{ If I think carefully, you are horrible. But in front of me dang you're adorable

De roodharige liep rustig door de stad, Aldrei aan haar zijde. Ze hing er nu al enkele dagen rond en zoals gewoonlijk wekte dit haar onrust weer op. Te lang op een plek blijven was niet voor haar gemaakt. De ochtend had ze al doorgebracht met sporten en trainen, waardoor ze de middag nog vrij had rond te kijken in Lumiose. Niet dat er overdag zoveel spannends gebeurde in de stad. Zeker, leuke mensen die hier rondliepen maar het was alsnog saai in haar ogen. Uiteindelijk had ze besloten eens haar dag nuttig te besteden door eindelijk haar lijstje eens af te gaan voor dingen die ze nodig had. Voor iemand die zich zo snel verveelde had ze toch de eigenschap alles te doen behalve haar werk. Dat was ook niet zo zeer goed te noemen. Hoe dan ook, ze had haar salaris binnen en had nieuwe zooi nodig. In dit lijstje stond dus ook nieuwe kleren. Ze besloot een random winkel in te lopen en deed hier standaard.. tja, winkeldingen. Ze ging de rekjes af in een zoektocht naar iets wat er goed uit zag en ook nog functioneel was, wat een gevaarlijke combinatie leek te zijn. Over het algemeen leek winkelen een uitdaging te zijn, want alles wat ze tot nu toe vond was zo groot dat ze erin verdronk. Misschien moest ze verder naar achteren voor de kleine maatjes. Dat zou ook helpen dat die rekken dan wat lager waren, je zag zo toch helemaal niks? Misschien werd ondertussen al duidelijk waarom ze dit uitstelde, ze kon heel goed klagen over dingen. Hoe dan ook, met een redelijk tempo ging ze een hoek om. Of tja, dat was de bedoeling. In de praktijk ging het minder soepel, want ze botste tegen iemand op. Met een mix van verbazing en haar standaard felle karakter stapte ze wat naar achteren zodat ze de ander kon zien.

{ Eerste post Nathan~

Hij ging niet altijd winkelen, en al helemaal niet voor kleding. Dit was dan ook echt een van die minder vaak voorkomende keren dat hij het wel deed. Hij was nu maar enkel even opzoekn aan zo een jas, gewoon eentje die het er wel voor kon doen zo een beetje elke tijd van het jaar. Niet dat hij zijn andere jas nooit meer zal aandoen, eerder dat wat afwisseling soms ook geen kwaad kon. Hij was wat tussen de rekken aan het kijken, teleurgesteld zijnde om niets op het eerste gezicht zo snel te kunnen vinden, om vervolgens te voelen hoe iemand tegen hem aan botste. Hij keek even naar het persoon, om deze in de eerste instantie niet te zien. Ho, wacht eens even.. Hij richtte zijn blik weer wat omlaag, om daar een bekende roodharige te zien. "Hey." klonk er dan vrij droogjes van hem. "Je weet trouwens hoop ik dat hier niet de vrouwenkleding is?" klonk hij lichtelijk geamuseerd, handig. Maar goed, hij had niet verwacht om de roodharige juist hier te zien, van elke plek in de regio die er was.

“Voor iemand van die lengte ben je goed gecamoufleerd in winkels” Ze was immers al eerder tegen hem aan gelopen, in een winkel. Wow, ze ging goed zeg. Hoe miste je iemand van bijna twee meter? Wel, ze kreeg het voor elkaar. Hoe dan ook was Nathan nog niet de ergste om tegen te komen, hij behoorde verassend genoeg niet tot haar lijstje van mensen om meteen af te maken als je ze zag. In ieder geval niet tot die van haar, want het duurde niet lang voor ook de Ninetales bij haar een diepe zucht liet en even scherp naar de ander gromde. Gelukkig was het maar een kort gebaar. Toen de ander verder ging dat vrouwenkleren daar niet te vinden waren. Waardoor ze even wantrouwig naar diens schappen keek. “Ja hoor, wist ik wel” Reageerde ze sarcastisch terug, al volgde er een ietwat teleurgestelde blik. Damnit, moest ze weer naar de kindermaten?

Hij fronste lichtjes bij haar begroeting, wat was dat nou weer. Oh, wacht. Was het omdat hij vaak van die camouflage-print kleding aanhad? Ha-ha. Flauw hoor."Misschien moet je dan wat beter gaan kijken." en wat waren ze ook weer aardig tegen elkaar zeg. Hij negeerde de klagende Ninetales doodleuk, alsof het niets meer bijzonders was. Er werd even wantrouwig naar de rekken gekeken door de roodharige, waarna er sarcastisch klonk dat ze dat wel wist. "Daar zeker van?" klonk hij op diezelfde toon, heh. Geen idee trouwens waar Chryses was, hij had het beest een tijdje geleden uit diens Pokéball gelaten, maar nu was de kat niet zo snel ergens meer te bekennen. Ach, die kwam wel weer terug. Hij zocht ondertussen wel weer verder tussen de jassen, want als hij die eenmaal had kon hij hier zo weg zijn, wat te hopen was in welk geval dan.

Ragya had het gevoel dat er iets van haar vorige reactie had gemist, alsof ze meer had gezegd en had gedacht dan op het eerste punt zou lijken. Zou het kunnen omdat er ook echt wat mistte? Who knows. ~~Maybe ene Jamie die bitter is omdat de helft van haar vorige post was verdwenen.~~ Hoe dan ook. Het gesprek ging weer de goede kant op, maar de roodharige was het ondertussen wel gewend. “Misschien vind ik tegen mensen aanlopen een geweldige manier een gesprek te beginnen” Ging ze gewoon onschuldig verder. Ondertussen keek ze even naar de vos en gebaarde dat ze gewoon haar eigen ding kon doen. Dit zorgde ervoor dat de Ninetales wat klagelijk een geluid maakte en uiteindelijk tussen de rekken verdween. Het dier had de kat van de ander geroken en wou kijken of die wel interessant was. Ragya keek hierna weer naar Nathan, wat nog altijd een uitdaging was. Bij zijn eigen sarcastische reactie liep ze gewoon de mannen schappen in. “Natuurlijk, wist je niet dat lange mannen jassen enorm in zijn voor vrouwen dit seizoen?” Ondertussen pakte ze een random jas van het rekje af dat ongeveer even lang was als zijzelf. Ja hoor, precies haar maat, ze zou erin kunnen verdwijnen als ze wou.

Hij fronste lichtjes bij haar antwoord, gesprekken aanknopen door tegen mensen op te lopen? Het leek in welk geval wel te werken, of hij ermee in wou stemmen of niet. "Dat heb ik dan gemerkt." sprak hij droogjes. Er werd wat gebaard naar de vos, waarna deze verdween, gelukkig, geen gevaar dat hij in de fik door dat beest werd gezet. Ondertussen klonk er van Ragya of hij niet wist dat lange mannen jassen in de mode voor vrouwen waren, hij volgde dat niet eens, dus nee, natuurlijk niet. "'T zal wel." mompelde hij dan ook. Hij richtte zijn blik schuin op de roodharige, welke een van de jassen had gepakt en er naar keek. Hierna richtte hij zijn blik weer op de dingen, ze leken eigenlijk best veel op elkaar, maar dat betekende niet meteen dat hij er ook meteen helemaal een verschil meer in kon zien.
Ondertussen lag Chryses ergens midden in de winkel, ja, de katachtige had het zichzelf maar gemakkelijk gemaakt op een van die random stoelen die er stonden en zat daar dus nu ook echt overheerlijk. Bij het ruiken van een bekende geur keek hij rond, om verderop inderdaad de vos te zien, welke hij begroette met een klein knikje van diens enorme kop.

De roodharige lette niet meer zo zeer op de ander, die was gewoon zichzelf aan het wezen. Wat betekende dat hij als gesprekspartner niet al te spannend was. Ze keek even naar de schappen waar de vrouwenkleding hing en besloot haar eigen zoektocht nog even uit te stellen. Eigenlijk was ze het nu al beu, dan maar Hotstuff wat irriteren. Ze keek wat tussen de jassen door, aangezien ze er vanuit ging dat hij daarvoor was gekomen omdat hij ook door jassen heen keek, en probeerde een leuke te vinden. Voor andere iets uitkiezen was een flink stuk makkelijker dan voor jezelf, had ze ondertussen al lang besloten. Uiteindelijk viel haar blik op een lange jas, zo’n classy ding die je aan kon doen als je de wereld over wou nemen in een film. Hmm, het zag er wel leuk uit, maar of het de jongen zou staan was een ander verhaal. Hoe dan ook was ze hier toch wat aan het rondprullen, dus kon ze het erop wagen. Met enige moeite verloste ze de jas tussen de rest uit en hielt hem Nathan voor. “Pas dit eens” Geen uitleg, niks niet. De boodschap was vast duidelijk.
Het kostte Aldrei niet lang de grote huiskat te vinden in de winkel. Hij lag er immers vrij gemakkelijk bij op een van de stoelen die gemaakt waren voor zielige echtgenoten. De Ninetales zwiepte even met twee van haar staarten terwijl ze dichterbij kwam, om diens knikte te beantwoorden met haar eigen begroeting. Deze bestond uit een vlakke grom en een knik terug. Met een soepel sprongetje kwam ze op de stoel naast de ander terecht, waar ze bleef zitten. Als ze zelf ook ging liggen moest ze immers omhoog gaan kijken naar de ander, en daar had ze geen zin in.

Het was dan ook uiteindelijk stil gevallen tussen de twee, iets dat de jongen zelf eigenlijk niet eens zo heel erg vond. Geen idee wat ze hier nog aan het doen was, gezien er juist bij deze rekken niet echt iets voor haar was te zien, maar het zal wel. Zodra ze iets uit de rekken haalde en het hem voorhield fronste hij lichtjes, tot er vrij duidelijk klonk dat hij dit eens moest proberen. Normaal zou hij zoiets niet zo snel doen, maar gezien de groenharige er nu toch naar zocht, waarom niet. Hij pakte de jas dan ook uit haar handen, haalde het haakje ervanaf om het vervolgens aan te doen. Hett zat in welk geval goed, dus dat was iets. Niet veel verderop was zo een paal met daarop een spiegel vastgemaakt,cdus wat hij dan ook deed was even daarheen lopen het zich te bekijken. Hm, dat zag er niet eens zo heel erg slecht uit nog. Hierna draaide hij zich weer naar Ragya. "En?" vroeg hij dus maar, een klein beetje poserend ermee, waarom ook niet meteen vragen naar een mening joh.

En kijk nou, Nathan deed nog wat er van hem gevraagd werd ook. Daar moest ze maar niet aan gaan wennen. Hoe dan ook pakte de jongen de jas aan en paste hem. Ragya leunde ondertussen ergens tegenaan en wachtte tot ze het ook te zien kreeg. Echt veel interesseerde het haar niet wat voor jas de ander aan had, maar nu was ze toch zo behulpzaam aan het wezen. Toen Nathan zich weer om draaide en vroeg of het wat was moest ze moeite doen de verbaasde blik uit haar ogen te krijgen. The f- Wat voor magisch kledingstuk was dat? Nathan was normaal niet de lelijkste, dat moest ze toegeven, maar met die jas. Hotstuff indeed. Er mise nog een ding. Haar stem niet vertrouwend maakte ze een gebaar dat hij moest wachten en liep even naar een plank wat verderop. Ze pakte er een zwarte fedora vanaf en liep weer terug. Nu ging ze er ook voor. “Zet op” Sprak ze weer, eenmaal een stem gevonden te hebben. Keurend stapte ze hierna weer naar achteren, waardoor het duidelijk werd dat ze haar oordeel pas zou geven als hij dat ding opzette.
De Ninetales had het ondertussen een stuk minder spannend, ze zat wat naast de grote kat en staarde die wat aan. Een van de dingen die ze vrij goed kon. Stiekem vroeg ze zich af of die kat ook twinkelde, zoals wel in de taakbeschrijving stond van een shiny. Sleipnir deed het, maar die was niet echt een goed voorbeeld om te keuren.

hij moest even grinniken bij het zien van haar reactie, gezien ze flink verbaast leek te zijn, heh. Al kwamen er nog geen woorden van de roodharige, was het wel duidelijk te zien dat ze wel er goed uit zag zien, gezien haar gezicht op het moment boekdelen sprak. Er werd een gebaar gemaakt dat hij moest wachten, waarna ze niet veel later terugkwam met een fedora, commanderend dat hij deze moest opzetten, oke dan? Hij pakte het zwarte ding dan ook weer aan en zette het op, een blik werd weer op de spiegel geworpen. Oh damn, hij zei het niet vaak over zichzelf, maar dat zag er echt geweldig uit. "Nu blij?" speak hij dan ook, met nog een klein grijnsje nadat hij weer naar de roodharige was omgedraaid.
De katachtige voelde het maar duidelijk hoe de Ninetales hem aan bleef staren, nog even en ze zou er een trofee mee kunnen winnen, kampioenschap aanstaren. "Kan je het zien?" klonk er dan ook wat geplaagd van de Luxray. Het zou hem weinig kunnen uitmaken hoe de vos zou reageren, tenzij het te maken had met vuur, dan paste Chryses wel wat meer op.

De roodharige vertrouwde de situatie niet echt. Wat te begrijpen was. Ze vond het ook niet erg hoor, helemaal niet. Maar eerst ging meneer parfum reclames nadoen, meerdere keren. En nu zou hij zo rond lopen als hij die jas nog kocht ook. Hoe dan ook moest ze eerst iets anders uittesten, wat ze dus ook deed door hem die hoed te geven. De ander zette hem zonde tegenwoord op en bekeek zichzelf in de spiegel. Ondertussen beet Ragya op de binnenkant van haar wang. Bij de vraag knikte ze even. “Ja, ja eigenlijk wel” Kwam er uiteindelijk uit. Hier kon ze wel aan wennen hoor, leuk uitzicht. Plots voelde ze wat bij haar neus, wat meteen een scheldwoord opwekte. Ze draaide zich om naar een spiegel en ontdekte dat ze een bloedneus had gekregen. What the hell? Waar sloeg dat op? Aangezien ze weinig tot nooit in deze situatie had gezeten had ze ook geen idee wat te doen. “Andskotinn” ~~-de damn soort, niet de andere-~~ Kijk, een woord dat zowel naar de bloedneus als naar Nathan gebruikt kon worden. Wat veelzijdig ook.
Bij de opmerking van de ander draaide Aldrei haar oren wat naar achteren. “Hmmm. Iets meer naar links als je nu toch bezig bent?” Sprak ze droogjes terug, de ander gewoon aan blijven kijken. Al nu minder op een starende manier. Ze verveelde zich, wat haar verassend genoeg aangenamer maakte voor de omgeving. Ze was natuurlijk wel oplettend, ze vertrouwde Nathan immers niet. Maar aangezien ze er niks tegen kon doen moest ze zich maar entertainen met Chryses. Dus verbranden tot een kooltje moest ze op het moment niet doen.

Op zijn vraag kwam er een antwoord uit van dat ze eigenlijk er wel blij mee was. Een kort lachje verliet zijn mond, op juist zo een moment als deze was het echt iets dat hij van haar had kunnen verwachten ja. Echter bij het zien van dat ze een bloedneus had gekregen, ging het lachje over in dat hij bij a stuk ging van het lachen. Nooit gedacht om dat juist van haar te zien, het was wel echt enorm grappig om te zien. Misschien moest hij er maar wat aan doen, gezien Ragya geen idee leek te hebben wat ze ermee aanmoest. Hij liep dus ook een pas of twee naar haar toe, om vervolgens haar hoofd zo te draaien dat ze haar hoofd omhoog hield. "Hou zo omhoog." commandeerde hij haar dan ook, als je namelijk iets niet moest doen met een bloedneus, was het je hoofd omlaag houden.
Het viel nog mee dat de vos er dan ook echt op reageren, iets minder aangebrand dan normaal. Huh, dat was ook nieuw dan. Met er nog bij geklonken dat hij iets meer naar links moest draaien, snoof de katachtige geamuseerd. "Mocht je willen." nee, dat was niet iets waar hij op het moment echt zin in had om iets te doen dat echt moeite zou kunnen worden.

Ragya was vrij eerlijk aangelegd, en al helemaal een droogkloot als het ging om onderwerpen als deze. Ze kon het niet helpen. Jammer genoeg kon ze ook niet verhelpen dat haar lichaam andere ideeën hadden. Want dit was toch de perfecte timing voor een bloedneus? Ja, dat vonden haar bloedvaatjes dus ook. Ze hoorde flink wat gelach van Nathan, wat de situatie niet beter maakte. Zelf vond ze het een stuk minder grappig, een heel stuk minder zelfs. Hoelang duurde zulke dingen eigenlijk? Was er geen handleiding voor? In ieder geval leek de ander ook nog iets van behulpzaamheid te hebben, want ze voelde hoe haar hoofd omhoog gedraaid werd. En waar was dat goed voor? Ze had wel belangrijkere dingen te doen dan het plafon te bewonderen. Maar uiteindelijk besloot ze maar te luisteren, omdat het bloed wel minder werd. Dit was beschamend zeg, Ragya durfde dus ook niks te zeggen, wat voornamelijk kwam omdat ze geen neusbloed in haar mond wou krijgen.
Aldrei rolde wat bij de woorden van de ander. “Misschien wil ik wel eens meer zien dan alleen een slapende Chryses?” Opperde ze simpeltjes. Oh wow, waar was ze mee bezig? De Ninetales was dus werkelijk waar aan het flirten met die luie huiskat van die arshole. Dit kon niet gezond zijn. Ze was normaal vrij tegen alles wat hier ook maar op leek, aangezien het haar trainster nooit goed leek te doen. Maar het leek erop dat die lente-en rpg-magic er voor had gezorgd dat ze er toch aan begonnen was.

Eerst leek Ragya het er niet geheel mee eens te zijn dat khaar naar het plafond moest kijken, maar deed het uiteindelijk wel. "Hou het maar even zo stil, dan zou het vanzelf moeten weggaan." hij bedacht zich ook dat je je neus moest snuiten in zulke gevallen, maar weinig zin om dat nu ook echt te laten geberuen en trouwens, dit werkte prima. Het was best nog wel amuserend hoe de roodharige hier zo op reageerde, ondanks dat hij het misschien nog wel ergens had kunnen zien aankomen. Naja, het was best mooi om mee te maken bij een ander. Als het bij jezelf gebeurde was het enkel maar vervelend, hij had er ervaring mee, al waren de omstandigheden ervoor een stuk minder erg hoor.
Als de katachtige het kon, had deze nu lichtjes gefronst bij de woorden van de vos, als hij wel iets niet had verwacht, was het wel dat geweest, vooral van haar. "Het scheeld dan wel weer dat ik niet slaap hm?" Langzaam kwam hij wat overeind, de vos geamuseerd aankijkend. Hij had het alles behalve van juist de Ninetales verwacht dat zij dit zou doen. Maar hé, go with the flow. Je kon het hem niet kwalijk namen in welk geval.

Nou, blijkbaar leerde je iedere dag wat nieuws. Zoals dat een jas en fedora een enorm goede combo waren en dat een bloedneus hebben enorm veel vroeg van je geduld. Toevallig bezat Ragya dat laatste niet. Ze zuchtte eventjes en wachtte tot het bloeden eindelijk opgehouden was. Of in ieder geval goed genoeg. Eenmaal klaar met het hele drama pakte ze wat uit haar rugzak en maakte haar handen en neus even schoon. Ze wou er immers niet uitzien alsof ze net iemand had vermoord. Al was dat nog makkelijker uit te leggen dan deze situatie. “Urgh, dat was..iets” Ze leek hierna niet op het goede woord te komen in het Nederlands. Maar goed, echt veel maakte het haar ook niet uit. Waarom maakte ze altijd zulke dingen mee met hem?
Geloof haar maar, ze was even verbaast als de ander. Maar voor iemand die eigenlijk nooit bezig was met zulke dingen ging het haar verassend soepeltjes af. De Ninetales had dus ook dezelfde geamuseerde blik in haar ogen als de ander. Wat een verschil maakte van dag en nacht met haar normale koude staar. Bij zijn woorden trok ze zelf wat met haar mondhoek, richting een klein lachje. “Hmm, nu je het zegt. Dat is inderdaad een voordeel” Ze legde haar staarten nu naast zich weg en keek toe hoe de ander omhoog kwam.

Gesponsorde inhoud

» Very Carefully.
» Hot Dang [+Leah Day]
» We walk the front lines