[Poké Fair] It Comes Back To You [+Lynn Xavier]

Even lachte Lynn met haar gesprekspartner mee, voordat ze glimlachte: "Het universum zag gewoon in dat je veel gave Pokémon verdiende." Er werd een aardig lijstje opgenoemd, waarvan Lynn de namen goed in zich op nam. Ze had nooit echt aandacht besteed aan starters toen ze de leeftijd had bereikt waarop de meesten hun starter ophaalden – zij zou er geen krijgen en dat maakte het toen niet van groot belang – maar tijdens haar reis door Kalos had ze veel informatie opgevangen en haar Pokédex kunnen raadplegen, waardoor ze wist over welke Pokémon Alex het had. "Dat is een hele familie," merkte ze op met iets van bewondering in haar stem.

Een glimlach verscheen op haar gelaat toen Alex het wel met haar eens leek te zijn. Ze zouden nog een keer moeten afspreken, werd er voorgelegd. Lynns glimlach werd nog iets groter. Ze had er nooit echt diep over nagedacht, maar de laatste tijd was haar reis door Kalos wat eenzaam geweest. Eenzamer dan ze wilde. Het was een lange tijd geleden dat ze Fay had gezien, waarmee ze eerst nog wel eens een stukje samen reisde, en alleen omgaan met je Pokémon was toch anders. Eenmalige ontmoetingen met andere trainers vonden wel plaats, maar.. Het was goed om nu iemand te vinden waar ze waarschijnlijk meer mee kon praten. "Daar ben ik het zeker mee eens. Andermans eten stelen kunnen we misschien al doen na het reuzenradrondje, trouwens," grinnikte Lynn. Ze had gezegd een drankje te kopen, maar een kermissnack moest ze ook nog wel kunnen betalen.

Alex glimlachte even om de opmerking, maar zij en het universum waren nou niet bepaald goede vrienden. Op het moment had ze echter niets te klagen, dus reageerde ze er maar verder niet op. Dat zou de leuke sfeer van het gesprek misschien alleen maar verpesten. Lynn was onder de indruk van haar collectie - wat best begrijpelijk was, want staeterpokémon waren vrij zeldzaam. Je kreeg die niet zomaar. "Gelukkig gedragen ze zich ook zo," merkte Alex oprecht opgelucht op. Geen enkele pokémon misdroeg zich Arceusdank. Althans, niet in haar bijzijn.

Andermans eten stelen kon wel na het rondje, stelde Lynn voor. Daar was Alex het wel mee eens - behalve dat dit betekende dat zij zelf het eten dan van Lynn moest stelen. Zelfs al had het meisje al gezegd dat ze op iets zou trakteren... Dat lag niet bepaald in haar karakter. Misschien als ze een jongensdagje had gehad - dat dacht ze wel vaak - maar helaas zat dat er vanochtend niet echt in. "Dan zijn we wel een excuusje kwijt om weer eens af te spreken, maar daar heb ik gelukkig geen excuus voor nodig," glimlachte de blondine naar de ander. Vervolgens begon ze richting het reuzenrad te stappen, want de rij werd al wat kleiner.

Ze gedroegen zich gelukkig ook als familie. Lynn grinnikte even. "Dan neem ik aan dat er geen Pokémon tussen zitten met het karakter van een veeleisend jonger broertje of zusje, want dan zou je er waarschijnlijk minder blij mee zijn." Niet dat ze dat met zekerheid kon zeggen: hetgeen dat het dichtste bij een familie was gekomen voor haar waren de kinderen in het weeshuis en haar Pokémon, wat maakte dat ze niet echt uit ervaring kon spreken. Alhoewel, de wezen kwamen qua gedrag waarschijnlijk wel dicht in de buurt van echte broers en zussen.

De glimlach die op het gezicht van de blondharige stond, weerspiegelde Lynn. "Nee, dat klopt," antwoordde ze, waarna er een lichte frons op haar gelaat verscheen. "Al moeten we dan wel contact met elkaar op kunnen nemen." Voor zover de zwartharige zich kon herinneren, had ze nog niet naar het Holocasternummer van Alex gevraagd. Ze gebruikte het apparaatje zelf niet zo vaak, maar wel besefte ze zich dat het de beste manier was om in contact te blijven met iemand die – net als zijzelf – door de hele regio reisde.

Een veeleisend jonger broertje of zusje zat er naar haar weten niet tussen, nee. Alex lachte met het meisje mee. “Voor zover ik weet niet, nee,” vertelde ze geamuseerd. “Maar onder mijn pokémon kan dat net een beetje anders zijn.” Aries en Virgo gingen best vreemd met elkaar om. Het ene moment praatten ze gezellig met elkaar of speelden ze een rustig spelletje – omdat Virgo niet van wild doen hield – en het andere moment lagen ze met elkaar in de knoop. Alex begreep er niks van. Misschien speelde er wel meer dan zij vanaf wist. Dat zou haar in ieder geval niet verbazen.

Contact met elkaar kunnen opnemen was een goeie. Pas nu besefte de blondine zich dat ze nog geen nummers hadden uitgewisseld. Zo vreemd was dat niet, aangezien Alex niet vaak sociaal contact legde en daar dus vrijwel nooit aan dacht. “Ah – Ik kan je zo wel mijn nummer geven, anders? Soms vergeet ik dat je er ook mee kan bellen of smsen,” lachte ze half geamuseerd, half ongemakkelijk. Tot dusver had ze alleen haar nummer nog aan Mabel gegeven en daar hield het bij op. Alex zag dat ze alweer een stukje verder konden lopen en zag tot haar genoegen dat ze misschien nog met dit rondje mee konden. Tenminste, als niet iedereen op date was en met z’n tweeën een karretje in gingen.

Lynn grinnikte. Zoals Alex het beschreef, vormden Pokémon en Breeder echt een typische familie, wat ze dan ook zei. "Een goed voorbeeld van een karakteristieke familie, als ik het zo hoor." In haar armen maakte Mr. Twiggles een onrustige beweging, alsof hij wakker wilde worden maar toch ook weer niet. Het zwartharige meisje glimlachte vertederd. De rol van de Turtwig in haar eigen Pokémonfamilie was duidelijk; niemand was geschikter voor het personage 'Makkelijke Baby'. "En neem jij dan de vaderlijke rol op je?" Vervolgde Lynn, haar blik weer op haar gesprekspartner richtend.

Tegelijkertijd met de blondharige zette Lynn enkele stappen naar voren, een korte blik op de rij die hen nog restte werpend. Ze kwamen al dichterbij, hopelijk werd Mr. Twiggles binnenkort wakker. Het ongemakkelijke in Alex' lachje viel haar op, en daarom glimlachte Lynn alleen maar in plaats van zelf ook te lachen. "Als je wilt, zou dat wel leuk zijn." Ze begreep de reactie wel, aangezien zijzelf precies hetzelfde probleem had. "Als ik jou eraan help te denken, doe jij dat dan voor mij?" Vroeg ze daarom met een kleine grijns.

Karakteristieke familie was een verwoording die Alex nooit had gedacht te horen over haar eigen familie – of dat nou bloedverwanten waren of haar eigen pokémon. Ze vatte het echter niet negatief op, dat was wel te zien aan het scheve grijnsje dat zich rond haar lippen vormde. “Zo had ik er zelf nog niet echt aan gedacht, maar dat kun je wel zeggen,” reageerde ze op een lichtelijk trotse wijze. Ze aanschouwde haar pokémon wel als familie, maar in dat licht had ze hen nog nooit bekeken. Het was in ieder geval wel de waarheid; alles leek wel aanwezig te zijn. Wat niet geheel de waarheid was, was het feit dat Alex de vaderlijke rol op zich nam. Ze raakte lichtelijk in paniek toen Lynn hierover begon. “Euh…” begon ze vertwijfeld. Ze kon het nog net weerstaan om op haar onderlip te bijten. Help, ze was hier nog helemaal niet klaar voor. “Ik weet niet of ik een goede ouder zou zijn, haha.” Het kwam er zo geforceerd uit dat er nog net geen huivering over haar eigen rug gleed. Wat kon ze toch goed improviseren.

De glimlach van Lynn deed haar erg goed – net als het instemmen op haar voorstel. Alex krulde haar mondhoeken daarom ook omhoog tot een glimlach; alles behalve ongemakkelijk dit keer. “Deal,” bevestigde ze de vraag van de zwartharige niet veel later, waarna haar blik even op het draaiende rad viel. Hopelijk was het ritje het wachten waard, anders was het wel erg jammer.

Een lichte, ietwat verwarde frons verscheen op Lynns gelaat. De geforceerde ondertoon in de stem van haar gesprekspartner was haar niet ontgaan. Had ze iets verkeerds gezegd? Dat kon haast niet anders. Ze wilde ernaar vragen, maar wilde het ook weer niet ongemakkelijker maken voor Alex. De frons werd iets dieper, al was het nu omdat ze twijfelde over wat ze moest doen. "Is alles oké?" Ze waagde het erop. Lynn had liever dat ze er nu achter kwam als er iets mis was dan het te negeren, dan kon ze er ten minste rekening mee houden. Anderen een onprettig gevoel geven wilde ze niet, zeker in het geval van de blondharige.

Ze glimlachte nog even en merkte toen dat de rij weer in beweging kwam. Rustig begon Lynn te lopen, waardoor het haar opviel dat ze niet zo snel hoefde te stoppen als eerst. "Misschien kunnen we er deze keer al in," merkte ze op, haar blik op Alex richtend. Hoe dichter ze bij het reuzenrad kwam, hoe nieuwsgieriger ze werd. Het zou haar eerste ritje ooit in een kermisattractie worden, ten slotte.

Natuurlijk merkte Lynn het op. Alex kon zichzelf wel voor haar hoofd slaan. Waarom kon ze niet goed zijn in liegen of in improviseren? Het was zelfs al heel goed geweest als ze stevig in haar schoenen stond, maar ze was alles behalve zelfverzekerd. De blondine beet dit keer wel op haar onderlip en dacht na over of ze zich hier nog wel uit kon redden. Misschien was het beter om de waarheid te vertellen – dat had ze immers al een paar keer gedaan en in de meeste gevallen had het niet verkeerd uitgepakt. “Euh, nou,” begon Alex vertwijfeld. Ze had geen flauw idee hoe ze dit moest aanpakken. Nerveus krabde ze zachtjes over haar wang heen. “Ik moet je eigenlijk iets opbiechten…” Oké, dat klonk heel onheilspellend. Nu mocht ze echt niet meer terugkrabbelen. “Heb je ooit van genderfluid gehoord?”

Lynn was optimistisch over de rij en de blondine moest toegeven dat ze daar nu ook hetzelfde over dacht. Met een glimlach bekeek ze het weinig aantal mensen dat nog voor hen stond. “Dat denk ik wel,” reageerde ze. Daar leek het in ieder geval wel op, tenzij ze dit keer maar weinig mensen doorlieten.

Zwijgend wachtte Lynn een reactie af. Ze was er nog niet helemaal zeker van of dit de juiste keuze was geweest, en die twijfels werden alleen maar groter toen ze Alex' toon hoorde. Toch bleef haar gezichtsuitdrukking vragend en – hopelijk – geruststellend. Ze kon een kleine frons niet van haar gezicht bannen toen ze de volgende onheilspellende woorden van haar gesprekspartner hoorde, maar wachtte het vervolg af voordat ze reageerde. Het woord zei haar niet meteen iets, en dat bleef helaas ook zo toen ze enkele seconden nam om haar geheugen af te graven. "Nee, volgens mij niet," sprak ze voorzichtig, afwachtend.

Nu ze dichtbij genoeg genaderd waren om naar het reuzenrad op te moeten kijken, viel Lynns blik op een bord met regels dat naast het toegangspoortje gehangen was. Snel schoten haar ogen over de regels. Dat je groter moest zijn dan één meter twintig zou geen probleem zijn, schoot het door haar hoofd, waarop ze glimlachte. Er was echter een andere regel die haar schattend naar de Turtwig in haar armen deed kijken. Pokémon moesten onder een bepaald gewicht zijn om gratis mee te mogen. Natuurlijk hoopte ze Mr. Twiggles gewoon mee te kunnen krijgen, maar als het Alex extra kosten zou bezorgen, zou hij toch terug in zijn Pokéball moeten.

Lynn reageerde heel anders dan ze verwacht had. Niet omdat ze het meisje anders inschatte, maar omdat ze het anders gewend was. Sure, Alex had in Kalos ook al vaker opgebiecht dat ze genderfluid was, maar ondanks de soms positieve reacties lagen de negatieve dieper. Die had ze vaker gehoord en het had haar ook heel vaak problemen geleverd. Daarom was ze zo terughoudend, ondanks de geruststellende houding van Lynn. “Oké,” begon de blondine vervolgens, knikkend ten teken dat ze het begrepen had. Het was nu of nooit. Alex sloeg haar armen over elkaar heen in een poging zich wat zelfverzekerder te voelen, zelfs al zou dit alleen maar overkomen alsof ze zich afsloot. Dat was misschien ook wel wat ze deed. Ze sloot zich van het persoonlijke gevoel af, zodat het niet aanvoelde alsof ze het over zichzelf had. “Genderfluid houdt in dat je geslacht van je gevoel af hangt. Op sommige dagen voel je je een jongen; op anderen weer een meisje.” Alex keek even naar de grond, alsof daar een speciaal patroontje in was te vinden. Dat vond ze niet en het zag er te saai voor uit om naar te kunnen blijven staren. Daarom keek ze uiteindelijk weer omhoog. “Dat is wat ik ben. Onze vorige ontmoeting voelde ik me als een jongen, maar vandaag voel ik me meer een meisje.” De blondine beet zachtjes op haar onderlip. Ze wist niet of ze Lynn’s reactie wel af zou kunnen wachten. Ondanks dat ze het al vaker had verteld, werd ze nog altijd ontzettend zenuwachtig.

Meer en meer kreeg Lynn het gevoel dat ze iets moest doen om haar steun te betuigen, zeker toen armen over elkaar geslagen werden. Misschien moest ze een vriendschappelijke arm om haar gesprekspartner heen slaan, maar ze wist van zichzelf dat lichaamscontact, hoewel goed bedoeld, ongewenst kon zijn. Ze twijfelde te lang en deed het niet, waar ze meteen spijt van had toen ze zag dat de blondharige diens ogen neersloeg. Lynn zette een stap naar voren, zichzelf hiermee dwingend om niet terug te krabbelen, en legde haar hand kort op de arm van de ander. Wat er gezegd werd, nam ze ondertussen goed in zich op. Haar opvoeding in het weeshuis was nogal traditioneel geweest en daardoor was deze kennis haar vreemd, maar ze deed haar best het te bevatten. Alex was soms een jongen en soms een meisje. Ze herhaalde het een paar keer in haar hoofd, totdat het goed klonk. Het verklaarde ook waarom de blondine wat ongemakkelijk gereageerd had op haar opmerking over het vader-zijn, nu ze erover nadacht. "Oké," sprak ze uiteindelijk, iets aarzelender dan ze wilde, haar blik op die van Alex richtend. "Dat is een nieuw iets voor me, maar.." Lynn was bang haar gedachten niet goed te verwoorden, want ze was zich ervan bewust dat dit een belangrijk iets was. Het hielp haar taalkunsten niet in het minst, maar ze zette door. "Het klinkt.. Passend." Ze maakte een handbeweging die aan moest geven dat ze zelf ook niet wist waar ze heen wilde gaan en glimlachte om haar eigen stunteligheid. Haar volgende uitspraak kwam spontaan en Lynn zelf wist niet helemaal wat ze ermee bedoelde, maar ze had het idee het te moeten zeggen. "Bedankt."

Ze was het gewend dat mensen nooit wisten hoe ze moesten reageren. Sommigen bleven stil, anderen stamelden een antwoord en wisten niet hoe ze haar gerust moesten stellen. Natuurlijk was er ook nog de grotere groep die haar uitschold of uitlachte – mensen die haar vertelden dat het tussen haar oren zat of dat het een fase was. Lynn hoorde niet bij de laatste categorie, maar hoewel het meisje waarschijnlijk niet wist wat ze moest zeggen, wist ze de blondine wel gerust te stellen door het lichamelijke contact. Het was, in tegenstelling tot de voorgaande keren dat zoiets eraan te pas kwam, een stuk meer… Teder. Desondanks wendde Alex haar blik toch weer af toen de zwartharige vertelde dat het nieuw voor haar was. Pas toen de blondine te horen kreeg dat het wel paste, durfde ze weer naar Lynn te kijken, verrast door de woordkeuze van de ander. Een voorzichtig glimlachje brak door toen ze het gebaar van het meisje zag en vervolgens het bedankje hoorde. “Waarvoor?” vroeg Alex met een lichte frons op haar voorhoofd. Haar mondhoeken bleven echter een stukje omhoog gekruld. “Ik moet jou juist bedanken.”

Het was een flinke last van haar schouders. Telkens wanneer ze iemand nieuw leerde kennen, duurde het altijd een lange tijd voor ze iets durfde toe te geven, tenzij het onderwerp aan bod kwam en er geen uitweg meer was. Ze wilde er eigenlijk meer over praten; dingen duidelijk maken, maar precies op dat moment kwam de rij weer in beweging en was het al snel hun beurt om het reuzenrad te betreden.

Toen Lynn begon te spreken, wendde de blondine haar blik af. Onmiddellijk wenste de jonge Trainer op een andere manier begonnen te zijn. Ze vloekte op zichzelf in haar gedachten. Het ging ook helemaal niet om haar en hoe zij dit ervoer, het ging om Alex en dat de Breeder zich op haar gemak zou voelen. Het ging erom dat de blondine wist dat Lynn haar nu zeker niet plots als een compleet ander, vreselijk persoon zag. Met wat ze vervolgens zei, was Lynn als iets tevredener. Nog steeds moest ze meer met haar woorden moest worstelen dan ze wilde, maar wat uiteindelijk haar mond verliet, gaf wel beter aan wat ze duidelijk probeerde te maken. De blik van de blondine richtte zich – tot Lynns geluk – weer op haar, en ze kon niet anders dan opgelucht glimlachen. Ze had het in ieder geval niet compleet verpest, zoveel was zeker. "Dat je het met me wilde delen," antwoordde ze. Op een iets voorzichtigere toon vervolgde ze: "Het leek alsof het niet iets was dat je zomaar aan iedereen vertelde." Ten minste, dat was wat ze uit Alex' lichaamstaal had gedacht af te kunnen leiden.

Ze konden het reuzenrad in. Eigenlijk wilde ze meer vragen over het onderwerp van net, maar op dat moment liepen ze langs een medewerker. Omdat Lynn niet zeker wist of haar gezelschap het erg zou vinden als anderen mee konden luisteren terwijl ze over het geslacht van de blondine praatten, zweeg ze. Dat, en ze wist niet of vragen überhaupt wel gewaardeerd werden. De medewerker die bij het poortje stond wierp één blik op Mr. Twiggles en de manier waarop Lynn hem moest ondersteunen en deelde mee dat voor de Pokémon extra geld gerekend zou worden, tenzij hij in zijn Pokéball ging. De Trainer van het wezentje besloot er geen groot probleem van te maken en wilde al naar de capsule grijpen toen ze zichzelf eraan herinnerde dat ze haar handen vol had met Turtwig. "Alex, zou je.. ?" Vragend hief Lynn de slapende Pokémon iets in de richting van haar gezelschap. Als de Breeder Mr. Twiggles even over kon nemen, kon zij zijn Pokéball pakken.

De glimlach van Lynn verwarde haar een beetje, omdat ze de onderliggende emotie niet geheel kon plaatsen. Dat kwam wellicht door de huidige sfeer van het gesprek of haar eigen onzekerheid, maar ze besloot er ook niet lang over te peinzen. Het was een glimlach en dat betekende dat het positief was. Dit was positief. Misschien had ze zich niet zo zenuwachtig erover moeten maken. In Kalos waren ze immers veel opener tegenover haar en haar geslacht dan ze in de andere regio’s had ervaren. Na de woorden van de zwartharige, keek ze schaapachtig naar de grond. Alex wilde nonchalant haar schouders ophalen, maar dat voelde niet goed en het paste ook niet echt bij haar om zoiets nu te doen. “Dat klopt,” begon ze, waarbij ze het voor elkaar kreeg haar grijze ogen op te richten. Niet per se op Lynn, maar ze besloot om trots te zijn op haar geslacht nu het er toch uit was. De kans voor een verdere uitleg kreeg ze echter niet, want het was hun beurt om het reuzenrad te betreden. Hierdoor besefte Alex zich dat er nog mensen om hun heen stonden en dat anderen het wellicht hebben kunnen horen. Ze besloot te wachten tot ze in het karretje zaten, want dit was erg persoonlijk als je het haar vroeg.

Alex keek op toen de medewerker hen vertelde dat er voor de Turtwig extra betaald moest worden. De blondine had haar portefeuille al tevoorschijn gehaald om hun kaartjes te kopen en aangezien ze de pokémon wel mocht, vond ze het geen enkel probleem om wat extra geld neer te leggen. Lynn wilde dat klaarblijkelijk niet, want ze hield Mr T. omhoog voor Alex om over te kunnen nemen. Met een glimlach schudde deze met haar hoofd. “Dat is niet nodig,” sprak ze tegen Lynn. “Van mij mag hij wel mee.” Alex haalde vervolgens het geld tevoorschijn en kocht twee kaartjes – één gewone en eentje waarbij een pokémon was inbegrepen. Nu konden ze gemakkelijk het reuzenrad betreden.

Haar vermoedens werden bevestigd. Lynn besloot een reactie achterwege te laten, gezien de mensen in de buurt die het gesprek zouden kunnen volgen en het feit dat ze niet precies wist hoe ze haar gedachten moest verwoorden. Toen Alex in plaats van Mr. Twiggles aan te nemen een kaartje voor de Pokémon kocht, echter, wist ze dat wel. "Weet je het zeker?" Vroeg ze. De zwartharige wist dat de jonge Turtwig een ritje in het reuzenrad leuk zou vinden, maar ze wilde ook niet het geld van haar gezelschap opmaken, of zoiets. De kaartjes werden gekocht, wat een duidelijk antwoord was, en Lynn schonk de blondine een glimlach die als dankbetuiging bedoeld was. Alsof hij wist dat ze op het punt stonden om in een karretje te stappen, opende Mr. Twiggles knipperend zijn oogjes. Gapend keek het wezentje om zich heen, waarna hij zich leek te beseffen dat hij zich in de armen van zijn Trainer bevond. Hij liet een tevreden geluidje horen en rustte zijn hoofd op Lynns arm. De zwartharige grinnikte. "Goedemorgen, Mr. T," sprak ze. Mr. Twiggles reageerde met een gaap.