Escape Route [+Kenneth Brine]

"Oh dus dit is een belangrijk onderwerp voor Vera en het zou fijn zijn als ze er even niet aan hoefde te denken?" Stuurde hij terug naar de Woobat. Hij wachtte even totdat die antwoord gaf. Dat was vooral uit beleefdheid, maar hij kon niet goed wachten op een antwoord, dus direct vanaf het moment dat de Woobat antwoord zou geven begon hij te spreken. "Waarom is het zo belangrijk om die badges zo snel als mogelijk te krijgen?" Kenneth kon een mysterie, raadsel of puzzel gewoon niet weerstaan. Don't judge. En daarnaast hield hij zich in het algemeen al niet altijd aan de beleefdheidsnormen, dus dit was nog vrij milt van hem. Ondertussen was Ek nog vollop bezig met naar zijn voeten te staren. Het was.. zo'n vreemd concept.. en.. hoe voelde dat nou!?

Ze had.. een weddenschap.. Hij moest zich hier mee bezig houden vanwege.. een weddenschap..? En zij verwachtte dat hij dat geloofde? Tenzij haar leven of dat van iemand anders op het spel stond kon hij zich niet voorstellen dat een weddenschap zulke sterke emoties bij iemand konden oproepen, vergetende dat ze een vijftien jaar oud meisje is. "Vertel me eens over die weddenschap. Nu ik je help mag ik best wel iets weten toch?" Oh.. dat was vuil.. op iemands schuldgevoel in gaan werken. Maarja, als je dagelijks met criminelen in contact kwam moest je iedere truc uit het boek kunnen gebruiken om de informatie die je nodig had uit iemand te halen. Meanwhile bij Ek, "Ja hij is voeten.. uh ik bedoel hij raapt schoenen op.. nee.. wacht.. ik bedoel dat hij inderdaad altijd recht voor zijn raap is." Was het mogelijk om een super computer verward te krijgen? Schijnbaar.

Het had zeerzeker effect op Vera gehad. Het teken van de geknepen ogen was klein, maar er was dus wel íéts. Verder leek ze niet veel van een reactie te geven. Behalve haar antwoord op zijn vraag natuurlijk. Hij luiste.. uh.. keek aandachtig naar haar antwoord. Ze zou krijgen wat ze wilde. Wat.. in deze wereld.. zou iemand krijgen als ze alle badges had? Beroemdheid? Faam? Glorie? Alle redenen die in hem op kwamen vond hij bijzonder saai. Of zat er toch iets interessants achter? Hij kon er nog altijd naar vragen wát het was dat ze dan wilde. Maar hij besloot die vraag te bewaren voor later. Ze waren er toch al bijna, dus zolang zie niet allebei stierven vandaag, had hij later vandaag de kans nog om het te vragen. Hij stopte bij een putdeksel op de grond in een steegje. Met een hoop moeite tilde hij het op. "Alleen nog een stuk ondergronds." Sprak hij terwijl hij Ek terug zijn Pokéball in stuurde. Die ging hier niet door passen.

Vrolijk danste Mabel in de lucht. Hij was ineens bijzonder gecharmeerd van haar. Hij was.. nog nooit ergens enthousiast over geweest. Ergens geobsedeerd over geweest. Hij keek haar aan. Hij wilde graag wel wat meer met haar praten. "Mabel.. ik denk dat ik je iets wil vertellen," begon hij "sinds ik je heb ontmoet heb ik het gevoel da.." En toen werd hij naar zijn Pokéball gestuurd.

Hij ging alvast de ladder af en keek op naar zijn nichtje. Ze was wild aan het schudden. Dit betekende 'nee'. "Succes met je twee jaar lange vakantie van iedere dag minimaal negen uur trainen." Ja, ook Kenneth kon sassy zijn. Hij had geen zin om vader te gaan spelen. Als ze haar doel zo snel als mogelijk wilde bereiken ging ze mee, en anders gewoon niet. Daar was hij heel simpel in. Hij ging zich geen moeite doen om haar te overtuigen dat ze het moest doen. Het was hem om het even. Dan gingen ze wel iets anders doen ofzo. Zijn pa wilde immers dat hij vandaag bij haar zou hangen, dusja. Hij legde zijn elleboog op de grond en zijn hand op zijn wang. Hij wachtte af. Zeg het maar nichtje.. wat wil je doen? Dit was de enige weg. Letterlijk.

Hij keek toe hoe ze diep aan het nadenken was. Hij wist dat dat bij andere mensen soms wat langer duurde. Het duurde ten minste niet zo lang als bij een andere Blondine die hij kent. De zucht die hij uiteindelijk hoorde vertelde hem alles. Dat Vera daarna dan toch op de put af stapte was geen verassing voor hem en hij klom alvast wat meer naar beneden. Haar opmerking over haar schoenen negeerde hij. Ze geloofde toch niet echt dat dat ging gebeuren toch? Ze kwamen in ieder geval uit op een soort stoep met aangrenzend een straat van rioolwater. Een soort poepvenetië. Was ook niet gek, wetende dat hier ook rioolmedewerkers moeten komen. Kenneth wachtte niet op Vera en begon al om zich heen te kijken. Hij had de weg niet onthouden, omdat er een trucje was. Een soort bewegwijzering. Maar wat was het ook alweer? "We moeten de waterstroom volgen totdat we bij een doodlopende gang uitkomen. Daar moeten we omhoog." Hij griste wat sneusplugs uit zijn jaszakken. Hij had een extra scherpe neus en deze geur was zelfs voor hem niet te negeren. Hij reikte een paar aan Vera. Hij had zo'n vermoedde dat zij ook wel een paar zou willen hebben.

De neusplugs werden aangenomen en aan gedaan. Graag gedaan mijn allerliefste nichtje in de hele wijde wereld die ik nu aan het helpen ben zonder dat ze eerlijk naar me is waarmee ik haar eigenlijk aan het helpen ben.. Grapje. Daar geeft Kenneth niet om. Dat zijn van die fatsoensregels die mensen ooit hebben bedacht en waarvan hij niet snapt waarom het logisch is om je er aan te houden. Dus dat Vera zo deed, maakte hem niet uit. Ze liep zelfs al voor hem uit. Dit gaf aan dat ze al helemaal besloten had om hiermee door te gaan. En de vastberadenheid om het zo snel mogelijk gedaan te krijgen zei ook wel iets. Maar dat kon nog verschillende dingen betekenen, dus daar trok hij nog geen conclusie over. Hij besloot voor een keer maar eens achterop te lopen. Eens kijken wat het leven geeft als hij achter iemand anders zou aanlopen. Rustig liep hij verder achter Vera aan.

Hij was niet de eerste die opmerkte wat er gebeurde, maar hij stond al wel weer zo snel mogelijk naast zijn nichtje om te kijken wat er gebeurde met Mabel. Niet zozeer omdat hij iedereen wilde beschermen, maar meer omdat hij de compulsie heeft om alles te willen zien, horen en weten. Ze keek hem bangig aan. Weetje.. hij had zijn berekeningen verkeerd gedaan, Vera zou het zes jaar kosten om alle badges te halen. Hij fronste en haalde zijn schouders op. "Laat haar gewoon een aanval doen." Dat was toch de normaalste zaak van de wereld? Het was zelfs zo dat je met Psychische Pokémon mentaal kon communiceren, dus dat ze nu in de shit zit, zou dat niet hoeven tegen te werken. En anders had hij zelf nog wel een optie om ze te helpen. Even denken hoor.. Ricoletti kon door alles heen zweven.. Wiggins kan zwemmen. En Molly en Ek kunnen Psychic. Dat waren al genoeg mogelijkheden.

-flats!- Smurrie. Smurrie op zijn smoel. Smurrie op zijn kleren. Dreknek. Hij vond het wel waarschijnlijk minder erg dan dat Vera het zou vinden. Hij was wel gewend aan smerige kleren, en smerig ruiken. Niet dat hij ooit iets had meegemaakt op het niveau van een riool, maar hij was wat meer bestand tegen de schaamte. Maar de Woobat was in ieder geval in staat om naar haar eigenaar terug te vliegen. "Shit happens." Merkte Kenneth op, als een onbedoelde grap. Hij snapte humor niet zo. Maar zijn droogheid zorgde af en toe voor een dijenkletser, ook al bedoeld hij het dan niet zo. Maar goed, het gevaar(als het al zo te noemen was) was nog niet geweken. De dinges waar de hand tot toebehoorde moest nog steeds aanwezig zijn. Kenneth legde zijn hand al op zijn riem met Pokéballs. Gewoon weetje, voor het geval dat. "Blijven opletten." Zei hij geconcentreerd.