Sheer Cold

Zo koud. Naast water was kou iets waar Kate een hekel aan had. Elke temperatuur onder de 15 graden was te koud voor de Ranger, maar normaal was het redelijk warm in Hoenn. Buiten de koude dagen tijdens de regentijd dan. En toch had ze een missie geaccepteerd in het koudste gebied van Kalos.. soms snapte ze zichzelf echt niet. Maar dit was een zaak met voorrang en Tara kende wat vuuraanvallen. Met de Flygon aan haar zij kon het niet mis gaan.. hopelijk. De draak liep licht rillend door de sneeuw en keek haar trainer, die zich in winterkleren had gewikkeld, met Baby-doll Eyes aan. Of nou ja, de pokémon kon de aanval niet leren, maar het was duidelijk wat ze van de situatie vond. Als rasechte halfdraak kon Tara niet goed tegen Ice en dit gebied was een enorm nadeel voor haar. Maar Belladonna was ook niet bepaald sterk tegen Ice en Tara kende ten minste wat Firetype moves. Misschien moest ze toch een keer een pokémon vangen. Hoewel ze tegen het weghalen van pokémon uit hun natuurlijke leefgebied was en ze ook geen fan was van Daycares moest ze misschien nadenken over een nieuw lid in het team. Oké, ze had haar ei, maar dat zou een babypokémon zijn, nauwelijks een echt lid van haar sterke team. Vandaag moest ze een Avaluggmoeder helpen. De arme pokémon was van haar jongen gescheiden nadat een deel van de grot was ingestort na een gevecht van lokale pokémon. Nu beukte de sterke Icetype tegen een andere, stevige ijswand om bij haar jongen terug te komen. Helaas was deze ijswand gevoelig en moest ze ervoor zorgen dat de Avalugg ermee ophield.

De grot was.. echt vreselijk koud. Rillend liep Kate door de gangen, ze was dan ook extreem gevoelig voor kou, maar dit was bijna te veel. Tara was gewend geraakt aan de kille omgeving en liep zonder last te hebben van de lage temperatuur door de sneeuw. Pff, de Flygon had geluk, zij kon geen kippenvel krijgen met haar prachtige, gladde huid. Kate was nooit zeker geweest of Flygon’s schubben hadden of een huid aangezien het duidelijk een reptiel was. Maar je kon moeilijk of geen schubben ontdekken op het lichaam van de pokémon, al was er ook weer niks te zien.. er waren belangrijkere zaken dan Flygonschubben.. of juist niet. Zoals een paniekerige Avaluggmoeder die een ecosysteem aan het kapot maken was. Misschien een beetje overdreven, maar er zouden wel degelijk gevolgen zijn. Ze waren net aangekomen bij een Y-splitsing toen er een schok door de grond ging. Kate en Tara keken elkaar op hetzelfde moment aan en al snel rende de Ranger achter haar draak aan. Tara kon uitzonderlijk goed, zoals elke Flygon, de grond ‘lezen’ en ‘zien’ waar andere zich bevonden. Maar zelfs zonder die krachten, de oorsprong van de schokken waren erg duidelijk aangezien de twee meter hoge Avalugg niet te missen was. De wilde pokémon probeerde met Skull Bash de ijsmuur te breken en leek niet erg geduldig te zijn met het proces. Kate en haar pokémon deden hun best niet opgemerkt te worden door de agressieve pokémon en hielden zich stil achter een rots. De Avalugg had al een mooie bast in de muur gemaakt en het zag er niet uit dat de pokémon uit zichzelf ging stoppen. Ze hadden ten minste een sterke Icetype nodig die de muur weer kon herstellen, met voorkeur een met wateraanvallen. Nu had ze de lijst met pokémon die hier wonen niet in haar hoofd zitten en ze had ook geen tijd of bereik op het moment. Ze moesten snel handelen, dat was zeker.

Tara vloog krijsend op de Avalugg af. De Icetype die net nog een Skull Bash op de muur wilde uitvoeren keek geschrokken op en werd geraakt door een Fire Punch van de draak. Kate sloop ondertussen langs de vechtende pokémon en zocht naar een doorgang naar de andere kant. Als het goed was was er een iets ingestort en dat deel konden ze misschien vrij maken. Tara zou de boze moeder tegenhouden en zij zou de baby’s halen. Alleen.. misschien had ze de Flygon niet moeten achterlaten. Niet omdat ze bezorgd was om de draak, Tara redde zich wel, maar ze had geen pokémon bij die haar zou kunnen helpen met de ijs stukken die de weg blokkerden. Bella zou echt niet kunnen rennen over deze extreem gladde ondergrond. Oké.. misschien had ze er niet helemaal over nagedacht, maar misschien kon ze een pokémon vinden. In deze grot woonde vast meer pokémon dan die ene Avalugg en haar jongen. Er moest minstens nog een papa Avalugg zijn. Of een pokémon zoals een Piloswine.. of de Beartic die tussen wat ijsblokken rommelde. Wacht.. een Beartic? Kate was aan de pokémon voorbij gerend en hoorde een brul van het beest achter haar. Oh-oh, en zonder Tara ook. De Beartic leek niet al te blij met een bezoeker in zijn gebied, vooral omdat hij er niet uit zag als de sterkste of grootste Beartic in het gebied. Dus moest hij zichzelf goed verdedigen en dit was zo’n kans om te laten zien dat hij dat kon. Misschien zou hij dan een partner kunnen vinden! Kate was echter niet van plan om als berensnack te eindigen en had haar styler al gepakt. Misschien kon dit beest haar helpen met de ingestorte gang. De pokémon kwam met beangstigende snelheid op het meisje af en haalde uit met zijn klauw. Kate wist de aanval net te ontwijken en vuurde haar styler op de pokémon af. Eerst leek de Beartic te verward om het kleine ding tegen te houden, wat WAS dat?, maar nadat hij over zijn schrik heen was wist hij het ding weg te slaan. Kate beet op haar onderlip en dook op het ding af op bijna hetzelfde moment dat de beer op haar af kwam. Een nagel sneed door Kate’s vest, maar ze bleef zelf gelukkig gespaard aan de gevaarlijke klauwen van de pokémon. Het meisje wist met enige moeite en ervaring de styler weer te spannen en stuurde het ding op de Beartic af voordat hij haar nog een keer kon aanvallen. De pokémon haalde weer uit naar de tol, maar Kate had haar lesje geleerd en wist de pokémon te vangen. De beer kalmeerde bijna meteen en keek de Ranger verdwaasd aan. Waarom was hij aan het vechten? Hij was het vergeten zodra de zilveren lijnen in zijn sneeuwwitte vel waren gedrongen en hem een vreemd gevoel van rust gaven. Het enige wat hij zeker wist was dat hij deze vrouwelijke mensenvorm moest helpen! De Beartic kwam neer op zijn vier poten en keek haar afwachtend aan. Hoe moest hij helpen?

Kate en de Beartic liepen langs de bevroren muur. Tot nu toe hadden ze nog niks gevonden, maar de afstand die ze hadden afgelegd was ook nog niet geweldig groot. Hopelijk hield Tara het een beetje vol.. de Flygon was een sterke meid, ze redde zich wel. Kate keek stil naar het adembenemende uitzicht in de ijsgrot en zocht naar grote, duidelijk brokken ijs. Deze grot was nog steeds te koud naar haar smaak. De Beartic brulde opeens en keek met grote ogen naar gigantische stukken ijs en steen op de weg. Ah, dit moest het zijn. Kate kwam dichterbij en had meteen spijt dat ze Tara had achtergelaten. Dit was gewoon.. te veel. Hoe kon één beer dit oplossen? “Trash,” droeg ze de pokémon kalm op. De Beartic keek haar kort met glazige ogen aan en begon toen in te beuken op de rotsen en ijs. Oké, misschien was Tara toch niet nodig. De pokémon wist een groot deel van de ijsblokken te verpulveren voordat hij vermoeid in elkaar zakte en verward om zich heen keek. Hij was voor nu even uitgeschakeld, maar later zou hij weer helemaal oké zijn. “Wacht hier,” zei de ranger duidelijk tegen de pokémon voor ze de andere, smalle gang in liep. Het was een beetje eng om door het ingestorte deel te lopen, ook al was het nu gefixt, maar al snel bevond ze zich aan de andere kant van de gang waar ze net liep. Er waren geen schokken meer, misschien had Tara meer succes. Nu moest ze alleen de baby’s vinden en kon ze de moeder kalmeren. Hopelijk. Zo snel ze kon rende Kate over de gladde ondergrond en keek speurend om zich heen. De Bergmite’s zouden vast niet opvallen in deze omgeving. Een zwakke kreet klonk verderop en de ranger haastte zich sneller richting het geluid. In een groep zaten een stuk of drie Bergmite’s beschermend bij elkaar. Het waren nog echt jonge pokémon en het was niet raar dat de moeder gek werd over haar onbeschermde jongen. Gelukkig waren er maar weinig pokémon die een ijslolly als eten wilden, dus ze zouden waarschijnlijk niet worden opgegeten. Aangevallen of een instorting was nog wel mogelijk... maar goed, hoe ging ze deze pokémons meekrijgen? De Bergmite’s waren duidelijk bang en zouden niet zomaar meelopen. Peinzend keek Kate naar de pokémons die haar argwanend aan keken en besloot toen haar tas door te zoeken. Misschien had ze iets wat kon helpen. Uiteindelijk was het enige wat ze kon vinden een zak met pokésnacks, maar of ze dat moest geven.. de rangers probeerden wilde pokémon altijd te behandelen met natuurlijke producten aangezien het gevaarlijk kon zijn als ze gewend raakten aan mensen en hun spul. Maar er was weinig keus, voorzichtig legde Kate een paar van de dingen op de grond en wachtte. De Bergmite’s bleven eerst dicht aan elkaar geplakt zitten, maar uiteindelijk won de nieuwsgierigheid en kwam een van de drie op het eten af. De wilde pokémon knabbelde voorzichtig aan het snoep en besloot dat het lekker was. Toen hun grote broer de rest ook begon te eten besloten de andere dat ze het ook wilden proeven. Het duurde even, maar na een tijdje liep Kate met de zak in haar hand langzaam naar achteren en liet de Bergmite’s haar volgen. Dit was.. niet iets wat ze normaal zou doen, maar het werkte. Na wat wel een eeuwigheid leek kwamen de vier aan bij de plek waar Kate de Beartic had achtergelaten. De pokémon leek hersteld te zijn van zijn confusion en keek nieuwsgierig naar de Bergmite. De babypokémon reageerden duidelijk bang en verstopte zich achter Kate, degene met het lekkere eten. Kate gebaarde dat de beer moest lopen en liep hem achterna met de Bergmite in haar voetsporen. Het ging nog steeds erg langzaam, maar het ging ten minste. De Bergmite waren niet erg goed van vertrouwen en het duurde niet lang of het eten was op. Gelukkig waren ze er ook bijna, dus de laatste paar meter konden ze wel lopen. Een schokgolf liet de grond opeens beven en de Bergmite doken angstig ineen terwijl de Beartic een geschrokken brul gaf. Het kwam duidelijk uit de buurt van Tara en de Avalugg.

Kate viste een van de Bergmite’s op en droeg de Beartic op de andere mee te nemen. Met onder elke arm een Bermite liep de beer zo snel hij kon mee op zijn lompe poten. Kate rende naar het gevecht, ook al was de Bergmite bijna te zwaar om te tillen. Omdat het een baby was ging het nog, net. Aangekomen bij de twee pokémon ontdekte Kate Tara hijgend en koud tegenover de Avalugg die tegen de muur aan was geknald. De pokémon wilde net overeind komen en de Flygon weer aanvallen toen een van de Bergmite een kreetje gaf en naar zijn moeder toe wilde waggelen vanuit Kate's armen. Niemand wilde de Bergmite kwaad doen, waarschijnlijk, maar natuurlijk zag het er voor de Avalugg heel anders uit. Het mensending probeerde hier gewoon haar kinderen mee te nemen! Het was een geluk dat Avalugg totaal niet snel waren, want anders was ze waarschijnlijk verpletterd door de pokémon. Kate zette de babypokémon snel op de grond en haalde haar styler tevoorschijn. Deze Avalugg zou niet kalmeren zonder de kracht van het handige ding. De Beartic kwam aansloffen en leek niet helemaal te beseffen wat er aan de hand was. Daarbij wrongen de twee Bergmite in zijn armen rond en voor hij het wist kwamen ze los waarbij er een op zijn poot viel. De brul die van de pokémon kwam liet iedereen schrikken en de Avaluggmoeder kwam twee keer zo snel op het meisje en de beer af. Tara zou wel helpen, maar haar achterpoot zat vast in een ijsblok en ze had vuur nodig om het te smelten. Lang leve de TM’s! Kate had ondertussen haar styler getrokken en vuurde de tol op de twee meter hoge pokémon af. Het proberen te temmen en tegelijkertijd ontwijken van een boze Avalugg was moeilijk. Maar op de een of andere manier, met wat hulp van de Beartic, wist Kate de pokémon te ontwijken en haar tol in baan te houden. De Avalugg was natuurlijk nog niet gevangen, maar ze moest in elk geval niet overnieuw te beginnen. De Beartic zette zijn klauwen in het massieve lichaam van het ijsblok, aka de Avalugg, en hield haar vast zolang Kate bezig was met het gebruiken van haar tol. Het ding veranderde van koers en cirkelde nog een paar keer om de Avalugg heen. De grote pokémon brulde en probeerde los te komen, haar kleintjes in het proces laten schrikkend. Tara wist zich los te maken en hielp de Beartic, die duidelijk moeite had, snel met zijn taak. Kate gaf nog een laatste ruk aan haar styler en de zilveren lijn versmolt zich met de Avalugg. De bergachtige pokémon werkte nog even tegen, maar kalmeerde uiteindelijk.

Toen hun moeder niet meer bezig was met het tegenwerken van de ranger kwamen de Bergmite op de Avalugg afgerend en drukten hun kleine, bevroren lijfjes tegen de grote poten van de pokémon. Kate liet zich terug vallen in de sneeuw en zuchtte opgelucht. Een crisis ontweken! De Avalugg keek haar nog even argwanend aan, maar aangezien haar jongen niks was overkomen besloot de pokémon te vertrekken. De baby’s klommen, met wat hulp van Tara en de beer, op hun moeders rug en de grote Avalugg begon aan haar weg naar huis. Nu hadden ze alleen nog de muur om zich zorgen over te maken. Kate keek naar het ding en kwam snel overeind. Het was erger dan ze had verwacht. Er zat een grote barst in de muur, zelfs in de stenen, en het zag er nu erg onstabiel uit. En ze had nog geen Watertype gevonden.. “Tara, zoek water,” droeg Kate haar pokémon op. Ze wist dat er een rivier was die door de grot liep en dat er een paar watersoorten in leefden, maar niet waar die zich bevond. Misschien moesten ze meer richting uitgang, snel. De Flygon knikte en stampte met haar poot op de grond. Het duurde even maar toen deed de draak haar ogen open en gaf aan dat haar trainer moest volgen. “Blijf,” riep Kate richting de verdwaasde Beartic voor ze achter haar pokémon aan rende. Tara leidde haar behendig door de gangen en uiteindelijk kwamen ze uit bij een half ontdooide rivier. In het midden leek het water snel te stromen, maar aan de randen was een redelijk stevige laag ijs. Niet stevig genoeg om over te lopen, maar voldoende voor lichte pokémon. “Kun je iets vinden?” mompelde Kate tegen haar Flygon terwijl ze zelf het water scande. Er waren een paar vage schaduwen van vissen duidelijk, maar dat konden ze niet gebruiken. Tara keek rond, maar schudde kort daarna haar kop. Ze kon geen water ‘lezen’ en haar ogen waren niet erg goed door de constante oranje waas voor haar ogen. Voor Flygon’s was de wereld rood, of oranje voor shiny’s, dus je kon beter een andere pokémon als ‘zoeker’ aanwijzen. Die had ze jammer genoeg niet en ze moesten het zelf doen. Kate zocht in het water en na een paar gespannen minuten ontdekte ze een snelle beweging door het water. Te groot voor een vis. “Tara,” siste ze tegen haar Flygon. “Daar.” De draak ontdekte de beweging iets later en dook erop af. Met een Fire Blast leek het alsof er een kleine explosie was in de ijzige rivier, een paar van de vissen vlogen geschokt door de lucht en zwommen angstig weg toen ze weer in het water belanden. Tara maakte gebruik van de verwarring en sloeg een Floatzel uit het water met een Iron Tail. De otter krabbelde geschrokken in het ijs, waarschijnlijk was ze alleen aan het jagen geweest, en vuurde een Water Gun op de draak af. Kate had haar styler al klaar en vuurde het ding op de Floatzel af terwijl die bezig was met Tara. De wilde pokémon haalde verrast uit naar de tol en wist hem uit koers te slaan. Kate beet op haar lip, vandaag had ze hier echt geen geluk mee, en deed haar best het ding weer goed te krijgen. Tara stampte ondertussen met haar voet op de grond om haar trainer te helpen en bracht de otter uit balans. Uiteindelijk ging het redelijk snel en was de pokémon gevangen. Kate gebaarde naar Tara, ze hadden geen tijd te verliezen, en de draak pakte de verwarde Floatzel op terwijl ze haar trainer richting kapotte muur volgde.

De muur was nog heel, Arceuszijdank. Tara zette de Floazel neer en draaide zich om naar haar trainer. “Floatzel, gebruik een Water Sport op de muur,” Kate wist precies wat ze wilde doen. “Beartic, Sheer Cold.” De otter begon zonder vragen met het nat maken van de muur, ze had door dat dat weinig zin had met deze hele situatie. En de beer die de tijd had gebruikt om te ontspannen bracht de temperatuur diep onder nul. Kate kromp ineen, het was ijskoud, misschien zelfs kouder. Maar het werkte, de muur begon zich langzaam op te bouwen en na een tijdje was het een stuk steviger dan eerst. Rillend leunde de ranger tegen haar Flygon aan en probeerde alle warmte die ze kon krijgen te absorberen. Na wat een kille eeuwigheid leek vond Kate het genoeg en gebaarde dat de pokémon konden stoppen, het was te koud om te praten. De twee wilde pokémon keken haar aan, maar toen het meisje geen reactie meer gaf besloten ze ieder hun eigen weg te gaan. Kate liep rillend naar haar Flygon, ze was vast blauw van de kou, en klom op Tara’s rug. “L-Laten we g-gaan,” fluisterde ze tegen de pokémon, ze waren klaar hier.