Let's do some training

Ondanks dat ze zich nog maar een paar maanden in haar nieuwe woonplaats had gesetteld, begon het dorpje voor haar langzaam maar zeker aan te voelen als haar nieuwe thuis. Niet dat dit voor Riley niet betekende dat ze Johto en dan met name Violet City niet nog steeds mistte – nee, in tegendeel. Ze mistte de onheilspellende, krakende geluiden die ’s nachts van de Bellsprout Tower af kwamen, en het onheilspellende gevoel dat er elk moment een gigantisch gebouw op je huis neer kon vallen dat er bij hoorde. Yeah, het gevoel van iets verschrikkelijks dat op het punt stond om te gebeuren, dat was eigenlijk wat ze het meeste miste aan haar oude woonplaats. Sure, je zou kunnen zeggen dat de aanwezigheid van Team Rocket in de Kalos regio ook iets zou kunnen zijn dat haar dat gevoel zou kunnen bezorgen, maar… Wel, ze was nog niet bepaald met iemand uit Team Rocket in aanraking gekomen – zowel in Johto als in Kalos. En dat was eigenlijk iets dat ze het liefst mogelijk zo hield. Zo lang als ze maar haar eigen ding bleef doen, en haar best deed om niet in de problemen te komen, zou alles vast wel goed blijven gaan.

”Dat is dan 1000 Pokédollar,” sprak de kassière nadat deze al Riley’s boodschappen had gescand. Riley knikte, en viste een paar briefjes uit haar portemonnee. 1000 Pokédollar voor slechts twéé Rage Candybar doosjes… Wat een rip-off. Dat was nog iets dat ze mistte uit Johto, daar zou ze slechts 200 Pokédollar hebben moeten betalen. Ah, wel, de prijs vertelde haar in ieder geval dat het echte Rage Candy Bar’s uit Johto waren, aangezien de importprijs voor de repen waarschijnlijk niet de aller goedkoopste was. Dat, of ze werd nu gewoon flink opgelicht voor een paar namaak repen. Welke van de twee opties het was maakte haar in ieder geval voor nu bar weinig uit, want ze had nu in ieder geval haar repen, en dat was waar het om ging. Riley overhandigde de Pokédollar aan de kassière, en stopte vervolgens de repen in een van de papieren zakken die aan het eind van de lopende band lagen. Nice. Als de snoeprepen nep zouden zijn, dan waren ze in ieder geval wel milieu vriendelijk verpakt.  

”Hier, ‘cretia. Tijd om uit te vinden of deze repen de real deal zijn,” zei Riley, die een van de pakken met repen direct nadat ze de winkel had verlaten open had gescheurd. Haar  Croconaw hield verlangend haar poten naar haar trainer uitgestoken, braaf wachtend tot haar trainer de reep uit zijn wikkel had gehaald. Alhoewel ze de reep natuurlijk gewoon met verpakking en al op zou kunnen eten, was het natuurlijk net ietsje lekkerder om ze zonder te eten. ”Okay! Eet smakelijk!” zei Riley, nadat ze haar Pokémon de helft van de reep had overhandigd. Op het moment dat ze in de reep beet, voelde ze al dat er iets mis was. Nee. Tenzij deze repen al een jaar of vijf in de winkel hadden gelegen, waren ze te hard om een echte Rage Candy Bar te kunnen zijn. Ook de smaak klopte niet helemaal – de reep smaakte veel zoeter dan het origineel. Riley keek haar Pokémon aan, en ze leken allebei dezelfde gedachte te hebben. Ze waren zojuist opgelicht. ”Ah… Het ziet er naar uit dat we mams moeten vragen of ze ons een paar dozen met Rage Candy Bar’s op wil sturen,” zuchtte Riley teleurgesteld. Damn. Okay, sure, de repen smaakten niet vies, dat was het probleem niet. Ze smaakten gewoon simpelweg niet als Rage Candy Bar’s.

Riley overwoog een paar seconden om de ongeopende doos met repen direct terug te brengen, maar bedacht zich. Het zou waarschijnlijk nog wel een tijdje duren voordat ze de echte Rage Candy Bar’s zouden krijgen, en het eten van een rip-off tijdens het wachten op het echte product was altijd nog beter dan het eten van niets. Riley propte de doos terug in de papieren zak die ze in de winkel had gekregen, en at de rest van de namaak reep langzaam op terwijl ze weer terug naar huis liep. Erg ver kwam ze echter niet, want haar aandacht werd getrokken door een jongen en zijn Pikachu die ze passeerde. Verbetering; haar aandacht werd getrokken door de flyer die de jongen in zijn handen had. De flyers die zij gemaakt had, in een poging om meer trainers te lokken voor de ‘gym’ die ze in de schuur van haar vaders had. Ah, nou ja, gym… Gym was misschien een iets te groot woord voor wat het was. Het idee, echter, was wel hetzelfde. Het was een ruimte waarin ze trainers ontving en hun Pokémon bevocht, waarna ze de trainer, als deze won, een klein cadeautje gaf. Dit was meestal een zelfgemaakte button of iets dergelijks – in dit geval zelfs misschien een snoepreep.

Riley’s ogen zochten naar die van haar Croconaw, en deze gaf haar een bemoedigend knikje nadat hun blikken elkaar hadden ontmoet. De Croconaw wenkte met haar hoofd naar de jongen toe, waaruit Riley opmaakte dat de Pokémon wilde dat ze hem aan zou spreken. Riley knikte terug naar haar Pokémon. Okay, yeah. Waarom ook niet. Riley haalde diep adem, en stapte op de jongen af. Voorzichtig tikte ze hem op zijn schouder, hopend dat ze hem er niet al te erg mee zou laten schrikken. ”Pardon – ik… Uh… Ik zag dat je die flyer in je handen had. Ben je…. Ben je van plan om de oefengym uit te dagen?” vroeg Riley. Ze balde haar handen tot vuisten, hopend dat ze zo kon verbergen hoe erg haar handen trilden van de zenuwen. Ze had tot nu toe nog geen enkele uitdager gehad voor haar oefengym, dus als deze jongen van plan zou zijn om hem uit te dagen... ”I-ik bedoel… Ikzoujeernaartoekunnenbrengenalsjewilt?” bracht Riley uit op een volume dat waarschijnlijk net iets te hard was, als ze de woorden niet zojuist recht in zijn gezicht geschreeuwd had. Ze slikte. Zoete frambozen vla. Als ze zo door zou gaan, dan zou de jongen haar al verslagen hebben voordat ze ook maar gevochten hadden, puur omdat ze het idee had dat ze van de zenuwen van haar stokje zou kunnen gaan. Wacht, shit. Had ze dit wel goed aangepakt? Was een vreemdeling vragen om met je mee te komen wel iets dat verstandig was?

De jongen bevestigde haar vermoeden, met als gevolg dat Riley haar best moest doen om niet te beginnen met piepen van blijdschap. Ze had gewoon daadwerkelijk iemand gevonden die haar gym uit wilde dagen! Ze! Had! Gewoon! Haar! Eerste! Uitdager! Gevonden! De jongen deinsde wat terug naar haar voorstel, waardoor Riley bang werd dat haar enthousiasme inderdaad net ietsje té was geweest, maar zijn antwoord wist haar gerust te stellen. Het wonder was geschied. Het wonder was geschied. Haar gym had een uitdager gevonden, en dat droomde ze niet. ”Ah, s-sorry voor dat. Ik ben gewoon… Blij dat ik iemand heb gevonden die ook interesse heeft in de gym,” zei Riley, die heel voorzichtig haar woorden koos. Ze zou natuurlijk gewoon direct kunnen zeggen dat het haar eigen oefengym was, maar… was het niet veel cooler als ze een of andere grote onthulling zou doen? Ze kon het nu al bijna voor haar zien. Als ze de jongen naar de gym toe zou hebben gebracht, dan zou ze wegsneaken, zodat ze later een of andere grote entree zou kunnen doen. Iets met rook waar ze uit tevoorschijn zou komen, ofzo. Ah, shit, wacht, nee. Ze had geen Pokémon die Smokescreen kon doen. Misschien… Iets van een wolk bubbels dan..? Of… Ah, wat zou het ook! Dat kon ze later nog wel beslissen. Voor nu moest ze zich focussen op wat echt belangrijk was; de jongen naar haar gym toe zien te leiden. ”Zomaar met vreemden mee gaan is nooit echt een goed idee, dus, uhh… Y-Yeah. Ik kan mezelf denk ik beter eerst voorstellen? Ja? Ja. Anyway, ik ben Riley,” stelde Riley haarzelf voor, om vervolgens haar lege hand naar de jongen uit te steken. ”En dit hier is Lucretia,” zei ze, met een knikje naar de Croconaw die naast haar stond. De Croconaw ontblootte haar tanden tot een vriendelijke grijns, en begroette de jongen en zijn Pokémon door haar hand kort naar ze op te steken.