Escape Route [+Kenneth Brine]

En uh.. ok.. hallo? De Woobat van Vera vloog ineens een rondje om hem heen en begon vrolijke geluidjes te maken. Kenneth knipperde er even van. Hij vond het enorm vervelend om uit zijn concentratie gehaald te worden. Maar vrij snel daarna ging ze Ek al beziebelen. Ek kon aanvoelen dat hij te maken had met een andere Psychic type. Hij nam eens de kans om te communiceren. Hij had dit nog wel eens met Molly kunnen doen. Maar zij was hem te emotioneel, dus dat deed hij maar niet. "Hallo." Zei hij simpelweg.

Er gebeurde iets dat Kenneth niet had voorspeld. Achteraf gezien had hij het kunnen weten. Hij had er gewoon niet van uit moeten gaan dat Vera de jongens de silent treatment had gegeven. En zelfs nu maakte hij een fout. Hij ging er van uit dat Vera doof was en daarom met gebarentaal sprak. Maar als hij niet zo afgeleid was geweest had hij gezien dat Vera niet de hele tijd de mogelijkheid had gehad om gebruik te maken van liplezen. Ze had namelijk haar hoofd daarstraks een paar keer van de jongens weg gedraaid. Het enige waar hij nu aan dacht was of hij wel iets wist van gebarentaal. En op dit moment bleef dat bij dingen zoals hallo en dag. Maar hij wist wel dat hij het ooit helemaal uit zijn hoofd had geleerd. Maar hij had het ver weg in zijn geheugen gestopt omdat hij het bijna nooit nodig had gehad.

Kenneth hief zijn vinger. "Wacht even." Zei hij proberende zijn lippen zo duidelijk mogelijk te laten bewegen. Zodat Vera minder moeite zou hebben met liplezen. Althans, dat dacht hij. Hij nam zijn laptop uit zijn tas. Daarna een kabeltje met aan beide kanten USB poorten. En uiteindelijk een soort kommetje. In dit kommetje zat een USB ingang. Hij verbond de laptop via de kabel met het kommetje. Hij liep even naar een dichtbijzijnd bankje zodat hij zijn spullen kon neerzetten. Vervolgens opende hij een programmaatje en tikte hij wat gegevens in. Hij had namelijk een beetje zitten klooien ooit met de PC die hij had gevonden bij een verlaten Pokemon Centre. De technologie in de PC die werd gebruikt om Pokemon te verzenden van en naar boxen had hij geripped en daar een eigen versie van gemaakt. Hij had een database aan geuren. Hij drukte op enter en er verscheen een klein reageerbuisjem, met een kurkje erop en een vloeistof erin, in het kommetje.

Ek liet zijn analyserende blik over de Woobat gaan. Hij concludeerde aan de vleugels dat het ook deels een Flying type moest zijn. Verder leek de manier van bewegen te duiden op vrolijkheid, enthousiasme, energie teveel, of een combinatie van de voorgenoemden. "Mij noemen ze Ek. Vertel me over jezelf." Was dit uit interesse? Nee. Je kon het best vergelijken met een machine dat simpelweg informatie verzamelde en verwerkte. Deze vraag was gewoon een makkelijke manier om aan die informatie te komen.

Kenneth had niet zo snel oog voor non verbale communicatie. Net zoals ieder mens kon hij het opvangen. Maar hij gebruikte het tweede systeem van zijn hersenen te vaak om het echt waarde te geven. Hij voerde liever zijn handelingen uit om zijn doel te bereiken. Daarom negeerde hij de gebaren van zijn nichtje ook. Hij kon er nu toch niks mee, want hij begreep het niet. Maar dat zou niet meer lang duren. Kenneth nam het reageerbuisje in zijn handen en hield het even onder zijn neus vast. Hij inhaleerde het niet, dat zou nadelig kunnen worden op de lange termijn. Zelfs met een simpele geur als Lavendel. Zijn pupillen werden klein, groot en toen weer normaal. Hij had de techniek van geuren gebruikt om herinneringen terug te halen. Hij had een hele database aan geuren, die hij gekoppeld had aan kennis van bepaalde dingen zoals gebarentaal. De sterke geur van lavendel liet hem de hele taal herinneren. Hij stopte de kurk weer op de reageerbuis, legde het in het kommetje en drukte op enter. Het werd teruggestuurd. Hierna gebaarde hij. "Zou je alles van daarnet kunnen herhalen?" Het was een nette vraag.. toch? Of had hij haar al gekwetst of beledigd?

Ek hoorde alle informatie die Mabel uitdacht aan. Een andere regio. Ok, dat wist hij nog niet. En avonturen. Aha, het onbekende induiken. En toen nog eens iets over eten. Achja, je weet maar nooit wanneer het van pas komt ey. Dus Ek zei: "Bedankt." Nee eigenlijk wist hij gewoon niks over gesprekken. Hij had niet eens door dat hij er een aan het voeren was.

Hij kreeg een oogrol. Weird. Om de een of andere reden wilde ze niks herhalen. Maar waarom had ze dat dan allemaal gezegd, als ze vervolgens niet wilde dat hij wist wat ze had gezegd? Dit was een vraag die Kenneth niet kon beantwoorden. En waarschijnlijk kwam deze onwetendheid hem nog duur te staan in zijn verdere leven. Vervolgens eiste ze uitleg over zijn acties. Was dat dan niet logisch? Dat wist iedereen toch. Maar goed, sommigen mensen kende de basiskennis nu eenmaal niet. Bij begon met gebaren. "Geur verfrist geheugen. Ik heb geroken aan mijn kennis over gebarentaal." Laat hem! Hij was pas net weer begonnen met gebaren! Natuurlijk klonk het nog even vreemd.

Ek keek vervolgens voor zich uit. Het had geen enkel logisch nut om nu iets speciaals te gaan doen. Energie zou verloren worden en het gevaar was geweken. Daarnaast had hij zijn trainer nog altijd om op te letten. En toen werd zijn aandacht weer gepakt. Wacht. Mevrouw Mabel ging verder met vragen stellen? Werkte dat zo? Hij had nooit echt heel erg opgelet wanneer Kenneth een gesprek had, dus hij wist het niet zo goed. En om heel eerlijk te zijn zou Kenneth ook niet de beste leermeester zijn. Om het maar zo even te zeggen. Maar Ek besloot uiteindelijk dan toch maar om antwoord te geven. "Mijn favoriet is Gamma radiatie." En dat was jammer ook, want die was gevaarlijk voor mensen, dus hij kreeg letterlijk nooit de kans om het te eten. Hij had het ooit één keertje eens gehad. Maar dat is een ander verhaal. Kalmpjes ging hij verder. "Ik was gefokt door een breeder in Hoenn. Zelfs daar ben ik zeldzaam. Vanwege mijn zeldzaamheid ben ik doorverkocht en heb.." Hij pauzeerde even om de informatie op te halen. "..zeventien eigenaren gehad voordat Kenneth me nam." Een van die eigenaren werkte in een kerncentrale. Dat was ook die ene keer dat hij Gamma radiatie had kunnen proeven. Maar goed, hij snapte dus niet dat hij verder moest gaan met het gesprek. Dus dat deed hij ook niet.

Ze vertelde hem in gebarentaal dat ze hem 'prima kon verstaan als hij gewoon zou spreken', Maar Kenneth was nog steeds een beetje bezig met zijn kennis terug te krijgen en interpreteerde het als 'Je kunt prima spreken'. Daar bedoelde ze vast mee dat hij goed gebarentaal kon uitoefenen. "Bedankt." Gebaarde hij naar haar. "Het belang van deze vaardigheid is me opgevallen toen ik getuigen moest ondervragen die aanwezig waren bij een ontvoering die plaatsvond bij een cabaretvoorstelling voor doven en slechthorenden." Schijnbaar kon hij alweer foutloos gebaren.

Ek was het soort pokemon dat los stond van de subjectieve waardes die mens en pokemon kon geven aan feiten. In zijn eigen ogen had hij simpelweg antwoord gegeven op de vragen van Mabel. Dat het nog wel eens zo zou kunnen zijn dat zij het allemaal zielig voor hem vond kwam niet in hem op. Hij zag het niet eens zelf zo. "Dat smaakt naar Gamma Radiatie." Antwoordde hij. Het leek hem een beetje overbodig om dat uit te leggen. Het leek hem namelijk vrij logisch. Kip gaat ook niet ineens naar vis smaken bijvoorbeeld. Maar hey, in de kern was Ek geen slecht persoon, dus waarom zou hij geen antwoord geven? Maar goed, het viel hem op dat Mabel nogal onder de indruk was van de kwantiteit aan vorige eigenaren. Daar had hij nooit bij stilgestaan. Meestal nam hij een situatie zoals die was. Op een bepaald moment had hij een bepaalde eigenaar, en dat was dan leven. Wat.. uh.. was daar speciaal aan? Achja, kon die net zo goed vragen. "Waarom vind je dat veel?"

Er werd een pijnlijke truthbomb gedropped. Kenneth was bevroren. Wat? Hoe had hij zich zó kunnen laten gaan? Nee serieus.. hoe? Waarom was hem dat niet opgevallen? Hij moest het weten. Dat was de enige manier om hier een les uit te leren. Zodat hij het in de toekomst niet meer fout zou kunnen doen. Razendsnel ging zijn hoofd door alle data. Ofja, het was niet zo snel als een Alakazam. Maar in ieder geval wel zo snel als dat een jongen van vijftien jaar oud met een IQ van honderdtachtig kan. En hij kwam dan uiteindelijk tot de conclusie dat hij te maken had gehad met een bias. Check. Onthouden die. Daarnaast had hij nieuwe informatie genegeerd. Precies de informatie waar Vera hem op wees. Hij liet zichzelf even weten dat feiten ook kunnen fluxueren. Een feit hoeft niet altijd een feit te blijven door de tijd heen. Maar goed, hij wist wanneer hij fout zat. En dat kon hij dan ook toegeven. "Dan heb ik me vergist." Zei hij hardop zonder gebaren. "Dus hallo." Jep, onze Kenneth was weer eens lekker letterlijk. Zijn vader zei hem om Vera gedag te zeggen. Dus dat deed hij dan ook precies.

Knipperen: het frequente aan- en ontspannen van oogleden. Het houdt ogen vochtig en kan stof uit de ogen halen. Maar in dit geval, en ook veel logischer, uitte het verbazing. Wat jammer nou dat Ek dit niet had kunnen zien of voelen, dit had haar reactie veel logischer gemaakt. Ek stoorde zich aan het incoherente gedrag van Mabel. Eerst wilde ze alles weten en was heel enthousiast, en op het andere moment liet ze maar één enkel woord van zichzelf horen. Er was iets anders. Wat was er aan de hand? Aha, wat ze daarna zei maakte het duidelijk. Zijn verhaal maakte haar simpelweg bang om ook meerdere eigenaren te gaan hebben. "Dit was interessant." Holy moly, lekker out of context. Goed gedaan Ek.. jemig wat een deus af en toe..

Kenneth knikte toen ze hem bedankte. Het was eigenlijk niet nodig. Hij had iets dergelijks al langer willen proberen. Dat was in ieder geval wat hij zichzelf voorhield. Dat hij gewoon graag mensen hielp was iets dat hij eigenlijk niet van zichzelf wilde accepteren. Zulke dingen zouden het denkproces kunnen aantasten en dat was nou net iets dat hij niet graag wilde. Vervolgens volgde hij haar blik. Rustig liet hij de klep van de laptop zakken en stopte weer alles in zijn rugzak. "Er is vast iets dat je aan het doen bent hier." Anders had zijn vader niet aangedrongen om naar haar toe te gaan. Er was een plan, of er was iets dat ging gebeuren, en Kenneth wilde weten wat het was. Misschien dat hij via deze manier meer te weten kon komen.

Ding ding. Beep beep. Ok, meteen een antwoord. Deze pokemon die zo snel kon denken als vier supercomputers tesamen was niet opgewassen tegen het snelle reactievermogen van de Woobat. Vooral als het om praten ging schijnbaar. Ze was zelfs zo snel dat ze er meteen nog een vraagje overheen gooide. En Ek besloot op de tweede vraag te antwoorden. Vaak was het zo dat de tweede vraag die iemand stelde het belangrijkst was. Jep, dit keer ging Ek gewoon mee met de flow. Het idee van surferdude Metagross was eigenlijk best grappig. "Schoenen vind ik interessant." Ja, meneer letterlijk gaf letterlijk antwoord. Ze had immers niet gevraagd of hij wilde uitleggen waarom hij dingen interessant vond. Achja, dat ging ze vast alsnog doen, dus geen vrees.

Ok, en daar had je het. De reden waarom hij van zijn vader naar Vera moest. Maar.. waarom wilde zijn vader dat Vera de badges zou gaan proberen te verzamelen? Was dit promotie voor liefdadigheid. Of mentorschap? ... Kenneth was een pientere jongen, maar geen mens was zo slim als zijn vader. Soms leek het zelfs onmenselijk. Maar Kenneth kon dus niet bedenken wat zijn vader wilde. Hij besloot dan ook maar gewoon mee te doen, totdat hij zijn eigen antwoorden kon gaan bedenken. Hij ging zich voor de verandering eens als de ideale zoon gedragen. "Dan gaan we nu naar Norman. Er zijn zitplaatsen in de Gym, en we mogen vast meekijken." Zei Kenneth. Als hij wilde dat hij zijn antwoorden kreeg moest hij Vera zo snel mogelijk bij de actie krijgen. En dit was hoe hij het wilde doen.

Ja dit was toch echt een kletskaus. Dat die Woobat geen hoofdpijn kreeg van al dat denken.. Nee grapje, dit was geen probleem voor Ek. Er was wel heel erg veel ruis voor nodig om hem van slag te krijgen hoor. "Ik vraag me hetzelfde af." Want Ek hield er van om to the point te zijn. In principe gaf hij antwoord op haar eerste vraag en gaf hij reactie op de andere opmerkingen. Dus dat had hij maar weer eens even goed gedaan. Zelf had hij namelijk geen voeten. Daarnaast waren mensen de enige wezens die schoenen droegen, maar niet de enige waren die voeten hadden. Intrigerend.

Ze had er geen tijd voor. Van.. ALLES.. dat je niet moet doen bij Kenneth.. stond dat dus op nummer drie! Ze wilde dingen doen maar had geen tijd om dingen te doen. Want psh, muk logica enzo. Dit ging nog heel zwaar worden, voorspelde Kenneth. "Waar heb je wel tijd voor?" Echt jonguh, hij kon niks anders zeggen om haar beter te leren begrijpen. Was dat omdat ze een meisje was? Soms snapte hij zelf Nala ook niet, maar die was nooit zo mysterieus als die wat voor hem stond.