[Route 102] Nature's way

Herfst! Sophia was een natuurliefhebber. Natuurliefhebbers hielden van de natuur. En dus maakte het haar niet uit hoe koud en nat het buiten was, voor Sophia voelde het helemaal goed aan. Bepakt in een dikke jas met sjaal zat ze op haar hurken wat wilde champignons te plukken die ze kon gebruiken om vanavond haar eigen maaltijd van te bereiden. Als je wist welke je eten kon en hoe je ze bereiden moest kon je overheerlijke champignonsoep maken. Al heel de week keek Sophia uit naar dit moment.

De grond om haar heen was bezaaid met oranje, gele, bruine en rode bladeren. Herfst was een seizoen die een speciaal plekje had in het hart van het roodharige meisje. Het was mooi om te zien hoe de natuur zich klaar maakte voor de harde wintermaanden en natuurlijk waren de kleuren heel mooi. Als klein kind verzamelde Sophia altijd kastanjes en mooie herfstbladeren die ze achter speciaal glas deed zodat ze bewaard bleven. En dat jaren achter elkaar. Hoewel Sophia nu niet meer die bepaalde aandrang had was ze alsnog erg verheugd met andere activiteiten die ze doen kon. Zoals dus een champignon of wat plukken voor maaltijden.

Maar er was nog een reden dat Sophia naar route 102 was gekomen naast het plukken van etenswaren. Op de ranger academy had ze opgevangen dat een wilde zwerm Pidgeotto aan het trekken waren naar wat warmere plekken in Hoenn. Normaal bleven ze strikt in hun eigen groepen op gunstige nestlocaties in Hoenn maar eens in het jaar, vlak voor de winter, kwamen ze massaal samen in grootste groepen om te trekken naar plekken in Hoenn die iets warmer waren. Nu dan, Hoenn bleek een streken te hebben die sowieso niet echt een strenge winter kende, maar het was voor alsnog een winter. Sophia voelde al aan het weer in Hoenn in de herfst dat de winters nog wel eens voor verassingen konden zorgen bij het meisje die oorspronkelijk uit Johto kwam.

Verdekt opgesteld onder een grote eik ,die omringd was door dichte struiken waar de bladeren nog niet afgevallen waren, zat Sophia. Gewapend met een verrekijker, groot schrift waar ze haastig aantekeningen op neerkrabbelde, een thermoskan hete thee en een voorraadje vegetarische sandwiches zodat ze voorlopig nog wel even kon blijven zitten. Gefascineerd keek ze naar de bomen rond haar heen die vol zaten met luidruchtige Pidgeotto's. Hier en daar zat een Pidgey die zich dicht tegen een grotere broeder nestelde voor warmte. Sophia schetste een zo'n situatie na in haar schrift en maakte aantekeningen. Dit komt goed van pas als ik later moet gaan afstuderen aan de academy. Dacht ze vol enthousiasme. Tot nu toe had ze interessante theorieën die ze had gehad over gedrag van pre-evoluties naar secondaire-evoluties kunnen schrappen en hier en daar wat moeten aanpassen. Het leek er haast op alsof de ervarene exemplaren de jongeren 'onder hun vleugel' namen, letterlijk en figuurlijk. Sophia vroeg zich af of er ook Pidgeot's waren.

Na een paar uur te hebben geobserveerd werd haar aandacht getrokken door wat tumult een eindje van haar vandaan. Het leek er op dat een groepje Pidgeotto lelijk aan het doen waren tegen een iets kleiner exemplaar wat vergeefs probeerde om bij de voedselvoorraad te komen wat ze bij elkaar hadden geraapt. Sophia pakte haar verrekijker. De Pidgeotto's pikte hem flink. Zelfs enkele Pidgey's die zich moedig voelde haalde uit naar hem, en hij deed niets terug. Hij deinsde achteruit en keek met een verslagen uitdrukking toe om vervolgens nog eens te proberen wat bessen te pakken. Nijdig draaide de groep vogels zich om naar hem en liepen dreigend op hem af. Sophia hield haar adem in. Het liefste zou ze geholpen hebben maar ze leefde onder de regel dat je de natuur zijn gang moest laten gaan. Maar toch brak het haar hart. Toen op dat moment verscheen er een schaduw die over de groep heen vloog. Alle Pidgeotto's en Pidgey's die met elkaar in gesprek waren vielen stil. De groep die de jongere Pidgeotto aan het pesten waren vielen ook stil en keken om. Sophia keek reikhalzend omhoog. Een Pidgeot vloog over en streek neer bij de grote berg bessen. Sophia hield haar adem in, ze durfde haar pokédex niet te pakken, bang dat hij geluid zou maken en het imposante dier zijn aandacht zou trekken. Hij was minstens bijna zo hoog als zij zelf was. Met mooie, goudbruine veren en een gouden verenlijn die op zijn kop begon. Sophia had nog nooit zo eentje gezien! Sterker nog.. alle tekeningen en plaatjes van Pidgeot's hadden bruine kleuren. En de veren op zijn kop waren geel en rood. Niet goudkleurig. Haar adem stokte terwijl ze de woorden 'shiny' en 'uiterst zeldzaam!!!!!' neerkrabbelde. Haar hart bonkte in haar keel terwijl ze hem na begon te schetsen. Ze pakte haar kleine wegwerp camera en maakte een foto. Zachtjes stopte ze hem weer terug en besloot ze te genieten van het moment.

De Pigeot stapte met wijde passen naar de berg bessen en boog naar voren om enkele te pakken. De Pidgeotto's die er even daarvoor omheen hadden gestaan waren haastig opgevlogen om hun leider ruimte te geven. Allemaal op de kleinere na. Die zat nog op de grond en tuurde vanaf zijn plekje hongerig naar de bessen, die plots veel gemakkelijker te pakken waren. Op één probleem na dan. Twijfelend boog hij naar voren maar durfde niet om verder er naartoe te lopen. In stilte keken alle ogen neer op de Pigeot die op zijn dooie gemakje aan het eten was van de steeds kleiner wordende berg bessen. Ongetwijfeld hadden ze er allemaal hard aan meegewerkt om de voorraad eten zo groot te maken. Sophia was even haar schrift met aantekeningen vergeten omdat ze helemaal in het moment op ging. Met ingehouden adem keek ze naar de Pidgeotto, hopend dat hem niets overkomen zou. Voorzichtig zette hij een stap naar voren. Toen er niets gebeurde zette hij nog eentje naar voren en nog eentje en nog eentje. Toen hij bij de berg bessen was nam hij voorzichtig eentje van de stapel af. De Pidgeot leek hem eindelijk op te merken en wendde zich tot hem met duistere ogen. Sophia verstijfde en keek met ingehouden adem toe. Het is de natuur.. ik moet de natuur zijn gang laten gaan .. echode er hol door haar hoofd. Toch voelde ze de steeds erger wordende aandrang om op te springen en naar de Pidgeotto toe te rennen. Maar wat kon zij doen? Zij alleen niets en ze betwijfelde of Hibiscus iets kon uitrichten. Die was zwaar in het nadeel tegen al die flying type pokemon. Toen de Pidgeot op hem af dook kromp Sophia in elkaar en greep ze naar haar tas in een reflex om iets te doen. Wat dan ook. Door die beweging viel haar tas om en haar pokédex er uit die de pokémon om zich heen opmerkte en een toon uitsloeg. De Pidgeotto die het dichtst bij haar in de buurt zaten slaakte geschrokken kreten en vlogen op. De rest leek te merken dat er wat mis was en plots was het een wervelwind van vleugels die overal om Sophia heen op vogen. In alle commotie kon ze de Pidgeot en de Pidgeotto niet meer zien dus greep ze haar spullen bij elkaar en sprintte er vandoor.

Door haar snelle reactie was ze op tijd ontsnapt om te voorkomen dat ze haar aan gingen vallen. Hijgend leunde ze tegen een boom om op adem te komen. Waarom was het dat zij de enigste leek te zijn die altijd in zulke situaties terecht kwam.. Zuchtend plofte ze neer op de grond. Als ze had moeten kiezen tussen vechten of vluchten had ze zeker gekozen voor vluchten. Ze was gewoon niet zo’n moedig iemand en zeker geen gewelddadig iemand! Treurig dacht ze terug aan de Pidgeotto. Meteen besloot ze om hem morgen ochtend weer te bezoeken! Misschien was hij er onderuit gekomen! Wie weet was er iets gebeurd waardoor de Pidgeot hem niet zo zwaar gestraft had. Ze hoopte met alle optimisme van de wereld dat het zo was.

Sophia stond die ochtend al om half vijf om, hopend dat ze de duisternis en het vroege uur in haar voordeel gebruiken kon. Normaal werden rond die tijd de Pidgey’s en Pidgeotto’s actiever, klaarmakend voor de dag om wat uur later te vertrekken en op jacht te gaan voor eten voor de groep. Sophia haar plan werkte goed want om haar heen zag ze nog geen activiteit hoog boven haar in de boomtoppen. Met behulp van een gedimde zaklamp vond ze haar plekje weer terug en nestelde ze zich op haar plekje. De zon was aan het opkomen waardoor ze haar zaklamp al snel niet meer gebruiken hoefde. Nieuwsgierig tuurde ze om zich heen. Er was geen spoor te zien van de actieve pokémon van gister. Fronsend maakte ze daar een notitie van. Zijn ze vroeger vertrokken? Heb ik ze af geschrokken gister? Sophia wachtte een tijdje, luisterend naar de natuur om haar heen. Al snel werd het duidelijk dat ze niet meer komen zouden want ze hoorde geen enkel geluid dat overeenkwam met die van een Pidgey, Pidgeotto of zelfs een Pidgeot. Iet wat geprikkeld stond ze op. Haar ogen vielen echter op iets bruin en roods dat in de verte lag tussen wat groen. Met een schok besefte ze dat het de Pidgeotto was van gister! Ze liet al haar spullen voor wat het was en rende naar het gewonde dier toe. Ze liet zich op de grond vallen naast hem en legde een hand op hem. “Pidgeotto? Gaat het?” Murmelde ze terwijl ze probeerde in te schatten hoe gewond hij was. Pidgeotto reageerde niet meteen. Bezorgd onderzocht ze hem zo voorzichtig mogelijk. Hij was zwaar gewond en had hulp nodig! Sophia liet Hibiscus uit zijn pokébal en vroeg hem of hij wilde meehelpen dragen. Hij was te groot voor haar en bovendien ook te zwaar. Met de hulp van Hibiscus wist ze hem mee te krijgen tot Oldale Town. Gelukkig was het niet ver lopen dus waren ze zo bij het pokécenter. “Nurse Joy!” Riep Sophia die de Pidgeotto half droeg en half omhoog hield met de hulp van Hibiscus. Twee Chansey’s en een Blissey haastte zich naar hen toe. Nurse Joy nam hem in een oogwenk in zich op en gebaarde toen naar twee andere. “Snel, we moeten zijn wonden dichten, vlug een beetje”. Sophia en Hibiscus lieten hem los toen hij op een stretcher werd gelegd. Hulpeloos keek ze hem na. Op dit uur was het pokécenter uitgestorven. Sophia plofte neer op een bankje in de hoek. Hibiscus kwam naast haar staan en wierp af en toe een blik op de deuren waardoor hij verdwenen was. “Ik hoop dat het goed komt met hem ..” murmelde ze tegen hem. Hibiscus duwde zich troostend tegen Sophia aan die op haar beurt haar armen om hem heen sloeg alsof hij een levensgroot pluche knuffel was.

Enkele uren en veel koppen thee later gingen de klapdeuren open en verscheen Nurse Joy. Sophia stond meteen op en keek haar bezorgd aan. “Hij gaat het redden” Zei ze sereen. Sophia voelde hoe er een gewicht van haar schouders leek af te vallen. “Gelukkig” Zei ze ademloos en ze liet zich terug vallen in de foutui. Nurse Joy kon niet echt een afkeurende blik onderdrukken die ze Sophia gaf. “Hij was er zeer slecht aan toe, dat wel. Het zal even een paar dagen duren voor hij weer de oude is. De volgende keer moet je hem niet zo door laten vechten” Sophia keek geschokt op. “Ik zou nooit zoiets met een pokémon willen doen!” Kwam er wat verhit uit en ze schoot overeind. “Hij is een wilde pokémon, als je dat maar weet! Ik heb hem zo gevonden nadat de leider van zijn groep hem zo heeft toegetakeld” Boos keek Sophia de zuster aan. Hoe durfde ze zo’n vooroordeel te hebben over iemand? Over haar! Ze kon niet eens er aan denken om een pokémon te laten vechten tegen een andere pokémon. Voor het winnen van een stom, metalen pinnetje. Nurse Joy keek lichtelijk verontschuldigend. “Het spijt me, normaal krijgen we enkel pokémon van trainers binnen die er zo uit zien.. hij was wild zei je?” De roodharige knikte. Ze voelde haar woede al een beetje dimmen. “Ik was zijn groep aan het observeren, voor mezelf maar eigenlijk ook voor studie’s aan de ranger academy waar ik studeer. Hij werd aangevallen toen zijn leider aan het eten was van de voedselvoorraad die zijn groep bij elkaar heeft gesprokkeld en de Pidgeotto probeerde een hapje te nemen..” ze herinnerde zich de kreet die de Pidgeotto geslaakt had toen de Pidgeot op hem afgedoken was en hem gepikt had.. “Zal ik je roepen als hij wakker is? Ik weet niet zo goed hoe hij reageren gaat en jij als ranger weet er vast wel raad mee” Sophia opende haar mond om protest te maken. Ze was nog lang geen ranger! Ze was nog niet eens een graduate! Maar Nurse Joy had zich al omgekeerd en verdween weer door de dubbele deuren en liet een iet wat uit het veld geslagen Sophia achter.

Een halfuurtje later kwam Nurse Joy met het bericht dat Sophia misschien het beste even zichzelf op kon frissen thuis en wat moest eten. Het leek er op dat het nog wel even duren zou voor hij wakker zou worden. En dus onder aandringen van ook Hibiscus keerde ze terug naar de ranger academy. Daar kwam ze tot de conclusie dat al haar spullen nog op de plek lagen waar ze de Pidgeotto gevonden had. Ze zat er niet echt mee aangezien de Pidgeotto zijn gezondheid nu haar gedachten in beslag namen. Met een volle maag en een douchebeurt later keerde ze terug naar het pokécenter. Nurse Joy kwam meteen naar haar toe. “Het duurt niet lang meer voordat hij compleet bij kennis komt, voor nu is hij nog een beetje langzaam door de verdoving”. Sophia knikte serieus en liep achter Nurse Joy aan door de dubbele deuren. De lange gang waar ze doorheen liep rook naar chemische middelen en andere dingen die Sophia kriebels bezorgde. Het miste planten, groene dingen en vreugde.. En dan was dit een pokécenter. Ziekenhuizen waren nog enger. Ze onderdrukte een rilling en bleef samen met Nurse Joy stil staan voor een deur. Ze wendde zich tot Sophia en knikte. Sophia haalde diep adem en liep naar binnen.

De kamer was vrij ruim met een groot raam die veel licht naar binnen bracht. Een aanrecht met medicijnkastjes, allerlei medische apparaten. Een grote tafel waar enkele dekens opgelegd waren om het minder onvriendelijk te laten lijken en om de Pidgeotto warm te houden fleurde de anders ijzeren kamer wat op. Onder de dekens lag een verwarmingselement. De Pidgeotto had zijn vleugels uitgeslagen. Ze hingen treurig aan weerszijde van de tafel naar beneden. Hij zag er beroerd uit. Zijn romp en de basis van zijn vleugels was met verband omwikkeld en op zijn kop waren enkele verbanden op gezet. Zijn ogen keken haar kant op. Ze zag dat hij nog te versuft was om echt op haar te reageren, anders dan haar verwachtingsvol aankijken. “Hey daar” Murmelde ze zachtjes. Sophia dacht een zweem van herkenning in zijn ogen te zien. Had hij haar gister dus ook gezien? Misschien herkende hij haar stem? Hoe dan ook hij leek niet vijandig. Maar dat kon ook goed komen door de zware verdoving. Voorzichtig liep ze naar hem toe en schoof een kruk naar de tafel. Daarnaast nam ze plaats om bij hem te gaan zitten. Hij zag er helemaal niet vijandig uit. Hij scheen zich overgegeven te hebben aan het feit dat hij in deze staat niets uit kon richten. Ze had medelijden met hem. “Je moet je vast vreselijk voelen” Pidgeotto gaf geen teken, keek haar enkel vermoeid aan. “Maak je geen zorgen, ik en Hibiscus zullen we je weer helemaal opknappen zodat je terug naar je groep kunt gaan” Bij die woorden schrok Pidgeotto lichtelijk op uit zijn trance en keek hij haar verschrikt aan. “Ik meen het, ik laat ze je niet zomaar uit de natuur weghalen” Pidgeotto scheen iets duidelijk te willen maken want hij probeerde zich te verroeren. Zijn lichaam deed echter te veel zeer en door de verdoving had hij nog niet veel controle terug over zijn lichaam dus maakte hij een soort mislukte belly flop. Gefrustreerd sloot hij zijn ogen weer en snoof. Sophia legde een hand geruststellend op zijn vleugel. Toen hij niet hem probeerde weg te trekken streelde ze zijn verenkleed. “Ik beloof het” Zei ze plechtig.

Nadat ze doorgegeven had aan de ranger academy wat er gebeurd was had ze toestemming gekregen een weekje zich bezig te houden met de Pidgeotto. In die week moest ze hem weer op zien te knappen. De tijd drong want na de week zou ze weer terug moeten zijn op de academy. Onder het waakzame oog van Nurse Joy keken ze toe hoe Pidgeotto zichzelf bewegen kon toen de verdoving helemaal uitgewerkt was. Hij had flink wat antibiotica gekregen en iets tegen de pijn waardoor hij zich al snel lekkerder voelde, maar nog steeds erg sloom en zwak was. Hij had veel bloed verloren. Hibiscus was uit zijn pokébal gelaten en liet nu het aroma los dat uit de bloem om zijn hals kwam. De Pidgeotto voelde zich er een stuk lekkerder door. Sophia had hem op de grond getild waar hij nu moeizaam zijn vleugels op vouwde en zichzelf overeind duwde. Hij zakte door zijn poten en zat met een nijdige blik op zijn kont op de grond. Duidelijk was hij er niet aan gewend dat hij niet zo mobiel was als eerst. “Je kunt het best, probeer je balans te vinden” moedigde Sophia hem aan. Pidgeotto spreidde zijn vleugels enigsinds wat nog geen makkie was omdat ze nog best gekneusd waren. Maar hij stond op twee poten en leek erg blij met zichzelf toen hij zijn vleugels weer op vouwde. “Zo ja!” Zei Sophia opgewekt. Pidgeotto slaakte een toon en liep zelfverzekerder dan eerst een rondje om de tafel, blij om in ieder geval mobiel te zijn. De volgende drie dagen werkte Sophia aan het mobiel houden van zijn spieren door oefeningen met hem te doen als hij zich er fit genoeg voor voelde. Hij mocht nog niet vliegen van Nurse Joy omdat er een kans was dat hij uit de lucht zou vallen. Nog een klap zou hem weer terug bij af krijgen of erger.. langzaam maar zeker begon de Pidgeotto Sophia te vertrouwen. Tot op zekere hoogte duldde hij haar om zich heen en stond hij het toe als ze hem weer eens hielp. Zij en Pidgeotto sliepen in het pokécenter. Hij in een aparte kamer waar het extra warm was en Sophia een verdieping hoger in de gastverblijven. Vaak kon ze de slaap niet vatten. Haar hoofd zat alsmaar bij Pidgeotto en bovendien was het ziekenhuis luchtje dat zelfs tot in haar slaapkamer doordrong te intens voor haar om te negeren. Ze miste haar vertrouwde kamer en haar planten.. En dus op een van haar nachtelijke uitstapjes vond ze zichzelf weer aan de zijde van Pidgeotto die aan het dutten was in een kluwe van dekens. Hij keek op toen ze stilletjes binnen kwam. Zwijgend ging ze naast hem zitten op een stoel en leunde ze haar armen op de rand van de box waar hij in zat. De dekens had hij tot een soort nest gevormd waar hij nu comfortabel in lag. “Ik wilde even kijken of alles goed met je gaat” Bekende ze. Pidgeotto gaf haar een van die vele doorgrondende blikken die hij haar vaak gaf om vervolgens te zuchtte en zijn ogen weer te sluiten. Er viel een stilte terwijl ze in het schijnsel van het maanlicht neerkeek op hem. Vier dagen waren er verstreken en ze begon te merken dat ze toch wel zich aan hem aan het hechten was. Standvastig had ze zichzelf vaak toegesproken dat hij uiteindelijk terug de natuur in ging, naar zijn zwerm. Maar toch.. “Ik snap hoe het is weet je.. om de laagste in rang te zijn” Mompelde ze zachtjes. “Ik was nooit de uitbundigste met de luidste stem die allemaal wilde verhalen had, ik liep synchroon met iedereen maar toch altijd uit de pas.. je went je dingen aan om te overleven en zet een masker op zodat ze maar niet zien dat wat ze zeggen je echt pijn doen” Pidgeotto tuurde nieuwsgierig naar haar vanuit zijn nestje. Iets van herkenning stak er in zijn ogen. “Maar ach, ik heb het overleefd.. en ooit jij ook! Je bent al een Pidgeotto dus wacht maar af wanneer je een sterke Pidgeot bent, misschien leidt je dan ooit je eigen zwerm wel” voegde ze er aan toe om de stemming wat omhoog te brengen en haar eigen gedachten af te richten van haar jeugd. Er was nu geen tijd om sentimenteel te zijn. Niet als ze zo’n belangrijke taak had als dit! “Je zult zien, Pidgeotto, aan het einde van de week vlieg je weer net zo snel als voorheen en misschien wel beter” Pidgeotto keek Sophia verwonderd aan. Hij vroeg zich af of alle mensen zoals zij waren? Nee, vast niet. Anders waren ze ook niet zo tegen haar geweest als zijn zwerm genootjes tegen hem waren. Hij was een van de kleinste, dat was waar. Maar hij vocht tien keer zo hard om zichzelf te bewijzen! Ook al was het vaak tien tegen één.. Nee hij wilde niet terug naar zijn zwerm. Zijn zwerm wilde hem tenslotte ook niet terug.

Sophia werd die volgende ochtend wakker met een pijnlijke rug. Ergens in de nacht was ze van de kruk afgegleden tegen de box aan en in slaap gevallen er tegen aan. Een bezorgde Nurse Joy had haar wakker gemaakt en haar naar haar kamer gestuurd waar ze zich nu aan het opfrissen was. Met nog maar drie dagen te gaan vond Sophia het tijd dat ze vandaag eens op een langere tocht gingen. Pidgeotto kon rusten op de rug van Hibiscus en samen konden ze van de natuur genieten. In zijn natuurlijke omgeving was de Pidgeotto veel gelukkiger dan binnen het pokécenter. Omringd door gras en bomen. Tot nu toe had hij bijna altijd haar raad opgevolgd en niet gevlogen. Wel natuurlijk flink wat pogingen tot maar al snel stopte hij als hij zijn verzorger hem waarschuwend aankeek. Aan de voet van een heuvel bleven ze staan, omringd door bomen en planten. Genietend van een waterig zonnetje dat zich liet zien spreidde Pidgeotto zijn vleugels en warmde hij ze op in de zon. Hibiscus genoot ook intens van de zon, zijn bloem leek feller te worden toen de zon zijn zonnestralen er op los liet. Wat Sophia betrof was ze zelfs intens gelukkig als het goot als ze maar buiten was. Ze nam plaats op een omgevallen boomstam die omringd was door paddenstoelen. Vandaag mocht hij even de dag vrij hebben. Nurse Joy vond dat zijn wonden goed heelde en dat hij met sprongen vooruit ging. Dat kwam waarschijnlijk omdat het nog een vrij jonge Pidgeotto was. Sophia toverde een boek tevoorschijn en ging er helemaal in op, vertrouwend er op dat Hibiscus een oogje in het zeil hield. Gekrijs deed Sophia opkijken met een ruk. Hoog boven hen vloog een grote zwerm vogels over. Pidgey’s en Pidgeotto’s! “Kijk, Pidgeotto, je groep!” Zei ze enthousiast en ze kwam overeind. Onder beschutting van de bomen vielen ze gelukkig niet op. Hoog boven hen zag ze ook het schijnsel van de shiny Pidgeot die overvloog. Het leek erop dat ze boven aan de heuvel allemaal bij één kwamen. Dat was dus goed nieuws. Als ze hier over een paar dagen nog zagen kon Sophia Pidgeotto dus veilig daar achter laten. Pidgeotto was ondertussen wat verder terug het bos in gehupt en tuurde van achter de beschutting omhoog naar de top van de heuvel waar veel kabaal vandaan kwam. Sophia hoopte dat de Pidgeot niet al te onaardig was voor hem als hij terug keerde. Ze klampte zich vast aan wat ze in de boeken gelezen had. Pidgeotto’s waren groepsdieren en deze Pidgeotto had zijn rang overschreden.. ja, dat moest het zijn. “Is het niet geweldig, dat betekent dat ze nog in de buurt zijn! In mum van tijd ben je weg uit dat klamme ziekenhuis” verzekerde ze hem met een glimlach. Pidgeotto keek heel wat minder blij maar Sophia dacht dat het kwam door dat hij zo overdonderd was. Ook hadden ze veel gelopen vandaag dus was het maar eens tijd om terug te keren naar huis.

Sophia merkte dat Pidgeotto een stuk afweziger was op de weg naar huis en in de loop van de avond veranderde dat niet. Hij at nauwelijks en trok zich terug in zijn geïmproviseerde bed. De volgende ochtend at hij helemaal niet en toen Sophia hem vroeg of hij naar buiten wilde keerde hij zich om in zijn nest en negeerde haar. In een poging hem over te halen had ze haar hand al naar hem uitgestoken die hij vervolgens keihard pikte. Met een pijnkreetje sloeg ze haar goede hand om haar bebloede hand en deinsde ze achteruit. Pidgeotto keerde haar de rug toe. Verslagen door de afwijzing vertrok ze de kamer uit en besloot hem even alleen te laten. Onzeker begon ze te twijfelen aan zichzelf. Heb ik iets verkeerds gezegd? Of gedaan? Misschien had ik niet zo veel vetrouwen in hem moeten stellen, tenslotte is het een wilde pokémon die plots ruw gedwongen was om met mensen om te gaan. Sophia informeerde Nurse Joy die het nogal zorgwekkend vond dat hij ook niet wilde eten. Ondertussen dat haar hand verbonden werd besprak ze wat er gebeurd was met Nurse Joy. “Hij is al bijna de oude maar als hij niet snel gaat eten dan sterkt hij ook niet aan” Zei Sophia bezorgd tegen haar. Het laatste wat ze wilde was dat hij ziek werd. “En hij heeft me tot nu toe nog nooit vijandig benaderd..” mompelde ze gekwetst. “Misschien moeten we hem maar even met rust laten vandaag. Zoals je al zegt is hij al bijna de oude alweer en als dat zo is kan het zijn dat hij helemaal geen hulp meer wil van ons. Hij is en blijft tenslotte een wilde pokémon” Zei Nurse Joy. Sophia knikte. Ze had gelijk maar toch.. ze had nog nooit de indruk gehad deze paar dagen dat hij haar hulp niet accepteerde.” Ik zal het raam een stukje open zetten zodat hij wat frisse lucht heeft in ieder geval”. Sophia keek Nurse Joy lang na voor ze uiteindelijk zelf maar terug naar haar kamer vertrok. Haar hand deed flink zeer. Daar liet ze zich op het bed ploffen en staarde ze eindeloos naar het plafon. Nu ze even niet zich met Pidgeotto bezig kon houden was het grootste deel van de dag weggevallen aan bezigheden. Wat kon ze nu doen? Ze voelde zich nog steeds gekwetst door dat hij haar gepikt had. De woorden van Nurse Joy spookte voor haar hoofd. Wilde pokémon blijven onvoorspelbaar.. Beaamde ze in gedachten.

De laatste dagen gingen voorbij. De wonden waren in principe voldoende geheeld dat Pidgeotto weer de natuur terug in kon. Nurse Joy had hem graag nog langer gehouden maar besloot omdat hij zo’n heimwee had naar buiten het zo te laten. Fysiek gezien was hij bovengemiddeld gesteld en dat was meer dan genoeg wat nodig was. Sophia had hem elke dag nog bezocht. Hij weigerde haar aandacht te geven maar ze gaf niet op. Meerdere malen per dag ging ze bij hem zitten en vertelde hem verhalen. Stomme dingen die er gebeurd waren op de dag of gênante verhalen over haar jeugd. Dingen om niet ongemakkelijke stiltes te doorbreken en Pidgeotto te laten weten dat ze niet langer in zat over het feit dat hij gaar gepikt had. De twee verzamelde zich in het kamertje en gaven elkaar een blik toen Pidgeotto geen gehoor gaf aan hun binnenkomst. “Nou, Pidgeotto, het is zo ver” begon Sophia zo vrolijk mogelijk. Nurse Joy had de ramen wagenwijd open gezet waardoor er een koude bries naar binnen streek. De lucht was grauw, regen voorspellend. Zelfs de dag is treurig dacht Sophia ongelukkig. Ondanks dat het zo af moest lopen tussen hen betrapte ze zichzelf er op dat ze wat treurig was dat hij vertrok. Het was een speciale tijd geweest en die speciale band die ze in de eerste paar dagen samen gekweekt hadden, nee, het moment dat Sophia de kamer in kwam, was iets wat ze voor altijd koesteren zou. “Je kunt gaan, ik heb het gecheckt en je zwerm is nog steeds boven aan de heuvel waar we die ene dag gestopt waren, weet je nog?” Pidgeotto negeerde hen. “Dus.. als je snel bent haal je ze nog in”. Na een lange pauze keerde Pidgeotto zijn hoofd naar het raam. Hij nam het open schijnsel in zich op. Hij kwam langzaam overeind en sprong uit de box. Het getik van zijn nagels op de vloer doorbrak de stilte die eerst zo stil was dat je een speld had kunnen horen vallen. Voor het raam bleef Pidgeotto staan en nam hij het zwijgend in zich op. En toen met een iet wat onzekere slag van zijn vleugels landde hij op het aanrecht en positioneerde hij zich voor het raam. “Ga nu maar.. tot kijk” was het enige wat Sophia uit kon brengen. Het deed haar pijn dat hij deed alsof ze er niet eens waren.. maar zo was de natuur. Dat was wat Sophia zichzelf voorhield terwijl ze probeerde haar eigen gevoelens buiten dit te laten. Een taak die onmogelijk bleek. Pidgeotto strekte zijn vleugels en bracht ze omhoog en omlaag. Hij zette zich af, spreidde ze wijd en schoot weg. Wat moeizaam kwam hij op gang maar even later wiekte zijn vleugels hem gracieus de lucht in. Sophia schoot naar het raam en keek vol trots hoe hij hoog de lucht in ging. Nurse Joy wendde zich naast haar. “Daar gaat hij, hij vliegt” Sophia keek hem na. Met sierlijke bewegingen gleed hij door de lucht, ongehinderd. Hij zag er gelukkig uit hoe hij niet langer aan de grond gebonden was. Haar ogen gingen naar één enkele bruine veer die hij had verloren toen hij wegvloog. Kans was dat Sophia hem nooit meer hierna zag. Dus pakte ze de veer op en borg hem op in haar tas. Haar ogen gingen weer naar de buitenlucht maar ze kon hem al niet meer zien tussen de bruine en oranje kleuren van het bos waar hij door opgeslokt was. Met een wee gevoel in haar maag achtergelaten staarde ze lang naar de bosrand. Een zucht verliet haar keel. “Kop op, we hebben hem geholpen. Hij is weer waar hij thuishoort, ik kon het niet langer aanzien hoe hij hier wegkwijnende van heimwee” En toch zat er iets niet goed bij Sophia. De woorden van Nurse Joy vrolijke haar in ieder geval niet op. Toch knikte ze beleefd. Nurse Joy legde eventjes een hand geruststellend op haar arm voor ze de kamer uit liep en Sophia achterliet. Sophia keek weer naar buiten, naar de plek waar ze hem voor het laatste gezien had. Iets bewoog en kwam haar kant op. Ze vernauwde haar ogen. Bruine vleugels kwamen haar kant op. Een gekleurde kuif en een créme kleurige buik. Sophia maakte haastig ruimte voor Pidgeotto die afremde en door het raam gleed. Gracieus landde hij op de tafel, vleugels klapperend om zijn balans te houden. Hij keerde zich om naar Sophia en keek haar verwachtingsvol aan. Iet wat ademloos keek ze terug. “Je bent terug gekomen, waarom?” wilde ze weten, onzeker over de situatie. Pidgeotto stak zijn nek uit naar haar tas die Sophia op de tafel zette met het lid open. Heel gericht tikte hij met zijn snavel tegen het koele oppervlak van een pokébal die in haar tas lag. Sophia reageerde niet meteen. Nogmaals deed hij het en keek hij haar doordringend aan. “Wil je.. ” Ze slikte. “Wil je bij mij blijven?”