She's a dog and he's a wolf, he knows she's not his kind.

De roodharige liep met Aldrei en Fenrir rond in Frost Cavern. Het was koud, maar veel maakte dit niet uit, ze was de kou gewend en zo lang je lopend bleef was het wel te doorstaan. De vos leek de leiding te nemen zoals altijd, de weg voor hun onderzoekend en zeker makend dat het allemaal veilig was. Fenrir naast haar.. die deed niet zo veel. De hond had wat aandacht nodig dus dat was de rede waarom ze hem eruit liet, hij was killer en kouder geworden, deed enkel zijn werk en niet veel meer dan dat. Eigenlijk was dat iets wat ze allemaal deden, gewoon hun werk en verder niks. Ragya zuchtte en liep dieper het grottenstelsel in, ergens het gevoel hebbende dat er iets moest zijn.

Aldrei was zoals gewoonlijk de eerste die merkte dat ze niet meer alleen waren. De goudkleurige vos was op het bekende drietal gestuit. Terwijl ze daar midden op het pad stond nam ze de pokémon en diens trainer in zich op, om niet lang daarna te grommen. Het was een mix van twee klanken die de roodharige herkende voordat ze zelfs de andere had gezien. Een was een bedreiging, de andere betekende een bekende. Ze stapte verder vooruit en doemde op vanachter haar vos. Lichtelijk geschrokken merkte ze op wie het was.. en kwam tot de conclusie dat ze hier niet langer wou blijven. Ze gaf Aldrei een teken met haar hand om het grommen te stoppen en de andere met rust te laten, iets waarbij de vos klagelijk grauwde. Ze kon zien hoe de wonden van de ander er nu uitzagen.. het was geen mooi aanzicht. Maar de roodharige hielt zich sterker dan dat ze was. "Aldrei, Fenrir, kom" Was het enige wat ze zei. De twee pokémon gingen haar voor, Aldrei meer in de richting van de Scizor en Fenrir onbewust meer naar de gang van Khaleesi. Zelf passeerde ze Lucian, vrijwel doend alsof hij niet eens op dezelfde aardbodem liep.

Ze had gewoon voorbij willen lopen. Ze had geen gesprek willen beginnen met de jongen, waarom zou ze ook? De afgelopen tijd had ze er alles aan gedaan om dingen te vergeten en weer alles op een rijtje te krijgen. Misschien dat ze die rust nooit zou vinden in Kalos, misschien dat ze naar Hoenn moest verhuizen. Het zou haar goed doen. Een nieuwe start... altijd weer een nieuwe start maken. Maar beiden ging niet gebeuren want de jongen waar ze net langs liep sprak op. Ze haalde diep adem, iets waardoor haar long weer faalde en ze even haperde in de ademhaling. Het gebeurde altijd als ze een diepe adem nam, was sinds ze neergeschoten was. De long was nooit volledig herstelt van de klap. Ze was eraan gewend, waardoor ze zonder aandacht aan dit te besteden omhoog keek. Het was een tik die ze had, omhoog kijken alsof hier de antwoorden vandaan zouden komen. Maar toen het plafon van de grot geen wijsheid bracht keek ze terug in de gouden ogen van de ander, haar toon koel, alsof ze het tegen iemand anders had. "I did." ze stak haar handen in haar zakken zodat ze een houding kreeg. Het was kortaf, dat wist ze.. maar tja, wat moest ze anders zeggen?

Lucian was een makkelijk aanzicht om naar te kijken. Zijn houden, lichaam en handelingen vertrouwd. Hoe kon het ook anders? Ze wist hoe hij zat en wat hij deed als hij er met zijn aandacht niet bij was. Het was iets dat je gewon leerde, iets wat je leerde om elkaar aan te vullen. Iets wat ze nu ook nog begreep, zelfs nu er een enorme afstand tussen hun in leek te staan. Maar bij de verwachtte vraag kon ze met gemak de grot en de pokémon wegdenken.. Het was de koudheid in de stem die haar scherp hielt. Eerder gezegd gespannen. Al was ze dit altijd al. Ze had de laatste tijd veel Psychosis gehad en dit was niet ideaal.. ze wist niet hoe lang ze nog door kon. "The reason I write in my journal is so I can remember what happened." Haar blik dwaalde af de duisternis in. "And of all things... I guess I didn't want you to forget" ze wou niet dat hij vergat hoe het was geweest. Wat ze op dat moment had gevoeld. Hoe ze werkte en hoe haar gevoelens haar over namen. Maar zodra ze haar woorden had uitgesproken draaide ze zichzelf weer om.
Fenrir was al snel op Khaleesi gestuit.. een van de weinige die hij nu wou zien. Toen de ander dan ook zijn naam sprak bewoog hij enkel kort met zijn oor. Zijn donkere ogen stonden hard en serieus, hoe hij iedereen aankeek. Hij was kil, koud, en het was heel erg duidelijk dat hij nu ook dit tegen de ander ging gebruiken. Ze hoorde niet bij zijn pack en wou dit ook niet behoren. Ze had hem afgewezen. Nu was ze niks meer waard. Na een tijd haar enkel de grond in gestaren te hebben grauwde hij terug, zijn diep en lichtelijk dreigend "Khaleesi" Zijn kop was dominant geheven, waardoor hij op twee manieren op de ander neer keek.

Ze keek hem niet meer aan, haar aandacht was gericht op de vos die verderop zat, in de duisternis. Ze wist wat Aldrei wilde wat ze zou doen. Ze wist wat er van haar verwacht werd. En toch was haar antwoord niet zoals degene die ze in haar hoofd had gerepeteerd... "And yet, you do. You're remembering the wrong things already" Hij herinnerde zich de dans, de actie zelf van de dag. Maar herinnerde hij zich met wie hij echt danste? Wat ze had gevoeld ermee en wat ze had gedacht. Ze wou hem laten herinneren dat ze niet altijd die meid was die hij nu haatte. Die hem terug haatte. Nee, ze wou dat hij kon zien dat ze van hem had gehouden en had gewaardeerd. En hoe hij nu naar haar keek, hoe hij zich gedroeg.... ze wist dat ze hier al te laat voor was en het was dan maar zo. Maar ze had het moeten proberen. Zacht gaf ze antwoord op de ander "Do you really think I only wrote about it once?" Het was niet eens tegen de ander bedoeld, meer tegen zichzelf. Daarna sprak ze duidelijker op, alsof het andere antwoord nooit had bestaan. "It's not like that even matters to you, now does it?" sprak ze hard terug.
Fenrir mocht de vos hem niet. Ze was familie geweest, ze was iemand geweest om voor te zorgen en dit had hij geprobeerd. Zelfs door het commando van zijn trainer had hij het geprobeerd. Hij had haar verzorgd en niet aan willen vallen. Maar nee, zij was weggerend, zij had haar rug naar hem gekeerd. Er was niks ergers dan hem verlaten.. na alles wat er al was gebeurd.. nee. Bij de woorden van de ander maakte hij een humorloos geluid. "De naam van de verraders blijft het langst hangen" Hij gromde kort, betekenisloos. "Of was dat alleen bij degene die je verachtte? Niet dat het in deze situatie veel verschil meebrengt" Ze was niks waard. Helemaal niks.

Ze had weg moeten lopen, zijn vraag gewoon in de stiltes van de grot moeten laten hangen. Een zwaar en verstikkend gevoel hing in haar keel, maar het wegslikken was onmogelijk. De droge lucht prikte aan haar ogen en ze had een hekel hieraan. Ze was zwak, wederom bewezen. Als ze sterk was geweest was ze doorgelopen of had ze haar woord gestaan tegen de ander.. Heh... had ze Aldrei haar werk laten afmaken. Had ze hem voor dood achter gelaten op de straten. Ondertussen had ze haar lichaam herpakt en zich weer terug richting de ander gedraaid, voornamelijk omdat deze nu omhoog was gekomen. Haar wouden werd lichtelijk defensief, duidelijk de jongen niet vertrouwend. "I'm thinking what I can see. And I see a guy that didn't trust and hates me, it's pretty clear, no need to remind me" ze had het niet verkeerd, het was héél duidelijk. Dat was een ding wat zeker was. Bij de volgende woorden van de jongen keek ze hem echter recht aan, voornamelijk bij het gebruikt van haar volledige naam.. iets wat alles vele malen persoonlijker maakte. "Don't call me that" Kwam er zeer duidelijk uit vanaf haar kant. Ze had het nooit moeten zeggen.. ze had nooit zoveel over zichzelf moeten vrij geven. Rayata was zwak. Ragya was sterk. Ze sloot haar ogen voor een moment, om ze hierna weer te openen en terug op hem te richten. "And I'm guessing it is, I haven't seen any prove of the opposite" Ze had pijn, heel veel pijn, en dit was haar natuurlijke defensie om te zorgen dat er niet nog meer pijn bij zou komen.
Fenrir merkte op hoe de ander haar tranen en emoties probeerde in te houden, en in alle eerlijkheid deed het hem vrij weinig. Het interesseerde hem gewoon niet meer hoe de ander zich voelde. Zij had haar keuzes gemaakt en nu mocht ze er maar mee gaan leven ook. Zij wou hem niet meer. Zíj was weggelopen. De ander ging in protest en zette een stap naar achteren, een ruimte die de reu meteen innam door zelf naar voren te stappen, dreigend, vijandig. Hij had vaker zo naar pokémon gestaan, vaak een paar minuten voordat hij ze beet. "Hoe noem je het dan wat je hebt gedaan" Sneerde hij bij haar eerste woorden, zijn stem verheffend waardoor het galmde in de gangen. "Het beste voor iedereen. Is dat de leugen die je jezelf wijsmaakt?" Hij lachte humorloos, gepijnd "Sure, als dat hetgeen is wat je 's nachts laat slapen zonder slecht geweten, noem het zo. Maar weet dat je hier níémand mee helpt geholpen" Hij nam weer een stap naar voren, gromde diep "En als je voor een seconde goed na zou denken zou je dat ook realiseren"

"But what if there wasn't another way?" De ander was nu beetje bij beetje dichterbij aan het komen, en de roodharige zette instinctief een stap naar achteren. Nee. Ze moest deze afstand houden. Ze zou niet dezelfde fout opnieuw maken. Ze zou sterk zijn. Ze zou zichzelf bewijzen en zich geen pijn meer laten doen. Ze kon niet meer. Kon hij dat niet zien? Kon hij niet zien dat haar lichaam op was, haar ribben uitstaken en haar ogen hun vuur niet meer hadden? Ze was op. Vuur kon zichzelf opbrandden en dat gebeurde bij haar. Ze wou er geen hulp in. Toch kreeg ze het niet voor elkaar haar blik af te wenden van de zijne, hoe graag ze het ook wilde. "...Yes... I truly think that.. because I saw it in your eyes when I left and closed the door between us... when I met you again. I didn't saw angry... I saw hating" Je kon een hint van emotie in haar stem horen terwijl ze weer een stap naar achteren zette, al verbrak ze het oogcontact niet. Jammer genoeg leek de ander niet te willen stoppen met haar volledige naam te gebruiken, iets wat haar voor een seconde ook echt te leek overwegen om Aldrei erbij te roepen. Iets wat ze niet deed.. Niet kon. Toch kwam er op een emotionele toon meer woorden uit, haar stem overslaand. "Why even bother Lucian? I'm not Rayata anymore." I'm not a weak child anymore that dreams for a prince in shining armor. That little girl learned that if you want to get somewhere, you need to pick up the sword yourself.
En de reu grauwde nu naar haar, woedend. "Ik koos voor mij roedel. En ik weet niet of je het doorhad maar jíj dat daar ook in. En snap je niet eens meer wat we zijn. We zijn vechthonden in een ring. We horen te vechten, zijn er voor gemaakt. Ik had je van Ragya weggehouden en je nooit pijn gedaan. Ik had je enkel van haar weg gehouden. En wat had het geholpen. Wat had je nu willen bereiken met mijn trainer aanvallen? Je weet dat die teef van een Aldrei niet was gestopt, Ragya aanvallen had het enkel erger gemaakt." Hij gromde, schuin borrelde lichtelijk op bij zijn lippen. "Er is niet altijd een keus om te maken Khaleesi. Ik wist wat ik moest doen om zowel mijn roedel als mijn beta female te beschermen. Deze keus was geheel je eigen" Hij was een beta, Aldrei stond boven hem, maar hij had haar nooit wat aangedaan. Nooit.

De roodharige luisterde in stilte naar de woorden van de ander, zichzelf wijsmakend dat hij fout zat. Ze zuchtte nu diep en keek weer weg, haar blik onrustig op de omgeving gezet. Ze was strakgespannen, ze was gebroken, voor een tijdje al. Het werd enkel erger in plaats van beter dat was een ding wat zeker was. Ze leek heel Lucian van de wereld geblokkeerd te hebben, tot zijn laatste woorden kwamen. "Rayata is weak, is someone who still trusted the world.." ze keek hem weer aan. "Who loved someone more then herself and thought about spending every moment with them until her last. Who thought about that person, even when he moved on" De aarde begon lichtelijk te schudden nu en wantrouwig keek ze opzij, richting de kant van Aldrei, in de hoop dat de teef meer wist. Deze keek echter enkel een van de gangen in, geconcentreerd en wantrouwig.
Fenrir zijn geduld begon op te raken, hij werd gefrustreerd bij deze vos. Hij grauwde. "Als jij haar arm had gebeten had ze Aldrei nooit teruggeroepen. Op het best had ze haar op jou afgestuurd" Hij had ondertussen zijn tanden laten zien en zijn pels meer opgezet. Bij haar woorden schudde hij enkel zijn kop. "Teef, je hebt nooit geweten wat een roedel is, je weet niet eens wat het inhoud. En als jij de Alpha moet voorstellen zou ik je laten zien hoe een Alpha zich hoort te gedragen" En hierbij gooide hij zichzelf op de kleine vos, een poging doen om haar bij haar nekpels te grijpen en tegen een muur aan te gooien. Zij wou een alpha zijn? Moest ze er ook als een gaan vechten.