Lost boy

Hij was helemaal verward. Uiteraard wist hij niet wat er gaande was, hij was blind verdomme. Hij moest vertrouwen op zijn instincten en zijn alles. "Tauros!" En nog geen twee seconden later had de ander hem al beet en werd hij over de grond gesleept. WAAH. WAT. "Opstaan en meekomen!" Wah. Hij stribbelde wat tegen en na een poging of drie kwam hij half overeind, maar omdat hij well... Met zijn rug naar de ander toestond tuimelde hij omver, recht tegen de ander aan, maar ook schuin weg, waardoo hij recht door de struiken viel en even lichtjes heuvelafwaarts bleef rollen. Blijkbaar zaten ze op een hoger stuk dan verwacht, hoe gezellig.

Rollebolle zou ik maar zeggen. Hij bleef maar gaan op wonderbaarlijke wijze. Het leek er ook op dat moeder natuur geen gemene bomen op zijn pad hadden gelegd die hem aardig wat pijn konden bezorgen. Hij hoorde nog wat, maar voor nu focuste hij zich op stil te komen... Wat na enkele seconden wild slaan met zijn armenn lukte. Hij hijgde en keek rond, helemaal van de kaart gebracht. zijn kleren en haren alle kanten op uiteraard... Maar voor de rest was ie super... Toch...?

Hij was echt helemaal verward. Meestal wist hij wel waar hij ongeveer was... Maar nu was hij echt helemaal verloren... Ondanks dat er wel iemand kon zijn die hem kon helpen... maar... Hij slikte even en legde beide handen tegen zijn hoofd. Waaaat gebeurde er? Waaah. Hij begon heviger adem te halen. Hij was verward, wat gebeurde er... Hij was bang. Hij trok zijn benen op. Was er iets ergs gebeurde... Mss was JP wel dood? Waah! Zijn ogen werden groot. WAAH. "Alles ok Lyan?" WAAH. Wie... Jp... HIj trilde even en begon plots te snikken... Gvd...

Hij kon niet kalm worden. Hij wist niet wat hij had gedaan. Hij was weer een last geweest, een gevaar zelfs! Hij snikte wat luider en voelde een traan langs zijn wang gaan, maar legde meteen een hand tegen zijn gezicht an, waardoor zijn mond wat bedekte was... Hij was een man verdomme! HIj mocht niet janken! Hi... Hij... "Wat is er mis?" Klonk er plots... Waarna een hand tegen zijn schouder kwam. Hij kroop langzaam naar de ander toe en sloeg zijn armen om hem heen terwijl hij zachtjes snikte en zich tegen de ander drukte. Zijn hele lichaam trilde, hij was duidelijk verschoten van dit... Heel erg zelfs. Hij was zo bang geweest... "S... So... Sorry!" klonk er trillerig... Een last... opnieuw.

Er werden armen om hem gelegd. De trillend jongen snikte enkel verder, niet meteen reagerende op de armen die hij meestal el kreeg in situaties zoals deze. Zijn broer Bryan knuffelde hem meer dan dat werkelijk gezond voor hem was... En hij haatte het... tenzij het anders was, zoals op momenten zoals dit. meestal was Lyan een gast die afstand nam... die verder weg wilde zijn van mensen... Hij was te onzeker om ze te benaderen, hij werd boos als hij aangeraakt werd... Zo was hij ook voordat hij blind was, maar sinds het accident was zijn karakter gewoon zo... verergerd, om het zo maar te zeggen. "We zijn veilig." Klonk er. Lyan pakte plots de shirt van de ander in zijn trillende, onsterke handen. Het zou weinig kosten je los te krijgen van zijn zwakke grip, maar toch. "Het is goed nu." Klonk er van de ander af... Het duurde echter nog een tiental seconden voordat het gesnik wat afstierf en het trillen wat meeer onder controle kwam. Zijn ademhaling werd rustig en langzaam knipperde hij wat... Nog lichtjes snikkend van zijn uitbarsting. "S... sorry... Tis mijn schuld..." murmelde hij zachtjes terwijl hij zijn ogen toekneep en even zijn tanden op elkaar klemde... altijd...

Het was even stil geweest, waarop de blonde jongen ook niet echt veel deed... Buiten daar maar wat staan, niks te doen... Nutteloos te wezen eigenlijk. Hij was toch maar een niks... Nee hij was gewoon een last! Verdomme... "We hadden op geen betere plek terecht kunnen komen." klonk er plots.. Waarbij de ander zijn hand op de zijne legde. Hij knipperde even en keek langzaam op om naar het niks voor hem te staren... Wa... Wat bedoelde hij? HIj tilde zijn vrije hand op en wreef even langs zijn gezicht om de tranen weg te krijgen... Waarna hij even zachtjes, trillerig zuchtte. "Hoe bedoel je...?" klonk er zacht en minder breekbaar dan vooraf. Ookal trilde zijn stem nog lichtjes, was het amper te horen... Sigh...

Hij voelde zijn hart wat kalmer worden, het voelde beter aan... Goed... "Hier is een berry field. Eentje die nog niemand eerder gevonden heeft denk ik." klonk er. Hij knikte even langzaam terwijl hij even diep adem haalde en toen de lucht terug uitblies in een luide zucht. Zijn handen werden langzaam op zijn eigen borstkas geplaatst, waarna hij kalmpjes begon te frummelen zijn shirt. Zelf wist hij niet goed wat hij aan had, hij kon zichzelf immers niet aankleden. Nja, hij kon het wel maar dan trok het op niks om het zo maar te zeggen. Het was niet dat hij kon zien wat ie aantrok ofzo. "Het spijt me..." klonk er echter weer zacht... Hij was wat kalmer nu;.. Maar toch.