Ice cold

Topic = open!

Neva had zich dik aangekleed voor de ijzige kou van de Frost Cavern. De hele grot was bedekt met ijs en gaf de indruk alsof er een laagje glanzend glazuur over alles heen lag. De extra lagen kleding boden bescherming maar echt aangenaam warm had ze het nou niet. Aan weerszijde van haar liepen twee Rockruff. Eentje was groter dan de ander en ook veel avontuurlijker. De kleinste was een tikkeltje terughoudender en scheen het liefste bij Neva in de buurt te willen blijven. Soleil en Vega waren zo verschillend als de dag en de nacht maar in de korte tijd dat Neva Soleil had trokken ze al snel naar elkaar op. Het was aandoenlijk om te zien hoe Vega probeerde haar te beschermen voor van alles en nog wat en om te zien hoe Soleil daar alleen maar kwaad om werd. Ze kon immers best zelf haar boontjes doppen! De kleinere pupper spitste haar oren en bleef abrupt staan toen er iets bewoog achter een stel rotsen. Neva bleek ook staan maar realiseerde zich dat Vega niet meer aan haar zijde stond. Ze fronste flauwtjes en had het vermoeden dat ze al wist wat er aan de hand was.
Soleil voelde dat iets fout zat. Vastberaden om te kijken wat het was trippelde ze behoedzaam naar de met ijs bedekte rots. Ze gromde en bleef staan op haar hoede toen ze iets bewegen zag. Ze zette al haar haren overeind, klaar om de indringer te grijpen! Vega schoot plots pijlsnel van achter de rots uit aan haar linkerkant, iets wat Soleil niet verwacht had. Geschrokken slaakte ze een kreetje en ontweek hem. Nijdig dook ze op hem en gaf hem een knauw in het eerste wat ze te pakken kreeg. Zijn oor. Gelukkig voor Vega was Soleil nog erg jong en zat er achter die kaken nog niet zo veel kracht als bij hem. Hij slaakte echter wel een zielig gepiep uit maar Neva wist dat hij alleen maar net als of deed. Het geluid echode door de grot heen en de jonge vrouw kreeg er een ongemakkelijk gevoel door. "Oké, genoeg nu jullie twee" Zei ze streng en ze tilde Soleil van Vega af. Ze keek om zich heen maar blijkbaar had ze het geluk dat er geen pokémon in de buurt waren. Tenminste, voor nu. Hopelijk kwamen er niet te veel gevaarlijke pokemon op het geluid af. 

Al gauw zette ze Soleil weer op de grond bij Vega en hervatte ze hun kleine reis. Neva deed haar best goed de weg te onthouden voor het geval ze terug wilde. Het laatste wat ze wilde was zolder holocaster verdwalen in een ijsgrot. Al betwijfelde of ze bereik had in een grot mocht ze hem bij zich gehad hebben. Neva kwam abrupt tot stilstand toen er een angstaanjagend gebrul door de grotten galmde. Het geluid galmde en weerkaatste extra door de koude muren. Al het bloed trok uit haar gezicht weg toen ze besefte dat de dreunende passen haar kant op kwamen. Het komt hierheen! Dacht ze geschrokken. Terwijl ze zich nog bedacht of ze rennen moest of zich verstoppen moest kwam er iets groots de hoek om. Neva snakte naar adem. Het beest voor haar was minstens twee meter hoog. Nee, hoger! Een dik groen pantser lag over  zijn huid heen en zijn bruine ogen stonden woest en wreed. Het beest kwam in beweging haar kant op. Als een reflex door ze tegen haar twee puppers aan en dook opzij. Hij miste haar. Ze krabbelde overeind en besloot te gaan rennen. Wie weet kon ze een smalle ingang vinden van iets waar hij niet doorheen paste. "Vega, Soleil!" riep ze over haar schouder. Soleil, die praktisch al op Neva haar rug gezeten had, rende voor Neva uit. Vega, die gevaar nog niet herkende als het plots voor hem zou staan en het duidelijk zou roepen, bleef staan. Haastig zocht Neva in haar zakken naar de juiste pokébal om hem terug te laten keren maar ondertussen probeerde ze ook weg te komen. Ze kon niet gaan zonder Vega. De andere pokémon brulde gevaarlijk, luider deze keer dat het leek voelen alsof de aarde begon te schudden.. maar wacht, hij schudde ook! Diep gerommel steeg op van onder Neva haar voeten en brokstukken brokkelde af van de grotwanden. Neva slaagde er niet in om de pokébal te vinden van beide pokémon dus sloot ze een compromis. Ze zette al haar angst en gezonde verstand opzij en rende op haar rots pup af. Op datzelfde moment kwam de pokémon haar kant op, terwijl de grond nog steeds op en neer deinsde. "Vega!" gilde ze toen ze hem in haar armen sloot en niets anders kon doen dan opkijken toen het beest op haar af kwam. Soleil haar geblaf werd overstemd door het gerommel van de earthquake aanval en het gebrul van de groene pokémon. Maar toen een hoop zand en sneeuw opvloog en tegen het gezicht van de pokémon kaatste werd zijn aandacht getrokken weggetrokken van Neva en Vega en richtte hij zich nu op de pup die met haar nekharen overeind achter hen stond. Door een barst boven hen viel een plas maanlicht de grot in die Neva en Vega in een koude deken wikkelde. Toen het wezentje in Neva's armen begon te gloeien liet de vrouw hem los. Haar fletse blauwe ogen gingen van de evoluerende Vega naar Soleil die uitdagend tegen de groene pokémon aan het blaffen was. Paniek gonsde door haar lijf heen. Wat moest ze doen? Wat kón ze doen? Niets! Dit was precies hetzelfde als met de Absol van dat rotjoch in Lumiose. Ze kon níets doen! De felle gloed trok weg en een onheilspellend gehuil weerkaatste door de grot heen. Eindelijk stopte de aardbeving.. en voor Neva wat doen kon schoot de Lycanroc op de Tyranitar af en tackelde hij hem in zijn rug. 

Terwijl Vega tekeer ging tegen de andere pokémon, wat op geen enkele mogelijkheid zijn woede uitbarsting verminderde, zat Neva met Soleil in haar armen als versteend toe te kijken. Haar hoofd liep vast. Wat moest ze in hemelsnaam doen? Wat kón ze doen? Ze had de jongen niet gemerkt die de hoek om gerend gekomen was. Niet tot hij iets tegen haar riep. Alsof iemand haar een schok gegeven had keek ze opzij. Hij riep nog iets wat ze niet verstaan kon en twee andere pokémon verschenen. Een Ninetales en een pokémon die ze niet kende. Neva ging zo op in de chaos dat ze niet merkte dat de Tyranitar Vega met een krachtige slag van zijn staart weggeslagen had en nu zich tot haar gewend had. Soleil kefte wel maar ze leek het niet te horen. Wat er toen gebeurde ging allemaal heel snel. Ze schrok toen er iets op haar afschoot. Tegelijkertijd dat haar brein dat registreerde schoot er een rode flits langs haar heen en ving hij de donkere straal op die, ongetwijfeld, fataal had kunnen zijn voor haar. Eindelijk kwam ze bij zinnen. Haar benen kwamen in beweging. Het voelde alsof iemand een dun zeil van haar hoofd gelicht had die de mist er uit liet en weer toeliet dat ze na kon denken. Ze sprong op en keek om zich heen. Vega lag een eindje verderop. Hij bloedde hevig. Ondanks dat kwam hij al overeind en richtte hij zich weer op de Tyranitar. "Nee, Vega, wacht!" riep ze schril toen hij een Rock Tomb aanval afvuurde. Ze hield hem tegen door haar handen tegen zijn borst te drukken. Ze probeerde de chaos die achter haar aan de gang was een beetje buiten te sluiten. Vega zijn ogen glommen fel. Als Rockruff had hij dit ook al.. maar nooit zo sterk als dit. Grommend maakte hij zich klaar om aan te vallen maar in zijn woede wist hij wel nog enigsinds te registreren dat hij Neva niet zo maar ruw opzij wilde duwen. Zonder een idee te hebben wat vervolgens te doen besloot ze maar haar armen om zijn, inmiddels 1 meter hoge lichaam, te slaan en hem te omhelzen. "Het is het niet waard, ze hebben het onder controle.. krijg jezelf onder controle" verzuchtte ze. De puntige kraag die hij over zijn rug had lopen en die in een soort kuif eindigde stak pijnlijk in haar armen. Desondanks liet ze niet los. Hij voelde robuuster aan dan toen hij nog maar een Rockruff was geweest. Het was zo vreemd dat ze zonet nog een Rockruff naast haar gehad had en nu een geëvolueerde Lycanroc. Soleil stond naast hen aan hun voeten en kefte bemoedigend. Neva bat met alle vezels in haar lichaam dat de Tyranitar achter hen zich niet opnieuw tot hen zou wenden. Ze voelde hoe twee armen zich om haar middel wikkelde en Vega haar ook in een omhelzing trok. De felle gloed in zijn ogen minderde. Met een pijnlijke grom zakte hij door zijn poten en bleef op één knie zitten. Neva liet hem los en pakte zijn pokébal. "Je moet uitrusten, je hebt me gered zo net, dankjewel" mompelde ze met een hand op zijn kruin. Vega glimlachte flauwtjes voor hij accepteerde terug zijn bal in te gaan. Soleil was de enigste die nog over was en die het gevecht nauwlettend in de gaten had gehouden. Neva wendde zich tot de jongen de pokémon en riep "Hulp nodig?"