Dangerous streets. [&LIMA MATTON]

Een ongeïnteresseerde blik werd door de blonde jongen in de spiegel geworpen toen hij naar zijn haren keek die warrig om zijn voorhoofd hingen. Hij keek een tikkeltje bedenkelijk naar de pot gel die hij had gekocht en deed vervolgens een poging om met wat gel zijn haar nog warriger te leggen. Hij had ergens gehoord dat meisjes dat bij jongens wel goed vonden staan. Hij had ook niet echt een idee waarom hij zich hier druk over maakte ’s avonds laat, maar hij nam aan dat het toch wel eens tijd werd dat hij zijn haar wat ging onderhouden. Zijn moeder had hem gisteren nog via telefoon gezegd dat hij dat eigenlijk eens moest proberen en ook al wilde hij geen raad opvolgen en zeker niet die van haar, toch stond hij hier met een pot gel. Met korte halen ging Soul door zijn haar en merkte dat het resultaat inderdaad al wat indrukwekkender was. De plukken haar hingen nog warriger om zijn voorhoofd heen, maar op de één of andere manier had het eigenlijk wel iets. Soul haalde zijn schouders op naar zichzelf alsof hij vond dat het zo wel goed was, stak zijn handen in zijn zakken na deze gewassen te hebben en liep vervolgens naar buiten toe. Momenteel bevond hij zich in Santalune City en had hij geen zin om al te gaan slapen. En dus liep hij, met bewerkt haar, door de donkere straten van Santalune. De Roselia fontein het midden vertelde hem dat hij in de buurt van het centrum was. De jongen sloeg rechtsaf en kwam niet veel later in een donker steegje terecht. Meestal gebeurde er hier wel van alles, maar hij merkte een dronken mannen of vervelende bendes op. Hij plaatste zich tegen een muurtje, nam een sigaret en stak deze aan. Hij begon te roken en merkte na een tijdje verstoord toch een paar dronken mannenstemmen op. Hij besteedde er echter geen aandacht aan omdat hij zijn hoofd naar opzij had gekeerd. Hij had namelijk voetstappen gehoord en vroeg zich af wie zich zo laat nog buiten waagde.

Met wat moeite bond het meisje haar lange, donkerblauwe haren in een hoge staart. Ze was de lange lokken gedurende de dag behoorlijk zat geworden, ze hingen vooral veel in de weg. Of ze het korter zou knippen was weer een ander verhaal, ze had geen idee. Voorlopig zou het waarschijnlijk niet gebeuren. De hele dag was ze bezig geweest met allerlei taken als Ranger en had in de avond eindelijk vrije tijd gekregen. Haar uniform had ze snel gewisseld in simpele shorts van spijkerstof en een zwart hemdje met een rolkraag. Ze had geen specifieke plaats waar ze naar toe wilde maar in Santalune City moest ergens wat te doen zijn. Alles wat ze tegen kwam waren groepen dronken of aangeschoten mensen, alles behalve interessante mensen. Zuchtend wandelde ze op een grote fontein af en ging even op de rand zitten. Een beetje mensen kijken was prima tijdsbesteding als je je verveelde. De verveling duurde niet lang, binnen de kortste keren werd ze aan haar bovenarm gepakt en meegesleept, een steegje in. Ze kreeg pas zich op de groep mannen zodra ze tegen een muur aan werd geduwd in een steegje. Vier man en alle vier overduidelijk dronken, ze stonken vreselijk naar de alcohol. Lima trok haar arm los uit de greep van een van de mannen en ging met gekruisde armen voor de groep staan. De mannen keken elkaar met een grijns aan voor een van de vier op haar af stapte. Voor hij ook maar iets kon uithalen voelde de man al een vuist in zijn buik. Door vanuit onder te slaan en haar vuist te draaien op het moment van impact wist Lima de man een aantal stappen achteruit te laten doen. Het viertal leek haar actie niet te hebben verwacht en waren er duidelijk ook alles behalve blij mee. Een op een kon ze ze alle vier wel aan, twee tegen haar waarschijnlijk ook nog wel maar zodra alle vier tegelijk op haar af kwamen was het voor haar duidelijk genoeg dat ze dat niet aan zou kunnen. Op een nog vrij rustig tempo, tussen joggen en rennen in, ging Lima verder de steeg in. Ze sloeg soepel een hoek om, de vier mannen op haar hielen, en nog een hoek om alleen dan minder soepel. Ze botste vol tegen een persoon aan waar door ze haar evenwicht voor een seconde verloor. De mannen hadden haar door die actie ingehaald en stonden nu in de zelfde steeg als zij en het persoon waar ze tegenop was gebotst. Iets had er bekend aan geweest maar door het viertal had ze de tijd niet genomen om naar de ander te kijken.

Soul luisterde aandachtig naar hoe de voetstappen gingen. Snel en gehaast wilde meestal zeggen dat het een meisje was die zich zo snel mogelijk uit de voeten wilde maken. Tegenwoordig was het de normaalste zaak dat alle dronken mannen aan de meisjes mochten zitten zoveel ze wilden. Aan de ene kant wilde Soul dan wel ingrijpen, maar aan de andere kant vond hij ook dat het de eigen schuld van de meisjes zelf was. Ze kozen er zelf voor om in een steeg rond te gaan lopen. En ja, hij wist dat niet elk meisje die aandacht wilde, maar toch… De blonde jongen herkende de voetstappen als tussen normaal lopen en snelwandelen in. Dat wilde zeggen dat oftewel iemand zich gewoon snel door het steegje wilde banen of iemand die aan iets wilde ontsnappen. Soul duwde zichzelf van de muur af en wilde net een trekje nemen van zijn sigaret toen iemand opeens vol tegen hem botste. Hij kon een serie aan vloekwoorden inhouden en keek in plaats daarvan geïrriteerd zijnde naar diegene die tegen hem gebotst was. Hij draaide met zijn ogen toen hij zag dat het een meisje was en wilde net een opmerking maken toen hij haar beter bekeek en zag dat het Lima was. En hij wist niet waarom, maar hij voelde iets in zijn buik en zijn hart leek wel een slag over te slaan. Hij wilde zijn hand uitsteken naar haar en vragen of het ging, maar de oorzaak waarom ze zo snel om de hoek was gekomen werd hem bekend toen vier mannen zich toonden. Hij balde zijn vuisten. Hij wist dat hij net in zijn gedachten had laten gaan dat het de schuld van de dames zelf was, maar dit was een uitzondering. Direct ging hij voor Lima staan en pakte een Poké Ball van zijn riem. ‘Zo zo,’ zei hij met een kalme stem, maar dit betekende meestal dat hij vrij woedend was en was dus misleidend. ‘Achter jonge meisjes aan, hè? Hebben jullie weer niks beters te doen? Zielig zeg.’ Minachtend keek hij naar de mannen voor hem. Een man deed een uitval naar hem. Soul ontweek zijn maaiende armen, pakte hem bij zijn nek en zwierde hem met kracht tegen de muur. De man zakte direct in een en Soul liet Houndoom tevoorschijn komen. ‘Flamethrower,’ zei hij minachtend. De vlammenwerper van de Houndoom kwam naar voren en de overige drie mannen renden al gillend weg, wetend dat ze het niet op konden nemen tegen een Houndoom. Soul wist dat dit echter kon betekenen dat ze versterking gingen halen, maar dat maakte hem niks uit. Hij legde zijn hand op Lima’s schouder en keek haar zorgelijk aan. ‘Gaat het?’ vroeg hij. ‘Hebben ze je pijn gedaan of… aangeraakt?’ Zijn stem was gevuld met afschuw, maar hij bleef haar strak aankijken.

Het persoon kwam van achter haar rug gelopen tot hij voor haar stond. Zijn gestalte, zijn uiterlijk, zijn geur het kwam te bekend voor. Soul? Even legde haar darmen zich in een knoop, dat kon echt niet. Hoe groot was die kans nou dat ze juist tegen hem aan zou lopen. Hij was wel het persoon tegen wie ze het liefste aan zou lopen in een situatie als deze. Inmiddels wist ze wel dat ze op hem kon vertrouwen en dat ze zich samen eigenlijk wel uit elke situatie konden redden. ‘Zo zo,’ zei Soul met een kalme stem. Nu ze zijn stem ook had gehoord was ze er zeker van dat het echt Soul was. ‘Achter jonge meisjes aan, hè? Hebben jullie weer niks beters te doen? Zielig zeg.’ Lima kon de glimlach die op haar gezicht verscheen niet helpen. Op een of andere manier was het altijd in situaties als deze dat ze met Soul was. Ze vond het leuker dan dat ze het zou moeten vinden. De man die als eerste naar haar toe was gestapt kwam met zwaaiende armen op Soul af gelopen en werd dan ook al snel met zijn gezicht tegen de muur geduwd. Lima keek geamuseerd hoe de man vrijwel meteen door zijn dronken benen heen zakte. ‘Flamethrower,’ kwam er van de blonde jongen. Zijn Houndoom was inmiddels verschenen en vuurde zijn aanval op de overige drie mannen af. Ze hadden gelukkig snel genoeg door dat ze geen kans maakte en baande zich een weg het steegje uit. De knoop in haar buik verscheen weer op het moment dat Soul zijn hand op haar schouder legde. ‘Gaat het?’ Vroeg hij met een blik in zijn ogen die liet merken dat hij zijn vraag meende. ‘Hebben ze je pijn gedaan of… aangeraakt?’ Zacht schudde ze met haar hoofd. "Alleen mijn vuist en zijn maag," zei Lima lichtelijk grinnikend terwijl ze met haar hoofd in de richting van de man die nog half tegen de muur lag knikte. Het was een prima slag geweest als je het haar vraagde. "Maar dankje en wat toevallig dat ik juist tegen jou aanloop hier."

Soul wist niet waarom, maar zijn hand brandde lichtelijk toen hij het op haar schouder liet rusten. Of eerder er brandde iets in hem toen hij dat deed. Hij kon het niet omschrijven, het was gewoon een raar gevoel dat aanwezig was. Was dat nu hoe echte vriendschap voelde? Dat je een warm raar gevoel door je heen voelde gaan wanneer je iemand aanraakte? Soul had al andere verhalen gehoord en wist dus diep vanbinnen wel wat het misschien kon betekenen, maar voor nu hield hij het op het feit dat hij een goede vriendschap voor haar voelde en dat hij gewoon warm werd van het feit dat hun vriendschap zo goed was. Hij had eerder nog geen persoon in zijn leven gehad waarmee hij echt goed overweg kon en hij kon bij haar wel zeggen dat dat wel het geval was. De blonde jongen richtte zijn aandacht op Lima toen deze begon te praten en een grijns kwam om zijn lippen toen hij hoorde dat zij zich geen pijn had gedaan, maar juist prima had verweerd. Het was het soort meisje waar hij zich wel voor interesseerde. Het soort dat onafhankelijk was en dat zichzelf uit situaties kon redden wanneer dit nodig was, hoewel hij eerlijk moest geven dat vier tegen één zelfs te veel voor hem zou zijn geweest. En dan had je natuurlijk ook nog het feit dat ze niet zo sterk was zoals hem. Het was geen mythe, mannen waren op dat vlak echt wel sterker aangelegd dan vrouwen. Hij had tot nu toe immers geen vrouw gevonden die het echt tegen hem had kunnen opnemen, zelfs die roodharige trut niet die hij een paar dagen geleden had gemept. ‘Dat noem ik geen toeval meer,’ zei hij lachend. ‘We komen elkaar echt constant tegen.’ Zijn gezicht ging van lachend naar ernstig. ‘Niet dat dat erg is of zo,’ zei hij snel en hij voelde zijn kaken branden. Wat was dit nu weer? Ook merkte hij op dat hij voor de eerste keer echt had kunnen lachen in zijn leven. Hij kuchte even om het ongemakkelijke gevoel te verdrijven. ‘Maar wat doe je hier eigenlijk nog zo laat?’ vroeg hij. ‘Het zou beter voor je zijn om het Pokémon Center te blijven. Santalune City staat er niet bepaald onbekend om dat deze rare types zich verzamelen buiten.’ Hij wierp een schampere blik op de man en liet zijn hand nu pas van Lima’s schouder vallen. Tegen zijn zin, weliswaar.

Hoe langer de jongen zijn hand op haar schouder hield, hoe erger de knoop in haar buik leek te worden. Zo'n gevoel had ze alleen nog maar bij Soul gehad, ze wist niet wat ze er mee aan moest dus eindigde het altijd maar in een poging tot het negeren er van. ‘Dat noem ik geen toeval meer,’ kwam er lachend van de jongen. Automatisch werd de glimlach op Lima's gezicht nog net ietsjes groter door zijn lach. ‘We komen elkaar echt constant tegen.’ Vervolgde de jongen waarop het blauwharige meisje al grinnikend knikte. Op een of andere manier voelde ze gewoon dat Soul's lach verdween, het liet haar stoppen met grinniken en hem aankijken. ‘Niet dat dat erg is of zo,’ zei hij op een vrij snel tempo. Ze wist niet goed wat ze er mee aan moest dus gleden haar ogen rustig een andere kant op. Als ze hem aan zou blijven kijken werd het waarschijnlijk alleen nog maar ongemakkelijker. Hij had wel gelijk, dat kon ze op geen manier dan ook ontkennen. Ze liepen elkaar vrij vaak tegen het lijf, helemaal omdat Kalos zo'n grote regio was, was het best bijzonder. Hij zei dat hij het niet erg vond en zelf vond ze dat eigenlijk ook helemaal niet. Ze had het altijd wel naar haar zin als hij bij haar in de buurt was. ‘Maar wat doe je hier eigenlijk nog zo laat?’ Soul's vraag liet haar weer naar hem opkijken. Tja wat deed ze eigenlijk zo laat nog in de stad, niets specifieks eigenlijk. ‘Het zou beter voor je zijn om het Pokémon Center te blijven. Santalune City staat er niet bepaald onbekend om dat deze rare types zich verzamelen buiten.’ Vervolgde de blonde jongen, hij klonk net een vader op die manier. Na zijn woorden verliet zijn hand haar schouder, iets wat ze eigenlijk wel jammer vond. Aan de ene kant vond ze het wel fijn dat iemand zich zorgen leek te maken over haar maar aan de andere kant kon ze prima voor zichzelf zorgen en zag dan ook niet in waarom ze niet gewoon naar buiten zou mogen. Ze kon zich echt wel redden. "Eigenlijk heb ik geen idee want ik had niet echt iets te doen en ik denk dat dat dan ook de reden is. Maar ik kan me echt wel redden hoor, over mij hoef je je geen zorgen te maken." Zei ze op een rustige manier. Het was wel een kwestie van zichzelf inhouden om niet geïrriteerd te klinken. Haar blik gleed naar de man die nog steeds half tegen de muur lag, die zou voorlopig niet opstaan ook. "Zullen we ergens anders heen gaan?" Vroeg ze terwijl ze naar de man tegen de muur knikte. Ze had er nou ook niet bepaald behoefte aan om door zo'n geval afgeluisterd te worden of nog heel lang in het steegjete blijven staan.

Soul voelde zich belachelijk omdat hij een meisje dat ouder was dan hem probeerde te zeggen dat ze zich ’s avonds laat beter niet in Santalune City kon begeven. Voordat hij haar kende deed ze dat waarschijnlijk ook en was er al die keren nog niks gebeurd, anders had ze nu wel anders gereageerd. Lima had namelijk niet bepaald gereageerd alsof ze getraumatiseerd leek te zijn door de mannen, maar leuk was natuurlijk wel anders. Soul kon niet geloven dat er nog steeds mannen waren die het op zo’n jonge meisjes hadden gemunt en het feit dat Lima bijna hun slachtoffer was geworden maakte hem meer boos dan zou moeten. Als het Tiffany of Taylor was geweest dan was hij waarschijnlijk ook boos geweest – bij de laatstgenoemde al wat meer dan bij de eerstgenoemde weliswaar – maar niet zo boos zoals hij nu was. Het liefste wilde hij de man die kreunend op de grond lag weer een dreun geven zodat hij zich zou blijven herinneren om uit Lima’s buurt te blijven, maar wist dat hij daar vrij weinig aan had en luisterde in plaats daar van naar wat Lima te zeggen had. ‘Dat weet ik ook wel,’ begon hij kalm. ‘Maar toch ben ik blij dat ik tijdens de afgelopen gebeurtenissen bij je in de buurt ben geweest.’ Eerst met die bende en daarna met de horde Pokémon die hun gewoon zonder waarschuwing aanviel. Nee, hij was echt blij dat hij in haar buurt was geweest en had kunnen voorkomen dat ze meer schade op had gelopen dan nodig was. Het was wel de reden dat hij zijn schouder nooit meer zonder een misselijk gevoel zou bekijken, maar dat was bijzaak. Hij gaf een knikje op de vraag van Lima en deed een hoofdbeweging. De sigaret lag smeulend op de grond en Soul gaf er een trap op bij het voorbij komen. ‘Vlak aan de rand van de stad heb ik een paar bankjes gezien waar je rustig kunt gaan zitten,’ opperde hij. ‘Of we kunnen op de rand van de fontein in het centrum van de stad gaan zitten, maar dan hebben we wel meer kans om gestoord te worden door andere dronken mannen.’ Aangezien hij er van uit ging dat dat wel het laatste was wat het meisje wilde, draaide hij zich al om en begon naar de rand van de stad te lopen alsof het al besloten was. ‘Als je wil kan je trouwens bij mij op de kamer in het Pokémon Center blijven slapen,’ zei hij terwijl hij haar expres niet aankeek, want hij had geen idee hoe het aanbod over zou komen.

‘Dat weet ik ook wel,’ reageerde Soul rustig tot haar opluchting. Het was er waarschijnlijk minder geïrriteerd uitgekomen als dat ze dacht en hij leek ook te begrijpen wat ze zei. Het grootste deel van haar leven was ze toch al op zichzelf aangewezen dus wist ze op zich prima hoe ze zich moest redden. ‘Maar toch ben ik blij dat ik tijdens de afgelopen gebeurtenissen bij je in de buurt ben geweest.’ Lima knikte bevestigend op zijn woorden, daar was ze eigenlijk ook wel blij mee. Wie wist hoe al die dingen waren afgelopen als Soul er niet was geweest. Misschien beter maar het had ook een heel stuk minder leuk kunnen aflopen. ‘Vlak aan de rand van de stad heb ik een paar bankjes gezien waar je rustig kunt gaan zitten,’ stelde Soul voor als plaats om naar toe te gaan. ‘Of we kunnen op de rand van de fontein in het centrum van de stad gaan zitten, maar dan hebben we wel meer kans om gestoord te worden door andere dronken mannen.’ Gaf de blonde jongen als een tweede mogelijkheid. Hij leek zelf ook al wel door te hebben dat de eerste optie de betere optie was en begon al te lopen. Met een paar snelle passen liep ze ongeveer een meter achter hem toen hij weer begon te praten. ‘Als je wil kan je trouwens bij mij op de kamer in het Pokémon Center blijven slapen,’ stelde hij deze keer voor. Haar hoofd werd meteen rood bij het idee, waarom precies wist ze zelf ook niet goed. De eerste keer dat ze elkaar zagen hadden ze ook bij elkaar op de kamer geslapen. Toen was het niet echt een probleem, op dat ene incidentje met haar bh na dan, en dat zou het deze keer waarschijnlijk ook niet gaan worden. Ze had dan ook geen reden om zich zorgen te maken of zich ongemakkelijk te voelen. Maar toch deed ze het. "Ehm is goed, dan hoef ik ook niet meer te zoeken naar een slaapplaats." Reageerde Lima zo rustig mogelijk waarna ze even de tijd nam om diep adem te halen. De rode kleur was ietsjes weggetrokken en ze versnelde haar pas nog een keer zodat ze naast hem kwam te lopen. Het was waarschijnlijk nog wel een stukje lopen naar de rand van de stad gezien de fontein niet zo ver weg was en dat het centrum was.

Soul merkte dat zijn wangen rood werden bij het idee dat hij samen met Lima weer op één kamer zou slapen en als ze wat minder geluk hadden weer in één bed. Ze hadden het eerder gedaan en op zich was het minder erg geweest dan hij in eerste instantie had gedacht, maar het was ergens ook wel een ervaring die hij voorlopig niet meer mee hoefde te maken. Dat kon hij nu wel zo stoer denken, maar diep vanbinnen wist hij dat er iets was in hem dat het niet erg vond om het weer opnieuw te doen. Hij voelde een warm gevoel in zijn binnenste verspreiden bij het idee dat ze weer opnieuw in hetzelfde bed zouden liggen. Het goede nieuws als ze bij elkaar lagen was dat hij het sneller door zou hebben als er iets mis zou zijn. Het slechte nieuws was dat het voor nogal wat ongemakkelijke momenten kon bezorgen. Ze hadden zich prima op hun eigen bedhelft kunnen houden de vorige nacht, maar wat als hij per ongeluk in zijn slaap wat naar haar bewoog en daardoor tegen haar aan kwam te liggen? Hoe zou ze dan wel niet denken? De jongen richtte zijn blik op het meisje toen deze begon te spreken. ‘Deze keer hebben we in elk geval wel een kamer met een stapelbed,’ zei hij. ‘Hoewel ik het ook wel kan begrijpen als je liever bij me in bed ligt.’ Het was bedoeld als een grap en kwam er dan ook redelijk plagerig uit, maar Soul voelde zijn kaken verstrakken en zijn hoofd werd weer roder waardoor hij naar voren keek. Gelukkig had hij het er nog plagerig uit kunnen krijgen, want anders zou ze denken dat hij het meende. Zou hij het echt erg vinden moesten ze toch weer in hetzelfde bed liggen? Diep vanbinnen wist hij al welk antwoord het zou zijn, maar negeerde het zo goed en kwaad als het kon. ‘Heb je eigenlijk nog last van je voet gehad?’ vroeg hij om het vervelende onderwerp in zijn hoofd te verdrijven en liet nu eindelijk zijn pas naar de hare vertragen zodat ze naast elkaar liepen.

‘Deze keer hebben we in elk geval wel een kamer met een stapelbed,’ reageerde Soul. Het was best een fijn idee om dit keer wel een stevig bed te hebben dat niet zou instorten als ze zouden proberen om er op te gaan liggen. De vorige keer had ook kunnen aflopen met een Soul die midden in de nacht door het bed naar beneden zou vallen. Die klap zou er dan weer voor kunnen zorgen dat haar bed ook door zou zakken en dan hadden ze helemaal geen bed meer gehad. ‘Hoewel ik het ook wel kan begrijpen als je liever bij me in bed ligt.’ Zei de blonde jongen vervolgens. Lima voelde meteen haar hele hoofd rood worden. De manier waarop het er uit kwam liet merken dat het een grap was maar dat nam niets van de pigment in haar wangen weg. Ze had eigenlijk helemaal geen idee hoe de jongen de nacht in het zelfde bed als zij had beleeft. Ze wilde nu eigenlijk wel weten of ze normaal sliep of niet. Dat ze niet hem per ongeluk in zijn gezicht had geslagen tijdens haar slaap maar dat hij daar niets van had gezegd. Het voelde alsof er een enorm gewicht van haar schouders werd getild toen de jongen weer verder ging met het gesprek. De donkerblauwharige had geen flauw idee gehad hoe ze op die grap had moeten reageren en was dan ook meer dan blij dat ze dat uiteindelijk niet hoefde te doen. ‘Heb je eigenlijk nog last van je voet gehad?’ Vroeg hij terwijl hij zijn pas vertraagde en naast haar kwam te lopen. "Nee niet echt, maar je weet dat ik nou eigenlijk ook wil weten hoe het met jouw schouder gaat?" Vroeg ze terwijl ze voelde hoe haar hoofd langzaam maar zeker weer een normale kleur begon te krijgen.

Soul had kort een blik over zijn schouder geworpen toen hij over het onderwerp was begonnen… en had gezien hoe haar hoofd rood kleurde. Het was dankzij een paar lantaarnpalen dat hij de rode kleur had kunnen onderscheiden en wist niet zo goed hoe hij het moest opvatten. Was het rood geworden van schaamte omdat ze er liever niet aan wilde denken dat ze bij elkaar in bed hadden gelegen? Zijn gedachten gingen terug naar het moment dat hij de bh had gevonden die achter haar had gelegen. Hij voelde zijn eigen hoofd rood worden en deze keer voelde hij wel een tikkeltje schaamte over wat er was gebeurd. Niet per se het feit dat ze langs elkaar hadden gelegen, maar de kleine onhandige momenten die voorgevallen waren. Ook was het misschien niet een al te goed idee geweest om in zijn blote borstkas naast haar te gaan liggen omdat dat toch wel een verkeerd idee gaf naar haar toe, maar ze had er verder niks over gezegd en ook niet op gereageerd. Ook toen ze die ochtend wakker geworden waren en afscheid hadden genomen had ze er niet echt iets van laten merken en dus had Soul gedacht dat ze het oké vond. De jongen moest toegeven dat het feit dat ze bloosde om een opmerking die hij maakte best schattig was. Het was leuk om te zien hoe haar al vrij rode wangen nog roder kleurden en ze haar blik van hem richtte wanneer ze bloosde. De jongen draaide zijn hoofd weer naar voren toen Lima antwoordde op zijn vraag en grinnikte om de vraag die ze stelde. Ja, die had hij wel moeten zien aankomen. Hij haalde zijn schouders op. ‘Het jeukt soms echt als de pest en voor de rest is het een lelijk litteken geworden dat ik voor de rest van mijn leven zal moeten dragen. Het lijkt net alsof de huid oud en verrimpeld is waar het verbrand is geweest.’ De jongen twijfelde kort of hij het zou laten zien en besloot dat ze het straks toch wel zou zijn als ze zouden gaan slapen, want het waren vrij warme nachten en hij was niet van plan om in een shirt te slapen. Nu ze waarschijnlijk toch in een ander bed sliepen zou het niks uitmaken. Bovendien wilde hij er niet verder over doorgaan uit schrik dat ze zich weer schuldig ging voelen. ‘Maar hé, wie weet vinden de dames dat sexy,’ zei hij en hij rolde overduidelijk met zijn ogen naar haar terwijl hij zelf begon te grinniken om zijn opmerking. ‘Bovendien heb ik die wonde opgelopen om mensen te beschermen en dat is toch wat een Ranger moet doen? En ik beschermde jou en dat was ook belangrijk.’ De jongen draaide gauw zijn hoofd weg, maar voelde zijn wangen rood kleuren. Shit.

Soul grinnikte om haar vraag, iets dat ze niet helemaal kon begrijpen. Het was uiteindelijk niet echt iets om mee te lachen maar aan de andere kant kon ze het dan ook wel weer begrijpen gezien haar manier van vragen. Waarom dacht ze überhaupt zo veel na over zijn reacties? Hij haalde zijn schouders op voor hij begon te praten. ‘Het jeukt soms echt als de pest en voor de rest is het een lelijk litteken geworden dat ik voor de rest van mijn leven zal moeten dragen. Het lijkt net alsof de huid oud en verrimpeld is waar het verbrand is geweest.’ Vertelde de blonde jongen. Over het feit dat het jeukte maakte Lima zich niet zo veel zorgen, jonge wonden jeukten meestal en dat werd ook vaak als een teken van genezen gezien. Dat het iets was dat hij zijn hele leven mee moest dragen was ze wat minder luchtig over. Ze vond het, hoe je het ook bekeek, uiteindelijk wel een soort van haar schuld dat hij dat nu had. ‘Maar hé, wie weet vinden de dames dat sexy,’ vervolgde de jongen waarna hij met zijn ogen rolde en begon te grinniken. Ze hield het amper een seconde vol om een serieus gezicht te houden. Ze maakte een kort proestend geluidje waarna ze ook met hem mee grinnikte. Er zouden vast wel mensen zijn die dat daadwerkelijk sexy vonden, je had uiteindelijk toch allerlei soorten kinks. ‘Bovendien heb ik die wonde opgelopen om mensen te beschermen en dat is toch wat een Ranger moet doen? En ik beschermde jou en dat was ook belangrijk.’ Vrijwel gelijktijdig draaide de twee hun hoofd van elkaar weg. Lima voelde haar hoofd weer opnieuw rood worden. Het gebeurde vrijwel nooit maar bij hem de hele tijd, het was iets dat ze onmogelijk niet kon merken. Zodra ze weer zijn richting op keek merkte ze dat hij zijn hoofd ook van haar had weggedraaid. "Dankje," mompelde ze zacht. Haar blik hield ze vooruit gericht en lichtelijk naar de grond. De donkere steegjes waar ze door liepen maakte inmiddels plaats voor goed verlichtte en bredere straten.

Het was niet de eerste keer dat zijn hoofd zo rood als een tomaat werd bij haar in de buurt en Soul vermoedde dat het ook zeker niet de laatste keer zou zijn. Het was nu immers bijna een automatisme geworden dat hij bloosde bij haar telkens als hij een aardige opmerking probeerde te maken. Aardige opmerkingen maken tegen iemand anders was nu niet direct aan hem besteed, maar hij moest eerlijk toegeven dat het bij haar helemaal niet zo veel moeite met zich mee bracht als dat hij in eerste instantie gedacht zou hebben. De blonde jongen beet op zijn wangen en deed zijn uiterste best om zijn rode wangen wat minder te laten worden waarna hij zijn blik weer richtte op de dame. Hij glimlachte zwakjes naar haar toen ze hem bedankte. ‘Geen probleem,’ zei hij dan ook waarna hij zich weer focuste op de straten waar ze doorheen liepen. Hij werd slechts lichtelijk gealarmeerd door dronken zingende mannen in de verte, maar besloot om dat nog niet als een gevaar te beschouwen. De eerste die Lima aan probeerde te raken zou hij persoonlijk zijn arm en benen breken. En dan mocht Houndoom er nog een Flamethrower bovenop gooien om het af te maken. Nee, met zo’n tuig had Soul nu niet bepaald veel medelijden. De bredere straten waren beter verlicht en Soul merkte dat ze aan de boskant van de stad uitkwamen waar Santalune Forest zou zijn. En inderdaad, zoals hij al dacht en had aangegeven, waren er bosjes vlak buiten de rand van de stad. Soul ging Lima voor en ging aan de rechterkant van het bankje zitten. Het Pokémon Center was slechts op een paar meter loopafstand nu en als Soul zijn nek ver genoeg strekte kon hij het rode dak al zien die de aanwezigheid van het Center bekend maakte. ‘Een stuk veiliger dan het centrum van de stad en die donkere steegjes,’ vond hij. ‘Ik zweer dat ik die types echt zo hard haat. Als ze je ook maar ergens aangeraakt hadden dan…’ Hij liet een stilte vallen, maar zijn kaken die hij op elkaar klemde en zijn handen die hij tot vuisten balde zeiden al genoeg. Ook merkte hij een woede op die hij kon vergelijken met de woede toen hij er achter kwam wie Fever en zijn vader had vermoord en dat was voor hem het teken dat wat hij voor Lima voelde niet zomaar een vriendschap was. Het was meer.

‘Geen probleem,’ hoorde ze hem zeggen nadat ze de jongen bedankt had. De donkere steegjes gaven haar wel rust maar aan de andere kant was het toch fijner om in beter verlichtte straten te lopen. Hier bevonden zich dan wel meer ongure types maar die bemoeide zich waarschijnlijk op deze plaats een stuk minder met het tweetal. Toch maakte ze zich nergens echt zorgen over nu ze met Soul was. Na alles dat ze samen hadden meegemaakt wist ze dat ze zich veilig bij hem kon voelen. Wat er dan ook zou gebeuren, ze wist dat ze er samen zeker wel uit zouden kunnen komen. Dat was al die eerdere keren ook al gebeurd dus zou nu zeker weer gebeuren. De bosrand van de stad kwam in zicht, net als de bankjes waar ze naar toe liepen. Soul ging voor en nam plaats op een van de bankjes. Lima ging rustig naast hem zitten. ‘Een stuk veiliger dan het centrum van de stad en die donkere steegjes,’ zei de jongen waarop ze knikte. Het was inderdaad een heel stuk veiliger aan de rand van de stad. Tenzij je i de achterbuurten ging kijken natuurlijk. ‘Ik zweer dat ik die types echt zo hard haat. Als ze je ook maar ergens aangeraakt hadden dan…’ Vervolgde de jongen zonder zijn zin af te maken. Lima's ogen vielen op zijn tot vuisten gebalde handen. Ze pakte met haar ene hand haar andere vast en liet haar vingers een keer knakken om zijn zin af te maken. Als dat was gebeurd hadden ze er allemaal een heel stuk minder goed vanaf gekomen dan dat ze nu waren. Wel voelde ze zich weer wat warmer voelen vanbinnen. Het hielp alleen niet zo veel aan het feit dat ze het aardig koud had, dat bleef. Het was immers al een hele tijd avond. Shorts en een topje waren dan ook niet echt heel warm.

Soul vond het lichtelijk erg dat Lima zag hoe kwaad hij wel niet kon worden. Het was niet zo erg als in het begin vlak nadat Fever gestorven was. Toen had hij echt woedeaanvallen tot en met gehad, zelfs zo erg dat zijn moeder hem als ‘onhandelbaar’ had verklaard. En daarom had ze het ook beter gevonden als hij op de Ranger Base bleef slapen in plaats van bij hun thuis. Soul was toen inmiddels geaccepteerd bij de Ranger Base en vond het dan ook geen probleem om daar te blijven, maar wat hij wel een probleem had gevonden was het feit dat zijn moeder nooit echt een poging had gedaan om hem te troosten. Ze had altijd meer gereageerd alsof er niets met hem aan de hand was en ze was ook veel te snel naar zijn zin bij een andere man gaan uithuilen. Later, toen Soul op een Quest was, besefte hij dat hij wist waarom zijn moeder zo onverschillig deed, alleen had hij haar nog niet geconfronteerd met zijn vondst. De jongen draaide zijn hoofd en hij gaf een knikje ten teken dat hij het eens was wat Lima deed. ‘En ik zweer plechtig dat als je kledij gescheurd was geweest of ik had bloed bij je gezien dat die mannen de zon de volgende dag niet meer op zouden zien komen.’ Het klonk vrij luchtig, maar Soul meende elk woord wat hij zei. Hij was niet bang om iemand voor het leven te verminken en als men hem te woedend maakte zou hij niet aarzelen om tot het ergste te gaan. Gelukkig had hij dat niet hoeven doen, anders had hij dit gesprek met Lima ook niet gehad. Dan zou ze doodsbang voor hem zijn. De jongen liet zijn blik over Lima glijden en hoefde een expert te zijn om te weten dat ze het koud had. Zelf had hij een dikke trui aangetrokken over zijn shirt. Het kostte hem dan ook niet veel moeite om deze uit te doen en vervolgens naar haar uit te steken. ‘Doe aan,’ zei hij op gebiedende wijze. ‘Ik krijg al kippenvel als ik naar je kijk.’ Hij zei maar niet dat zijn werkelijke gedachte was dat ze er mooi en aantrekkelijk uitzag als hij naar haar keek. Hij kon ergens wel begrijpen dat het oog van de mannen op haar gevallen was, alleen kon hij niet begrijpen waarom ze dat weer zo duidelijk moesten maken. De jongen zakte wat onderuit op het bankje en haakte zijn handen in elkaar terwijl hij naar de met sterren bezaaide lucht keek. ‘En beloof me dat je me de volgende keer gewoon belt als zoiets nog eens gebeurt. Al is het vier uur ’s nachts, ik sta klaar voor je.'