Amy

“Oké, ik heb echt geen idee waar we zijn,” Mabel keek op haar holocaster kaart, maar veel wijzer werd ze er niet uit. Volgens het ding bevond ze zich ergens in het bos, ja, dát had ze nog niet gezien. Het meisje zuchtte en keek even naar de Pidgeot naast haar. Ze moest stoppen met het landen midden in onbekende plekken. Silvester was op een open plek neergestreken en nu liepen ze onder een dik bladerdak. Dus weer wegvliegen zat er jammer genoeg ook niet in. De vogel kon ook zonder het meisje wegvliegen, maar hij wilde haar niet achterlaten. Na het hele Feraligatr gebeuren kon ze niet in de buurt komen van welke pokémon dan ook, een meter afstand was het minimum. Dus ze zaten vast tot ze de weg hadden gevonden. “Hoe moeten we nu in Littleroot komen?” Zuchtte Mabel tegen haar pokémon. Silvester haalde zijn vleugels op en tjirpte vrolijk. Het meisje glimlachte en keek om zich heen, het was ook heel mooi weer.  Je werd er vanzelf vrolijk van. En het kwam niet alleen omdat Hoenn zo een heerlijk klimaat had, nee, de lente kwam er aan. Mabel dacht aan alle bloemen die zouden bloeien en misschien kon ze wel wat meer bessen verzamelen. Wie weet wat je in Hoenn had. Daarbij werd haar bakje een beetje leeg... “Laten we maar gaan zoeken naar een pad,” mompelde ze voor zich uit, kamperen was iets was ze absoluut niet wilde doen. Gewoon echt niet.
Ze liepen alweer een tijdje, Mabel zuchtte en keek naar de bomen die er allemaal hetzelfde uitzagen. Met haar richtingsgevoel was niks mis, maar in dit soort situaties was het gewoon onmogelijk. “Misschien moet je toch maar even vliegen,” zei ze tegen de Pidgeot achter haar. Silvester maakte een geluidje en hupte achter zijn trainer aan. Mabel keek naar voren, was er al een pad te zien? “Ga anders maar gewoon even kijken,” mompelde ze tegen haar vogel. Silvester spreidde zijn gigantische vleugels en wilde wegvliegen voor hij weer werd onderbroken. “Of nee, wacht Silver, ik zie daar iemand,” Mabel keek naar voren en zag een meisje schommelen. Snel liep ze in de richting van het kind, ze schatte haar 9 misschien 10. Het meisje schommelde op een geïmproviseerde schommel gemaakt van een stuk hout en oud touw. Ze wierp een nieuwsgierige blik op de trainer die op haar af kwam. Mabel nam het meisje in haar op, ze was ongeveer zo groot als iemand van 10 en had zwart haar. Alleen waren de laatste 10 centimeter van haar zwarte lokken felrood. Misschien geverfd. “Pardon, maar zou jij me misschien kunnen vertellen hoe ik in Littleroot kom?” Het meisje keek haar even kort aan en knikte toen. Mabel zuchtte opgelucht, eindelijk. Het kind sprong van de schommel en landde met een boogje voor de brunette. Ze wees met haar hand in een richting tussen de bomen en begon toen met lopen. Licht verbaast volgde Mabel. Ze liepen even in stilte, moest ze nu een gesprek beginnen of zo. “Waar kom je vandaan?” Vroeg ze vriendelijk, het meisje keek even om en liep verder. Niet echt een prater blijkbaar. Maar ze wees wel tussen de bomen. Mabel volgde de blik, maar werd niet wijzer uit het gebaar. En ze liepen weer verder, de stilte was ongemakkelijk. Met een zucht liep Mabel even sneller. “Heb je een naam?” Probeerde ze nog een keer, ze zou vast wel een naam hebben. Het meisje bleef nu staan en draaide zich om, de blik in haar ogen was niet boos, meer treurig. Ze wees op haar keel en schudde haar hoofd. “O, kun je niet praten?” Vroeg Mabel die het begon te begrijpen. Het kleine meisje knikte en wilde zich weer omdraaien om verder te lopen. “Wacht, zou je je naam misschien kunnen uitbeelden?” Het was te proberen, ze wilde het meisje graag goed kunnen aanspreken. Het kind dacht weer kort na en vormde toen met haar vingers iets wat op een A leek. “A?” Geknik, nu maakte het meisje een duidelijk herkenbare M. “Am?” Mabel probeerde er een naam uit te maken, het meisje ging verder en probeerde iets te laten zien, maar de herkende er geen letter in. Silvester kraste en maakte een Y op de grond. Ooooh, Mabel keek naar het meisje. “Is je naam Amy?” Amy knikte wild en gebaarde dat ze weer verder moesten. Leuk, op stap met iemand die niet kon praten. “Ik ben Mabel,” stelde Mabel zichzelf voor.
Amy was een hele goede gids, ze zei niet veel, eigenlijk gewoon helemaal niks, maar uiteindelijk kwam rook uit schoorstenen in zicht. Mabel haalde opgelucht adem en keek naar de huizen die verschenen. Ze liepen het dorpje binnen en keek om zich heen. Ja, dit was Littleroot, dat was duidelijk. Bewonderend keek Mabel naar het vreemde dorpje, het zag er heel gezellig uit. Amy maakte zich klaar om zich om te draaien en weer in het bos te verdwijnen. “W-Wacht, Amy?” Het meisje keek verbaast om. “Heb je anders zin om wat met mij te drinken? Je hebt me uit het bos gekregen, eigenlijk gered,” Mabel keek het meisje vragend aan, ze had het verdient. Anders zou ze nog uren in het bos zijn gedwaald, Amy had haar gered. Het kleine meisje knikte enthousiast en liep weer met de trainer mee. Mabel liep even door Littleroot met Silver en Amy, ze wist echt niks over de kleine stad dus het was even zoeken naar een cafeetje of zo iets dergelijks. “Ehm, laten we daar heen gaan,” zei ze wijzend naar een terrasje. Hier in Hoenn was het al warm genoeg om buiten gezellig wat te drinken. Amy knikte en liep met Mabel mee naar het café. Binnen bestelde Mabel twee chocomelks, aan koffie of thee had ze geen behoefde. En even later zat ze met Amy en Silvester buiten aan een tafeltje. Amy dronk voorzichtig van het warme drankje, het meisje genoot zichtbaar van de zoete, en wat bittere, drank en keek ondertussen nieuwsgierig naar de trainer tegenover haar. “Dus Amy, wat deed je eigenlijk in het bos?” Vroeg Mabel na een ongemakkelijke stilte, Amy kon misschien niet praten, maar misschien wel een gesprek voeren. Het kleine meisje maakte een schommelend gebaar, Mabel vertaalde het maar dat het over schommelen ging. Daarna zweeg het meisje even en keek vervolgens naar Silvester. “O, dat is Silvester,” zei Mabel tegen het meisje, ze had de naam van de vogel nog niet gezegd. Amy keek even naar de Pidgeot en dronk vervolgens van haar drinken
Hoelang ze precies daar zaten wist Mabel niet, maar op een gegeven moment was er iets wat haar aandacht trok. Een meisje liep voorbij dat er eigenlijk precies zo uitzag als Amy, alleen had ze geen rood haar aan het uiteinde van haar zwarte lokken. “Heb je een zus?” Vroeg ze was afwezig toen het vreemde meisje was weggelopen. Amy schudde haar hoofd en keek even in de richting waar Mabel net naar had zitten staren. “Vreemd, ik dacht..” Mabel stopte maar in haar zin, het was vast allemaal verbeelding geweest. Toen het drinken op was zaten de twee meisjes nog even op het terrasje, maar echt iets te doen of over te praten hadden ze niet. “Amy, moet ik je ergens heen brengen of..?” Vragend keek Mabel het meisje aan, Amy was nog jong, dus ze wist niet of ze ergens haar huis had of zo. Het kleine meisje schudde haar hoofd en zwaaide ter afscheid voor ze weer richting bos liep. Wat verbaast keek de brunette het meisje na, maar liep daarna maar naar het pokécenter om te overnachten.

De volgende dag waren ze alweer vroeg op, Mabel keek door Littleroot, het deed haar denken aan haar eigen Vaniville, maar dan zonder de bloemen en met lab. Maar erg lang konden ze niet blijven, dit was niet de stad waar ze wilde rondhangen, ze wilde liever de plekken van Hoenn zien die echt iets bijzonders hadden. En Littleroot was net Vaniville, leuk om te zien, maar er was niks om te doen. Behalve als je je starter moest halen, dan moest je naar het lab. “Klaar om te gaan?” vroeg het meisje aan de Pidgeot naast haar. Silvester knikte en liep alvast richting het pad door het bos. Als jet goed was kwam hierna Oldale en kon je van daaruit in twee verschillende richtingen. Het bos was veel duidelijker met dit weer, de bladeren lieten veel licht door en het pad was duidelijk, in elk geval totdat... “Het houdt op,” constateerde Mabel met een blik op het pad, moest ze nu echt door het bos? Silvester maakte een bemoedigend geluid en het meisje knikte, Silver kon ze wel aan, wie het ook waren.
Maar een rustige reis zat er niet in, na een paar meter te hebben gelopen stuitte ze al op problemen. Een zwarte pokémon met rood haar keek het meisje dreigend aan. Mabel pakte haar dex en scande de pokémon. ‘Zoroark, the Illusion Fox Pokémon. Bonds between these Pokémon are very strong. It protects the safety of its pack by tricking its opponents. Each has the ability to fool a large group of people simultaneously. They protect their lair with illusory scenery.’ De Zoroark keek het meisje dreigend aan en wees naar de richting waar ze uit kwam. “I-Ik moet h-hier door,” stotterde ze nerveus tegen de pokémon. De Illusion Fox Pokémon gromde en wilde naar voren komen, voor Silver iets kon doen was daar Amy. Het meisje ging beschermend voor Mabel staan en keek de Zoroark boos aan. De vosachtige pokémon gromde wat tegen het meisje en wilde weer naar voren rennen. Amy reageerde razend snel, het meisje kwam naar voren en botste hard tegen de wilde pokémon op, het stof vloog op en toen het weer ging liggen was de zwartharige niet meer te zien. Op de plaats waar Amy had gestaan stond een Zorua. De dex in Mabel’s had piepte weer, maar het meisje was te verbijsterd om er iets aan te doen. ‘Zorua, the Tricky Fox Pokémon. Zorua hides its true form by changing its shape into people and Pokémon, and loves to surprise people. It changes so it looks like its foe, tricks it, and then uses that opportunity to flee. To protect themselves from danger, they hide their true identities by transforming into people and Pokémon.’ Amy was een.. Zorua? Dat verklaarde in elk geval waarom ze niet kon praten. De Zorua bleef grommend staan en keek de Zoroark vijandig aan. De wilde Illusion Fox Pokémon wilde naar voren komen, maar de komst van nieuwe Zoroarks verhinderde dat.
De nieuwe Zoroarks gromden de andere wat toe, die keek nog even vuil naar Amy en draaide zich om om tussen de bomen te verdwijnen. Dit waren duidelijk pokémons die de leiding had. De andere Illusion Fox Pokémons keken Amy even aan en vroegen wat aan de Zorua, de kleine pokémon antwoordde terug en zette nog een stap naar voren. De grootste Zoroark wees naar Mabel. Het meisje trok bleek weg, ging dit over haar? Amy gromde nog wat en zette een pas naar voren, de wilde Zoroark knikten en verdwenen weer tussen de bomen. De achtergelaten Zorua liep opeens treurig haar kop hangen. Mabel, die er echt niks van begreep, keek de kleine vos aan. “Gaat het Amy?” Amy keek op en sprong omhoog, daar tolde ze op een vreemde manier rond en toen ze klaar was stond er weer het kleine meisje. Het meisje wees naar de bomen waar de Zoroarks waren verdwenen en schudde haar hoofd, daarna keek ze treurig naar de grond en zuchtte. “Het spijt me,” mompelde Mabel tegen de Zorua, niet zeker wetend waarvoor ze zich precies verontschuldigde. Amy keek op en glimlachte, ze gebaarde vragend in de richting van Littleroot. “Nee, we gaan naar Oldale, ik ben namelijk Hoenn rondreizen,” vertelde Mabel de vermomde pokémon. Amy keek even puzzelend en gebaarde toen dat ze haar moesten volgen.
Amy leide Mabel en Silvester handig door het bos, ze moest goed bekend zijn met de paden aangezien ze hier waarschijnlijk woonde. Tot haar opluchting kwam de rook uit de schoorstenen snel in beeld, Mabel zuchtte en zag voor haar weer een pad. Maar nu ging Amy tussen haar en de weg in staan. Het meisje kefte wat en keek meer naar Silvester dan naar Mabel. De Pidgeot zette een paar stappen naar voren en vroeg wat aan de Zorua. Amy gromde iets en veranderde zich weer in haar normale vorm. Silvester kwam nu ook naar voren en stelde zich op in een vechthouding. Mabel kreeg al snel door wat de twee pokémons wilden doen, Amy daagde Silver duidelijk uit tot een gevecht. “Eh.. als jullie gaan vechten, doen je dan wel rustig aan Silver?” Amy zag er niet al te sterk uit en Silver had de laatste tijd extreem veel getraind, niet echt een eerlijk gevecht. Mabel keek naar de twee pokémons, Amy nam de eerste zet. Ze had de Zorua duidelijk onderschat, de snelheid van de kleine pokémon was verbazingwekkend en Amy slaagde er in Silvester te verrassen met een fury swipes. De vos maakte een slide en bewerkte ondertussen de buik van de Pidgeot met zijn klauwen. Silvester vloog geschrokken op, gooide daarmee de tas om die Mabel op de grond had gezet, en keek Amy venijnig aan. De Pidgeot vuurde een air slash op de Zorua af en smeet de kleine pokémon daarmee naar achteren. Amy vind zich behendig op en grinnikte het typische Zorua lachje. Mabel had ondertussen moeite met de spullen uit haar tas, die lagen nu verspreid over de grond. Snel begon ze met het terug stoppen van de dingen. Ondertussen ging het gevecht tussen de Zorua en Pidgeot door.
Silvester creëerde een hittegolf en klapperde met zijn vleugels om het richting zijn tegenstander te sturen. Amy probeerde weg te springen, maar kon de warmte niet ontwijken. De Zorua kwam naar voren, de tranen stonden in haar ogen. Met een trieste kef liet ze de tranen over haar wangen lopen, Silvester keek de Zorua verbaast aan. Wacht, wat? Wat was hier aan de hand? Amy kwam langzaam dichterbij, toen ze vlak voor de grote vogel stond kwam ze opeens naar voren met een foul play. Heel passend, fake tears gevolgd door foul play. Silvester werd naar achter gegooid en keek even gedesoriënteerd rond. Snel kwam de Pidgeot overeind en stuurde, misschien net iets te hard, een Hurricane op de kleine pokémon af. Amy vloog naar achteren en kwam weer overeind, al koste het zichtbaar meer moeite dan even daarvoor. Mabel keek toe, ze had, dacht ze, alles ingepakt. Haar boek, tekenblok, bessen en EHBO doos en de vijf pokéballen die ze om de een of andere reden van haar moeder had meegekregen. Nu kwam de Zorua naar voren met haar verbazende snelheid en raakte de Pidgeot met een Feint Attack. Silver, die nu echt wel sterk genoeg was, liet de aanval gewoon toe en raakte Amy razend snel met een Wing Attack. De Zorua gromde en krabbelde weer overeind, uitdagend keek de vos haar tegenstander aan. De kleine pokémon leek kort na te denken en voerde toen een Taunt uit. Silvester zette zijn veren op en kwam boos naar voren. De Taunt had duidelijk effect, maar het kwam niet alleen door de aanval, het gevecht begon langzaam op de zenuwen van de Pidgeot te werken. De vogel dacht niet echt na en begon met het laden van een Hyper Beam. Mabel zag het en snakte geschrokken naar adem. “Silver!” Schreeuwde ze half in paniek tegen de pokémon. De Pidgeot leek het ook te beseffen en miste de Zorua expres. Een hele rij bomen werd geveld door de krachtige aanval, misschien wel Silvester’s sterkste. Amy keek een moment geschokt naar de grote vogel en rende toen naar voren om een Scratch uit te voeren. Silvester ontweek de aanval en viel aan met een air cutter, de Zorua werd half geraakt door de aanval en smakte op de grond. Amy haalde eerst diep adem voor ze weer op stond, ze ging dit nog niet opgeven, daar was ze nog niet klaar mee. Uitdagend keek ze haar tegenstander aan, misschien had ze de Pidgeot niet zo moeten onderschatten. Silvester keek de Zorua ook peilend aan, het jong was sterker dan hij had verwacht. Eigenlijk wilde hij er een snel gevecht van maken, beëindigen en wegwezen, maar dat zat er duidelijk niet in. Amy kwam naar voren, voorzichtiger nu, en voerde een Pursuit uit. Silvester ontweek op zijn beurt de aanval half en sloeg met zijn vleugels naar de Zorua. Het werd tijd dat hij dit gevecht af maakte, het duurde al te lang. Met krachtige slagen werkte hij zich naar boven en dook toen naar onder om een Fly uit te voeren. Amy zag de Pidgeot niet aankomen en werd vol geraakt door de krachtige aanval van de flyingpokémon.
De Zorua werd naar achteren geworpen door een van de klauwen van de vogel en bleef daar even liggen, dit gevecht was over. Amy kreunde en probeerde op te staan, Silvester keek haar even aan en knikte toen beleefd. Vastbesloten ging de Zorua staan, nee, ze was er nog niet klaar voor! Een rode glinstering in het gras deed haar opkijken. Mabel was net bezig met haar tas en de vogel keek naar haar trainer. In haar gedachten maakte de kleine pokémon een keuze, misschien... Amy stond half op en liep naar de roodwitte bal toe, veel kracht was er niet over in haar lichaam, ze had Silvester echt onderschat. Mabel, die net haar tas aan het dichtdoen was, zag de Zorua half lopend, half kruipend naar een plek in het gras gaan. Toen viel het haar ook op, de pokébal. Maar ze had alle vijf toch al, koortsachtig dacht ze na, nee, ze had er zes. Iemand had er nog eentje aan haar gegeven. “Am-,” ze kon de naam niet afmaken. Amy drukte haar snuit tegen de bal en werd er in gezogen. Mabel keek verstijfd toe, was ze hier een pokémon aan het vángen? Verdoofd liep ze naar de wiebelende bal en pakte het ding op. De pokébal bewoog nog een keer en lag toen stil, nu was het open gaan of dichtblijven. Silvester keek ook verbijsterd toe, hier had de Zorua niks over gezegd toen ze hem uitdaagde voor een gevecht.

De bal lag stil. Mabel, die met ingehouden adem naar het ding had zitten kijken, keek verstijfd naar het ding. Z-Ze had Amy gevangen, of nee, dat was niet waar, ze had geen pokébal gegooid of zo. Amy had haar gevangen, nu zat ze aan de Zorua vast. Haar laten gaan leek gewoon harteloos, vooral nu ze leek te zijn verstoten door haar groep. “Silver, w-we moeten naar het center,” mompelde het meisje afwezig tegen haar pokémon. Silvester knikte, zelf ook nog wat geschokt, en pakte de tas op. Hij liet het in een ingewikkelde manier om zijn nek glijden en volgde zijn trainer richting Oldale, hij twijfelde er aan of ze in shock was, alweer. Zonder problemen kwamen de twee aan in het kleine stadje. Mabel keek wel om zich heen, maar het enige wat ze echt zag was de pokébal in haar hand. Silvester leide zijn trainer richting het gebouw met het rode dak en lette er op dat het meisje niet viel. In het pokécenter kwam meteen een zuster aanlopen, waarschijnlijk was het van haar af te lezen dat er wat was gebeurt. Mabel mompelde wat over een Zorua en gaf de pokébal af, ze liet Silver ook meegaan met de vrouw en ging zelf op een bankje zitten. Wat was er precies gebeurt? Ze was een meisje in het bos tegengekomen, het meisje had er uit gezien als een mens, maar dat was dat met Zorua’s, hun replica’s waren perfect. De volgende dag waren ze weer vertrokken uit Littleroot en kwam er een of andere Zoroark die een beetje agressief had geleken. Toen was Amy hun komen beschermen en had ze gesproken met wat nieuwe Zoroarks die waren komen opdagen. Daarna had de verstoten Zorua Silver uitgedaagd en verloren. En had ze dan in een opwelling besloten mee te gaan? Nu ze toch niet meer terug kon? Wilde ze mee op reis? Mabel zuchtte en wachtte, ze kon het straks vragen, de pokémon was veel slimmer dan ze er uit zag.
De zuster was terug gekomen met de Pidgeot en pokébal die als het goed was Amy bezat, Mabel was in de tussentijd ook wat gekalmeerd en pakte het ronde ding aan. Silvester keek zijn trainer rustig aan, hij leek ook weer ontspannen en vervrist door de behandeling die ze in pokécenters gaven. De Pidgeot ging naast de tafel zitten en wachtte geduldig op wat het meisje zou doen. Mabel haalde even diep adem en klikte de pokébal toen open. Amy kwam er uit alsof er niks was gebeurt, vrolijk zat de Zorua op de tafel en keek naar nieuwe trainer aan. De vos kefte zachtjes en keek vrolijk van Silvester naar Mabel. Toen sprong ze van de tafel en veranderde weer in het kleine meisje wat ze standaard leek te zijn. Vragend keek Amy haar trainer aan. Mabel zat licht trillende in haar stoel, de angst kwam weer aanzetten, al betwijfelde ze of ze iets van Amy had te vrezen. De Zorua had hun al eens geholpen. “Waarom?” Wist ze uiteindelijk uit te brengen, ze schudde het ongemakkelijke gevoel wat ze van pokémons kreeg even af en besloot Amy even als mens te zien, ze leek er al heel veel op. De vermomde Zorua keek Mabel een moment aan en wees toen naar buiten, naar het bos, ze schudde haar hoofd en wees toen naar haar trainer. Amy maakte een loop gebaar met haar handen en knikte toen. “Dus.. je wilt mee?” Mabel keek de Zorua puzzelend aan, Amy knikte en glimlachte vrolijk. Silvester maakte opeens ook een geluid, de vogel zei wat tegen de nieuwe pokémon en gebaarde toen met een kort knikte naar hun trainer. Amy keek de Pidgeot verbaast aan en wees nog eens naar Mabel, Silvester knikte en hield zich daarna weer buiten het gesprek. “W-Waar ging dat over?” Vroeg Mabel verbijsterd, normaal sprak Silver nooit zo met andere pokémon. Lawrence misschien, maar dan moest de Pidgeot heel hard schreeuwen, behalve blind werd de Noctowl ook nog eens doof. Amy gebaarde naar een pokémon in het center en maakte toen een schrik gebaar. “O, ja, ik ben bang voor pokémon,” mompelde Mabel zachtjes tegen de Zorua. Amy maakte een zacht, meelevend geluid en veranderde weer terug in haar normale pokémon vorm. Voorzichtig kwam de Zorua naar voren en kroop op haar trainers schoot. Mabel verstijfde even, maar Amy had geen kwaad in zin en ze moest andere pokémon ook leren vertrouwen. Zachtjes aaide het meisje de pokémon over haar kop. “Maar ik ben niet bang voor jou,” mompelde ze tegen de pokémon, misschien niet helemaal waar, maar ze ging zichzelf gewoon over haar angst dwingen. Daarbij kon ze hulpeloze pokémons niet weerstaan, niet per se in de zin van een laag level hebben, maar meer nergens heen kunnen. Als ze kon zou ze op een dag een pokémonopvang opzetten. Een plek waar alle ongewilde pokémons heen konden. Misschien zou het ook helpen over haar angst te komen.
“Waar zullen we heen gaan?” Mabel keek Amy aan, nu ze de Zorua had had Silvester aangegeven dat hij liever in zijn bal zat, de grote vogel was toch alleen onhandig. Natuurlijk zou ze het gezelschap van de Pidgeot missen, maar ze zou niet minder nerveus van Amy worden als ze de hele dag in haar bal zat. Daarbij wilde de Zorua uit haar bal blijven, dat had ze heel duidelijk aangegeven. Er waren de nodige fake tears en gesmeek nodig geweest om Silvester er van te overtuigen dat Mabel compleet veilig was bij haar en dat ze er toe in staat was het meisje te beschermen. Want als het om de veiligheid van zijn trainer ging was hij heel serieus, Amy was best sterk, maar ze had wel van hem verloren. Dat betekende dat hij wel buiten moest komen als er problemen waren, en natuurlijk als er tijd voor was. Mabel had zich voorgenomen haar maatje er zo veel mogelijk uit te laten. Amy, vermomd als meisje, keek even rond en wees toen richting een bloemenperkje. Mabel keek richting de bloemen. “Je wilt de bloemen bekijken?” Het meisje knikte en was al op weg naar het perkje.

Open voor mensen die zin hebben te reageren :3