Dangerous streets. [&LIMA MATTON]

Soul was naar haar toegebogen en ze voelde hoe hij zijn hand op haar schouder legde. Het gaf haar vrijwel direct wat meer rust. ‘Hé,’ begon hij zacht. ‘Het hoeft geen Spinda te zijn, hoor.’ Zei hij haar waarna hij zijn blik weer op het ei richtte. Als het maar geen Spinda zou worden. Dat was de pokémon waar ze waarschijnlijk nog het minst in had. Een Magikarp zou nog beter zijn, die zou uiteindelijk na veel zorg evolueren in een Gyarados en die was weer wel te gebruiken. ‘De kleuren doen me ook denken aan een Cyndaquil,’ zei Soul. Een Cyndaquil was een starter in de Johto regio als ze het goed wist. En Typhlosion was aardig sterk, het zou dan wel een prima toevoeging zijn aan haar team. Een vuurtype was ook handig gezien ze alleen een Ice en Dark type pokémon had. Op haar vraag haalde Soul zijn schouders op. ‘Ik zou als ik jou was het ei elke dag poetsen zodat de Pokémon je aanwezigheid voelt. En misschien zo nu en dan ook eens vasthouden. En voor de rest heel warm houden.’ Vertelde hij met een glimlach op zijn gezicht. Door zijn glimlach verscheen er automatisch ook een glimlach op haar gezicht. Dat had ze tot nu toe eigenlijk wel gedaan dus dan moest het goed komen, toch? 'Geen zorgen. Over een tijdje zal het zeker wel uitkomen. En dan zal het vast geen Spinda zijn, maar een heel coole Pokémon.' Stelde de blonde jongen haar gerust. Lima kreeg een schouderklopje van de jongen waarna hij zijn hand op haar schouder liet liggen. Net toen ze haar mond weer open wilde doen wiebelde het ei plotseling waardoor het van haar schoot viel. Nog voor het de grond naast het bed kon raken wist ze het in een reflex vast te pakken. Ze legde het ding midden op het bed weg zodat het niet zou kunnen vallen als het nog een keer gebeurde. "Wat gebeurd er?" Vroeg ze aan de jongen waarna het ei nog een keer wiebelde. Dat had hij nog nooit zo hard gedaan als het nu deed. Als er maar niets mee aan de hand zou zijn. Tegelijk aan haar zorgen lag ook teleurstelling. Door haar reactie op het ei was Soul's hand van haar schouder afgegaan, wat ze eigenlijk wel jammer vond.

Soul merkte dat Lima al wat rustiger werd en onwillekeurig kwam er een glimlach om zijn lippen te staan. Hij wist dat hij alleen rustig kon zijn als zij dat ook was. En dan bedoelde hij niet rustig zijn als in stresseren tijdens een spannende situatie, maar eerder rustig zijn als in kalmeren nadat hij haar gestresseerd had gemaakt door zijn opmerking. Hij beloofde aan zichzelf dat hij vanaf nu ook nooit meer speculaties ging doen over wat er uit een ei zou kunnen komen. De kans dat hij het verkeerd voorspelde was namelijk erg groot en het zou hem zeker niet in dank afgenomen worden als hij een coole Pokémon voorspelde en het werd een zielige Pokémon. Soul hoopte dat als het dat zou zijn dat het ei nog wel even op zich zou laten wachten zodat hij Lima’s woede niet over zich heen zou krijgen omdat hij haar immers praktisch gezien had beloofd dat er een coole Pokémon uit zou komen. Plotseling bewoog het ei alsof het zijn gedachten kon lezen en Soul’s hand gleed van Lima’s schouder. Hij kon zelf geen poging meer doen om het ei op te vangen, maar Lima had de situatie al onder controle en Soul zag hoe het ei bleef schudden nadat Lima het weer op haar schoot had gezet. Kon het zijn dat het ei hun conversatie echt gehoord had en dat het om die reden uit zou komen? Wat het ook was, het was duidelijk dat het ei op het punt stond op uit te komen. ‘Ik vermoed dat je ei dadelijk uit gaat komen,’ zei Soul, maar een frons op zijn gezicht toonde aan dat hij dat ook niet zeker wist. Hij bewoog zich wat dichter naar haar toe zodat hij het ei beter in de gaten kon houden en merkte hoe dicht hun lichamen momenteel wel niet bij elkaar waren. Hij durfde haar niet aan te kijken, hield zijn blik strak op het ei gericht. ‘Het klinkt misschien stom,’ zei hij met een frons. ‘Maar misschien moet je er tegen praten. Misschien helpt je stem wel om de Pokémon in het ei geruster te laten voelen.’ Hopelijk was het geen stom voorstel wat hij nu deed.

Waarom wiebelde het ding zo hard? Dat was toch niet normaal of wel? Veel verstand van eieren had ze niet. Dit was de eerste keer dat ze er een had en ze had nog nooit mensen met een ei zo lang gekend dat ze het ei naar pokémon deel had gezien. ‘Ik vermoed dat je ei dadelijk uit gaat komen,’ zei Soul met een frons op zijn gezicht. Uitkomen? Het werd aan de ene kant wel tijd dat het zou gebeuren maar aan de andere kant was Lima er nog helemaal niet klaar voor. Haar enige geluk was dat de blonde jongen er nu bij was en ze er niet alleen voor stond. Ze had immers nog nooit een ei zien uitkomen en had dan ook geen flauw benul wat je moest doen als een ei uit kwam. Over gehoord, over gelezen maar nog nooit zelf meegemaakt. ‘Het klinkt misschien stom,’ begon Soul die nog steeds een frons op zijn gezicht had. Straks kreeg hij rimpels als hij te veel fronste. Wat? Concentratie op het ei, dat deed de jongen immers ook. ‘Maar misschien moet je er tegen praten. Misschien helpt je stem wel om de Pokémon in het ei geruster te laten voelen.’ Stelde de jongen voor. Ze had er eerder iets over gelezen, dat als je er veel tegen praatte het ding rustig zou moeten blijven. Maar wat zou ze er tegen moeten zeggen? Hoe praatte je überhaupt tegen iets dat niet eens terug kon praten. Met een moeilijke blik keek ze naar het rood met gele ding. "Ehm okay dan. Hey ei, ehm..." Begon ze aarzelend. Was er daar niet ergens een handleiding voor? Het hoe-praat-je-tegen-eiren handboek. Het ding leek wel op haar stem te reageren, dat was al wel weer iets. Ze wilde het ei strelen toen het plotseling weer bewoog. De harde schil raakte haar hand waardoor er een scheurtje in ontstond. Had ze het nou gesloopt of hoorde dit bij het uitkomen? Met een blik die een mengeling was van onwetendheid en een beetje angst keek ze richting Soul. Met geluk zou hij meer ervaring hebben met het uitkomen van eieren.

Soul fixeerde zijn blik op het ei en deed zijn uiterste best om niet Lima’s kant op te kijken toen zij dat naar hem deed. Hij wist zeker dat als hij naar haar zou kijken dat hij weer zou verdrinken in haar mooie ogen. Ze had prachtige irissen waar hij gewoon naar moest kijken, maar deze keer klemde hij zijn kaken op elkaar en deed zijn uiterste best om naar het ei te blijven kijken en goede raad blijven geven. Hij had geen idee wat ze verder met het ei kon doen. Hij was er niet bij geweest toen zijn vader Houndour had gekregen bij de fokkerij. Of had hij Houndoom wel zien uitkomen? Hij kon zich, als het over dat onderwerp ging, vrij weinig herinneren. Wilde zich daar dan ook vrij weinig van herinneren. Het waren vervelende herinneringen. De gelukkige én de zware tijden. Soul concentreerde zich weer op de omgeving en dat lukte hem vrij goed omdat Lima plotseling begon te praten tegen het ei. Soul klemde zijn kaken nogmaals op elkaar, maar deze keer om zijn lach in te houden. Lima was erg awkward als het op tegen eieren praten kwam. En zij niet alleen. Als hij momenteel tegen dat ding zou moeten praten met haar ernaast zou er waarschijnlijk ook niet veel zinnigs uitkomen, maar dat wilde niet zeggen dat het niet grappig was. Hij trok echter weer een serieuze blik toen ze hem aankeek en zag nu pas dat er een scheurtje in het ei zat. Hij legde geruststellend zijn hand op haar been en gaf er een kneepje in. ‘Niks aan de hand,’ zei hij zo geruststellend mogelijk. ‘Ik denk dat het ei echt gaat uitkomen nu.’ Daarna haalde hij zijn hand weg, maar liet het achter haar rusten en leunde wat meer naar haar toe zodat hij meer naar het ei kon kijken. Zijn arm lag zijdelings langs haar en raakte haar lichaam net niet, maar zijn knie raakte de hare wel en Soul deed zijn best om zich op het ei te blijven focussen. ‘Ik geloof dat als een ei uitkomt dat het ook begint te gloeien,’ zei hij. ‘Maar daar ben ik niet zeker van.’

De kans was niet groot. Maar als ze het daadwerkelijk had gesloopt en het niet meer zou gaan uitkomen was ze instaat om het raam te openen en het ding er uit te gooien. Ze had al die tijd niet voor het ei gezorgd om er uiteindelijk niets uit te krijgen. Soul legde zijn hand op haar been, iets wat haar al een beetje meer geruststelde. Het kneepje dat hij er in gaf zorgde echter voor het tegenovergestelde effect. Tegelijk met het kneepje voelde ze iets in haar buik ook samenknijpen. Het had waarschijnlijk iets te maken met dat ze hem leuk vond maar waarom haar lichaam steeds zo reageerde vond ze toch wat apart. ‘Niks aan de hand,’ zei de jongen. Okay ze had het dus niet gesloopt? Mooi zo. Het luchtte enorm veel op dat Soul er bij was nu het gebeurde. ‘Ik denk dat het ei echt gaat uitkomen nu.’ Vervolgde de jongen waardoor Lima haar blik meteen weer richting het ei draaide. Ze wilde weten wat er uit zou gaan komen maar dat betekende geduld. En nerveusiteit en geduld gingen bij haar niet geweldig goed samen. Soul ging verzitten door zijn arm achter haar weg te zetten en wat meer richting het ei te leunen, en richting haar. ‘Ik geloof dat als een ei uitkomt dat het ook begint te gloeien. Maar daar ben ik niet zeker van.’ Vertelde de blonde jongen. Voorzichtig bracht ze haar hand weer richting het ei. Deze keer lukte het haar wel om het ding te strelen zonder dat het tegen haar hand aan klapte. Dacht ze. Het ding maakte na een paar keer strelen weer een onverwachte beweging en raakte haar knokkel. De scheur werd groter en er begon deze keer ook wat licht uit het ding te schijnen. Zodra het licht zichtbaar was begon het ei steeds meer en sneller te schudden, elke keer werd de scheur wat breder of langer. Lima voelde haar hart in haar keel kloppen van de zenuwen. De scheur was aardig groot geworden toen het ei stopte met bewegen voor een paar seconden. De seconden leken alleen uren te duren in plaats van seconden. Nog een laatste keer wiebelde het ei voor er een fel licht verscheen. Het verdween al snel en een geel met rode pokémon zat op haar schoot. De pokémon, die Lima herkende als een Mienfoo, sprong tegen haar aan om haar te omhelzen. Door het impact van de knuffel werd Lima achterover geduwd. Zo kwam ze tegen Soul's arm aan en sleurde ze hem ook mee achterover.

Soul hoopte echt dat hij niks stoms had gezegd en Lima geen valse hoop had gegeven. Zijn ogen gleden naar het ei en alsof hij het wilde dwingen met zijn ogen om het uit te laten komen keek hij het strak aan. Lima leek haar vermoeidheid te zijn vergeten en ook hij voelde zich niet echt moe meer, maar hij voelde zich eigenlijk nooit moe. Soms lag hij uren rusteloos in bed naar het plafond te staren en aan Fever te denken. Ook als hij ’s morgens wakker werd kon hij goed een uur of twee wakker liggen en aan Fever denken voordat hij weer in slaap viel. Het was een routine geworden die hij zich niet meer weg kon denken en daarom was het voor hem ook niet vreemd als hij niet gelijk de slaap kon vatten. Je had natuurlijk van die mensen die overal doorheen konden slapen, maar zelfs door dit zouden ze niet kunnen slapen. Een dierbare verliezen zorgde er meestal voor dat je enkel de eerste weken slapeloze nachten had, maar voor Soul was het al maanden zo. Soul werd uit zijn gedachten gehaald door het ei dat steeds meer begon te breken. Hij kon zich niet indenken dat het iets anders was dan dat het ei uitkwam, maar daar leek Lima het niet erg mee eens te zijn. Ook al was ze van hem weggedraaid, hij kon toch wel merken dat ze zich opgelucht voelde omdat er iemand in de buurt was. Of was het juist zijn aanwezigheid waardoor ze zich opgelucht voelde? Hij vond dat weer te hoopvol om te denken en concentreerde zich dus weer op het uitkomende ei. Het kwam inderdaad uit, want het begon op een gegeven moment te gloeien en opeens stond er een Pokémon voor hun neus die Soul herkende als Mienfoo. Soul glimlachte en was zelf ook lichtelijk opgelucht omdat hij het dan toch niet fout had. Plotseling sprong de Pokémon echter naar voren en sleurde zowel Lima als hem op het bed. Omdat hij zo dicht achter Lima had gehangen sloeg zijn arm zich automatisch om haar heen toen ze achterover vielen. Hij lag helemaal met zijn rug op het bed en Lima kwam tegen zijn borstkas terecht. In plaats van dat Soul begon te blozen zoals hij meestal deed, moest hij deze keer lachen en keek naar de vrolijke Pokémon. ‘Hij schijnt je te mogen,’ zei hij tegen Lima en zijn mondhoeken gingen kort omhoog wat een glimlach aantoonde. Hij bewoog zich echter niet. Niet alleen omdat hij het moment tussen Lima en haar Mienfoo niet wilde storen, maar ook omdat hij eerlijk gezegd best lekker lag zo. Zijn arm liet hij dus ook liggen, inwendig hopend dat ze dat niet erg vond.

In de val achterover had ze haar ogen gesloten als schrikreactie. Wat ze voelde was echter geen bed. Zodra ze haar ogen opende had ze door dat ze naast Soul lag, met haar hoofd een beetje op hem. Het feit dat ze weer zo'n beetje in zijn armen lag ontging haar door de Mienfoo die haar omhelsde. De blonde jongen begon te lachen en ook op Lima's gezicht verscheen een lach bij het zien van de vrolijke pokémon. Ze straalde de vrolijkheid gewoon uit, en dat was iets dat ze niet echt gewend was. Het was zelfs wat overweldigend. Het was heel wat anders dan Cozen die of serieus of chagrijnig was. ‘Hij schijnt je te mogen,’ zei de jongen met een glimlach. Lima knikte met een tevreden lach op haar gezicht. Een Mienfoo was een Fighting type pokémon en zo ver ze wist nog best sterk ook. Ze zou een goede aanvulling op Cozen kunnen worden. De Mienfoo drukte haar neusje tegen haar wang waarna ze haar blik op Soul richtte. Ze sloeg haar arm vervolgens ook om de jongen en duwde haar neusje ook tegen zijn wang. "Ze mag jou denk ik ook wel," grinnikte ze om de actie van de pokémon. Ze zorgde voor een soort van group-hug tussen zichzelf en de twee mensen op het bed. Het moest er hoe dan ook leuk uit hebben gezien. Met haar vrije arm aaide ze de pokémon een keer over haar kop. Ze moesten een naam voor de Mienfoo bedenken. Het moest iets passend zijn voor de pokémon en natuurlijk moest het ook wel klinken. "Lotus," zei ze op een zachte toon. De jonge pokémon keek meteen weer haar kant op en keek haar een tijdje strak aan voor ze knikte. Blijkbaar had ze er toestemming voor gekregen om haar zo te noemen. Lima grinnikte er even om. Langzaam maar zeker voelde ze zich helemaal tot rust komen in de armen van Soul en Lotus.

Het leek er niet echt op dat Lima zijn actie erg vond en Soul deed zijn best om geen verbaasd gezicht naar haar te trekken. Eigenlijk had hij het wel kunnen weten, want anders was ze op dat bankje ook niet tegen hem aan komen liggen. Met een kleine glimlach dacht hij terug aan hoe ze op dat bankje samen hadden gezeten en even wilde hij teruggaan naar dat moment, maar hij vond dit eigenlijk ook wel leuk. Wat vreemd was, want normaal gezien kon hij buiten de aanwezigheid van zijn eigen Pokémon die van een ander niet echt luchten. Maar deze Pokémon had zijn aandacht getrokken en kreeg zijn goedkeuring omdat hij gelijk al zo veel affectie toonde naar Lima toe. Ook merkte hij dat het geen ‘hij’ was, maar een zij. De Mienfoo drukte opeens haar neusje tegen zijn wang aan en verbaasd zijnde zag hij hoe ze haar armpje om hem heen had liggen. ‘Ik denk het,’ zei hij met een verbaasde ondertoon, want meestal bleven andere Pokémon ver uit zijn buurt. Ze leken als het ware op te merken dat hij hun niet graag in zijn buurt had, maar het kon ook zijn dat Houndoom ze wegjoeg door zo’n boze blik op te zetten zoals hij meestal deed. De enige die Houndoom tot nu toe een beetje had kunnen luchten was Karma geweest. Hij had zich door haar laten aaien. Soul was benieuwd hoe Houndoom op deze Pokémon zou reageren, maar had daar eigenlijk niet veel tijd voor om over na te denken omdat Lima inmiddels bezig was met haar Pokémon een naam te geven. De Pokémon leek het te appreciëren. Soul had nooit echt gedaan aan namen geven aan zijn Pokémon, maar kon zich wel voorstellen waarom Lima het wel deed. ‘Klinkt goed,’ sprak hij. Zijn arm lag nog steeds om Lima heen en Mienfoo was tussen hun in komen liggen. En weer begon Soul, deze keer wat meer bewuster dan eerst, over Lima’s arm te strelen terwijl zijn blik op de Mienfoo bleef hangen. ‘Misschien moet je haar maar eens kennis laten maken met een Poké Ball,’ sprak hij rustig. ‘Dadelijk raakt ze te gehecht om uit een Poké Ball te zijn en kun je haar er nooit meer in krijgen.’ Hij grinnikte even, maar zijn ogen keken Lima wel lichtelijk serieus aan. Hij probeerde zijn Pokémon altijd zo veel mogelijk discipline bij te brengen en verwachtte van andere trainers dat zij dat ook deden.

‘Ik denk het,’ zei de jongen. Lima kon er niets aan doen dat de wat verbaasde toon in zijn stem haar opviel. Zo heel bijzonder was het niet in haar gedachtes. Hoewel het toch ook nog wel te begrijpen viel gezien hun andere pokémon. De Mienfoo, nu Lotus genoemd, leek het wel naar haar zin te hebben tussen de twee in. Het was een pokémon met een hele andere persoonlijkheid dan Cozen. Het zorgde voor wat afwisseling en misschien was ze ook wel makkelijker tijdens sociale Quests. De meeste mensen leken Weavile niet zo te kunnen appreciëren door hun reputatie. Daar kon Lima zich dan weer aardig aan irriteren. Tegen Mienfoo was niet zo veel te zeggen en kon dan waarschijnlijk niet veel anders dan geaccepteerd worden. Helemaal Lotus die zo vrolijk was. Of nouja tegen hun twee was ze heel vrolijk, ze had nog geen idee hoe de pokémon zou reageren op anderen. ‘Klinkt goed,’ reageerde Soul nog op de nieuwe naam van de pokémon. Het maakte haar blij dat hij het ook een goede naam vond. Dat zou eigenlijk helemaal niet zo belangrijk horen zijn, het was haar pokémon. Dat Soul over haar arm begon te strelen deed haar pas beseffen hoe ze lagen. Doordat hij haar zo streelde en het niet vervelend leek te vinden dat Lotus en zij zo half op hem lagen voelde Lima zichzelf langzaam een beetje warm te voelen van binnen. Ze zou in deze houding prima kunnen slapen, geen bezwaar daar tegen. ‘Misschien moet je haar maar eens kennis laten maken met een Poké Ball,’ zei Soul tegen haar. Het was inderdaad wel slim om dat te doen maar het betekende wel weer dat ze niet op die manier zou kunnen blijven liggen. ‘Dadelijk raakt ze te gehecht om uit een Poké Ball te zijn en kun je haar er nooit meer in krijgen.’ Hoewel de blonde jongen om zijn woorden grinnikte was er duidelijk wel serieusheid te merken. De woorden klonken als pure nostalgie voor haar waardoor ze zelf even zacht moest lachen. "Dat heb ik dus met Cozen gehad, en is inderdaad wel zo slim gezien ik prima weet hoe is om zo'n pokémon te hebben." Gaf ze toe waarna ze even twijfelde. Kon ze niet gewoon nog wat langer bij hem liggen voor ze Lotus in een pokéball zou stoppen? Het antwoord wist ze prima, nee. Voorzichtig kwam ze overeind zodat het niet vervelend zijn voor Soul. De Mienfoo liet de blonde jongen los en sloeg haar andere arm ook om Lima's nek zodra ze merkte dat ze omhoog ging. Lima haalde een lege pokéball tevoorschijn en hield die voor de baby pokémon. Nieuwsgierig begon Lotus er aan te snuffelen tot ze met haar neus het knopje indrukte. De Mienfoo verdween in de bal en na een paar keer schudden was de vangst bevestigd. Lima draaide haar hoofd weer richting de jongen. Was terug gaan liggen een mogelijkheid? Waarschijnlijk niet. Ze keek hem amper een seconde aan voor ze opnieuw moest geeuwen. Meteen sloeg ze haar beiden handen voor haar mond. Door de lange mouwen die een stukje over haar handen kwamen werd ze er ook weer aan herinnerd dat ze Soul's trui aan had op het moment. Het ding had zo lekker gezeten dat ze haast was vergeten dat het de zijne was.

Soul wist deels bij zijn eigen wel dat de vraag die hij had gesteld haar voornamelijk had moeten afleiden van wat hij aan het doen was met haar arm. Daarmee had hij ook willen kijken of ze makkelijk af te leiden was. Meestal als mensen het niet leuk vonden dat je ze aanraakte dan reageerden ze vrij afwezig en reageerden ze constant op de aanraking met een verstijfd gevoel. Hij merkte dat dat bij Lima niet zo was. Natuurlijk zou ze eerst wel schrikken omdat zijn hand daar opeens zat, maar ze leek het echt niet erg te vinden en dat stelde Soul weer een beetje gerust waardoor hij verder ging met strelen. Zijn blik gleed naar opzij en hij luisterde naar Lima’s antwoord. Hij grinnikte. Fever had de Houndour in het begin ook los willen laten, maar Soul had haar daar streng advies op gegeven en met tranen in haar ogen had ze hem toch in een Poké Ball gedaan. Soul had vervolgens op een milde toon gezegd dat ze hem vrij mocht laten zo vaak als ze wilde. Natuurlijk had hij weer niet tegen de traantjes van zijn zusje op gekund. De jongen keek toe naar hoe de Mienfoo opgeslokt werd in haar Poké Ball. Zijn hand was van haar arm gegleden en lag op het bed, zijn binnenste vervuld met een gevoel van teleurstelling. Maar hij ging haar echt niet vanzelf vragen en met een glimlach keek hij toe hoe de Poké Ball bleef liggen. Lima kwam niet terug liggen en daardoor kwam Soul zelf ook overeind. Hij grinnikte toen ze weer begon te gapen. ‘Zouden we dan toch niet gaan slapen?’ vroeg hij ook al wist hij dat het niet op hem sloeg, maar voornamelijk op haar omdat hij toch niet zou kunnen gaan slapen. Nog voordat hij het antwoord hoorde pakte hij al zijn rugzak tevoorschijn en haalde daar zijn trainingsbroek uit die hij gebruikte voor te slapen. In plaats van dat hij echter helemaal naar de doucheruimtes zou lopen trok hij gewoon een deurtje open van de kast die dat daar stond en verborg zich daarachter waarna hij van broek wisselde. Hij trok zijn shirt uit en kwam weer voorbij de kast gelopen. ‘Ben jij even blij dat je deze keer niet weer met je enkel zit,’ zei hij en hij grinnikte even, maar kreeg een rode kop toen hij dacht aan de bh die hij toen op bed gevonden had. Hij stak zijn handen kort in zijn zakken en keek haar aan. ‘Je mag mijn trui ook wel lenen voor de nacht, hoor,’ zei hij toen op een kalme manier. Hij had heus wel in de gaten hoe fijn ze hem vond om hem te dragen. En hij wist ook wel dat hij het zei omdat hij dan de volgende dag haar geur in zijn trui had hangen.

De herinnering aan een Sneasel Cozen die weigerde in zijn pokéball te gaan was zowel grappig als vreselijk irriterend tegelijk. Nu ze er op terug keek vond ze het wel grappig precies omdat het toen des tijds zo irritant was. De irritatie die ze toen had gehad bleef nu ook nog wel een beetje in haar zitten. Ze zou zoiets echt niet nog een keer laten gebeuren. Sommige mensen lieten het gewoon toe dat hun pokémon altijd uit hun pokéball was. Niet iedereen had last van de nadelen die er aan zaten. Die hadden dan vaak pokémon die of heel rustig waren of heel makkelijk waren met andere mensen. Voor haar was het aardig moeilijk geweest om een boos kijkende pokémon continu achter zich te hebben. Andere kinderen waren er wel eens bang van en ouders waarschuwde hun kinderen dat ze maar niet met haar moesten spelen als de Sneasel er bij was. Des tijds had ze het niet echt begrepen gezien ze de hele dreiging van de Sneasel niet echt door had omdat ze er praktisch aan gewend was. Verhalen over gevaarlijke Sneasel en Weavile hadden haar ouders nooit verteld. Andere kinderen praatte er ook niet over. Lima had als kind geen flauw benul wat er met haar en haar pokémon aan de hand was. Het was vreselijk verwarrend geweest. De blonde jongen was ook overeind gekomen. De kans om terug te gaan liggen werd daardoor nul. De teleurstelling besloop haar maar werd onderbroken door een geeuw. Ze hoorde Soul weer grinniken was daar eerlijk gezegd niet heel blij mee. Ze gaf niet graag toe dat ze moe was. ‘Zouden we dan toch niet gaan slapen?’ Vroeg de jongen terwijl hij al zijn rugzak vastpakte. De grijze joggingsbroek die ze van de vorige keer herkende werd er uit gehaald. Een kans om te antwoorden zou ze was niet echt aanwezig en haar antwoord zou waarschijnlijk niet extreem veel uitmaken. Hij had gezien dat ze moe was en dat was genoeg voor hem om te zeggen dat ze moesten gaan slapen. Lima fronste wat verbaast toen de jongen een kastdeur opende. Ging hij zich in de kast omkleden of wat? De frons verdween weer toen ze merkte dat de jongen zich achter de deur had omgekleed. De jongen kwam er weer achteruit in enkel zijn joggingbroek, net als de vorige keer gekleed. De vorige keer was het opgevallen maar nu leek zijn blote bovenlichaam haar enkel meer op te vallen. Best apart gezien je normaal gesproken zou zeggen dat ze er meer aan gewend was maar het tegenovergestelde bleek. ‘Ben jij even blij dat je deze keer niet weer met je enkel zit,’ grinnikte de jongen. Lima kon het niet laten om mee te grinniken gezien het vreselijk irritant was geweest. Veel last had ze er niet meer van gehad gelukkig. ‘Je mag mijn trui ook wel lenen voor de nacht, hoor,’ zei Soul die zijn handen inmiddels in zijn zakken had gestoken. Even keek ze naar haar handen die half verborgen waren in de mouwen van Soul's trui. Het ding zat lekker genoeg om er in te slapen. Lima knikte bevestigend naar de blonde jongen. Het enige probleem was dat ze er nog een top en bh onder aan had. Een bh viel uit te doen als je in een trui zat maar de top was een ander verhaal. Heel snel dan maar. Met gekruiste armen trok ze de trui over haar hoofd, het zelfde deed ze met de top die er onder zat. Nadenken over hoe ze haar bh in de zelfde ruimte ging doen, nope. Vervolgens pakte ze de trui en hield die voor haar borst. Een simpele bh zoals die ze droeg was niet veel anders dan een bikini maar toch voelde het iets fijner om de trui er voor te houden terwijl ze richting de badkamer liep. Aan de ene kant zou ze het niet heel erg vinden gezien ze best met hem zou willen zwemmen of iets dergelijks maar het feit dat het haar bh was maakte haar toch wat ongemakkelijk. Nog ongemakkelijker dan dat was dat de deur van de badkamer van glas was gemaakt. Het was van dat soort glas waar je totaal geen detail door kon zien maar wel kleur. Er was een naam voor het soort glas, dat was melkglas gezien de wat wittige kleur die het had. Veel meer keus dan dat had ze niet, geweldig. Lima zuchtte een keer voor ze haar bh los maakte en de trui opnieuw over haar hoofd trok. Het voelde wel een beetje apart aan dat ze nu zonder bh of shirt in zijn trui zat. Ach hij had het zelf aangeboden dus moest hij er maar mee leren leven ook. Ook deed ze de short uit die ze nog aan had. Ze zou haast vergeten dat ze het ding aan had gezien de trui hem zo goed als helemaal deed verdwijnen.Het was voordelig voor haar dat het ding net zo lang was als haar eigen slaapshirt. Het was zo lang dat het functioneerde als een soort korte jurk. Haar kont was er niet onderuit te zien. Dat had ze speciaal nog even snel in de spiegel gecheckt. Er stond om een of andere reden zo'n belachelijk grote spiegel in de badkamer waar van dat soort mode goeroes ook altijd foto's in maakte. Als ze die foto's ook daadwerkelijk in pokémoncentra maakte zou ze gaan lachen. Misschien ook maar goed dat ze dat niet wist. De bh had ze onder de trui gestopt zodat die deze keer niet even open en bloot voor Soul's neus zou liggen en ze hem wel recht in haar tas kon stoppen. Rustig opende ze de deur van de badkamer weer en liep ze richting het bed. In een snelle beweging haalde ze de bh onder Soul's trui vandaan en propte hem in haar tas. Missie geslaagd. De tas ritste ze weer dicht zodat het ding niet op een of andere magische wijze toch aan de oppervlakte zou verschijnen. Het mocht dan wel niet de eerste keer zijn dat zoiets gebeurde, het was toch wel een echte ramp te noemen.

[Sorry it just happend 0.0]

Soul klemde zijn tanden op elkaar zodat hij niet weer rood zou worden door het voorstel dat hij had gedaan aan Lima. Hij was naar zijn goesting al iets te vaak rood geworden vandaag en vond dat het wel eens tijd werd dat hij dat soort emoties ging inhouden. Het was hem tot nu toe altijd gelukt om dat soort dingen te verbergen, dus waarom lukte het bij haar niet? Hij merkte ook dat hij zich echt zo anders gedroeg bij haar. Al eigenlijk vanaf de eerste ontmoeting. Hij zou nooit vanaf de eerste ontmoeting een meisje zo ver hebben geholpen dat hij haar op zijn kamer liet slapen. Hij zag Tiffany bijvoorbeeld al niet bij hem op de kamer slapen, rilde al bij het idee om haar ergens in de buurt te hebben liggen zodat hij haar betweterige stem ’s morgens vroeg moest aanhoren. Maar het was ook Lima’s karakter dat hem zich anders liet gedragen. Ze was zo… anders dan alle andere meisjes. Nu was hij nog niet echt boos geworden, maar ze leek zich niet aan het feit te ergeren dat hij soms sarcastisch kon zijn of niet echt als een gentleman kon reageren. Ook leek ze zichzelf prima te redden in vervelende situaties zonder al te veel op hem te moeten steunen, maar het was hem toch wel opgevallen dat ze best een goed duo waren en dat hij merkte dat hij zijn Quests graag met haar deed. En dat hij de vorige keer toen hij de trap afwandelde van de Ranger Base hoopte dat de receptioniste hun had aangemeld voor dezelfde Quest. Het was vreemd hoe iemand op zo’n korte tijd zoiets voor je kon gaan betekenen terwijl hij eigenlijk had verwacht dat hij deze reis geen vrienden zou maken, noch verliefd zou worden.

Lima ging in op zijn voorstel om zijn trui te dragen en Soul gaf een knikje ten teken dat hij dat goed vond. Hij verwachtte dat ze zichzelf op de badkamer ging omkleden en kreeg daar nog gelijk in ook. Eigenlijk was het vrij logisch dat ze zichzelf ging omkleden daar, want… Zijn gedachten braken af toen hij zag dat Lima zijn trui uitdeed en haar handen naar haar topje reikten. Hij wist dat hij zichzelf weg moest draaien, wist dat het onbeleefd was en verschrikkelijk verkeerd overkwam als hij zou blijven kijken, maar hij kon het niet helpen dat hij zichzelf een kwartslag draaide en dat zijn blik alsnog op haar gericht bleef. Ze had nu enkel nog haar bh aan en het was vrij goed te zien dat ze mooie rondingen had. Soul dwong zichzelf om te stoppen, draaide zichzelf weg en richtte zijn blik op het bed. Ze had er echt vreselijk mooi uitgezien in enkel haar bh en haar short, niet dat hij dat ging zeggen of zo. Hij sloeg zijn armen over elkaar heen en zag Lima niet eens weglopen naar de badkamer. Hij schudde zijn hoofd om zichzelf weer helder te krijgen en liep naar het bed toe. Hij pakte zijn Holo Caster uit zijn tas en begon vervolgens te kijken op internet naar de plek waar hij Lima morgen toe wilde nemen. Met een paar bewegingen drukte hij de knopjes in die hij moest hebben en stak hij het ding snel weg toen Lima uit de badkamer kwam. Deze keer had ze enkel zijn trui aan om haar lichaam te bedekken, maar dat was genoeg sinds hij groter dan haar was en zijn trui dan ook als een nachtkleed kon fungeren. Toch had Soul niet verwacht dat Lima zichzelf zo erg op haar gemak bij hem en in zijn trui voelde dat ze het ding enkel zou dragen en niet haar short eronder of zo.

Soul dacht aan het feit dat hij daarnet naar haar gestaard had en even wist hij niet wat hij tegen haar moest zeggen. Had ze het in de gaten gehad dat hij aan het staren was geweest? Als dat al zo was liet ze het niet merken. Of liet ze het expres niet merken omdat ze het eigenlijk niet zo erg vond? Hij had geen idee. Als hij haar reacties bekeek zou hij denken dat ze hem wel leuk moest vinden. Waarom zou ze anders in zijn trui gaan slapen? Het was niet dat ze geen nachtkleed bij had of zo. En waarom zou ze anders constant haar gezicht in zijn trui verbergen telkens als ze verlegen werd? Of was dat iets wat meisjes gewoon deden? Hij wist het niet, want hij was nog niet veel met meisjes omgegaan. Niet op dit level tenminste. Zijn blik gleed naar Lima en opnieuw vroeg hij zich af wat hij moest zeggen. De opmerking die hij in zijn hoofd had klonk een beetje te jongensachtig, alsof veel macho’s dat tegen haar zouden zeggen. Alsof hij enkel op haar lichaam uit was. Alsof hij zich enkel daarin interesseerde. Hij ging het niet ontkennen: hij was nu eenmaal een man en haar lichaam had hem daarnet oprecht geïnteresseerd, maar dat was niet het énige wat hem interesseerde. Hij stond op en maakte plaats voor haar zodat ze kon gaan liggen aangezien hij aannam dat ze liever beneden lag dan boven. De vorige keer had ze met haar enkel gezeten en moest het wel, maar hij schatte Lima niet echt in als het persoontje dat graag boven lag. ‘Nooit gedacht dat iemand in mijn trui zou kunnen slapen,’ zei hij klungelig en hij lachte schaapachtig naar haar. Arceus, dit was echt te ver buiten zijn comfortzone! Hij klemde zijn tanden op elkaar en bedacht wat hij nog tegen haar kon zeggen. ‘Nou…’ Hij liet even een stilte volgen. ‘Als je nachtmerries hebt vanavond dan geef je maar een gil. Ik lig graag naast je.’ Hij probeerde het plagerig te zeggen, maar zijn laatste woorden zaten zo dicht bij de waarheid dat het er wéér klungelig uitkwam. Zou het niet gewoon beter zijn voor hun beiden als hij zijn bek hield en hij aangaf dat ze maar moesten gaan slapen? En opeens was hij zich ook bewust van zijn door een litteken getroffen schouder. Was hij nu niet ontzettend lelijk voor haar met dat litteken? Waarom twijfelde hij zo? ‘Wil je al gaan slapen of…?’ Hij wreef met zijn hand over zijn achterhoofd.

Soul maakte plaats voor haar op het onderste bed, genoeg plaats voor haar om te liggen. Maar in echt slapen had ze niet zo veel zin. Ze mocht wel moe zijn maar zo lang de blonde jongen nog niet moe leek te worden wilde ze nog wel even met hem praten. Hij was een van de weinige waar ze mee kon praten zonder zich aardig te moeten gedragen. Het ging bij hem vanzelf, zonder ook maar enig probleem. Lima nam plaats op het bed maar in plaats van te gaan liggen ging ze zitten met haar benen onder zich gevouwen. Op die manier zat je simpelweg het fijnste op een bed. Op andere dingen was het geen fijne manier van zitten maar door de zachtheid van het matras was het zo prima te doen. ‘Nooit gedacht dat iemand in mijn trui zou kunnen slapen,’ zei Soul. De toon waarop en de lach waarmee hij het zei zorgde er voor dat Lima moest grinniken. Het kwam voor haar wat grappig en zelfs wat schattig over. Dat was eigenlijk wel het enige dat schattig aan de jongen te noemen was. Als hij haar schattig kon noemen kon ze dat net zo goed nog terug doen ook. ‘Nou…’ Begon de jongen weer. De stilte die volgde gaf Lima de kans om hem aan te kijken. ‘Als je nachtmerries hebt vanavond dan geef je maar een gil. Ik lig graag naast je.’ Als het niet op die zelfde schattige toon was geweest als daarnet had ze waarschijnlijk een kleur als een tomaat gekregen. Dat nam niet weg dat ze nu niet rood werd. Zoiets was ze simpelweg niet gewend om te horen. Het zorgde er wel weer voor dat ze een wat apart gevoel kreeg in haar buik en zich van binnen even voelde verwarmen. De vorige keer hadden ze ook in het zelfde bed gelegen maar deze keer zou ze het waarschijnlijk een stuk minder erg vinden. Al had ze nu meer de neiging om hem als kussen te gebruiken gezien dat daarnet ook vrij lekker had gelegen. ‘Wil je al gaan slapen of…?’ Vroeg Soul die inmiddels met zijn hand over zijn achterhoofd wreef. Lima liet haar blik door de kamer gaan voor ze de jongen beantwoordde. "Als we gaan slapen is het sneller ochtend maar ik wil ook nog wel even praten dus het is aan jou." Lekker besluiteloos was ze weer. Als je geen keuze kon maken was het naar een ander schuiven de beste optie.

[I saw that one coming]

Soul onderdrukte een lichtelijk geïrriteerde zucht. Het was niet Lima die hem ergerde – hij dacht niet dat hij zich ooit echt zou kunnen ergeren aan, maar sloot niks uit omdat hij nu eenmaal Soul Storm was en bleef – maar eerder zijn eigen onhandige, totaal niet voor hem bekende gedrag. Normaal gezien had hij altijd zijn antwoord klaar en voelde hij zich niet vaak ongemakkelijk, maar bij haar had hij het gevoel alsof hij heel erg op zijn woorden moest letten omdat hij zeker niet wilde dat hij als een bitter persoon over zou komen zoals naar ongeveer de rest van de wereld. Bij Lima had hij zich dan tot nu toe ook heel anders gedragen, ook toen ze zichzelf omkleedde. Normaal gezien interesseerde het hem geen bal als een meisje zich omkleedde in zijn buurt en richtte hij zijn blik er maar amper op, maar bij Lima had hij moeite gehad om zijn blik af te wenden en had hij alles aan haar mooi gevonden. Haar bh die haar rondingen goed liet zien interesseerde hem natuurlijk het meeste omdat hij nu eenmaal een jongen bleef, maar de rest van haar lichaam was ook zeer mooi. Ze had mooie lange benen waarin hij de spieren kon zien bewegen wanneer ze sierlijk voor hem uit wandelde of naast hem liep op hetzelfde tempo als hem. Soul schudde zichzelf uit zijn dromende gedachten over Lima toen ze iets tegen hem zei. Oh. Hij mocht kiezen. Wel, als het aan hem lag praatten ze de hele nacht door, maar dat ging hij het meisje niet aan doen. Hij had wel een voorstel in zijn hoofd, maar wist niet of hij het moest zeggen ja of nee. Tot nu toe had het niet echt geleken alsof ze elke toenadering die hij deed erg had gevonden wat hem enkel meer en meer deed vermoeden dat zij potentieel hetzelfde kon voelen als hij, maar zeker was hij daar natuurlijk niet van. ‘Wel,’ begon hij langzaam. ‘Blijf gewoon zolang je het leuk vindt op mijn bed rondhangen en als je te moe wordt ga je naar je eigen bed?’ Hij slikte toen hij het volgende ging voorstellen. ‘Of je mag ook bij mij in bed blijven slapen sinds het al eens eerder is gebeurd. Ik zoek er niks achter.’ Hij lachte en haalde zijn schouders zo koeltjes mogelijk naar hem op, alsof het hem eigenlijk geen barst kon schelen wat ze deed. Opeens twijfelde hij. Het moest ook weer niet overkomen alsof hij met meerdere meisjes het bed deelde. ‘Maar jij bent dan ook wel de enige die dat mag, hoor,’ zei hij lichtelijk plagerig, maar de serieuze ondertoon was wel te horen en hij verplaatste zich naar haar kant van het bed waarna hij ging liggen gezien er toch genoeg plaats was op het bed.

‘Wel,’ begon Soul. Lima richtte haar blik op hem, nieuwsgierig naar wat zijn keuze zou gaan worden. Dat het niet zo veel uitmaakte nam haar nieuwsgierigheid om een of andere reden niet weg. ‘Blijf gewoon zolang je het leuk vindt op mijn bed rondhangen en als je te moe wordt ga je naar je eigen bed?’ Stelde de jongen vervolgens voor. Het klonk als een prima plan in haar oren. Al had ze het gevoel dat ze aan de ene kant elk moment in slaap kon vallen had ze toch het idee dat ze nog aardig lang met hem zou kunnen praten. Er was niemand geweest met wie ze zo fijn had kunnen praten als met hem. De anderen waren of te vrolijk en vriendelijk voor haar waardoor het vermoeiend was om ook zo te doen. De andere waren niet bepaald blij met haar gezelschap en dan had zij er automatisch ook geen behoefte meer aan. ‘Of je mag ook bij mij in bed blijven slapen sinds het al eens eerder is gebeurd. Ik zoek er niks achter.’ Het volgende voorstel kwam als compleet onverwacht. De manier waarop hij het zei zorgde er echter voor dat ze zich lichtelijk ongemakkelijk begon te voelen. De lach en het ophalen van zijn schouders was misschien niet de beste manier voor het voorstellen van die optie. Op zich wilde ze best bij hem in het zelfde bed slapen, hadden ze immers al eerder gedaan, maar ze twijfelde er over. Het zou haar slapen zeker belemmeren. Zijn hele aanwezigheid deed iets met haar wat ze niet kon verklaren. ‘Maar jij bent dan ook wel de enige die dat mag, hoor,’ vervolgde Soul op een toon die half plagend half serieus klonk. Het maakte het ongemakkelijke gevoel minder erg maar liet het nog niet verdwijnen. Ze wist simpelweg niet wat ze er mee moest. Wat kon ze er überhaupt mee? Niets. Het was of ze een gevangene was van haar eigen gevoelens. Ze begreep er helemaal niets van. Soul was inmiddels op een deel van het ruime bed gaan liggen. Haar blik gleed van zijn hoofd naar zijn schouder. Gezien ze had gezien hoe het in eerste instantie uit had gezien was dit niets. Dat nam niet weg dat het er voor zorgde dat ze zich er alleen maar beroerder door begon te voelen. "Hoe gaat het met Salamence?" Vroeg ze maar om haar aandacht af te leiden. Of het duidelijk was dat het voor die bedoeling was of als een spontane vraag klonk was voor haarzelf een beetje vaag. Houndoom had ze nog gezien maar de draak pokémon was al weer even geleden.

[Nog gewoon in caps ook hea & wait hoe zitten de bedden nou in elkaar want ik ben confused & je hebt Lima net een hem genoemd X"D]