Super Training Hard[Open]

Báh! Hij had zijn shirt over zich heen geworpen en keek er met een vies getrokken gezicht naar. Stonk zijn zweet zo erg dan, lekker weer. Hij liet de shirt maar op zijn schoot rusten en greep weer met zijn handen de halter vast waar aan elke zijde 20 kilogram zat. Starend naar de witte plafond kon hij enkel denken aan hoe erg hij zich wel schaamde in de ruimte. Van iedereen die er rondliep moest hij zowel de jongste als het minst getrainde figuur zijn. Op de eerste dag dat hij eraan begon dachten enkele Grunt’s dat hij verdwaald was en vroegen naar zijn bestemming. Na zijn antwoord gegeven te hebben begonnen ze spontaan te lachen. Zijn spieren brandde ook na afloop en na de eerste dag was hij gewoon zijn kamer in gegaan en gaan slapen, zonder zelfs te douchen. Dat was een geweldig begin.
Inmiddels een week verder werd hij nog steeds op dezelfde manier behandeld, maar vroegen ze ten minste niet of hij een ruimte zocht. Stevig greep hij de halter boven hem vast en drukte die met volle inspanning naar boven. Oké, dat was één. Ciro liet deze weer zakken, ademde uit en duwde het vervolgens weer naar boven toe. Zijn gezicht voelde aan als een vlam, en was waarschijnlijk net zo rood. Nu voor de derde! In gedachten telde hij de keren, totdat hij bij de vijfde kwam en het gebrek aan kracht in zijn armen voelde. Het leken wel spaghettislierten. “Nog.. ugh.. Kee-“ Nee, het lukte hem niet meer en hij wilde deze weer zakken. Zijn handen waren echter bezweet en de halter viel uit zijn handen en knalde vlak achter hem op de grond neer…. Of een persoons voet. Hij had niet genoeg kracht over om overeind te komen en te kijken of hij iemand daarmee bezeerd had.

Een hoog en vooral luid gegil weerklonk achter hem en met een van pijn getrokken gezicht hield hij direct zijn handen over zijn oren. Waar kwam dát nou weer vandaan? Als hij al gegil verwachtte, dan was het van een kerel of een vrouw, niet dat van een.. kind. Met een kreun hees hij zichzelf overeind en keerde zich om naar de bron van dat gegil. Het veraste hem niet dat zijn halter op iemands voet terecht gekomen was, maar wel weer het persoon zelf. Ze was piepjong, had felrode ogen en sneeuwwit haar, alsof ze een menselijke albino was. Wat deed een meisje hier? Ach, als het gegil maar stopte, want het vermoordde zijn oren en die van de anderen. Hij stapte op haar af en rolde met veel moeite de halter van haar voeten af. Pfoe, het omhoog duwen was flink wat intensiever dan dit. Hopelijk stopte dat afschrikwekkende geluid nu. Hij rechtte zijn rug en nam haar met een frons op. "Sorry, ik lette niet op, maar…” Er werden nijdige blikken op hem geplaatst door de andere, waarschijnlijk omdat hij zich zeker kortaf gedroeg. Als ze geen spierbundels waren geweest had hij zich niet laten stoppen. En als hij die belofte niet gemaakt had met die opa. “Laat je voet eens zien,” vroeg hij met een geagiteerde zucht aan haar.

Onee, zou ze ook nu al gaan huilen? O Arceus, waarom scheen één van de vele Grunts een meisje – zelfs jonger dan hem-  te zijn? Na dit moest hij misschien de opa eens hierover vertellen, of misschien Flippy. Maandenlang dacht hij namelijk de jongste knaap te zijn. Ze deed ten minste wat van haar gevraagd werd en nam even plaats om haar sok uit te trekken. De pijnlijke kreun die haar mond verliet deed bijna een geamuseerde grijns op zijn gezicht verschijnen. Het was een hemelse geluid, maar nou moest hij om de ander geven, niet vermoorden. In ieder geval was haar voet al fel rood geworden en zou er vast spoedig een zwelling optreden. Hij had pijnlijkere klappen gehad dan dat, maar kon van ervaring spreken dat dit zeker enkele weken in beslag zou nemen om te genezen. Volledig, althans. “Pff,” Hij wreef met zijn hand langs zijn achterhoofd, en keek kort de meest dichtbij zijnde Grunt aan, “Haal even wat ijs, ja,” Dat was één van de basisdingen, maar voor de rest kon ze beter langs de EHBO, en die zat gelukkig dichtbij. De Grunt keek hem met een frons aan, scheen het te willen weigeren, maar hij vuurde een felle blik op hem af.
Spoedig vertrok hij dan ook, en stelde het albinomeisje tot zijn verbazing de vraag waarom hij het gedaan had. Dat was een vreemde vraag. “Het ging per ongeluk, het was aan de zware kant en… Toen gebeurde dát,” legde hij kort uit. Ugh, praten met minimensjes was altijd zo vreemd. Die keer met de Mudkip kostuum was hem aardig goed gelukt, dus wat als hij gewoon een Pokémon zou gebruiken om haar op te vrolijken?
Hij klapte dus de Pokéball van Cannon open die bij zijn riem zat, die tevens ook de meest sociale en ‘kindvriendelijk’ was. De Charizard keek echter een tel lang verrast om haar heen, voordat haar blik bleef rusten op het albinomeisje. Oké, het was een twee meter hoge, vuurspuwende hagedis met vleugels, maar… Wie hield daar niet van? Van een jonge Grunt, zoals zij, verwachtte hij het op zijn minst. “Troost haar,” fluisterde hij tegen Cannon, waarna de hagedis knikte en voorzichtig haar snuit tegen haar wang porde.

Ze had haar wangen koppig opgeblazen en leek niet heel overtuigd door zijn uitleg te zijn. Een minimensje die hem niet geloofde? Wat een drama, daarvoor zou hij echt op zijn knieën gaan om aan haar te smeken om hem te geloven. Pff. Zijn theorie hoe je een jonge Grunt kon opvrolijken scheen direct zijn vruchten af te werpen, en ze glimlachte toen de hagedis er eenmaal was. Natuurlijk werkte het, hij was geniaal. Klaar. Ze aaide zelfs Cannon die duidelijk van de aandacht genoot die ze niet al te vaak van hem kreeg. Een blik die bijna kon doden werd naar hem toegeworpen, en met een diepe frons keek hij terug. Dat was een heel dankbaar gebaar. Ach, nu hoefde hij ten minste niet voor altijd schuldgevoelens te hebben voor dit ongemakje, nu ze zei dat het zijn schuld niet was. “Voel me eindelijk bevrijd van mijn schuldgevoelens,” sprak hij dramatisch, maar vervolgde met een serieuzer stem, “Leuk kind ben je,” Vervolgens zag hij al een Grunt aan komen lopen met een zak ijs. Hij vroeg zich af hoe lang hij het met het meisje zou volhouden die haast een replica van hem, maar vrouwelijk leek te zijn. Ach, hij nam het zak ijs aan en drukte die voorzichtig tegen haar voet aan voor het moment. Zo meteen zou ze naar de EHBO-post moeten gaan, maar eerst moest de pijn wegtrekken. Anders bleef ze maar gillen, schreeuwen en zelfs huilen. Goed, dat hij op zijn twaalfde nog op school zat, maar… korte conversatie dan maar. “Heb je niet zelf een Charizard?” Ze scheen Cannon wel leuk te vinden, en tegenwoordig liepen kleine kinderen al rond met Aggron’s en Tyranitar’s. Het verbaasde hem geeneens meer.

OOC: Had ik van een cartoon, en tijdens het maken van de post was ik écht van... De neiging om het woord 'sassy' te gebruiken is groot. XD

Het meisje grinnikte bij zijn vraag en schijnbaar had ze zelf geen Charizard, maar wel een Golbat, Braixen en een Sableye. De eerste Pokémon was amper wat waard in zijn ogen, buiten het zijn van een geëvolueerde bron vol irritatie in grotten. Dat vuurvosje had hij echter zo vaak inmiddels gezien dat die geen indruk meer maakte, ondanks diens Fire typing. De derde Pokémon echter was van het soort die hij lief had en ooit wilde gaan vangen, wanneer hij de kans er toe kreeg. Het was de ultieme Prankster Pokémon en vervulde die taak net iets beter dan zijn eigen Banette. Spoedig keek Ciro dan ook met een geamuseerde grijns naar de ander, plotseling met wat meer leven in zijn ogen. “Een Sableye? Die zijn geweldig. Je kan zoveel met ze, van verwarren naar het verbranden van andermans Pokémon en nog veel meer. En hun Mega-vorm dan.. ! Geweldig,” sprak hij vrij enthousiast voor zijn doen, “Hoe kwam je eraan?” Zijn innerlijke fanboy kwam even naar boven, maar er waren zo weinig mensen die van de Pokémon hielden, omdat het juist zo verdomd irritant kon zijn.
Ze vroeg echter eerst of Cannon zijn enige Pokémon was, en wist op tijd bij te komen van de enthousiasme en schudde met zijn hoofd. “Ik heb nog een Banette, Tyranitar, Blaziken, Flygon en een Volcarona,” antwoordde hij met enige trots in zijn stem. Kom op nu, hij begon zijn Grunt carrière met een suffe Trapich en Torchic. Hij kon daarover toch wat op scheppen? Een paar Grunts die nog rond hen twee stonden keken ongelovig zijn kant op. Het waren vrij intimiderende Pokémon, maar kom op, het was toch niet zo heel raar dat hij controle over ze had? Nou, Nambu – de Volcarona- was een uitzondering. Die plunderde alles. “Niets te zien,” snoof hij kort hun kant op, waarna ze eindelijk weer naar hun fitnessapparatuur terug keerde en verder gingen met hun training.

Uhm, waarom staarde ze hem zo verward aan? Of was het zo vreemd om te vragen hoe ze aan de Sableye kwam? Haar antwoord hield echter in dat ze de Pokémon ‘zomaar’ gekregen had toen ze in Kalos aankwam en zich bij Team Rocket had gevoegd. Het was een Pokémon die je al tamelijk moeilijk kon vinden in Hoenn, maar in Kalos was het al helemaal een pittig karweitje. En dit meisje kreeg het direct aangeboden? Ciro hief direct zijn wenkbrauw op, nog tamelijk verrast door dat antwoord. “Door wie dan?” vroeg hij, maar al spoedig had hij zijn eigen team kunnen opnoemen met alle trots. Wonderbaarlijk complimenteerde het albinomeisje zijn team wat hij tellen geleden niet snel verwacht had van haar. Goed met zulke dingen was hij eenvoudig weg niet, dus krabde hij licht beschaamd langs zijn wang en richtte zijn aandacht maar weer op haar voet. “Nog pijn trouwens?” vroeg hij, waarna hij de ijszak minder stevig tegen haar voet aan drukte. Zo niet, dan konden ze al langs de EHBO en was het albinomeisje weer gelukkig en kon hij natuurlijk verder met zijn training. Die spieren kwamen niet van zelf.