Lost boy

Heh... Hij voelde zich licht ongemakkelijk om het hier zo over te hebben maar goed, wat kon hij maken... Sigh... "Achja, niemand dwingt je om te veranderen." Hij knikte even instemmend... Wacht nee... Hij sloeg zijn ogen even naar de grond en sloot zijn ogen... zijn broer wilde dat hij een weerloos geval werd. Hij wilde alles voor hem doen; ugh... Stom kind dat het was. "Dat is niet waar, mijn broer wil dat ik verander," zei hij zachtjes. Hij was misschien bezorgd maar ah... "Dus ik kan van jou alleen maar eerlijkheid verwachten hè? Interessant. Hoe is het zo gekomen dat je het zo belangrijk vindt om direct te zijn?'' Klonk er. Heh. "Ik ben niet blind geboren, maar blind geworden van een accident. Ik was vroeger een persoon die snel en goed lichaamstaal kon lezen... Ook gewoon gezichten konden veel zeggen..." zei hij kalm. "Het irriteert me nu verschrikkelijk dat ik niemand kan inschatten, daarom ben ik direct, aangezien ik toch niks kan bereiken in deze toestand als ik zou liegen," yeah. "Zo weet ik zeker dat ik niet ga bluffen," Yeah... Want als de ander met hem begon te toyen, zou het verschrikkelijk worden. "Misschien was het daarom ook zo dat ik zo tegen je deed toen je over de sleutel begon, het gebeurd soms automatisch." Hij zuchtte even en aaide Shinya wat meer, deze was ondertussen op zijn schoot gaan liggen en genoot van het geaai... aw... "Dus ik denk dat het zoiets is en ik ben van nature ook nooit iemand geweest die discreet is. Daarbij heb ik de nare gewoonte altijd mezelf gelijk te geven, stom eh?" Hm.

Hij hoorde de ander wat lachen, duidelijk dat hij het sarcasme in zijn zin niet helemaal door had. "Dat is helemaal niet stom joh, je moet wel een beetje vertrouwen in je eigen gelijk hebben hè. Ik vind het trouwens, als ik direct ben, wel vervelend om dat allemaal te horen." Heh, nou, zo was het nu eenmaal. De jongen zuchtte even luid bij die woorden. Zo was het leven nu eenmaal mate.. Niks meer en niks minder en daar kon hij weinig aan doen. "Ehm, over die sleutel gesproken. Ik ben bang dan we die kwijt zijn." Aha. "Het was vast niks belangrijks," zei Lyan kalm terwijl hij rustig Shinya bleef aaien. "Ik ben trouwens een breeder," zei hij vervolgens. "Mijn broer en ik hebben een soort boerderij verderop... Waar richt jij je zoal op? Muziek...? Of doe je toch nog iets met Pokémon?" Yeah, gewoon een conversatie opstarten want waarom niet?

Shinya was beginnen kwispelen met zijn staart, de ander was vast aan het lachen, dan voelde de fire type zich vaak ondeugender dan anders. "Oh een breeder? Dan ben je de eerste die ik ontmoet. Cool." Hm? Nou hij had nooit een keuze gehad iets anders te doen. pokémon gevechten kon hij amper doen doordat hij een sukkel was met zijn blindheid. "Mja, ik heb muziek gestudeerd, schrijf nummer en doe af en toe een optreden. Ik moet ergens mijn geld vandaan halen. Maar sinds kort heb ik besloten het trainer zijn de prioriteit te maken. Ik ben nu eigenlijk wel benieuwd naar je boerderij. Vertel eens." Hij knikte even begrijpend op de eerste dingen die hij had gezegd en keek even lichtjes op, geen idee waarheen, toen hij vroeg over de boerderij. "Ik heb geen idee hoe het eruit ziet, het is wel ruim dus dat is een iets." Shinya stond op en legde zich beter tegen zijn trainer aan, waardoor Lyan hem met zijn andere hand begon te aaien. "Mijn broer had het prachtige idee om het te kopen en samen een fokkerij te starten. Maar eigenlijk wilde hij zich meer richten op mensen die het emotioneel wat moeilijker hebben of mensen zoals ik, die door accidenten sommige dingen niet meer kunnen," vertelde hij rustig. "We willen misschien later deze maand een opening houden maar daar zit Bryan nog wat over na te denken," sigh. "We houden Ponyta's maar ook andere Pokémon, tot nu toe nog niet zoveel maar dat komt wel," yush.

Had hij nu subtiel reclame gemaakt om iets...? Het leek erop en Lyan had niet eens een keer gesnauwd in zijn uitspraak. Was dat een nieuw record? Vast wel. Hij was aardig hoor, hij bewees het keer op keer. "Ruim is goed." Klonk er op een lachende toon. De blonde, blinde jo,gen knikte enkel een keer op zijn uitspraak. dat was inderdaad goed. "Dat klinkt als een mooi streven vind ik. Als jullie voor die misschien-opening muziek willen hebben wil ik dat best wel doen. Misschien kan ik nog wel wat meer mensen bij elkaar sprokkelen als een soort bandje." Klonk er van Jean-Pierre waardoor Lyan toch even verbaasd en lichtjes hoopvol opkeek. Dat was wel fijn om te horen. Hij kon dit altijd aan Bryan doorgeven, die zou het vast heel fijn vinden. "Hmm, ik denk eigenlijk dat ik nog nooit een echte Ponyta heb gezien. Je zei dat het in de buurt was toch? Is het een idee om ernaar toe te gaan?" Heh. Hij knikte even. "Het is in Petalburg.. Mijn Growlithe helpt me wat maar zoals je ziet helpt hij me vaak niet op weg... Ik hou wel van hem... Maar tja... Het zou al een hulp zijn als we in Petalburg zelf zijn, dan rent ie meestal wel richting de boerderij," klonk er zachtjes van de jongen af terwijl hij Shinya bleef aaien. Hij zou niks doen buiten het dorpje... daar rende hij vaak gewoon los rond alsof hij niks afwist van zijn taak, dom ding dat het was.

"Ik ken de weg ook wel hoor, maar we hoeven echt niet meteen te gaan." Klonk er waardoor Lyan even zuchtte. Hij wist wel de weg maar hijzelf niet. Hij zou verloren lopen. Wat hij bedoelde was dat hij echt niet wist waar hij was om te beginnen. Hij was misschien zielig, maar ah dan was ie dat. het was niet dat hij er zelf problemen mee had, in tegendeel zelfs. Hij vond zichzelf niet zielig. Hij was gewoon anders. Zoiets als well yeah... als je zei dat je speciaal was... Sigh. "Het is lekker weer, laten we even genieten. Hou je van appels?" Hij knikte even. "Ik vind ze wel ok", zei hij zachtjes. "Heb je er bij je? Welke zijn het?" voordat hij er een wilde wilde hij weten welke soort ze waren... Want dan was hij tenminste voorbereid daarop.

Het duurde opnieuw even voordat hij een degelijk antwoord kreeg. "Uhm.. ze zijn rood en eh.. ze hebben een schil. Ohja trouwens, wil je er een met of zonder schil?" dat was zijn antwoord. Rood dus met een schil... En wat was de ander? Zijn Bro 2.0. No thanks man. "Nee bedankt ik neem hem wel schil," Hij zag het gewoon al voor zich. Hoe zijn broer de appel zou snijden in kleine stukjes voor het geval hij zou stikken in een groot stuk of niet goed kon kauwen op de schil. Yeah, dat zou Bryan doen. Je weet wel, je kon nooit veilig genoeg zijn. Je kon nooit bezorgd genoeg zijn. Het moto van zijn broer... Man... Hij leek wel de big bro in de relatie... Gvd. Hij was de grootte, ervaren, slimme, beter broer... Ja toch?
Nee Lyan... dat wist je best wel, je bent een duts die niks kan.

Hij dacht even na over wat Bryan nu niet zou doen. Hem zoeken? Hij was namelijk zonder iets te zeggen weg gegaan en hij wist hoe de ander daarover kon stressen. Stresskip dat het was. "Het ligt op een bordje voor je op de grond nu." Klonk er plots. Hij knikte even en luisterde kort naar hoe de ander alvast begon met eten van zijn eigen appel. Hij legde zijn handen voor zich en begon de grond af te tasten, zijn blik strak gericht op iets voor hem. Hij had het bordje al snel gevonden en pakte de appel met beide handen waarna hij het kalm naar zijn mond bracht en er een kleine hap uit nam... Hij at niet snel... Maar ah. Hij kauwde wat en slikte het door. "Het is goed..." zei Lyan zacht. "Bedankt." zei de blonde jongen zonder echt op te kijken om een poging te wagen de ander aan te kijken.