She's a dog and he's a wolf, he knows she's not his kind.

De roodharige trok zich nu iet wat terug van hem, maar de jongen had uit zijn hart gesproken. Tranen dwong hij zichzelf om binnen te houden, die paar tranen die er net uit waren gekomen waren overtollig water geweest.. yeah.. "Please, don't be. I never wanted to hurt you, and now I know how much it hurts to live without you I never will again.." Hij wist zowaar een vage hint van een glimlach op zijn gezicht te krijgen, al stonden zijn ogen nog vol met water. "It does in a certain way. But only then you know it's true."

Ze had een zwaar gevoel in haar borstkast terwijl haar hoofd nog altijd licht was, iets zei haar dat dit ook een tijdje zou gaan blijven. Ze huilde hier nog altijd ongewilde tranen terwijl ze naar de ander bleef kijken. Haar ademhaling was onregelmatig van de emoties en ze wist niet meer wat ze wilde. “What if we are angry again.. start to fight again.. I never thought that would happen between us either…” Ze leek gewoon zekerheid te willen, want waar ze altijd van zich af beet tegen iedereen toe was dat het enige wat ze wilde. Ze wilde zekerheid en een plek om naar toe te kunnen vluchten als de wereld teveel werd. De roodharige keek naar de glimlach en natte ogen van de ander. “Would it have been worth it for you?”

Het was emotioneel. Lucian haatte het om emotioneel te zijn bij anderen, de enige persoon bij wie hij écht zichzelf had kunnen zijn zat hier voor hem. Zo dichtbij maar toch nog zo ver weg. "Everybody fights from time to time.. but that only makes you stronger in the end.." Lucian viel even stil en keek haar doordringend aan, streek met zijn hand nu langs haar natte wang en wist zelfs een vage glimlach op zijn gezicht te krijgen. De ironie. "More then worth.."

Ze vroeg zich af wat ze zelf wilde hieruit. Ze had zichzelf zo lang voor genomen om gewoon single voor eeuwig te blijven dat de optie van weer bij elkaar komen haar de adem ontnam. Wilde ze dit? Wilde ze dit echt? Ze wist het niet. Ergens was er niks lievers maar aan de andere kant bleef ze zo onzeker over wat er was gebeurd. Tijd zou helpen, daar vestigde ze nu hoop op. Misschien werd het dan duidelijk voor haar. Ze keek weemoedig terug, maar glimlachte dun bij zijn woorden.. Ze omhelste hem, niet goed wetend waar ze aan toe was.. “I missed you” was uiteindelijk het enige wat ze durfde te zeggen, wetend dat dit de waarheid was.

Lucian had er alles aan gedaan om door te gaan met zijn leven, maar dat was gewoonweg niet gelukt. Hij kon niet doen alsof er nooit iets was geweest, want Ragya was zijn alles geweest. Ze was een deel van hem geworden, een deel wat er nu ruw vanaf gescheurd was en wat zorgde voor een wond die te groot was om te stoppen met bloeden. Toen ze hem omhelsde sloeg hij zijn armen om haar heen, om vervolgens zijn hoofd wat in haar haren te verbergen. "I missed you too.." fluisterde hij zacht terwijl hij zo bleef zitten. Wat een aantal stomme stenen wel niet konden veroorzaken..

Ze had zichzelf voorgelogen en gezegd dat ze hem niet nodig had in haar leven. Ragya had zichzelf voorgezet als iemand die onafhankelijk was en gewoon in haar eentje door kon gaan. Dat kon ze niet. Want van al het slechte in haar leven was Lucian het helderste punt geweest, was hij hetgeen wat haar een rede gaf door te gaan en een glimlach op te zetten. Ze had dat zo erg gemist. Ze had hem gemist. De roodharige voelde hoe hij zijn armen om haar heen sloeg en ze eindelijk een fatsoenlijke omhelzing hadden, ze sloot haar ogen en gunde zichzelf dit moment van hem te genieten en zich gelukkig te voelen. Eindelijk een snipper van gelukkig. Ze bleef in deze positie, maar mompelde uiteindelijk “What are we even... from each other now….”

Hij was erachter gekomen dat hij een zwakke plek had, en die zwakke plek was de roodharige. En dat was omdat ze naast zijn pokémon het enige was wat hij lief had. Lucian was zijn hele leven al bang geweest om alleen achter te blijven, iets wat zeker versterkt werd door zijn hele familiedrama. Hij wilde niemand meer kwijt, dat trok hij niet. Ragya had zijn grootste angst doen weggaan, maar het was weer teruggekomen zodra ze er niet meer was. Hij was bang om iedereen kwijt te raken, en Arceus dit was op het randje. "Everything you want us to be, mon amour." Het was lang geleden dat hij die vertrouwde woorden had uitgesproken.. maar het voelde oh zo vertrouwd.

Ze kreeg hier de keuze, en dat was ook logisch, zij was degene hier met twijfels. En oh twijfels had ze, ze wist het gewoon niet meer, niet meer wat ze wilde en waar ze nu nog in geloofde. Voor nu hielt ze de jongen stevig tegen zich aan, zich dit moment gunnend. Ze was het zat zich zo zwak te voelen… En toch voelde ze het toen de ander haar noemde bij de bekende woorden. Ze dacht lang na, en voor een moment zou je kunnen denken dat alles wat ze nog zou zeggen enkel slecht nieuws kon zijn. “I.. I want us to try again.. at being together” Ze haalde diep adem waardoor haar slechte long klaagde en haar in liet zakken. Dit was de laatste kans, de laatste kans die ze zichzelf nog gaf om iemand lief te hebben.

Het was lang stil. Hij had haar een keuze gegeven, een keuze waarin beide opties evenveel kans hadden om gekozen te worden. En hij was bang voor die ene keuze, want dan was het klaar en was hij haar voor goed kwijt. Hij wilde dat het weer was zoals vroeger. Zo zorgeloos, zo vertrouwd. Het was doodstil, enkel hun ademhalingen en ergens in de verte het gedrup van lekkend regenwater in de grotten. Hij opende langzaam zijn ogen toen ze begon te spreken. "Then that is what we're going to do.." fluisterde hij zacht terwijl hij ervoor zorgde dat hij haar aan kon kijken. "One more chance is all I need.."

Ze had beiden opties overwogen en ze was er heel erg dichtbij geweest om het op te geven tussen hun twee. Om te besluiten dat ze wilde dat ze niks waren, op z’n max vrienden. Maar waar ze het vandaan had kunnen halen wist ze niet, maar ze had een laatste kans gevonden. Een die ze hierop wou gebruiken. Op hun twee. Ze keek hem aan, haar blik nog rauw van pijn en verdriet die ze ervaarde. Zelfs nu nog. Het zou lang gaan duren voor ze zowel mentaal als fysiek terug was op de plek waar ze waren begonnen. Het zou veel moeite kosten. Ze hielt zijn wang in haar hand, keek naar hem en knikte zachtjes “It’s all I have left in me Ástin.. more then that I can’t give” Enkel deze kans om alles weer goed te maken en hun beiden weer toe te laten zodat ze van elkaar konden houden.. dingen weer recht konden zetten.

Het was ergens vreemd dat ze nu tot deze conclusie waren gekomen. Ze wilde het nog een keer proberen, ze wilde hen nog één kans geven. Meer dan één kans had Lucian niet nodig, want hij was niet van plan om twee keer dezelfde fout te maken. Het meisje van zijn dromen, het enige meisje wat hij ooit zou willen, zat hier voor zijn neus en gaf hem nog één kans om het goed te doen dit keer. Één kans om haar lief te hebben, haar te steunen, haar in zijn armen te mogen sluiten. "I don't need more than that.." fluisterde hij zachtjes. Plotseling hoorde hij het geluid van brekende stenen. Hij draaide zijn hoofd wat naar de zijkant en zag hoe er een aantal lichtjes aan het trillen waren. Wat hij niet wist, was dat het Darryl was die aan de andere kant als een gek bezig was met het breken van stenen.

De roodharige wist nog niet goed wat ze ervan moest vinden dat ze hem deze kans had gegeven. Ze had het gemist, oh ze had hem zo erg gemist, maar aan de andere kant was ze zo onzeker over. Want wie weet wat er weer ging gebeuren of waar ze zouden eindigen. En toch kon ze hem niet van zich af duwen, zich niet omdraaien en van hem weg lopen. Ze kon het niet aan. Ze wou hem deze kans nog geven en hem zichzelf laten bewijzen... haarzelf bewijzen... Het was niet dat alles nu vergeten en vergeven was, maar het was wel dat ze hier een nieuw punt hadden om weer op te bouwen.. dingen konden weer worden zoals ze hoorde te zijn. Ze bleef hem vasthouden, voelde zich op haar plek op deze manier. "I know you don't" kwam er nog zacht uit tot ze plots geluiden hoorde van de stenen. Ze draaide zich half om richting de bron van het geluid en fronste even. "Laten we afstand nemen.." Ze was wantrouwig, niet goed begrijpend wat het kon zijn.

Hun aandacht was getrokken door het geluid van krakende stenen. Hij knikte een keer en schoof wat naar achter, Ragya automatisch wat met zich meetrekkend omdat ze nog altijd half bovenop zijn schoot zat. Echter was er niet veel ruimte, dus het enige wat hij kon doen was toekijken naar de plaats tussen de stenen waar het geluid vandaan kwam. Een luide krak was te horen en er stak een rode schaar regelrecht door de stenen heen. Een mopperend geklik van de insect was hier te horen toen hij de laatste steen wegschoof. Hij had een gat gemaakt wat precies groot genoeg zou zijn voor hen om doorheen te kruipen. De Scizor stak zijn kop door het gat heen, keek een paar seconden naar het duo en trok toen zijn kop weer terug, om vervolgens een wat mopperend geluid te maken. "Darryl.." mompelde hij zachtjes.

Ze deed niet zo veel tegen het feit dat ze meegenomen werd wat naar achteren. Deels omdat ze ook van de stenen af wou komen maar voornamelijk omdat ze niet de kracht had het zichzelf moeilijk te maken. De roodharige keek op toen de stenen kraakte en daar ineens een Scizor stond. Lucian mompelde de naam van zijn pokémon, maar niet eens zo lang daarna schoot er een gouden vacht door de opening heen en kwam hun richting op. Ze wist al wie het was voor het dier stilstond. De Ninetales vond zich meteen een weg half op haar en drukte haar kop tegen de hare aan. Ragya liet de jongen dus los en sloeg haar armen rond de vos heen, om rustig door haar pels te aaien. “Het is goed Aldrei…” De vos maakte een kort geluid om te uiten hoe erg het haar dwars zat als ze niet in de buurt was, en legde haar kop toen op haar schouder. Ze voelde hoe het dier zacht gromde om de positie waarin Ragya zich bevond, om naar Lucian te staren. Ze waren te dicht op elkaar voor haar om iets te doen, maar ze was het er niet mee eens.

Hij had kunnen verwachten dat Aldrei elk moment naar binnen zou komen stormen. De roodharige liet hem los en wat verbluft bleef hij zitten, over Ragya en Aldrei kijkend naar de Scizor die nog altijd bij de opening stond. De vos had haar kop op de schouder van Ragya gelegd en gromde naar hem, en het enige wat Lucian kon doen was terug staren. Hij was nog niet vergeten wat de vos hem had aangedaan, en vooral op zijn gezicht was het nog goed zichtbaar. "Waar is Khaleesi?" vroeg hij plotseling, tegen niemand in het bijzonder eigenlijk. Misschien zowel voor zichzelf als een vraag als voor Aldrei en Darryl.

Gesponsorde inhoud

» You're one of a kind
» Quest #8 Bee Kind
» The Better Kind Of Scarring
» Some kind of training[open]
» A Different Kind Of Dynamite +Valeriya