Escape Route [+Kenneth Brine]

Met een frons keek Vera om zich heen. Ze wist niet wat ze had verwacht van Hoenn, maar die zoutige zeelucht stond in ieder geval niet op haar lijstje. Al vanaf het eerste moment hierheen had ze spijt van haar beslissing. Wat dacht ze wel niet? Pokémonmeester? Yeah right. Ze had er eerlijk gezegd nu al geen zin meer in. Mabel vond ze alleen maar leuk omdat het een schattig beestje was, die via haar psychische krachten met haar kon communiceren, maar daar hield het verder bij op. Ze kon het haar vader echter niet aandoen om nu meteen al te stoppen… Hij had al zoveel voor haar gedaan. Nee, hier moest ze zich overheen zetten. Als ze haar ouders bij elkaar wilde hebben, dan moest ze haar eigen principes maar even aan de kant schuiven.

Vera slaakte een diepe zucht en liep ietwat gefrustreerd verder. Volgens de krant die ze die ochtend had gelezen, moest haar neef nog hier ergens in de buurt zijn. Chloe had haar verteld dat ze met Kenneth moest reizen, of in ieder geval geregeld met hem moest afspreken, wilde ze de privilege van het reizen graag behouden. Iets over bezorgdheid, of iets. Alsof Chloe dit niet gewoon deed omdat ze zo snel mogelijk wilde weten of haar dochter faalde. Hmpf.

Niks. Niemand. Nada. Noppes. Vera raakte er een beetje moedeloos van dat ze Kenneth niet kon vinden en mensen vragen of ze hem hadden gezien kon ook niet echt. Dan had ze sowieso al een foto nodig omdat ze niet kon uitbeelden wat zwarte haren precies waren en dat was precies wat ze niet van hem had. De blondine nam plaats op een bankje dat willekeurig naast het pad geplaatst leek te zijn en haalde haar Holocaster tevoorschijn. Eerst omdat ze de tijd wilde doden door afleiding te zoeken, maar al snel herinnerde ze zich dat ze Kenneth’s nummer had gekregen van haar moeder. Chloe had dat blijkbaar heel handig gevonden en Vera moest toegeven dat het nu inderdaad van pas kwam.

Ze opende het programma om een smsje te kunnen versturen en tikte vlug een berichtje in elkaar. ‘Vera hier. Ik ben momenteel in Petalburg. Mam zei dat ik contact met je moest opnemen. Ben je in de buurt?’ Ze had geen zin om het heel persoonlijk te laten klinken want dat was het ook niet. Vera had niet veel mensen waar ze echt contact mee wilde zoeken. Dat had ze ook niet echt nodig, vond ze. Ze had het prima nu. Of, nou ja, ze zag het prima voor zich wanneer ze in haar eentje kon verder reizen. Vera snoof een beetje hooghartig terwijl ze op verzend duwde. Het moest maar even. Misschien kon ze wel met Kenneth overleggen en hoefde ze niet constant bij hem te zijn.

Een reactie kreeg ze niet. Misschien dat ze die ook wel niet verwachtte. Het was vast het verkeerde nummer. Kenneth had zijn oude telefoon ingeruild voor een nieuwe en had zijn tante daar niet over ingelicht. Wellicht had hij dat gedaan om van zijn eigen ouders af te zijn. Vera had eigenlijk geen idee hoe de relatie tussen haar neef en haar oom en tante was, omdat ze er nooit echt aandacht aan had besteed, maar het zou haar niet verbazen als dat ook niet zo goed was. Het leek in ieder geval een vaak voorkomend thema bij de jonge generatie.

De blondine stopte haar Holocaster terug in het kleine tasje dat ze bij zich droeg en slaakte opnieuw een klein zuchtje. Ze zou kunnen proberen iets anders te vinden om te doen – iets leuks, in plaats van te zitten wachten op iemand die waarschijnlijk toch niet zou komen opdagen. Kenneth had misschien wel een hekel aan haar en probeerde haar te mijden. Waarom hij een hekel aan haar zou moeten hebben wist ze niet, want het was niet alsof ze vroeger ruzies met elkaar veroorzaakten. Ze gingen gewoon niet met elkaar om. Vera stond op en liet haar blik eens over de omgeving gaan. Buiten haar reukvermogen aantasten was hier vast nog wel iets anders dat haar aandacht kon trekken.

Ze had haar kont nog niet gedraaid of ze kreeg ongewenst gezelschap. Vera zag beweging vanuit haar ooghoek en keek nieuwsgierig om, maar kreeg daar meteen spijt van toen er oogcontact met een puberjoch werd gemaakt. Ze weerhield zich er nog net van om met haar ogen te rollen, wetende dat het haar alleen maar in de problemen zou brengen. Ondanks dat Vera zich aan de laatste fashion hield en het leuk vond om zich ietsje ouder te kleden dan ze was, vond ze de aandacht van jongens alles behalve aantrekkelijk. Niet omdat ze gewoon niet op ze viel, maar omdat ze van die onsmakelijke opmerkingen konden maken. Daar was ze niet van gediend. Helaas kon ze dat niet hardop zeggen.

“Hey daar, lekker ding.”

Arceus, wat wenste ze dat ze dat wel kon. Vera wendde haar blik van de jongens af en hield haar kin wat meer omhoog, aangevend dat ze zich boven hen voelde en weigerde om ze nog een blik waardig te gunnen. Jammer genoeg waren ze of te dom om dat te begrijpen of ze weigerden het te begrijpen, want ze kwamen gewoon in haar zichtveld staan. “Wat doet een mooi meisje zoals jij zo alleen? Je mag wel met ons meegaan hoor. Dan hoef je je niet te vervelen.” Vera trok haar neus op en had meteen spijt van het feit dat ze zichzelf zo verveeld had laten uitzien. Dat was waarschijnlijk de enige rede dat ze op haar af waren komen lopen. Wel, dat, en omdat ze alleen was. Ze hield zich stil. Natuurlijk deed ze dat, want ze kon hen geen antwoord geven op hun voorstel, tenzij deze twee sullen een genie in gebarentaal bleken te zijn.

… Ze zou haar middelvinger op kunnen steken en weglopen. Dat zouden ze wel begrijpen. Het was echter te kinderachtig voor haar om zoiets te doen, dus koos ze ervoor om gewoon niets te doen. Grove fout. Dat viel de jongens namelijk niet lekker. “Ga je nog wat zeggen?” werd er boos gevraagd. Vera keek hem onverschillig aan en zag dat er bijna een ader in zijn gezicht sprong. Wow, wat konden sommige mensen zich druk maken over onbenullige dingen. “Deze bitc–” De blondine draaide zich om en liep van de twee weg. Ze was slim genoeg om richting het drukkere gedeelte van de stad te lopen. Misschien dat het hen af schrok.

Ze hoorde het wel. De klik van een pokéball. Dat was het moment waarop haar arrogantie toch even omsloeg naar angst. Waren ze echt van plan om haar midden op straat aan te vallen? De vlaag van angst was al snel weer voorbij toen ze zich besefte wat voor een domme idioten ze wel niet waren. Wie was nou zo hebberig om een ander op klaarlichte dag, midden op straat te belagen? Oké, het was hier minder druk dan in de binnenstad, maar het was toch logisch dat het niet goed voor die jongens ging uitpakken? Het geluister van de jongens kreeg ze sowieso al niet mee. Vera had geen ogen in haar achterhoofd en ze stond al te ver bij hen vandaan om het op te kunnen vangen. Wat ze wel hoorde, waren de plotselinge voetstappen van de pokémon.

Met een ruk draaide ze zich om en zag de twee op haar af komen rennen. Uit automatisme gleed haar rechterhand al naar de pokéball van Mabel, wie nog geen seconde later vlakbij haar verscheen en verward om zich heen keek. In die tijd reikte een nieuwe stem Vera’s gehoorgang en zag ze de twee pokémon tegen de grond vallen. De blondine keek verbaasd naar het scenario en draaide zich daarna verward om. Haar blik viel op een jongen met zwart haar. Was dat Kenneth…?

Het was onmiskenbaar haar neefje. Zijn zwarte kleding trok haar aandacht meteen, want dat was het eerste dat ze van een foto die haar moeder had laten zien herkende. Ze herinnerde zich dat ze toen had gedacht dat het er niet erg smaakvol uitzag en daar bleef ze nu ook bij. Zelfs in het echt zag het er niet bepaald stylish uit. Zijn rode ogen waren een ander, herkenbaar iets. Vooral de blik daarin. Het was precies die van de foto, waardoor Vera zich afvroeg of hij ook andere gezichtsuitdrukkingen kon maken. Gelukkig kon ze niet praten, anders had ze dat misschien ter plekke eruit gefloept.

De jongens keerden hun pokémon terug en renden weg. De blondine keek ze argwanend na. Typisch. Eerst een meisje alleen pakken en er dan vandoor gaan als er een andere jongen in het spel kwam. Ze rolde met haar ogen en wilde zich weer op Kenneth focussen, maar haar Woobat had andere plannen. Die duwde haar hoofd in het gezicht van Vera om haar aandacht te vragen. Ze duwde de pokémon een beetje gefrustreerd wat omlaag, maar ze aaide Mabel wel over haar hoofdje. Ze wist dat de Woobat het niet verkeerd bedoelde.

Haar blik viel uiteindelijk op het gigantische beest dat haar vermoedelijk had gered van haar ondergang. Ze was hem dankbaar, maar om heel eerlijk te zijn vond ze zijn vorm heel intimiderend. Om nog maar te zwijgen over de stijl van het wezen. Het sprak haar niet bepaald aan, maar ach, smaken konden verschillen. In pokémon vond ze het minder erg dan in kleding. De blondine zag vanuit haar ooghoek dat haar neefje naar haar toe kwam gelopen en haar op de meest simpele manier begroette. Vera bekeek hem van top tot teen, onzeker over hoe ze hem terug moest begroeten. Het was niet alsof ze stond te popelen om hem weer te zien en dat leek in ieder geval ook niet bij Kenneth zo te zijn. Hadden ze tenminste iets gemeen.

Vera hief haar hand in het simpelste gebaar dat men kende. Iedereen wist dat dit een teken ter begroeting was. Meestal ging dat gepaard met een glimlach, maar bij de blondine bleef die weg.

Kenneth stelde haar meteen een vraag nadat hij had uitgelegd waarom hij hier was. Vera stond op het punt om antwoord te geven, maar Mabel was duidelijk een stuk enthousiaster om de jongen te zien en vloog vrolijk op hem af. Ze fladderde een keer om hem heen en liet met een geluidje weten dat ze het leuk vond om hem te ontmoeten. ”Mabel,” dacht Vera op een waarschuwende wijze. Een voordeel van het hebben van een Woobat was dat diens psychische krachten konden helpen met communiceren. Mabel draaide zich meteen naar de blondine en merkte dat ze even afstand moest nemen. In plaats van Kenneth aandacht te schenken, vloog ze nu op Ek af.

Vera gebaarde vervolgens dat ze hier was omdat ze het thuis had gehad. Haar moeder speelde een grote rol hierin, maar dat hoefde Kenneth niet te weten. Ze liet ook achterwege dat ze hier vanwege een weddenschap was. Het enige dat ze prijsgaf was dat ze thuis weg wilde en dat ze naar Hoenn mocht gaan omdat Kenneth hier ook was. Dat haar neefje niet zo vloeiend was in gebarentaal wist ze niet. Ze had juist verwacht dat hij het een beetje kende.