She's a dog and he's a wolf, he knows she's not his kind.

Ze wist niet goed meer wat te voelen, alles van emoties naar reacties waren door elkaar heen gemixed en ze kon er gewoon geen wijs meer uit. Toch bleef ze in de ogen van de ander kijken terwijl hij zei dat het niet goed was, en nog voor ze goed en wel kon reageren voelde ze zijn warme handen zich verplaatsen en hoe haar lichaam tegen de zijne werd gedrukt. Nee.. ze wou dit niet, ze wou niet de jongen vergeven en nu doen alsof er niks was gebeurd. Maar het zware gevoel in haar hoofd sprak anders, en meer omdat hij vertrouwd en veilig voelde dan wat anders, begon ze hem vast te houden. Er zat nauwelijks kracht in haar grip, maar ze duwde haar hoofd weg tegen de ruimte bij zijn nek en schouder, haar ogen gesloten. Zelfs toen de armen weg gingen bleef ze hier wat verdoofd liggen. Voor een lange tijd hielt ze zichzelf gewoon stil terwijl ze tegen hem aan bleef, maar uiteindelijk kwam er een zacht uitgesproken reactie. "..you don't need to be scared for me anymore.. I can take care of myself" Dat was misschien niet het overtuigendste dat ze ooit gesproken had, nagaande dat ze hier tussen het randje van bewust en bewust zat.
Aldrei irriteerde zich mateloos aan de groot uitgevallen kreeft terwijl ze zich weer verder vooruit werkte. Ze zou toch doorgaan met of zonder hem, al was zijn manier van zich te verplaatsten misschien handiger dan de hare. Zelf gebruikte ze gewoon haar slanke en wendbare lichaam zich door kleine ruimtes te wurmen, de ander eerder agressie. Maar alsnog. Na een tijdje in stilte gelopen te hebben kwamen ze bij een andere gang. Darryl ging haar voor, waar ze zich aan irriteerde, maar hierna zag ze al snel een groep bekende pokémon. In stilte nam ze de situatie in zich op. Khaleesi zat half geplet onder een steen, Fenrir lag erbij en bij zijn poten lag een pup die exact op hem leek.... urgh. Waarom moesten ze zichzelf voortplanten? Humeurig liep ze dichter bij het groepje, om in de tussentijd Darryl te commanderen. "Hey uitslover, maak jezelf eens nuttig voor de verandering en breek die stenen boven Khaleesi." Gromde ze diep en duidelijk, terwijl ze hun nu had bereikt.. Ze zuchtte even en keek naar de pup. "Sommige sturen een kaartje naar andere als ze tante worden, maar ik moet toegeven dat geplet worden en ineens met een pup zitten een blijvendere indruk maakt" Mopperde ze terwijl ze naar de kleine Houndour keek.

Lucian kon niets anders doen dan haar tegen zich aandrukken. Hij was even bang geweest haar kwijt te zijn.. terwijl hij dat in zekere zin eigenlijk al was. Maar dat betekende niet meteen dat hij haar dood wilde. Ze was een deel van zijn geschiedenis wat hij niet wilde vergeten, wat hij niet volledig kwijt wilde. En zelfs toen hij zijn grip wat verzwakte omdat hij niet dwingend over wilde komen, hield ze hem nog vast. Doodstil bleef hij zitten, zijn goudkleurige ogen op een van de stenen gericht die hen had ingesloten. "I know you can.. but I can't help it." Zijn stem klonk zacht, zacht omdat ze toch al dichtbij was en er geen nood was om hard te praten. Wie weet gingen er nog wel wat stenen verzakken als hij hard ging praten, dat riskeerde hij liever niet. "Hoe lang is het geleden dat je hebt gegeten?" vroeg hij vervolgens recht voor zijn raap, terwijl hij nog altijd stil bleef zitten met haar tegen zich aan.
Darryl had er absoluut geen zin in om met deze stinkende vos opgescheept te zitten, maar als ze hun trainers vrij wilde krijgen had hij haar hulp misschien wel nodig. Daarnaast, als Aldrei ze eerder zou vinden vertrouwde hij de vos voor geen meter in de buurt van Lucian. Maar als eerste vonden ze wat andere, Khaleesi, Fenrir en Kíli. "Als je wil dat ik haar helemaal plet," merkte hij vervolgens op. Als hij de steen zou breken, zou er enkel nog meer gewicht op de Ninetales komen en dat leek hem niet bepaald slim. "Het moet er worden afgetild, ik weet niet of iemand hier daar sterk genoeg voor is?" merkte hij sarcastisch op. Zelfs met zijn drieën was het bijna onmogelijk om dat rotsblok voorzichtig van de andere vos af te halen. Dan was er de kans dat ze het weer op haar lieten vallen.
Khaleesi hoorde stemmen, had haar ogen dan ook geopend en zag hoe Aldrei en Darryl de gang binnen waren gekomen. "Ik denk niet dat je echt zat te wachten op een kaartje," gromde ze zachtjes terug. Nee, ze was nog niet vergeten wat Aldrei had gedaan bij Lucian en bij haarzelf. De wondjes van Aldrei's tanden waren namelijk nog altijd in haar nek te zien. Het enige wat de kleine Houndour deed was met grote ogen opkijken naar de vos. Echt praten deed hij namelijk nog niet, hij was nog een kleine pup.

Het voelde goed om zich aan iemand vast te kunnen houden, het gaf haar het gevoel alsof ze niet zomaar van de wereld weg kon glijden. Oh wat had ze een hekel aan zichzelf nu. Kom op, vervrouw je eigen en stop met jezelf aanstellen. Wie had er nu voedsel nodig, wees geen watje en kom gewoon omhoog. Iets wat ze hierna dus ook probeerde, rustig duwde ze zichzelf iets omhoog uit Lucian zijn armen, en kreeg hier meteen spijt van. Ze sloot haar ogen om het duizelen te stoppen en zuchtte diep voor ze de kracht vond om ze weer te openen en in de gouden ogen van de ander te kijken. Bij de vraag van de ander was ze echter verbaast, niet eens volledig doorhebbende hoe zichtbaar het was dat ze niet voor zichzelf zorgde. Hoe kort ze ervan af was om gewoon een geraamte te zijn. Toen de wereld weer verder ging met om haar heen draaien ging ze gewoon weer terug naar de omhelzing, toch te drowzy zijnde om haar koppigheid en trots door te zetten. "Dat maakt niet uit" kwam er wat koud vanaf, maar na een tijdje in stilte te hebben gezeten mompelde ze er toch achterna "Maar een week of twee ofzo..." Je kon ongeveer drie weken zonder eten, maar Ragya was klein.. en vrij fragiel gebouwd, dus dan gaf je lichaam het sneller op. Ze had gewoon geen honger, ze hoefde die zooi niet..
Aldrei zuchtte geïrriteerd bij de woorden van de kreeft. Oh kom op, het enige doel dat dat beest in zich had kon hij nog niet eens uitvoeren. Echt waarvoor had je die stomme insecten nog op de wereld lopen? Niemand die ervan hielt. "Ja hou je kop maar als er toch niks nuttigs meer uitkom. Als je niet kan helpen ga dan maar zoeken naar een manier bij onze trainers te komen, denk je dat je dan wel kan of moet ik hier alles zelf gaan doen?" Ze gromde hem na en hierna richtte ze haar aandacht weer op heel de familie crisis. Ze wist niet wat erger was, dat rooie ding achter haar of oprecht familie zooi.... waarschijnlijk het familie gebeuren. Waarom zou je je uberhoud willen voortplanten? Dat is toch zeer onnuttig. Brengt alleen maar moeilijkheden mee. Bij de zachte grom terug keek ze naar de kleine Houndour. "Ik sta ook niet te wachten op een begrafenis of plotselinge adoptieovername van je pup als jij hier besluit het loodje te leggen. Maar tja, daar word blijkbaar ook geen rekening mee gehouden, had dat geboortekaartje ook nog wel gekund" Ze was koud en hard, dat was ze altijd al geweest en dat zou dus ook nooit veranderen. Het hele familie zijn maakte haar geen barst uit. Ze had alleen Ragya nodig, niks meer en niks minder.

Ragya was weer wat overeind gekomen in zijn armen en Lucian keek iet wat bezorgd toen ze haar ogen sloot, het ging alles behalve goed met haar. Toen hij haar zojuist in zijn armen had gehad, kon je pas goed voelen hoe mager ze wel niet was. Hij had zijn hand op haar arm gelegd, voor wanneer ze weer out zou gaan. Toen legde ze haar hoofd weer terug waar die eerder had gelegen, en Lucian kon niets anders dan voorzichtig zijn armen om haar heen slaan en wachten of ze nog antwoord zou geven op zijn vraag. Het maakte niet uit, maar toen volgde er een antwoord. Lucian sloeg zijn blik af naar boven, verdomme Ragya. "Ragya.." mompelde hij zachtjes. "Je weet dat je moet eten.. twee weken zonder eten.. wil je jezelf dood hebben?" mompelde hij zacht terwijl hij zijn ogen nu ook had gesloten.
Darryl rolde met zijn ogen toen de vos weer begon met zeveren, hield dat beest dan nooit haar kop? Hij had haar moeten laten stikken toen hij de kans had gehad. Een zacht geklik kwam uit zijn mond en hij ging een eindje verderop kijken wat de beste plaats was om stenen door te gaan hakken. Khaleesi keek ondertussen op naar Aldrei. "Even vrolijk en positief als altijd.." bromde ze.

Ze was zich ervan bewust hoe de ander zijn hand op haar arm legde, en ze waardeerde het wel dat ze hier niet tegen de stenen te pletter zou slaan als ze weer eens knock out zou gaan. En die kans was zeer duidelijk aanwezig. Ze had niet gegeten, geleefd op koffie, nauwelijks geslapen en heel soepel geweest met haar medicatie. Dat ze er nog aan was was een wonder, iets wat de ander ook leek te vinden. Ze was gewoon weer terug gaan liggen en hielt haar ogen gesloten, merkend hoe er armen om haar heen werden geslagen.. het was warm.. voelde ergens veilig.. Ja ze was het er onbewust mee eens en bleef dus ook in zijn omhelsing liggen. Toen Lucian echter reageerde verborg ze haar hoofd nog meer tegen hem aan, waardoor haar woorden wat gedempt waren. "Ja... ja dat wil ik..." Ze had het geprobeerd, zeker ze nam er medicatie tegen maar als je die niet meer netjes in nam kreeg je zulke dingen. Maar logisch verstand zorgde ervoor dat ze nooit die stap zette, nooit haar geweer echt daarvoor gebruikte.. maar ze wilde het wel. Het was een brandende wil in haar.. ze kon er niks tegen doen.
Aldrei keek even neer op de andere Ninetales "Ja niet iedereen van ons kan damsel in destress spelen" grauwde ze genadeloos terug, maar keek hierna naar de kleine Houndour, om er even aan te snuffelen. Urgh rook zo nieuw.. "Hoe heet hij eigenlijk?"

Lucian vroeg zich af waarom hij die vraag überhaupt had gesteld, al was het ergens meer een opmerking geweest dan een vraag. Hij ademde uit en wachtte een moment voordat hij weer inademde. "Arceus.. Rayata.. waarom.." mompelde hij zacht. De Fransman klemde zijn kaken kort op elkaar en knipperde verwoed met zijn ogen, iets wat de roodharige toch niet zou zien. Arceus nog aan toe, hij mocht niet huilen. Het was allemaal zijn schuld. "Het spijt me zo.." mompelde hij zacht.
Khaleesi verbeet zich tegen de pijn terwijl ze kort een boze blik op Aldrei richtte, alsof ze hier op had zitten wachten, om de damsel in destress te zijn. Maar toen vroeg ze wat zijn naam was. Dat ze het überhaupt wilde weten. "Kíli," sprak de Ninetales vervolgens.

Ze luisterde naar de simpele dingen van Lucian, naar zijn ademhaling, naar zijn hartslag. Ze had haar ogen gesloten en dit gaf haar een punt om zich op te richten, het gaf steun. Het zorgde dus ook voor dat ze merkte toen hij een korte pauze nam in ademhalen voor antwoord te geven. Hij gebruikte haar naam weer, haar volledige naam.. oh wat had ze daar een hekel aan. Ze voelde zich net een klein kind dan.. Voor een moment ging er een diepe trilling door haar heen, opgewekt van haar nieuwe gedachtegang, door de mensen die haar een klein kind hadden genoemd.. “…omdat het dan ophoud… het pijn hebben… het zwak zijn…” Ze zuchtte diep en lusteloos.. ze was er klaar mee. Toch raakte de woorden van de ander haar wel, en voor een seconde hielt ze hem meer vast. “Don’t...”
Aldrei negeerde de boze blikken van de ander, en keek nu enkel naar de kleine pup en knikte bij de naam. “Betekend het iets?” ze was van het noorden, ze hielt van namen die iets betekende, toch leek ze het er mee eens te zijn. Het was een goede naam.

Lucian kneep zijn ogen weer samen toen ze begon te praten. Hij haatte het, hij haatte deze gedachtegang van haar. Hij wilde niet dat ze pijn had, noch dat ze dacht dat ze zwak was. "Denk je nu echt dat niet eten je minder zwak maakt.." mompelde hij vervolgens. "Denk je nu echt dat er niemand is hier die je zou missen als je weg was?" Hij klemde zijn kaken weer op elkaar. Allemaal zijn schuld.. Ze zei dat hij geen sorry moest zeggen "No, it's my fault. You deserved so much better then all of this. You truly do.." Lucian hield zijn ogen gesloten, voor nu.
Khaleesi keek naar haar pup, die weer met grote ogen naar zijn tante keek. "Het staat voor twee verschillende dingen die uiteindelijk altijd weer samenkomen, omdat ze aan het einde altijd aan elkaar vastzitten ondanks dat ze voor de rest gescheiden zijn." Wedge, dat was wat de naam betekende. Een spleet. En er bestond geen spleet als deze twee delen volledig van elkaar scheidde.

Ze had dit al vaker gehad, meer dan eens, het was nu eenmaal hoe haar hoofd werkte als ze geen medicatie had om te zeggen hoe je het wel moest doen. Het hielp ook niet dat ze van natuur al distructief naar zichzelf kon zijn. Bij zijn vraag maakte ze een klein geluid… “Ik eet als ik het verdien..” mompelde ze zacht terug, al liet zijn volgende woorden haar even stil… al schudde ze hierna haar hoofd. “Uiteindelijk niet” Misschien haar pokémon, maar als het erop neer zou komen zou iedereen gewoon doorgaan en zijn eigen leventje leiden, zo hoorde het ook. Ze had gezegd dat hij geen sorry moest zeggen, voornamelijk omdat ze dat ook zo vond. Dit deed ze toch zelf? Dit was haar keuze… naja keuze was een groot woord. Ze was altijd al zo geweest, met deze gedachtes, echter had ze hiervoor iemand gehad die haar tegen hielt ze hun gang te laten gaan. “I don’t… you do… just… don’t blame yourself”
Ze luisterde stilletjes naar de uitleg die de ander gaf, ondertussen op dezelfde hoogte gaan liggen als de pup zelf. Zo klein en onschuldig.. leek zo veel op zijn verdomde vader. De uitleg was al bijna ontroerend, maar ze bewoog enkel haar oor kort en knikte. “Nou kleine, hopelijk maak je je naam niet waar” Ze gromde nog altijd, maar ze zou een pup niks aandoen, dat nooit.

Lucian wist niet wat hij erop moest zeggen. Eten wanneer ze het verdiende, dat was niet goed. En het deed pijn, ontiegelijk veel pijn omdat hij wist dat hun break-up de oorzaak was van dit alles. Hij wist het gewoon. Ze dacht echt dat niemand haar zou missen. Dat ze niet beter had verdiend, dat hij uit alle mensen beter had verdiend. Arceus nee, Lucian had niets verdiend. Helemaal niets. En toen gebeurde het. Een eenzame traan rolde over zijn wang en drupte op die van haar. "You know thats not true. Because I will.. I will miss you if you're gone. And I don't want to miss you."

Ragya voelde een traan van Lucian af overlopen op haar wang en van alle dingen was dit hetgene dat haar weer op liet kijken. Ze duwde zich overeind en leunde een van haar handen tegen zijn wang aan, het natte spoor wegvegend met haar duim. Haar pigmentloze ogen keken in zijn gouden terwijl ze haar voorhoofd tegen de zijne aanleunen. Ze zuchtte hier, een die haar lichaam liet trillen. “You won’t… not for long… you just move like everyone else… It would be better that way” Ze sloot haar ogen weer, maar bleef zo zitten. “I wish I was strong enough to just grab my gun.. I tried… I’m not”

Zijn keel werd droog en zijn ogen vochtig, Arceus dit wilde hij helemaal niet. Maar hij kon er niets tegen doen. Ragya kwam overeind en hij keek haar aan met zijn goudkleurige kijkers. Haar hand op zijn wang veegde het natte spoor weg met haar duim, om vervolgens haar voorhoofd tegen de zijne aan te laten leunen. Lucian deed hetzelfde met zijn hoofd, had zijn ogen gesloten en voelde hoe een andere traan uit hetzelfde oog droop. "Stop saying that.." fluisterde hij zacht. "Don't you get it? I tried everything. Everything to forget you, to let go of you, of our past together. I drunk night after night until I couldn't even remember who I was. I broke down my hotelroom, punched my head into the wall almost a thousend times. And I still can't. I just can't and I know I never will." Hij verbeet zichzelf, niet janken nu. "If you die, a part of me also dies."

Ze keek nu naar de ander, nam zijn gezicht in zich op hoe ze zo vaak hiervoor had gedaan, en toch bleef zo zitten in deze positie. Het voelde goed, het voelde beter. Maar ze zag hoe de ander huilde en dit haar pijn. Dat was haar schuld, ze deed hem pijn en dat was haar schuld. Ze had hem nooit dingen achter moeten laten, nooit moeten reageren toen hij haar aansprak. Ze had hem moeten negeren en niks meer dan dat. Want nu.. kijk naar hem… hij had pijn dankzij haar. Ze verbeet het bittere gevoel wat opkroop in haar borst. Zijn woorden deden haar ook pijn, dit wou ze niet voor hem. “You have to.. and you will… in time… you will just find some other redhaired girl you like and go dancing with, you will say the same to her, it’s normal… I… I shouldn’t have… I shouldn’t do this… I need to get back before I… I hurt you even more then I’m doing now…” Ze had haar armen rond zijn nek geslagen, maar hielt haar hoofd tegen de zijne. “If I’m gone, you’re not hurt anymore either.

Hij tilde zijn arm op en streek zachtjes door haar rode haren heen, om vervolgens zijn hand af te laten dwalen naar haar gezicht. Hij kon dit niet. Hij was niet sterk. Misschien wilde hij voor eventjes niet meer sterk zijn. Lucian beet op zijn lip, zo hard dat hij de ijzeren smaak van bloed proefde. "Don't.. just don't say that kind of things because they just ain't true. I don't want any other redhaired girl, it will always remind me of you. You are the first and girl I truly love with my life, and the only girl I can ever love.." Hij schudde zacht zijn hoofd een beetje. "I can't live without you, Rag. Please, don't you see?"

Ragya sloot haar ogen bij de aanraking van de ander, hoe deze door haar haren heen ging en uiteindelijk naar haar gezicht afdwaalde. Ze opende haar ogen pas toen hij weer sprak, tranen lagen erin maar ze had simpelweg de kracht niet ze te uiten. Pas bij zijn laatste woorden leken ze echt te gaan rollen over haar wangen. “Lucian… please… dont say such things” Ze trok zich lichtelijk terug van hem maar keek hem recht aan. “I am afraid, afraid of being hurt again. Each time I trust someone with myself it ends up broken and I end up more damaged then before. I can’t handle that again. I can’t leave another piece of my heart with you if I’m going to miss it afterwards..” Ze leek onzeker.. “I’m starting tot think love makes weak..”

Gesponsorde inhoud

» You're one of a kind
» Quest #8 Bee Kind
» The Better Kind Of Scarring
» Some kind of training[open]
» A Different Kind Of Dynamite +Valeriya