It's taking me higher. [&LIMA MATTON]

Een overvloed aan herinneringen en gedachtes baande zich een weg haar hoofd in. Normaal gesproken wist ze wel hoe ze er voor moest zorgen dat ze er niet aan dacht maar zo nu en dan ging dat even niet goed. Als ze op een of andere magische wijze haar herinneringen zou kunnen wissen zou ze dat zeker doen. Echte nadelen daaraan kon ze niet bedenken. Het zou haar leven waarschijnlijk enkel een stuk makkelijker maken. ‘Wil je me erover vertellen?’ Vroeg Soul haar op een manier die haar weer op haar rug liet draaien zodat ze hem even kon aankijken. Zacht zuchtte ze voor ze haar blauwe ogen weer op de latten van het bed boven zich richtte. Eigenlijk had ze liever dat het bleef zoals het was. Dat helemaal niemand er ook maar iets vanaf wist behalve zij zelf. Ze had nog nooit iemand er over verteld dus waarom zou ze het wel aan de blonde jongen vertellen die ze amper kende? ‘Als je het niet wilt vertellen of niet in één keer wilt vertellen hoeft het niet hoor, maar misschien lukt het door erover te vertellen beter om het te verwerken.’ Daar had hij een punt, mensen zeiden altijd dat je iets beter zou kunnen verwerken als je er over praatte. Of dat nou iets was dat ze zeiden zodat mensen het alsnog zouden vertellen terwijl ze dat eigenlijk niet wilde of omdat het echt zo was? "Nou nee liever niet, ik laat het verleden liever het verleden want je kan er toch niets aan veranderen." Verzuchtte ze waarna ze haar blik weer even op Soul richtte. De sigaret van de jongen was inmiddels opgerookt.

Soul zag al aan de houding van Lima dat ze het niet wilde vertellen, maar hij ging er niet op in. Wie weet zou ze het alsnog vertellen. Aan de ene kant was hij vrij nieuwsgierig naar wat ze te zeggen had, maar aan de andere kant zou hij het ook helemaal niet tof vinden als ze bij hem aandrongen om te vertellen over Fever en dus hield hij wijselijk zijn mond, liet haar de beslissing voor zichzelf maken. Wie was hij om haar te vertellen wat ze moest of kon doen wanneer hij zelf tegen nog niemand iets over zijn verleden verteld had? Hij had zich bij geen enkele persoon dan ook direct op zijn gemak gevoeld en bij Lima had het ook even geduurd, maar hij kon wel concluderen dat ze een soort van vrienden moesten zijn omdat hij dit soort dingen normaal gezien helemaal niet deed. Hij zorgde er altijd voor dat hij zijn afstand hield en dat mensen het hem niet lastig konden maken. Wat ze meestal wel deden, want tot nu toe had hij een hoop vervelende mensen meegemaakt. Lima was eigenlijk de enige die nog wel een beetje meeviel. Hij draaide zijn hoofd toen ze een antwoord gaf en gaf een knikje ten teken dat ze gelijk had. Of je het nu vertelde of niet, het zou toch niks veranderen aan het verleden en bovendien zou het mensen enkel meer stof geven om ergens over te praten, wie weet het wel gewoon door te vertellen zonder dat je het in de gaten had. Lima kon er wel vanuit gaan dat hij zo niet was, maar ze kenden elkaar natuurlijk ook nog maar sinds deze avond en dus kon hij goed begrijpen dat ze er niet veel voor voelde om zo’n persoonlijke informatie met hem te delen. Misschien zou ze het later wel doen, misschien ook niet. Misschien was er zelfs geen later omdat hij niet veel moeite deed om contact te onderhouden met andere mensen. Hij sprong uit het raamkozijn, deed het raam dicht en liep naar haar toe. ‘Dat is je eigen keuze en die respecteer ik,’ zei hij rustig. Hij liet even een stilte volgen. ‘Maar mocht je het toch aan iemand willen vertellen omdat je je slecht voelt dan denk ik wel dat ik er voor je ben.’ Hij keek even twijfelachtig alsof hij dat zelf moeilijk kon geloven en haalde zijn schouders op. Hij siste even omdat het gebaar natuurlijk zeer deed en klemde zijn handen om het bed heen. ‘En je mag ook de personen die er moeilijk over doen naar me doorsturen zodat ik ze een pak rammel kan geven,’ liet hij er droog op volgen, maar zijn blik keek vrij serieus.

Het knikje dat van de jongen kwam luchtte meer op dan verwacht. Ze was in ieder geval erg blij dat hij niet het type was dat er nog een hele tijd naar zou gaan doorvragen tot irritatie toe. De blonde jongen kwam uit het raamkozijn nu zijn sigaret op was en schoof het raam weer dicht. ‘Dat is je eigen keuze en die respecteer ik,’ zei hij terwijl hij in haar richting kwam gelopen. Lima glimlachte kort, blij dat hij het in ieder geval begreep. Ze had al wel een paar keer gehad dat er irritante mensen waren geweest die continu door bleven vragen en het per se wilde weten. Dat was voor haar reden genoeg geweest om het zo min mogelijk te laten merken aan wie dan ook. Het ging echter zo nu en dan wel eens mis, zoals nu het geval was. ‘Maar mocht je het toch aan iemand willen vertellen omdat je je slecht voelt dan denk ik wel dat ik er voor je ben.’ Kwam er van Soul die zelf met een moeilijk gezicht keek om zin eigen woorden. Het gezicht in combinatie met de woorden kwam bij Lima als lichtelijk grappig over dus verscheen er een klein lachje op haar gezicht. Hij haalde zijn schouders op wat geen slim plan was geweest met zijn schouder. Het lachje veranderde dan ook snel weer in een serieuzere blik toen ze zag dat hij het bed stevig vastpakte. ‘En je mag ook de personen die er moeilijk over doen naar me doorsturen zodat ik ze een pak rammel kan geven,’ vervolgde Soul. De toon en de gezichtsuitdrukking van de jongen kwamen weer net helemaal overeen. "Ik kan het wel aan hoor, maar bedankt voor het aanbod." Grinnikte ze waarna ze een stukje opzij schoof zodat Soul ook plaats kon nemen op het bed. Net zat ze immers zo'n beetje in het midden er van.

Soul merkte constant dat als hij pijn had dat Lima’s uitdrukking veranderde. Zoals daarnet. Eerst was ze nog aan het glimlachen naar hem, maar daarna was haar gezicht direct naar serieus veranderd toen hij een niet zo’n slimme actie had gedaan door zijn schouders op te halen. De jongen begon zich af te vragen of er dan toch iemand was die echt bezorgd om hem was. Of misschien waren er wel meer mensen geweest, maar had hij dat door zo’n boze reacties en negatieve houding zelf nooit echt in de gaten gehad. De blonde jongen wist niet zo goed wat hij van dit alles moest denken. Heel de avond was gewoon raar verlopen en hij snapte zijn eigen acties soms ook niet echt. Hij had nog niet vaak tegenover een meisje zo gereageerd, hoewel hij een aantal weken geleden wel vrij kwaad geworden was toen een onschuldig meisje door de straten van Lumiose City had gelopen en er een paar mannen hadden geprobeerd om haar te claimen. Toen had hij wel vrij hatelijk gereageerd en daarnet ook op het balkon van de Tower of Mastery. De jongen keek op toen Lima antwoordde en plaats voor hem maakte om te gaan liggen. Hij herinnerde zich dat ze nog iets bij haar moesten doen voordat ze zouden gaan slapen, maar kon zich niet direct herinneren wat. Hij dacht dat het was dat ze de handdoek van haar enkel moesten halen zodat het niet onderkoeld zou raken, maar daar was hij niet vrij zeker van. ‘Waarom twijfel ik daar niet aan?’ vroeg hij. ‘Je lijkt me echt vrij goed voor jezelf te kunnen zorgen. Beter dan die drama queens die hier tegenwoordig rondlopen.’ Hij keek haar even aan terwijl hij zelf ging liggen. Het bed kraakte lichtelijk en Soul beet op de binnenkanten van zijn wangen bij het idee wat hun buren naast hun wel niet moesten denken. Het begon dankzij het open raam vrij koud te worden in de kamer, maar Soul nam zich niet de moeite om het deken over zijn bloot bovenlijf te trekken. Hij had het wel warm genoeg zo. ‘Dit was echt een rare avond,’ zei hij met een zucht tegen haar.

‘Waarom twijfel ik daar niet aan?’ Reageerde Soul op dat ze gezegd had dat ze over het algemeen haar problemen zelf wel aan kon. Het was waar ook, ze was niet bang om iemand klappen te verkopen of Cozen tegen iemand, dan wel op een voorzichtige manier, in te zetten. ‘Je lijkt me echt vrij goed voor jezelf te kunnen zorgen. Beter dan die drama queens die hier tegenwoordig rondlopen.’ Lima grinnikte om de woorden van de blonde jongen. Hij maakte er nog een punt mee ook. Ze werd het soms zo zat dat er meisjes waren die om elk boetje of batje al begonnen te schreeuwen en te doen. Bij sommige begon het er soms zelfs op te lijken dat ze niet eens konden lopen zonder dat iemand hun handje vast hield. Zelfverdediging zat er bij de meeste al niet in maar bij sommige was het wel heel erg. Zodra Soul plaats nam op het bed klonk er van alle kanten gekraak. Ze hoopte maar dat hij net zo stil sliep als zijzelf gezien ze door het gekraak van een woelend persoon misschien niet zou kunnen slapen. ‘Dit was echt een rare avond,’ verzuchtte de blonde jongen. Lima knikte instemmend, wat ze tot zo ver hadden mee gemaakt was verre van normaal. "Nogal raar maar in ieder geval niet saai." Zei ze schouderophalend. Het had natuurlijk ook kunnen eindigen met het gesprek dat stil zou lopen als de motorbende niet had binnen komen vallen. Ergens was ze er toch wel dankbaar voor aan, anders had ze hem nooit echt leren kennen. Niet dat ze hem nu ineens echt kende, maar meer dan tijdens het gesprek dat ze in eerste instantie hadden. Daar tegenover stond dan ook weer dat als het niet gebeurd was ze ook niet in deze situatie zouden zitten.

Soul bewoog zeer voorzichtig op het bed zodat het gekraak niet zo aanwezig zou zijn. Weer begon hij zich af te vragen of dat er echt geen andere kamer vrij was. Misschien had de zuster hun willen koppelen of zo. Ze moesten toch wel weten dat niemand nog in dat bed boven kon slapen? En ze was jong geweest. Het leek onwaarschijnlijk, maar dat een motorbende op het dak van de Tower of Mastery een paar onschuldige mensen lastig zou gaan vallen leek eerst ook heel onwaarschijnlijk, maar toch was het gebeurd. Ze hadden echt wel een rare avond gehad, maar hij kon niet bepaald zeggen dat hij er een hekel aan had. Oké, die verbrande schouder waar waarschijnlijk over een paar weken littekens zouden vormen was jammer, maar in elk geval had hij dit meisje leren kennen. Ze was een meisje die hem niet aan Fever liet denken, maar die toch aangenaam in omgang was. En ze had pit. Dat was wel het soort meisje waar hij graag mee om wilde gaan, besefte hij zich nu. Tot nu toe had hij veel meisjes ontmoet die chagrijnig waren of juist heel hulpbehoevend waren geweest. De jongen keek op toen Lima antwoord gaf en hij grinnikte. ‘Daar heb je gelijk in,’ gaf hij toe. Hij had het ondanks dat het vrij koud was in de kamer lekker warm. Hij deed dan ook niet de moeite om zijn shirt terug aan te doen en zag dat ook niet echt zitten, want dadelijk zou de stof in zijn schouderwond terechtkomen en dan hadden ze op het ziekenhuis weer de grootste moeite om het er uit te halen. Zijn schouder had een redelijk verdovende werking, maar Soul wist dat hij het morgen zo snel mogelijk moest gaan behandelen. Hij liet zich langzaam zakken naar beneden, negeerde het gekraak en richtte zijn aandacht op Lima’s enkel. ‘Als je wil gaan slapen dan moet je het zeggen. Dan halen we de handdoek even van je enkel.’ Hij had nog niet echt zin om te gaan slapen en had wonderbaarlijk genoeg meer zin om dit meisje nog wat beter te leren kennen.