Some kind of training[open]

Fel scheen de zon door een spleetje door het gordijn van een twaalfjarige jongen, die half met zijn lijf onder de lakens  lag, die inmiddels verspreid over het bed lag. Een Pikachu lag met zijn lichaam half over het gezicht van de jongen heen verspreid. Josh krabde zich even in zijn slaap over zijn rug voordat er voetstappen op de gang weerklonken. De deur ging langzaam open en een vrouw met een klein jongetje in haar armen bleef even in de deuropening staan. Josh draaide zich om op zijn zij in zijn slaap waardoor zijn  Pikachu van het hoofdkussen gleed en zich daarna op krulde dicht tegen de rug van de jongen. “Josh lieverd, word het niet eens tijd om uit bed te komen, jongen?” weerklonk de stem van zijn moeder, die inmiddels naar haar zoon was gelopen en een hand op de schouder van de jongen had gelegd, en lichtjes schudde in een poging haar zoon wakker te krijgen. Josh kreunde in zijn slaap terwijl hij slaperig zijn bruine ogen opende, en op zijn ellebogen steunde, zich vervolgens afzette om overeind te kunnen zitten. Sparky werd ook wakker toen de gele Pokémon beweging voelde, beide begonnen luid te geeuwen. “Zie ik je zo beneden?” sprak zijn moeder toen en verliet nadat gezegd te hebben zijn kamer. Inmiddels had Josh een grijns op zijn gezicht staan toen hij zijn benen over de rand van zijn bed gooide. “We komen er aan mam,” grijnsde Josh die zijn voeten in zijn pantoffels stak en van het bed overeind sprong. Sparky zette zich van het bed af waarna hij zich een weg naar zijn schouder baande, en zich daar nestelde. “Pikapi,” groette de Pikachu zijn trainer met een brede grijns op zijn snoet. Josh duwde met een glimlach het kopje tegen zijn wang aan waarop hij het zachte tongetje van Sparky over zijn wang voelde.

Josh liep zijn kamer uit naar beneden waar zijn moeder al aan het ontbijt bezig was en hoorde zijn kleine broertje vrolijke geluidjes maken. Zoals altijd was zijn vader al vroeg vertrokken naar zijn werk en was al druk aan het werk in de keuken. Josh ging zuchtend naast zijn kleine broertje zitten die vrolijk zijn kleine handjes naar de jongen uitstak waarop de twaalfjarige knul zijn hand op het blad neerlegde. Noah greep meteen met zijn kleine handje naar die van zijn grote broer, waarop hij vrolijk begon te kraaien zodra hij zijn kleine om de wijsvinger van zijn broer had gewikkeld. Josh grinnikte en keek even naar zijn Pikachu die op de schoot van de jongen was gesprongen en met zijn kleine kopje net over de rand van de tafel heen kon kijken. “Is pap al weg?” vroeg Josh aan zijn moeder terwijl de vrouw knikte en een bord met gebakken ei en bacon voor zijn neus neerzette. “Ja jongen,” reageerde zijn moeder wat afwezig en ging met een klein bordje naast Noah zitten, waarna ze de kleine jongen wat pap in zijn mond schoof. Josh staarde wat bedrukt naar het ontbijt dat op zijn bord lag en besloot er verder niet meer over te beginnen, zijn vader was er niet eens bij nu hij eindelijk op reis ging.. om hem uit te zwaaien. Toen de twaalfjarige jongen klaar was met zijn ontbijt en Sparky ook zijn eigen eten naar binnen had gewerkt, stond Josh van zijn stoel op, nadat zijn Pikachu op zijn schouder was geklommen. Zijn moeder stond ook op en legde een hand op de schouder, degene waar zijn Pikachu niet zat, waarop de knul zich omdraaide om zijn moeder vragend aan te kijken.

“Lieverd, trek het je niet aan. Je vader is altijd een beetje een chaoot geweest.. hij zal het wel vergeten zijn,” sprak zijn moeder waardoor Josh met zijn voet gestoken in een pantoffel over de vloer schraapte. “Laat maar,” murmelde de jongen en liep vervolgens de keuken uit terug naar zijn slaapkamer om zichzelf om te kleden. Sparky duwde zijn rode wangetje tegen zijn gezicht aan waarop Josh hem achter zijn oor krabde.. hij had zijn Pikachu tenminste nog. Eenmaal in zijn kamer aangekomen keek hij even in de spiegel dat boven zijn bureau hing terwijl hij in zijn spiegelbeeld keek. Zijn haar stond letterlijk alle kanten op alsof er een tornado was door geraasd. “Pika,” piepte Sparky en sprong vervolgens van zijn schouder op het bureaublad. Josh liep een paar keer heen en weer door zijn kamer om te zoeken naar een paar sokken, terwijl hij ondertussen zijn spijkerbroek normaal probeerde aan te trekken, vond hij er uiteindelijk een paar. Nadat Josh zijn kleren had aangetrokken, deed de jongen zijn oranje hoofdband om zijn hoofd heen. Zo en nu hij klaar was liep Josh met Sparky op zijn schouder terug naar beneden. Tot hij tot de conclusie kwam dat hij zijn tas vergat mee naar beneden te nemen, de jongen draaide zich om terwijl hij met een voet op een trede was blijven staan om naar beneden te gaan. Josh zou zweren dat hij zijn tas op zijn kamer had opgeborgen maar het voorwerp hing niet meer aan de stoel achter zijn bureau.. of had hij het toch beneden gelaten..? Dat kon gewoon niet want hij was nadat hij zijn spullen had ingepakt niet meer naar beneden gegaan, voor zover hij het zich kon herinneren.

Kwaad balde Josh zijn handen tot vuisten toen hij besefte dat zijn moeder zijn tas gewoon uit zijn slaapkamer had gehaald om te voorkomen dat hij op reis zou gaan. Sparky keek ietwat angstig naar het rood aangelopen gezicht van de jongen. “Maaaam!” gilde Josh door het huis heen en stampte vervolgens met een hoop lawaai van de trap naar beneden. Vrijwel meteen kwam zijn moeder uit de woonkamer gelopen met Noah in haar armen, gevolgd door de Ninetails van zijn opa die achter haar aanliep en vervolgens rustig ging zitten op de overloop. “Wat is er, lieverd?” vroeg zijn moeder zodra de jongen vlak voor haar neus stond en zijn armen over elkaar had geslagen. Hij besloot die vraag te negeren en meteen met de deur in huis te vallen omdat hij klaar was met het overbezorgde gedoe van zijn moeder. Hij vond dat hij oud genoeg was om op reis te gaan en was niet van plan zich daar van af wijken, mits er een goede rede voor was. “Waar heb je mijn tas gelaten? En zeg niet dat je dat niet weet want ik weet dat jij hem ergens heb verborgen,” sprak Josh met een scherpe ondertoon in zijn stem en keek zijn moeder even met een nijdige blik aan. De vrouw wierp hem opdat moment een kwade toe waarna ze luid snoof en de kleine Noah op de grond bij Ninetails neerzette en haar oudste zoon vervolgens streng aankeek. Josh zag dat zijn moeder wat rood aan liep waarop hij begon te grijnzen. “Hoe haal je het in je hoofd om zo een toon tegen me aan te slaan, Joshua Bentley,” sprak ze vervolgens streng maar de jongen was niet echt geïntimideerd door haar toon, inmiddels wist hij wel hoe hij onder straf moest uitkomen wilde hij geen huisarrest tot zijn vijftiende opgelegd krijgen.. moest hij het goed spelen om zijn spullen terug te krijgen.

Josh gromde iets onverstaanbaars en liep vervolgens langs zijn moeder af het halletje uit naar de woonkamer om naar het gedenkplekje van zijn opa te gaan. De jongen besloot maar om zijn moeder te negeren totdat ze toe zou geven om zijn tas terug te geven, maar blijkbaar wilde zijn moeder niet toegeven. Sparky sprong naast hem op de grond en richtte zijn bruine oogjes op de foto, net als zijn trainer die een kaarsje aanstak. “Opa..” begon Josh terwijl hij naar het vrolijke gezicht van zijn opa op het plaatje keek. “Pika,” mompelde Sparky maar de jongen duwde met een grijns zijn gebalde hand op het hoofdje van de Pikachu. “Wat mam ook probeert.. we gaan gewoon op reis!” grijnsde de jongen naar zijn Pikachu en wenkte het wezentje dat hij mee moest komen toen hij terug de gang op liep, waar zijn moeder inmiddels niet meer stond.. Ze was vast en zeker Noah’s luier aan het verschonen of de kleine jongen in bad aan het doen. “Piika,” grinnikte Sparky die snel achter Josh aan trippelde die inmiddels op het randje voor de deur was gaan zitten, en zijn schoenveter vastknoopte. Toen dat klaar was deed de twaalfjarige jongen zijn jas aan en opende de deur, terwijl zich even omdraaide richting het trapgat. “MA! IK BEN WEG!” brulde Josh nog voor hij de deur opende, Sparky liep als eerst naar buiten waarna Josh volgde en de deur achter zich dicht trok. De jongen en zijn Pikachu begonnen beide te grinniken toen ze het tuinpad afliepen. Josh werd algauw wat serieuzer toen hij naar zijn partner keek.

“Well, misschien is het handig om wat aan je aanvallen te gaan doen, maatje.” Sparky keek hem aan maar de Pikachu keek ietwat onzeker uit zijn oogjes toen hij die woorden had uitgesproken. Iets waar Josh al een beetje bang voor was geweest maar dat maakte niet uit. Niet iedereen is perfect in het begin was hem geleerd. Josh bukte zich om de Pikachu van de grond te pakken en had hierdoor niet echt in de gaten dat hij tegen iemand aanliep omdat hij druk bezig was met Sparky. “Oeps.. sorry, ik keek niet echt uit,” zei Josh maar had nog steeds zijn bruine ogen op de Pikachu gericht. Hopelijk werd deze persoon niet boos op hem..

Josh had eigenlijk verwacht dat degene waar hij tegen op was gelopen kwaad zou worden en hem een klap zou verkopen. Wat een standaard ritueel bij hem op school was.. bij één persoon dan. De twaalfjarige knaap was eerder verbaasd toen er een stotterende jongensstem weerklonk, die vertelde dat het niks uitmaakte. Hij liet Sparky op zijn schouder klimmen waar het gele wezentje zich op zijn schouder nestelde. De Pikachu hield zijn kopje even vragend schuin waarop de jongen een kleine doch vriendelijke glimlach op zette. Sparky had natuurlijk buiten zijn eigen familie nog nooit andere mensen of Pokémon gezien, op de Ninetails van zijn moeder na. ‘Ik keek ook niet g-goed uit t-trouwens. Mooie Pikachu h-heb je daar t-trouwens,’ sprak de jongen vervolgens waardoor zijn Pikachu nerveus over hoofdje wreef en verlegen zijn snuit in het vest van de jongen duwde. Josh grijnsde enkel toen dat gebeurde en liet zijn bruine ogen over de jongen heen glijden, voor hij een antwoord ging geven. De twaalfjarige jongen schatte hem een paar jaar ouder, misschien zeven of acht.. hoewel hij niet goed daar in was, er stond een sterk uitziende Marshtomp naast de onbekende. Josh’s ogen begonnen te stralen van enthousiasme maar wist het meeste toch wel goed binnen te kunnen. “Ah, dat maakt niet uit, maar dank je wel, jij hebt anders ook een coole Marshtomp,” sprak hij op een vrolijke toon, terwijl hij zijn ogen dichtkneep toen zijn grijns ietsjes breder werd. Josh duwde vervolgens zijn duim tegen zijn borst aan. “Mijn naam is Josh!” vervolgens legde hij zijn hand op het kopje van zijn Pikachu.” ..en dit is mijn maatje Sparky,” voegde hij er nog aan toe, om vervolgens zijn hand uit te steken naar de jongen. “Pika!” piepte Sparky er achteraan waarna hij met zijn pootje een groetend gebaar maakte.


-srry dat het zolang duurde ;-;