Cold.

Dramatisch. Dat was hoe je haar leven eerst had kunnen omschrijven en hoe je het nu ook weer kon omschrijven. Gewoon dramatisch. Het was allemaal begonnen met het nieuws dat aangaf dat haar vader binnenkort vrij zou komen. Ze hadden zijn achternaam alleen vermeld en een foto van hem laten zien, maar dat was al genoeg reden voor Rose om haar echte achternaam nooit aan iemand te melden. Dan zouden ze te weten komen wat voor vreselijke dingen hij bij haar had gedaan. Maar goed, ze hadden dus gemeld op het nieuws dat hij vrij zou komen. Zij was helemaal geflipt en was vervolgens weer naar het politiebureau gegaan om daar diverse verklaringen af te leggen. Kort omschreven hadden ze zijn dossier opnieuw herbekeken, vastgesteld dat hij nog helemaal niet vrij mocht komen en Rose gerustgesteld door aan te geven dat ze een fout in de procedure hadden gemaakt en dat hij toch nog vast bleef zitten. Die fout had er echter wel voor gezorgd dat ze zichzelf voor een paar weken was kwijtgeraakt. En wat eerst begon met een paar weken, mondde uit in een paar maanden waardoor ze haar trainingen had moeten staken. En om het nog allemaal erger te maken was Zippo zijn zelfcontrole verloren waardoor hij een gevaar voor het team had gevormd en had ze hem gedwongen weg moeten geven aan iemand anders die hem hopelijk een betere toekomst kon schenken. Ze had al langer gemerkt dat Zippo en zij op de één of andere manier toch niet bij elkaar pasten, al zou men denken dat ze door de herinneringen elkaar juist wel konden steunen. Het had het tegenovergestelde effect gehad en Zippo had ze aan iemand anders moeten geven. Blaye had ze terug in de box gestoken en ze had Autumn, Storm, Blizzard en Indignatio in haar team gehouden, waarna ze haar overige teamladen had getraind tot een bepaald level zodat ze binnenkort de tweede gym kon uitdagen. Ze was van een dramatisch leven weer teruggegaan naar haar routine, hoewel ze het nog steeds lastig vond als jongens te dicht in haar buurt kwamen. Maar ze dacht dat dat altijd wel zou blijven. Momenteel stond ze in Snowbelle City naar de sneeuwvlokjes te kijken die naar beneden dwarrelden, zich afvragend hoe het met Zippo zou gaan. En terwijl ze een zucht liet varen, liet ze zich zakken op een bankje en keek ze naar haar in Uggs omhulde voeten.

Rose was zo erg verzeild geraakt in haar eigen gedachten dat ze het niet direct in de gaten had dat iemand haar kant opkwam. Pas toen ze een stem hoorde, keek ze omhoog. Ze zag een meisje die in een rolstoel zat. En ze kon er niks aan doen, maar medelijden schoot door haar heen toen ze merkte hoe jong het meisje er wel niet uitzag. Ze kon het zichzelf niet voorstellen hoe het moest zijn als je heel je leven afhankelijk was van een rolstoel, hoewel ze had gehoord dat mensen op een gegeven moment ermee leerden leefden en het zich zelfs niet anders voor konden stellen. Ze had altijd respect gehad voor dat soort mensen. En plotseling vond ze het stom dat ze hier aan het mokken was om een Pokémon die niet meer in haar team zat terwijl dit meisje veel grotere dingen leek te hebben om mee te dealen. Haar gevoelens verdwenen heel even toen ze de Charmander opmerkte die ook half op de rolstoel zat en ze klemde haar kaken op elkaar. Ze wist dat het meisje voor haar er niks aan kon doen, maar waarom werd het zo in haar gezicht gewreven dat Zippo er niet meer was? Deze Charmander leek echter vrolijker dan haar Charmeleon ooit geweest kon zijn. Rose dwong zichzelf op zich te richten op het meisje en een klein glimlachje speelde om haar lippen toen ze begon met praten. “Toevallig wel, ja,” antwoordde ze zacht. Arceus, wat was het lang geleden dat ze naar de eerste gym ging om haar badge te behalen. Ze kon zich nog vaag herinneren dat ze Storm en Zippo had gebruikt en dat ze haar gymbadge al vanaf de eerste keer had gehaald. Ze vond het pijnlijk om over dat soort dingen na te denken en dus drong ze het uit haar gedachten. “Ik heb mijn eerste badge al behaald.” Ze pakte haar rugzak erbij, zocht naar het doosje dat ze had gekocht om haar badges in te bewaren en opende het zodat het meisje een blik kon werpen op de inhoud van het doosje. “En jij?” vroeg ze. “Wat voor beroep doe jij?” Was dat iets stoms om te vragen? Ze beet op haar onderlip. Geen idee. Ze had hier totaal ook geen ervaring mee, dus ze wist niet hoe ze haar vragen moest formuleren en wat het meisje wel pijnlijk op zou vatten en wat niet.

Rose glimlachte toen het meisje aangaf ook een badge in haar bezit te hebben. Ze liet exact dezelfde badge zien die Rose ook in bezit had en ze keek er even bewonderend naar. Zou ze die behaald hebben met haar Charmander? Ze vond het pijnlijk om dat soort dingen te vragen, want het deed haar te veel herinneren aan Zippo. En ze wist dat het egoïstisch was, maar opeens wenste ze dat het meisje een andere Pokémon op haar rolstoel had zitten. De Charmander, zelfs al was het een shiny, deed haar veel te veel denken aan de tijd dat Zippo zelf nog een Charmander was geweest, toen zijn karakter nog redelijk oké was geweest. Toen had hij gezien wat haar vader haar allemaal had aangedaan en was zijn karakter veranderd geweest. En nog steeds waren er momenten geweest dat hij liet merken dat hij van Rose hield, maar hij had ook heel vaak driftbuien en die waren onhandelbaar geworden toen hij mee had gekregen dat haar vader mogelijk uit de gevangenis kon ontsnappen. Rose was er vrij zeker van geweest dat als haar Charmeleon op dat moment een Charizard was geweest dat hij gewoon naar de gevangenis was gevlogen en haar vader had opgezocht om hem pijn te doen. En eigenlijk kon ze niet zeggen dat dat een idee was dat ze verachtte. Ze richtte haar blik weer terug op het meisje toen ze verder sprak. Het meisje was dus een Breeder. En voor de één of andere reden vond Rose dat beroep wel erg bij haar passen, met haar vrolijke, optimistische uitstraling. “Dat klinkt als een goed plan,” sprak ze. “Ik durf te wedden dat shiny Pokémon veel meer geld opbrengen dan gewone Pokémon.” Voor haar waren het altijd maar Pokémon met een ander kleurtje geweest, maar ze wist dat er mensen waren die daar echt belang aan hechtten, al kon ze soms niet goed begrijpen waarom. “Maar een Pokémon die geen shiny is, kan even goed zijn als een Pokémon die wel een shiny is,” voegde ze eraan toe. Ze verstijfde toen het meisje haar hulp vroeg en schudde abrupt haar hoofd. “Het is niet omdat ik een trainer ben dat ik gespecialiseerd ben in elke Pokémon.” Ze kon er niks aan doen dat het wat kortaf klonk. “De Pokémon die ik heb, zijn geëvolueerd via een steen of via een trade. Ik heb wel een andere starter, maar dat is geen Charmander. Ik heb een Meganium, maar die zijn over het algemeen sneller te trainen omdat hun karakters helemaal anders zijn.” Maar ze had een Rhyhorn. En was het nu echt eerlijk om dit meisje af te wimpelen alleen maar omdat zij slechte herinneringen had aan haar Charmeleon? “Hoewel…” Ze zuchtte zacht. “Ik heb ook een Charmander gehad en die evolueerde vrij snel in een Charmeleon. Alleen is hij nu… weg.”

Rose beet even op de binnenkanten van haar wangen toen het meisje haar droge opmerking had gemaakt over Pokémon. Ze had niet bedoeld dat het “maar gewoon beesten bleven”, ze had bedoeld dat elke Pokémon even waardig waren aan elkaar, of het nu ging om een Charizard of om een Raticate. Ze werd gek van mensen die alleen maar de populairste Pokémon kozen voor hun team omdat ze dachten zo meer kans te maken in een gymgevecht, Coordinators contest of breeders contest. Een Raticate kon even goed zijn als een Furret of een Linoone, de iets meer voor de hand liggende keuzes. En ja, zij had ook Pokémon die in principe bij de populairdere keuzes waren, maar ze zou er geen probleem mee hebben om een Beedrill groot te brengen. Ze had trouwens een Beedrill gehad, maar ook dat was volledig uit de hand gelopen na Zippo’s vertrek. Blaye had het er overduidelijk moeilijk mee gehad dat zijn trainster een zware tijd had na Zippo’s vertrek en zijn gedrag begon een negatieve sfeer te creëren voor de rest van haar team. Ze had hem om die reden in de pc gestoken en wist niet of ze hem er binnenkort nog uit zou halen. Ze vond de sfeer zo prima en ze wilde weer even wachten voordat ze een nieuwe Pokémon zou vangen of mee zou doen aan een gymgevecht. Eerst wilde ze weer terug leren vertrouwen hebben in haar teammembers en dan keek ze wel verder. Rose ontspande wat weer toen de blondine aangaf dat haar Pokémon nog steeds sterk waren op welke manier ze dan ook geëvolueerd waren en besloot om haar vorige opmerking gewoon te vergeten. Toen ging het weer over haar shiny Charmander en Rose klemde haar kaken op elkaar. Het was niet omdat het meisje in een rolstoel zat dat ze zich verplicht moest voelen om haar te helpen, toch? Het meisje vroeg het vast niet om Rose te doen aansporen haar te helpen uit medelijden. “Ik weet niet of ik het nog wel kan,” zei ze op een bijna wanhopige toon tegen het meisje. “Ik ben er een poosje tussenuit geweest en ben nu pas weer opnieuw begonnen met trainen. Wat als ik toch niet zo perfect ben als jij voor je houdt? Ik wil je niet teleurstellen en het lijkt me dat je je tijd wel beter kunt besteden dan aan iemand die niet honderd procent zeker van zichzelf is.” Toch voelde een vreemd gevoel van heimwee opkomen toen ze naar de shiny Charmander keek. “Maar ik denk dat ik het wel zou willen proberen als je ermee instemt dat je niet al te boos op me wordt als ik het niet goed doe,” zei ze vervolgens met lichte twijfel in haar stem. “En ik zou graag mee willen gaan naar je fokkerij. Je hebt me nieuwsgierig gemaakt.” En voor de eerste keer sinds tijden speelde er weer een oprechte glimlach om haar lippen terwijl ze naar de blondine keek.