It's taking me higher. [&LIMA MATTON]

Soul keek met een schuin oog naar de bewegingen die ze deed om haar enkel te verzorgen. Hij wilde dat hij zelf het heft in handen had genomen en voorover was gebogen om haar te helpen, maar toen hij haar de icepack had aangereikt verdween alle adrenaline plotseling en voelde hij een immense pijn in zijn schouder. Hij had het niet laten merken, maar het feit dat hij het niet gekoeld had en dat hij het zeer heftig bewogen had om zijn Pokémon te commanderen, de leider en zijn hulpjes samen met Lima weg te jagen en Lima op zijn Salamence te helpen had het enkel erger gemaakt. De pijn begon nu pas goed tot hem door te dringen en Soul wist nog net het bankje onder hem vast te klemmen met zijn handen zodat hij in elk geval niet om zou vallen. Het begon een beetje wazig te worden voor zijn ogen en hij had het gevoel alsof zijn ogen nu al in hun kassen rolden, maar waarschijnlijk was dat een illusie omdat hij alles nog vrij scherp zag. De blonde jongen haalde nogmaals diep adem en richtte vervolgens zijn blik opzij. Lima had het inmiddels verzorgd en Soul moest haar complimenten geven omdat ze het op een creatieve manier had aangepakt. Hij had waarschijnlijk gewoon zijn been in de lucht gehouden, de icepack met een gemikte schot op zijn enkel gegooid en vervolgens gewacht tot het wat zou afkoelen. Aangezien hij geen geduldig persoon was zou hij het na een paar minuten er weer af hebben gehaald. Iets in Lima’s stem deed hem echter gehoorzamen en hij leunde wat naar achteren zodat ze er nog beter bij kon. Een ongecontroleerd sissend geluidje verliet zijn lippen toen hij de handdoek op zijn wond voelde. ‘Muk,’ vloekte hij binnensmonds. Hij hield zich echter zo stil mogelijk en probeerde net te doen alsof er niks aan de hand was, maar dit ging vrij moeizaam en dus hield hij één oog dichtgeknepen. ‘Ik denk dat ik er morgen pas mee naar het ziekenhuis ga,’ zei hij rustig tegen Lima, maar wel op een toon dat geen tegenspraak duldde. ‘De ziekenhuizen zullen nu al wel gesloten zijn en ik vind het iets te dramatisch om ermee langs de spoed te gaan.’ Dat de wond er ook vrij dramatisch uitzag liet hij maar achterwege. Hij wilde het van Lima overnemen door zelf een hand op de handdoek te leggen zodat het in elk geval op zijn plaats zou blijven en per ongeluk streek zijn hand langs de hare. Soul wilde een verontschuldiging mompelen, maar keek in plaats daarvan weg, schoof zijn hand wat naar achteren en deed net alsof hij het niet gemerkt had. ‘We zullen dadelijk maar eens naar de balie gaan en onze sleutel vragen,’ zei hij zo rustig mogelijk.

Vanuit haar ooghoeken had ze al gezien hoe Soul de bank stevig had vastgepakt. Toch leunde hij wat naar achter zodat het voor haar makkelijk werd om de doorweekte handdoek goed te bevestigen. Bij het raken van de handdoek met de huid kwam er een klein sissend geluid van Soul. Ondanks dat het betekende dat het pijn deed was ze opgelucht om het te horen. Het betekende namelijk dat er nog gevoel in zat en dat betekende dan weer dat het geen derdegraads brandwond was maar vooral tweedegraads. Het was duidelijk aan hem te zien dat het pijn deed, het ene dichte oog zei al genoeg. Toch kon ze het niet anders dan knap vinden dat hij het zo min mogelijk liet merken. ‘Ik denk dat ik er morgen pas mee naar het ziekenhuis ga,’ zei Soul haar op een toon die duidelijk maakte dat het onder geen omstandigheden zou gaan veranderen. Ze was het er eigenlijk niet mee eens maar de jongen leek zo zeker te weten dat hij morgen pas wilde gaan. ‘De ziekenhuizen zullen nu al wel gesloten zijn en ik vind het iets te dramatisch om ermee langs de spoed te gaan.’ Het was dat hij haar zo had geholpen dat ze toch maar naar hem luisterde. Alles van binnen schreeuwde dat ze toch die avond nog moesten gaan, maar hij wilde niet. Ze kon hem nu ook moeilijk dwingen om te gaan. Het feit dat hij er niet mee naar de spoed wilde omdat het volgens hem niets dramatisch was klonk ook niet helemaal goed gezien het er daadwerkelijk dramatisch uit zag. Ze besloot er maar niet tegenin te gaan en streek met haar handen voorzichtig de handdoek glad zodat het goed op de huis zou aansluiten. Ze schrok er lichtelijk van toen Soul's hand plotseling langs de hare streek. De jongen leek het echter niet door te hebben gehad. Zodra ze naar zijn gezicht keek was zijn blik ergens anders heen gericht. Hij had het waarschijnlijk ook niet gezien dan. ‘We zullen dadelijk maar eens naar de balie gaan en onze sleutel vragen,’ zei hij net op het moment dat ze zich weer op zijn schouder wilde focussen. Lima keek weer op en knikte terwijl ze een instemmend geluidje maakte. Vervolgens schoof ze haar been onder haar lichaam vandaan zodat ze weer recht kwam te zitten. Met haar been waaraan de icepack zat bewoog ze lichtjes op en neer om nog een keer te checken of het ding goed vast zat. Vervolgens zette ze haar beide handen achter zich en duwde zich zo om hoog van de bank. Staand op een been draaide ze zich in een soort half pirouetje richting Soul.

Ergens wilde hij dat hij zijn hoofd niet gedraaid had en dat hij haar reactie had kunnen zien zodat hij had kunnen concluderen of een verontschuldiging nodig was geweest of niet. Lichaamscontact met een ander was niet iets wat hem dagelijks gebeurde en als het al gebeurde dan was het per ongeluk en ongewild. Soul had hier nu niet bepaald een zegje in of het ongewild was of niet. Het was ongemakkelijk geweest, maar hij kon er nu niet direct van zeggen of hij er een hekel aan had of niet. Hij wist dat als hij op missie ging met iemand dat hij die persoon altijd zo min mogelijk wilde aanraken omdat hij niet van aanrakingen hield. Bij Aiden had hij bijvoorbeeld geen enkele poging gedaan om de man wat steun te bieden als hij bijvoorbeeld ergens op moest klimmen. Nu was dat natuurlijk anders omdat dat een man was, maar Soul kon zich niet herinneren dat hij andere meisjes ook zo vaak had aangeraakt. In elk geval kon hij zich niet herinneren dat hij zo… behulpzaam was geweest. Kwam het omdat hij verder ging in zijn reis en dat hij meerdere mensen ontmoette of kwam het omdat hij haar wel begon te mogen? Waarschijnlijk vooral dat laatste, maar Soul prefereerde, gewoon voor zijn eigen goed, een combinatie van de twee. Hij had nog nooit echt toegegeven dat hij iemand begon te mogen en hij had zeker niet gedacht dat hij een mogelijkheid zou krijgen om misschien vrienden te maken. Met een meisje dan nog wel. En dat hij vies was van aanrakingen kon hij bij Lima ook niet echt toepassen, hij deed haast niks anders bij haar. Soul voelde zich bij die gedachte zo raar dat er een huivering door hem ging en hij het onderwerp direct liet varen. In plaats daarvan concentreerde hij zich liever op Lima die voor hem stond. Traag kwam hij overeind, merkte dat de handdoek niet van zijn schouder gleed en stak zijn arm alweer als een automatisme naar haar uit. Wachtend tot ze wat ondersteuning bij hem had gevonden begon hij naar de balie te lopen en hield zijn stappen expres traag zodat ze zou kunnen volgen. ‘De sleutel alstublieft,’ zei hij rustig. De zuster knikte, gaf hun een roestige sleutel en draaide zich toen om, maar Soul merkte dat ze hun in haar ooghoeken in de gaten hield en hij draaide zich om. ‘Het is niet ver meer,’ zei hij rustig tegen Lima en hij begon richting de kamers te wandelen, nog altijd zorgend dat hij Lima ondersteunde op de manier waarop ze het nodig had. Bij de kamer aangekomen stak hij de roestige sleutel in het slot, draaide de deur van het slot en opende deze. Zijn wenkbrauw schoot de hoogte in toen hij enkel een stapelbed zag. Geen aparte ruimte voor een wc, geen aparte badkamer. Enkel een kleine kamer met een raam en een stapelbed. Oh joy. Nu snapte hij waarom die sleutel zo roestig was geweest en waarom niemand deze kamer wilde hebben. Het was vreselijk. Zo vreselijk dat hij wat ongedierte meende weg te zien kruipen in de hoekjes van de kamer.

Zodra Soul opstond waren haar ogen enkel op de handdoek gericht om te checken of die niet zou verschuiven. De jongen was opgestaan en de handdoek zat nog op zijn plek dus focuste Lima zich weer op het lopen. Ze nam de steun aan die Soul haar aanbood en net zo onhandig als ze de hele tijd al liepen gingen de twee richting de balie. ‘De sleutel alstublieft,’ vroeg de blonde jongen aan de zuster die er achter stond. Soul werd een roestige sleutel aangereikt, dat gaf haar al een slecht voorgevoel. ‘Het is niet ver meer,’ zei Soul zodra ze weer verder gingen door de hallen richting de kamer. Lima knikte enkel, als ze zou gaan praten raakte ze waarschijnlijk het tempo weer kwijt en werd het nog onhandiger. Tot hun geluk kwamen ze al vrij snel aan bij de kamer en kon Soul de deur zonder al te veel moeite openen. Wat zich achter de deur bevond bevestigde Lima's eerdere vermoedde. De kamer was vrij kaal, het enige wat er zich bevond was een stapelbed en een raam. Geluk hadden ze met het feit dat het raam tenminste dicht zat. Ze was ook al wel eens op een plaats geweest waar de kamer wel goed was maar het raam niet dicht kon. Dat was een vreselijke nacht geweest. Het stapelbed zag er op zich luxe uit, het was vrijwel zo breed als een twee persoonsbed. Lima gokte er op dat dit ooit een hele luxe kamer was geweest maar dat alleen het bed er nog stond. De nadruk lag behoorlijk op was, het stapelbed was misschien wel breed maar zag er ook alles behalve stevig uit. Ach ze moesten het er maar mee doen, er was uiteindelijk niets anders. "Ik wil boven," zei Lima op een lichtelijk grappende toon om de situatie wat luchtiger te maken. Ze kon vrij mogelijk boven op het bed komen zoals het er nu uit zag. Er miste genoeg traptreden in het trapje om het onbruikbaar te maken. De enige manier om er bovenop te komen was als Soul haar er op zou tillen en dat zag ze nou ook niet helemaal gebeuren.

Het enige wat misschien nog een beetje tof was, was dat de stapelbedden groot genoeg waren om er twee personen in te laten passen. Dat betekende dat hij vrij veel ruimte had om zijn lichaam alle richtingen in te gooien zonder dat hij bang hoefde te zijn om van het bed te vallen. Het gedeelte over het ongedierte liet hij maar weg en hij was ook niet van plan om het tegen Lima te zeggen. Ze was vrij stoer als het ging om enge gasten met nog engere Pokémon, maar gold dat ook voor ongedierte? Het zou Soul niets verbazen als ze heel de nacht zou rillen als ze wist dat er spinnen rondkropen. Soul’s blik schoot even naar iets harigs dat wegschoot in een hoekje en negeerde het. Misschien kon hij Houndoom wel laten rondsnuffelen als het echt te erg werd, maar voor nu leek het goed genoeg te zijn. Het enige wat lichtelijk luxe was aan deze kamer was de grootte van de bedden. De jongen draaide zijn hoofd naar Lima en zijn mondhoeken drukten zich in een grimas omhoog toen hij Lima’s woorden hoorde. ‘Dan zal ik je op moeten tillen,’ zei hij lichtelijk serieus, maar zijn sarcastische ondertoon verraadde al dat hij het niet meende. Om wat te doen te hebben begeleidde hij Lima naar het bed en wachtte tot ze daar plaats zou nemen. Zijn ogen gingen inspecterend naar het trapje en hij zette zijn voet op de eerste trede die nog stabiel leek te zijn. Dat was echter nog een understatement, want toen hij druk zette brak het ding af en vloog Soul bijna met zijn neus tegen de bedrand aan. Hij trok wat aan de overige traptreden, maar ook die begaven het bijna. Soul wierp een blik op Lima, ging op haar matras staan en wilde zo op het bed kruipen. Toen hij de plank echter vastgreep die voorkwam dat iemand uit het bed kon vallen brak deze af en Soul sprong naar achteren om te voorkomen dat hij zijn evenwicht verloor. Zijn ogen gleden naar de planken die onder het matras gevestigd waren en hij schudde zijn hoofd. ‘Dat wordt niks. Daar breek ik gegarandeerd doorheen.’ Hij zuchtte lichtelijk geërgerd. ‘Dat betekent dat ik oftewel bij jou moet gaan liggen oftewel op de grond moet slapen.’ Hij zei het neutraal, maar hij voelde zijn wangen al rood worden bij het idee en hij kuchte om de nervositeit wat te verlichten. Hij wist dat hij de vraag of het erger kon niet in zijn hoofd had moeten stellen, hij wist het gewoon.

‘Dan zal ik je op moeten tillen,’ kwam er van de jongen op een vrij serieuze manier. Gelukkig was de sarcastische toon te horen wat betekende dat hij door had dat ze het niet meende. De blonde jongen begeleidde haar naar het bed waar ze op de rand plaats nam. Ze hoorde het lichtelijk kraken wat nogmaals wees op de wel geweldige kwaliteit van de kamer. Bij het plotselinge naar voren vallen van Soul door het breken van de trede waar hij op stond verschoof ze automatisch een beetje verder van het trapje weg. Het zou haar echt niet verbazen als het gehele bed straks naar beneden zou komen en ze er door geplet zou worden. Doordat ze wat ruimte had gemaakt was er genoeg plaats voor Soul om op haar matras te gaan staan om op die manier op het bovenste bed te geraken. De plank waar hij zich aan vastpakte brak echter ook af en kwam naar beneden terwijl Soul achterover sprong om de plank te ontweken. Onder iets te zeggen keek Lima even naar de plank die vlak voor haar voeten was gevallen en haar op een haartje na had gemist voor ze zuchtte. ‘Dat wordt niks. Daar breek ik gegarandeerd doorheen.’ Zei Soul op dat moment op de zelfde lichtelijk geïrriteerde en zuchtende manier als ze zelf zuchtte. Lima knikte instemmend op zijn woorden, daar had hij een punt. Het zou hun nog overkomen dat de latten onder het bovenste matras zouden breken en het ding met Soul en al midden in de nacht bovenop haar zou vallen. Daar zou ze zich alles behalve beter door gaan voelen. ‘Dat betekent dat ik oftewel bij jou moet gaan liggen oftewel op de grond moet slapen.’ Vervolgde Soul waarna hij kuchte. Het viel aar op dat hij net zoals zij zelf door zijn woorden een beetje begon te blozen. Het was in ieder geval een fijn idee dat hij zich daar al net zo ongemakkelijk door zou voelen als zij zelf. Hem op de grond laten liggen was voor haar geen optie. Het zag er daar ook niet al te fris uit en na alles wat er was gebeurd kon ze hem echt daar niet op laten liggen. Hij had haar immers gered van de pokémon aanval en geholpen met haar enkel. Bovendien was er dan een nog grotere kans dat zijn wond zou gaan infecteren en dat wilde ze natuurlijk ook niet. "De grond lijkt me niet zo'n goed idee dus dan dat andere maar. Dit is toch ongeveer zo breed als een tweepersoonsbed." Zei ze al schouderophalend met haar blik nog steeds op de balk die voor haar voeten lag gericht. Ze kon veel zonder schaamte zeggen maar dit was nou net een van die dingen die ronduit ongemakkelijk voor haar waren.

Soul keek naar het bed dat zich boven Lima bevond. Hij zou natuurlijk ook gewoon nog een poging doen om er op te klimmen. Misschien was het allemaal niet zo erg en was het gewoon even wat strijdlustig gekraak geweest en zou het ding vrij stabiel blijven als hij er op ging liggen. Of misschien zouden de latten doorbreken en zou hij met bed en al midden in de nacht naar beneden storten. Het idee dat hij daarbij Lima zou verpletteren en haar enkel nog verder zou beschadigen deed een huivering door hem gaan. Het idee dat al haar botten verpletterd zouden worden deed hem nog meer huiveren en het was dan ook niet onvermijdelijk dat hij het idee om bovenop te gaan liggen niet langer meer aanzag als een optie. Net toen Soul wilde opteren dat hij inderdaad gewoon op de grond ging liggen zodat Lima niet zou hoeven kiezen, stelde ze opeens iets voor. Soul beet op de binnenkant van zijn wangen en hoopte dat het blozen niet op zou vallen. Er waren weinig manieren om Soul te laten blozen, maar dit was er wel één van. Nog nooit had hij samen met een meid in bed geslapen en hij was ook voorlopig niet van plan geweest om er aan te beginnen. Er waren echter geen kamers vrij en het enige bed dat nog vrij was wilde niet meewerken, dus hij had vrij weinig keuze dan enkel te knikken en zo haar voorstel te accepteren. ‘Dan ga ik me even omkleden,’ zei hij rustig. Hij zei het rustiger dan hij zich voelde. Al die tijd had hij een rugzak bij zich gehad die hij van zijn goede schouder liet zakken en hij pakte enkel een joggingsbroek tevoorschijn. Hij besefte zich toen weer dat er niet echt een optie was om zich om te gaan kleden behalve de gemeenschappelijke doucheruimtes. ‘Ik ben zo terug,’ zei hij dan ook omdat hij zich omkleden voor haar net een brug te ver vond gaan. Wat redelijk ironisch was aangezien hij bij haar in bed ging slapen. Hij verdreef de gedachte uit zijn hoofd, kleedde zich zo goed en zo kwaad als het kon om en wilde zijn shirt aan laten, maar hij zag de koortsachtige zweetdruppeltjes die op zijn voorhoofd verschenen waren van het protesteren van zijn brandwond en besloot zijn shirt te laten voor wat het was. Hij keek lichtelijk geërgerd naar de vieze wond, dekte het af met de handdoek en liep terug naar de kamer. Lima was één van de weinigen die te weten zou komen dat hij vrij gespierd was, maar gek genoeg was dat wel het laatste waar hij zich om bekommerde. ‘De doucheruimtes zijn vrij netjes,’ zei hij rustig tegen haar. Hij besefte dat het omkleden voor haar natuurlijk lastiger zou zijn dan voor hem met haar enkel en hij keek haar twijfelend aan. ‘Heb je hulp nodig met…?’ Hij wilde zijn zin niet eens af maken, maar maakte gewoon een vaag gebaar naar haar kledij.

Een echt antwoord hoorde ze niet, geen ja geen nee. Ze gokte er dan maar op dat hij geknikt had of zijn hoofd had geschud maar dat was natuurlijk niet te zien met haar blik naar de grond gericht. ‘Dan ga ik me even omkleden,’ kwam er rustig van de jongen af waardoor ze opkeek. Lima zag hoe de jongen een joggingsbroek uit zijn tas haalde. Dat moment besefte ze zich ook weer dat ze de kamer nu met een jongen deelde en niet met een meisje. Meteen draaide ze haar hoofd weer weg, ze ging er natuurlijk niet naar kijken hoe hij zich omkleedde. ‘Ik ben zo terug,’ met een lichtelijk opgeluchte blik in haar ogen keek ze weer naar de jongen en zag ze hoe hij het badkamertje binnen liep. Dat scheelde in ieder geval iets. Na amper een seconde besefte ze zich dat ze natuurlijk zelf ook nog haar normale kleding aan had en zich eigenlijk ook zou moeten omkleden. In een lichte paniek begon ze in haar tas te graaien, ze was niet gewend om een kamer met een ander te delen op groepen na. Omdat ze er ook niet op had gerekend was er natuurlijk ook een kans dat ze helemaal niets bij had om in te slapen. De paniek verdween zodra ze de zachte stof van haar slaapshirt voelde. Het was een zwart en voor haar oversized shirt. Terwijl ze verder in haar tas zocht naar een eventueel broekje om aan te doen was Soul de kamer weer binnen gelopen. Gezien ze het niet door had graaide ze doodleuk door in haar tas waarin alles inmiddels over hoop lag. Het was een grote mengeling geworden van spullen en het shirt dat ze om een of andere reden er weer terug in had gestopt. ‘De doucheruimtes zijn vrij netjes,’ ze schrok lichtelijk van de stem van de jongen. Zodra ze opkeek zag ze dat hij de joggingsbroek aan had gedaan maar wel shirtloos rond liep. Aan de ene kant verbaasde de gespierde borst van de jongen haar, aan de andere kant had ze het eigenlijk wel een beetje aan zien komen. Ondanks dat Soul niet echt iemand leek die veel om zijn uiterlijk gaf leek hij zijn lichaam ook niet te verwaarlozen. Lima zag hem wel aan als iemand die trainde niet om er goed uit te zien maar juist om een fatsoenlijke reden zoals gezond blijven en sterker te worden bijvoorbeeld. Of dat ook echt het geval was wist ze niet, ze gokte er simpelweg maar op. Zo ver ze de jongen kende was hij nou niet echt het type daarvoor. Ze knikte enkel maar naar hem over zijn opmerking over de douches. ‘Heb je hulp nodig met…?’ In plaats van dat hij zijn zin afmaakte maakte hij maar een handgebaar naar haar kleding. Op zich wel schattig dat hij het niet durfde of kon zeggen. Ook wel weer begrijpelijk maar goed. Wat moest ze hier mee? Het was nou niet echt gemakkelijk om aan een ander te vragen om te helpen met omkleden en al helemaal niet als de ander een jongen was. Op zich zou het haar wel moeten lukken. "Heb ik een trucje voor." Zei ze terwijl ze het zwarte shirt uitvouwde. Het shirt trok ze over haar kleding aan en trok vervolgens haar armen naar binnen. Ze haalde haar armen zowel uit de korte mauwen van het zwarte shirt als uit de mauwen van het gene dat ze aan had. Nu was ze net een soort cocon. Haar armen stak ze tussen de twee lagen in zodat het binnenste shirt enkel om haar nek kwam te zitten zodra ze haar armen weer uit de mauwen van het zwarte shirt stak. Vervolgens trok ze het onderste shirt over haar hoofd. "Tadaa," zei ze op een sarcastische maar half grinnikende toon. Ze had het trucje van iemand afgekeken die dat altijd zo deed. Dat persoon vond het al ongemakkelijk om zich om te kleden in een ruimte met enkel meiden. Op die manier viel dat te doen zonder dat wie dan ook maar wat kon zien. Nu kwamen de moeilijke delen, haar bh en haar broek. Haar bh was op zich niet moeilijk uit te doen maar vooral ongemakkelijk. Het idee dat ze dan enkel nog een shirt om haar bovenlichaam droeg en dat ze het ding natuurlijk ook ergens moest opbergen waren de problemen. Wat ongemakkelijk keek ze even in het rond voor ze zuchtte en haar armen weer terugtrok het shirt in. Achter haar rug haalde ze de haakjes los waardoor de bandjes meteen half van haar schouders af zakte. Ze haalde haar armen uit de bandjes en legde het ding achter haar rug weg voor ze haar armen weer uit de mauwen van haar shirt stak. Snel haalde ze het ding achter haar rug vandaan en propte ze het in haar tas. Dat was ook weer redelijk goed gegaan maar de broek vormde een echt probleem. Om te beginnen was het al pijnlijk om het ding over haar enkel te doen die inmiddels een klein beetje dikker was geworden. Waarschijnlijk omdat er tussen het gebeuren en koelen een tijdje had gezeten waardoor het tijd had gehad om te gaan zwellen. Eerst haalde ze het klemmetje los waardoor de icepack los rond haar been kwam te hangen. Voorzichtig haalde ze het ding er af en legde het naast haar op het bed. Nu werd het vreselijk ongemakkelijk, helemaal omdat ze geen slaapbroekje bij had maar in haar onderbroek zou moeten gaan slapen. Haar geluk was dan nog dat het een vrij simpele onderbroek was en dat het shirt er praktisch helemaal overheen hing. Dan nam de ongemakkelijkheid er van natuurlijk niet weg. Ze trok eerst het shirt zo ver mogelijk over zich heen waarna ze met een rotvaart haar broek uittrok en de deken over haar onderlichaam heen trok. Door de snelheid waarmee ze het deed had haar enkel wel een klap ontvangen en deed daarom meer pijn dan eerst. De pijn had ze echter wel over om de ongemakkelijkheid wat minder te houden. Zittend met het oversized shirt haar en haar onderlichaam onder de deken propte ze ook haar broek bij de rest van haar kleding in haar tas. Dat was dan ook weer over, of nouja soort van dan.

{Sorry ik had om een random reden zin om hier een 1k post van te maken maar toen had ik geen tijd meer voor het andere topic en we maken het wel heerlijk awkward voor ze}

Soul kon constateren dat hij nu echt wel aan het blozen was. Zijn wangen voelden warm aan en zijn huid prikkelde lichtelijk. Het toonde aan dat hij totaal niet gewend was om dit soort vragen aan een meisje te stellen. Zijn ogen bleven kort op haar hangen nadat hij de vraag had gesteld en hij probeerde zich in te beelden hoe het was om een meisje met zoiets te helpen. Zijn gedachten gingen naar het feit dat hij eerst zou moeten helpen om haar shirt over haar lichaam te trekken. Hij wist niet of het kwam door het feit dat hij nog altijd een jongen was en dat jongens nu eenmaal zo’n dingen dachten – ook al had hij aan zichzelf gezworen dat hij nooit zo’n soort jongen zou zijn en voelde hij zich nu ook wel lichtelijk een pedofiel ook al was ze waarschijnlijk ouder dan hem – maar toch vroeg hij zich af wat er zich onder dat shirt zou bevinden. Oké, hij stelde het verkeerd. Hij bedoelde… ugh. Hij bedoelde dat hij zich af vroeg hoe haar lichaam er uit zou zien. Of ze een buikje zou hebben of dat het er ook wat gespierd uitzag zoals bij hem. Of dat vage lijnen haar buik aftekenden ten teken dat ze toch wel vaak in de week ging sporten. Of misschien was het geen van de twee, maar had ze gewoon een platte buik dat er netjes uitzag, maar dat daar alles ook wel mee gezegd was. In ieder geval was het stom van hem om daarover te fantaseren, als hij het al zo mocht noemen. Ja, waarschijnlijk wel. Als je ging nadenken over hoe iemands buik er uit zou zien onder een shirt dan was dat vast en zeker fantaseren. En het feit dat hij over iemands blote buik fantaseren zorgde ervoor dat hij zich nog nooit zo ongemakkelijk als nu had gevoeld.

Lima gaf aan dat ze een trucje had en Soul kon het niet helpen dat hij zich aan de ene kant wel opgelucht voelde, maar aan de andere kant… hij had geen idee. Hij wilde het niet eens benoemen, want het klonk te vreemd voor woorden. Liet hij het er maar gewoon op houden dat hij het jammer vond dat hij haar niet mocht helpen omdat dat het gevoel gaf dat ze hem na al die tijd nog niet echt goed vertrouwde. Aan de andere kant… als hij daar had gezeten en ze hadden elkaar pas sinds vandaag leren kennen dan zou hij het ook niet willen en zou hij ook uitvluchten verzinnen. Dus waarom voelde hij zich dan zo… raar? Hij had geen idee, maar hij had ook nog nooit in deze situatie gezeten met een meisje en schoof het af op het feit dat hij gewoon nieuwsgierig was. Het was niet dat hij echt naar meisjeslijven keek. En ja, hij wist als wat voor pervert hij nu wel niet klonk. Hij dacht dat hij niet zoals al die andere jongens ging zijn, maar schijnbaar was hij geen haar beter. In elk geval was hij nog man genoeg om zijn rug naar haar toe te draaien toen zij zich aan het omkleden was. ‘Laat het maar weten als het niet gaat,’ zei hij terwijl hij het geluid van kleren die uitgingen zo goed mogelijk uit zijn hoofd probeerde te bannen, alsook de neiging om toch een blik over zijn schouder te werpen. Hij hield in zijn hoofd dat het was om haar enkel in de gaten te houden, maar zijn schuldgevoel wist wel beter. Hij had nooit gedacht dat hij zo zou zijn als alle andere jongens, zo… geïnteresseerd. Hij probeerde zijn gedachten te verwerpen door zich op iets anders te richten.

Soul draaide zijn hoofd om toen Lima iets zei en grinnikte toen hij zag dat ze haar shirt had verwisseld. Toen ze aan haar broek begon draaide hij zich weer weg, maar draaide zich naar een tijdje toch om om net te zien hoe ze de dekens over haar onderlichaam sloeg. ‘Je hoeft je heus niet te schamen voor me, hoor,’ zei hij op zo’n rustig mogelijke manier tegen haar. Arceus, hopelijk kwam hij niet over als één of andere griezel die graag haar onderbenen wilde zien. Hij vond de gedachten die daarnet door zijn hoofd waren gegaan al vreselijk genoeg, laat staan dat hij het ook zou laten merken dat hij daadwerkelijk nieuwsgierig was geweest naar hoe ze er uit zag. Hij ging zitten naast haar en bedacht zich dat ze haar icepack had losgedaan. ‘Laten we even naar je enk…’ Zijn zin bleef hangen en zijn ogen bleven kort hangen op iets achter Lima. Zijn hand graaide al naar voren voordat hij zich in kon houden en even later hield hij iets in zijn handen. ‘Eh…’ Hij wist heus wel wat het was. Zo’n ding dat vrouwen gebruikten om hun borsten op hun plaats te houden. Met een rode kop legde hij het ding voorzichtig neer bij haar tas en schraapte zijn keel. ‘Laten we even kijken naar je enkel,’ zei hij op een rustige manier alsof er niks gebeurd was, maar zijn handen trilden toen hij de icepack weer oppakte. Zijn ogen vroegen heel even om toestemming voordat hij de dekens een beetje van haar onderlichaam verwijderde. Hij lette daarbij expres niet op haar benen en hurkte voor haar neer. Lag het aan hem of was de zwelling iets dikker geworden? ‘Had me je nu maar gewoon laten helpen met je broek,’ zei hij hoofdschuddend terwijl hij naar de zwelling keek. Hij pakte haar enkel voorzichtig tussen duim en wijsvinger vast, wikkelde de icepack met zijn andere hand weer in een handdoek en pakte de klem. Hij vestigde de icepack deze keer iets steviger om haar enkel. ‘We halen het er wel af als we gaan slapen,’ zei hij rustig tegen haar. Hij had geen idee wanneer ze wilde gaan slapen, maar hij zou niet gaan slapen als zij dat ook niet deed. ‘Ik denk ook dat het het beste is als ik tegen de muur ga liggen. Dan kun jij er makkelijker uit als er iets is.’ Hij schraapte zijn keel even. ‘Maak me maar wakker als er iets is,’ vervolgde hij. Waarom was hij in Arceus’ naam zo begaan met haar?

‘Je hoeft je heus niet te schamen voor me, hoor,’ had Soul haar nog gezegd. Het was niet echt dat ze zich ergens voor schaamde, het was meer dat ze zich gewoon vreselijk ongemakkelijk voelde. Haar lichaam was niets om zich voor te schamen, ze wist prima dat er zat mensen waren die wenste dat ze een lichaam hadden zoals het hare. Er waren meer dan genoeg mensen met een vergelijkbaar lichaam die daar continu mee liepen te pronken. Croptops die niet veel meer waren dan een bh en veel te korte shorts waren dan nog wel de meest voorkomende dingen. Zelf hield ze niet van dat soort dingen en het hele pronken met lichamen. Dat was dan ook iets waar ze eerder een hekel aan had. Het liet andere mensen alleen maar slechter over zich zelf voelen en dat was niet de bedoeling het was... zielig? Het was meer een punt dat de vorige keer dat ze met een jongen op een zelfde kamer had geschreven moest zijn geweest toen ze een jaar of zes oud was. ‘Laten we even naar je enk…’ Soul was naar haar toe komen lopen maar stopte half in zijn zin wat er voor zorgde dat ze hem vragend aankeek. Toen hij iets achter haar vandaan haalde voelde ze haar hoofd direct vuurrood worden. ‘Eh…’ Het was haar bh dat hij vast had. Ze had dat ding toch weg gestopt? Niet goed genoeg? Perrongeluk mee terug uit haar tas gehaald? Ze wist het allemaal niet meer. Alles dat ze wist was dat ze nu zo ongeveer de kleur van een tomaat moest hebben. Haar enige geluk was dat de rood gekleurde Soul het ding al snel terug legde bij haar tas. ‘Laten we even kijken naar je enkel,’ zei de blonde jongen die probeerde maar gewoon weer verder te gaan met waar ze mee bezig waren. Alles wat Lima kon doen was naar haar handen staren terwijl Soul de dekens van haar benen haalde. ‘Had me je nu maar gewoon laten helpen met je broek,’ kwam er hoofdschuddend van de jongen. Dat had de situatie er waarschijnlijk ook niet beter op gemaakt. Binnen no-time had Soul de icepack weer om haar enkel vastgemaakt met het zelfde trucje als ze zelf eerder had gebruikt. Deze keer zat het ding er wel iets strakker om dan eerst. Veel kwaad zou dat waarschijnlijk ook niet kunnen. ‘We halen het er wel af als we gaan slapen,’ opperde de jongen. Lima knikte enkel, er kwam op het moment geen geluid uit haar keel. ‘Ik denk ook dat het het beste is als ik tegen de muur ga liggen. Dan kun jij er makkelijker uit als er iets is.’ Vervolgde Soul waarna hij zijn keel schraapte. Ondertussen had Lima haar blik nog steeds op haar handen gericht die elkaar losjes vast hielden. Zo lang ze zo vreselijk bloosde was ze niet van plan om op te kijken. ‘Maak me maar wakker als er iets is,’ vertelde de blonde jongen haar nog. "Ik zou degene moeten zijn die voor jou zorgt niet andersom." Mompelde ze richting haar handen. Ze kon er slecht tegen dat hij helemaal voor haar zorgde nu terwijl hij juist degene was die de meeste zorg nodig had.

{Dat zag ik aankomen X"D}

Soul had niet veel uitleg nodig om te raden waarom Lima naar haar handen bleef kijken. Hij nam aan dat als hij een meisje was geweest en zo’n hete gast als hij had de bh gevonden dat hij ook zou blozen. Uiteraard had hij mentaal zijn ogen gerold toen hij de woorden ‘hete gast’ door zijn gedachten liet gaan, want als hij iets niet van zichzelf vond dan was het dat hij heet was. Hij vond zichzelf nog redelijk oké uitzien en hij had er, toegegeven, ook slechter uit kunnen zien, maar hij was niet het soort kerel dat over dat soort dingen opschepte. Aan de ene kant had hij wel kunnen denken dat in zijn blote borstkas naar haar toelopen als een soort van opschepperij moest overkomen, maar zo bedoelde hij het natuurlijk helemaal niet. Hij sliep gewoon altijd in zijn blote borstkas en had al gemerkt dat als ze samen in een bed moesten slapen dat hij het binnen de kortste keren warm moest krijgen. Hij was van zichzelf al een kachel, laat staan als hij naast iemand zou liggen. Het feit dat hij een kachel was van zijn eigen hielp eigenlijk wel redelijk goed, want het was in de kamer echt ijskoud omdat – en dat vermoedde Soul puur op basis van de stand van de kamer – de verwarming waarschijnlijk kapot was. Hij had er echter geen last van en Lima had de dekens grotendeels om zich heen. De dekens leken trouwens vrij warm te zijn en Soul vroeg zich af of dat met een reden gedaan was. Misschien voelde het personeel zich vrij schuldig omdat het zo’n vreselijk uitziende kamer was. Dan waren warme dekens wel compenserend nam hij aan. Soul wierp een blik op Lima en merkte dat ze haar blik nog steeds op haar handen had gericht. Hij had haar vuurrode hoofd heus wel gezien en het was ronduit schattig te noemen dat ze zo verlegen leek te worden. Hij wilde dat hij er een ander woord voor had kunnen vinden, maar ‘schattig’ was het enige waar hij aan dacht. Hij haalde zijn schouders op bij haar woorden wat, als hij er verder over nadacht, waarschijnlijk niet het beste idee was gezien de conditie waarin zijn schouder zich bevond. ‘Ik vind het prima zoals het nu loopt,’ zei hij eerlijk tegen haar. ‘Bovendien ben ik iemand die niet snel hulp accepteert. Je mag blij zijn dat je die handdoeken al over mijn schouder mocht draperen.’ Hij zei het iets minder arrogant dan dat hij het normaal gezien zou over laten komen en verward liep hij naar zijn rugzak toe. Hij pakte uit het zijvakje een sigaret, deed het raam open en ging in het venster zitten. Zijn ene been slingerde hij over de rand en het andere liet hij in de kamer hangen. ‘Plus ik denk dat het heus niet zo ernstig is als het lijkt.’ Het was redelijk vals van hem om met deze poging een deel van haar schuldgevoel af te nemen, maar hij zag geen andere oplossing en stak zijn sigaret aan. ‘Ik red mezelf wel,’ verzekerde hij haar.

De vraag 'waarom' bleef door haar hoofd spoken. Ze kon heel wat hebben maar zoiets juist net niet. Het gene wat haar het ongemakkelijkst kon laten voelen was gebeurd. Waarschijnlijk omdat ze ook totaal geen ervaringen had met dat soort dingen. ‘Ik vind het prima zoals het nu loopt,’ reageerde de blonde jongen op haar gemompel. Hij mocht het dan allemaal prima vinden maar zij vond het alles behalve prima. ‘Bovendien ben ik iemand die niet snel hulp accepteert. Je mag blij zijn dat je die handdoeken al over mijn schouder mocht draperen.’ Vervolgde Soul tegen haar. Om eerlijk te zijn vond ze die woorden lichtelijk grappig om te horen. De meeste mensen gaven dat niet snel toe of lieten het wel heel duidelijk merken. Ook was het wel mooi dat ze tegenover de meeste mensen precies het zelfde was maar tegenover Soul om een of andere reden juist niet. Hij had hem haar laten helpen met het lopen, naar het pokémoncenter gaan en de icepack. Hij zelf had ook nog willen helpen met het omkleden, dat had ze dan weer wel geweigerd om de zelfde reden als dat ze zich nu ongemakkelijk voelde. Vanuit haar ooghoeken hield ze hem wel in de gaten en kon ze zien dat hij richting zijn tas liep. De blonde jongen haalde er wat uit en liep vervolgens richting het raam om het open te schuiven. Toch wel nieuwsgierig naar wat hij ging doen keek Lima weer op. Ze zag hoe hij in het raam ging zitten, iets wat ze zelf eigenlijk ook wel graag deed. Om een of andere reden was dat altijd heerlijk rustgevend. ‘Plus ik denk dat het heus niet zo ernstig is als het lijkt.’ Op die woorden rolde Lima met haar ogen. Ondanks dat ze hem eigenlijk amper kende vond ze die opmerking heel typisch voor hem. Zacht zuchtte ze terwijl ze haar benen naar zich toe trok tot een soort kleermakers zit. Alleen legde ze dan de been met het icepack in plaats van op haar andere been voor zich. ‘Ik red mezelf wel,’ kwam er van de jongen. Het zorgde er voor dat de donkerblauw harige haar handen tot vuisten balde. "Elke keer dat iemand dat tegen me zegt gebeurd er iets met dat persoon." Gaf ze op een lichtelijk geïrriteerde toon aan hem toe. Ze had dan ook een hekel aan de woorden en elke keer dat iemand dat zei kreeg ze de neiging om dat persoon te slaan. Allemaal de schuld van haar ouders. "Zeg dat alsjeblieft niet," zei ze op een toon die nog zachter was dan fluisteren. Ze wilde niet dat er nog iets met hem zou gebeuren. Hij had al genoeg moeten leiden door haar.

(Mijn topics in dit topic zijn sws altijd like 2x zo groot als normaal en dat is al een wonder dus je hoeft je echt geen zorgen te maken over grote posts verder hoor X"D}

De rook kringelde gelukkig niet door de kamer, maar vond zijn weg uit het raam. Het zou vervelend zijn als het in de kamer bleef hangen. Ondanks dat hij een roker was, was hij niet erg fan van het feit dat rook in één kleine kamer bleef rondhangen. Op een gegeven moment begon dat gewoon te stinken en begon het te prikken aan je keel. Hij had er ook last van zelfs al was hij een roker. Bovendien had hij niet direct het idee dat Lima een roker was en hij wilde het niet ondraaglijker voor haar maken dan nu al het geval was. Ze had haar enkel verzwikt tot op een niet gekend niveau, moest bij hem in bed liggen en dat tot morgenvroeg. Dan zou het ook nog eens vervelend zijn als ze in de stank van sigarettenrook moest gaan liggen en dat was ook de reden waarom Soul zo veel mogelijk uit het raam begon te hangen. Het kon hem eerlijk gezegd vroeger nooit echt schelen of anderen er last van hadden, als hij er maar geen last van had. Deze keer was het echter anders en dat was hij zich nu wel gaan beseffen. Wat hij zich ook was gaan beseffen was dat hij op een heel andere manier tegen haar reageerde dan tegen anderen en hij had ook niet direct een verklaring. Zijn hoofd schoot opzij toen ze haar woorden zei en hij onderdrukte de neiging om met zijn ogen te rollen. Ze deed het net overkomen alsof ze elkaar al heel lang kenden en ze echt niet wilde dat hem iets zou overkomen. Hij wist dat ze aardig voor elkaar waren geweest, maar hij ging nu ook weer niet te veel hopen. Hij wist dat zijn capaciteit om vrienden te hebben en te onderhouden niet erg hoog lag en Lima zou ook zeker geen uitzondering zijn. Die gedachte stak hem ergens wel, maar Soul negeerde het en concentreerde zich op haar om een weerwoord te geven. ‘Geloof me, Lima,’ zei hij op een licht geïrriteerde toon. ‘Ik heb het al meerdere malen expres herhaald en het lijkt net alsof ik het soort persoontje ben dat nooit echt iets zal overkomen. Daar hoef je dus niet bang voor te zijn.’ Deze keer rolde hij zijn ogen wel en nam een trekje van zijn sigaret. ‘Bovendien heb ik wel ergere dingen meegemaakt dan een half verbrande schouder, dus op dat vlak ben ik wel een taaie,’ zei hij vervolgens om zijn gedrag van daarnet wat te temperen en hij glimlachte bemoedigend naar het meisje.

‘Geloof me, Lima,’ kwam er nu ook op een lichtelijk geïrriteerde toon van de jongen. Het kwam natuurlijk omdat ze elkaar niet echt kende dat hij het niet begreep. Niemand begreep het eigenlijk gezien ze het nooit aan niemand had verteld. Het was dan ook wel te begrijpen dat hij geïrriteerd had gereageerd. Met nog meer schuldgevoel dan ze al mee leefde kon ze niet leven. ‘Ik heb het al meerdere malen expres herhaald en het lijkt net alsof ik het soort persoontje ben dat nooit echt iets zal overkomen. Daar hoef je dus niet bang voor te zijn.’ Vervolgde Soul rollend met zijn ogen. Lima slaakte een lichte zucht en liet zich achterovervallen op het bed dat reageerde door lichtelijk te kraken. Ze zou het tegen elk persoon dat ze ook maar mocht hebben gezegd. 'Geweldige' jeugdherinneringen kwamen stuk voor stuk langzaam weer naar boven. De dingen die ze liever voor goed zou vergeten. ‘Bovendien heb ik wel ergere dingen meegemaakt dan een half verbrande schouder, dus op dat vlak ben ik wel een taaie,’ zei Soul. Dat wilde ze dan weer prima geloven, dat straalde zo'n beetje van zijn hele persoonlijkheid af. Net als zijzelf zou hij zich niet voor een kleinigheidje laten indoen. "I know, I know. En ik geloof je daarin ook echt wel alleen heb gewoon slechte herinneringen aan die woorden, laat ik het maar even zo zeggen." Zei ze waarna ze zich op haar zij draaide. Dit was ook echt niet de tijd om aan deprimerende dingen te denken maar goed veel keus had ze niet.

Soul merkte vol verbazing op dat Lima niet geïrriteerd leek te zijn door hem. De meeste meisjes raakten al vrij geïrriteerd van hem op dit punt, maar hij had nog geen enkele keer kunnen ontdekken dat zij ook daadwerkelijk geërgerd van hem raakte. Hij vond het eerlijk gezegd wel vreemd, want hij was niet bepaald de makkelijkste. Maar wat hij ook vreemd van zichzelf vond was dat hij zichzelf geen enkel moment echt aan haar geïrriteerd had. Oké, misschien daarnet een klein beetje, maar zelfs toen had hij zich nog niet zo erg aan haar geërgerd zoals hij met de meeste anderen wel al op dit punt gedaan had. Het was een vreemde avond geworden. Eerst had hij gewoon rustig op dat balkon daar gezeten en had hij zich geërgerd aan wat vrolijke koppeltjes, maar daarna was zij tegen hem beginnen te praten en waren die gasten opeens opgedoken. En toen die gasten de hoofdingang hadden gesloten was het pas echt raar geworden. Hij had voor het eerst in zijn leven echt zijn best gedaan om een meisje te verdedigen. Hij had zijn Pokémon opgedragen om haar zo goed mogelijk te beschermen en had haar zelf afgeschermd met zijn lichaam waar nodig. De gasten waren dan ook vrij kwaad op hem geweest en daar had hij zijn verbrande schouder aan te danken, maar Lima was er nog vrij goed vanaf gekomen met haar enkel en daar ging het hem om. Soul’s gedachten schoten automatisch weer naar Lima toen ze begon te praten en hij fronste even. Hij nam een trek van zijn sigaret en zag dat ze op haar zij ging liggen zodat ze elkaar niet direct meer aankeken. Hij vroeg zich af waar ze aan dacht en wist dat ze iets vreselijks moest hebben meegemaakt waarom ze zo reageerde. Aan de ene kant wilde hij het laten rusten, maar aan de andere kant wilde hij het wel weten zodat hij misschien een poging kon doen om haar beter te begrijpen. ‘Wil je me erover vertellen?’ vroeg hij op een zachte manier. Hij nam nog een paar laatste trekjes van zijn sigaret en gooide het daarna weg. ‘Als je het niet wilt vertellen of niet in één keer wilt vertellen hoeft het niet hoor, maar misschien lukt het door erover te vertellen beter om het te verwerken.’ Ja, daar moest hij vooral een voorbeeld aannemen. Niet dat hij ooit over zijn problemen of verleden tegen een ander ging vertellen, maar goed.