That could've gone better...

Hij stond tot aan z'n enkels in de sneeuw, het was koud, hij was natuurlijk weer eens een jas vergeten en zijn Ninetales zat hem basically uit te lachen. Hij wierp Aiylana een dodelijke blik, terwijl hij zijn handen aan het warmen was aan het kleine vuurtje dat hij had gemaakt. Niet dat de shiny pokémon hem zou helpen. Nee, dat was d'r te min. Het was zijn eigen schuld dat dit gebeurd was.
De witharige Elite was weer eens het veld in getrokken, er waren verhalen geweest over een mogelijke zeldzame of legendarische pokémon die hier zou moeten zijn. Nu wist Echo ook wel dat die verhalen vaak gewoon lariekoek waren, maar hij moest eventjes uit het lab. Het feit dat hij nog steeds alleen maar een stel imbecielen onder hem had werken, maakte 'm vaker gefrustreerd dan iets anders.
Helaas voor hem, zat het weer niet echt mee en toen hij wilde gaan schuilen, storten een kleine houten huisje in onder het gewicht van de sneeuw. Wat betekende dat hij er nu buiten zat, op een klein stukje droge grond, met een vuurtje voor hem. Om hem heen sloeg de sneeuw van links naar rechts in de aanhoudende sneeuwstorm. Wat een geweldige dag, echt geweldig. Muk.

[+Sam Peralta]

Hij had meerdere pokémons die een vuurtje konden maken, hij had zelfs een paar pokémon die bestand waren tegen de sneeuw. Maar toch had hij ervoor gekozen om hier te blijven zitten totdat de storm was gaan liggen. Waarom had hij altijd van die gekke plannen? Misschien was dit de reden waarom hij het nooit echt goed had kunnen vinden met iemand die in het lab werkte. Immers had hij altijd net iets andere plannen dan de andere hadden. Maar aan de andere kant was hij dan ook wel weer de Elite en kon hij gewoon zeggen wat er gebeurde.
Echo werd ruw uit zijn zorgen getrokken toen Aiylana begon te grommen en hij de voeten van een onbekend iemand voor hem zag. Nog een slachtoffer van de sneeuwstorm. Hij gaf een knikje dat diegene kon gaan zitten, verder niet veel aandacht aan hem bestedend. De witharige jongen keek eventjes naar zijn Ninetales, die met een geeuw het vuurtje weer aanwakkerde en wat groter maakte, zodat het wat aangenamer was voor de man die erbij was gekomen.

Echo wreef over zijn handen heen en kruiste zijn armen over zijn borst, om zijn lichaamstemperatuur zo dicht mogelijk bij zich te houden. De oudere man was ondertussen erbij komen zitten en Aiylana was weer in de sneeuw gaan liggen. For some weird reason vond ze de sneeuw het minst erge van deze hele gebeurtenis. Maar aan de andere kant had de Ninetales wel eens vreemdere dingen gedaan, dus keek Echo er niet echt meer van op.
Het waren de woorden van de man die hem wel deden opkijken, toen de naam van Team Rocket viel. Hij wilde een weerwoord geven, iets in de trant van misschien of vragen wie het vroeg. Maar de man verklaarde zichzelf al snel genoeg dat hij hem wel eens in het lab had gezien en aangezien ze toch vast zaten in een sneeuwstorm, deed Echo er niet zo moeilijk over. "Ik ben inderdaad de Elite van dat stelletje idioten," zei hij met een zacht gesnuif. Nee, Echo was nog nooit echt blij geweest met de kwaliteit van zijn underlings.

De oudere man naast hem maakte in ieder geval iets minder de druk om een enorme blaaskaak te zijn, zoals Marcus en Flynn wel direct hadden gedaan in zijn aanwezigheid. Dat was iets wat hem bijna opgelucht deed zijn, er zat dus nog iets van hoop in de oudere generatie van Team Rocket. De man bleek het zelfs met hem eens te zijn dat het inderdaad idioten waren, iets wat Echo deed lachen. "Eindelijk iemand die het met me eens is," zei hij rustig, terwijl hij met half bevroren vingers opzoek ging naar zijn sigaretten. "You want?" vroeg hij rustig, terwijl hij het pakje ophield voor de oudere man. Hij stak zelf zijn eigen sigaret op, voordat hij antwoord gaf op de vorige vraag die aan hem gesteld was. "Echo Wolf, Elite Professor," zei hij op een rustige toon. "En jij, grunt, agent? Ik neem aan nog geen specialisatie? Wat is je naam, wat wil je gaan doen," vervolgde hij daarna.

Zijn enigszins vrijgevige gebaar werd gelukkig als iets goeds gezien, toen de oudere man een sigaret van 'm aannam. Echter pakte hij zelf een aansteker erbij om z'n sigaret aan te steken en een trek te nemen. Echo nam een teug van de sigaret, liet de rook over zijn longen rollen en blies de rook weer uit, er op lettend dat hij het niet in het gezicht van zijn gezelschap blies.
De man zei dat hij een Grunt was en stelde zichzelf voor als Sam Peralta, een naam die hij wel eens voorbij had horen komen, maar nooit echt veel aandacht aan had besteed. Het verhaal ging verder dat hij wel eens wat opdrachten had gedaan voor de organisatie, voor wat extra geld, maar dat hij wel in een lab zou willen blijven werken. "Dan heb ik tenminste één idioot minder in het lab," zei hij met een kleine grijns op zijn gezicht. "Ik kijk er naar uit om met je samen te werken, Sam. Although, je zei dat je een diploma had in het lab, wat deed je voorheen?" vroeg hij daarna rustig.

Rustig luisterde hij naar het verhaal dat Sam ophing, terwijl hij rustig zijn sigaret erdoor heen pafte. Misschien moest hij eens wat gaan minderen, zijn gezondheid was sowieso al niet al te bijster en al dat roken deed het niet veel wonderen. Maar goed, zorgen voor later, nu moest hij zich eerst richten op dit sociale evenement. Op zich hielt het wel z'n aandacht vast, het was wel iets waar Echo zich in konden. Hij wist dat, als zijn leven wat beter was gelopen, hij waarschijnlijk diezelfde richting in was gegaan. Alhoewel, misschien meer de biologische kant op, maar in ieder geval de bèta vakken. Daar lag zijn interesse toch wel het meeste. "Je hebt tenminste wel interesse voor je werk, dat is altijd goed om te horen," zei Echo op een rustige toon. Hij dacht eventjes na. "De term van de multiverse ben ik vaker tegen gekomen, echter schiet mijn kennis ervan nogal te kort. Zou ik wat meer informatie mogen vragne?" vroeg hij daarna. Zijn leergierige kant was naar boven komen drijven, nu hij tenminste iemand had gevonden die gepassioneert was over zijn vakkennis.