Escape Route [+Kenneth Brine]

Hij vroeg zich hetzelfde af. Oh. Oh! Hey, dat betekende dat ze een maatje had! Misschien konden ze het mysterie samen ontrafelen? Mabel had geen idee hoe, maar meneer Ek was heel slim, dus misschien had hij een idee. “Denk je dat we er ooit achter gaan komen?” vroeg ze daarom aan hem, proberend hem aan te sporen om zijn brein te gebruiken. Het zou haar erg gelukkig maken als ze dat namelijk van haar bucketlist kon strepen… Zelfs al had ze die niet echt. Ze wist niet eens wat een bucketlist was.

Haar neefje vroeg waar ze wel tijd voor had. Vera wilde daar meteen antwoord op geven, maar ze weerhield zichzelf hiervan. Ze wilde niet zomaar iets ‘eruit gooien’ zonder er echt bij stil te staan wat ze precies aan hem prijsgaf. Kenneth hoefde niet alles van haar leven te weten. “De badges. Gymgevechten. Ik moet ze zo snel mogelijk hebben,” deelde ze aan hem mee. Waarom dat was, gebaarde ze niet. Als hij echt zo slim was, kon hij dat misschien zelf wel uitvogelen… Of zijn ouders hadden het hem al laten weten, maar dat betwijfelde ze.

De getallen die meneer Ek opnoemden waren lang en dat betekende dat de kans superklein was. Mabel knipperde verbaasd met haar ogen – wat door de vacht ervoor niet te zien was – en viel even stil. Ja, Ek had het hem geflikt. Hij had de Woobat stil gekregen. Maar niet voor lang. Haar gebruikelijke enthousiasme keerde al snel weer terug. “De kans is er nog wel!” reageerde Mabel opgetogen. “Oooh jongens!” Ze fladderde vrolijk een rondje om haar eigen as. Wat een pokémon wel niet allemaal blij kon krijgen, zeg.

Vera was ondertussen met een ander gesprek bezig. Kenneth’s antwoord was niet helemaal wat ze voor ogen had toen ze de reactie gaf. Hij wilde wát? De blondine kreeg een bezorgd fronsje op haar voorhoofd en hief haar hand in een poging zijn aandacht te trekken, maar het was al te laat. Kenneth had zijn nieuwe doel al gekozen. Op dit soort momenten vervloekte Vera haar eigen situatie. Als ze nou eens had kunnen roepen… Mabel kwam haar kant op gefladderd zodra de jongen met zijn pokémon begon te lopen. “Ik had nooit op reis moeten gaan…” opperde Vera in gedachten tegen haar Woobat. Ze zuchtte diep. “Kom mee, voordat hij zichzelf nog de dood in jaagt.” Met alle capriolen die Kenneth op z’n naam had staan zou het haar in ieder geval niet verbazen. Gehaast ging ze achter haar neefje aan.

Alsof het nieuws van de zwarte markt al niet erg genoeg was, vertelde Kenneth haar ook nog doodleuk dat ze er niet met geld kon betalen. De grote geldbedragen die bij een zwarte markt-achtig iets kwam kijken had ze niet eens, laat staan wat er anders gevraagd kon worden. Vera trok toch wel een beetje wit weg nu. Waarom wist Kenneth dit allemaal? Kwam hij vaker bij de zwarte markt terecht? Ze wilde het niet eens weten. Dat haar bloedeigen neefje daar zaken deed… Daar wilde ze niet echt bij stilstaan. Mabel merkte het ongemak van Vera op en fronste lichtjes. ‘Wat is er?’ vroeg de pokémon aan haar trainer. “Ik wil daar helemaal niet heen. Ik wil niet met hem omgaan. Hij doet raar en eng,” reageerde de blondine paniekerig. Mabel gaf geen antwoord. Ze was waarschijnlijk aan het nadenken hoe ze Vera kon helpen, maar de stilte zei het meisje al genoeg. Ze moest het zelf oplossen. En snel.

Vera ging abrupt voor Kenneth staan en hield haar handen op om aan te geven dat hij moest stoppen. Daarna gebaarde ze naar hem dat ze helemaal niet daarheen konden gaan. Een rede waarom kon ze zo snel niet bedenken. Of toch wel? “Zo komt het niet geloofwaardig over! Ik kan toch niet zomaar alle badges hebben?” Waarvoor het geloofwaardig moest zijn? Vera zou Vera niet zijn als ze dat nog steeds niet los wilde laten. “En waar betaal ik dan überhaupt mee? Ik ben veertien!” Het uitroepteken in de met handen gevormde zin kwam vast wel over door hoe wild ze aan het gebaren was.

Ze na een jaar laten zien? Vera knipperde met haar ogen. Oké. Dat was een goed punt. De blondine keek met een frons naar de grond. Het was eigenlijk best simpel. Ze hoefde er bijna niets voor te doen – minder dan wanneer ze het voor het echt zou doen. Waarom voelde het dan verkeerd? Omdat het nog steeds niet heel geloofwaardig zou zijn als ze het niet voor het echt deed? Ze zou wel moeten trainen en Vera had geen flauw idee hoe je dat deed. Het niveau van haar team zou nooit op één lijn liggen met de gymleaders. Arceus, waar was ze aan begonnen?

Kenneth vertelde haar toen dat het betalen met een gevecht werd gedaan. In eerste instantie luchtte het Vera op, maar toen ze zich besefte dat ze niks van gevechten afwist, kreeg ze het toch weer een beetje benauwd. “Ik?” gebaarde ze. “Met mijn Woobat?” Ze gebaarde nu naar Mabel. No offense, maar die kon nog bijna niks. Als ze moest vechten tegen de marktlieden daar, dan had ze jaren training nodig. Meer dan bij een gymleader, waarschijnlijk. Een beetje sceptisch keek ze haar neef aan.

Ek zou helpen. Wie was Ek? Ze wierp een blik op de Metagross. Ja, die was vast wel sterk genoeg, maar betekende dat niet dat ze vals gingen spelen? Vera was niet zo rechtvaardig dat ze daar problemen mee had, maar ze was wel slim genoeg om in te zien dat hen dat misschien in de penarie kon brengen. “Is dat niet gevaarlijk?” vroeg ze dan ook aan Kenneth. Alsof hij daar veel ervaring mee had. Vera wilde eigenlijk niet weten of dat echt zo was en wat haar neefje daar allemaal deed. Wacht, waarom ging zij er verder op in? Ze wilde toch niet? De blondine ging er voor het gemak maar vanuit dat ze nieuwsgierig was. Ze was een puber. Een ietwat rebelse. Wellicht niet zo rebels als de gemiddelde puber, aangezien ze van zichzelf dacht wel goede normen en waarden te hebben, maar dat lag schijnbaar dus toch anders. Vera wierp kort een blik op haar Woobat. “Wat vind jij?” vroeg ze in gedachten aan de pokémon. Mabel fladderde, zoals altijd, vrolijk verder. “Ik wil dat wel eens zien!” Duidelijk.

Vera fronste verward toen haar neefje een reactie gaf. Euh… Wat had de bus hiermee te maken? Die pakte ze ook veel liever niet, maar dat had ook z’n andere redenen. Zijn volgende voorstel beviel haar dan ietsje beter, al bleef de jonge blondine nog steeds op haar hoede. Toch besloot ze er uiteindelijk mee in zee te gaan. Na een korte stilte gaf ze toe dat het oké was en volgde ze haar neefje naar de zwarte markt. Vera had geen flauw idee wat ze moest gaan verwachten, maar ze voelde er vrij weinig voor om Kenneth nog meer vragen te stellen. Ze vond hem maar een rare snuiter. Waarom haar moeder per se had gewild dat ze met hem mee zou reizen was haar een raadsel, want zo veilig voelde ze zich op het moment niet echt.

Dat bracht haar bij iets anders. Wat wist Kenneth eigenlijk van haar? Was hem al verteld waarom Vera in Hoenn was? Ze wierp vluchtig een blik op haar neefje. Hij behandelde haar niet heel… Anders dan ze van hem gewend was, of wel? Zo vaak hadden ze niet echt met elkaar gepraat, meende ze zich te herinneren. Het was haar dus nog steeds niet helemaal duidelijk hoeveel Kenneth van de situatie afwist. Misschien moest ze het hem vragen? Vera hief haar handen om weer te gebaren, maar het besef dat ze dan waarschijnlijk meer moest uitleggen dan ze wilde hield haar tegen. Ze liet haar handen weer zakken.

Kenneth had al drie badges?! Wacht, hoe lang was hij dan op reis? Haar neefje voegde er alleen maar aan toe dat het er meer hadden kunnen zijn, was het niet voor de afleiding die hij onderweg had. Zoals… De zwarte markt? Vera was nog steeds heel sceptisch over hem. In haar ogen was en bleef Kenneth een rare snuiter. “Hoe lang heb je erover gedaan?” besloot ze te vragen. Het kon haar helpen inschatten met hoeveel tijd ze ertussen moest laten, want een jaar had ze waarschijnlijk niet. Ze kon ze om de beurt laten zien, maar dan moest ze het wel geloofwaardig over laten komen, natuurlijk. “Ik wist eigenlijk niet dat jij ook de gyms afging.” Ze had het ergens moeten weten, want dat was wat de meeste trainers leken te doen. Het leek alleen niet Kenneths voornaamste doel te zijn, als ze het goed had begrepen.

Een jaar?! Zoveel tijd kon ze echt niet daaraan verbruiken. Zelfs niet voor vijf of zes badges. Vera’s ogen werden even groot toen ze zich besefte dat ze ergens halsoverkop in was gesprongen. Haar moeder zou het echt geen jaar lang uit kunnen houden zonder resultaat te zien. Ze was een sporter, ze was gewend om resultaten te krijgen. Vera zag nu in ieder geval geen andere optie dan de zwarte markt. Om de één of andere rede bracht het haar enorme discomfort om dat te weten. Alsof ze al had gefaald zonder iets te kunnen doen. De blondine stopte haar gebalde handen in de zakken van haar jasje en ze keek voor enkele momenten afwezig voor zich uit. Mabel merkte op dat er iets niet klopte, maar begreep niet helemaal wat er aan de hand was. Ze keek even naar Kenneth en besloot het aan hem te vragen. “Meneer Kenneth, toch?” vroeg ze eerst. Zonder op antwoord te wachten ging ze verder. “Misschien moeten we het niet meer over badges hebben. Oeh! Wanneer zijn we bij de zwarte markt?”