Escape Route [+Kenneth Brine]

Inderdaad, daar was de ladder van de uitgang al. Ook wel, het putdeksel, genoemd. Hij rende er naartoe en bleef er naast staan. Hij hield Molly tegen toen ze omhoog wilde zweven, hij stond namelijk op de uitkijk of de Muk terug zou komen. Ondertussen was Molly nog lekker aan het kletsen met Vera. "Gurl. Natuurlijk! Ik laat jou niet in die viezigheid lopen. Jongens hebben géén I-dee, hoe belangrijk het is dat wij dames ons optutten. Oops, truthbomb!" Tja, in Kenneths geval had ze daar in ieder geval wel gelijk in. Het enige wat betreft die viezigheid waar hij zich zorgen om zou maken zouden de vele ziektes zijn waar Vera nu aan blootgesteld was. Het zou een paar jaar intensieve ziekenhuizen kosten, en een aantal jaar herstel, maar dat was allemaal geen punt. Even die badges halen, en dan had ze álle tijd om ziek te zijn.

"Nou stiekem zijn er wel jongens waar ik me graag voor optut hoor. Soms ook meisjes! Maar vaker jongens." Tja.. het was dat je niet telepathisch kon giechelen. "Maar inderdaad.. De meesten moeten lekker ophouden met zo arrogant denken dat we alles voor ze willen doen!" Kenneth keek naar Molly. Ze zag er geconcentreerd uit. Was ze aan het spreken met iemand? Even testen. Hij keek naar Mabel. Die leek absoluut niet geconcentreerd te zijn. Toen keek hij naar Vera. Oh.. zij wel.. en toen sprintte ze zowaar de ladder op. Molly keek naar Kenneth en gebaarde hem dat hij moest gaan klimmen. "Ik teleporteer wel." Hij reageerde niet echt. Hij wist zelf ook wel dat ze dat ging doen. Tijdens het klimmen konden zijn ogen alvast een beetje wennen aan het licht dat er van boven de put het riool in scheen. Zodra het deksel eraf was, stond Molly ook daar boven. Ze maakte al een deftige buiging naar Vera en Mabel. Het was nu pas dat Kenneth het riool uit klom. "Nu nog de juiste verkoper vinden." Al meteen kwam er een vrouw naar hen toegelopen. Ze had een net pak aan en een hoge hoed op. Haar goudblonde haren golfden over haar schouders heen. Ook had ze een klassieke wandelstok vast. "Ik ben die juiste verkoper." Zei ze terwijl ze een Theatrale buiging maakte. Kenneth bekeek haar eens van boven tot onder. "Dat betwijfel ik."

Alarm! Een andere vrouw! Die geen familie van Kenneth was! Ze ging maar snel naast hem staan om de vrouw eraan te laten herinneren dat hij bezet was. Het zou mooi zijn als Kenneth dat zelf ook zou weten eigenlijk. Zijn gevoelens waren voor Nala, niet voor Molly. Maar Molly negeerde graag wat ze niet wilde weten. Ze verkoopster leek niet gechoqueerd te zijn door Kenneth's antwoord. Een verkoper had altijd een truc. En die truc had vaak te maken met de zwakste schakel. In dit geval Vera. Ze zakte wat door haar knieën en reikte haar hand uit naar het blonde meisje. "Als ik die glimlach van jouw kon kopen, dan zou ik dat meteen doen." Zei ze. Het was een van die rare complimentjes die je nog nét kon zeggen tegen iemand die veel jonger was dan jezelf. Maar ook niet 'nét genoeg' om niet creepy te zijn. Volwassenen moesten gewoon dat soort dingen niet tegen pubers zeggen. Kenneth stuurde een sterke blik naar Molly. Het was de bedoeling Vera omhoog te helpen nog vóór ze de hand van die vrouw kon aannemen. Dat probeerde ze dan ook te doen met een Psychic aanval. Waarom wilde Kenneth dit niet? Iemand's blik vangen en contact maken, bijvoorbeeld fysiek, waren verkooptrucs om iemand bij je producten te houden. Ze hadden er ten eerste geen tijd voor. En ten tweede.. iedereen die met Kenneth naar een gevaarlijke plek mee kwam, was zijn verantwoordelijkheid. Dat vond hij zelf. Hij kon niet zomaar iemand aan hun lot over laten, hoe zelfstandig en capabel ze ook zijn. Hij verwachtte hetzelfde van anderen, mocht hij in situaties komen waar hij niet bekend mee was.

Succes. Het was gelukt om het contact te verbreken. Het fysieke contact in ieder geval. Vera kon haar ogen niet van die vrouw afhouden. Het was als een Venomoth die op licht af kwam. Hij snapte er niks van. Wat was het nut van staren? Het was niet alsof Vera de vrouw aan het observeren was om daar informatie uit te halen. Ze keek enkel naar haar gezicht. Dat leek hij tenminste te zien. Wat was hier de meerwaarde van? Dacht ze dat er badges uit haar mouw zouden vallen als ze lang genoeg staarde? "Oh." Zei de vrouw, nu met een klein grijnsje tegen Mabel. "A true gentlewoman never refuses to help a beautiful lady." Kenneth's ogen vernauwde. Hij zag.. werkelijk de connectie niet. Dat kwam deels omdat hij de opmerking van Mabel niet had meegekregen. Hij kon concluderen dat het helpen verwees naar Vera omhoog helpen. Dat was toch.. niet zo speciaal? Hij corrigeerde zichzelf. Hij was van zijn focus afgestapt. Ze moesten door. "Tot ziens." Zei hij, en hij liep in de richting van een mini plein, dat er erg druk uitzag met allemaal exotische kraampjes en kleurrijke figuren.

De verkoopster kreeg een grijns. "Maar natuurlijk ken ik de weg." Ze schoof haar hand op de schouder van de puber. Het was vies, maar voor deze verkoop wilde ze haar handen wel vuil maken. Kenneth had, met zijn hyperfocus, niet gemerkt dat de verkoopster Vera heel langzaam in een andere richting dan hem aan het begeleiden was. Moest hij er van uit gaan dat Vera haar gevoelens onder controle kon houden en daar niet voor zou vallen? Nouja.. hij moest het eerst maar eens opmerken. En wat dat betreft was Molly zijn beste kans om het op te merken. Maar.. zij was aan het wegdromen op het feit dat ze weer naast hem kon lopen. Ze vond het helemaal geweldig als hij vastberaden en doelbewust voor zich uit staarde. Maar ze wilde het niet te overduidelijk maken, dus ze had een systeem. Twee tellen naar hem kijken, drie tellen ergens anders naar kijken. Enzovoorts. Ze telde echter altijd extra langzaam in haar hoofd waardoor het zes tellen kijken was. En het wegkijken telde ze altijd sneller, waardoor het één seconde wegkijken werd.

Hij kwam net aan bij de rand van de wat drukkere markt. Het was tijd om Vera aanwijzingen te geven. Het normale. Dingen waar ze op moet letten. Dingen die ze vooral niet moet doen. Dingen die ze vooral wel moet doen. Dus hij hield even halt om dit aan haar uit te leggen. Het was op dat moment dat hij opmerkte.. dat ze helemaal niet meer bij hem liep. Een golf van hitte schoot door zijn lichaam heen. Hij keek achterom. Hij zag hen niet meer. Die vrouw zou haar toch niet.. Hij sloot zijn ogen even kort. Op deze zwarte markt bestond een beruchte straat. Op het eerste oog leek het een normale uitbreiding van de al bestaande zwarte markt. Maar dat was niet het geval. Er waren maar weinig zwarte marktlieden die deze straat in hun eentje durfden te betreden. “We moeten achter hen aan.” Zei Molly tegen hem. “Ja.” Reageerde hij kortaf, en hij liep in de richting van de zogehete: Neverstreet.

“Oh maar meisje. We gaan iets leuks voor je kopen.” Zei de verkoopster glimlachend naar haar. “Mijn naam is trouwens Judith, maar jij mag me Judy noemen.’’ Het enige wat nog miste was een knipoog. Maar ze was zich te veel bewust van het leeftijdsverschil om die stap te zetten. Langzamerhand begeleidde ze Vera en Mabel steeds meer in de richting van een, op een voordeur lijkende, deur. Zij, was natuurlijk van plan om samen naar binnen te gaan. En als ze nog toevallig even die Woobat kon ditchen.. dan was dat zelfs nóg beter.

“Dat heb je goed. We zijn er.” Ze knipoogde naar Mabel. “Hier kunnen we wat fatsoenlijke kleren voor je halen.” Zei ze toen tegen Vera. Ze hoefde geen genie te zijn dat iemand die onder de drek, die ze uit een put zag komen, schone kleren wilde. Naja, er waren ook types die daar niet om gaven. Maar negen van de tien keer wilde iemand toch wel schone kleren aan. In ieder geval liep de vrouw eens naar die voordeur toe en drukte haar rug ertegenaan. Achter haar rug greep ze met één van haar handen de deurklink. Ze was er op uit om, als het even kon, die Woobat buiten te houden. “Nou,” Begon Judy een speels plagend. “Waar wacht je nog op?” En ze liet de deurklink zo luid mogelijk omslaan, maar deed de deur nog niet open. Je moet je product, ook al zou dat iets van kleding gaan zijn, wel spannend maken. Dat verkoopt nu eenmaal.

Ergens aan het begin van de straat had Kenneth iemand aangesproken. Een andere vrouwelijke verkoper die eruit zag alsof een berg figuurzagen over haar heen was gegooid. “Hebt u..” Begon Kenneth, maar hij werd onderbroken. “Ik heb alles wat je wilt.” “Mooi.” Zei Kenneth. “Hebt u een vies meisje en een verkoopster gezien?” De vrouw hield haar beide handen op. “Hier zijn geen prostituees.” Kenneth begreep niet waarom ze dat zei. “Een puber onder de drek en een vrouw in pak.” En toen was de vrouw ineens niet zo expressief meer. “Hm.. mijn geheugen is de laatste tijd wat stroef..” Kenneth bleef voor een seconde stil. “Ardenalineboosts bevorderen het terughalen van herinneringen. Bijvoorbeeld tijdens levensbedreigende situaties.” Hij leek zo oprecht, dat de vrouw twijfelde of hij haar nu aan het bedreigen was of niet. Die onzekerheid vond ze nog het meest eng. “Ze.. liepen verder deze straat door.” De informatie was binnen, dus zonder iets te zeggen rende Kenneth de straat door.

Toen Vera aanstalte maakte om naar binnen te gaan voelde Judy dat haar plan haast niet meer mis kon gaan. Ze opende de deur en probeerde zo snel mogelijk haar en Vera naar binnen te krijgen. Ze probeerde de Woobat buiten te sluiten. Ze had zelfs een plan om Vera af te leiden zodat ze het niet zou merken. Zo snel als dat ze de deur weer sloot zei ze. “Kijk.” Wijzend naar de trap aan het einde van de gang. “Als je naar boven loopt en de tweede deur rechts neemt, dan kun je jezelf daar alvast even opfrissen. Daar is een douche.” Dit was zowaar een waarheid. Verder in de gang waren er nog twee deuren aan de rechterkant. “En dan leg ik hier,” ze wees naar de eerste deur. “alvast wat kleren klaar waarvan ik denk dat ze je beeldig zullen gaan staan.” Ze had besloten om, als Vera de trap op zou lopen, direct even achterom te kijken of ze succesvol van die Woobat af was gekomen.

Kenneth en Molly renden de straat door. Ofja, dat van Molly was eigenlijk een soort zweven. “Is het zo erg?” Vroeg ze aan hem. “Hoogstwaarschijnlijk.” Hijgde hij lichtelijk. Molly wilde nét vragen wat er nu precies zo gevaarlijk was, maar ze werden tegengehouden door een busje dat door de straat reed in hun richting. Het ging langzaam, dus het was veilig. Maar ze moesten wel stoppen en plaats maken. Tot ongenoegen van hun beide. Wat een cliche.