Escape Route [+Kenneth Brine]

Er werd een sleutel in de voordeur gestoken en omgedraaid. Een grote harige man betrad de gang, met in zijn hand.. een zwartgeklede jongen met een zak over zijn hoofd. Die had hij bij zijn kraag vast. De jongen hing er maar een beetje levenloos bij. Wat de man vervolgens aantrof was een klein meisje dat aan het snikken was in de gang. Hij moest snel denken. "Mijn hemel. Lief meisje, waarom ben je zo verdrietig?" Zijn stem klonk verrassend fijn en lief. "Kan ik je misschien helpen?" Schijnbaar vergat de man zijn intimiderende gelaat, en het feit dat hij letterlijk iemand aan het meedragen was. Met een zak over zijn hoofd! En de gummiknuppel aan zijn broekzak.. nja.. Wellicht was dit niet de meest slimme van alle mensen die vrijwillig dit huis betraden.

Eerst schrok de meneer een beetje van de stem in zijn hoofd. Het kostte hem dan ook enkele seconden om door te krijgen dat hier een Psychic Type Pokémon aanwezig was. "Graag zelfs mevrouw." Maakte hij met een klein nekbuiginkje. Hij legde de jongen met de zak over zijn hoofd even op zijn zij op de grond en vouwde zijn handen in elkaar. Even heel recht gaan staan, zoals hij dat bij het koor had geleerd. "Who oO ooOoo. Who oO ooOoo. Vengaboys are back in town!" Juist.. Vengaboys boom, boom, boom, boom. Misschien iets van zijn tijd dan. Hij verloor zichzelf in ieder geval een beetje in de tekst. Kenneth.. hoorde ondertussen de wereld als een ruis. Alles ging zowel snel als langzaam. De geluiden waren herkenbaar en onduidelijk. Maar echt iets voelen, gebeurde niet. Bewusteloos zijn zuigt.

De man werd uit zijn zangfocus gehaald toen hem wat werd doorgestuurd in zijn hoofd. Oh! Het meisje was okay! En ze heet Vera! Onbewust hield hij zijn vrije hand een beetje omhoog als overwinning. Dat had hij goed gedaan! Kenneth was nog niet geheel bij bewustzijn. Maar de pijn op zijn achterhoofd begon hij nu wel dof te voelen. Alsof er een filter van zeventien kussens tussen de pijn en zijn brein zat.

“Voel je je weer wat beter lief meisje?” Voor het gemak gooide hij Kenneth even over zijn schouder. Hij begon een lamme arm te krijgen. Zijn goedbedoelde glimlach onthulde dat hij niet meer al zijn tanden over had. En dat was hem waarschijnlijk niet gebeurd door zijn wekelijkse boekenclub dinsdag om half negen.

Nou dat knikje van Vera luchtte op. “Gelukkig.” Zei de man. Vervolgens volgde hij haar blik naar de persoon op zijn schouder. Ohja. Hij stak zijn hand uitnodigend naar haar uit. “Kom maar met mij mee. Dan krijg je even wat water om te kalmeren.” Hij leek haar oprecht water te willen geven. Kenneth begon weer een beetje mee te krijgen wat er allemaal verteld werd. Kalmeren? Kenneth vond het maar pijnlijk hoe de schouder in zijn maag stak. Maar de kracht in zijn armen lag nog wat te ver weg om er gebruik van te kunnen maken.

De man knikte in de richting van een deur die daar in de gang geplaatst was. Een deur die in de meeste huizen naar een woonkamer zou leiden. Kenneth besloot voor nu om zich nog maar even gedeisd te houden. Op dit moment was het fijn geweest als hij tegen Mabel had kunnen spreken. Maar dat ging helaas niet. Maar er was een hoop dat ze misschien tegen hem zou spreken. Maar Kenneth zet niet in op hoop. Kenneth zet in op plannen. Eens zien. Hij wist dat als zijn kracht in zijn armen terug zou komen hij naar Vera zou kunnen seinen. Maar de vraag was of dat nodig was. Misschien vroeg de situatie wel om iets anders. Kenneth moest simpelweg wachten op hoe dit alles zich uitspeelde. Rekening ermee houdend dat ze in groot gevaar waren. Het werd tijd om zijn Pokéballs eens aan zijn riem vast te maken. En niet in zijn rugzak te houden. Dat zou dit soort situaties veel makkelijker maken.