The great escape +Riddle

Het was apart om te zien hoe de roodharige jongen verband had, waarschijnlijk een verwonding of dergelijk. "Waarom heb je dat eigenlijk?" vragen kon geen kwaad, nietwaar? En al was dat het wel, als Nathan het niet had geprobeerd zou hij het nooit weten. Hij keek echter niet meer naar Ridley, de ander blijven aankijken als deze aan het omkleden was.. Dat was gewoon raar. Niet dat hij de normaalste was, maar toch. Als de ander nog een laatste beetje privacy ofzo wou, kon hij dat wel min of meer geven. Voor zover dat hier, in een cel zoals deze kon.

Lag het n ou aan hem, of verschilde de toon wat in de stem van de roodharige toen deze weer sprak? Het liet hem lichtjes fronsen, maar hij schudde al snel zijn hoofd. Alsof hij een gedachte uit zijn hoofd wou krijgen, hm, het lag vast gewoon aan hem. Een wond was het dus, dat kende hij wel ja. Net toen hij wou gaan vragen hoe Ridley daaraan kwam werd er al antwoord op zijn onuitgesproken vraag gegeven. Aangevallen. De groenharige bekeek de ander rustig, vrij dun postuur, hij vroeg zich af hoe zo iemand hierin kwam. Bij sommige mensen zo vreselijk duidelijk te zien, alsof ze er bijna trots op waren dat ze er zo uitzagen. De groenharige had geen idee of hij er op die manier ook zo uitzag, het maakte hem eigenlijk weinig uit. Hij zou de vraag nog wel in zijn gedachten houden, dat Nathan het ooit wel ging stellen. Het was misschien wel goed om de ande te gaan kennen, wie weet hoe lang hij nog hierin zat namelijk. Als hij hier te lang bleef zitten, hij zou er misschien gek van gaan worden.

Toen er ineens een een of ander alarm klonk fronste hij lichtjes, tot er een stem klonk uit de luidsprekers dat de gevangenen in dit celblok naar buiten moesten gaan. Het was te zien hoe er een bewaker langskwam om de deur handmatig te openen, blijkbaar was Ridley hem al voor. Nathan zelf deed er gewoon rustig over om te gaan, waarom zou hij gaan haasten? De er waren al het een en ander aan andere gevangenen aan het rondlopen erheen, dat werd maar met de anderen meelopen. Er ging een soort van hek open, waarna alles meteen naar buiten stroomde. Frisse lucht, hij had dat nooit verwacht dat hij dat hier ooit ging krijgen. Blijkbaar wel, gelukkig maar ook. Wat hij ook had fout gedaan, Arceus mocht het weten. Want zodra hij net enkele tellen op de open plek was kreeg hij al toegeschreeuwd dat hij moest opletten door een van die mensen, hij trok zich er echt helemaal niet van aan, iets dat de ander enkel nog meer leek te irriteren. Goed bezig Nath, net een halve dag in de gevangenis en nu al in een gevecht komen, kijk, dit liet het dus nu zien dat hij niet op dit soort plekken lang moest geen blijken. Er werd hem zowaar een klap tegen zijn wang gevangen, eigenlijk niet zowaar, dat gebeurde gewoon. Zonder echt te kijken wie het was sloeg hij terug. De man die hij sloeg, was nogal fors, nogal een vetzak en zo kon hij wel even doorgaan. Meteen vormden de andere gevangenen een cirkel om de twee, roepend dat ze moesten vechten. Het was duidelijk te horen dat ze aan de kant van de andere stonden, het zou ze dan maar eens gaan verbazen zeg. Het was wel raar gevoel om volledig op zijn handen te vertrouwen in een gevecht, normaal had hij wel het een en ander aan wapens die hem hielpen. Ach, nu moesten ze het dan daar maar mee gaan doen he.