Dangerous streets. [&LIMA MATTON]

Soul had geen idee of het een goed idee was om nu al te vertellen wat er was gebeurd met zijn zusje, maar hij had het idee dat hij het nu ook niet langer meer voor zichzelf kon houden omdat hij Lima al een soort van hint had gegeven en omdat zij een persoon was waar hij het verhaal wel aan toevertrouwde. Bovendien kon hij de gevoelens in zijn binnenste ook niet blijven negeren. Hij vond haar echt leuk, dacht zelfs wel dat hij verliefd op haar was en wilde dat ze wist waarom hij soms zo bot reageerde, waarom hij soms zo teruggetrokken was en tot nu toe alleen haar dichtbij hem had laten komen. Het zou moeilijk zijn, maar misschien zou het ook wel eens fijn zijn om haar alles te vertellen omdat zijn moeder toch niet naar hem luisterde. Die was weer terug naar zijn geboortestad gegaan nadat zijn vader was gestorven, alsof ze er op had zitten wachten dat hij stierf. Soul vermoedde dan ook dat zij achter de dood zat van zijn vader, maar dat kon hij niet met zekerheid zeggen en al helemaal niet bewijzen. Hij deed echter geen moeite meer om een band met haar te scheppen en dus had hij al meer dan een half jaar niks meer gehoord. Hij had al jaren gezwegen tegen anderen, niemand wist dat zijn zusje dood was behalve de receptioniste van de Ranger Base en misschien nog wat hogere rangen die dat daar lesgaven, maar die zeiden er gelukkig niet al te veel over. Toch merkte Soul soms wel dat de receptioniste met hem meeleefde, maar als hij iets wilde vermijden dan was het medelijden. Soul draaide zich om naar Lima. ‘Dus, wat ik zei…’ Hij haalde diep adem. Als hij nu ging janken dan was alles verpest. Hij had al zo lang niet meer gejankt dus nu kon hij het ook wel uithouden. Bovendien wilde hij niet zwak tegenover Lima uitkomen. ‘Ik ging hier vroeger altijd met mijn zusje naartoe voordat ze stierf.’ De woorden uitspreken deed pijn en Soul moest moeite doen om zichzelf te herpakken. De krop in zijn keel begon gewoon zeer te doen. De woorden hardop uitspreken was tien keer moeilijker dan het in zijn hoofd herhalen, leek het wel. ‘Toen ik Ranger werd is ze aangereden geweest door een man waar mijn vader ruzie mee had. Mijn vader zat ook in de auto en overleed ook ter plekke.’ Misschien zou hij haar het verhaal van de fokkerij nog wel eens uitleggen, dit was voor hem al lastig genoeg. ‘Dat is ondertussen twee jaar geleden gebeurd. Ze was vijf jaar jonger dan mij, dus ze zou dit jaar dertien zijn geworden.’ Soul beet op de binnenkanten van zijn wangen. Niet huilen, niet huilen. Dan ben je de grootste sukkel die er is. Niet huilen, zeg ik je! De conversatie in zijn hoofd maakte het alleen maar erger, leek het. ‘En sindsdien probeer ik mensen zo veel mogelijk op afstand te houden. Behalve jou dan.’

‘Dus, wat ik zei…’ begon Soul terwijl hij zich naar haar omdraaide. Ze merkte dat hij diep ademde, iets wat hij nog niet echt eerder had gedaan. Het gaf aan dat hij haar niets makkelijks ging vertellen. Niets minder had ze verwacht gezien hij al eerder had gezegd dat er emotionele waarde aan de plek zat. Lima had ook zo het gevoel dat Soul dat niet snel over iets zei. Maar nu kwam het dan, hetgene waar hij mee zat. ‘Ik ging hier vroeger altijd met mijn zusje naartoe voordat ze stierf.’ Als een pijl recht door het hard. Hij had er niet omheen gepraat maar het gewoon recht gezegd. Iets wat de meeste mensen niet deden als ze iets moesten vertellen dat ze moeilijk vonden. ‘Toen ik Ranger werd is ze aangereden geweest door een man waar mijn vader ruzie mee had. Mijn vader zat ook in de auto en overleed ook ter plekke.’ Vertelde hij haar vervolgens. Aan zijn stem kon ze een beetje horen dat hij het er alles behalve makkelijk mee had. Het klonk gewoon vreselijk. Lima kon dan ook niets anders doen dan haar hand tot een vuist ballen en daar maar zo hard mogelijk in knijpen. ‘Dat is ondertussen twee jaar geleden gebeurd. Ze was vijf jaar jonger dan mij, dus ze zou dit jaar dertien zijn geworden.’ Vervolgde Soul het verhaal. Twee jaar geleden was niet eens zo lang. Natuurlijk zou je nog niet over zoiets heen zijn na twee jaar. Het duurde jaren voor je er ook maar een beetje vrede mee zou kunnen hebben. ‘En sindsdien probeer ik mensen zo veel mogelijk op afstand te houden. Behalve jou dan.’ Dat was voor Lima de druppel, dit kon ze niet meer aan. Ze zag dat hij pijn had, andere pijn dan die keer met zijn schouder. Het zorgde voor een naar gevoel in haar buik en het gevoel dat ze iets wilde doen. Er viel niets te doen, dat wist ze zo goed, maar toch. Voorzichtig greep ze een hand vol stof van zijn shirt en trok hem haar richting op zonder wat te zeggen. Zelf stapte ze ook zijn richting op waardoor ze tegen hem aan kwam te staan. Het shirt liet ze los en haar armen omhelsde zijn middel voorzichtig.

He was moeilijk om een conversatie in je hoofd te hebben en tegelijkertijd aanwezig te zijn zodat je kon zien wat een ander deed of welke emoties er speelden op zijn of haar gezicht. Soul kon het niet opbrengen om tijdens het verhaal naar haar te kijken omdat hij het lastig had met zijn eigen emoties te bedwingen. Het was al een hele tijd geleden dat hij echt nog eens goed had gehuild. Het was nooit eerder voorgekomen dat hij bij een ander zou huilen. Zijn moeder wilde hem niet eens zien huilen of hem troosten omdat ze nu in Snowpoint City zat en hem had achtergelaten en hij had geen vrienden waarmee hij kon praten, geen andere familie waar hij bij terechtkon. Al zijn ooms en tantes hadden niet echt contact met hem waardoor hij er geen optie in zag om naar zijn andere familie te gaan. Dus was het allemaal opkroppen en ondertussen zijn frustratie in andere dingen stoppen pretty much zijn uitlaatklep geweest. Door het op te kroppen had hij ’s avonds in het Pokémon Center echter wel momenten dat hij onder de douche of in bed losbarstte, maar niemand had daar ooit last van gehad. Het rode in je oog kon je namelijk redelijk goed wegkrijgen door je oog onder water te houden of door te liegen dat je shampoo had gemorst in je oog. De rest was gewoon een kwestie van op je tanden bijten en niks laten merken. Maar hij merkte dat het wel deugd deed om zijn verhaal kwijt te kunnen. Hij schrok toen hij iets aan zijn shirt voelde en spande lichtelijk zijn spieren aan toen Lima hem naar zich toetrok. De stap die zij in zijn richting deed voorkwam dat hij zich los kon maken en Soul keek verbaasd zijnde naar beneden toen hij de knuffel voelde. Hij legde echter zijn kin op haar hoofd en sloeg beschermend een arm om haar schouderbladen heen. Hij merkte pas dat hij aan het huilen was toen wat wind tegen zijn wangen blies en dat koud aanvoelde. Desondanks glimlachte hij en streelde hij door Lima’s lange lokken. ‘Het is goed,’ mompelde hij. ‘Rustig maar. Ik kan er elke dag steeds een beetje beter mee omgaan.’ Het hielp ook ontzettend dat hij haar droom verwezenlijkte door in rang te stijgen als Ranger zijnde. ‘Alleen heb je natuurlijk van die momenten dat het zeer blijft doen. Zoals de dag dat ze is gestorven of de dag dat ze jarig is.’ Hij haalde diep adem. ‘Ik ben Ranger voor haar geworden, Lima. Elke keer dat ik in rang stijg of een Quest heb volbracht ga ik naar haar graf toe om de vooruitgang te laten zien.’ Hij drukte zacht een kus op Lima’s hoofd en duwde haar een beetje van zich af. ‘Maar toch bedankt,’ fluisterde hij terwijl hij zijn vingers onder haar kin legde en haar hoofd naar boven duwde zodat ze elkaar aankeken.

De gevoelens van anderen, normaal had ze er totaal geen gevoel bij. Nu deed het haar juist wel wat. Het was zo apart. Ze voelde zijn kin op haar hoofd en zijn armen om haar schouders. Zijn handen streken door haar donkerblauwe haren. ‘Het is goed,’ mompelde hij. Dat had ze meer mensen horen zeggen en de helft van de tijd was het tegenovergestelde de waarheid. ‘Rustig maar. Ik kan er elke dag steeds een beetje beter mee omgaan.’ Vervolgde Soul. Dat was met alles, hoe langer geleden het was hoe beter je er mee om kon gaan. Het liefste had je dat de eerste paar jaar aan pijn gewoon verdwenen. In het begin was het niet te doen en later iets makkelijker. Nooit zou het fijn of goed zijn maar minder erg zouden je gevoelens er over wel worden. ‘Alleen heb je natuurlijk van die momenten dat het zeer blijft doen. Zoals de dag dat ze is gestorven of de dag dat ze jarig is.’ Vertelde hij haar. Die dagen waren de ergste dagen. Dan kon je het verdriet weer voelen alsof het diezelfde dag nog gebeurd was. Vreselijk. Gewoonweg vreselijk was dat gevoel. ‘Ik ben Ranger voor haar geworden, Lima. Elke keer dat ik in rang stijg of een Quest heb volbracht ga ik naar haar graf toe om de vooruitgang te laten zien.’ Vertelde Soul vervolgens. Ze voelde een kusje op haar hoofd. Het warme gevoel was echter van korte duur door de situatie. Op dit moment wilde ze simpelweg niet blij gaan doen. Toen hij haar een beetje van zich af duwde bleef ze wat naar beneden kijken. ‘Maar toch bedankt,’ zei hij op fluisterende toon. Zijn vingers legde hij onder haar kin en dwong haar zo om hem aan te kijken. De tranen die zijn ogen lieten glinsteren gaven haar een nog erger vervelend gevoel in haar buik. Zacht knikte ze terwijl ze hem recht aan bleef kijken.

Soul merkte hoe dicht ze wel niet tegen elkaar aanstonden. En hij merkte dat hij het niet erg vond. Maar ja, hij had het nooit erg gevonden om dicht bij haar in de buurt te staan. Hij had het nooit erg gevonden als ze een beweging naar hem toe deed zodat ze tegen elkaar aanlagen of zodat haar huid contact maakte met het zijne. Zijn gedachten gingen van Fever naar gisteren. Lima was jaloers geweest op het meisje dat zijn aandacht had proberen te trekken. Hij was kwaad geweest op die mannen omdat zij haar aan hadden proberen te raken. Het waren allemaal seinen dat ze elkaar leuk vonden. Het feit dat hij zijn diepste geheim tegen haar vertelde wilde voor hem al genoeg zeggen, maar hoe zat dat voor haar? Deed ze dit met alle jongens of was hij een uitzondering? Als Soul één ding van zichzelf apprecieerde dan was het wel dat hij recht voor zijn raap was. Hij had daarnet niet een heel verhaal zitten murmelen voordat hij overging naar waar het om draaide, maar had direct gezegd waar het op sloeg. Hij had Lima daar niet mee pijn proberen te doen, maar soms was iets zeggen wat er scheelde, hoe moeilijk dan ook, beter dan steeds rond de pot te draaien. Soul wilde niet dat Lima eerst een heel verhaal had moeten aanhoren en dan het verpletterende nieuws dat zijn zusje was gestorven. Aangereden. Erger dan dat kon het bijna niet zijn voor een kind. Fever was het slachtoffer, niet hij. Maar soms voelde het aan alsof hij het slachtoffer was. Soul slikte en liet zijn blik naar Lima’s ogen dwalen. Ze stonden zo dicht bij elkaar en hoewel hij wel een poging had gedaan om de afstand te verkleinen, had Lima dat niet gedaan. Zou het slecht zijn als…? Hij wilde niet overkomen alsof hij eerst een zielig verhaal zou vertellen om haar aandacht te stelen en haar daarna… Zo zat hij niet in elkaar. Maar ja, alle dingen die hij bij haar had gedaan waren tot dusver niet geweest hoe hij echt in elkaar stak. En hij wist bij haar ook niet eens meer hoe hij echt in elkaar stak. Hij onderdrukte een zucht. Waarschijnlijk dacht hij hier te veel over na. Hij wilde het en was er bijna honderd procent zeker van dat Lima hem niet zou afwijzen, dus waarom deed hij het niet gewoon? Zijn lichaam handelde al voor hem door zijn vingers op haar kin te laten rusten en zelf naar voren te buigen. Hij zag haar gezicht dichterbij komen en kantelde zijn hoofd lichtelijk zodat zoiets stoms als hun neuzen die elkaar raakten het niet konden verpesten. De laatste millimeters werden overbrugd omdat hij wat sneller naar voren ging en Soul voelde zijn hart precies even stilstaan toen zijn lippen de hare raakten. Hij sloot zijn ogen en liet zijn beiden handen naar haar hals glijden om haar te ondersteunen, maar ook weer niet zo erg dat ze zich niet kon terugtrekken als ze dit niet wilde.

Zijn blauwe ogen hielden haar blik vast. Ze zou er zonder problemen voor altijd naar blijven kijken. Ze waren net een draaikolk. Als je er eenmaal in terecht kwam kon je er niets meer aan doen. Je werd met de stroming mee naar binnen getrokken. Lima merkte dat Soul langzaam met zijn hoofd naar voren boog. Ze merkte nu ook hoe haar hart tekeer ging. Hoe dichterbij hij kwam hoe harder het sloeg. Was dit wat ze dacht dat het was? De blonde jongen hield zijn hoofd een beetje scheef terwijl hij langzaam dichterbij kwam, automatisch ging zij ook iets verder naar hem toe. Ja dit was wat ze dacht dat het was. Haar ogen werden kort groter toen Soul's lippen de hare raakten. Binnen een seconde sloot ze ook haar ogen en zoende hem terug. Het leek of alles weg viel. De omgeving, alle zorgen die ze ooit had gehad, wat hij haar net had verteld en haar eigen verleden. Alles leek zo vredig te worden. Desondanks dat ze niets snapte van al deze gevoelens die ze op het moment had was het, het allemaal waard. Ze van geen een actie geen spijt meer, dat alles had er voor gezorgd dat ze hier zo stonden. Iets dat ze voor niets in de wereld wilde ruilen. Ze was dankbaar dat ze Soul die avond op die toren had ontmoet. Zelfs de motorbende was ze dankbaar gezien door hun het gesprek dat ze verder hadden verder ging dan smalltalk en ze elkaar hadden leren kennen. Al het gevoel voor tijd leek ook te verdwijnen tijdens de zoen. Op het moment voelde alles positief aan en kreeg ze het gevoel dat ze de hele wereld aan zou kunnen met hem. Het was zo anders dan alles dat ze gewend was en juist dat was er zo geweldig aan.

[Okay dit was de laatste post die ik kwijt wilde raken :')]

Soul was echt heel erg blij dat hij niet zo’n schijterd was dat hij zijn hoofd had weggedraaid en had gezegd dat het hem speet. Dat was trouwens zijn eerste scenario geweest die in zijn hoofd speelde. Dat hij zijn hoofd net op het laatste moment terugtrok, zei dat het hem speet dat hij dit soort dingen deed en dat de dag vervolgens een tikkeltje verpest was geweest omdat het allemaal zo awkward was geworden. Maar goed, als Lima niks voor hem voelde en hem nu af zou wijzen, zou het ook awkward worden. Maar dat kon haast niet. De seinen waren zo positief geweest. Ze had echt gereageerd alsof ze hem meer dan aardig vond en ook gewoon de reacties van haar. Langs zijn kant was het waarschijnlijk wel duidelijk geweest dat hij haar leuk vond omdat hij zich normaal gezien niet zo gedroeg, maar ook al waren de seinen soms duidelijk, dan kon je alsnog twijfels hebben. Ook gewoon omdat hij zich geen enkele dame in kon beelden die hem echt leuk zou vinden. Maar toch voelde hij druk terug tegen zijn lippen. Lima zoende hem terug! Het liefste wilde Soul even de kus onderbreken om tegen de wereld te roepen hoe blij hij nu wel niet was, maar dat zou nogal onmogelijk zijn. En dus hield hij het maar bij zoenen. Hij had geen idee hoeveel tijd verstreek tussen het moment dat hij de kus was begonnen en de moment dat hij de kus stopte, maar toen hij terugtrok was er een klein glimlachje om zijn lippen verschenen. ‘Ik had het gehoopt,’ zei hij zachtjes. ‘Maar ik had niet gedacht dat het echt zou zijn.’ Hij lachte naar haar en voor de allereerste keer sinds Fever’s dood was het een oprechte, liefdevolle lach. Hij legde een hand op haar wang en wreef zachtjes met zijn duim er over. ‘Lima?’ Hij keek haar vragend aan. ‘Wil je mijn vriendin zijn?’ Hij had misschien bevestiging genoeg gekregen door het feit dat ze terug zoende, maar hij wilde dit gewoon officieel gezegd hebben.

Een fractie van een seconde voor zij de kus wilde verbreken om adem te kunnen halen deed Soul het al. Een glimlach was te zien rond de lippen van beide. ‘Ik had het gehoopt,’ zei hij op een fluisterende toon tegen haar. Lima knikte zacht, haar ogen bleven hem recht aan kijken. ‘Maar ik had niet gedacht dat het echt zou zijn.’ Vervolgde de blonde jongen met een lach op zijn gezicht. Echt zien lachen zoals nu had ze hem nog niet en ze moest eerlijk zijn. Het deed haar haast smelten. "Ik ook, fluisterde ze terug. Soul verplaatste een van zijn handen naar haar wang. Zijn duim wreef zachtjes op en neer, het voelde zo liefkozend aan. Wat moest ze met deze gevoelens? ‘Lima?’ Vragend keek ze terug toen hij vragend haar naam zei. ‘Wil je mijn vriendin zijn?’ Watte? Dat was dus een oplossing op haar vraag wat ze met die gevoelens aan moest. Even bleef ze hem verbaast aan staren. Praten was niet bepaald mogelijk op het moment. Er kwam gewoon geen woord uit. Alles dat ze kon doen is langzaam knikken en hem met grote ogen aan blijven kijken. Ze had nooit gedacht dat ze die zin zou horen en dan al helemaal niet van het persoon waarvan ze hem het meeste wilde horen. "Maar dan wil ik je ook over mijn verleden vertellen, wist ze uiteindelijk uit te brengen.

Soul voelde zijn hart iets sneller kloppen toen Lima zijn woorden beaamde. Hij was blij om te horen dat ze hetzelfde voor hem voelde. Maar dat was hem ook wel duidelijk geworden toen ze hem terug zoende. Hij kon niet omschrijven wat hij daarnet allemaal gevoeld had. Het was een mengeling van in rang stijgen en herinneringen ophalen van zijn overleden zusje, maar dan tien keer sterker. De kus had heerlijk aangevoeld. Haar zachte lippen hadden perfect met de zijne mee bewogen en Soul had tijdens het kussen haar geur kunnen inademen die overigens ook nog eens heerlijk rook. Maar nu. Nu stond hij te wachten op wat ze zou antwoorden op zijn vraag. Hij voelde opluchting door zich heen gaan toen Lima langzaam knikte. Oef. Hij wist dat ze net gezoend hadden en al en dat ze al een soort van gevoelens hadden toegegeven aan elkaar door te zeggen dat ze altijd gehoopt hadden dat het wederzijds was, maar een echt antwoord op een directe vraag krijgen – waar Soul toch best wel goed in was al zei hij het zelf – was natuurlijk wel spannend. Hij had dit nog nooit meegemaakt, dus hij had geen idee hoe hij dit moest aanpakken. Gewoon hetzelfde reageren als anders? Zichzelf zijn had schijnbaar wel het beste geholpen, dat was immers de Soul waar ze voor was gevallen. Een ding wist hij wel zeker: afscheid nemen straks ging zwaar worden. Misschien ging hij zelfs wel rekken tot morgenvroeg. Hij zou wel zien. Zijn glimlach ging over naar een serieuze grimas toen hij de spanning bij Lima opmerkte en hij gaf een knikje naar haar. ‘Wacht,’ mompelde hij. ‘Laten we eerst gaan zitten. Dat praat makkelijker.’ In plaats van dat hij wachtte tot ze beiden op grond zaten ging hij al zitten en trok Lima met zich mee. Hij spreidde zijn benen wijd open zodat Lima ertussen kon gaan zitten en kon kiezen of ze haar benen over de zijne sloeg zodat ze hem zijdelings aan kon kijken of met haar rug tegen zijn borstkas leunde zodat ze niet per se oogcontact hoefden te maken. ‘Vertel maar,’ mompelde hij.

Soul knikte op haar woorden. ‘Wacht,’ mompelde de jongen. Een vragende blik verscheen in Lima's ogen. Waarop wachten? Er zou toch niet nog iets gaan gebeurden dat ze niet had zien aankomen? ‘Laten we eerst gaan zitten. Dat praat makkelijker.’ Oh, dat kon natuurlijk ook nog. Niet alles was een probleem, niet hier in ieder geval. Het was er enorm rustig en er hing een vredige sfeer. Voor ze een kans kreeg om te gaan zitten werd ze door Soul mee naar de grond getrokken. Ze belandde tussen zijn benen in op de grond en draaide zich zo dat ze met haar rug zacht tegen de zijne kon leunen. Als ze dit vertelde kon ze het waarschijnlijk niet opbrengen om hem aan te kijken. Grote kans dat anders gaan zitten het enkel ongemakkelijker zou gaan maken en dat was precies wat ze wilde voorkomen. ‘Vertel maar,’ mompelde de blonde jongen. Lima knikte bevestigend waarna ze een keer diep adem haalde. Here goes. "Mijn ouders. Mijn ouders hoorden bij Team Rocket." Alleen dat al was niet geweldig om te zeggen Ranger zijnde. Het was alleen niet dat wat pijnlijk voor haar was om te vertellen. Het was hetgeen dat daardoor veroorzaakt werd. "Ik wist daar niets van gezien ik altijd bij een oppas was. Maar ons huis werd door Rangers overvallen en daarbij is er een ge-gedood door mijn ouders. Niemand vertelde mij dat maar alle kinderen mochten ineens niet meer met me spelen. Ik hield niemand, op een vriendin na, over." En zelfs dat was het erge er nog niet aan. Het gene dat ze nu ging vertellen was het zwaarst. Dat was wat ze nog nooit aan niemand had kunnen vertellen. Ze wilde het niet eens vertellen maar voelde zich toch verplicht. Al was verplicht niet het goede woord. Ze wilde het wel maar durfde het eerder niet. "Mijn ouders vertelde me over hun baan en gaven me Cozen. De dag later werden zij, zonder dat ik de reden wist, door Team Rocket gedood. Maar natuurlijk was dat niet genoeg dus kwamen ze ook achter mij aan." Lima liet een diepe zucht klinken. Tijdens het laatste stuk had haar stem al bibberig geklonken en werd het langzaam moeilijker om te praten. Dat voorspelde niet veel goeds voor het deel dat nu kwam. "Die vriendin werd... Ze werd gedood maar ik werd gered door een Ranger. Daarom ben ik dus nu ook een Ranger." Er zat een gigantische brok in haar keel voor haar gevoel. Zacht beet ze op haar lip, de tranen rolde inmiddels over haar wangen. Verdomme.

Soul had geen idee wat hij moest verwachten, maar leuk kon het in elk geval niet zijn. Zou hij haar net zo kunnen troosten als zij bij hem had gedaan? Hij had alleen niet veel aanrakingen toegelaten. Ja, hij had toegelaten dat ze haar armen om zijn middel sloeg, maar hij had niet zwak over willen komen en had haar een beetje van zich weggeduwd. Hij wilde totaal niet bot overkomen daarmee, maar het was gewoon niet zijn stijl om te huilen bij anderen in de buurt en aandacht te zoeken op die manier. Hij wilde niet getroost worden, wilde het liefst zo veel mogelijk zelf oplossen. Maar hij wilde haar ook weer niet van zich afduwen. Maar hij wilde wel zo veel mogelijk zwijgen over Fever. Het was nog altijd een rouwproces waar hij in zat en waar hij maar niet uit wilde raken. Het zou jaren en jaren kosten eer dat hij over Fever’s dood heen zou zijn en zelfs dan zou het nog steeds moeilijk zijn op haar verjaardag of op feestdagen. Soul richtte zijn volledige aandacht op Lima toen ze begon met spreken. De eerste woorden kwamen als een verrassing voor hem aan en hij fronste even met zijn wenkbrauwen, maar zei niks en gaf enkel een knikje. Dat kon ze natuurlijk niet zien, maar het feit dat hij bleef zwijgen zei al genoeg. Hij fronste toen ze verder vertelde. En hij dacht dat hij alle drama in zijn leven al wel gehad had toen bleek dat de man van de fokkerij de verantwoordelijke was voor de dood van zijn vader en zijn zusje, hoewel ze dat deel natuurlijk nog niet wist. Hij voelde zich lichtelijk schuldig omdat hij informatie had achtergehouden, maar het had hem gewoon niet slim geleken om Lima nu al een oordeel te laten vellen over zijn moeder. Hij wilde die twee het liefste zo veel mogelijk gescheiden houden. Soul legde zijn armen achter zijn lichaam toen ze verder vertelde, maar dat kwam omdat zijn armen trilden van woede. Hoe dúrfden ze? Hoe durfden ze haar eerst haar ouders te ontnemen en daarna achter haar aan te komen? Maar hij zei niks, verbeet zijn woede. Hij merkte dat zijn vriendin het moeilijker en moeilijk begon te krijgen en het trillen van zijn armen hield op. Hij wist wel dat er één reden had moeten zitten achter het feit dat ze Ranger was geworden, maar dit had hij nooit verwacht. En dan kwam nu het moeilijke gedeelte: hoe moest hij haar troosten? ‘Lima,’ mompelde hij zacht en hij sloeg zijn armen om haar heen. Hij drukte een kus in haar nek en legde zijn hoofd in haar hals. ‘Ik kan de pijn voor het verlies van je ouders en je vriendin niet wegnemen, maar ik kan er wel zo goed mogelijk voor je proberen te zijn en je proberen te steunen.’ Hij haalde diep adem. ‘Als er iets is, wat dan ook, aarzel dan niet om me te contacteren. Als is het midden in de nacht. Of je loopt naar mijn kamer toe of wat dan ook zodat je bij me kunt komen liggen.’ Zachtjes streelde hij met zijn duim over haar arm. ‘En ik zweer je, ik zweer je echt zo hard, dat ik je zal proberen te beschermen tegen hún. Niemand zal de kans krijgen om aan je te komen als het aan mij ligt.’ Hij kuste haar zachtjes tegen haar hoofd en ging op gevoel met zijn duimen naar haar wangen zodat hij de tranen kon wegvegen. Hij haatte het als ze huilde. Hij haatte het.

Haar zachte rillen verminderde toen Soul sprak. ‘Lima.’ De zachte manier waarop hij haar naam uit sprak en zijn armen om haar heen sloeg gaven enkel al wat rust. Ze voelde dat hij een kus in haar nek drukte en zijn hoofd vervolgens daar weglegde. ‘Ik kan de pijn voor het verlies van je ouders en je vriendin niet wegnemen, maar ik kan er wel zo goed mogelijk voor je proberen te zijn en je proberen te steunen.’ Op het moment wilde ze het liefst schreeuwen. Schreeuwen omdat ze zo vreselijk haatte wat er gebeurd was en wenste dat alles anders weg gelopen. En tegelijk ook schreeuwen hoe blij ze wel niet was dat ze Soul had. Ze wilde niemand anders die haar troostte behalve hij. Bij hem was het goed, bij hem was alles goed. ‘Als er iets is, wat dan ook, aarzel dan niet om me te contacteren. Als is het midden in de nacht. Of je loopt naar mijn kamer toe of wat dan ook zodat je bij me kunt komen liggen’, zei Soul terwijl hij zacht met zijn duim over haar arm streelde. Nog wat bibberig knikte ze op zijn woorden. De eerste keer dat hij iets dergelijks had gezegd zou ze het nog een beetje afgedaan hebben. Nu zou ze dat aanbod met alle liefde aannemen. Gek op zich, hoe je beeld van iemand zo gemakkelijk kon veranderen. ‘En ik zweer je, ik zweer je echt zo hard, dat ik je zal proberen te beschermen tegen hún. Niemand zal de kans krijgen om aan je te komen als het aan mij ligt.’ Vertelde de jongen waarna hij haar een kus tegen haar hoofd gaf. Met zijn duimen veegde hij de tranen van haar wangen. Dat ze zo tegen hem aan zat gaf haar een heerlijk veilig gevoel. Alsof niets zou kunnen gebeuren. Zacht zuchtte Lima, het rillerige was al bijna weer weg. De tranen waren niet zo snel meer aan het stromen maar haar ogen bleven vochtig. "Dankje, dat je er zo voor me wil zijn., mompelde ze zachtjes. Haar benen trok ze op. Het liefst zou ze voor altijd net een klein balletje willen blijven in zijn armen.

Met een tevreden gevoel merkte Soul op dat Lima al iets rustiger werd in zijn armen. Dat wilde zeggen dat alle dingen die hij zei de juiste dingen waren. Wat vreemd was, want meestal maakte hij het gevoel van verdriet nog erger voor een ander omdat hij geen idee had wat hij tegen diegene moest zeggen om hem of haar te troosten. Maar bij Lima leek het juist alsof hij precies wist wat ze wilde horen en dat hij zo erg op zijn woorden lette dat hij gewoon geen fouten kon maken. Hij glimlachte naar het meisje. Het voelde fijn aan om haar zo dicht bij zich te hebben en hij hoopte dat zij dat zo hetzelfde zou voelen. Hij had niet gedacht dat ze een koppel zouden worden en had al helemaal niet gedacht dat hij haar over Fever zou vertellen. Hij had nog niks over de fokkerij of over zijn moeder gezegd. Het voelde gewoon niet juist aan om daarover te praten, alsof het de hele sfeer zou verpesten. Wat het eigenlijk ook deed, want zijn moeder verdiende het niet om over gepraat te worden. Ze mocht de aandacht van hem niet eens meer krijgen en als het aan hem lag zou hij ervoor zorgen dat ze nooit meer met elkaar in contact kwamen te staan, dat ze zelfs niet meer zou weten waar hij was. Zodra hij gepromoveerd zou worden naar de hoogst mogelijke rang en de Ranger Base een beetje achter zich kon laten omdat zijn inkomen toch groot genoeg was zou hij een huis kopen. Een huis voor hem en Lima. Hij draaide zijn hoofd naar het meisje toen deze tegen hem begon te spreken. ‘Daar moet je me toch niet voor bedanken, gekkie,’ zei hij en hij glimlachte. ‘Voor mij is het niet meer dan normaal dat ik voor je zorg.’ En eigenlijk had hij dat onbewust altijd al wel gedaan. Hij had haar altijd willen redden van het kwade, zelfs toen ze elkaar nog maar pas kenden en ze tegen die bende hadden moeten vechten. Zelfs toen kon hij zich herinneren dat hij beschermend voor haar was gaan staan. ‘Ik ben eigenlijk gewoon ontzettend blij dat ik niet te koppig ben geweest om mijn gevoelens aan je te tonen,’ zei hij eerlijk tegen haar. ‘Anders had je het na vandaag nog niet geweten waarschijnlijk.’

‘Daar moet je me toch niet voor bedanken, gekkie,’ reageerde Soul op haar bedankje. De glimlach die om zijn lippen hing deed haar mondhoeken ook een klein stukje omhoog krullen. ‘Voor mij is het niet meer dan normaal dat ik voor je zorg.’ Het feit dat hij dat zei zorgde voor een warm gevoel van binnen. Het voelde fijn om te weten dat hij dat wilde doen en enkel dat idee was al fijn. ‘Ik ben eigenlijk gewoon ontzettend blij dat ik niet te koppig ben geweest om mijn gevoelens aan je te tonen,’ zei de blonde jongen vervolgens. De glimlach op Lima's gezicht werd weer net iets groter bij die woorden. ‘Anders had je het na vandaag nog niet geweten waarschijnlijk.’ Lima grinnikte zachtjes om zijn woorden. Hoewel haar ogen nog glommen van de tranen sierde en een glimlach rond haar lippen. Ze draaide haar hoofd opzij en drukte voorzichtig een zacht kusje op Soul's wang. Haar hoofd legde ze vervolgens een beetje tegen het zijne aan. "Ik denk dat het dan inderdaad wel heel lang had geduurd," zei ze zacht op een nog een beetje grinnikende toon.

Het was vreemd hoe de dingen opeens zo anders konden lopen. Het ene moment verveelde hij zich dood in Shalour City op het balkon van de beroemde Tower of Mastery en het andere moment belandde hij in een gevecht met een bende samen met Lima aan zijn zijde. Dan leerde hij het meisje steeds beter kennen en ontkende hij zijn gevoelens voor haar ook al wist hij natuurlijk wel dat ze aanwezig waren. Vervolgens deden ze een Quest met elkaar en ontmoetten ze elkaar na een paar weken nog eens een keertje. Dan zaten ze met elkaar te praten op een bankje en de volgende dag waren ze opeens met elkaar aan het zoenen en vertelden ze hun diepste geheimen aan elkaar. Soul had er echter geen spijt van. Hij wist dat Lima oprecht spijt voor zijn zusje voelde en dat ze haar geheim ook niet zomaar aan de grote klok hing, dat hij misschien wel de enige was die het wist in haar vriendenkring. Hij wist dan ook niet of Lima’s vriendenkring vrij groot was. Als het zoiets als die van hem was… well… dan had ze zo goed als geen vrienden, haha. Nee, grapje. Hij had wel vrienden. Dacht hij… Anyway, nu zaten ze hier en was het leven best wel goed. Oké, op die vreselijke dingen na die ze verteld had en het feit dat Fever dood was, maar op de één of andere manier had het dragelijker voor hem gemaakt om zijn verhaal te delen met Lima. Zo wist ze ook waar zijn soms toch wel botte reacties vandaan kwamen. Hij grijnsde. ‘Uiteindelijk had ik je wel op een zeer romantische manier gevraagd, hoor. Romantisch zijn is echt mijn ding. Dat is hoe ik alle chicks krijg.’ En hij deed een dramatische, arrogante hairflip, maar grinnikte toen. ‘Ware het niet dat ik de chicks eerder wegjaag dan naar me toetrek.’ Het was waar. Meisjes werden eerder kwaad op hem dan dat ze hem echt zo’n onwijs lekker ding vonden. Plotseling werd Soul’s blik wat serieuzer. ‘Hé eh…’ Hij keek een tikkeltje awkward zijnde opzij, maar slikte daarna. ‘Ik ben nog niet zo heel bekend met dit soort dingen, dus als ik iets doe waar je je niet prettig bij voelt of als ik te snel ga… Eh… zeg het dan maar gewoon.’ Wat was hij toch een loser op dit vlak.