dit vreemd was, right? Alex kon zich best over mensen bekommeren. Zoiets was alleen maar menselijk, voor zover zij wist. Zelfs al kende ze de ander misschien niet zo heel goed. Dat avontuurtje in het aquarium was echter wel iets wat je niet dagelijks meemaakte met een vreemdelinge, dus dat maakte al een hele hoop goed in haar ogen. Een glimlach kon ze daarom ook niet helpen, waarop ze de vraag stelde wie de pokémon was die ze bij zich had. Mr. T? Was dat een referentie naar iets? Veel tijd om daarover na te denken had ze niet, want de Turtwig liet een vreugdekreet horen en stormde meteen op Alex haar been af. Het was best aandoenlijk om te zien. Een grinnik verliet haar lippen, waarna ze door haar hurken ging en met haar gezonde hand over de kruin van zijn koppie aaide. “Gelukkig maar,” reageerde de blondine op Lynn’s woorden. “Anders was ik mijn been nu misschien kwijt geweest.” Dan was ze wel erg zielig nu met het aantal gezonde ledematen.

Lynn wist waarom ze Mr. Twiggles' naam afgekort had, maar wilde het eigenlijk niet aan zichzelf toegeven. Ergens vond ze het een schattige en op een rare manier toepasselijke naam, maar zelf was ze meer van de.. Serieuzere namen. 'Mr. Twiggles' klonk als iets dat verzonnen was door een kinderlijk iemand. Daar was op zich niets mis mee, zij het niet dat Lynn graag serieus genomen wilde worden en het niet hielp als mensen dachten dat zij haar Pokémon zulke namen gaf.
Desondanks keek ze met een glimlach naar hoe de jonge Turtwig Alex begroette, want hoewel ze het dan misschien niet helemaal eens was met de naam die zijn vorige eigenaar hem gegeven had, vond ze het kleine wezen helemaal fantastisch. Ze zou er maar gewoon mee moeten leren leven, immers kon niet alles altijd zo zijn als je wilde en kon de Pokémon er niets aan doen dat hij zo genoemd was. Toen de blondharige door zijn knieën zakte om Mr. Twiggles te aaien, liet die laatste een geluid horen dat het hield tussen snorren en een vrolijke piep. Enkele seconden later duwde het wezentje zijn kopje meer in de richting van de hand die hem aaide, een zeer tevreden uitdrukking op zijn gelaat. Lynn lachte ontspannen om de opmerking die Alex plaatste, waarna ze haar blik even naar Mr. Twiggles liet gaan. "Bij hem hoef je daar absoluut niet bang voor te zijn, hoor. Als Mr. T een mens zou zijn geweest, was hij een pacifist. Of een hippie." Even dacht het zwartharige meisje na, waarna ze peinzed aan haar eerdere woorden toevoegde: "Of allebei." Het kwam erop neer dat de Turtwig tot nu toe geen enkele interesse in vechten had getoond. Ja, hij voerde aanvallen uit op niet-levende dingen als dat van hem gevraagd werd, maar daar bleef het ook bij. Het leek erop dat de Pokémon zijn tijd liever besteedde aan luieren, geaaid worden of stommiteiten uithalen die hij op de één of andere manier schattig kon maken. "Wat brengt je eigenlijk naar de kermis, Alex?" Vroeg ze vervolgens, de interesse hoorbaar in haar stem.

Alex schrok een klein beetje van het geluid dat werd geproduceerd, maar trok ondanks dat niet terug. Integendeel, ze zette haar plan juist door en bleef het wezentje aaien, waardoor ze een tevreden reactie kreeg. Hij vond het overduidelijk heerlijk en wilde niet dat het stopte. Alex keek de Turtwig met een klein, scheef grijnsje aan, waarna haar blik terug naar Lynn gleed om de aandacht bij de spreker te kunnen leggen. Ondertussen bleef ze Mr. T wel wat afwezig aaien. De blondine grinnikte, een bezigheid die eigenlijk heel zeldzaam was bij haar, maar kennelijk makkelijk naar voren kwam als Lynn in de buurt was. “Eigenlijk zou ‘ie dan zo’n leuk hoedje moeten krijgen. Genoeg te kiezen hier op de kermis,” reageerde ze op de conclusie van Lynn. “Tenzij hij een voorstander is van vrijheid van voorhoofden.” Ze grinnikte nu zachtjes om haar eigen grap, maar dat was lang niet zo aanwezig als net. Uiteindelijk stopte ze met aaien en kwam ze recht, zodat ze oog in oog met het meisje kon staan. Of nou ja, oog in oog? Ze was een stuk groter dan Lynn was. Het praatte voor haar alleen fijner op een staand niveau dan wanneer ze naar boven moest kijken. Dat gaf haar namelijk een naar gevoel, alsof er op haar werd neergekeken. “Oh, euh...” begon de blondine vertwijfeld. Tja, waarom was ze hier ook alweer? “Ik denk vooral een beetje nieuwsgierigheid,” beantwoordde ze de vraag. Dat was niet gelogen. Ze had altijd wel het idee dat ze iets als dit op haar blog kon gooien. “Geldt dat ook voor jou? Of wil je graag met Mr. T de Booster in?”

Terwijl Mr. Twiggles zich op de grond liet ploffen en zijn oogjes genietend sloot onder het ge-aai, richtte Lynn zich op het voeren van een gesprek. "Dat zal je aan hem moeten vragen," sprak ze, haar hand in een ernstig gebaar onder haar kin zettend en een klein hoofdknikje naar de jonge Turtwig gevend. "Al zou het 'm vast goed staan." De zwartharige glimlachte toen het beeld van de grass-type Pokémon met een strohoed of tie-dyed regenboogbandana voor haar geestesoog opdoemde. Haar lippen krulden echter weer omlaag toen ze zich bedacht dat zoiets kopen misschien wel leuk zou zijn, maar dat het ook geld zou kosten. Geld dat ze beter kon besteden aan het onderhouden van haarzelf en haar team.
Toen het aaien stopte, keek Mr. T voor een moment wat sipjes, afwachtend of het aaien daardoor misschien nog hervat werd. Zodra het hem duidelijk werd dat het toch echt genoeg was geweest, stond er echter al snel weer een opwekte uitdrukking op zijn gelaat en hief het wezentje zich op zijn vier pootjes om tot naast Lynn te hobbelen en daar opnieuw plaats te nemen. De blondharige leek niet meteen een antwoord klaar te hebben, wat Lynn niet helemaal verbaasde. Zijzelf had ook geen hele goede reden om op het Fairterrein te zijn, ze had gewoon de impuls gevoeld om te gaan en die gevolgd. Het was nieuwsgierigheid, was uiteindelijk het antwoord. Lynn knikte even om aan te geven dat ze het begreep, om vervolgens met een geamuseerde glimlachje te reageren op de teruggespeelde vraag: "Hetzelfde, zo ongeveer. Om heel eerlijk te zijn ben ik nooit echt naar een kermis geweest en wilde ik het gewoon eens ervaren." Haar blik ging even maar Mr. Twiggles, die met grote ogen om zich heen keek. "Al zou met Mr. T de booster in gaan misschien een betere reden geweest zijn, ik weet alleen niet of hij dat ook zou kunnen waarderen," vervolgde ze grinnikend, haar blik weer op Alex richtend.

Alex glimlachte, maar schudde lichtjes met haar hoofd. Praten met een pokémon op een veel te drukke kermis stond nu niet op haar to-do list, helaas. “Ik denk het ook, ja,” reageerde ze geamuseerd op de conclusie dat het hem goed zou staan. Ze keek hem weer even aan, terwijl haar hand nog altijd over zijn hoofdje heenging, en werd alleen maar wat vrolijker van zijn reacties. Als iets haar goed deed, dan was het wel het gezelschap van deze onschuldige wezentjes. Dat hij haar sip aankeek toen ze eenmaal was gestopt met aaien deed haar wel een beetje pijn, maar dat deed het hurkend zitten ook, dus ze besloot hem niet nog meer te gaan aaien. Haar grijze ogen belandden weer op Lynn toen Mr. T had besloten bij zijn trainer te gaan staan, waarop het gesprek tussen de twee meiden voortzette. “Echt niet?” vroeg Alex wat verbaasd. Ondanks dat ze niet zo’n kermispersoon was geweest, was ze wel vaak met Anaïs gegaan. En een paar jeugdvrienden, natuurlijk. “Hij en ik beide dan niet,” sprak de blondine vervolgens, terwijl ze een gezicht trok, maar daarna wel moest lachen. Dat bracht haar echter wel op een idee. “Ben je ook nog nooit in een attractie geweest? Anders wil ik wel een keertje trakteren.” Ze glimlachte vriendelijk, aangevend dat ze het echt meende. “Alleen als je wilt, natuurlijk.”

De verbaasde reactie die op haar woorden volgde, kon Lynn wel begrijpen. De meeste meisjes van haar leeftijd waren minstens één keer in hun leven naar de kermis geweest, waardoor het ook logisch was dat anderen aannamen dat dit tienermeisje net als alle anderen vast ook wel eens een kermis bezocht had. Echter was Lynn geen doorsnee tienermeisje. "Nee, ik ben er gewoon nooit aan toegekomen," antwoordde ze met een lichte schouderophaal. Het was geen echte leugen, maar meer een verzachting van de waarheid, hield Lynn zichzelf voor. Ze voelde er niets voor om te zeggen dat ze er het geld niet voor gehad had, om daarna dan haar hele levensverhaal te moeten vertellen. Want hoewel ze op zich best sociaal was, waren er een paar dingen die ze het liefst zo veel mogelijk voor zich hield. Ze was hier voor het plezier, niet om in haar verleden te laten graven.
Het gezicht dat de blondharige trok, deed Lynn grinniken. "Heb je ervaring met de attractie?" Vroeg ze geamuseerd. Het aanbod dat volgde, bracht haar van haar stuk. Een gratis ritje? Lynn fronste terwijl ze haar blik over het kermisterrein liet glijden. Het zou vast leuk zijn, maar.. Het voelde toch niet helemaal goed. Ze wilde niet profiteren van anderen. Ze wou dat ze kon zeggen dat ze zelf wel betaalde, maar veel geld bezat ze op het moment niet. "Eh," deed ze twijfelend, hopend daarmee voor wat meer bedenktijd te zorgen.

Ze was er nooit aan toegekomen? Tja, Alex was niet iemand die daarop kon afrekenen. Zelf was ze ook al jaren niet meer naar de kermis geweest om die rede – al moest ze toegeven dat er nog een aantal andere aan te pas kwamen. “Ik de laatste jaren ook niet,” glimlachte ze schouderophalend naar Lynn. “Zo bijzonder is de kermis nu ook weer niet.” Ze deed dan net wel verbaasd, maar ieder had zo zijn eigen voorkeur en plannen. Toen er werd gevraagd of ze ervaring had met de attractie, knikte ze met een grimas. “Mijn broer vond het altijd heel leuk om me te pesten. Ik was naïef en liet me mee slepen, maar dat heb ik toen geweten.” Guillaume was echt een kwal. Dat Alex en Anaïs familie van hem waren, kwam altijd als een shocker voor de meeste mensen. “Ik ging veel liever met mijn zusje. Die koos tenminste nog attracties uit waarvan ze dacht dat we het allebei wel leuk zouden vinden.” Een nostalgisch glimlachje verscheen op het gelaat van Alex, maar die verdween even snel weer als dat het gekomen was. Anaïs had ze al jaren niet meer gezien, dus misschien was het maar beter om niet aan het meisje te denken.

Een twijfelende reactie klonk en Alex voelde zich een beetje schuldig. Lynn dwingen was namelijk het laatste dat ze wilde. “Het hoeft niet,” vertelde de jongedame. “Ik ben gewend om voor twee te betalen, though. Eén ritje na al die jaren vind ik absoluut niet erg, maar als je geen attractiepersoon bent, dan begrijp ik dat wel.” Ze glimlachte vriendelijk naar Lynn. Hopelijk zorgde ze er hiermee voor dat de ander zich niet gedwongen hoefde te voelen.

Het zwartharige meisje glimlachte even toen haar verteld werd dat de blondharige ook al een aantal jaren niet naar de kermis geweest was, maar dat het eigenlijk ook niet zo'n speciaal iets was. Haar blik dwaalde naar alle lichtjes en gekke, kleurige uitstallingen, naar de mensen met een grote glimlach op hun gezichten en de mensen waarvan je de gelaatsuitdrukking niet eens kon zien omdat die schuilging achter een grote portie voedsel. "Misschien heb je gelijk en is het minder leuk als je meerdere keren gaat," sprak ze nog steeds glimlachend, haar ogen weer op Alex richtend, "maar voor nu ziet alles er wel heel.. Speciaal uit." De rommel rond haar voeten daar gelaten, in ieder geval. Niet alles kon perfect zijn, zeker niet als het om een kermis ging.
Door de volgende woorden van Alex kwam Lynn te weten dat de blondharige een broer en een zus had gehad, die allebei sterk verschillende attracties voor hun familieverwant uitkozen. "Dat moest vast leuk zijn geweest," sprak het zwartharige meisje vrolijk, doelend op het gedeelte over Alex' zusje. "Attracties lijken me leuker als je niet alleen bent." Anders zat je daar maar ongemakkelijk toe te kijken hoe anderen met elkaar babbelden.
Het was een lastige kwestie voor haar. Aan de ene kant wilde ze het aanbod graag accepteren om een keer in een attractie te kunnen zitten, om dat een keer meegemaakt te hebben, maar aan de andere kant stond geld aannemen van anderen zonder dat ze ervoor gewerkt had haar niet helemaal aan. Nog even bleef Lynn twijfelen, maar na er nog even over nagedacht te hebben en de woorden van Alex in haar opgenomen te hebben, knikte ze toch ten teken dat ze instemde. "Op voorwaarde dat ik daarna iets te drinken voor je mag kopen, of zo," glimlachte ze vervolgens. Ze had dan niet veel geld op zak, een tweetal drankjes zou ze zich nog wel moeten kunnen veroorloven. Anders liet ze haar eigen drinken wel achterwege en haalde ze voor haarzelf iets gratis bij het Pokécenter.