She's a dog and he's a wolf, he knows she's not his kind.

Ragya bewoog niet meer naar achteren toen de ander dichterbij kwam. Waarom ze wist ze niet, ze had het wel moeten doen. Ze zou nooit meer voor deze jongen vallen, en zo hoorde het ook. En toch deden de woorden die hij zei haar pijn. Het was voor een moment in haar blik te zien voordat het schudden erger werd. En nog voor ze goed en wel wist wat er gaande was vond ze zichzelf op de grond terwijl stenen naar beneden vielen en hun afsloot van de andere, niet alleen dat, enkele begonnen zich ook weg naar haar toe te banen.
Fenrir luisterde naar de woorden van de ander, niet zo zeer onder de indruk van haar riedeltje. Hij had zich enkel meer klaar gemaakt om te gaan vechten, zijn donkere ogen glanzend in het doffe licht van de ruimte. Maar nog voor het gevecht echt had kunnen beginnen leek het al over te zijn. De grond begon te schudden en een geluid was te horen in de gang. Fenrir spitste zijn oren nu en keek in de richting van het geluid, zacht fronsend. Wat was dat? Het leek Khaleesi ook af te leiden, en toen zag hij het pas... een kleine Houndour... Meteen viel zijn vijandige houding weg en keek hij met een zachte blik naar het kleintje.. Dat was zijn pup. Niemand hoefde dat tegen hem te zeggen hij wist het gewoon als de waarheid. Dat was zíjn pup. Hij schudde zachtjes zijn kop. "Hoe oud is hij?" kwam er zacht en zorgzaam uit, terwijl hij dichterbij stapte, zijn hoofd en houding laag om de puppy te laten merken dat er niks was. Op dat moment begon er een gedeelte van de grot in te storten, en nog voor hij er goed en wel over na had gedacht sprong hij naar voren. Hij duwde Khaleesi en hun pup onder zich tegen de grond aan, zijn lichaam gebruikend als schild voor de vallende stenen.

Zoals gewoonlijke was haar eerste instinct om te kijken of haar pokémon veilig waren, echter waren de rotsblokken haar al voor gegaan en waren ze met zijn tweeën ingesloten. Toch had ze in de verwarring van wat er allemaal gebeurde niet goed door dat een van de rotsblokken boven haar los begon te raken. Toen ze het merkte was het al te laat, het ding was al richting haar aan het komen. En ergens maakte het allemaal niet meer uit, haar wil om echt te leven was al lang neergegaan. Maar toen ze haar ogen sloot was het niet een einde dat kwam, maar ze voelde het bekende lichaam van de ander haar opzij duwen. En zo lag ze weer tegen Lucian aan op de koude rotsgrond. Het rotsblok mistte hun net al leek het voor allemaal wat trager te gaan dan dat het in werkelijkheid was. Ze keek nu naar Lucian die zo dicht bij haar lag, zeg maar eerder tegen haar, dan dat ze ooit weer had verwacht. Ongelovig schudde ze haar hoofd terwijl de grot zich op hun gedeelte weer ontspande. "Why?... Why save me...?" Ergens klonk ze ongelukkig, ongelukkig dat ze nog door moest gaan. Natuurlijk was dit vooral de disorders die spraken.
Zijn zoon, zijn pup, nog zo jong. Hij had erbij moeten zijn toen het ei uit kwam. Toen de jonge pup naar hem had gekeken had hij deze een liefdevolle lik over zijn kop gegeven. "Hey kleine... ik ben je vader..." Sprak hij zachtjes, voorzichtig. En vanaf dat moment voelde hij een brandend instinct om die pup te beschermen met alles wat hij in zich had, iets wat hij dan ook zeker zou gaan doen. Jammer genoeg leek dit al snel het geval te zijn, want de grot begon het te begeven. Enkele stenen kon hij voor hun blokkeren, maar hierna leek het inderdaad tijd om te rennen. Hij liet het tweetal voorgaan voor hij zelf in beweging kwam, af en toe schoot hij een vuurbal op vallende blokken zodat ze de Ninetales en de pup niet zouden raken. En zo ging hij door, rennend tot ze bij een ruimte kwamen van de gangen. Het plafon was steviger hier, maar de gang achter hun was compleet gesloten. Hijgend kwam hij tot stilstand. "Hier is het veilig" Merkte hij op, nu rustig weer terug naar de andere lopen.

Ze ademde zwaar, deels omdat haar slechte long het niet eens was met het fijnstof. Ook zij bleef deels hierom liggen, voor het moment zich niet eens derend aan de jongen die tegen haar aan lag. De wereld draaide lichtelijk om haar heen en ze wist waar dit door kwam, toch probeerde ze het voor nu te negeren. Zelfs toen Lucian zich half overeind duwde bleef ze liggen, enkel zijn bewegingen volgend met haar ogen. Zijn woorden zorgde voor nog een steek... "Don't.." Zei ze zacht, terwijl ze een hand liet afdwalen een vergeten pluk achter zijn oren duwde. "Don't say that, and please, just let me die next time" ze sloot haar ogen hierna en duwde zichzelf nu ook half overeind, het deed pijn, het was moeilijk. Haar niet eten en niet slapen zou ieder moment een tol op haar eisen, dat was duidelijk.
Fenrir keek net op het juiste moment richting de Ninetales om te zien hoe het rotsblok haar raakte. Rook ontnam hierna het zicht en met een grauw zette hij zichzelf in beweging. Als eerste vond hij Kíli, iets wat hem gelukkig maakte. Hij gaf de jonge pup enkele zorgzame likken en pakte deze hierna op om hem een eindje van zich af neer te zetten, weg uit het stof. Hierna draaide hij zich weer om en ging op zoek naar de Ninetales. "Khaleesi? Waar ben je" Gromde hij, zijn stem overslaande in een hoest.

Ergens wist ze dat ze het onmogelijke vroeg van Lucian. Daarvoor hadden ze te veel meegemaakt en te veel van elkaar gehouden. Voor een tijd was hij het licht in haar leven geweest. Ze had zich veilig gevoeld bij hem. Soms waren ze twee gekken die winkels en plekken beroofde of andere wegjoegen, en soms waren ze gewoon een koppeltje geweest in de straten van de stad, opweg naar een restaurant so luxe dat ze het niet had kunnen geloven. Ze waren twee heldere vlammen geweest.. samen. Maar dat was nu niet meer en kon dat ook niet meer worden. Maar door dat alles... nee... elkaar dood zien gaan zou nooit kunnen. Een diepe zucht verliet haar. "I know.. I wish it was different" reageerde ze even zacht als de jongen bij haar. En op dat moment vielen haar ogen dicht terwijl haar kop lichter werd. Zonder enige waarschuwing viel de roodharige weer neer op de koude ondergrond. Ze leefde nog, maar het bewustzijnde was ze geheel verloren.
Fenrir hoefde maar een fractie van de stem te horen voor hij haar richting op rende. Bij haar zachte en zwakke woorden maakte hij een jankend geluidje. Hij duwde zijn kop zacht tegen de hare. "Shht." De reu ging liggen zodra hij doorhad dat hij onmogelijk de stenen zou kunnen verplaatsen. Hij legde zijn kop tegen de hare aan en likte deze liefdevol. "I'm sorry for hurting you as well..." Fenrir keek haar voor een moment aan. "Just don't leave me now"

Ragya was van de wereld af, maar ergens kreeg ze nog altijd prikkels van buitenaf binnen. Ze hoorde ergens de stem van Lucian nog doordringen. Toch werden de woorden vervormd tot iets anders, iets onbegrijpelijks. Misschien dat ze later weer helder konden worden zodra ze wakker was. Zo was ze zich dan ook ergens bewust van het feit dat ze bewogen werd en nu weer bij de ander lag. Ze hoestte door haar staat heen, maakte een zacht kreunend geluid en viel toen weer dieper weg. Het was niet bepaald iets waar je nu nog wat aan kon veranderen. Ze was altijd al mager geweest, te mager om gezond te zijn, je kon altijd ribben en andere botten zien. Maar nu was het verder dan alleen ongezond, nu keek je naar het resultaat van een lange tijd geen zelf zorg meer te hebben gedaan, misschien zelfs zichzelf hebben verwond op bepaalde plekken. Ze lag slap in zijn armen en had een zwakke ademhaling, maar alsnog, het was iets.
Dat konden ze niet over de andere situatie zeggen. Fenrir jankte bij het zien van de teef op deze manier. "I love you as well..." kwam eruit voor hij er zelfs goed over na had gedacht. Het was zo, het moest zo wel zijn. Bij haar vraag knikte hij "I brought him to safety, I will keep him safe... both of you" Hij drukte zijn snuit weer in haar pels.

Oh wat had ze een enorme hekel aan stenen. Echt wie hadden die onzinnige dingen uberhoud uitgevonden? Wie had besloten dat een gat in stenen een goede plek was om te gaan lopen? Welke idioot? Oh ja, haar idioot. Humeurig krabde ze aan de berg stenen die haar scheidde van haar trainster. Natuurlijk had ze geprobeerd die dingen weg te branden, maar zonder veel succes. Urgh. Betekende dat ze er een weg omheen moest gaan zoeken. Ragya moest zichzelf maar beter gedragen totdat ze terug was. Zoals altijd was ze nog extra humeuriger als ze niet bij haar trainster kon komen, waardoor ze luid scheldend doorliep. En op deze manier stuitte ze dus ook op de rode pokémon van de ander, die in tegenstelling tot haar minder makkelijk door de kleine openingen heen kon. "Hey chilipeper, just punching rocks isn't going to help you get to our trainers." Haar ambere staar ijskoud op de ander gericht. Nee, ze mocht hem niet. Ze mocht vrijwel niemand. Eigenlijk mocht ze helemaal niemand in het algemeen, want als Ragya door ging met zichzelf achter stenen werpen duurde het niet lang voor deze ook een corrigerende hap in de arm zou geven.
Fenrir vond dit niks, hij wou dat Khaleesi helder bleef, bij hem bleef. Zacht jankend likte hij haar snuit weer waarna hij zich omdraaide en in een drafje naar hun pup liep. Hij was vrij makkelijk te vinden voor hem, aangezien de reu zijn reukzin gebruikte de weg te vinden. Eenmaal bij zijn zoon pakte hij deze op bij zijn nekvel en bracht hem nu ook terug richting de Ninetales, om hem hier weg te leggen en zelf ook weer te gaan liggen. "I won't leave you..." mompelde hij zachtjes.
Ragya voelde een flinke steek in haar arm, iets wat nog altijd een schijnpijn was. Maar hoe onbestaand die pijn dan ook mocht zijn, het was genoeg haar weer terug op de wereld te krijgen. Ze schoot lichtelijk overeind, zo goed haar lichaam haar toeliet, en keek verwild om zich heen. Haar hart ging geschrokken op en neer terwijl de wereld om haar heen langzaam zijn vorm weer terug kreeg. Ze was zich er nog niet van bewust dat ze vrijwel op de ander zat.. of uberhoud dat Lucian er nog was. Maar ze was wakker.. voor nu.. en dat was wat telde.

Ze was nog steeds zwak, maar het was alsof haar lichaam een reboot had gemaakt. Ze was voor nu weer wakker maar dat was ook iets dat ieder moment weer kon veranderen. Waarschijnlijk zou die instabiliteit pas stoppen zodra ze fatsoenlijk voor haar lichaam begon te zorgen. En tja, dat ging binnenkort nog niet gebeuren. Eenmaal weer wakker was ze echter wel enorm verward en verbaast, voor een moment helemaal vergeten waar ze was en wat er was gebeurd. Ze hoorde haar naam, en niet lang daarna voelde ze een paar warme handen tegen haar koud uitgevallen huid. Haar ademhaling bleef nog versnelt terwijl ze zijn richting op keek, voornamelijk omdat haar hoofd nu daarop werd gezet. Haar pigmentloze ogen ontmoette zijn gouden en na een tijdje de blik beantwoord te hebben leek ze eindelijk wat te ontspannen. Ze zuchtte diep en trillend terwijl ze zacht terug leunde tegen een van de handen aan. Het duurde nog een moment langer voor ze antwoord gaf, weer terug bij zinnen. ".... It's alright again... it was nothing..." Ze was hier nu echt het onmogelijke aan het ontkennen, maar je moest ook iets... en ze wou gewoon niet toegeven.
Blijkbaar werd haar aanwezigheid evengoed gewaardeerd, wat mooi zeg. Humeurig als altijd keek ze naar het mislukte insect en trok haar lip wat op bij zowel zijn actie als woorden. Haar blik bleef dan ook strak in de zijne. "Gewoon open grond vinden en het natuurlijk grottenstelsel volgen naar hun gedeelte? In plaats van als een idioot nog een verschuiving maken" Na deze woorden gromde ze nog eens duidelijk en wurmde zich toen weer onder de stenen langs, richting de weg dat haar instinct haar wees. Het interesseerde haar maar weinig als dat beest daar zijn eigen graf aan het maken was, scheelde ook weer werk.
Fenrir had zich zo goed mogelijk naast zijn partner opgesteld en bleef dicht bij haar, ondertussen had hij de kleine puppy tussen zijn voorpoten gelegd zodat hij warm tegen hem aan kon liggen. Hij wist dat ze het wel konden maken, het moest wel. Van alle domme dingen die je kon doen ging zijn Ninetales er niet aan door een stelletje stenen..