Dangerous streets. [&LIMA MATTON]

De blonde jongen keek haar kant op en knikte. Ze had zijn onafgemaakte zin dan goed begrepen en even zonder ook maar een woord te zeggen voor hem afgemaakt. ‘En ik zweer plechtig dat als je kledij gescheurd was geweest of ik had bloed bij je gezien dat die mannen de zon de volgende dag niet meer op zouden zien komen.’ Lima begon te grinniken op zijn woorden en liet zich met haar rug tegen de leuning van het bankje vallen. Daar zou ze dan persoonlijk wel voor gezorgd hebben. "Ik denk dat je daar dan niet eens de kans voor zou krijgen." Zei ze al op een even luchtige manier als Soul had gedaan. Als zoiets gebeurd zou zijn had ze er totaal geen moeite mee gehad om Cozen op hun af te sturen. En als ze hem zijn gang zou laten gaan was de kans er zeker wel dat de mannen er niet levend vanaf zouden komen. Niet alleen omdat de pokémon daar geen moeite mee had maar ook omdat hij enorm beschermend tegenover zijn trainer kon zijn en dat zeker niet zou pikken. Vragend keek ze richting de jongen toen hij plotseling zijn trui uit deed. Hij had er shirt onderaan en reikte de trui in haar richting. Was het dan zo overduidelijk dat ze het koud had? De kippenvel op haar armen en beden gaven het eigenlijk wel gewoon weg. ‘Doe aan,’ gebood hij haar. Verbaast knipperde ze een paar keer. Zou hij het dan niet koud krijgen in enkel een shirt? ‘Ik krijg al kippenvel als ik naar je kijk.’ Vervolgde Soul waarop Lima weer begon te grinniken terwijl ze de trui aanpakte. Snel trok ze het ding over haar hoofd, met haar hand haalde ze haar haren uit de nek. Het voelde warm aan en rook best aangenaam. De mouwen waren net wat te lang voor haar, waardoor alleen haar vingers nog uit de mouwen kwamen. ‘En beloof me dat je me de volgende keer gewoon belt als zoiets nog eens gebeurt. Al is het vier uur ’s nachts, ik sta klaar voor je.' Lima keek over haar schouder naar de blonde jongen. Hij lag onderuitgezakt op het bankje met zijn blik de lucht in. Ze maakte een instemmend geluidje waarna ze zichzelf ook onderuit liet zakken. De sterrenhemel zag er best mooi uit, ook al was het niet zo helder als ergens achteraf. Even hing er een stilte tussen de twee. "Hey, dankje dat je zoveel voor me wil doen. Ik heb nog nooit zo iemand gehad," zei ze. Hoe verder ze in de zin kwam hoe meer ze leek te beseffen wat ze zei en hoe zachter ze ging praten. Waarom zei ze zoiets, het was er zomaar uitgefloept zonder dat ze er over had kunnen nadenken.

Soul voelde zich geamuseerd en trots tegelijkertijd over het feit dat Lima net aangaf dat ze het klusje zelf al voor hem zou hebben gedaan. Ook al zag ze er uit als een lieve meid die vast niemand kwaad zou kunnen doen, Soul had het tegendeel al bewezen gezien toen ze tot tweemaal toe in een rampzalige situatie waren beland. Ze had prima haar mannetje gestaan tegen de mannen die hun aan hadden proberen te vallen. Ze was met hem naar het Pokémon Center gegaan en hoewel hij net had gedaan alsof hij nergens last van had gehad, had ze hem toch geholpen. Ook tijdens hun Quest hadden ze elkaar prima aangevuld en had hij gezien hoe ze voor zichzelf op kon komen. Soul was dan ook best wel blij dat ze hetzelfde beroep deden. Ze zou vast een uitstekende Ranger worden als ze in rang zou stijgen. Hij draaide zijn hoofd en keek hoe ze zijn trui aandeed. Hij voelde zijn wangen rood kleuren toen de gedachte in zijn hoofd kwam dat ze er eigenlijk best wel schattig uitzag zo. De trui was natuurlijk veel te groot voor haar dus zou het ook als een soort dik rokje kunnen fungeren. Haar short liet haar benen goed genoeg zien waardoor het makkelijk zou kunnen verdwijnen onder de trui als ze op zou staan. Hij merkte geamuseerd op dat ook zij zich languit op het bankje liet zakken en opnieuw waren ze op ooghoogte. Soul fixeerde zijn ogen weer terug op de sterren toen hij de plotselinge, onverwachte opmerking van Lima hoorde. Hij kon er niks aan doen dat zijn hoofd opzij draaide en dat zijn blik haar verrast aankeek, maar hij kon het ook niet helpen dat er tegelijkertijd een glimlach om zijn lippen kwam te staan en dat hij merkte dat zijn hart sneller sloeg dan normaal. Even wist hij niet wat hij moest zeggen, ook al wist hij wel vrij zeker wat hij wilde zeggen. Dat hij het niet normaal vond dat er niet meer mensen zoals hem voor haar waren omdat ze het wel verdiende. Dat hij haar een aangenaam persoon vond en dat hij het echt niet voor elk ander meisje zou doen. Dat ze moest weten dat zij de enige was waar hij tot dusver zo veel interesse in had getoond. Maar natuurlijk verlieten die woorden nooit zijn lippen en zei hij enkel: ‘Geen probleem.’ Hij sloeg zichzelf mentaal voor zijn hoofd en dacht na over wat hij nog kon zeggen. ‘Vreemd dat je niet meer mensen hebt die zulke dingen voor je willen doen,’ sprak hij vervolgens. ‘Je bent echt een aangenaam meisje om mee om te gaan.’ Hij draaide zijn hoofd opzij en zijn mondhoeken kwamen lichtelijk omhoog. En hij zou nog zo veel meer willen zeggen, maar hij was bang dat het dom over zou komen en dus daarom zweeg hij maar, wachtend op wat zij zou zeggen.

Waarom had ze zoiets gezegd, ze snapte er helemaal niets van. Het kwam amper voor dat ze iets zei voor ze er over had kunnen nadenken. Het was dan ook een raar gevoel voor haar om iets gezegd te hebben zonder er over nagedacht te hebben. Het was zo vreselijk vreemd. Voorzichtig keek ze opzij om daar Soul's verbaasde gezicht te zien met een glimlach er op. ‘Geen probleem.’ Dat hij er op reageerde hielp al een heel stuk voor haar. Ze voelde zich meteen al wat kalmer en was ook blij met zijn reactie. Als hij het nou vervelend had gevonden om haar steeds te moeten helpen had ze al helemaal geen flauw benul meer van wat ze zou moeten doen. Dat had ze nu al niet. ‘Vreemd dat je niet meer mensen hebt die zulke dingen voor je willen doen,’ zei Soul na een seconde van stilte. Met een lichtelijk vragende blik keek ze hem aan. Wat bedoelde hij daar mee? Voor haar gevoel was het helemaal niet zo vreemd, misschien ook wel omdat ze het gewend was. ‘Je bent echt een aangenaam meisje om mee om te gaan.’ Dat was ook nog niet echt iets dat ze eerder had gehoord. Het liet haar roder worden dan dat ze zou moeten. Haar gezicht begroef ze in de trui, wat haar hoofd alleen nog maar net iets roder liet kleuren. Het was wel zijn trui waarin ze haar gezicht begroef. Toch gaf het haar ook weer een gevoel van rust. "Ik houd mensen niet snel om me heen, daarom denk ik. De meeste zie ik niet vaker dan een of twee keer." Zei ze terwijl ze weer zijn kant op keek. Het was waar, zo vaak als ze hem zag zag ze niemand. Familie zag ze nooit, kon ook niet. Vrienden had ze ook niet echt behalve Soul dan. Hij was eigenlijk de enige waar ze op kon rekenen en dat was iets dat ze niet gewend was. Ze was gewend om alleen Cozen te hebben en zich altijd in d'r eentje wel te redden. Normaal vond ze het vervelend om op anderen te moeten rekenen buiten duo Quests om, maar met hem vond ze het eigenlijk helemaal niet zo erg om dat te doen.

Soul had geen idee hoe vaak zijn wangen nu al wel niet rood waren geworden, maar je zou ondertussen wel beginnen te denken dat het een gewoonte voor hem begon te worden. Dat was niet zo. Het voelde telkens weer vreemd voor hem aan als zijn wangen rood werden door een opmerking die zij maakte of door een opmerking die hij zelf maakte. Meestal werd hij niet erg rood van zijn eigen opmerkingen, maar hij had zichzelf al meer naar haar opengesteld dan hij ooit voor mogelijkheid had durven houden. En hij kon niet bepaald zeggen dat hij het een probleem vond dat hij op sommige momenten eerlijk zei wat hij van haar dacht en zich daarmee meer openstelde dan hij eigenlijk wilde. Hij lachte deze keer hardop op een geamuseerde manier toen ze haar hoofd in zijn trui begroef en kon het niet helpen dat hij haar alsmaar meer schattig begon te vinden. Zijn blik werd echter weer serieus toen ze begon met praten en hij gaf een knikje ten teken dat hij het begreep. ‘Dat klinkt herkenbaar,’ zei hij. ‘Ik jaag mensen meestal al weg het eerste uur door mijn botte gedrag.’ Hij kon zich herinneren dat hij in het begin ook niet bepaald aangenaam was geweest tegen haar, hoewel dat flink minder was dan toen hij die Tiffany en Taylor voor zich had gehad. Lima had zich dan ook op een andere manier opgesteld naar hem toe waardoor hij zich minder aangetrokken had gevoeld om vervelend tegen haar te reageren. Toch moest hij ook eerlijk toegeven dat het feit dat ze alsmaar beter contact kregen voornamelijk was omdat ze elkaar steeds toevallig tegenkwamen. Als het aan hem had gelegen had hij haar na de eerste keer al niet meer gecontacteerd, hoewel hij nu niet zeker wist of hij die mening nog wel kon doorzetten. ‘Het is echter niet dat ik niet in hun buurt wil blijven, het is gewoon…’ Hij schudde zijn hoofd. Dat was een verhaal voor een andere keer. Het was nu te vroeg om over Fever te praten. Na jaren over haar te hebben gezwegen kon hij het gewoon niet opbrengen om het te vertellen, ook al was het tegen Lima. ‘… dat ik niet bepaald de beste ben in sociaal contact,’ maakte hij er maar gauw van. ‘Maar in jouw buurt wil ik wel blijven.’ Het floepte er uit voordat hij er erg in had en hij beet op zijn onderlip waarna hij zijn blik gauw naar de lucht richtte.

De lach van Soul liet haar hoofd nog roder kleuren voor haar gevoel. Zo zou het er niet echt beter op gaan worden. Toch had ze zo gereageerd, er viel niets meer aan te veranderen. ‘Dat klinkt herkenbaar,’ reageerde de jongen. Ergens kon ze zich herinneren dat hij dat al wel eens eerder tegen haar had gezegd. Wanneer wist ze niet precies meer. ‘Ik jaag mensen meestal al weg het eerste uur door mijn botte gedrag.’ Verklaarde Soul waarna ze begon te grinniken. Dat deed zij dan wel weer niet. Bij haar was het meestal omdat ze simpelweg niet toekwam aan contact behouden en er na een tijdje gewoon geen zin meer in had. ‘Het is echter niet dat ik niet in hun buurt wil blijven, het is gewoon…’ Vertelde Soul waarna hij ophield met praten. Het was even stil, geduldig wachtte ze af tot hij verder zou gaan praten of hij helemaal zou stoppen. ‘… dat ik niet bepaald de beste ben in sociaal contact,’ vulde hij het aan. Sociaal contact was dan ook iets dat moeilijk lag. Het was iets dat niet iedereen kon en soms het vervelendste kon zijn wat er bestond. "Ik ben dan nog wel aardig sociaal maar eh het onderhouden gebeurd simpelweg niet." Vertelde Lima schouderophalend nadat ze haar hoofd weer uit Soul's trui had getild. Het onderhouden van contact was haar nog nooit gelukt, met helemaal niemand had ze het ooit voor elkaar gekregen. De enige die ze altijd had was Cozen en tot nu toe was dat altijd genoeg voor haar geweest. De pokémon mocht zo nu en dan zijn vervelende trekjes hebben, maar ze wist dat ze uiteindelijk altijd op hem aankon. ‘Maar in jouw buurt wil ik wel blijven.’ En haar hoofd begon opnieuw op een tomaat te lijken van kleur. Alweer. Toch kon ze zijn woorden wel waarderen, het gevoel dat je ergens wel gewenst was was altijd wel fijn. "Ik vind jouw gezelschap ook fijn hoor," kwam er weer op een wat zachtere toon uit. Ze meende haar woorden, daar was ze zeker van. Ze uitspreken was alleen wat moeilijker.

Soul was blij dat hij zichzelf er niet toe had aangezet om over Fever te praten. Het was gewoon nog te vroeg. Dadelijk zou hij emoties gaan tonen die hij niet wilde tonen en dan kon hij zich belachelijk gaan voelen de rest van zijn leven. Bovendien ging hij Lima dan zeker weten proberen te ontwijken en dat was niet de bedoeling. Wie weet kwam hij Lima nooit meer tegen en dan wist zij wat er met zijn kleine zusje was gebeurd terwijl hij dat juist zo goed mogelijk voor zich wilde houden. Het was immers ook niet niks om te vertellen dat een man van een fokkerij wraak had genomen en dat hij zijn moeder ervan verdacht dat ze hem ingehuurd had om hun te vermoorden. Waarschijnlijk had ze hem ook willen vermoorden, maar had ze gewoon de pech gehad dat hij al afgezet was. De reden zou dan waarschijnlijk zijn geweest omdat ze bij die andere man in Snowpoint City wilde gaan wonen waar ze, naar Soul’s idee, al maanden mee vreemd ging. Maar goed, hij zou die feiten nooit kunnen aanhalen bij de politie, laat staan bij iemand die hij nog maar drie keer had gezien. Even twijfelde hij of Lima überhaupt wel moeite bij hem ging doen om de vriendschap te onderhouden, maar hij besloot er maar vanuit te gaan dat dat wel zou gebeuren en dat ze elkaar zeker nog vaak genoeg op de Ranger Base zouden tegenkomen. Hij voelde zijn wangen rood worden toen ze haar volgende opmerking maakte en voelde dat zijn hart een klein vrolijk sprongetje maakte alsof het aangemoedigd werd door de positieve woorden van Lima. ‘Dat heb ik niemand tegen me horen zeggen buiten mijn zusje,’ zei hij tegen haar. ‘Alleen wel jammer dat we elkaar steeds onder vervelende omstandigheden moeten ontmoeten. Zo rustig als nu hebben we het eigenlijk nog niet gehad sinds dat we elkaar kennen,’ ging hij snel verder voordat ze naar Fever kon vragen. Soul keek opnieuw naar de sterren en vroeg zich af hoe laat het al was. Hij kwam gealarmeerd een beetje meer omhoog toen hij vrolijke dronken klinkende stemmen in de buurt hoorde, maar zakte naar beneden toen ze verdwenen. ‘Ze zouden alcohol tot een bepaalde limiet moeten geven,’ zei hij afkeurend. 'Je hebt er alleen maar ellende mee.'

‘Dat heb ik niemand tegen me horen zeggen buiten mijn zusje,’ reageerde Soul. Over zijn zusje had ze nog nooit eerder gehoord, over zijn familie had ze nog nooit wat gehoord. Hij over de hare daarentegen ook niet. ‘Alleen wel jammer dat we elkaar steeds onder vervelende omstandigheden moeten ontmoeten. Zo rustig als nu hebben we het eigenlijk nog niet gehad sinds dat we elkaar kennen,’ vervolgde Soul vrijwel meteen daarop. Lima kon niet zien hoe dat logisch er op volgde dus moest het iets te maken hebben met wat hij daarvoor had gezegd. Over zijn zusje? Was er iets met zijn familie? Er naar vragen was waarschijnlijk wel het laatste wat ze zou doen. Als ze er naar zou vragen was ze eigenlijk wel gedwongen om ook over haar eigen familie te gaan vertellen. Haar familie was wel het laatste waar ze aan herinner wilde worden. Met die gedachte kwam meteen een reden mee waarom ze eigenlijk zo slecht was in het contact houden met anderen. Het lag deels aan haar ouders dat haar beste vriendin overleden was. Ze was om een of andere reden bang dat het met anderen ook gebeuren zou als ze hecht met ze zou worden. De zelfde situatie zou nooit meer kunnen gebeuren gezien haar ouders er ook niet meer waren. Zeker zou ze dan anders handelen dan toen, de kans was groot dat er koppen zouden gaan rollen als dezelfde situatie nu nog een keer zou gaan voorkomen. In plaats van dat ze op zijn zusje in ging knikte ze bevestigend op zijn tweede zin. "Misschien moeten we anders een keer afspreken want bij dat elkaar toevallig tegenkomen gaat het inderdaad steeds mis," zei ze grinnikend tot ze besefte wat ze nou eigenlijk precies had gezegd. Het was waar, als ze elkaar tegen kwamen gebeurde er nooit veel goeds. Eerst die gang, toen de groep vogelpokémon en nu de dronken kerels. Plotseling klonken er een groep dronken mensen die erg dichtbij waren. Soul kwam een stukje overeind en Lima greep naar Soul's hand om hem mee weg te trekken indien nodig. De stemmen zakte en Lima haalde snel haar hand weg die bovenop de zijne lag. Ook Soul zelf nam weer terug plaats op de bank. ‘Ze zouden alcohol tot een bepaalde limiet moeten geven. Je hebt er alleen maar ellende mee.' Kwam er afkeurend van de blonde jongen. Lima knikte instemmend. "Ik kan ook echt niet snappen waarom je zoveel zou willen drinken dat je niet meer normaal op de wereld staat."

Soul wilde een bevestiging antwoord geven op wat ze eerder had gezegd, haar laten weten dat hij goedkeuring voelde voor het feit dat ze meer met hem af wilde spreken, maar dat ging niet. Dat ging niet omdat zijn hoofd te veel bij het feit zat dat ze zijn hand zomaar had vastgegrepen. Waarschijnlijk was het de bedoeling geweest dat ze zich met hem ergens had willen verschuilen of dat ze hem had willen tegenhouden als hij problemen wilde gaan zoeken, maar in elk geval had ze wel haar hand op de zijne liggen. De aanwezigheid van de frisse wind die door het Santalune Forest woei viel hem meer op dan daarnet toen ze haar hand van de zijne liet gaan en er ging teleurstelling door hem heen. Het liefste wilde hij dat ze zijn hand vasthield. Zijn gedachten gingen terug naar het moment dat hij zijn hand op haar schouder had gelegd en ook een flits van teleurstelling had gevoeld toen hij deze had weggehaald en ook een vleugje tegenzin. De jongen draaide zijn hoofd toen Lima verder ging op het onderwerp en ergens vroeg hij zich af of zij ook hetzelfde zou voelen als hem. Hij had nooit veel kennis gehad van dat soort dingen en had het dan ook nooit in de gaten als een meid hem zag zitten tenzij als ze natuurlijk op een rare manier begon te giechelen wanneer hij er was. Dat had hij een groep aantrekkelijke dames op het strand wel eens zien doen toen hij zijn shirt had uitgetrokken, maar in plaats van dat hij zich gecharmeerd had gevoel, had het hem alleen maar geërgerd. ‘Misschien drinken ze wel om te vergeten,’ zei hij schouderophalend. ‘Toch bestaan er nog altijd betere remedies dan jezelf lam te gaan zuipen.’ Hijzelf had in het begin overwogen om te zuipen na de dood van Fever en zijn vader, maar hij was begonnen met roken en dat was misschien wel even erg. Hij had een paar maanden geprobeerd om te stoppen, maar dat ging lastig vooruit. Nu kon hij tegenwoordig leven met maar twee sigaretten per dag, maar hij wist dat hij ooit eens een keer zou proberen om volledig te stoppen met roken. ‘Maar dat afspreken klinkt als een goed idee,’ zei hij en hij glimlachte oprecht naar haar. Hoe zou ze afspreken bedoelen? Samen naar de film gaan of gaan uiteten? Of bedoelde ze het eerder als een dag samen zijn en chillen in de stad? Wist hij veel. Hij wist niet wat meisjes wilden. ‘Misschien is er binnenkort een evenement dat we samen kunnen gaan doen,’ ging hij verder. ‘Of we kunnen nog eens afspreken om een Quest samen te gaan doen.’ Het viel erg op dat hij er geen ervaring mee had en hij lachte ongemakkelijk naar haar. Wat was hij toch een sukkel.

‘Misschien drinken ze wel om te vergeten,’ opperde Soul. Daar had hij wel een punt maar het leek haar ook weer sterk dat er zo veel mensen iets hadden dat ze wilde vergeten tegelijk. Als ze eerlijk moest zijn had ze er zelf ook wel eens aan gedacht. Ze was toch nog wel minderjarig dus het was zeker geen optie. Het mocht niet dus was niet gebeurd, en misschien was dat maar goed ook. Wie weet hoe het er dan uit zou zien met haar leven. Misschien zou ze dan ook wel een alcoholist zijn. ‘Toch bestaan er nog altijd betere remedies dan jezelf lam te gaan zuipen.’ Lima knikte bevestigend op zijn woorden, er waren zo veel betere manieren. Zelf had ze dan nog het geluk dat ze er gewoon vanaf gekomen was zonder er een verslaving mee op te bouwen. Dat wilde namelijk wel eens gebeuren bij mensen met ervaringen als de hare. ‘Maar dat afspreken klinkt als een goed idee,’ ging Soul weer verder op de woorden waar ze in eerste instantie spijt van had gehad. Nu hij er mee instemde vond ze het opeens een heel eind minder erg. Het leek haar wel leuk als ze nog een keer samen iets zou doen zonder dat er een drama aan verbonden was. Dat was elke van de voorgaande keren wel het geval geweest. Lima had eigenlijk geen idee wat te doen als ze nog een keer zouden gaan afspreken. Ze had nog nooit echt met iemand afgesproken dus had ze ook geen idee wat er mee te doen. ‘Misschien is er binnenkort een evenement dat we samen kunnen gaan doen,’ opperde Soul dan ook tot haar opluchting. ‘Of we kunnen nog eens afspreken om een Quest samen te gaan doen.’ Vervolgde de blonde jongen. De tweede optie leek haar ook nog wel leuk om te doen alleen daar zat dan wel weer een keerpuntje aan. "Een evenement lijkt me ook wel leuk maar een Quest staat gelijk aan nog meer gedoe hea." Grinnikte Lima terwijl ze Soul een zacht duwtje gaf.

Soul keek naar Lima en vroeg zich af of hij niet nog iets anders moest voorstellen om te gaan doen. De kans dat er zich binnenkort een evenement zou plaatsvinden ergens in Hoenn of Kalos moest wel groot zijn. Het vervoer zou geen probleem zijn, want hij zou haar gewoon kunnen oppikken met Salamence. De vraag was of ze ook in de Ranger Base sliep. Als dat het geval was zou het een stuk makkelijker gaan om haar op te pikken omdat hij dan gewoon naar haar deur moest wandelen. Hijzelf verbleef enkel in de Ranger Base wanneer hij in Shalour City moest zijn. Aangezien hij vrij veel last had van zijn kamergenoten ging hij meestal naar een Pokémon Center toe waar hij een kamer apart kon huren voor zichzelf. Deze avond zou het echter niet meer volledig voor zichzelf zijn omdat Lima bij hem op de kamer zou komen liggen, maar in elk geval zouden ze niet in hetzelfde bed moeten gaan liggen omdat Soul er vrij zeker van was dat dit bed niet kapot was. Aan de ene kant wist hij ook wel dat hij dat vrij jammer vond omdat hij het nu ook weer niet zo’n ramp vond om naast haar te liggen, hoewel het soms wel voor awkward momenten zorgde. De jongen draaide zijn hoofd naar Lima toen deze een antwoord gaf en hij rolde met zijn ogen toen hij een zacht duwtje kreeg. ‘Of we nu afspreken of niet drama zal toch wel op ons pad komen,’ zei hij op de meest dramatische manier die hij zich kon indenken en hij grinnikte even. ‘Bovendien heeft de vorige Quest me geleerd dat we een goed duo vormen als het op shit oplossen van de Ranger Base aankomt.’ Het zou niet de eerste keer zijn dat ze samen een duo moesten vormen om een paar Quests op te gaan lossen en Soul merkte dat hij er naar uit zag als ze hun weer samen zouden plaatsen. Wat hem wat meer tegenzat was dat de receptioniste waarschijnlijk een vermoeden had van hoe hij dacht over Lima. ‘We kunnen al een goed begin maken door morgen samen iets te gaan doen,’ begon hij vrij luchtig. Hij had zo ook niet direct een idee wat, maar hij wist één ding zeker: als ze bij elkaar waren maakte het hem vrij weinig uit wat ze deden, het was toch wel leuk.

‘Of we nu afspreken of niet drama zal toch wel op ons pad komen,’ zei de blonde jongen op een erg dramatische manier. Lima begon te lachen om zowel de toon als de woorden van Soul. Hij had wel een punt want als ze samen waren leken ze echt problemen aan te trekken. Probleem magneten waren ze samen. Wel een grappig idee eigenlijk. En heel toepasselijk natuurlijk. ‘Bovendien heeft de vorige Quest me geleerd dat we een goed duo vormen als het op shit oplossen van de Ranger Base aankomt.’ Vervolgde Soul. De Quest die ze samen hadden gedaan was uiteindelijk goed gekomen zonder dat ook maar een van hun wat was overkomen. Wat voor hun al een hele zegen op zich was. De vogelpokémon hadden voor problemen gezorgd maar dat hadden ze samen kunnen oplossen. "Ze kunnen ons alles toevertrouwen, wij zorgen wel dat het goed komt. Ranger manier of niet." Grinnikte ze waarna ze zich weer onderuit liet zakken op het bankje. Beide hadden ze niet echt dat typische Ranger gedag had ze zo het gevoel. Geweld gebruiken zo nodig was voor hun geen probleem, terwijl Rangers over het algemeen juist heel vredelievend waren. ‘We kunnen al een goed begin maken door morgen samen iets te gaan doen,’ stelde Soul voor als idee voor het afspreken. Dat was wel makkelijk gezien ze elkaar dan niet hoefde te zoeken. Ze had namelijk zo het idee dat als ze elkaar eerst moesten gaan zoeken er toch weer wat gebeurde voor ze elkaar gevonden zouden hebben. "Klinkt als een plan. Maar wat zullen we gaan doen dan? Is er iets dat jij graag nog wil doen?" Vroeg ze met een glimlach op haar gezicht. Was dat dan niet een soort van date? De gedachte verbaasde haar en probeerde ze dan ook zo snel mogelijk uit haar hoofd te krijgen door naar de lucht te kijken. De sterren in de zomer leken er anders uit te zien dan die in de winter. De zomerlucht oogde altijd warmen en dichterbij, vandaar dat ze de sterrenhemel in de winter toch mooier vond.

Soul grinnikte lichtelijk toen Lima aangaf dat ze hun alles toe konden vertrouwen. Ach, ze losten het meestal niet op die ene vredelievende manier op waar Rangers zogenaamd zo erg bekend om moesten staan, maar hun resultaat was meestal hetzelfde en dat was toch ook al veel waard? Bovendien verdiende het steeds beter naarmate hij verder in rang steeg. Hij zou blij zijn als hij binnenkort een Quest kon gaan doen dat wat meer naar zijn rang was. Niet dat de afgelopen Quest tussen Lima en hem niet goed betaald had, maar een Quest waarvoor de minimumrang van een Ranger nodig was zou toch wel meer moeten betalen dan die van een Graduate Ranger. Met het geld dat hij kreeg per opdracht kon hij eigenlijk makkelijk binnenkort gaan kijken voor een eigen studio. Maar goed, voorlopig zou hij wel nog blijven wonen bij de Ranger Base aangezien zijn moeder maandelijks een rekening kreeg met daarop het geld dat ze moest betalen voor zijn verblijf. Zo kon hij haar toch tenminste een hak blijven zetten en zou ze hem niet helemaal uit haar gedachten kunnen bannen. Soul draaide zijn hoofd naar Lima en dacht diep na over wat ze konden gaan doen. Het liefste wilde hij niks Pokémon gerelateerd doen of iets met Rangers, dat deden ze namelijk al genoeg. Maar wat zouden ze dan kunnen gaan doen? Hij dacht na over wat de evenementen zoal waren. ‘We kunnen naar de film gaan,’ was zijn eerste idee. ‘Of wat gaan eten in de stad en daarna wat gaan rondwandelen.’ Hij haalde zijn schouders naar Lima op. ‘Ik kan Salamence ons ook naar Lumiose laten brengen zodat we een kijkje kunnen gaan nemen in de Prism Tower of dat we ergens bij een leuk cafeetje kunnen gaan zitten. Er zijn zo veel mogelijkheden.’ Plotseling schoot er nog een andere optie door hem heen. ‘We kunnen ook spookverhalen gaan beluisteren in Laverre Nature Trail. Schijnbaar is daar een huisje met een oude vent die goed is in spookverhalen vertellen. Of we kunnen naar Frost Cavern gaan en daar de prachtige grot eens gaan bekijken.’ Hij lachte naar haar omdat hij te veel aan het opsommen was en bleef daarom maar even stil zodat zij een beslissing kon maken. Voor hem was het toch allemaal goed.

Zodra ze weer wat bij was begon ze opnieuw te denken over haar vraag. Dit maal over de vraag wat ze zouden gaan doen. Eigenlijk had ze geen idee wat er allemaal te doen viel in Santalune City, dat had ze bij de meeste steden. Ze interesseerde zich normaal gesproken niet in dat soort dingen omdat ze het na haar idee niet nodig had. Nu bleek ze zich voor een moment daarin te hebben vergist en wist ze dan ook niets. Gelukkig leek Soul wel ideeën te hebben voor dingen om te doen. ‘We kunnen naar de film gaan,’ het was een heel simpel maar eigenlijk ook wel slim idee. Als ze naar de film zouden gaan kon er nooit iets gebeuren, tenzij een of andere gek zou proberen de bioscoop te beroven natuurlijk. Dan was alleen nog de vraag welke film, daar zouden ze eerst over uit moeten zien te komen. Dat kon waarschijnlijk nooit een groot probleem zijn gezien ze waarschijnlijk wel het zelfde zouden willen zien. ‘Of wat gaan eten in de stad en daarna wat gaan rondwandelen.’ Vervolgde Soul zijn lijst met ideeën al schouderophalend. Dat was natuurlijk ook nog een optie, al zouden ze dan niet een hele dure plaats moeten kiezen gezien ze het op het moment niet heel breed had. Om hem voor haar te laten betalen vond ze dan ook weer niets. ‘Ik kan Salamence ons ook naar Lumiose laten brengen zodat we een kijkje kunnen gaan nemen in de Prism Tower of dat we ergens bij een leuk cafeetje kunnen gaan zitten. Er zijn zo veel mogelijkheden.’ Vertelde Soul nog meer mogelijkheden. Lima knikte op zijn laatste zin, er waren enorm veel mogelijkheden. Toch weer typisch dat ze zelf helemaal niets kon bedenken. ‘We kunnen ook spookverhalen gaan beluisteren in Laverre Nature Trail. Schijnbaar is daar een huisje met een oude vent die goed is in spookverhalen vertellen. Of we kunnen naar Frost Cavern gaan en daar de prachtige grot eens gaan bekijken.’ En nog meer mogelijkheden kwamen er bij. Die twee dingen waren nog eens enorm origineel ook en haar hoofd bleef maar leeg. Lekker dan. Dat ze eigenlijk niet zo veel had met spoken hield ze maar even voor zich. Je kon de dingen niet slaan of iets dergelijks dus dat was niet geheel aan haar besteed. De lach van Soul leidde haar alleen nog maar verder af van de ideeën die hij had genoemd. "Je gaat toch niet zeggen dat ik daaruit moet kiezen of wel? Het klinkt allemaal leuk. Verras me maar." Lachte ze naar de blonde jongen. Een leuke verassing op zijn tijd was leuk, de laatste tijd waren alle verassingen toch alleen maar irritant of vervelend geweest.

Soul kon aan Lima’s gezicht zien dat hij al te veel mogelijkheden had opgesomd. Misschien had hij het enkel bij naar de film gaan moeten houden, maar ergens leek hem dat best een saai idee omdat je dan niet met elkaar kon communiceren. Dat was dan ook de reden waarom hij nooit naar een bioscoop ging. Je moest de hele tijd je mond houden en je geeuwen voor je houden omdat mensen anders geïrriteerd op je reageerden. Zelfs het krakende geluid van popcorn dat verteerd werd of een krakend geluid van een zak chips dat werd opengedaan kon tegenwoordig al zo erg op de zenuwen werken dat er direct iets van gezegd werd. Nee, naar de film gaan was niet Soul’s grootste hobby. Maar als Lima het zou kiezen wist hij dat hij het zou doen. Als zij het leuk zou vinden dan zou hij het er wel voor over hebben om er één dagje voor op te offeren om met haar mee te gaan naar de film. Als het misschien dan ook nog eens een horrorfilm zou zijn zou het wel leuk zijn. Tenzij ze daar niet tegenkon. Soul besefte zich plotseling dat hij het niet erg zou vinden als ze tijdens een horrorfilm steun kwam zoeken bij hem, hoewel dat niet direct iets was wat hij haar zag doen. Hij voelde zijn hart kloppen bij het vooruitzicht dat ze vanavond bij elkaar op de kamer sliepen en de volgende dag nog minstens een hele middag samen zouden zijn. Misschien moest hij haar trakteren op een leuk etentje of zo. Niet dat hij er echt nette kleren voor had, maar misschien kon hij wel iets vinden wat niet duur of chique was. Hij schrok plotseling van zijn eigen gedachten. Wilde hij echt zo veel moeite voor een meisje doen? Hij draaide zijn hoofd verstrooid toen ze antwoord gaf en glimlachte. ‘Ik verzin wel iets leuks, geloof me,’ zei hij terwijl hij in zijn gedachten al wel een plek had waar hij haar naartoe zou willen brengen. Een plek waar hij vaak was gekomen na de dood van Fever, maar wat makkelijker te bereiken was dankzij Salamence. ‘Ik zorg wel dat we een leuke dag hebben,’ zei hij en hij liet het volgen door een knipoog. Hij voelde zichzelf rood worden en draaide zijn hoofd weg. ‘Ik zal je straks of morgen ook mijn nummer geven zodat je me altijd kunt sms’en als er iets is of als je een interessante Quest aan het informatiebord hebt zien hangen waar je deel aan wilt nemen met me.’

‘Ik verzin wel iets leuks, geloof me,’ reageerde Soul tot haar geluk. Ze begon allerlei ideeën te krijgen over wat ze zouden kunnen gaan doen juist nu ze gezegd had dat hij haar maar moest verassen en hij daarmee in had gestemd. Wat zou hij doen? Waar zou hij haar mee naar toe nemen? Ze kon de gedachtes niet uit haar hoofd krijgen, waarom? Waarom was Soul voor haar zo anders dan alle andere mensen die ze kende? Ze waren toch gewoon vrienden, toch? ‘Ik zorg wel dat we een leuke dag hebben,’ zei Soul nog. De knipoog die er op volgde liet haar al helemaal over haar toeren moest gaan. Hoe rustig ze van buiten ook leek van binnen werd ze helemaal gek van gedachtes waarmee ze niet wist wat ze er mee moest doen. Hoewel, heel rustig bleef ze van buiten niet gezien haar hoofd net zo goed weg werd gedraaid en weer lichtelijk rood werd. Met andere mensen had ze zulke dingen nooit maar met hem wel. Hij was dan ook de enige waar ze een soort van hecht mee was dus misschien lag het daar aan. Zulke dingen kon ze zich ook niet herinneren van vroeger. Zag ze hem als meer dan een vriend? Misschien wel maar hij dacht waarschijnlijk toch niet het zelfde over haar. Als jongens haar interessant vonden op die manier was het altijd maar voor kort en nooit voor lang, zo simpel was het. ‘Ik zal je straks of morgen ook mijn nummer geven zodat je me altijd kunt sms’en als er iets is of als je een interessante Quest aan het informatiebord hebt zien hangen waar je deel aan wilt nemen met me.’ Zijn woorden schudde haar weer uit haar wirwar van gedachtes. "Is goed als jij dan het zelfde doet." Reageerde ze met een glimlach. Nu ze weer met haar gedachtes op de wereld was viel het groepje meisjes haar op dat een stukje verderop stond. Het waren er vijf waarvan het grootste deel duidelijk geblondeerd haar had. Ze droegen te korte rokjes of shorts waardoor je hun kont nog een stuk kon zien. Op hun gezichten een laag dikke make-up. Het was duidelijk dat ze steeds richting Soul keken en opnieuw en opnieuw giechelde. Ze zag het zo vaak dat het soort meisjes zich op die manier gedroegen rond knappe jongens. Normaal gesproken vond ze het niets erg en kon ze het zonder problemen negeren. Ook al was ze op het moment met het persoon aan het praten, maar nu juist niet. Nu kon ze de huppeltrutjes niet uitstaan. Het liefst zou ze er naar toe lopen, ze een dreun geven en daarna weer rustig weglopen. Ze moest en zou iets er tegen doen. Zo onopvallend mogelijk schoof ze een stukje dichter richting Soul, zo onopvallend dat ze het zelf niet eens besefte. "Ik ben nu al nieuwsgierig naar morgen." Zei ze glimlachend richting de jongen.