[Poké Fair] It Comes Back To You [+Lynn Xavier]

Hoewel Alex niet vaak iets deed zonder uitleg of zonder er dieper over na te hebben gedacht, kocht ze het kaartje als bewijs dat ze het zeker wist en gaf het vervolgens aan Lynn. “Heel zeker,” voegde ze er met een glimlach aan toe. Ze mocht de pokémon wel en misschien voelde het meisje zich meer op haar gemak met een teamlid erbij – zoals de blondine – dus wilde Alex het haar niet ontnemen. Haar glimlach werd ietsje breder toen de Turtwig bij zinnen leek te komen en zijn goedkeuring liet blijken met een tevreden geluidje. Vervolgens liep ze naar het karretje toe en hield het hekje voor de zwartharige open, want het was beleefd om de ander voor te laten en het leek haar anders heel onhandig met een pokémon in je armen. “Na u,” sprak Alex, proberend plagend te klinken, al ging dat misschien niet helemaal goed omdat ze nog steeds een ‘naschok’ van de zenuwen voelde. Ze wilde echter niet dat hierdoor een vriendschappelijke relatie veranderde, dus probeerde ze de sfeer van hun voorgaande ontmoeting erin te houden.

Haar hand, met daarin het kaartje, bleef nog een moment aarzelend in de lucht hangen, alsof Lynn het toegangsbewijs elk moment terug in Alex' handen kon duwen. Er waren niet veel keren in haar leven geweest dat iemand iets voor haar of haar Pokémon had gekocht zonder daar iets voor terug te verwachten, wat het voor de zwartharige nog altijd een onwennige situatie maakte. Ze waardeerde het gebaar, echter, en daarom stopte ze het kaartje toch in de zak van haar vest. Dat, en het zou Mr. Twiggles een groot plezier doen. Dat kon ze de Turtwig niet onthouden. "Oké," glimlachte ze, "bedankt, dan. Voor de tweede keer vandaag."

De stemming van nu vormde misschien een sterk contrast met die van een aantal minuten geleden, Lynn merkte dat ze zonder al teveel moeite naar de vrolijkere manier van doen om kon schakelen. Vaak had ze daar wat langer voor nodig, maar haar gezelschap versnelde dat proces, leek wel. Overdreven buigend – voor zover dat ging met ruim tien kilo in haar armen – betrad Lynn het wagonnetje. "Wat een beleefdheid. Ik weet niet of ik dat wel aankan, hoor." Ze merkte wel dat Alex' stem niet geheel zo klonk als de blondine leek te willen, maar besloot er niet naar te vragen. De Breeder leek op het moment het liefste een vrolijke sfeer te behouden, dus dat was waar Lynn voor zou gaan.

Lynn bedankte haar nog een keer en Alex beantwoordde dat met een glimlachje. Ze deed het met plezier – zeker als het meisje het gebaar erg waardeerde. Daar draaide de kermis immer om; plezier maken met mensen waar je normaal gesproken mee om ging. De blondine leidde hen naar de karretjes en hield toen het hekje voor haar gezelschap open, wie een overdreven buiginkje maakte en met de huidige stemming meeging. Alex grijnsde scheefjes. “Dan mag jij anders die rol wel op je nemen, hoor,” grapte ze. Haar stem klonk nu een stuk vaster dan net, dus voelde ze zich ook wat meer op haar gemak. Een man kwam toen naar het karretje gelopen om te checken of de hekjes goed dicht zaten en vroeg toen naar hun kaartjes. Omdat Alex de hare nog in haar ene hand vast had, kon ze die met gemak doorgeven aan de kermismedewerker. Ze wachtte nog maar even met hun verhaal te vervolgen, want hoewel het nu nog maar om één iemand ging die mee kon luisteren, had ze veel liever geen enkele vreemde in de buurt.

Lynn wierp de blondine haar beste gespeeld-verontwaardigde blik toe voordat een niet-geacteerde glimlach de uitdrukking al na enkele tellen doorbrak. "Met plezier," reageerde ze terwijl ze Mr. Twiggles voorzichtig op de grond van de wagon zette. De Turtwig gaapte nog een keer en scharrelde wat rond, zijn neus in de hoekjes van de kleine ruimte duwend. Lynn ging tegenover Alex naast het poortje staan, één hand op haar rug als de obers in chique restaurants. Met haar andere hand en een kleine grijns gebaarde ze naar een van de zitjes. "Na u." Ze wachtte even totdat de Breeder in beweging gekomen was en veegde vervolgens met een aantal vlugge handbewegingen het al redelijk schone zitje schoon. Mr. Twiggles kwam nieuwsgierig op het gebeuren af toen ze ook nog een poging deed het te laten lijken alsof ze het kussen opschudde, wat niet bepaald lukte omdat het ding aan het zitje vastzat en ze daarom alleen onhandig op het oppervlak kon slaan. "Uw plaats is gereed," sprak Lynn met een speelse glimlach, waarna ze op het zitje tegenover die van Alex plaatsnam.

De verontwaardiging, gevolgd door de glimlach daarop, brachten Alex terug naar hun vorige ontmoeting. Ze was blij dat Lynn, ondanks alles, dezelfde was gebleven. Dat kwam niet vaak voor, dus dat waardeerde ze enorm. De blondine keek toe hoe het meisje haar theatraal voor liet gaan en toen ze eenmaal in de wagon stond, werd ook nog eens haar zitje schoongemaakt en opgeschud. Alex kon een grinnik niet helpen, vooral niet toen Lynn vermeldde dat haar plaats gereed was. “Dankuwel,” sprak Alex met een deftig buiginkje van haarzelf, waarna ze op haar aangewezen plek ging zitten en de zwartharige tegenover haar plaatsnam. Haar blik viel even op de Turtwig, voor ze opmerkte dat ze zich langzaam een weg naar boven baande. Een korte stilte viel, die ze bewust liet vallen, voor ze besloot om het vorige onderwerp weer even op te pakken.

“Mensen reageren vaak onverschillig,” begon ze. De vloer leek opeens een stuk interessanter te zijn, zelfs met het mooie uitzicht buiten de wagon. Het was veel makkelijker om je hoofd niet te hoeven heven bij dit soort gesprekken, had ze eerder al ondervonden. “Als ik ze vertel over mijn geslacht, bedoel ik.” Alex friemelde wat met het stof van haar spijkerbroek. “Daarom was ik nogal terughoudend hiermee. Ik ben blij dat jij anders reageert.” De blondine waagde het om haar blik nu wel op te richten en een dankbare glimlach aan Lynn te schenken.

Dat Alex weer ontspannen genoeg was om te kunnen grinniken om haar overdreven handelingen, deed Lynn goed. Dat de Breeder te maken had met niet-positieve reacties wanneer ze voor haar identiteit uitkwam, was Lynn inmiddels wel duidelijk en omdat het hier om Alex ging, hoopte ze dat haar vreemde voorstelling de herinneringen daaraan in ieder geval een beetje op afstand hield nu het onderwerp nog in de lucht hing.

Net zoals zij dat binnenkort zouden doen. Plots viel het Lynn op dat ze bewogen. In de korte stilte die gevallen was, schoof ze naar het raam om te kunnen zien hoe de afstand tussen de wagon waar ze in zat en de grond steeds groter werd. Het bracht een vreemd gevoel teweeg in haar buik. Ze kon het niet geheel plaatsen, maar onprettig was het niet. Toch wendde ze haar blik al snel weer af van het uitzicht; ze wilde haar gezelschap niet het idee geven dat ze haar negeerde, of zoiets. Het bleek dat ze hier het juiste moment voor gekozen had; Alex stond op het moment om iets te zeggen. Lynn voelde aan dat het om het gesprek van eerder ging en haar gezichtsuitdrukking werd serieus, al kon je er ook iets zachts in bespeuren. Ze draaide zich naar de blondine toe en luisterde naar wat ze vertelde. Ernstig knikte ze nadat ze eerste zinnen over de lippen van de Breeder getuimeld waren. Zeggen dat ze volledig begreep hoe Alex zich onder zoiets voelde, kon en wilde ze niet, want dat deed ze niet en bovendien klonk het in haar hoofd al alsof ze met die uitspraak het gewicht van Alex' woorden probeerde af te doen. Dat wilde ze niet. De reacties die Alex had gekregen waren erg en pijnlijk, en daar was Lynn zich van bewust.

Mr. Twiggles, aan wie het hele gesprek – inclusief de serieusheid ervan – voorbijgegaan was, was dit duidelijk niet. Toen hij merkte dat de blondine naar de grond keek, stond hij op van zijn zitplaats en waggelde diens blikveld in, zijn snuit onderzoekend tegen de bodem van de wagon gedrukt. Hij vond niets dat interessant genoeg was om naar te staren, wat hem verwarde. Vragend verplaatste de jonge Turtwig zijn blik naar Alex, zijn ogen vragend en zijn kopje schuin.

De blik van Alex ontmoette Lynn met een glimlach die medeleven uitstraalde. "Je verdient beter dan al die onverschilligheid," besloot ze te beginnen, haar stem ernstig. "Ik hoop dat ik één van de vele betere reacties ben die je nog zult krijgen." Ze had het gevoel nog meer te willen zeggen, maar ze wist niet wat. Daarnaast leidde Mr. Twiggles haar af; het wezentje had zijn voorpoten tegen Alex' zitje gezet en bedelde met grote, smekende ogen om aandacht. Normaal gesproken had Lynn het schattig gevonden, maar nu verscheen er alleen een fronsje op haar gelaat. "Dit is denk ik niet het moment, Mr. T.."

Waar Alex het gezelschap van Lynn aan te danken had wist ze niet, maar op het moment was ze egoïstisch genoeg om het niet meer af te willen geven. Dat Lynn haar aan haar jongere zusje deed denken werd met de reactie van de zwartharige alleen maar sterker en gerechtvaardigd. Ze zou zich zelfs nog over het jongere meisje willen ontfermen, ondanks dat ze nog niet zoveel met elkaar hadden afgesproken. Deze tweede ontmoeting was eigenlijk ook puur toeval geweest, maar het was wel precies wat ze nodig had gehad. Het overtollige water dat zich in haar ogen had gevormd kon ze niet gemakkelijk bedwingen, hoe hard ze ook probeerde. Wat Alex wel kon doen, was glimlachen. Glimlachen, zodat Lynn niet de indruk kreeg dat ze de verkeerde dingen zei. Integendeel, ze zei dingen die de blondine vaker had willen horen. Dat het nu van een jonge puber moest komen in plaats van een volwassene zei veel over de maatschappij, maar op het moment klaagde Alex niet. Daar betekende dit gesprek teveel voor.

Haar aandacht werd vervolgens door de Turtwig van Lynn getrokken. Het leek erop dat hij op schoot wilde en of dat nu kwam door het uitzicht buiten of omdat Alex emotioneel werd, maakte voor haar niets meer uit. Ze tilde hem voorzichtig op en zette hem rustig op schoot, ondanks dat de zwartharige een waarschuwing aan haar pokémon had gegeven. “Pokémon zijn veel makkelijker dan mensen,” begon ze, haar blik van Mr. T naar Lynn verplaatsend. “Op jou en Anaïs na zijn er niet veel mensen die zo makkelijk accepteren als pokémon. En als ze al makkelijk accepteren, laten ze je na een tijdje vallen voor hun eigen idealen. Dat is niet erg; je moet je eigen leven leiden,” vertelde ze. Haar vroegere vrienden waren stuk voor stuk vertrokken om op pokémonreis te gaan. Alex mocht nooit. Pokémon waren vreemde en gevaarlijke wezens, volgens haar ouders. De Shinx die ze in het geheim had verzorgd had dat alleen maar meer bewezen. “Pokémon zijn een stuk loyaler. De meesten van mijn pokémon zouden hun eigen leven nog voor me geven. In verhouding met de mensen die ik heb gekend is dat immens groot.”

Alex hield haar hand afwachtend voor Mr. T’s neus. Ze wilde hem niet tegen zijn wil in aaien, al had ze al lang het vermoeden dat hij het niet erg zou vinden. Vermoedens hebben was echter niet altijd correct, dus nam ze liever het zekere voor het onzekere en vroeg ze geluidloos om zijn toestemming. “Daarmee wil ik niet zeggen dat mensen dat niet kunnen. Ze… Zijn gewoon wat zeldzamer om te vinden.” Haar blik bleef met een glimlachje op Lynn hangen. “Ik ben blij dat ik er tenminste twee heb gevonden.”

Ze zag tranen. En een glimlach. Meteen wilde Lynn die tranen laten verdwijnen, maar ze wist niet meteen wat ze kon doen om daarvoor te zorgen. Ze had nogal weinig ervaring met dit soort situaties, en besloot daarom om maar gewoon het eerste wat in haar opkwam te doen. Even was ze bang dat hun wagon zou gaan wiebelen als ze op zou staan en ze haar evenwicht zou verliezen. Dit gebeurde niet, echter, en ze kon stabiel de twee kleine passen die tussen haar bankje en dat van Alex hadden gezeten zetten. Met een zachte plof nam ze naast de blondharige plaats. Tot zover had ze haar acties uitgedacht, maar nu wist ze niet goed meer wat te doen. Ergens wilde ze haar gezelschap – tot haar eigen verbazing, normaal gesproken was ze niet van het lichamelijk contact – een knuffel geven, maar ze wist niet of Alex dat zou kunnen waarderen of niet..

Zwijgend, maar aandachtig en met medeleven in haar blik, luisterde Lynn naar wat Alex zei. Ze wist van zichzelf dat ze niet al te goed met woorden was – soms kwam iets eruit zoals ze het wilde, maar meer dan eens lukte het haar niet om haar gedachten precies zo naar voren te brengen dat daadwerkelijk weergegeven werd wat ze dacht – en ze was bang om iets verkeerds te zeggen nu het om iets ging dat haar gezelschap erg aanging. Uiteindelijk werd haar een glimlach, zij het een kleine, geschonken, waarop Lynn direct reageerde met een warme glimlach van haarzelf. "Ik ook," sprak ze, besluitend alsnog haar mond open te doen. "En dat ze zeldzaam zijn, betekent dat wanneer je ze vind, ze het zoeken ook dubbel en dwars waard zullen zijn, toch?" Even zweeg ze om haar gedachten te ordenen. "Je zal nog meer van dat soort mensen vinden, en dan zullen al die mensen die die je niet wilden accepteren er een stuk minder toe doen." Of dat hoopte ze, in ieder geval. Ze wilde dat Alex het goed zou hebben.

Mr. Twiggles liet zich gewillig oppakken en nestelde zich in Alex' schoot. Tevreden blies de jonge Turtwig een zucht uit toen hij eenmaal comfortabel lag, waarna zijn oogjes al langzaam dicht begonnen te vallen. De hand die voor zich gezicht verscheen, maakte dat Mr. Twiggles ze weer opendeed en zijn kop ophief. Vrolijk drukte de Turtwig zijn neus tegen hand aan.

Alex probeerde niet al te erg er bij stil te staan dat Lynn haar kant op kwam gelopen. Ze wilde geen plankenkoorts voelen op een moment dat ze eindelijk een beetje rustig werd door het gezelschap van Mr. T. Ondanks dat ze nog steeds emotioneel was en de afstand tussen haar en de zwartharige kleiner was geworden, voelde ze zich wel op haar gemak en daarom lukte het haar om te zeggen wat ze wilde zeggen. Alex keek echter niet recht naar Lynn, bang dat oogcontact haar zelfverzekerdheid zou breken en ze zou beginnen te stamelen. Zodra ze haar zegje had gedaan, echter, keek ze op om haar blik van de grond naar de blik van haar metgezel te verplaatsen. Haar glimlach werd weerspiegeld – en zelfs beter dan de blondine zelf ooit zou kunnen. Het voelde warm en accepterend. Alex wist bij Arceus niet waar ze dit moment aan te danken had, maar ze was er ontzettend blij mee.

“Ja,” beantwoordde ze de vraag van Lynn resoluut. Haar stem klonk verbazingwekkend stabiel, waardoor ze zelf ook voor een moment stil viel. Haar grijze ogen gleden weer af naar een punt dat alles behalve het meisje naast haar was. “Dat zijn ze zeker.” Alex kon het niet laten om haar mondhoeken nog verder op te laten krullen zodra de zwartharige haar zegje vervolgde. Het klonk bijna alsof hun leeftijd omgedraaid was. Alsof Lynn de oudste was en zij het kleine zusje. Soms hadden volwassenen ook een wake-up call nodig. De blondine zou niks aan dit moment willen veranderen, hoe slecht de maatschappij hier ook tegen aan zou kijken. “Dat hoop ik,” begon ze. “Voor nu voelt het inderdaad heel even of dat niet meer zo is. Dank je.” Alex waagde nog een blik op Lynn, proberend niet toe te geven aan haar sociale angsten. Dat ging op het moment verbazingwekkend makkelijk.

Het voelde zo verlichtend om te zien dat de Turtwig op haar schoot genoot van het lichamelijke contact en de aandacht. Alex voelde zich niet compleet nutteloos, voor de verandering. Pokémon hadden nou eenmaal dat effect op haar humeur en emotionele staat – en het was fantastisch. Ze liet Mr. T zijn gang gaan en gaf hem met plezier de aandacht die ze in eerste instantie tot stand probeerde te brengen. Bijna wilde ze de Turtwig zelf mee naar huis nemen.

De Breeder leek nog moeite te hebben met oogcontact maken, merkte Lynn. Dat begreep ze wel; het kon niet anders dan zwaar zijn om zoiets belangrijks en gevoeligs aan iemand te vertellen, zeker als er het grootste gedeelte van de tijd niet goed op gereageerd werd. Lynn wilde het de blondharige gemakkelijker maken en besloot daarom haar eigen blik van de Breeder af te wenden terwijl ze sprak. "Dat is al een begin," reageerde ze, uitkijkend over de kermis en de vele mensen die van attracties naar eettentjes liepen. "Een goed begin."

Het aanzicht van de Turtwig die zijn kopje met door enthousiasme gevoerde kracht tegen de hand van de blondine drukte en genietend zijn ogen sloot, deed wonderen voor de sfeer. "Hij is erg op zijn gemak bij je," begon Lynn met een glimlach. Nu was Mr. Twiggles een erg sociale Pokémon, vooral als het op mensen aankwam, maar dit kwam nu nog meer naar voren dan normaal. Ze gaf de Turtwig een vlugge aai. Het wezentje knipperde gelukzalig. "Ik krijg hem nog wel terug, hè?" Grapte ze. Met een logeerpartijtje kon ze nog wel leven, maar de Turtwig helemaal kwijtraken, zou haar wel zwaar vallen.

Een goed begin. Alex glimlachte. Dat was waar ze al die tijd al naar had gezocht, eigenlijk. Een goed begin. Die had ze tenminste dus in Kalos gevonden. Wie weet werd Hoenn dan alleen maar beter. Haar grijze ogen volgden de blik van Lynn en bleven even op de kermisgrond onder hen hangen. Het uitzicht was prachtig, maar Alex wist al pertinent zeker dat het mooier was geweest in de avond, wanneer alle lampjes aan waren. “Het uitzicht is ’s avonds een stuk beter,” vermeldde ze dan ook een beetje afwezig. Herinneringen kwamen op de gekste momenten bij je naar boven. Ze herinnerde zich nog dat Anaïs vlakbij het raam ging staan en haar gezicht ertegen drukte om een beter uitzicht te kunnen hebben. Haar zusje was gek op lampjes.

Alex liet haar blik omlaag gaan toen de Turtwig hun volgende gespreksonderwerp werd. Mr. T leek inderdaad erg op zijn gemak te zijn en dat vatte de blondine als een groot compliment op. Een brede glimlach sierde haar gezicht. “Ik wil niet opscheppen, maar dat effect heb ik wel vaker,” reageerde ze met geveinsde zelfvertrouwen en een plagende ondertoon in haar stem. Alex had ook wel eens gehad dat pokémon haar aanvielen, echter, dus zo arrogant was ze eigenlijk niet hierover. Een lach verliet haar mond toen Lynn vroeg of ze hem nog wel terug kreeg. “Natuurlijk. Als ik vind dat we genoeg geknuffeld hebben,” grijnsde ze naar het meisje. Ze wilde echter niet de verkeerde indruk geven. Alex wist als geen ander hoe het was om je pokémon kwijt te zijn…

Langzaamaan kwam de grond weer dichterbij. Eerst had Lynn het niet door, maar al snel merkte ze op dat de mensen, die eerst kleine stipjes geweest waren, met de seconde dichterbij kwamen. Met volle teugen genoot ze van het uitzicht, voor zo lang het nog kon. Een uitzicht dat, volgens Alex, nog vele male beter zou zijn geweest als het avond zou zijn. Een glimlach verscheen op het gelaat van de zwartharige toen een beeld van de nachtelijke kermis voor haar geestesoog opdoemde. "Ik kan me voorstellen dat de lichtjes in het donker erg mooi zijn," sprak ze instemmend. Waarschijnlijk zou ze genoegen moeten nemen met dit uitzicht, echter; het duurde nog een hele tijd voordat het avond werd, en zo lang zou ze hier helaas niet kunnen blijven.

Lynn kon het niet laten om te grinniken. "Als ik ooit een lastige Pokémon heb, weet ik bij wie ik terechtkan, dan," merkte ze op met een geamuseerde glimlach. Niet dat ze de kans groot schatte; haar team begon langzaamaan vol te raken, en het idee om één van haar huidige Pokémon in de box achter te laten en door een andere Pokémon te vervangen, voelde vreemd aan. Je wist het nooit, echter. Haar geamuseerde glimlach werd al snel vervangen door een quasi-verontwaardigde gezichtsuitdrukking toen haar gezelschap haar volgende uitspraak deed. "Gemeen," sprak ze, haar best doend om bozig te klinken, ook al was ze dat helemaal niet. "En wat nou als ik ook wil knuffelen?"

Ze kon haar oren niet echt geloven. Hoe langer ze met Lynn optrok, hoe meer het meisje haar aan Anaïs deed denken. Was het vreemd om dat met open armen te accepteren? Die gelijkenis ging misschien nog voor problemen zorgen, maar voor nu sprak ze zichzelf niet tegen en liet ze het gewoon gaan. Wie weet zou het grote zus gevoel dat ze had nog weg ebben en hoefde ze zich nergens zorgen om te maken. Alex schonk de zwartharige een warme glimlach en knikte, vurig wensend dat ze de tijd vooruit kon spoelen zodat Lynn het met eigen ogen kon zien.

De blondine grinnikte met haar gezelschap mee. “Misschien moet ik dan wel voor een voorwaarde gaan vragen,” ging ze met de grap mee. “Niet al mijn diensten kunnen gratis zijn.” Voor niets ging immers de zon op, hoe graag Alex ook tegen het beeld van de maatschappij in ging. Toen Lynn haar voor gemeen uitmaakte, tuitte de blondine haar lippen in een pruillipje, gespeeld beledigd door de opmerking. Zodra de vraag was gesteld, echter, lachte Alex kort en grijnsde speels. “Dan maken we er toch een groepsknuffelsessie van?” stelde ze voor. Direct nadat ze het zei, beet ze meteen op haar tong. Shit. Ze ging er zo in mee dat Lynn en Anaïs op elkaar leken, dat ze vergat dat de zwartharige misschien niet zo meegaand was. Vooral met lichaamscontact was dat heel belangrijk om in je achterhoofd te houden. Meteen kwam er een schuldbewuste uitdrukking op haar gelaat. “Sorry, ik…” begon ze, en bleef meteen hangen. Wat moest ze zeggen?

Ze zou niet voor niets geholpen worden. "Hmm," deed Lynn bedenkelijk, alsof ze haar reactie niet al klaar had. "Als het een redelijke voorwaarde is, ben ik wel bereid om eraan te voldoen." Ze begreep immers dat je niet alles gratis kon doen; ze wist maar al te goed dat leven zonder inkomen erg lastig kon zijn. Dat, en het ging hier niet om een serieuze zakentransactie. Was dat wel het geval geweest, dan zou Lynn helaas niet veel te bieden hebben in ruil voor de diensten van de blondine.

Het antwoord van haar gezelschap gaf antwoord op een vraag die ze eerder niet gedurfd had om hardop te stellen. Eén van de weinige personen die ze een knuffel zou willen geven, vond knuffel oké, of in ieder geval op dit moment. Een glimlach begon door te breken op haar gezicht, maar verdween al snel weer toen ze zag hoe Alex met haar eigen woorden omging. Met een voorzichtig onderzoekende blik keek Lynn de Breeder aan. Was dat toch een nee? De blondine keek schuldig, alsof ze dacht een grens overschreden te hebben. Oh. Het duurde niet lang voordat Lynn doorhad welke gedachte hierachter zat, aangezien het een gedachte was die zijzelf ook gehad had kunnen hebben. In plaats van op de verontschuldigingen te reageren met woorden, gunde Lynn zichzelf niet de tijd om te twijfelen en sloeg haar arm voorzichtig om de blondine.

Een kleine, scheve grijns wist zich rond de lippen van de blondine te werken. Alex was blij om te weten dat, ondanks alles, Lynn toch nog graag met haar grapte. Het was één van de fijne aspecten aan de vriendschap met de zwartharige, zelfs al hadden ze elkaar nog niet zo vaak gesproken. Wanneer ze dat deden, echter, leek het wel alsof ze elkaar al langer kende. Misschien kwam dat vanwege hun vreemde avontuur in het aquarium, want dat was immers een lange dag – en zoektocht – geweest. Het kon ook komen door de gelijkenis met haar zusje, maar Alex wist niet of ze dat wel de fijnere optie vond. Wellicht was het wel een combinatie van beide of meerdere factoren. Niemand zou het kunnen zeggen.

Mede hierdoor floepte ze er gemakkelijk uit dat met zijn drieën knuffelen ook een optie was en omdat ze niet wist of Lynn dit wel zag zitten, kon ze zichzelf wel voor haar hoofd slaan. Haar verontschuldiging hoefde ze echter niet af te maken, want zodra ze stopte om de juiste woorden te vinden, werd er een arm om haar heen geslagen. Grijze ogen zochten verbaasd naar donkerblauw en toen de realisatie dan eindelijk was gekomen, gunde Alex niet alleen Lynn maar ook zichzelf dit moment met een brede, dankbare glimlach. “Dankjewel,” volgde dan ook niet veel later welgemeend.