It's taking me higher. [&LIMA MATTON]

Met slechts een kort klopje in de hals van zijn Pokémon gaf Soul aan dat hij wilde landen. Het moest vast leuk uitzien voor de mensen beneden hoe een jongen midden in de lucht die bezaaid was met sterren en een maan aan het vliegen was op de rug van een gigantische Salamence. De vleugels van zijn Pokémon moesten er vast mooi uit zien. Soul kon het niet weten, want hij zat op zijn Salamence en stond niet op de grond. Duh. Maar hij wist wel van andere ervaringen dat Pokémon in de lucht er best mooi uit zagen en dan vooral als ze mooie vleugels hadden. Salamence landde voorzichtig op de Tower of Mastery. Soul sprong het laatste metertje dat naar beneden ging echter van Salamence’s rug en kwam zacht neer op de grond. Zijn benen vingen de klap handig op en Soul draaide zich naar zijn Pokémon om deze een dankbaar klopje te geven op zijn rug. De Pokémon boog zich naar voren en streek met zijn wang kort langs die van Soul waardoor er even een rilling door de jongen heen ging. Hij was nog altijd niet aan de ruwe huid van de Pokémon gewend. En dan had je nog vooral die stekels op zijn wangen waar Soul liever niet aan kwam. De jongen knikte naar de Pokémon terwijl hij naar de rand van de Tower liep, zich met het grootste gemak er op hees en zijn benen over de rand slingerde. Hij had de laatste tijd echt iets met nachten en buiten zijn. Misschien begon hij er een bepaalde fetish voor te krijgen of zo. Wie weet. En waar dacht hij nu weer allemaal aan? Hij grinnikte terwijl hij zijn hoofd schudde, een sigaret uit zijn zak tevoorschijn haalde en deze aan stak. Hij blies de rook de lucht in terwijl hij naar de met sterren bezaaide hemel keek en aan zijn kleine zusje Fever dacht. En opeens, alsof ze daar echt was, begon één bepaalde ster in de hemel wat feller te fonkelen dan de ander. Soul knipperde met zijn ogen en toen was het weg. Hij grinnikte. 'Ik hou ook van jou, Fever,' mompelde hij waarna hij nog een trekje nam van zijn sigaret.

Terwijl ze de trappen op liep liet ze haar vingertoppen over de stenen muur naast de trap glijden. Onder de mouw van haar trui stond de kippenvel op haar arm. Er verscheen een damp wolkje toen ze uitademde zodra ze op het dak aan kwam. Er stonden enkele mensen op het dak. Een paar koppeltjes stonden klef te doen aan de ene kant. Een paar andere mensen stonden te praten. Lima's ogen vielen op een grote, draakachtige pokémon. Een Salamence als ze het goed wist. Een blonde jongen met een sigaret stond aan de rand van de toren. Kort haalde ze haar schouders op en begon richting de jongen te lopen. Lima ging ongeveer een meter van de jongen vandaan aan de rand van de toren staan. "Hij ziet er sterk uit", zei ze op een rustige toon terwijl ze vanuit haar ooghoeken richting de jongen en de pokémon keek.

Het rumoer van de mensen die in de buurt stonden had hij niet eens opgemerkt en werden hem pas duidelijk nadat hij zijn woorden had uitgesproken. Het viel hem op dat er voor dit uur best veel mensen waren, ook al was het ’s nachts en lagen de meeste trainers op dit uur al in bed. Hij rolde met zijn ogen toen hij verderop een koppeltje zag staan dat verliefd naar elkaar keek, naar de sterren wezen en elkaar daarna zoenden. Gadverdamme, zeg. Had hij eindelijk een plek uitgekozen die nog redelijk chique was om te zitten, werd het weer belemmerd door een kussend koppeltje verderop. Maar ja, hij kon moeilijk gaan zeggen dat ze moesten oprotten. De drang was wel aanwezig, maar Soul deed zijn uiterste best om het te onderdrukken. Zou hij zelf ooit verliefd worden? Hij dacht eerlijk gezegd van niet. Hij wist dat hij gezien mocht worden, maar hij wist ook dat zijn karakter te afstandelijk was voor de meeste meisjes en eigenlijk vond hij dat niet zo heel erg. De dag dat hij nog eens echt iemand leuk ging vinden was de dag waar hij van zichzelf een medaille moest verdienen. Soul draaide zijn hoofd een paar graden toen hij een compliment hoorde en merkte dat het jegens hem was. Of eerder jegens zijn Pokémon, maar hij aanvaardde het ook als een compliment voor hem omdat hij immers de trainer was van dat beest. ‘Bedankt,’ zei hij enkel, maar Salamence bedankte haar uitgebreid door zijn kop fier op te heffen, zijn staart een beetje te verschuiven en vriendelijk te grommen. ‘Het was een lange en vermoeiende training, maar het was het waard.’ Het kwam er sarcastischer uit dan dat hij het bedoelde. Om zichzelf een houding te geven nam hij een trekje van zijn sigaret en blies de rook uit in de nacht. ‘Kon je niet slapen?’ vroeg hij niet echt geïnteresseerd, maar hij vond het ook weer zo bot om iemand af te wimpelen na een vriendelijke poging om een gesprek te beginnen. En hij was eerlijk: een compliment deed altijd goed bij hem, al wilde hij dat niet altijd laten merken.

De pokémon leek meer te reageren op haar complimentje dan de trainer deed. Ergens wel logisch gezien het compliment over de pokémon ging. De blauw rode pokémon reageerde trots maar toch ook wel lichtelijk verlegen. ‘Bedankt,’ leek alles te zijn dat de jongen terug zei. Een paar secondes later zei hij toch nog wat meer. ‘Het was een lange en vermoeiende training, maar het was het waard.’ Het kwam er duidwlijk wat sarcastisch uit, waarschijnlijk niet helemaal zo bedoelt. Salamence waren sterke pokémon maar konden vreselijk koppig zijn en dus niet allemaal even makkelijk om te trainen.  ‘Kon je niet slapen?’ Zijn woorden lieten Lima even opkijken, haar blik ging vervolgens weer naar de lucht. "Is de nacht dan niet de mooiste tijd om wakker te zijn? Ik vind het fijner dan overdag om eerlijk te zijn." Vertelde ze waarna ze haar hoofd in haar nek liet vallen en de blonde jongen vanuit haar ooghoeken aan keek.

Het was niet dat hij echt zin had om een gesprek met haar te hebben, het was eerder dat hij een soort van gedwongen werd om te praten. Ze had een compliment over zijn Pokémon gegeven en natuurlijk had hij had kunnen laten bij een simpel complimentje, maar wist dat dat niet goed genoeg was. Tegenwoordig wilden mensen namelijk een heel gesprek met je hebben als ze je aanspraken over iets. Al was het maar iets stoms, men wilde met je praten. Was het om tijd te verdrijven? Was het omdat ze per se sociaal wilden zijn en hem als de uitgerekende persoon zagen om mee te praten? Hij had geen idee, maar hij had er zelf geen hoop meer in dat hij ooit vrienden zou maken en vond het om die reden dan ook behoorlijk irritant dat mensen hém weer als gesprekspartner kozen. Hij wist dat hij echter afkeurend aangekeken zou worden door zijn Salamence als hij haar af zou schepen omdat de Pokémon juist wel gesteld was op sociaal contact. Houndoom was dat totaal niet en daarom vond de jongen het soms fijner om met zijn Houndoom rond te lopen, maar hij wist dat hij dankzij Salamence meer in contact kwam met andere mensen en toch keerde hij de Pokémon niet terug. Was dat dan een teken dat hij het zelf ook wilde? Hij had geen idee. De blonde jongen draaide zijn hoofd toen het meisje begon te praten en kon niet anders dan haar gelijk geven. ‘Ik ook,’ beaamde hij. ‘Tijdens de nacht is er meer rust om je heen.’ Hij wist gewoon dat Salamence hem vanuit zijn ooghoeken al waarschuwend aankeek, maar deze keer had Soul het niet per se als een indicatie naar de dame gezegd om haar te doen weggaan. ‘Het jammere is echter wel dat je dankzij de nacht aan veel dingen gaat denken. Dat heb ik overdag minder omdat ik veel bezig ben,’ zei hij schouderophalend.

‘Ik ook,’ reageerde de jongen die zijn hoofd inmiddels in haar richting had gedraaid. ‘Tijdens de nacht is er meer rust om je heen.’ Vervolgde hij waarop zij ook enkel bevestigend kon knikken. Lima draaide haar blik weer terug naar de hemel. De sterren stonden helder in de lucht, dat voor een mooi zicht zorgde. Op heldere nachten kon ze een langere tijd zonder problemen naar de hemel kijken. ‘Het jammere is echter wel dat je dankzij de nacht aan veel dingen gaat denken. Dat heb ik overdag minder omdat ik veel bezig ben.' De woorden van de jongen lieten haar weer naar hem omkijken. Daar had hij een punt. Als je overdag met van alles bezig was dacht je simpelweg minder na over van alles dan in de nacht. "Dat kan ook worden gezien als iets moois aan de nacht." Zei ze waarna ze kort naar haar handen keek die op de bovenkant van de rand om het dak lagen. "Je komt alleen altijd wel vervelende dingen tegen als je na gaat denken." Verzuchtte ze met haar blik nog steeds op haar handen gericht.

Ook zonder op de blik van het meisje te letten wist hij dat ze het met hem eens was. Op dit vlak moest immers iedereen het wel met hem eens zijn, want het was gewoon een feit. ’s Nachts dat je veel meer na over dingen die je overdag wel eens vergat omdat je te druk bezig was of omdat je het makkelijker weg kon kroppen. Hij was nu weer in een periode terechtgekomen waarbij hij ongelooflijk veel aan Fever dacht. Als hij het druk had met Quests dan dacht hij niet veel aan haar. Tenzij hij natuurlijk een geval had waarbij een klein meisje kwam kijken zoals toen met die storm in de buurt van Lavarigde Town waar hij voor ingezet was. Dat was een interessante, uitdagende Quest geweest en precies wat hij zocht, alleen heel dat gedoe met dat kindje achteraf had voor hem niet gemoeten. Hij had weer veel te veel aan Fever zitten denken na dat gedoe en had zelfs even overwogen om geen Quests meer aan te nemen voor een poosje, maar dan werd hij natuurlijk nooit Ranger. De eerstvolgende keer dat hij met een bos rozen haar graf ging bezoeken was om haar te vertellen dat hij in rang gestegen was. Tot die tijd wilde hij zich niet bij haar laten zien. ‘Dat kan ik niet ontkennen,’ zei hij op haar laatste opmerking, want haar eerste opmerking sloeg voor hem nergens op. Maar dat was voor hem persoonlijk omdat hij tijdens de nacht altijd aan vervelende dingen dacht. Wat waren ze trouwens filosofisch bezig, zeg. ‘Een ander nadeel kan zijn dat het koud is,’ zei hij schouderophalend om het gesprek wat luchtiger te houden. ‘Hoewel dat nu wel mee valt omdat het steeds warmer begint te worden.’ Hij had verder geen idee waar hij nog over kon praten zonder dat het weer de verkeerde kant op zou gaan en dus hield hij zich maar stil.

‘Dat kan ik niet ontkennen,’ zei hij op de tweede opmerking die ze maakte. Gezien hij op de eerste niet had gereageerd maakte ze er uit op dat hij het daar waarschijnlijk niet helemaal mee eens was geweest. ‘Een ander nadeel kan zijn dat het koud is,’ zei de jongen vervolgens schouderophalend. Lima grinnikte even, dat was wel heel willekeurig. De donkerblauwharige knikte bevestigend, hij had wel een punt, hoe willekeurig de opmerking dan ook mocht zijn. ‘Hoewel dat nu wel mee valt omdat het steeds warmer begint te worden.’ Het begon al lente te worden dus dat betekende dat het warmer zou worden dan dat het tot nu toe was geweest. Winter was niet echt haar seizoen gezien ze vrij slecht tegen de kou kon. Haar handen en voeten voelde altijd net ijsklontjes. Lente en herfst waren meestal nog wel te doen en zomer was dan ook echt haar lievelingsseizoen. "Ik kan niet wachten tot het weer zomer is, vele malen beter dan de winter. Dagen zijn ook nog eens langer dus kun je meer doen en eigenlijk is alles gewoon makkelijker."

Soul keek naar beneden terwijl hij het meisje de tijd gaf om antwoord te geven. Hij kneep zijn ogen samen om naar de mensen te kijken die zich op het strand verzameld hadden. Een paar keken naar hem naar boven, een paar anderen waren met elkaar aan het praten en weer een paar anderen besloten om te vertrekken. Soul slingerde zijn ene been over de rand zodat hij haar wat beter aan kon kijken, want hij kon makkelijk zijn evenwicht verliezen op deze manier. Natuurlijk zou zijn Salamence dan wel tijdig ingrijpen, maar hij wilde zich de hartaanval voorkomen. Dan kon het natuurlijk ook zo zijn dat Salamence het niet door zou hebben omdat de Pokémon geïnteresseerd naar het meisje aan het kijken was en niet echt op zijn omgeving lette. Als Soul ook maar een beetje plagerig ingesteld was dan zou hij tegen de Pokémon hebben gezegd dat deze beter achter zijn soortgenoten aan kon gaan in plaats van achter menselijke wezens, maar hij voelde er niet veel voor en luisterde daarom dus maar naar wat de dame te zeggen had. Hij gaf een knikje. Hij moest nu eerlijk toegeven dat hij de winter met zijn koude buien en winterse neerslag nu ook maar niks vond. Hij zag zichzelf nog wel echt onnozel struiken en door de sneeuw uitglijden. Het was hem vroeger een paar keer gebeurd en het leek iets te zijn dat niet meer snel wegging. ‘Maar soms is het weer te warm in de zomer en dat is ook niet fijn.’ Hij sprak natuurlijk over die keren dat er eens in de zo veel tijd een hittegolf over Kalos trok. Hij vond het verschrikkelijk. Dames hadden dan nog de mogelijkheid om echt van die korte rokjes aan te doen, maar bij heren zou het niet verder gaan dan een shirt zonder mouwen en een short. Hij kon natuurlijk zijn shirt uit doen zodat ze zijn blote borstkas zouden zien, maar hij was niet zo’n opschepper. ‘Maar voor de rest ben ik ook niet zo’n wintermens. Ik heb een hekel aan sneeuw en alles dat echt te koud is.’

Inmiddels had de jongen zijn ene been over de rand geslingerd. Hij knikte nadat ze klaar was met praten. ‘Maar soms is het weer te warm in de zomer en dat is ook niet fijn.’ Lima zuchtte licht waarna ze bevestigend knikte, dat was ook weer een punt. In de winter was het te koud, in de zomer te warm en de lente en herfst waren ook niet perfect. Ieder seizoen had zo zijn voor en nadelen, het lag er aan wat je het meest haatte of het leukste vond wat je favoriete seizoen was. ‘Maar voor de rest ben ik ook niet zo’n wintermens. Ik heb een hekel aan sneeuw en alles dat echt te koud is.’ Precies dat. Ze grinnikte kort voor ze hem weer aankeek. "Ik zou het niet meer met je eens kunnen zijn." Zei ze waarna ze ook even over de rand naar beneden keek. Hier en daar krioelde wat mensen, niet genoeg zichtbaar om interessant voor haar te zijn. "Wat is je naam trouwens?"

Soul had niet echt het idee dat hij dit een interessant gesprek vond, maar waar moesten ze het dan over hebben? Bovendien zou het echt grof zijn als hij nu opeens weg zou gaan. Hij kon natuurlijk zeggen dat hij moe was en dat hij slaap nodig had, maar dan kon hij zich wel elke avond weg laten jagen hier. Er zou namelijk altijd wel iemand naar hem toekomen om met hem te praten. Zijn hele reis bestond tot nu toe uit mensen die hem er zo aantrekkelijk uit vonden zien dat ze besloten om een praatje met hem te maken. Gelukkig knapten de meeste mensen al op hem af als ze zagen wat voor karakter hij had. Het was niet dat hij geen vrienden wilde hebben, het was eerder dat hij geen idee had hoe hij met zijn gebroken karakter een vriendschap kon onderhouden. Hij was niet het type dat zich verantwoordelijk kon voelen om voor een ander te zorgen, het type dat iemand anders dikwijls zou bezoeken en iemand zou opvrolijken als het niet goed ging met die persoon. Hij was het type dat op zichzelf gesteld was, dat een muur om zich heen had gebouwd die niemand tot nu toe had weten te doorbreken omdat ze niet hard genoeg probeerden. Hij kon bijna zeggen dat hij de beste band had met de receptioniste in de Ranger’s Base en dat was niet echt iets om triomfantelijk over te zijn. De jongen keek op toen het meisje een vraag stelde. ‘Soul,’ zei hij rustig, zijn achternaam niet vertellend omdat hij aan dat soort formaliteiten niet deed. ‘En dit hier is Salamence, maar dat had je natuurlijk al gezien.’ De Pokémon boog vriendelijk zijn kop naar het meisje.

‘Soul,’ reageerde de jongen wat kortaf door enkel zijn voornaam te noemen. Maar wat een naam was het ook. Heel vaak was het zo'n naam waarbij de ouders een coole naam wilde gaan verzinnen en met zoiets eindigde. ‘En dit hier is Salamence, maar dat had je natuurlijk al gezien.’ Vervolgde hij, deze keer met meer woorden. De draakpokémon boog zijn kop in haar richting. Lima stak haar hand uit om er een keer overheen te kunnen aaien. De huid was ruw, precies zoals verwacht. "Ik ben Lima, aange-" Voor ze het woord kon afmaken klonk er een luide klap die haar liet omkijken. De gang waarmee je de toren in kon was dichtgeklapt, er was geen uitgang. Natuurlijk was de uitgang niet zonder reden dicht, hij was dicht gedaan door een klein groepje mensen in matchende kleding. Er ontstond paniek tussen sommige van de mensen op de toren. Een van de mensen uit het groepje begon wat te schreeuwen, het was vanaf het punt waar het tweetal stond slecht te verstaan. "Wat is er nou weer aan de hand?" Verzuchtte Lima terwijl ze een blik richting de mensen wierp. Ze wendde zich weer tot Soul. "Ga je mee kijken?"

{Er moest iets gaan gebeuren en ik ben totaal niet creatief}

Soul keek toe hoe het meisje zijn Salamence aaide. Hij merkte dat de Pokémon de affectie van het meisje wel kon waarderen en zijn kop juist wat meer in de richting van haar stak zodat haar hand sneller contact zou maken met zijn ruwe huid. De Pokémon sloot dan ook genietend zijn ogen toen haar hand contact maakte met zijn huid. Soul nam aan dat een vrouwenhand ook veel aangenamer aanvoelde dan een mannenhand en vroeg zich af of hij dit als een belediging moest opvatten naar hem toe. Bij hem had Salamence zijn ogen altijd half gesloten en keek hij eerder niet met zo’n geïnteresseerd gezicht. Het was ook geen geheim dat Salamence een zwak had voor mooie meisjes. En ja, als hij eerlijk mocht zijn dan vond hij haar niet zo’n heel lelijk meisje. Hij hield zo’n meningen echter voor zichzelf en wilde net iets zeggen toen hij geschreeuw hoorde. De uitgang van de toren werd geblokkeerd door een paar gasten. Er ontstond paniek en Soul draaide zich half van de rand zodat hij op de grond kon springen. Zijn voeten vingen de klap niet op zoals hij had gehoopt en hij voelde een pijnscheut door zijn enkel gaan omdat hij verkeerd terecht was gekomen, maar zijn ogen waren gefixeerd op het groepje mannen. Ze droegen kledij die bij elkaar pasten en vanaf hier kon Soul al zien dat het om een motorbende moest gaan. Ze droegen spijkerbroeken en leren jackjes zonder iets eronder. Ze dachten schijnbaar dat ze een borstkas hadden waar ‘u’ tegen gezegd mocht worden, want ze pronkten erg en maakten hun schouders breed. Soul kon hun eerlijk vertellen dat zelfs zijn borstkas en indrukwekkender uitzag dan dat, maar hij was wel zo slim om dat niet hardop te gaan roepen. Soul rolde met zijn ogen toen hij zag dat een meisje bang begon te gillen, maar was zelf al dichter in de buurt van Lima gaan staan. ‘Een aantal gasten die denken dat ze stoer zijn,’ zei hij kalm tegen haar. ‘Niks om bang over te zijn.’ En om zijn nonchalance wat te benadrukken pakte hij nog een sigaret uit zijn zak omdat hij de vorige al weg had gedaan en stak deze in zijn mond. Hij stak deze aan en keek de leider van de motorbende aan. Hij had echt zo’n raar kapsel dat omhoog stak en aan de zijkanten helemaal was weggeschoren. Hij had zelfs paars haar. ‘Oké,’ zei hij luid zodat de aandacht werd getrokken door de mannen. ‘Het is weer mooi geweest. Doe die deur open en oprotten.’ Salamence gromde en kwam naast hem staan.

Soul was van het muurtje af gekomen en wat richting haar komen staan. Ze zag hoe hij met zijn ogen rolde. ‘Een aantal gasten die denken dat ze stoer zijn,’ zei hij op een rustige toon. Voor amper een halve seconde verscheen er een kleine grijns op haar gezicht. ‘Niks om bang over te zijn.’ Vervolgde de blonde jongen voor een van zijn handen in een van zijn zakken verdween. Een nieuwe sigaret kwam er mee uit en werd opgestoken. Ze was op z'n minst blij dat hij ook rustig bleef ondanks de situatie. Lima liet haar ogen over de mannen glijden om te bekijken wat voor figuren het nou echt waren. Door de matchende leren jasjes waaronder een shirt ontbrak was het binnen enkele seconde duidelijk dat het om een motorbende ging. Ze maakte er nogal een heisa van, wat waren ze überhaupt van plan? Er stonden een paar aparte figuren tussen maar gemiddeld was het wel het type dat zichzelf helemaal geweldig vond. ‘Oké,’ klonk er plotseling Soul's veel luidere stem naast het meisje. Van buiten was het niet zichtbaar geweest maar ze was er daadwerkelijk een beetje van geschrokken. ‘Het is weer mooi geweest. Doe die deur open en oprotten.’ Vervolgde de blonde jongen terwijl ze net nog zo poeslieve Salamence grommend als een gevaarlijke pokémon naast hem kwam staan. De gast die de leider van de motorbende zou moeten zijn maakte een luid huuuh geluid dat dreigend over zou moeten komen bij de meeste mensen voor hij, achtervolgd door de rest van zijn groepje, op het tweetal af kwam lopen. Hij was duidelijk niet in de stemming om weggejaagd te worden. "Ik ben er vrij zeker van dat je prima hebt verstaan wat hij zei." Zei Lima terwijl ze met een lichte vonk van uitdaging in haar ogen de man recht aankeek. Eigenlijk moest ze nog wel haar best doen om niet in de lach te schieten door zijn belachelijke uiterlijk. Haar woorden vielen duidelijk alles behalve goed bij de man. De man kwam met zijn borst vooruit gestoken naar voor gelopen. De bedoeling bij dat soort acties was altijd dat de ander achteruit zou gaan. Dat ging er alleen bij het meisje met de donkerblauwe haren niet in, ze bleef zonder aarzeling of weg te kijken op haar plaats staan. Het kwam alleen voor haar niet helemaal goed uit dat de man zowat een kop groter was, en zij was al redelijk lang. Ze stoorde zich er aan dat hij op haar neer keek maar actie zou ze niet ondernemen. Als ranger was het nou niet echt de bedoeling dat je het gevecht aan zou gaan met een ander als je het kon voorkomen.

Soul keek met een opgetrokken wenkbrauw naar de mannen die een soort geluid uitstootten dat vergelijkbaar was met het gejank van tien Mightyena’s bij elkaar. Het klonk afschuwelijk en was waarschijnlijk bedoeld om hun af te schrikken, maar Soul vond het zo lachwekkend dat een klein glimlachje om zijn lippen kwam. Hij merkte dat het meisje naast hem allerminst onder de indruk was en moest toegeven dat hij toch wel wat bewondering voor haar moed voelde. Als hij dan naar al die andere meisjes keek… Met een lichtelijk afkeurende blik keek hij naar een meisje dat haar hoofd tegen de borstkas van haar vriend duwde. Hij zag dat de vriend zijn arm om haar heen had geslagen, maar zag ook dat de ogen van de vriend zelf opengesperd waren van schrik. Wat voor vriend was je als je zelfs je eigen meisje niet eens kon beschermen tegen zo’n gasten? In zijn ogen was je dan niet echt een vriend. Mocht hij op de één of andere zeldzame manier een vriendin krijgen dan zou hij er altijd voor zorgen dat ze zich veilig bij hem kon voelen. De aandacht van de blonde jongen werd getrokken door de opmerking van Lima en hij zag hoe de leider van het groepje voor haar neus ging staan. Hij moest zachtjes lachen. Typisch dat ze altijd op de kleinste van de twee afgingen. Het was hem opgevallen dat de leider hem nog niet eens had aangekeken, duidelijk niet gediende zijnde van het feit dat hij afgezeikt werd door een meisje. Ook leek hij heel graag aan zijn maten te willen tonen dat hij zo’n meisje wel een toontje lager kon laten zingen als hij wilde, maar dat was niet aan Soul besteed. Niet vandaag. Normaal gezien zou hij een meisje hebben laten stikken, maar om eerlijk te zijn had Lima zijn aandacht getrokken en deed ze dat nog steeds door daar gewoon te staan en de leider uitdagend aan te kijken. ‘Raak haar met één vinger aan en je zult voelen wat meerdere derdegraadsverbrandingen op je lichaam zijn.’ Zijn stem was laag, maar klonk daardoor zeker niet minder dreigend. Ook kon enkel het groepje jongens en Lima het horen. De leider keek hem echter met opgetrokken wenkbrauwen aan. ‘Ik maak geen grapjes. Ik heb hier een Pokémon die maar al te graag zijn laatste evolutie wilt bereiken en jullie wilt verbranden als dat nodig is.’ Fronsend gingen de leiders ogen van Salamence naar Soul en eindelijk leek de domme knul te beseffen dat hij nog een tweede Pokémon had. Ondanks de opmerking van Soul deed hij echter nog een stap richting Lima, maar dat was al te veel voor Soul. Hij ging tussen de jongen en Lima instaan zodat hij wel erg dicht bij haar stond, zette zijn handen tegen de borstkas van de kerel en duwde hem ruw naar achteren. Salamence gromde en vlammen verschenen in zijn bek, maar Soul stak een hand op en wachtte op wat het groepje zou gaan doen.