Dangerous streets. [&LIMA MATTON]

Het feit dat hij naar een dame had geknipoogd choqueerde hem ergens wel, want dat was iets wat hij echt niet deed. Naar iemand knipogen was iets wat hij ook nooit wilde doen. Hij vond het vervelend overkomen, alsof hij meer dan die persoon wilde dan enkel een vriendelijk knipoogje geven. Hij wist zelfs niet of hij dit wel vriendelijk bedoelde. Ja, natuurlijk bedoelde hij het wel vriendelijk, maar hij bedoelde of het een knipoog was waar geen bedoelingen achter schuilden. En daarmee bedoelde hij geen foute bedoelingen zoals dat hij haar vanavond naast zich wilde hebben liggen, maar… Hij voelde hoe zijn hoofd rood werd van schaamte toen hij nadacht over zijn eigen gesprek, maar kon nog wel een knikje geven toen Lima aangaf dat hij dat ook moest doen wanneer hij een interessante Quest zag hangen. Als het aan hem lag deed hij al zijn Quests samen met haar. Al de Quests die ze met z’n tweeën konden doen dan toch. De receptioniste riep hem echter vaak voor een Quest die hij alleen kon doen. De enige keren dat hij voor een Quest weg had mogen gaan samen met iemand waren de keren met Aiden en met een jochie van wie hij de naam vergeten was. Sora? Kon dat? Hij wist het niet meer. En dan natuurlijk met Lima, welke de leukste Quest van al geweest was. Plotseling schoof Lima wat dichter naar hem toe en hij draaide zijn hoofd vragend naar haar, maar hoefde niet lang achter de reden te zoeken. Voor hun stonden een paar geblondeerde trutjes die naar hem keken en giechelden. Oh Arceus. Help hem. Altijd als hij dames achter zich had zitten waren het van die arrogante tuthola’s. Maar waarom trok Lima zich dat zo aan? Was ze soms jaloers? Het idee alleen al deed hem grinniken en hij merkte dat hij zich geamuseerd voelde om haar jaloezie. Hij probeerde zich in te beelden hoe het was als daar een groepje macho’s had gestaan die naar Lima keken. Hm. Niet echt leuk. ‘Zie je die rechtse?’ zei hij zacht tegen Lima. ‘Als ze iets verder door haar benen buigt kun je haar spaarpot zien.’ Hij begon zachtjes te lachen, maar wist ook wel dat Lima voor een reden dichter bij hem was komen zitten. Ze wilde duidelijk dat die tuthola’s weg zouden gaan en hij deed een poging door met zijn ogen te rollen naar hun. Ze begonnen daar hard om te lachen en klapten in hun handen. Ugh. Soul raapte al zijn moed bijeen, ging wat hoger zitten en sloeg vervolgens zijn arm om de schouder van Lima heen. Om het plaatje wat af te maken liet hij zijn duim kort langs haar schouder strelen en keek hij de dames strak aan met een gezicht dat vroeg of ze de boodschap nu wél begrepen. En dat deden ze, want ze trokken een vies gezicht naar Lima, zeiden iets tegen elkaar en gingen vervolgens met een overdreven zwaai van hun haren weg. Ook al waren de dame in kwestie weg, Soul haalde zijn arm niet weg. Hij kon zelfs zeggen dat hij helemaal niet durfde te bewegen en dat zijn hart in zijn keel klopte. Hoe zou Lima op deze impulsieve actie reageren? Hopelijk zou ze niet kwaad worden.

Normaal wist ze van die tutholas zich niets aan te trekken, vond ze het het niet eens waard om aandacht te geven aan types als dat. Op het moment kon ze het alleen niet uitstaan hoe ze zich gedroegen. ‘Zie je die rechtse?’ Zei Soul waardoor ze haar hoofd eerst even in zijn richting draaide. Nu merkte ze pas hoe dicht bij ze wel niet zat ineens en had ze pas door dat ze dichterbij was geschoven. Ze waren nu net zo dicht bij als de keren dat ze elkaar opzij hadden geduwd voor de veiligheid. Soul's gezicht was nu zo dichtbij dat ze haar hoofd lichtelijk voelde verkleuren. Om haar gedachtes maar even er vanaf te halen keek ze in de richting van het groepje meiden. ‘Als ze iets verder door haar benen buigt kun je haar spaarpot zien.’ Zei de blonde jongen zodra ze keek. Lima grinnikte door de opmerking want het was nog eens waar ook. Maar eigenlijk was dat wel het geval bij alle vijf de meiden. Aan de ene kant vond ze het wel fijn dat hij het met haar eens was over hun uiterlijk maar aan de andere kant voelde ze zich er toch niet helemaal fijn bij, hij keek dus wel naar ze. En dat wilde ze dan weer niet. Het plotselinge gelach en geklap van de groep deed haar wat opschikken. Lima wierp een gepikeerde blik richting de meiden en merkte dat Soul wat rechter ging zitten. De arm die ze plotseling om haar schouders voelde was onverwachts voor haar. Haar hele bovenlichaam voelde strak aan en haar hart zat in haar keel. Ze voelde hoe zijn duim over haar schouder wreef. Ze voelde zich warmer worden van binnen. Met een tevreden blik volgde ze het groepje dat met vuile blikken van hun weg liep. Soul's arm bleef op zijn plaats en ze voelde zich langzaam maar zeker meer op haar gemak. Haar spieren ontspande en ze begon wat meer tegen Soul aan te leunen. Zodra ze door kreeg wat ze nou eigenlijk aan het doen was keek ze met grote ogen schuin omhoog richting de blonde jongen. Ze wist heel goed dat de reden van de actie het wegkrijgen van de groep meiden was. Maar wie wist wat Soul eigenlijk wel niet van haar gedrag vond.

Soul voelde de spieren van Lima aanspannen en wist niet of het foute boel was of dat het was omdat ze het gewoon niet had zien aankomen, maar in elk geval leek ze tevreden te zijn dat het groepje meiden wegging. En hij was er redelijk tevreden over dat hij het zootje ongeregeld weg had weten te krijgen. Als het macho’s waren geweest die daar hadden gestaan had hij waarschijnlijk hetzelfde gereageerd als Lima, maar dat had hij dan ook enkel gedaan omdat hij Lima leuk vond. Ja, hij had het daarnet even letterlijk voor zichzelf benoemd, hij vond haar leuk. Hij kon er toch niet meer omheen draaien. Hij wist dat de voornaamste reden dat hij zijn arm niet kon weghalen was omdat hij niet kon bewegen, maar wist ook dat er een andere reden was. Namelijk dat hij haar zo leuk vond dat hij zijn arm niet eens weg wilde halen. En het feit dat hij letterlijk voor zichzelf had benoemd dat hij haar leuk vond maakte hem aan de ene kant bang omdat hij met gevoelens moest dealen die hij nooit van zijn leven wilde hebben, maar aan de andere kant waren het fijne gevoelens. Het waren gevoelens waar hij wel mee moest dealen als het wederzijds was en zij dus ook iets voor hem zou voelen. De jongen draaide zijn hoofd verbaasd zijnde toen hij haar voelde ontspannen en zij ook tegen hem aan leunde. Het was niet onopgemerkt gebleven en Soul kon er ook niet langer omheen draaien: hij vond haar leuk. Meer dan leuk. En of het een blijvend gevoel was of niet, hij wilde hier gewoon even zitten en genieten van elkaars aanwezigheid. Haar grote ogen keken hem aan en Soul keek haar aan met zijn ogen. Hij kon wel bijna verdrinken in die blik. Met een schok besefte hij zich dat hij precies hetzelfde dacht wat al die andere kleffe koppeltjes dachten en wat hij vaak in liefdesromans las wanneer de hoofdpersonen toegaven dat ze elkaar leuk vonden en je van één van de hoofdpersonen hun gedachtegang kon meegenieten. Het was altijd het punt geweest waarop Soul stopte met lezen en het boek weglegde, maar nu hij hier zo met Lima zat werd het hem allemaal veel duidelijker waarom die hoofdpersonen precies zo dachten. ‘Eh,’ zei hij onhandig en ietwat verlegen. ‘Ik ben blij dat mijn schouder zo lekker ligt.’ En de medaille voor de domste opmerking ging naar… Soul Storm! Danseressen en dansers mochten zich melden, graag. Oh nee. Geen danseressen. Dadelijk werd Lima weer boos. Hij werd ongemakkelijk en melig tegelijkertijd van zijn eigen gedachten en het voelde aan alsof zijn brein leeg was op het moment. ‘Je hebt wel mooie ogen moet ik zeggen,’ floepte er gelijk daarna uit en Soul voelde zijn hoofd rood worden en lachte verlegen. Echt waar… sinds wanneer was hij verlegen? Wat gebeurde er toch allemaal met hem?

Soul keek haar ook aan wat er voor zorgde dat hun gezichten toch wel akelig dicht bij elkaar waren. Het feit dat ze zich zo rustig voelde in zijn armen, zo op haar gemak was apart voor haar. Dat kon toch niet normaal zijn? Er moest meer aan de hand zijn met haar, dat was zeker. Er was dan ook maar een logische conclusie voor. Ze vond hem leuk. En gezien ze nog nooit iemand leuk had gevonden waren de gevoelens ook nieuw voor haar en had ze die in eerste instantie niet bekend. Het enige probleem was dat ze totaal niet wist hoe ze er mee om moest gaan. Ze had inmiddels al wel een paar impulsieve handelingen uitgevoerd en daar was ze niet echt blij mee. Al hadden die handelingen er wel voor gezorgd dat ze het nu echt besefte en dat ze in zijn armen lag. Het was zo ongemakkelijk in eerste instantie maar nu zou ze er wel voor altijd willen blijven. Dan zou ze alleen verder niets met hem kunnend doen en dat wilde ze dan ook weer niet. ‘Eh,’ begon Soul op een wat andere toon dan normaal. Daar zou het waarschijnlijk komen, hij zou gaan zeggen dat ze maar weer gewoon moest gaan zitten of iets dergelijks. Dat was wel het gene dat ze verwachtte tenminste. ‘Ik ben blij dat mijn schouder zo lekker ligt.’ Was wat hij zei. Wat? Lima begon te grinniken om zijn opmerking. Dat was natuurlijk ook mogelijk. Hij vond het niet zo heel erg. "Ja je ligt echt lekker," reageerde ze al grinnikend. Pas toen ze de zin in haar hoofd nog een keer herhaalde voelde ze zichzelf weer wat rood worden. Dat was er een beetje verkeerd uitgekomen. Wat om een of andere reden niet lukte was haar hoofd weg draaien van de zijne omdat ze rood werd. Het was alsof haar ogen vastgehaakt waren in de zijne, ze kon gewoon niet wegkijken. ‘Je hebt wel mooie ogen moet ik zeggen,’ zei de jongen plotseling. Wat moest ze nou weer met die opmerking. De aandacht werd van haar opmerking naar de zijne getrokken. Haar hoofd werd minder rood maar haar wangen bleven een rode kleur hebben. Blozen, ook iets wat ze bijna nooit deed maar wel bij hem. Ze merkte nu ook dat Soul's hoofd rood werd en dat er een wat verlegen lach op zijn gezicht verscheen. Lima had geen flauw idee hoe ze op dat complimentje moest reageren. Terug complimenteren? Lachen? Wat moest ze doen? Een handleiding zou op het moment misschien toch wel van pas komen. Ze was zo in de war door alles dat ze niet eens meer normaal kon reageren. Alles aan reactie dat ze voor elkaar kreeg was haar gezicht weer een stukje in de trui verbergen en haar gezicht dichter op zijn schouder brengen.

Soul voelde een rode kleur over zijn wangen schieten voor de zoveelste keer toen Lima aangaf dat zijn schouder lekker lag. Het was gewoon een domme opmerking geweest langs zijn kant, hij had niet verwacht dat ze er dan ook daadwerkelijk op zou reageren. Toch was het een aangename opmerking om te horen, want het voelde wel als een compliment aan. Hij zou juist denken dat zijn schouder te hard voor haar moest zijn omdat hij soms wel sportte en een lichte sixpack had. Daardoor kon het zijn dat zijn bredere schouders ook spieren kregen en dat die niet lekker voelden om tegenaan te liggen. Soul wilde dat hij niet zo veel nadacht over dat soort dingen en eerder een opmerking bedacht die hij terug kon maken waaruit bleek dat hij haar wel zag zitten, maar hij kon niks verzinnen. Er waren natuurlijk van die jongens die op dit moment alle juiste dingen wisten te zeggen en een meisje vanbinnen konden laten smelten, maar al waar Soul mee had kunnen komen dat nog een beetje lief bedoeld was was die opmerking over haar ogen. Soul merkte dat het Lima verlegen maakte omdat ze haar gezicht opnieuw verborg in zijn trui en hij merkte dat hij een raar gevoel voelde wanneer ze dat deed. Zo het soort gevoel dat je kreeg wanneer je een schattige Dratini naar je zag kijken. Het gevoel dat hij kreeg wanneer Fever met huiloogjes naar hem keek wanneer ze zich ergens niet lekker over voelde. De vergelijking met Fever sloeg in als een bom en even ontnam het Soul bijna de adem, maar hij deed zijn best om rustig te blijven. Hij mocht nu niet gaan paniekeren en haar vergelijken met Fever, daar hadden ze beiden niks aan en bovendien was het de bedoeling dat hij dat heel zijn leven voor zich zou houden. Soul verdreef de gedachten aan Fever door zich op Lima te concentreren. ‘Je bent echt ongelooflijk schattig als je dat doet,’ zei hij lachend. ‘En dat is jammer dat ik lekker lig, want vanavond lig je in een ander bed.’ Hij vervolgde het plagerig, maar als hij heel eerlijk moest zijn? Hij zou het geen ramp vinden als ze weer bij elkaar in bed zouden liggen en ze echt daadwerkelijk tegen hem aan kwam liggen. Maar dat ging hij natuurlijk niet voorstellen. Wat zou ze dan wel niet van hem denken? ‘Ik hoop dat je mijn verrassing morgen echt mooi gaat vinden,’ zei hij een tikkeltje twijfelachtig en hij merkte nu pas dat zijn hand naar één van haar lokken was gegaan en dat hij deze tussen zijn twee vingers liet bewegen.

Het leek vanuit het niets te komen. Gevoelens waarvan ze dacht dat ze die nooit zou krijgen waren ineens boven komen drijven en namen haar helemaal over. Het was alsof ze niets normaals meer kon doen. Ze was net een verlegen klein kind. Ze voelde zich ook een beetje als een kind nu ze zo vredig bij hem lag. Altijd op je hoede moeten zijn voor wat dan ook had natuurlijk wel zijn tol. Tijden dat ze zich echt op haar gemak voelde waren zeldzaam en meer dan gewaardeerd. Als ze zo in zijn armen lag had ze het gevoel dat niets haar kon overkomen. Het was fijn maar zo raar tegelijk. Het hele verliefd zijn gebeuren was al nieuw voor haar maar dit maakte het er niet heel veel beter op. ‘Je bent echt ongelooflijk schattig als je dat doet,’ kwam er lachend van Soul. Door die opmerking wilde ze wel helemaal in zijn trui verdwijnen. Je kon haar als vele dingen beschrijven maar schattig was wel het laatste waarbij ze zich voelde kloppen. Ze was nooit echt schattig genoemd, ook niet door haar ouders. Schattig voelde echt als een van de laatste dingen waarmee ze beschreven kon worden. Waarom vond hij haar schattig? Dat was ze niet eens. Hoe fijn het ook voelde om tegen hem aan te liggen, voor haar hoofd leek het alles behalve goed te zijn. Ze kon niet meer normaal denken op die manier. ‘En dat is jammer dat ik lekker lig, want vanavond lig je in een ander bed.’ Vervolgde Soul op een wat plagerige manier. Bij de gedachtes aan een bed begon Lima te geeuwen. Haar hand, of nouja hand? Eerder mouw van Soul's trui hield ze voor haar mond. Het was een lange dag geweest en ook aardig zwaar dus was het wel te begrijpen dat ze moe was. ‘Ik hoop dat je mijn verrassing morgen echt mooi gaat vinden,’ zei Soul waarop ze knikte. Haar gedachtes gingen weer uit naar wat het zou kunnen zijn waar hij haar mee naar toe ging nemen. Het kon een van de voorgestelde dingen zijn maar ook wat anders.

Soul grinnikte lichtelijk geamuseerd toen hij de reactie van Lima zag. Hij hoefde geen expert te zijn om te weten dat ze het niet leuk vond om schattig genoemd te worden. Hij wist dat ook gewoon omdat hij wel wat kennis had van meisjes. Geen enkel meisje vond het leuk om schattig genoemd te worden. Fever was vroeger ook altijd boos op hem geworden en had hem altijd een klap gegeven wanneer hij haar schattig noemde. Hij had het dan natuurlijk expres hardop herhaald zodat hij op een gegeven moment een woeste Fever achter zich aan had lopen die heel het huis bij elkaar krijste, maar dat had hij alleen maar grappig gevonden en ook Houndoom, een Houndour op dat moment, had het leuk gevonden en had de achtervolging dan steeds blaffend ingezet. Het was raar hoe hij sommige dingen van Lima kon vergelijken met zijn overleden zusje en hij wist nog steeds niet hoe hij zich daarbij moest voelen. Hij wist wel dat er een tijd ging komen in zijn leven dat hij Lima eerlijk moest vertellen wat er allemaal met Fever gebeurd was, maar hoe zou ze reageren als ze wist dat hij een moordenaar als moeder had? Ook al was er in principe nog niks bewezen, Soul was er vrij zeker van dat zijn moeder iets te maken had met de dood van Fever en zijn vader. Zijn aandacht werd getrokken door Lima die haar best deed om een geeuw te verbergen en hij vroeg zich af hoe laat het moest zijn. Twaalf uur? Een uur? Het werd maar eens tijd dat ze naar het Pokémon Center zouden gaan. ‘Oké,’ zei hij terwijl hij Lima een klopje gaf tegen haar schouder. ‘Tijd om overeind te komen en naar het Pokémon Center te gaan. Je bent moe en dadelijk sluiten ze het Center ook nog eens.’ Hoewel hij die kans klein schatte, wilde hij het risico toch niet lopen dat hij niet meer bij zijn spullen zou kunnen en dat ze buiten moesten gaan slapen met al dat tuig dat hier rondliep. ‘Bovendien is het dan sneller morgen en kom je er sneller achter wat mijn verrassing voor je is,’ zei hij plagerig alsof dat de beslissing sneller moest maken. En Lima kennende zou het dat ook wel doen, dacht hij geamuseerd.

‘Oké,’ zei Soul terwijl hij een klopje tegen haar schouder gaf. Meteen voelde Lima haar spieren weer wat aanspannen door de onverwachte beweging. Ze tilde haar hoofd weer uit de trui en keek Soul met een vragende blik aan. ‘Tijd om overeind te komen en naar het Pokémon Center te gaan. Je bent moe en dadelijk sluiten ze het Center ook nog eens.’ Zei de jongen vervolgens. Sommige pokémoncentra sloten s' avonds maar of die in de steden dat ook deden betwijfelde ze. Het enige wat ze niet zo geweldig vond was hoe doorschijnend ze wel niet bij haar was. Het leek of hij de helft van haar gedachtes zonder probleem kon lezen. Al gaf het geeuwen natuurlijk wel weg dat ze moe was. Ze viel haast in slaap bij het denken aan een warm bed in het pokémoncenter. Daar had ze ook gevraagd of ze haar spullen achter de balie konden leggen zodat die tenminste veilig waren. Ze zou niet moeten vergeten die op te halen voor ze naar de kamer zouden gaan. ‘Bovendien is het dan sneller morgen en kom je er sneller achter wat mijn verrassing voor je is,’ vervolgde Soul nog op een plagerige toon. Ze gaf hem een duwtje met haar schouder voor ze recht ging zitten en soepel overeind kwam. Lima ging recht voor de jongen staan en stak een hand naar hem uit. Ze was inderdaad akelig nieuwsgierig naar wat hij haar zo graag wilde laten zien. Ze bukte lichtelijk vooruit en legde haar handen in elkaar gevouwen achter haar rug weg. "Kom je dan?" Vroeg ze met een glimlach.

Soul begon te lachen toen Lima hem een duwtje gaf. Hij kon gewoon merken dat ze nieuwsgierig was naar welke verrassing hij voor haar had, maar hoe graag hij het ook weg wilde geven, ging hij dat toch niet doen. Dan zou het geen verrassing meer zijn en bovendien moest hij zelf nog eens goed nadenken waar het ook alweer lag omdat hij er sinds zijn reis nog maar één keer was geweest. Na Fevers dood was hij er veel vaker geweest. Het had hem wel dagen wandelen gekost en soms een ritje op Houndoom’s rug, maar het was het waard om het te laten zien aan Lima. Vooral de prachtige kleuren maakten het helemaal af. De jongen wilde Lima’s aanpakken om overeind te komen, maar plotseling hield ze haar handen achter haar rug en boog ze zich lichtelijk naar voren. ‘Ik zou overeind gekomen zijn als jij je hand niet teruggetrokken had,’ kon hij niet laten om sarcastisch te zeggen en snel dook hij weg voordat hij een klap of een duw zou krijgen van haar. Hij begon te lachen terwijl hij overeind kwam en vooruit begon te lopen. ‘Kom je dan?’ herhaalde hij terwijl hij haar stem zo goed mogelijk na probeerde te doen wat natuurlijk verschrikkelijk faalde. In plaats daarvan schoot zijn stem omhoog. ‘Lima, je bent zo traag!’ riep hij over zijn schouder. Het was een hele tijd geleden sinds hij zich zo had gedragen en aan de ene kant schaamde hij zich er wel voor, maar aan de andere kant bleef hij er relaxt onder omdat zijn sarcasme er toch nog lichtelijk doorkwam. Hij vreesde dat, ook al had hij gevoelens voor haar, dat nooit echt zou veranderen aan hem. Maar misschien kon hij het wel zo verminderen dat ze er niet boos onder zou worden. Hoopte hij. Waarom dacht hij zelfs zo over haar gevoelens en gedachtegang na? Het rode dak van het Pokémon Center doemde op in de verte en Soul vergat zijn zorgen. Inmiddels had hij zijn pas weer naar die van Lima laten gaan en stapte het Pokémon Center binnen zodat de warmte hem tegemoet kwam. Toen schoot hem iets te binnen. ‘Waar heb je je spullen?’

‘Ik zou overeind gekomen zijn als jij je hand niet teruggetrokken had,’ reageerde Soul op een sarcastische toon. Voor ze ook maar de kans kreeg om daar met een actie op te reageren dook Soul al voor haar weg. Hij kwam lachend overeind en liep voor haar uit. Op haar wachten nee hoor, te begrijpen na haar actie van daarnet. Waarom had ze dat eigenlijk gedaan? Geen idee. ‘Kom je dan?’ Hoorde ze Soul zeggen in een stem die een poging was tot het nadoen van de hare. Het ging alleen niet helemaal goed waardoor zijn stem de hoogte en Lima de lach in schoot. Misschien was het slimmer voor hem om dat niet nog een keer te doen, het faalde namelijk nogal erg. Lachend kon ze ook niet erg stabiel lopen. ‘Lima, je bent zo traag!’ Riep Soul over zijn schouder. Zo koppig als ze kon zijn bleef ze op haar eigen tempo lopen. Geen versnelling was bij haar te merken. "Nee, jij loopt te snel!" Riep ze lachend terug richting de blonde jongen voor haar. Waarom was ze in hemels naam zo melig? Ze was nooit melig? Had dat ook te maken met dat ze hem leuk vond? Misschien wel, misschien niet. Langzaam maar zeker zorgde Soul er voor dat hij naast haar kwam te lopen. Het fel gekleurde dak van het pokémoncenter was al snel in zicht en voor ze het wisten opende de deuren voor hun neus. ‘Waar heb je je spullen?’ Vroeg Soul vrijwel meteen toen ze een paar passen binnen hadden gezet. Daar zei ze terwijl ze een knikje gaf richting de balie. De man die er achter stond stak zijn hand naar haar op omdat hij haar herkende van eerder die dag. Om maar even zo beleefd te zijn deed ze het zelfde terug terwijl ze in die richting liep. Hij stond er zodat de zuster Joy kon rusten in de avond, dat hadden ze haar overdag al verteld. Ze had namelijk onder anderen moeten helpen in het desbetreffende center als Ranger. Tegen de tijd dat ze bij de balie stond was het grootste deel van haar spullen er al opgezet. "Wie heb je bij je?" Vroeg de jongen met een knikje richting Soul terwijl hij het laatste voorwerp op de balie zette, een capsule met een ei er in. Lima schoof de spullen haar richting op waarna ze de jongen met een strakke blik aan keek. "Gaat jou niets aan," zei ze scherp richting de jongen. Ze had op het moment alles behalve zin in het bemoeien van de jongen.

Soul grinnikte terwijl hij aan het feit dacht dat hij Lima’s karakter echt wel ongelooflijk kon appreciëren. Ze was een meid die zich duidelijk niet liet doen door anderen en die toch wel deed waar ze zelf zin in had. Ze had zich niks aangetrokken van zijn plagerige ondertoon en was steeds op hetzelfde tempo blijven wandelen. Hij vond haar over het algemeen wel aantrekkelijk, maar als hij iets moest benoemen dat hij echt aantrekkelijk vond als een karaktertrekje van haar zijnde dan was het dat wel. Ze deed wat ze zelf wilde en ze kon van zich afbijten wanneer dit nodig was, was niet zo afhankelijk van anderen. Toen ze in de problemen kwamen had ze ook keer op keer aangetoond dat ze zijn hulp niet echt nodig had, ook al had hij deze wel keer op keer gegeven. Het feit dat hij zijn hulp zo snel en steeds weer opnieuw had aangeboden had voor hem eigenlijk een teken moeten zijn dat hij haar toch leuker vond dan andere meisjes. Dan had je natuurlijk ook nog het feit dat hij niet veel met andere meisjes omging. Lima kennende zou ze dat waarschijnlijk niet erg vinden. Hij kon zich nog steeds herinneren hoe ze daarnet bij die groep andere meisjes reageerde. Ze had duidelijk jaloers gereageerd en had zijn arm om haar schouder laten liggen toen hij deze niet had verplaatst. Was dat niet een duidelijk teken dat zij ook meer voor hem voelde of deden meisjes dat bij elke jongen? Hij keek een tikkeltje onzeker haar richting op en stond net nog genoeg binnen gehoorsafstand om te horen wat de jongen tegen Lima zei. Soul stak zijn handen in zijn zakken zodat zijn shirt wat naar achteren getrokken werd en zodat zijn spieren beter zichtbaar werden. Daarna ging hij achter Lima staan en keek de jongen strak aan. ‘Problemen?’ vroeg hij met een kille stem. ‘De dame wilt duidelijk geen antwoord geven op je vraag, dus wie ben jij om haar te dwingen?’ Zijn ijsblauwe ogen ontmoetten de groene van de jongen en hij hief zijn wenkbrauw vragend op. Het bleek nog een jong kereltje te zijn, Soul schatte hem rond de achttien of negentien jaar. Waarschijnlijk kwam hij zuster Joy aflossen of zo. ‘Geen problemen, man,’ zei de jongen en hij hief zijn handen op. ‘Mooi dan zijn we het daarover eens,’ ging Soul op een kille toon verder. Daarna wenkte hij met zijn hoofd om Lima mee te krijgen. Hij graaide met zijn armen een paar van Lima’s spullen mee, maar liet het ei voor haar staan zodat ze deze bij zich kon dragen. Soul wist hoe kostbaar een ei was en hij wilde dat Lima er goed zicht op had. Terwijl hij de rugzak van Lima over zijn schouder sloeg leidde hij hun naar de eerste verdieping, pakte zijn sleutel tevoorschijn en deed de deur open. ‘Beter dan de vorige keer,’ zei hij, het duidelijk hebbend over de kwaliteit van de kamer. ‘Wat is dat tegenwoordig toch met die jongens,’ bromde hij boos. ‘Die denken ook dat ze zich overal mee mogen bemoeien.’

Overdag was de zwartharige jongen al vervelend geweest maar dit moment sloeg het. Het leek wel of ze vandaag alleen maar vervelende mensen tegenkwam, op uitzondering van Soul natuurlijk. Ze merkte dat Soul achter haar kwam te staan als een soort van support tegen de jongen. ‘Problemen?’ Vroeg de blonde jongen achter haar met de kille stem die hij zo nu en dan wel eens op kon zetten. Akelig voor anderen, wel leuk als je het haar vroeg. Lima keek even naar Soul door haar hoofd net zo ver naar achter te kantelen dat zijn neus in zicht kwam. Zodra ze weer terug keek richting de jongen achter de balie had ze een wat geamuseerde grijns op haar gezicht. ‘De dame wilt duidelijk geen antwoord geven op je vraag, dus wie ben jij om haar te dwingen?’ Dat was een van de leuke dingen aan hem. Hij claimde haar niet maar verduidelijkte enkel wat ze zelf had gezegd. Op die manier voelde het enkel als back-up voor haar wat naar haar mening beter was dan echte verdediging op die manier. ‘Geen problemen, man,’ zei de zwartharige jongen. Zijn stem klonk wel grappig, waarschijnlijk omdat hij van een plek ver weg kwam. Dat moest hij haar zo nodig vertellen om het te verklaren. ‘Mooi dan zijn we het daarover eens,’ zei Soul nog waarna hij een deel van haar spullen oppakte en haar met zijn hoofd wenkte. Het was niet dat het wenken echt nodig was, mee gaan zou ze toch wel. Ze verzamelde de rest van haar spullen en hield het ei voor haar buik. Rustig volgde ze Soul richting de eerste verdieping. De zwartharige jongen gunde ze nog geen enkele blik waardig. ‘Beter dan de vorige keer,’ zei de blonde jongen terwijl hij de deur van de kamer open draaide. Slechter dan de vorige keer was zo goed als onmogelijk dus had ze alle vertrouwen in zijn woorden. ‘Wat is dat tegenwoordig toch met die jongens,’ begon Soul op een duidelijk wat geïrriteerde manier. ‘Die denken ook dat ze zich overal mee mogen bemoeien.’ Vervolgde de blonde jongen op de zelfde toon. Lima zette haar spullen weg en liet zich achterover vallen op een van de bedden. "Meiden net zo goed. Maar volgens mij trekken wij ze gewoon aan, problemen én probleem mensen." Zei ze grinnikend waarna ze rechtop op het bed ging zitten. Eigenlijk wilde ze nog wel even tegen Soul aan zitten, gewoon omdat het zo fijn was. Dat was natuurlijk niet iets dat ze echt zou gaan vragen. In plaats daarvan haalde ze het ei uit de capsule en plaatste het op haar schoot. Verdomd ding.

Het was altijd leuk om te zien als anderen zo snel voor je zwichtten. Soul had niet heel veel moeite moeten doen om de jongen te intimideren, hoewel het er meer op had geleken dat de jongen voor de avond gewoon echt geen problemen meer wilde hebben. Of misschien had hij schrik dat zuster Joy terug zou komen en hun in een gevecht zou zien. Soul was de jongen vast en zeker aangevlogen als hij aangedrongen had. De blonde jongen zelf was vrij moe en dat moest je niet met hem discussiëren, zeker niet als het ging om iets wat Lima niet wilde. Zo lang hij bij haar in de buurt was kon niemand haar dwingen tot iets wat ze niet wilde. Die mannen eerder in het steegje hadden haar ook tot iets willen dwingen wat ze waarschijnlijk niet wilde. Het was de eerste keer sinds tijden dat Soul weer eens uitgevlogen was tegen een andere man. Hij had de man echt wel goed op zijn neus geraakt, maar dat maakte hem vrij weinig uit. Het ging hem er meer om dat Lima nu veilig en wel op bed zat. ‘Wat jij zegt,’ zei hij met een diepe zucht. ‘Maar echt waar,’ raasde hij weer door terwijl hij haar tas op de grond zette. ‘Sommige jongens en mannen weten gewoon niet wat ophouden is. Als een meid ‘nee’ zegt dan is het ‘nee’. Daar hebben we toch geen handleiding voor nodig, of wel?’ Zuchtend draaide Soul zich om en graaide in zijn broekzak. Hij voelde het pakje sigaretten aan dat daar zat en met een schok besefte hij zich dat hij al meer dan twee uur niet gerookt had. Dat was hem, vooral in stresserende situaties, nog niet vaak voorgevallen. Zou het komen door Lima? Eigenlijk wilde hij nu ook niet roken omdat zij erbij was. Het zweet brak hem ergens wel uit bij het idee dat hij dat dan tot morgenavond moest volhouden, maar misschien kon hij ook net zo goed proberen om niet meer te roken. Toen pas richtte hij zijn aandacht op het ei dat nu op Lima’s schoot lag. ‘Ik ben benieuwd wat voor Pokémon het wordt,’ zei hij terwijl hij naar het ei wees. ‘De kleuren doen me nog het meeste denken aan een Spinda, maar dat zal het wel niet zijn.’ Hij knipoogde plagerig naar haar en ging toen naast haar op bed zitten. ‘Hoe lang heb je het al?’ vroeg hij terwijl hij naar het ei knikte.

‘Wat jij zegt,’ reageerde Soul waarna hij een diepe zucht liet horen. Tja je kon het wel als grappig bekijken maar in werkelijkheid was het zijn van een stel probleem magneten niet bepaald geweldig. ‘Maar echt waar,’ ging de blonde jongen weer door op zijn wat geïrriteerd klinkende toon. Lima vond het wel grappig hoe hij de hele tijd zo rustig bleef maar toch nu even boos om al die dingen ging doen. Je kon het niet voor altijd in blijven houden natuurlijk. Irritaties zouden altijd blijven. ‘Sommige jongens en mannen weten gewoon niet wat ophouden is. Als een meid ‘nee’ zegt dan is het ‘nee’. Daar hebben we toch geen handleiding voor nodig, of wel?’ Vertelde Soul duidelijk dat hij dat soort types zat was. Niet iedereen op deze wereld had manieren, het grootste deel leek het niet te hebben zelfs. Het was echt geweldig dat hij er zo over dacht, daar konden de meeste een voorbeeld aan nemen. Over de meeste gesproken, die hadden daadwerkelijk zo'n handboek nodig. Zodat zij daarmee hun een klap voor hun koppen zou kunnen geven. Soul had zich inmiddels weer naar haar omgedraaid. ‘Ik ben benieuwd wat voor Pokémon het wordt,’ zei hij doelend op het ei. Zelf wilde ze dat inmiddels ook wel weten want het ding leek maar niet uit te komen. Een ei had veel aandacht nodig zeiden ze, misschien was haar werk wel het probleem dat het ding belemmerde voor uitkomen. ‘De kleuren doen me nog het meeste denken aan een Spinda, maar dat zal het wel niet zijn.’ Knipoogde Soul in haar richting. Een Spinda? Het duurde even voor ze een pokémon in beeld kreeg bij de naam. Een Spinda was wel een van de meest nutteloze pokémon die bestond. Wat zou ze daar nou mee moeten. Die dingen kon je toch niet in een pokémon gevecht inzetten of wel? Misschien als afleiding, was dat dan niet wat cru? Met lichtelijke angst in haar ogen voor het echt zijn van een Spinda keek ze richting het ei. Ze keek pas weer op toen ze merkte dat Soul naast haar op het bed kwam zetten. De wat bange blik nog steeds in haar ogen hebbend. ‘Hoe lang heb je het al?’ Vroeg Soul haar met een knikje richting het ei. Haar blik werd weer normaal en richtte ze even terug op het ei. "Al sinds Pasen, het komt maar niet uit." Verzuchtte ze terwijl ze met ei en al richting de blonde jongen draaide. Misschien kon hij er haar wel mee helpen. "Enig idee hoe die dingen werken? Ik bedoel waarom komt het nou niet gewoon uit?"

Soul begon lichtelijk spijt te krijgen van zijn opmerking over de Spinda toen hij de bange blik van Lima zag. Oké, hij begreep dat een Spinda nu niet bepaald alles was, maar zo erg zou de Pokémon toch niet zijn? Hij kreeg opeens drang om op het internet te gaan zoeken naar eventuele informatie over Spinda en een moveset zodat hij Lima enigszins gerust kon stellen. Of hij moest in het vervolg zijn mond houden en zijn bedenkingen voor zich houden dat kon ook natuurlijk. Dadelijk wilde ze alleen om die reden het ei niet meer uit laten komen en dat zou hij jammer vinden. De bange blik bleef in haar ogen en Soul voelde zich steeds schuldiger worden. Als hij eerlijk was zag hij het nu ook niet bepaald zitten om naast een stoere Weavile – of een Salamence en Houndoom in zijn geval – een Spinda in het team te hebben. Had Lima trouwens naast Weavile nog andere Pokémon? Naar zijn idee had hij er verder nog geen gezien. Maar goed, dat was nu niet belangrijk. Eerst moest hij zijn stomme fout goedmaken. Soul boog zich naar haar toe en legde zijn hand op haar schouder. ‘Hé,’ sprak hij zachtjes. ‘Het hoeft geen Spinda te zijn, hoor.’ Snel keek hij weer naar het ei. ‘De kleuren doen me ook denken aan een Cyndaquil,’ ging hij verder. En het was waar, want de rode en bleekgele kleuren deden hem inderdaad aan een Cyndaquil denken. Als het dadelijk iets ergers dan een Cyndaquil zou zijn dan zou hij het weer te horen krijgen, maar in elk geval kon er niks ergers zijn dan een Spinda. Behalve een Aromatisse misschien, maar dat ding had zo’n lelijke roze kleur dat hij zijn pantoffels op zou eten als het dat werkelijk zou zijn. Hij haalde zijn schouders op bij haar vraag. ‘Ik zou als ik jou was het ei elke dag poetsen zodat de Pokémon je aanwezigheid voelt. En misschien zo nu en dan ook eens vasthouden. En voor de rest heel warm houden.’ Hij glimlachte naar haar. Hij zei er maar niet bij dat hij van Pasen tot nu wel een hele lange tijd vond voor een ei om niet uit te komen. ‘Geen zorgen,’ zei hij geruststellend. ‘Over een tijdje zal het zeker wel uitkomen.’ Hij vervloekte zichzelf omdat hij over de Spinda begonnen was. ‘En dan zal het vast geen Spinda zijn, maar een heel coole Pokémon.’ Hij legde zijn hand van haar schouder naar haar been en gaf er een geruststellend klopje op, maar verplaatste hem niet.