The great escape +Riddle

Hoe hij zich in deze situatie had kunnen werken? Tja, roekeloos zijn en niet nadenken. Hij was te laat geweest met zijn Pokémon erbij halen. Van elke kant was een pistool op hek gericht, van voren een halve meter verderop twee grommende Mightyena's. Enige beweging die hij kon maken waren zijn handen omhoog halen, iets dat hij mooi niet van plan was. Elk ander ding dat de groenharige kon gaan doen betekende dat er kogels in zijn lichaam werden geschoten, niet het beste plan om te gaan doen dus. Arceus, hoe had hij in godsnaam in deze situatie gekomen. Politie die hem had herkend, hele achtervolging ingezet en zelfs nog versterking geroepen ohja, zo. Hij stond gewoon omsingeld, midden in de menigte welke het tafereel verbaast stond aan te gapen. Ja, leuk om te zien hè. Hoe iemand word opgepakt. Hij keek Riddle vanuit zijn ooghoeken aan, Nathan had nog gehoopt een normaal dagje met de roodharige te kunnen spenderen maarnee,  de politie moest zo nodig langskomen. En toen was hun mooie dagje over en had hij op de vlucht moeten slaan, een godverdomme hopeloze poging geweest blijkbaar. Een van de agenten kwam met handboeien naar voren, duidelijk kleiner dan hem en leek om de een of andere reden zenuwachtig te zijn. Hmp, het was ook zo dat hij heel erg gevaarlijk was. Ach, het was niet echt bepaald slim om hem te bestempelen als veilig... De handboeien werden strak om zijn handen gedaan en pas daarna lieten ze de honden dimmen, stopten hun pistolen weg. Hij wou nog zijn Pokémon pakken, nu misschien. Maar de kans dat hij nog steeds kogels in zich kreeg was hem even wat te groot. In een soort van formatie waren de agenten gaan lopen, waarbij een ander van hem zijn Poké balls van zijn riem had gepakt. Nee! Blijf van die af met je poten! En toen waren ze alle zes gewoon weg, afgepakt zonder dat hij het iets aan kon doen.Met handen op zijn rug vast was hij gewoon machteloos. Waar zou hij heengaan? Het politiebureau? De gevangenis? De laatste leek hem logischer, gezien wat hij had gedaan. Het zat hem totaal niet dwars. Een loop die voor eeuwig leek te duren, uiteindelijk uitgekomen bij het politiebureau. Het gebouw was een plek die hij altijd al had ontweken, het had iets onguur voor hem. Een plek voor de meeste mensen om zich veilig te voelen, een plek voor criminelen een hel. Hij werd gefouilleerd, daarbij werd wel het pistool gevonden. Laat het alsjeblieft daarbij. Nee, natuurlijk niet. Hij moest ook nog door zo een poortje lopen, welke luid begon te piepen. En toen was ook nog zijn mes afgenomen. Nu voelde hij zich.. weerloos, moest denken aan die ene keer in Hoenn dat hij niets meehad. De groenharige werd in een cel gegooid, zonder enige woord. Er zat nog een iemand in, leek er een kleine tijd te zitten. Hm, hij vroeg zich af waneer de jongen gered zou worden door wie dan ook.

De tijd leek tot zeker toen keer slomer te gaan dan normaal, hij was niet aan het overdrijven. Hij zat tegen de muur aan van het ding, het voelde net alsof hij nu beter kon gaan slapen of dergelijk. Ach, wat maakte het in uur dat hij zou gaan doen? Zijn blik ging naar het andere persoon, een man van hoogstens veertig jaar. Weinig aan op te merken, tja, hij was kaal maar verder weinig aan op te merken. Ergens was Nathan er wel benieuwd naar waarom de ander zat, echter sprak hij niets. Met zijn rug tegen de muur, een been opgetrokken en de ander gestrekt zat hij daar maar. Geen enkele mogelijkheid om de tijd op wat voor een manier dan ook te doden. Ineens klonk het gerammel van sleutels, gevolgd door een deur die open ging. Pas toen keek hij op, om recht in de ogen van een agent te kijken. Wat nu weer. Er werd wat gesproken dat hij zou worden overgeplaatst, wat? Zonder enig pardonWerd hij overeind getrokken en meegesleurd. De jongen ving nog het een en ander op dat er wat werd gezegd over zijn wapens en Pokémon, dat ze met hem mee werden overgebracht. Gelukkig. Hij werd in een soort busje geduwd, waarna het ding begon te rijden. De reis duurde niet lang, of hij stopte en het busje uitgehaald werd. Een vrij grote gevangenis was voor hem te zien, ja great. Hoe kwam hij daar nou ooit uit. Alleen met hulp, dat was zeker weer werd er gekeken of hij niets bij zich had. Hoe vaak moest zoiets nou gaan gebeuren zeg. Hij kreeg wat spullen toegeschoven gekregen, uitleg hoe en wat het werkte om vervolgens in een cel gegooid te worden. Van de bordjes te lezen die in het hele gebouw waren was dit een gewone afdeling. Hm, de jongen zou niet echt denken dat hij nou ook bepaald in dus categorie zou gaan horen. Totaal niet zelfs. Weer had hij een celmaat, wat gezellig toch zeg. Het persoon stelde zich voor als Thomas, een jongeman welke net wat ouder dan hem was, hooguit een jaar of twee. Waarom de jongen zat, was vrij toevallig, een enkele moord. Ha, Nathan kon er net thuishoren. Ook het een en ander aan misdaden op zijn naam.

Eigenlijk viel het nog wel mee hoe erg het er was, zolang je er maar niet te lang erbij nadacht was alles zelfs prima. Vanuit zijn cel was het te zien hoe sommigen uit die van hun werden gehaald, ergens werden heengebracht en soms niet meer teruggezien. Iets dat de jongen zelf best wel nieuwsgierig maakte. Zodra Nathan had verteld waarom hij zat aan zijn celmaat, dacht hij dat het de goede reden was want hij kon nog wel even doorgaan. De reactie van de ander was ergens toch wel mooi om te zien, zo geschokt, dat deze met iemand zoals de groenharige zat. Rende zowaar naar de deur, smekend daar om eruit gelaten te worden, huilbaby dat het was. Hij was in een verdomde gevangenis, wat had deze verwacht? Dat mensen hierin zaten voor iets simpels stelen? Zoals snoepgoed van de plaatselijke snoepwinkel? Pfft, laat hem niet lachen. Het gezeik van de ander om eruit gelaten te worden was nu al twee waarschuwingen van bewakers en meer gezeik van andere gevangenen bezig. Arceus, het was toch ergens wel alleen zonder iemand die hij echt kon, zonder Riddle, zijn Pokémon of anderen. Normaal was het niet al te erg als hij even alleen was, maar nu echt helemaal alleen in een gevangenis. Hij wenste het niemand toe om natuurlijk ook hierin te komen, ook als een gevangene. Niemand die hij tenminste aardig vond wenst ehij dat toe. Er waren meer dan genoeg anderen die hij daar maar al te graag in wou zien, gewoon omdat Nathan hen haat. Ook zijn keystone was afgepakt, natuurlijk. Als hij hier ooit werd uitgehaald, leek het erop dat hij even bezig zou zijn met alles terughalen, daar was de jongen wel heel erg zeker van. Nog steeds was er gezeik. Oke, hij had hier echt genoeg van. De jongen stond op, om stilletjes naar de ander te lopen en hem een klap op zijn kop te geven "Houd je muil." klonk er, ondertussen pisnijdig van hem. De ander zakte in elkaar, nu handen op zijn hoofd en jammerend dat het pijn deed.

Voor de derde keer kwam er een agent af, aan zijn blik te zien was deze niet al te blij met wat er aan de had was. Nathan verwachtte natuurlijk dat er iets tegen de ander werd gezegd, dat hij bijvoorbeeld zijn kop moest houden. Echter was dat totaal niet het geval, dat de jongen wel lichtelijk verbaasde. Hij was namelijk juist degene die werd geroepen. "Malone! Kom naar de deur, je word overgeplaatst." wacht wat? Werd hij naar een andere cel gebracht of overgeplaatst naar een andere gevangenis? Hij hoopte het eerste, het was niet eens zo slecht hier. De groenharige stond op, om richting de deur te lopen. Het jammerende geval schoof vrijwel meteen aan de kant, beter. Het was te horen hoe het een en ander aan sloten werd open gemaakt, waarna de deur open ging. Hij stapte naar buiten toen dat hem werd gezegd, om stevig te worden vastgehouden en naar een andere plek werd gebracht, enkel een andere cel. Hem, niet eens zo slecht. "Je celmaat komt later," hij fronste lichtjes. Wie zou dat dan wel niet zijn? Het werd hem verteld wat hij nu mocht gaan doen, blijkbaar vrije tijd nu. Dat was niet eens zo heel slecht nog, mooi was het zelfs. Er was dus een fitness ruimte? Oh? Dat dit soort luxe zelfs op deze plek was. Ach, hij vond het dus echt totaal niet erg. Zelfs eens goed, kon hij mooi blijven trainen. Nathan werd erheen begeleid, het was er rustig. Op hem na een enkele bewaker of twee. Bij de gewichten pakte hij er twee vanaf de vijftien kilo, om gewoon even te gaan opwarmen. Na een tijdje, wanneer hij het wel weer genoeg vond legde hij de twee dingen neer om daarna naar het gewichtheffen te gaan, hoeveel erop zat, het leek erop dat het in totaal vrij veel was. Als het teveel was, merkte hij dat snel genoeg. Hij deed even zijn shirt uit, want waarom ook niet en het leek er ook niet op dat de bewakers daar wat tegen hadden. Hij ging op die bank liggen, om dat ding op te tillen en daarmee bezig te zijn.

Hij was zich vaag van bewust dat hij werd aangestaard door iemand, maar de jongen lette er gewoon niet op, negeerde het. Tot hem die prikkende blik teveel werd. Het gewicht werd weer op die houder geplaatst welke schoonboen hem was, hierna kwam Nathan overeind en keek in de richting vanwaar hij dacht dat iemand hem aankeek. Hem, niemand. Ach, het zou wel niets zijn. Misschien zat het hem ergens gewoon niet zo lekker, maar ineens had de groenharige geen zin meer om te trainen. Veels te kort, dat wist hij wel maar het zat hem gewoon niet lekker. Het was nog verrassend, hoeveel vrijheid er werd gegeven hier. Omdat hij nu wist waar hij hierna wou zijn, was er niemand om hem te begeleiden. In zijn ooghoeken had hij meerdere camera's gespot, dus daar rekenden ze op? Stel nou voor als iemand dat allemaal afsloot? Ach, weinig dat hij vanaf hier kon gaan doen. Hij ging opstaan van van bankje, trok zijn shirt weer aan om vervolgens richting de uitgang van de zaal te gaan lopen. Hij liep dwars voor iemand langs, een kort déjà vu moment had hij bij het zien van dit persoon. Ach, het zou wel niets zijn. Nathan schudde eventjes zijn hoofd, om daarna maa richting zijn cel te gaan lopen.

Ineens, toen er vanachter wat kabaal klonk deed hij niet eens de moeite om eigenlijk om te kijken om te zien wat er aan de hand was. Echter was het al snel te zien hoe er iemand langs hem werd gesleurd, een bepaalde richting op. Echt diezelfde richting als hij opmoest, ach, hij had vast niet dezelfde cel als hem. Veel zorgen erover maakte hij zich dus niet. Ondertussen was hij bijna bij zijn cel gekomen, het was wel raar, hij was in een gevangenis, waarom was de beveiliging zo laag? Ach, het zou wel niets bijzonders zijn, toch..? Nee, dat hield hij maar voor zich, dat zou wel wat beter zijn. Hij stapte het kleine kamer-ding binnen, om licht verbaast te fronsen bij het zien dat er iemand op een bed zat. Oke, wie was dit? Waarschijnlijk dat die nieuwe celmaat. Echter hield het niet bepaald dat hij het niet kon helpen om dit persoon ergens vaak van te herkennen, alleen van wat.. Dat was de vraag. "En jij bent?" lekker subtiel bezig Nath.

Hm, toch kwam dit persoon hem bekend voor, déjà vu momentje. Ridley, zo stelde de jongen zich voor. Nathan knikte enkel even kort, om daarna op zijn bed te gaan zitten en tegen de harde, witte muur te gaan leunen. Hij keek de jongen schuin vanuit zijn ooghoeken aan toen deze om zijn naam vroeg. "Nathan." was er als enige van hem te horen. Gezellig bezig? Check. Wat nog meer? Hij kon gaan vragen waarom de ander zat, maar nee. Hij had daar even geen zin in. Tenzij het hem werd gevraagd kwam er niets meer van de groenharige zijn kant. Een zuchtje kwam van hem, het had hem ergens heus wel verteld kunnen worden eerder hoe lang hij hier moest blijven. In welk geval zou het echt niet een jaar zijn, maar heek veel langer.. Lekker dan.

Toen Riley opstond, blijkbaar om naar de tas te lopen die hij echt nu pas opmerkte, was het nog vrij normaal. Ook bij het zien van de standaard gevangeniskleding was het niet raar. Echter toen deze zich omdraaide, fronste hij lichtjes. Oke, ieder zijn privacy? Hij zag het probleem er niet in, maar tja, als dat wel had.. Weinig waar hij aan kon gaan doen, hij ging zelfs ook niets doen als hij dat wel kon gaan doen. Want tja, waarom zou hij als hij de ander niet eens kom? En zelfs als hij hem kon, hij zou nog geen enkel ding doen. Hij was nu gewoon zo, niets dat hij eraan ging veranderen voor een of andere gast, iemand waarvan hij alleen bij naam kon.