Lost boy

Wat voor hem eerst een normale wandeling zou zijn geweest was uitgelopen in een zoektocht naar de terugweg. Shinya vond het heel leuk om irritant te zijn vandaag waardoor de blonde jongen niet goed wist waar ze heen gingen. Hij had ook niks gezegd aan Bryan, dus dit was zeker geweldig. Hij weigerde zo'n stok te gebruiken. Hij had Shinya dus hij was goed dank je.... Hij zuchtte even luid en voelde de hond weer trekken waardoor de blinde jongen in beweging kwam en achter de fire type aanslofte. Hij bleef tenminste op het pad dus dat was wel fijn... Ja hij voelde wel als ze in gras gingen stappen en hij besefte dan wel al te goed wat ie moest doen. Boos worden natuurlijk. De blonde jongen keek even schuin weg, nja... zijn ogen draaiden die kant op maar zien kon hij niet door de helderblauwe ogen. Niet meer. Door beschadiging aan de zenuwen en delen in de hersenen was hij blind geworden. Nu moest hij er gewoon mee leren leven aangezien ze er niks aan konden doen. En hoe lang had hij wel niet gezegd dat het een leugen was? Zeker maanden... Arceus.. Hij zei het nog steeds. Lyan zuchtte even luid en draaide zijn hoofd wat. "Shinya... waar zijn we? Dit klinkt niet als huis..." Hij hield van de GRowlithe... maar Arceus why.

-Open

Toen er muziek klonk begon de Growlithe helemaal door te slaan. En hij sleurde hem mee, blafend en hijgend. De Pokémon sprong op de persoon die deze muziek maakte en begon hem onder te likken... Dat voelde Lyan aan. "Yo," zei hij enkel terwijl hij voor zich uit bleef staren, het was duidelijk dat hij geen idee had waar de gast was aangezien hij de leiband van zijn doggy had los gelaten... Hij zuchtte en ging ook maar zitten, wetende dat de ander ook zat want anders zat Shiyna hem nu niet onder te likken. "Duw hem maar weg ofzo, hij luisterde toch amper naar stem commando's... Als hij geen zin heeft," zuchtte de jongen even terwijl zijn ogen naar de grond gericht waren. Well yeah hij kon nergens anders heen want zijn begeleider zat iemand onder te likken.. Ugh...

De ander, wat schijnbaar een gast was te horen aan zijn stem, was duidelijk erg blij met wat hij noemde... De 'affectie' van zijn hond... Ugh. Hij zuchtte even en knipperde enkel een keer. Hij had de hond schijnbaar weg geduwd want deze leek even zachtjes te piepen, maar uiteindelijk gaf het toe. De ander zei daarbij ook dat het nu even niet moest... Okay dan. Hij slikte even en na een tijdje hoorde hij wat gevolgd door de woorden 'Je hebt goede ogen'. Hij keek meteen een beetje van slag op... Maar ontspande zich toen. "Meen je het?" Arceus... Hij wist zelf dat hij zo blind als wat was... Maar misschien was de ander serieus bezig... Of sarcastisch. "Want je hoeft echt niet als een bitch sarcastisch tegen me te doen!" schreeuwde hij plots van slag waarna hij zijn benen optrok en zijn hoofd wegdraaide... Geen idee naar waar hij het draaide... Ugh great.

Dit kon hij niet uitstaan. Als mensen sarcastisch tegen hem begonnen te doen enkel en alleen omdat hij niet langer dingen kon die zij konden.. Hij snoof dan ook even afkeurend. Het kon hem niks schelen. Wat kon de ander nu juist op het idee gebracht hebben om te zeggen dat hij goede ogen had? Hij staarde gewoon naar ergens en wist zelf niet waar dat was... Zelfs nu deed hij dat. Dus er was echt geen enkele reden voor de ander om het op een vriendelijke manier te zeggen. Er kwam echt een redelijke bezorgde vraag terug...Dat hij blijkbaar niet sarcastisch was... Huh? Verbaasd keek Lyan even op terwijl zijn ogen van links naar rechts flitsten. Wat nou? Een sleutel? Hij staarde ergens heen, geen idee waar naartoe. "Ik zag niks," zei hij even met een zucht. "Het moet toeval zijn," zei hij even kalm. Het was een raar gevoel die in hem opwelde, opluchting en ergens ook een soort gevoel die hij plaatste als... Tja... Afkeer... Sigh.

Hij had werkelijk geen idee wat de ander deed, maar zo te voelen aan wat Shinya deed was hij aan het bewegen, vast gaan zitten zoals hij aan het doen was. Dan wilde de vuurhond altij de andere persoon zo vrolijk mogelijk begroeten. Gek beest dat het was. Hij zuchtte even en staarde weer ergens naartoe, hopelijk kwam deze gozer weer niet met nog sarcastische opmerkingen. Ugh. "Ik wilde je niet boos maken." zei hij enkel waarna hij harmonica begon te spelen... Wat.. Hij had het gemeend? Hm. Waarom... "Je speelt de mondharmonica, dat vind ik wel speciaal," zei hij plots. "Ik bedoel, het is best bekend maar je ziet het niet vaak mensen spelen," zei hij kalmpjes. Shinya begon ondertussen alweer wild te doen, duidelijk gek zijnde van de muziek die de ander maakte.

De ander reageerde niet. Had hij hem niet gehoord? Moest hij zijn vraag opnieuw stellen en misschien een steen gooien om de aandacht te krijgen? Aangezien dat best zou helpen... Mocht de ander echt niet reageren weet je wel. Maar toen hij al snel zijn liedje afmaakte knipperde Lyan even kort waarna hij opkeek en even rondkeek. Wat was er gebeurd? Iets aan de hand? "Ja klopt. Dankje." Oh hij wilde dus zo doen. "Ik ben Jean-Pierre trouwens." Hm. "Lyan," zei hij een beetje kortstondig. "Ik ben zelf niet zo gek van muziek, maar het viel me gewoon op," Hij begon het steeds meer te haten dankzij zijn Growlithe, die het enkel en alleen maar geweldig vond... Ugh. Daarbij kon hij echt verward worden als er van overal muziek kwam. Dat was echt niet fijn als je geen snars zag.

Hij had gewoon een normaal gesprek willen aangaan, misschien voor een keer aardig willen doen. Maar het leek erop dat dat niet echt ging worden vandaag. "Oké, en nu ga je me dus vertellen wat er aan de hand is." Klonk er plots van de ander die zich had voorgesteld als Jean-Pierre. "Eerst kom je hier bij me zitten. Daarna ben je boos op me. En daarna kijk je nog niet eens mijn kant meer op Lyan." De ander klonk ergens anders, hij was vast recht gaan staan. Shinya kwam bij hem liggen en duwde teder zijn neusje tegen de hand van zijn eigenaar. terwijl de blinde jongen star naar ergens keek aaide hij de hond kalmpjes... sigh. Nou en? "Ik snap dat je mij nog niet goed kent. Maar dat is geen reden om onbeleefd te zijn." Onbeleefd? "Als ik je kon zien zitten had ik je aangekeken, wees daar maar zeker van," klonk er rustig van de blonde jongen af. "En ik was niet boos, gewoon geïrriteerd," zei hij kortstondig als uitleg. "En het is maar van je onbeleefd vind, ik ben gewoon rechtuit. Ik kan ook een fake smile opzetten en alles beginnen te liegen, maar daar komen we ook nergens mee," zei hij kalm. "Als ik me nu zo voel zal ik me zo gedragen en ik zal niet een of ander masker opzetten om 'beleefd' over te komen op mensen," klonk er. Nee, dat zou hij niet doen. Geen geduld, hij verdroeg niemand en om af te maken was meneer ook nog eens koppig. Maar vanbinnen raakte niks hem, al die woorden vlogen maar langs hem heen en hij zei er zijn zegje op, om het enkele seconde later het maar ergens te vergooien. Want wat voor nut had het?

Het was voor een kort moment stil geweest, heel kort. "Je.. je kan me niet zien?" Yeah, dat had ie toch gezegd? Wat moest ie doen? Bewijzen dat ie blind was door tegen een boom te lopen? "Me.. mijn excuses. Dat wist ik niet." Hij hoorde aan de plof dat de gast terug was gaan zitten. Waar bood hij zijn excuses aan like... Wat? Dit was toch niks sigh... "Maar beleefdheid heeft niks met een masker te maken. Beleefdheid is gewoon een manier om te laten zien dat je iemand anders respecteert. En daarbij, wat je geeft krijg je terug." Heh. "Dus als ik me gedraag als een persoon zonder medelijden naar anderen, gaan andere mensen dan ook eens stoppen met medelijden voor mij te hebben?" Klonk er meteen van de jongen af. "Nee, zo werkt het niet," zei hij kalm. "Ik gedraag me tegenover mensen zoals ik wil en ik hoop niks in me op zoals veel zielige mensen hier," zei hij zacht mopperend. "Wees al blij dat ik duidelijk heb gemaakt dat ik blind ben, want dat is geen fijn feit om te delen," klonk er zuchtend van de blonde persoon af. Arceus.