[Poké Fair] It Comes Back To You [+Lynn Xavier]

Alex glimlachte scheefjes. Speciaal was het zeker. Daarom knikte ze instemmend. “Dat wel. Vooral als het donker is,” merkte ze op. Ze keek, net als Lynn, even om zich heen naar de lichtjes en al het andere gebeuren dat er wel gezellig uitzag. Het bracht een nostalgische twinkeling in haar ogen, want hoewel ze ook slechte herinneringen aan de kermis had, dacht ze alleen maar aan de momenten met Anaïs. Dat liet ze ook aan de zwartharige weten door wat herinneringen te delen en daar werd positief op gereageerd. “Attracties in je eentje voelen zo... Eenzaam,” begon ze. Ze fronste. Dat klonk nogal logisch. Goed gedaan, Captain Obvious. “Nog meer dan de andere dingen die je eentje zou doen,” voegde ze eraan toe om wat duidelijkheid te scheppen. “Anaïs kletste me altijd het oren van het hoofd op de kermis. Het voelt zo leeg om dan in m’n eentje te gaan als ik dat gewend ben.” Alex lachte zacht, hoewel het een beetje geforceerd was. Ze miste die meid zo erg.

Ondanks haar woorden leek Lynn toch nog wat langer te twijfelen. De blondine wachtte geduldig op een antwoord, maar toen ze die kreeg was het haar beurt om na te denken. “Hmm,” begon ze, om daarna nog een korte stilte te laten vallen. “Oké, vooruit dan.” Met een kleine grijns liet ze weten dat ze het er uiteindelijk mee eens was en gebaarde toen naar de verschillende opties. “Aan jou de keuze, though. Ik ga overal met je in behalve dat monster waar je het eerder over had.”

Het zwartharige meisje grinnikte, nog een laatste blik op haar omgeving werpend. "Dat wordt dan wachten tot het donker wordt," sprak ze, al meende ze het niet echt. Nee, op zich zou ze er geen bezwaar tegen hebben om lang op de kermis te blijven – er was immers genoeg te zien en te beleven, en bovendien had Lynn wel behoefte aan een dagje niet-belangrijke dingen doen, maar het meisje wist ook dat dit haar op langere termijn tegen zou werken. Een uurtje of twee rondstruinen zou echter geen kwaad moeten kunnen, leek haar.
Er werd gezegd dat alleen in een attractie gaan eenzaam was, wat, ondanks de misschien wat onfortuinlijke formulering, toch goed omvatte hoe het was. Lynn maakte dan ook geen opmerking en luisterde in plaats daarvan naar de toevoeging die Alex deed. "Precies," reageerde het zwartharige meisje toen degene die zij nog hield voor een jongeman uitgepraat was, "als je iets gewend bent, valt het alleen maar meer op als het niet aanwezig is." Een lichte glimlach verscheen om haar lippen toen ze vervolgde: "Anaïs klinkt als een aardig iemand," er niet zeker van of dit een gevoelig gespreksonderwerp was en het daarom maar bij een veilige opmerking houdend. Familie, hoe vanzelfsprekend het voor sommigen ook was, bleek wel vaker gevoelig te liggen, en Lynn wilde het gesprek het liefst geen ongemakkelijke ondertoon geven. Daarvoor hechtte ze er teveel waarde aan.
Lynn glimlachte tevreden toen er met haar voorstel ingestemd werd, waarna ze de armbeweging van de blondharige volgde en haar aandacht zou op de verscheidenheid aan attracties richtte. "Deal," grinnikte ze nog voordat en een nadenkende frons op haar gelaat verscheen. Goed, welke attractie trok haar het meest? De keuze was nog best lastig, eigenlijk. Nu ze ook echt de kans kreeg om in één van de attracties te gaan, moest Lynn kiezen wat ze leuk vond, terwijl ze daar eerder nog helemaal niet over nagedacht had. Enkele momenten later twijfelde ze gelukkig nog maar tussen twee attracties, al zat ze toen ook wel echt vast. "Kies jij maar," besloot de zwartharige terwijl ze haar blik weer naar Alex liet gaan, "de Pikachu Bumper, of toch liever het Ferris Wheel?" Allebei waren het dingen waar ze benieuwd naar was, maar kiezen tussen de twee kon ze niet. De hulp van Alex inschakelen leek haar dan ook een goede optie, zeker omdat hij het ritje zou betalen.

Alex kon het niet laten om te lachen toen ze Lynn’s reactie hoorde. “Dat duurt nog wel even, ben ik bang,” reageerde ze met een klein, scheef grijnsje. Misschien duurde het wel iets te lang naar haar smaak, maar als ze naar de avondkermis had gewild, dan had ze ook beter ’s avonds kunnen gaan. Dan had ze Lynn echter niet gevonden op de kermis en dat was toch wel iets belangrijker dan de leuke, kleurige lichtjes. Er was tenminste een bekend gezicht. Dat kwam ze niet vaak tegen. Wat misschien nog wel beter was, was het feit dat Lynn met haar instemde als het om de attracties betrof. Alex was nog steeds niet helemaal zeker over of de zwartharige wel doorhad dat ze vandaag wat vrouwelijker oogde dan bij hun vorige ontmoeting, maar dat besloot ze niet in het gesprek te vermengen. Nog niet, tenminste.

“Dat, ja.” Ze glimlachte kort. Anaïs was zeker zo iemand waarbij het opviel als ze niet langs Alex haar zijde stond. Vooral in het hele begin, toen ze net van huis was weggelopen en naar Kanto trok. Dat gemis was zo sterk geweest dat de blondine meerdere malen erover na had gedacht om terug naar Hearthome City te gaan. Tot haar genoegen en spijt had ze dat niet gedaan. “Oh, dat zeker. Ze is heel vriendelijk en accepterend,” reageerde Alex met een trotse blik in haar ogen en een enthousiaste glimlach rond haar lippen. Ze beet echter op haar onderlip toen ze besefte wat ze gezegd had, want het was juist niet haar bedoeling geweest om dat in hun gesprek te gooien. Hopelijk had Lynn niks door en vroeg ze er ook niet naar.

Het was een deal. Mooi, nu kwamen ze er beide dus niet meer onderuit. Het voorstel om elkaar de hand te schudden, of zoals de cowboys dat vroeger deden met hun spuug en hun handen, schoot wel door haar heen. Ze was van plan om het grapje te maken, maar voor ze haar mond erover open deed, kreeg ze twijfels en liet ze het met een klein fronsje achterwege. Hm. Misschien wat te ongepast. Of misschien voelde ze zich niet zeker genoeg om nu zulke grapjes te kunnen maken. In ieder geval wachtte de blondine geduldig totdat het meisje met een antwoord kwam en dat was, helaas, nog steeds een keuze uit twee attracties. Het was aan Alex om de knoop door te hakken. Hoewel keuzes haar normaal gesproken in de paniek lieten schieten, wist ze in dit geval vrijwel zeker wat haar voorkeur had. “Ik ben meer een Ferris Wheel type,” lachte ze een beetje geforceerd. Misschien dat ze op een jongensdag voor de botsauto’s was gegaan, mocht Lynn dat echt hebben gewild, maar voor nu wilde ze het rustig aan doen.

"Daar heb je gelijk in," lachte Lynn, waarna ze kort haar schouders ophaalde. "Ik zie wel hoelang ik het volhoud." Op een gegeven moment zou het gevoel dat ze nuttigere dingen kon doen waarschijnlijk wel aan haar gaan knagen, en dat zou dan het moment zijn waarop ze de kermis verliet. Het hebben van verantwoordelijkheidsgevoel was in de meeste gevallen goed, vond Lynn, maar het had soms ook zijn nadelen.

Het meisje was heel vriendelijk en accepterend, werd trots verteld. Lynn glimlachte om de woorden, zij het ietwat weemoedig. Het deed haar goed om te zien dat er familieleden bestonden die wel met respect en liefde met elkaar omgingen, maar tegelijkertijd stak het ook wel. De zwartharige zou dit nooit zelf mee kunnen maken, zou nooit kunnen zeggen dat ze een familie had waarvan ze hield. Die mogelijkheid hadden haar ouders voor haar verziekt, en nog steeds nam Lynn ze dat diep van binnen kwalijk. Voor enkele seconden verzonken in het verleden, wist het zwartharige meisje niets te zeggen. Al snel drong het echter weer tot haar door dat ze een gesprek aan het voeren was en daarom geen tijd had voor zelfmedelijden. Kort knipperde ze met haar ogen totdat haar blik weer opgeklaard was, waarna ze sprak: "Het perfecte zusje, dus. Reist ze ook rond?" Misschien, bedacht Lynn zich, zou ze Alex' zusje ooit wel kunnen ontmoeten. Ze klonk zeker wel als iemand die de moeite om een gesprekje mee aan te binden waard was.
Een fronsje verscheen op Lynns gezicht toen een bepaald woord dat Alex gebruikt had even later pas tot haar doordrong. Accepterend. Was dat een eigenschap die zo speciaal was dat hij apart benoemd moest worden? Lynn kon er niet zo snel een reden voor bedenken. Ergens vond ze het dan ook een beetje apart, maar ze besloot dit niet met woorden kenbaar te maken.

De blondharige was meer het Ferris Wheel-type. De geforceerde lach waarmee de woorden gebracht werden, maakte aan Lynn duidelijk dat Alex meende dat hij echt niet in de Bumper wilde. "Prima," sprak het zwartharige meisje daarom instemmend, waarna ze haar blik op de grote attractie richtte. Ze wilde niemand dwingen om in een attractie te gaan waar ze niet in wilden. Dat hoopte ze andersom ook te kunnen verwachten. Met een glimlach vervolgde ze: "Laten we dan maar gaan, niet?" waarna haar blik Mr. Twiggles opzocht. De Turtwig was opzij in het gras gevallen en leek al bijna te slapen. Lynn grinnikte, waarna ze zonder iets te zeggen door haar knieën zakte en haar hand op het wezentje legde om die te wekken.

“Dan doe ik met je mee,” glimlachte Alex naar Lynn. “Ik denk alleen niet dat het lang zal zijn voor mij.” Teveel prikkels. Zoveel geluiden, zoveel drukte. Ze was een introvert, dus dit soort dingen hakten er erg in bij haar. Blijkbaar was zij niet de enige, want tijdens het beantwoorden van de vraag was Lynn ook een beetje uitgezoned. Desondanks had ze de woorden wel meegekregen, bleek het, waarop werd gevraagd of Anaïs ook rondreisde. Dit keer was het Alex’ beurt om wat betreurd uit haar ogen te kijken. “Ik weet het eerlijk gezegd niet. Ik heb al lang geen contact meer met haar gehad,” biechtte ze schouderophalend op. Misschien stonden hun ouders het niet eens meer toe dat Anaïs op reis ging vanwege al dat gedoe omtrent haar. Wellicht waren ze bang dat het meisje haar grote broer slash zus op ging zoeken in de wijde wereld en stond dat idee hen niet aan. Daar zag Alex de Beaumonts in ieder geval wel voor aan.

Tot haar genoegen vond Lynn het niet erg om de Ferris Wheel in te gaan en vroeg niet veel later of ze konden gaan. Vlak voordat Alex zich omdraaide om te vertrekken, merkte ze dat het meisje haar Turtwig nog op ging halen, welke op het gras was gaan liggen...? Of gevallen? De blondine kon het er niet echt uit halen, maar het leek er in ieder geval op dat het wezentje bijna in slaap was gevallen. Het deed haar eraan denken dat ze het gezelschap van haar eigen pokémon miste, maar om het die aan te doen in deze drukte rond te lopen? Bovendien moest ze al voor Lynn betalen en misschien ook de Turtwig, dus het was niet zo slim om een extra pokémon erbij te halen. Tenzij pokémon gratis mee mochten, maar de kermis stond bekend voor geldklopperij, dus ze betwijfelde het zeer. Wachtend tot Lynn terug was met haar pokémon, leidde Alex de weg naar het reuzenrad. Normaal gesproken nam ze het voortouw niet, maar dit hele scenario deed haar aan vroeger met Anaïs denken en dus was ze sneller geneigd om zich als grote zus voor te doen.

Dat de blondharige het niet al te lang op de kermis vol zou kunnen houden, kon Lynn wel begrijpen, wat ze duidelijk hoopte te maken met een glimlach. Het was dat ze in een drukke stad opgegroeid was en daarom dagelijks met veel mensen en veel geluid te maken had gehad, anders zou alles wat op de kermis aan de gang was haar waarschijnlijk ook al snel teveel worden. Kort haalde ze haar schouders op terwijl ze reageerde: "Voor even gezelschap is beter dan helemaal geen." Ze was dan misschien een eenling, naar de kermis gaan was meer een groepsactiviteit dan iets dat in je eentje ook leuk was.
De blik in de ogen van Alex vertelde haar dat ze een wat gevoelig onderwerp aangedaan had. Een fronsje verscheen op het gelaat van de zwartharige. Het was niet haar bedoeling geweest om het gesprek een verdrietige kant op te sturen, ze had niet zo in het verleden moeten blijven hangen. Het werd tijd dat ze daar eens overheen stapte, vermaande ze zichzelf in gedachten, al wist ze ook dat dit nog niet zo makkelijk was. Het was in ieder geval niet belangrijk nu. Wat dat wel was, was het gesprek een wat vrolijkere kant op duwen. Dat was beter voor hen beiden. Om die reden besloot Lynn niet te vragen naar waarom de blondharige geen contact had met diens zusje, maar gooide ze het over een positievere boeg. "Wie weet kom je haar dan nog wel eens tegen tijdens het reizen," sprak ze met een glimlach. "Dan is het een leuke verassing."

Het haalde niets uit, zoals Lynn eigenlijk wel verwacht had. Als de Turtwig sliep, was het bijna onmogelijk om hem te wekken. Over het algemeen sliep hij echter niet lang, en daarom schatte de zwartharige dat hij over een halfuur wel weer wakker zou zijn. Er zou niets anders op zitten dan het wezentje tot die tijd mee te dragen, gezien ze hem nog niet in zijn Pokéball wilde doen. Mr. Twiggles was heel enthousiast geweest over het idee om naar de Poké Fair te gaan, en Lynn wilde het wezentje zijn plezier niet ontnemen omdat hij voor een tijdje in slaap gesukkeld was. Om zich voor te bereiden op het van de grond tillen van tien kilo, boog de zwartharige zich nog wat meer door haar knieën waarna ze haar armen onder het kopje en de achterpoten van de grass-type wurmde. Even later stond ze rechtop, de Turtwig nog steeds vredig slapend in haar armen. Ze voegde zich bij Alex en liet zich naar het Ferris Wheel leiden, haar ogen om de zoveel tijd van de attracties die ze passeerden halend om met een glimlachje naar Mr. Twiggles te kijken.

De glimlach die ze toegeworpen kreeg, gaf genoeg aan voor Alex om te weten dat de zwartharige er geen problemen mee had. Dat was al een opluchting voor de blondine, want ze probeerde haar onzekerheid misschien te verbergen, maar kon niet ontkennen dat die er was. “Dat klopt helemaal,” sprak ze, terwijl ze de glimlach van het meisje weerspiegelde. Zeker op een kermis, want je wist maar nooit wat er kon gebeuren in de drukte. Het gesprek nam echter een wat andere wending en Alex voelde al snel de heimwee toch opkomen, al was het maar vanwege haar zusje. Lynn probeerde het te verzachten, maar de blondine wist dat zoiets niet mogelijk was. Anaïs was te jong en zou waarschijnlijk niet snel naar een andere regio mogen vertrekken. Desondanks glimlachte ze dankbaar en knikte ze. “Ja. Wie weet.” Daarna besloot ze het onderwerp maar te laten vallen. Dat was misschien wel het beste.

De Turtwig was in slaap gevallen en was niet wakker te krijgen. Alex grinnikte zachtjes, maar kon niet anders dan onder de indruk zijn toen het meisje haar pokémon optilde om mee te gaan. Was dat niet zwaar? Oké, zij droeg ook wel eens Aquarius met zich mee en dat beest was ook iets van negen kilo, dus zij kon niet veel zeggen. Dat deed ze dan ook niet. In plaats daarvan koos de blondine ervoor om hen naar het Ferris Wheel te leiden, af en toe om zich heen kijkend naar een andere attractie of naar Lynn, zodat ze zeker wist dat het meisje niet van haar afdwaalde. Bij aankomst zag ze echter dat er een langere rij stond dan ze net had gezien. Dat ging lang wachten worden... “Vind je het erg om te wachten?” vroeg Alex aan de zwartharige. Ze konden altijd eerst ergens anders heen, maar of de drukte dan minder werd? Ze betwijfelde het, eerlijk gezegd.

Mr. Twiggles leek steeds zwaarder te worden naarmate hij langer in haar armen lag en op een gegeven moment moest ze zich echt inspannen om hem omhoog te kunnen blijven houden, maar daar liet Lynn niets van merken. Ze was misschien niet sterk – of snel, maar dat was nu niet echt van toepassing op de situatie, – maar ze vond van zichzelf dat ze de jonge Pokémon toch wel een eindje moest kunnen tillen. Het lopen duurde niet al te lang, aangezien ze al snel een eind van het Ferris Wheel strandden. Er stond een aardig lange rij voor de attractie; er zou niets anders op zitten dan wachten. Voorzichtig liet Lynn de Turtwig tot op de grond zakken om haar armen even rust te kunnen geven. Ze schudde haar hoofd op de vraag of ze het erg vond op te wachten, waarna ze met een kleine frons sprak: "Waarschijnlijk staan er voor de andere attracties ook lange rijen, dan kunnen we beter wachten voor een attractie waar we echt in willen." Toen ze de Poké Fair binnengelopen was, was het haar al opgevallen dat het terrein bijna niet groot genoeg was voor het aantal mensen dat zich erop bevond. Dat er een rij stond voor de bekendste attractie van de kermis, zou eigenlijk geen verassing voor haar geweest moeten zijn.
Haar blik ging naar het Ferris Wheel dat boven hen uittorende. Haar eerste keer in een reuzenrad. Ze was benieuwd naar hoe het zou zijn. "Je hebt geen hoogtevrees, hoop ik?" Vroeg het zwartharige meisje grinnikend aan haar gezelschap.

Daar had Lynn wel een punt. Alex knikte, haar blik even op de slapende Turtwig gevestigd, waarna ze uiteindelijk de zwartharige weer aankeek. “Waarschijnlijk wel ja,” bevestigde ze. Ze keek even naar de andere attracties die om hen heen stonden gevestigd. Inderdaad flink wat publiek erbij. De rondlopende mensen alleen al was immens veel. Gelukkig gingen er vaak meerdere mensen bij elke stop van het reuzenrad naar binnen. Alex had geen flauw idee hoeveel rondjes dit reuzenrad zou draaien per ritje, maar ze gingen vaak niet hoger dan vijf of zes met één pauze ertussen. “Nee,” grinnikte ze op de vraag van Lynn. “Als ik dat al had gehad, dan was ik daar een paar jaar geleden al vanaf geholpen.” Wat het hebben van een kleine zusje wel niet voor je deed. “Ik neem aan jij ook niet en ik hoop dat Mr. T het ook aandurft.” Wie weet had de arme Turtwig wel last van hoogtevrees. Alex wist niet of ze daar wel achter wilde komen in het reuzenrad zelf.

Eveneens grinnikend antwoordde de blondharige dat hoogtevrees niet een van diens angsten was, of het nu in ieder geval niet meer was. Lynn gokte dat haar gezelschap doelde op het meegesleurd worden in attracties door het zusje met het afhelpen van hoogtevrees, wat de reden was waarom ze met een kleine glimlach opmerkte: "Het is eigenlijk grappig hoe kleinere kinderen soms minder bang zijn voor iets dan jijzelf." Hoe ze haar gedachtegang verder onder woorden moest brengen, wist ze niet helemaal. Ze fronste en haalde kort haar schouders op. "Je gevoel zegt dat het andersom hoort te zijn, om de één of andere reden," besloot ze. Nog steeds had ze het gevoel dat het onderwerp 'zusje' gevoelig lag, en daarom wilde ze er niet al te diep op in gaan. Een gesprek op gang krijgen wilde ze echter wel, en ze moest ergens beginnen. De zwartharige liet haar blik even afdwalen naar Mr. Twiggles, die vredig lag te slapen. Zijn bek was een klein beetje opengevallen en Lynn gokte dat je gesnurk zou kunnen horen als de kermisgeluiden niet veel luider van dan zo'n zacht, maar toch niet al te aangenaam geluid. Net zoals haar aandacht voor een moment gedaan had, vestigde het gesprek zich ook op de jonge Turtwig. Een korte maar gemeende lach verliet haar mond en Lynn liet haar blik weer naar de blondharige gaan. "Voor zover ik weet kan ik wel met hoogtes omgaan," glimlachte ze, "en wat Mr. T betreft, hij vindt alles best zolang hij positieve aandacht krijgt, heb ik gemerkt. Of eten, eten werkt ook heel goed." In gevechten was de Turtwig niet al te gehoorzaam, had Lynn gemerkt. Niet omdat hij expres tegendraads wilde zijn, maar omdat hij na iedere succesvol uitgevoerde aanval het liefst terug hobbelde naar zijn Trainer om zijn beloning in de vorm van een aai, knuffel of traktatie te ontvangen. De schattige aanblik deed Lynn iedere keer weer smelten, maar handig om een gevecht te kunnen winnen, was het niet bepaald.

Alex keek op toen Lynn weer begon te spreken. Nu ze er zo over nadacht klonk het inderdaad wat vreemd, maar ze wist beter dan kinderen te onderschatten. “Waarschijnlijk omdat zoiets van jongs af aan al erin wordt gestampt,” reageerde ze. De blondine was geen bitter persoon en klonk daarom ook niet echt bitter, maar ze was het zeer zeker niet eens met het algemene beeld van de maatschappij. “Volwassenen mogen ook bang zijn en huilen. Iedereen moet dat kleine beetje kind binnen in hen vast kunnen houden.” Ze wierp het meisje een glimlach toe om aan te geven dat ze het goed bedoelde. Eigenlijk had ze geen idee hoe jong Lynn was, maar ook als puberzijnde moest je gewoon je emoties kunnen tonen, vond ze. Het gesprek verloor echter al snel zijn serieusheid toen het onderwerp overging naar de slapende Turtwig, waardoor Alex nog net een grinnik kon onderdrukken. Wat schattig. “Gelukkig,” merkte ze als eerste op, waarna dan toch de grinnik haar mond verliet. “Dus ik zou zijn liefde makkelijk kunnen winnen, huh? Als Breeder ken ik wel een paar lekkernijen voor pokémon.” Alex knipoogde plagend naar het meisje en grijnsde lichtjes, haast automatisch een stap of twee naar voren zettend toen de rij in beweging kwam.

Het kwam waarschijnlijk doordat je van jongs af die manier van denken aan aangeleerd kreeg, werd als verklaring gegeven. Lynn knikte, een lichte frons op haar gelaat. Het bleek weer eens hoeveel invloed iemands opvoeding op diens leven had. Was dat de reden waarom zijzelf niet graag negatieve emoties toonde of dat zelfs weigerde, omdat haar verzorgsters haar op jonge leeftijd wel meer dan eens verteld hadden dat verdrietige kinderen als laatste geadopteerd werden? Misschien. Het voelde echter meer alsof ze die keuze zelf gemaakt had, en dat de woorden van de volwassenen waaronder ze opgegroeid was niets met die beslissing te maken hadden gehad. Of het een verstandige keuze was, viel natuurlijk te betwijfelen, maar het was haar nu zo gewoon geworden.. "Emoties verdringen omdat het slecht kan overkomen zal wel niet goed zijn, nee," reageerde ze met een nonchalante schouderophaal die niet geheel weergaf hoe ze zich echt voelde bij de woorden.
Veel tijd besteedde de zwartharige verder niet aan het nadenken over haar psychologische achtergrond; ze had geen zin om haar hersens over de kwestie te pijnigen, zeker niet nu er een leuker onderwerp aangeboden werd. "Dat klopt," sprak ze glimlachend. "Geef Mr. T een snoepje en je krijgt een knuffel, geef hem een tweede en hij ligt zo op je schoot. Zolang je hem maar niet je eigen team in lokt vind ik het ook best." In de korte tijd dat de jonge Turtwig zich in het team bevond, was hij al zo goed als onmisbaar geworden. Iedereen kon goed met hem opschieten ondanks de grote verschillen in karakter in haar team, was tot Lynns verbazing gebleken. Het wezentje bracht een soort onschuldige vrolijkheid in die zelfs Zara niet had, en daar was de jonge Trainer Mr. Twiggles zeker dankbaar voor.

Lynn reageerde met een nonchalante schouderophaal, waardoor Alex zich besefte dat dit waarschijnlijk geen goed gespreksonderwerp was op een kermis. Vol met kinderen. Terwijl ze zelf op weg waren naar een attractie. Het was in ieder geval minder vrolijk dan de geluiden en lichtjes om hen heen en daarom besloot ze verder maar te zwijgen erover. Het zou haar alleen maar frustreren en dat zou ze proberen op te kroppen, want ze wilde Lynn niet haar gefrustreerde kant laten zien. Daar kon het meisje weinig mee en bovendien verdiende ze dat niet. Alex schudde vlug en licht met haar hoofd om die gedachten van zich af te kunnen zetten.

Het was verbazingwekkend makkelijk om te switchen van gespreksonderwerp en humeur. Het verbaasde de blondine een beetje hoe makkelijk het was gegaan, maar ze gaf de vrolijke sfeer van de kermis en haar metgezel daar de schuld van. Lynn was één van de weinigen waarbij ze zich echt op haar gemak voelde op het moment, dus het zou daar ook vast wel aan liggen. Alex lachte vermaakt om de woorden en schudde vervolgens met haar hoofd. “Maak je daar maar geen zorgen over. Ik denk dat ik op het moment wel genoeg starters in mijn bezit heb,” liet ze aan de zwartharige weten. “Mijn verzameling wordt ook een beetje te groot. Mr T. zal dus hooguit op mijn schoot eindigen.” Ze grinnikte zachtjes; haar blik op de Turtwig gericht. Alex zou hem graag kennis laten maken met haar pokémon, maar dat was misschien niet zo’n goed idee op een kermis. Ach, het kon altijd nog een andere keer, niet waar...?

De Turtwig zou hoogstens op de schoot van de blondharige eindigen. "Gelukkig," glimlachte Lynn. "Heb je nog meer starters gekregen naast Aquarius, ja?" Vroeg ze vervolgens op geïnteresseerde toon. Tijdens hun vorige ontmoeting had ze alleen het genoegen gehad om de Growlithe en Squirtle van de blondharige te ontmoeten, als ze zich het goed herinnerde. Ze was wel benieuwd naar eventuele veranderingen in het team van haar gesprekspartner.

Lynn wierp een zijdelingse blik naar de rij mensen voor haar, en zag dat die langzaam maar zeker weer in beweging kwam. Haar ogen gleden verder naar het reuzenrad, dat slomer draaide dan eerst. Afgezien van één of twee wagonnetjes die net aan hun tocht naar boven begonnen, was de metalen constructie leeg; de vorige rit was afgelopen. Verwachtend dat ze binnenkort een aardig door konden lopen, bukte Lynn zich en nam Mr. Twiggles weer in haar armen. Haar blik ging terug naar Alex. "Het is goed om je weer eens te spreken," zei ze plots, al wist ze niet precies waarom. "Je komt niet vaak dezelfde persoon twee keer tegen als je het niet afspreekt." Ze miste bekende gezichten in haar leven, besloot ze, daar kwam het door. Haar Pokémon zag ze vaak, maar dat was toch niet helemaal hetzelfde als mensen terugzien waarvan ze durfde te zeggen dat je ze kende.

Alex glimlachte bij de vraag. “Ik heb geen idee hoe ik het voor elkaar heb gekregen, maar ja,” reageerde ze lachend. Lynn had erg geïnteresseerd geklonken, dus misschien was het meisje wel nieuwsgierig naar welke starters er allemaal bij waren gekomen. De blondine vond het dan ook niet erg om die informatie te delen. “Chikorita, Oshawott, Chespin, Fennekin en Piplup zijn nu ook trotse inwoners,” liet ze geamuseerd aan het meisje weten. Turtwig zat er dan niet tussen, maar Alex had genoeg pokémon om haar handen vol te hebben.

Het reuzenrad zou snel nieuwe mensen kunnen huizen. Alex keek toe hoe het langzaam tot stilstand kwam en er mensen uit werden gelaten, waarop nieuwe bezoekers naar binnen konden stappen. Vanuit haar ooghoeken zag ze dat Lynn haar Turtwig oppakte. Als dat al niet voor een glimlach op haar gezicht zorgde, dan deden de plotselinge woorden van het meisje dat wel. “Nee, dat klopt,” begon ze, terugdenkend aan hun vorige avontuur in het aquarium. Dat bracht haar terug op een eerdere kwestie. Had Lynn überhaupt wel door dat ze vandaag geen jongen was? “Dat zouden we wel een keer moeten doen,” ging ze rustig verder, een geamuseerde blik in haar ogen. “We moeten elkaars eten nog een keer stelen, toch?”