Far too young to die

Ze had haar ogen in pleetjes geopend, in een koppige manier alsnog naar de omgeving te kijken ondanks de snijdende wind die er een einde aan wou maken. Haar longen brandde bij het inademen maar ze vond het geweldig. Even was ze blij dat haar gezicht niet te zien was voor degene voor haar, degene waar ze haar arm omheen geslagen had en dicht tegen zich aanhield. Want als hij haar zo moest zien, met een blik die te vergelijken was met dat van een kind dat snoep kreeg was lachwekkend te noemen. Toch kon ze het niet laten, op dezelfde manier hoe ze in het snelle tempo alsnog een hand los gemaakt had omdat ze het zo fantastisch vond en er nog meer van wou voelen. Ze hielt van snelheid en het vrije gevoel. En hoewel Sleipnir niet de sloomste was, was dit gewoon anders. Al moest ze toegeven dat het ook hielp dat ze hier in haar element zaten, in het klimaat waar zij voor gebouwd was. Toch zou ze liegen als ze zou zeggen dat ze het niet koud had in niks meer dan het dunne shirtje dat ze droeg. Maar het maakte simpelweg niet uit, daarbij was ze toch te koppig toe te geven aan het gevoel. Toen ze voelde hoe Lucian de vaart wat verminderen plaatste ze haar andere arm terug rond diens midden en leunde automatisch wat naar voren. Al snel stonden ze stil en luisterde naar de woorden van de ander. Als reactie sprong ze soepel van de motor af en verwijderde nu ook haar helm, waarna ze haar haren uitschudde. Nog steeds met de tevreden grijns op haar gelaat keek ze naar de opkomende sneeuwstorm. “Klinkt goed, het duurt vast niet lang voor je de weg niet eens meer kan zien” Haar pigmentloze blik ging even naar de weg achter hun, waar ergens Aldrei rond zou dwalen. De teef had erop gestaan mee te gaan, in de weet waar de bestemming was en dat ze hun wel kon vinden. Toch maakte Ragya zich geen zorgen, de vos was evengoed opgegroeid in de sneeuw als zijzelf.

Ragya was nogal goed in zorgen dat andere hun beloftes na kwamen, al had ze niet het idee dat de ander er echt problemen mee had om een rondje te rijden met haar. Zelf vond ze het ook leuk, en ze wou zeker eens zelf proberen zo’n ding te besturen, maar ze deelde de liefde niet zoals de jongen deed. Voor haar was het maar gewoon een vervoersmiddel, maar als ze nog een lift naar huis toe wou zou ze het maar niet al te hardop zeggen. De roodharige bekeek nu nogmaals het ding nu ze eraf was, en ze ondanks alles toegeven dat Lucian het goed verzorgde. Je moest maar je hobby’s hebben, zelf zou ze het ding enkel in brand hebben gekregen. Ze schok even op uit haar gedachte toen ze de ander weer hoorde, nu pas realiserend dat ze even naar de jongen en diens motor had gestaard. Nadat de woorden doorgedrongen waren knikte ze even. Nog een vlaag wind en sneeuw schoot langs haar, waardoor haar haren het even overnamen en haar gezicht aanvielen. Ze kreeg hier langzamerhand begrip voor medusa. Hoe dan ook was Lucy bezig zijn eigen precious te bedekken en te parkeren, waarna hij haar wenkte. Simpeltjes ging ze naast hem lopen, nog altijd niet uit het veld geslagen door de situatie. Zelf was ze toch meer een buiten persoon dan een stadsmens. Even keek ze opzij naar de ander, waarna ze zijn hand vastpakte voor een beetje warmte en affectie. “Wat vind jij er eigenlijk van?” vroeg ze de ander, doelend op de sneeuw en de kou. Ze wist eigenlijk niet goed waar de jongen van hielt wat klimaat betrof, het was niet eerder opgekomen.

Ragya was wel eens in de Frost Cavern geweest, eigenlijk had ze heel Kalos op z’n minst een keer gehad, ze zat immers niet graag stil. Toch was dat al weer een tijdje geleden en je kende heus niet de weg na één bezoekje. Aldrei was er beter in als zijzelf, die vond snel de routes terug die ze eerder hadden genomen. Maar nu had ze de luxe van haar eigen fransman naast zich, die wel zijn weg kon vinden. Dit bevestigde hij nog eens met zijn antwoord, blijkbaar vond hij alles wel goed. Ze moest toegeven dat de klimaten heel erg konden veranderen. Ze was laatst nog in de Badlands geweest, wat voor haar onmogelijk was om in te leven, en ze vond het maar onwerkelijk dat er mensen aan gewend konden zijn. Ze maakte een snuivend geluidje, maar voelde niet de drang dit uit te leggen richting de jongen, misschien merkte hij niet eens op met de luidruchtige wond. Al snel zagen ze het begin van de grot, waar ze naar binnen gingen. Meteen toen ze in het donker gekomen was hielt ze halt. Zoals iedereen moesten ook haar ogen wennen, maar de pigmentloze gevallen waren gevoelig voor licht en het verschil ervan. Langer dan een paar seconde duurde het niet, maar ze vond het fijner om even stil te staan voor ze charmant op de grond belandde. Eenmaal aangepast aan het weinige licht keek ze op. “Verderop is een inham, daar zitten we wel bedekt” Merkte ze op. Even overwoog ze om de zippo van Flynn erbij te pakken, maar wetend dat ze dan nog minder voor zich uit konden kijken schrapte ze dat idee maar. Als ze uitgleed zou prince charming haar vast wel opvangen of op z’n minst omhoog helpen.