Escape Route [+Kenneth Brine]

De opmerking van Kenneth negeerde ze. Als hij dacht grappig te zijn, dan had ze hem nog wat te vertellen. Hij gaf haar echter wel het advies om te blijven opletten en dat was iets waar ze wel gehoor naar had. Vera zag daardoor het water weer in beweging komen – en dat Mabel nog altijd niet veilig was. “Mabel! Snel!” droeg ze haar Woobat op. “Kom snel naar de kant!” Wacht. Ze kon de pokémon gewoon terugkeren. Vera greep naar de pokéball van Mabel, maar stootte hem per ongeluk van haar riem af. De bal rolde naar de rand en viel bijna in het water. De blondine dacht snel na en dook erop af, zodat ze hem op het laatste moment nog tussen haar vingers wist vast te pakken. Ah! Was ze bijna iets belangrijks verloren… Haar vader had nog wel Vera’s initiaal erin laten graveren.

Het probleem werd echter alleen maar groter. Vera voelde opeens druk om haar middel en haar kleding wel erg nat worden. Ze keek op en zag dat een grote, slijmerige, paarse hand uit het rioolwater was gekomen en haar had vastgepakt. Haar gezicht vertrok. “Kenneth!” Oh wacht, hij kon haar natuurlijk niet horen. Vera werd opgetild en als ze een gil had kunnen slaken, had ze dat nu gedaan. “Mabel!” Ze trapte wild met haar benen. “Mabel, help!”

In tegenstelling tot Vera wist Kenneth natuurlijk wel wat hij deed. Hij liet een pokémon verschijnen. De blondine nam het wezen niet echt in zich op, maar ze zou hem toch niet weten te herkennen als ze het wel al had gedaan. Hij viel de hand die haar vast had aan en dit zorgde ervoor dat het ledemaat zich terugtrok. In plaats van dat ze losser werd gelaten, werd ze alleen maar strakker vastgepakt. Alsof de eigenaar van de hand precies hetzelfde als Kenneth’s pokémon wilde zeggen: afblijven. Vera klemde haar kaken op elkaar en besefte zich dat, als de hand haar nu los zou laten, ze in smerig rioolwater zou vallen. Schreeuwen dat Kenneth zijn pogingen moest staken kon ze echter niet – en Mabel was te druk bezig met het bedenken van een impulsief plan. Ze zette een Attract in zodra de eigenaar van de hand zich boven water liet zien. Vera trok meteen een vies gezicht. Wat voor een monster was dat?!

Kenneth dacht er natuurlijk niet over na. Waarom zou hij ook? Vera deed een poging om hem een vuile blik toe te werpen. Dat ze eigenlijk niet mocht klagen omdat ze werd geholpen, kwam niet in haar op. Het was of de vieze derrie van dit ding z’n hand of de vieze drek van het riool. Helaas was het niet zo makkelijk om ons prinsesje uit de klauwen van een monster te redden en was de pokémon van Kenneth al snel het doelwit van een ranzige aanval van hun belager. Vera gaf er geen opdracht toe, maar Mabel gebruikte haar psychische krachten om de paarse drab af te laten buigen. Toen het haar was gelukt, draaide ze vrolijk een rondje om haar eigen as.

Vera rolde met haar ogen. Die twee pokémon moesten haar uit de klauwen van dit monster redden? Uh-huh. Ze legde zich er maar alvast bij neer dat het nog even ging duren. De Bonemerang van Kenneths pokémon raakte echter wel twee keer achter elkaar en dat zorgde ervoor dat de pokémon die haar gevangen hield zijn grip losser maakte. Vera had een verrast gilletje geslaakt, maar er kwam natuurlijk niet meer dan een benauwde piep uit. Nee, ze wilde hier niet vallen! Alles behalve boven het rioolwater! Vera maakte zichzelf wat breder zodat ze niet uit de hand kon glippen, want met al die viezigheid als lichaam was het natuurlijk ook heel glibberig. Ondertussen was Mabel niet helemaal gefocust en kreeg ze een Venom Drench tegen zich aan. De Woobat slaakte het verraste gilletje dat Vera even geleden wilde doen. Woeps!

Het smerige ding werd boos. Niet op haar of Kenneth, maar op de pokémon van Kenneth. Het resultaat? Ze liet Vera voor wat het was. Ja. Weg met dat kind. Ze had haar volledige concentratie voor haar tegenstander nodig. De blondine werd losgelaten en ze viel, voor haar gevoel, in slow-motion naar beneden. “Mabel!” riep ze in gedachten. “Help!” Mabel bekwam toen net van de aanval die ze net had geïncasseerd en deed een poging om Vera op te tillen met haar psychische krachten. Helaas voor haar trainer was ze nog niet sterk genoeg om zoveel gewicht in één keer te houden, dus was een plons enkele tellen later te horen. Vera kneep haar ogen stijf dicht toen ze doorkreeg dat ze ook dit lot moest accepteren. Ze hield haar adem in en kwam meteen in beweging zodra ze merkte dat ze niet meer naar beneden zakte. Op naar boven. De blondine zwom meteen naar wal en wierp toen een hele vuile blik op Kenneth en daarna de paarse pokémon. Ze had het gehad met dit riool. Terwijl ze een paar pogingen deed om zelf terug aan land te klimmen, gaf ze het seintje aan Mabel om all-out te gaan. De Woobat reageerde hierop door een Air Cutter in te zetten. Tijd voor wat kritieke treffers!

Vera vloekte een hoop bij elkaar. Mabel was de enige die het kon horen, maar die was te druk met het gevecht bezig. Ze kon de blondine dus ook niet verder helpen – en om de één of andere rede lukte het die niet om aan wal te komen. Ze was zo… Glibberig! Zelfs met al dat water bleef er nog viezigheid van dat paarse ding aan haar plakken… Nu was het water ook niet echt heel schoon en dat maakte de situatie alleen maar erger. Voor zowel Vera’s humeur als haar poging om op de verhoging te klimmen. Was er nergens een ladder? Ze keek zoekend om zich heen en kreeg toen een golf water over zich omdat de paarse flubber in beweging kwam. Jakkes.

Mabel zag het te laat en werd aan de kant gemept. Voor heel even hield ze haar vleugels strak tegen haar lijf gedrukt om daar niks mee te laten gebeuren, maar voor ze zelf het water in denderde, klapte ze die weer uit. Ze ging meteen in de tegenaanval met een Heart Stamp. Eens kijken of die pokémon haar schattigheid kon weerstaan!

Haar schattigheidsfactor was niet eens nodig om de pokémon af te leiden. Daar zorgde die andere aanval wel voor. Hierdoor wist ook Mabels aanval te raken. Hoera! Mabel fladderde weer een rondje om haar eigen as. Dit was leuk! Ze voelde zich echt enorm nuttig! Vera zou trots op haar zijn. Oh, waar was Vera eigenlijk? De Woobat keek zoekend rond, maar kon de blondine in die korte tijd dat ze kon checken niet echt zien. Ze werd uit de lucht gemept door een grote, paarse hand en belandde dit keer wel in het vieze rioolwater. Bubbels kwamen omhoog en werden er steeds meer voordat Mabel daadwerkelijk weer boven kwam. Jakkes! Ze schudde zich meteen uit. Had haar partner in crime al een aanval gedaan? Ze had het niet gezien, maar voor de zekerheid gebruikte ze een Assurance. Misschien deed het dubbele schade!

Ha! Raak! Mabels glimlach werd nog breder. Wat zou haar volgende stap zijn? Euh… Het was lastig om daar zelf op te komen zonder iemand die van de zijlijn mee keek en aanwijzingen gaf… Ze kon wel improviseren, maar in haar eentje vocht ze lang niet zo goed. De Woobat dacht misschien iets te lang na over haar zet, want de Muk haalde naar haar uit en wist haar weer uit de lucht te halen. Mabel suisde naar de kant waar Kenneth stond en ging recht op de muur af. Uh oh!