She's a dog and he's a wolf, he knows she's not his kind.

Het voelde goed om Aldrei weer vast te houden, ze was er blij mee, ze had dat nodig. Nog steeds zat ze tegen Lucian aan, haar rug tegen zijn borst aan. Terwijl zij gewoon de vos vast bleef houden was deze zeer bedreigend naar de ander aan het kijken. Want waar Ragya de ander terug kon accepteren in haar leven kon de vos dit niet. Nee, Aldrei zou hem nooit meer vergeven. Voor zolang ze leefde zou ze hem vanaf nu weer aanvallen als ze maar een seconde alleen zou zijn met hem, en dat was in haar blik te zien. Ze was niet vergevingsgezind. Toch was het de vos die reageerde bij haar vraag. Ze gromde zacht en sprong toen van Ragya af, weer teruglopend naar het gat in de muur. "Ze wilt dat we volgen.. Khaleesi zou daar wel zijn.." mompelde ze zachtjes.

Lucian wist het antwoord op de vraag die hij in zijn hoofd had gekregen al door alleen in de ogen van de Ninetales te geven. Aldrei zou hem nu nooit meer met rust laten, hij zou dus vast nog wel wat meer wonden op gaan lopen. Maar.. als dat het enige was wat tussen hem en Ragya probeerde te komen dan kon hij het wel aan. Dan maar wat meer brandwonden, bijtwonden, ruzies met de altijd chagrijnige vos. Lucian kwam een beetje overeind en stak zijn hand uit naar Ragya, die zei dat ze de Ninetales moesten volgen. Hij wilde weten hoe het met Khaleesi was, waar zijn meisje was - en dat ondanks dat zijn meisje een grondige hekel aan hem leek te hebben. "Khaleesi heeft een pup gekregen," meldde hij nonchalant terwijl hij Ragya voorging door de opening en kort keek welke kant Aldrei op gegaan was.

De roodharige keek lichtelijk verbaast op bij het nieuws van de jongen. "Een pup?... van wie?" Ze had natuurlijk al een idee, hoe kon ze anders, maar wie weet zat ze er toch naast. Ze hoorde het liever van de eigenaar van de pokémon zelf van wie de vader af kwam voor ze conclusies trok. De jongen was ondertussen overeind gekomen en ze pakte met een lichte twijfeling diens hand aan, om zich met moeite omhoog te heisen. Het hoorde geen moeite te kosten maar ze kon er niks aan doen, haar lichaam was op. Met kleine passen liep ze dan ook haar vos achterna, iets wat nauwelijks een gedachte waard was voor haar. Maar het duurde niet lang voor ze de locatie hadden bereikt en wat ze hier zag liet haar kort schrikken. Khaleesi...

Hij kon het niet laten zijn mondhoek een beetje omhoog te trekken bij de woorden van de roodharige. "Dat ik het nog moet zeggen, een zekere Houndoom die de naam Fenrir draagt." Khaleesi was geen makkelijke, ze leek misschien heel erg schattig, maar ze had zeker een bepaalde pit in zich. In al die jaren was er nog geen enkele pokémon geweest waar ze voor was gevallen.. als je het al zo kon noemen wat betreft pokémon. In elk geval had hij wel geweten dat de twee close waren geweest.. en dat was voor de roodharige waarschijnlijk hetzelfde verhaal. "Zijn naam is Kíli," zei hij vervolgens terwijl ze achter Aldrei aanliepen. Maar hij ging niet zo snel, want Ragya liep ook niet zo snel.. en hij zou niet willen dat ze straks weer out zou vallen en met haar hoofd tegen een steen zou slaan. En toen zag hij het hele gebeuren. Darryl die met zijn scharen over elkaar stond te kijken, Kíli die bij het duo op de grond lag.. en.. "Khaleesi.." mompelde hij terwijl hij zich naar voren haastte en aan de andere kant naast de vos neerknielde. "Shh," begon hij terwijl hij haar aaide, waarop de vos een keer een zacht, jammerend geluid maakte, "ik haal je hier weg, oké?" Vervolgens graaide hij naar zijn zak, Judith.

Gesponsorde inhoud

» You're one of a kind
» Quest #8 Bee Kind
» The Better Kind Of Scarring
» Some kind of training[open]
» A Different Kind Of Dynamite +Valeriya