{ If I think carefully, you are horrible. But in front of me dang you're adorable

Hij had het niet geheel verwacht, maar er was wel een antwoord gekomen op zijn gemompeld, waaruit klonk dat het hier niet zo werkte. Kort grinnikte hij. "Had ik gemerkt." was zijn antwoord simpeltjes. Al waren ze gewoon doorgelopen, leek het erop dat de gast die hun stalkte dichterbij was gekomen dan ze in de eerste instantie hadden gedacht, want ineens vloog de roodharige half naar achter, waardoor hij meteen naar achteren keek, om daar te zien hoe Ragya haar tas vasthield en ondertussen de gozer een flinke klap gaf met haar had. Te zien van de afdruk meteen op diens gezicht, kon hij wel raden dat het geen zachte klap was geweest. Ondertussen leek de stalker, al was het meer wanna-be dief geworden, in te zien dat hij waarschijnlijk sneller was dan de roodharige als hij er vandoor ging. De twijfeling was in zijn ogen te zien al. "Waag het maar niet." klonk hij dan ook simpeltjes, ondertussen de arm van de gast flink vasthoudend zodat deze niet gemakkelijk weg kon komen, of hij was echt blind, of deze gast had amper spiermassa om zich te verdedigingen. Het had ernaar uitgezien dat de roodharige een handje -haha- extra nodig had, dus die gaf hij dan ook maar, niet te letterlijk.
Al had hij het wel gezien op hoe een snelle manier de slungel zich voortbewoog door de plek en gebouwen, leek deze toch wel erg snel bij de roodharige te zijn gekomen en probeerde nu diens tas af te pakken, ging goed zeg. Net zoals de vos liep de katachtige flink grommend op de vreemdeling af, al maakte het hem weinig uit dat er iets gebeurde dan iemand anders dan zijn trainer, wist Chryses dat Nathan er zich natuurlijk weer zo nodig mee moest gaan bemoeien, geweldig. "Laten we dat maar doen ja." het leek hem wel dat de gozer de twee Pokémon al door had, gezien het nou niet bepaald as dat de twee het nou niet lieten merken dat ze hier waren.

Deze dag werd beter en beter met de minuut. Had ze dat al gezegd? Het was in ieder geval waar, want wie wou er nu niet half overvallen worden? De roodharige had het in ieder geval voor elkaar gekregen niet totaal beroofd te worden. Haar pigmenloze blik gleed over de jongen heen, en hoewel hij lang was en flink boven haar uit kwam, leek hij om te kunnen vallen met een briesje wind. Waarschijnlijk had hij gedacht dat hij met verassen en een goede sprint haar tas zou kunnen krijgen, al moest ze de ander nu teleurstellen. Hij was halverwege gekomen met dat plan, wat nog vrij goed was. Ze had hem een flinke slag gegeven, en Nathan leek nu ook in beweging te komen en de ander vast te houden. Ragya had er wel vertrouwen in dat Hotstuff hun nieuwe gezelschap tegen kon houden, dus stapte ze naar voren om haar tas terug te claimen. Ze richtte een felle blik op de dunne jongen en trapte hem genadeloos tegen zijn schenen aan. Ze had het eigenlijk op iets hogers gemunt, maar ze had nu eenmaal diens reactie nodig om er goed bij te kunnen. Spriet leunde dus ook wat naar voren, niet zoveel als ze had gewilt, maar goed genoeg. De roodharige haalde daarna ook uit naar diens keel, voornamelijk op de adamsappel gericht. Ze rukte daarna aan haar tas om die los te krijgen, iets wat gelukkig lukte. “Niet echt je slimste plan” Reageerde ze droogjes tegen de vreemde. Dit was vrij goed voor haar agressieprobleem zeg.
De gouden teef liet Chryses maar wat voor wat het was en stapte naar voren. Haar prioriteiten gingen toch uit naar de roodharige, die ondertussen al bezig was met het beste van de situatie te maken. Kwam er ooit een moment dat die meid haar problemen niet op ging lossen met een potje knokken? De Ninetales probeerde er ondertussen bij te komen zodat ze de jongen aangenaam in zijn been kon bijten. Meteen afbranden was immers niet leuk genoeg. Eerst pijn laten hebben.

Zodra hij de arm van de spriet had vastgepakt, was het nog te voelen hoe deze zich probeerde los te trekken. Echter zat er zo weinig kracht, voor zijn gevoel dan, achter dat dit amper te merken was, wow, dat was ook vrij zielig zeg. hij zou het bijna denken dat de gast hier al iets op had bedacht, maar met de huidige gang van zaken was dit iets dat te betwijfelen was. Op het moment dan ook dat de roodharige het sprietje wat flinke klappen uitdeelde, was dit dan ook het moment voor de groenharige om de gast weer los te laten. Want als ze raak zouden zijn, wat er wel zo naar uitzag, zou het niet bepaald zijn dat de gast nog veel kon doen, want het kon nog wel eens flink wat pijn doen. Echter toen de roodahrige sprak dat dit niet diens slimste plan was kon de groenharige wat zien glinsteren in eens van diens handen toen de misdadiger, of nu eerder het slachtoffer, voorover boog. Het gebeurde in een oogwenk, maar tijdens die woorden kwam de gast overeind en haalde uit met een voorwerp uit dat Nathan kon gaan herkennen als een mes. Wetende dat zijn waarschuwing te laat zou gaan aankomen, gaf hij echter met zijn voet een flinke schop tegen diens onderbeen, daarbij zorgend dat deze diens evenwicht verloor en half viel. Met een paar snelle, goed geplaatste stappen stond hij achter de gast en gaf daarbij een flinke klap tegen diens nek, iets dat ook flink pijnlijk was. "Als ik jou was, zal ik ervoor zorgen dat hij dat mes niet meer heeft." sprak hij simpeltjes tegen Ragya, zonder zijn blik van de gast af te halen.
Geen idee wat er precies gebeurde, maar het leek er in welk geval niet op dat zijn hulp nodig zou zijn. Was het een keertje rustig voor hem, beter. Het was ook dat er eigenlijk niet echt plek meer was voor de katachtige, tenzij hij iedereen onder stroom wou zetten daar, maar nee, dat was niet bepaald het beste om te doen, wetende dat wel meerdere daar niet blij mee zouden zijn, niemand eigenlijk. Dus zat hij maar, van een afstandje toekijkend, als dit fout ging lopen kon hij ingrijpen maar dat leek niet nodig.

Spriet, hoe ze de ander nu vast benaamd had, leek nog wel wat moeite te doen los te komen van Nathan. Maar het verschil aan zichtbare spierkracht zei eigenlijk al genoeg hoe dat af zou lopen. Daarbij moest de groenharige minstens twee keer zo zwaar zijn. Dat kon niet anders. Maar ze wist dan ook dat Hotstuff niet de lichtste was, maar dat behoorde misschien tot haar persoonlijke geklaag. Hierna begon ze zelf met klappen uitdelen, de jongen was zichtbaar niet in de positie om meteen terug te meppen. Toch leek hij al te goed de omgeving in de gaten te houden voor een kans om weg te komen. Net toen het leek dat ze redelijk klaar waren kwamen ineens beiden mannen in beweging. Ragya merkte het mes pas op toen er uitgehaald werd, en Spriet was snel. De roodharige week nog naar achteren en kon zo de volle klap voorkomen, wat gewaardeerd werd als het over een puntig voorwerp ging. Maar aangezien de overvaller haar had weten te verassen en zijn kracht zeker opmaakte voor zijn behendigheid, was ze toch geschramd. Er liep een ondiepe snee in haar rechter onderarm, die langzaam begon te bloeden. Meer dan een korte blik gunde ze het niet. Toch zou ze het waarderen als er in ieder geval één arm zonder mes-littekens bleef. Nathan was ondertussen in beweging gekomen en had de ander zowel getrapt als in zijn nek geraakt. Stiekem waardeerde ze de hulp wel, omdat vuist tegen mes geen ideale omstandigheden waren, maar dat zou ze niet zeggen. Toen de ander zei dat ze van het mes moest afkomen pakte ze de pols van de ander met beide handen. Ze draaide met enige moeite de arm van de jongen naar achteren. Echter had de jongen geen zin zomaar te blijven staan, want hij trapte vrij gemeen om haar verder achteruit te krijgen. De ander had dan wel niet veel kracht, echt op tegen zo’n actie kon ze niet. Ze werd dus even naar achteren gedwongen, maar reageerde al even snel door hem terug te trappen en hierna weer diens arm vast te pakken, nu het wapen loskrijgend. Het wapen lag vrij comfortabel in haar hand, en ze wist wat ze ermee kon, toch leek het erop dat ze een innerlijk conflict met haar moreel had terwijl haar blik niet van Spriet afging.
Aldrei had een poging gedaan om te helpen, maar op dat moment wat Spriet gaan bewegen, net zoals Nathan, waardoor ze weer terug moest. Dan niet. Duidelijk wat gestrester omdat ze nu niks kon doen ging ze naast Chryses staan. Op dat moment wisselde het mes van eigenaar. “Ja joh, pak een mes, dat ging de vorige keer ook zo goed” Klaagde ze wat binnensmonds. Haar oren waren vrijwel helemaal verdwenen in de gouden vacht.

Jirachi, die gast was verassend snel, want blijkbaar had deze nog naar de roodharige kunnen uithalen en daarbij haar arm lichtjes kunnen openhalen. Meer dan dat kon de ander niet doen, want toen al was Nathan in actie geschoten door de ander tegen de schenen te schoppen en nek te slaan. De roodharige deed wonderlijk wat hij had gezegd, echter was het niet dat de spriet hier niets tegen deed, want zodra Ragya achter hem stond, werd ze gemeen geschopt waardoor zij afstand had moeten nemen. Zo werd er door haar ook weer een trap uitgedeeld, waarbij zij ook meteen het mes van de ander had adgepakt, mooi. Hij had een wat minachtige blik opgezet en keek naar de gast, welke nu kwaad keek naar de roodharige. "Probeer het maar niet." klonk Nathan's stem doods. Hij had geen idee wat Ragya ermee wou doen, met zowel de gast als het mes, maar als het aan hem lag, kon die gast worden neergepoked. "'T zullen we met hem doen?" vroeg hij maar, als Rag namelijk betere ideeën had kon dat anders namelijk.
De kater keek rustig toe hoe de vos haarzelf uit het gevecht haalde en zich naast de kater voegde. Toen er echter een mes tevoorschijn werd gehaald, voor de verandering niet door Nathan, fronste hij even. Niet veel later was Aldrei al aan het klagen over dat het vorige keer ook al zo goed ging met een mes. "Oh?" klonk er dan ook vrij nieuwsgierig van de Luxray, ergens wel vrij benieuwd naar dat verhaal.

Ragya keek scherp terug naar de ander, die haar ondertussen boos aan stond te staren. Even leek het erop dat ze hier een staarwedstrijd gingen houden wie het vuilste kon kijken. Maar op dat moment sprak Hotstuff weer op. Deze leek nog aangenamer te worden dan normaal, want zijn stem klonk alsof hij het tegen een minderwaardige levensvorm had. Al moest ze toegeven dat Spriet hier niet meer dan dat verdiende. Zelf had ze nu het mes van de ander in haar handen, iets waar ze gemixte gevoelens over had. Ze wist wat ze ermee kon doen, en dat idee stond haar zeker aan. Maar er was alsnog iets wat haar tegenhielt zomaar om te stappen. Alsof haar mentaliteit had besloten dat de grens toch ergens moest staan, ergens na het pyromanische en inbreken. Maar mensen neerpoken was wel effectief, lekker direct en snel ook. Zaten veel voordelen aan. Bij de vraag van de ander liet ze haar blik kort van Spriet afgaan richting Nathan. Ze haalde haar schouders op. “De tango met hem dansen en hem uit eten nemen, geen idee” Opperde ze sarcastisch, voornamelijk om haar twijfel te verbergen. Het zou echt niet zo moeilijk moeten zijn iemand een extra gat te geven.
Aldrei keek naar wat er gebeurde tussen de drie mensen. Ze had er verassend weinig problemen mee dat haar trainster vrij dichtbij kwam om iemand af te maken, maar of dat diens mentale stabiliteit goed ging doen was een ander verhaal. Toen er naast haar een nieuwsgierige klank kwam zuchtte ze even, haar ogen niet van de roodharige af halend. “De vorige keer wou ze iemand alleen maar afleiden, maar in plaats daarvan eindigde ze met hem te doden” Echt vertrouwen in de skills van de ander was er dus niet. Aldrei leek het niet erg te vinden, de jongen had het immers verdiend. Toch was haar oordeel niet de beste om naar te luisteren.

Geen idee wat er nu in het hoofd van Rag om ging, maar misschien dat hij het wel ergens kon gaan raden. Echter bij haar antwoord keek hij de roodharige droogjes aan, maakte ze een grapje of meende ze het serieus? Te oordelen aan haar sarcastische klank kon hij het wel raden dat ze het uiteraard niet meende. Toen de slungel ineens wou wegrennen, door eerst vreselijk onhandig op te staan, reageerde Nathan snel door zijn arm in een verstikkende houding om diens nek te houden, meteen voelde hij hoe de anders diens handen aan zijn arm vasthaakten, een opging om los te komen. "Hij word wat vervelend, zullen we 'm afmaken." het klonk niet eens als een voorstel meer, hij was helemaal klaar met die gast en wou dus ook letterlijk van hem af. "Of ben je daar te bang voor? Misschien dat er dan verder niets gaat gebeuren. zie het maar als een 'motivatie'." sprak hij met een klein grijnsje op zijn gezicht. Ragya kennende, was dit een van de punten waar ze absoluut niet tegen kon, dus het kon nog wel eens in in zijn voordeel komen.
Bij zijn 'vraag' werd er kort gezucht, niet echt dat dit een nieuw ding was dat de Ninetails deed, maar toch. Toch kwam er wel een uitleg wat er aan de hand was, dat de roodharige iemand wou afleiden maar diegeen juist doodde. Oh, ja, dat kon ook nog. "Dat is wel knap om dat zo te doen." sprak hij na enige stilte te hebben gehouden. Het was zeker ehm, apart. Om het maar even zo te noemen dan.

Spriet leek weer op te gaan, waardoor hij weer ruim boven haar uitkwam. Echter was hij nu niet meer de snelste, want voor hij echt een poging kon doen om weg te komen nam de groenharige hem al in de houdgreep. Moest niet aangenaam zijn, ze kreeg al bíjna medelijden. Jammer genoeg voor Spriet niet te veel om ook maar meer te doen dan wat droogjes kijken. Nathan kwam ondertussen recht tot het punt dat hij de ander wou afmaken. En het zei eigenlijk al genoeg dat dit haar niet verbaasde en verder niet reageerde, Misschien stak ze hem wel gewoon in de fik, was makkelijker en leuker. Maar nog voor ze dit kon uitproberen had de jongen al een andere techniek. En hoewel ze graag had gezegd dat ze ondertussen wijzer was geworden en niet meer in zulke trucjes trapte, kon ze niet eens tot tien tellen tot haar humeur weer omsloeg. Het hielp ook niet dat de ander hem vrijwel letterlijk bedreigde. Ze keek hem strak aan en schold lichtelijk onder haar adem door, al zou de ander het toch niet verstaan als hij het zou horen. En uit princiepe alleen al om de ander het tegendeel te bewijzen klemde ze haar hand stakker om het wapen heen en stak Spriet tussen zijn zichtbare ribben. Ze had geweten wat ze moest verwachten en drukte dus ook door, draaide het wapen om de wond groter te maken en trok het mes toen weer terug. “Omdat je me zo goed kan motiveren, 'k waardeer het echt” Sneerde ze droogjes. Ze voelde aan zichzelf hoe weinig interesse ze had in de jongen die geen uur meer zou halen, leek erop dat daar ook haar laatste beetje menselijk begrip ging.
Aldrei ging de ander natuurlijk geen lang verhaal aan zijn vacht hangen, al helemaal niet omdat ze nog steeds geen vertrouwen in andere had. Vandaar dat ze hem even schuin aankeek en nog iets verklaarde. “Ach, bovenbeen, maag. Zit allemaal in de buurt, vooral als het beweegt” Shit happens, het scheelde maar een paar centimeter. Ondertussen begon die dodo haar trainster weer op te stangen, waardoor ze luid en duidelijk begon te grommen in ongenoegen. Ze konden wel zonder die goede invloeden dank u zeer.

Al werd er geen antwoord gegeven op wat hij had gezegd, echter werd hij wel strak aangekeken bij het volgende dat er door hem werd gesproken, iets waardoor hij enkel moest grijnzen. Heh, het leek er in welk geval wel op dat het hem gemakkelijk lukte, haar zo op te stangen. Er werd wat gemompeld door haar, maar ondanks dat hij het niet kon horen, was het makkelijk aan haar gezichtsuitdrukking makkelijk te zien wat er ongeveer gemaakt had kunnen worden. Ondanks dat alles leek de roodharige het ook meteen te doen, waarbij hij de gast losliet, wetende dat deze toch niet zo heel erg ver meer zo kunnen komen ermee. Zodra de roodharige het mes weer had teruggetrokken uit de gast, welke nu halfdood ~~heh~~ lag te kreunen op de grond, klonk er droogjes dat het echt werd gewaardeerd dat hij haar zo goed kon motiveren. "Daarom doe ik het ook." sprak hij met datzelfde grijnsje. Toen echter de vos achter hen fel ging grommen, keek de jongen naar achteren, want daar stond vanaf zijn oogpunt de vos, om kil naar het beest te kijken.
Er werd kort uitgelegd dat het bovenbeen en de maag in de buurt van elkaar zaten, vooral als het bewoog. Juist ja. "Vandaar." klonk er dat ook enkel van de Luxray, welke kort zuchtte toen hij zag dat de spriet was neergestoken, geweldig. Moest natuurlijk ook nog eens gebeuren. In tegenstelling tot hem, reageerde Aldrei een stuk feller, met flink grommen en al. Wel besloot Nathan rop te regeren, door de vos een ijskoude bik te geven. Wat was dat nou toch altijd een vreselijk leuk, niet, zicht zeg.

De roodharige keek even naar Spriet die aan het leeglopen was. Zorgde wel voor een rotzooi zeg, gelukkig deden ze het buiten, was het makkelijk op te ruimen voor de buurt. Wat waren ze toch eens goed voor de medemens. Ehem. Zeker. Hoe dan ook stond ze daar gewoon een beetje te kijken hoe de ander kreunend op de grond lag. Watje, kom aan, je hebt alleen maar een steekwond. Stel je eigen niet aan. Nog altijd wat aangebrand en niet in het beste humeur, zeker omdat ze doorhad dat ze weer opgestookt was, keek ze weer op naar Hotstuff. Ze mocht hem echt niet. Helemaal niet op dit moment, nu ze nog steeds een mes in haar handen had en zich hier heel erg bewust van was. Maar goed, ze zou de ander niet neerprikken, al zou ze hem dan ook een hele goede motivatie kunnen geven. In plaats daarvan probeerde ze wat rustiger te worden, wat niet goed in samenwerking ging met de grijns en woorden van de ander. “Je bent me nu wel koffie te goed” Eerlijke deal. Net toen ze deze woorden had gezegd hoorde ze Aldrei weer grommen, maar nu niet meer richting Nathan, maar naar iets verderop. Ze fronste en zag al snel hoe twee agenten de hoek om kwamen, waarschijnlijk op patrouille, maar meteen in de versnelling schoten toen ze de situatie zagen. “We moeten wel sociaal doen vandaag zeg..” Mopperde ze even, nog steeds niet in de mood voor dit alles. Ze maakte aanstalten het op een lopen te zetten.
De gouden vos vond dit alles maar niks. En het was dat ze nu een fancy had voor de gouden kat, anders had ze Nathan al weer in de fik gestoken. Ze kreeg een ijskoude blik terug, en die zorgde er wel degelijk voor dat ze een korte rilling door haar ruggengraat voelde. De teef was ondanks dat ze het zelf wou bekennen nog bang voor de groenharige. Het was maar een seconde dat ze wat in elkaar zakte, maar dit gaf het wel lichtelijk weg. Echter kreeg ze geen kans voor een goed potje wraak, want toen ging haar aandacht naar iets verderop, wat meteen zorgde voor een minder hard maar duidelijk gegrom. Ze was eigenlijk nooit gestopt met grommen, maar de klank was anders.

Zodra er werd gesproken dat hij nu wel haar een koffie te goed had, fronste de groenharige lichtjes. Oke, daar kon hij wel mee leven om dat te kopen voor hen beiden. "Eerlijk genoeg." sprak hij dan ook. Toen er echter ineens een stuk verderop een patrouille te zien was, jammer genoeg niet zo eentje die hij had gehoopt, betekende dat niet vel op 1 ding na; het op een rennen zetten of vechten. Geen idee hoe Rag erover had, maar het vechten werd het hem nu niet echt. Hji keek even schuin naar Rag, welke aan het mopperen was dat ze wel erg sociaal moesten doen. "Jij mag dat mij part doen, ik ben hier weg." sprak hij, om dan ook daadwerkelijk in een van de zijstraatjes te rennen, veel zin erin had hij niet nee, om te worden opgepakt. Hij hoopte het maar vooral dat en geen van de twee agenten achter hem aankwam als dit wel het geval was moest het maar anders worden afgehandeld.
Al was het maar voor minder dan een seconde, kon hij wel degelijk zien dat toen Nathan de vos kil aankeek, er een korte rilling over haar rug te zien was. Wacht wat. Ze was dan ook daadwerkelijk bang voor hem? Als hij het wel van iemand niet had verwacht, was het dan wel Aldrei. Echter, wetende dat het hem waarschijnlijk zijn pels zou kosten, zei de kater hier maar niets over. "Oh geweldig, bezoek." sprak de kater sarcastisch, grommend naar de agenten. Hij had het in zijn ooghoeken gezien hoe de groenharige hem al de benen had genomen, moest hij dat dan ook maar eens doen en die idioot vinden.

Je kon veel over de groenharige naast haar zeggen, en over het meeste zou ze het waarschijnlijk eens zijn, maar hij was wel makkelijker af te persen voor koffie. Maar nog voor ze dat in wens kon laten gaan moesten ze gaan rennen. Zelf floot ze naar haar vos en zette ze het ook op een lopen, slim genoeg zijnde een andere route te pakken dan dat haar gezelschap had gedaan. Ze zette een redelijke sprint in en sloeg een hoekje om naar links, om daar het mes te dumpen. De roodharige ging er vanuit dat het haar niet bestaande onschuld niet goed zou doen dat ding bij te houden, hoe handig het ook zou zijn. Ondertussen zag ze hoe Aldrei haar inhaalde en de leiding van de vluchtroute nam, wat het standaard plan was. Achter haar hoorde ze al rennende voetstappen, maar ze raadde wel dat ook de agenten waren opgesplitst. Ze rende nog even verder en klom uiteindelijk over een muurtje. “Hier” Siste ze richting de gouden pokémon, terwijl ze zelf een leeg uitziend pand binnenklom via het raam, om vanuit hier in stilte een andere route te vinden en zo de agent te ontwijken.
Aldrei snoof even resoluut, maar haar aandacht lag al bij de nieuwe aanwezigheid. Leuk, politie, want ze waren totaal niet met illegaals bezig nu. Waarom hadden die mensen zulke timing? Echt. Terwijl de vos in zichzelf verder bleef klagen zei Chryses nog wat sarcastisch. Ze wou er nog wat op terug zeggen maar toen was haar taak al weer gekomen wat haar trainer redden betreft. De Ninetales zuchtte even, iets wat ze graag bleek te doen “Gangi þér vel” Sprak ze in de taal die ook haar eigen was. Tja, zelfde plek opgegroeid en al, het was logisch dat ze er ook in weg kon. Ze draaide zich hierna om en sprintte soepel weg om haar trainster te helpen.

Hij had nog net aan kunnen zien tijdens zijn ehm, vlucht, hoe ook de roodharige hem de benen nam en vluchtte. Echter was het wel zo dat ze compleet de andere richting op die hij was gaan oplopen, het zag er maar naar uit dus maar naar uit dat de twee elkaar pas later weer zouden zien, als dat überhaupt het geval zou zijn. Al was de jongen niet heel erg dochtbij van de agenten, kon hij wel er eentje vrij luidruchtig zijn kant opkomen. Uiteraard was hij niet helemaal gek en had ondertussen wel meerdere steegjes ingelslagen en soms over een muurtje heengegaan, al leek de agent hem min of meer bij kunnen houden. Hm, dan moest hij maar ergens gaan verstoppen of dergelijk, dat zou nog wel eens kunnen werken dan. Zijn blik viel op de gouden kat een stukje voor hem, deze leek wel ongeveer te kunnen weten waar wat zat, dus zo kon hij meer mensen vermijden. Er waren veel lege panden in deze buurt, iets dat Nathan op het moment wel zwaar uitkwam. Het was hem dan ook gelukt om er in eentje te komen, en het leek er niet op dat die gast er nu nog was. "Zie je iets?" vroeg hij dan ook zachtjes aan de Luxray, welke de richting begon te kijken waarvan de twee waren gekomen, om vervolgens diens kop te schudden. Oke, dat scheelde in welk geval.
De vos had nog even resoluut gesnoven, hm, maar bij het arriveren van de twee agenten werd er gezucht, ook iets dat trouwens klonk van de Luxray. Al had de kater geen flauw idee wat de vos tegen hem zei, kom hij het misschien aan de huidige situatie wel ergens raden. "Good luck." klonk er dan ook, wel gemeend, van hem, waarna Chryses naar diens trainer ging, daarbij wel een hogere route nemend voor wat meer overzicht, iets dat hem nu wel zou gaan uitkomen.

Ragya had het idee dat ze best goed ging, ze was enkele straatjes in gegaan en liep nu rond in een kraakpand. Het gebouw was zichtbaar al lange tijd leeg en stond op het punt als bouwval bestempeld te worden, zo karig was het. Nu had ze ook niet veel gebouw nodig, maar het idee dat de vloer haar zou houden was misschien comfortabel geweest. Het plan was om naar het dak te gaan en vanaf daar gewoon, geen idee, verder te gaan? Ze zag grote brede agenten nog niet zo snel uit het raam klauteren en dan het dak op komen. Voorzichtig liep ze dus ook de trap op, Aldrei op haar hielen volgend, en keek even rond in de ruimte. Aangezien ze niks meer gehoord had was ze in de veronderstelling dat ze nog redelijk van de achtervolger af was, onbewust dat deze nu ook het pand in liep en rond begon te kijken. Zelf liep ze door naar de volgende kamer van het gebouw. Ze kreeg het voor elkaar niet al te krakend te lopen terwijl ze naar het raam liep, om een poging te doen deze open te krijgen. Plots klonk er een geluid achter haar, de traptrede die lichtelijk inzakte door het gewicht van de agent. Maar voor ze zich had omgedraaid was de deuropening af verspert. Ze zuchtte en vernauwde haar ogen lichtelijk, terwijl ze zag hoe Aldrei beschermend voor haar kwam staan. Ze kon hem in de fik steken, het enige nadeel was dat heel het gebouw dan in brand vloog, en ze er ook nog uit moest. Ragya keek even schuin naar de vos. “Extrasensory” Sprak ze simpel, het oogcontact met de agent niet verbrekend. Je kon de aanval niet zien, maar het effect wel, de ander zakte even in elkaar en wankelde wat naar achteren. Meteen zette de roodharige zich weer af en sprong langs hem heen, maar nog voor ze de trap af kon komen voelde ze een hand die haar tegen hielt. Ze kreeg het voor elkaar net niet de trap af te vallen en keek toen star achterom, terwijl ze een poging deed haar arm los te rukken. Geen succes, vreemd hoor dat je niet even sterk was als een getrainde officier. “Hierbij sta je onder arrest voor verdachte activiteiten” Als dat alles was. Na nog een tijdje wat doelloos tegengestribbeld te hebben hoorde ze de zachte klik van handboeien die rond haar polsen kwamen. Aldrei had ook haar best gedaan te helpen, maar had uiteindelijk gewoon een trap tegen d’r kop aan gehad. Aangezien Ragya niet wou dat haar reddingsmiddel ook vast kwam te zitten, riep ze de vos in haar eigen taal toe dat ze weg moest gaan. Ondertussen werd ze zelf naar beneden begeleid, maar zag nog net de gouden schim langs haar heen schieten.

Het duurde niet zo heel lang, of hij hoorde al een gestommel bij een van de deuren die het lege pand had, gevolgd door een wat gemopper dat iemand 'weer achter een stelletje criminelen moest gaan zitten'. Dat betekende maar een ding, het was een van die agenten. Nathan had al eerder gechekt welke deuren er wel of niet op slot waren, en dit was er een van die juist wel open was, godver. Hij kon de deurklink al omlaag zien gaan, tot er een luid gekraak klonk, als dat van een walky-talky die afging. Er werd dan ook terug geantwoord door de agent, dat nam de groenahrige in welk geval aan, dat dit dit gast was, waarin met een brommerige stem werd gevraagd wat er was. Het was te onduidelijk voor Nathan om te horen wat er werd gezegd, dus waagde hij het erop om voorzichtig wat overeind te komen en daar stilletjes heen te lopen, een kort handgebaar werd naar de Gleam Eyes Pokémon gemaakt om ook dichterbij te komen, voor het geval dat namelijk. Het was moeilijk te verstaan, maar van wat hij nu wel kon verstaan, was dat er een zekere roodharige was opgepakt, met nog erbij dat ze 'die andere' wel konden laten zitten. Was het echt al zo ver gekomen? Dat Ragya haarzelf nu al had laten oppakken? Geweldig, moest er echt bijkomen. Hij wou lichtjes zuchten, maar bedenkende dat dit zijn positie waarschijnlijk zou verraden deed hij dit niet. Na het bericht liep de agent dan ook van de deur weg, wat te horen was van de zachter wordende voetstappen. Alsnog vertrouwde hij het niet, dus een andere uitweg werd genomen door de jongen, door het raam dit keer dan ook. Het was de jongen dan ook snel geluk om op het dak te komen, maar alsnog hield hij zich -voor zover dat kon op die hoogte- laag, want er bestond altijd nog een kans dat hij door de agenten werd gezien. Op een van de wat grotere wegen kon hij een van de agenten al zien, met daarbij een roodharige vast. Hij zuchtte lichtjes, aandacht trekken zou hij gemakkelijk kunnen doen, maar dan had hij niet enkel deze van Ragya jammer genoeg. Chryses was ondertussen naast hem gaan zitten, waardoor het hem opviel dat Aldrei nergens te zien was, hmm. Hij keek de straat wat verder af, maar voor het moment had hij de vos niet echt kunnen zien, die zag Nathan dan wel snel genoeg, haar kennende. Zodra de andere agent bij de twee zich had gevoegd liepen ze weg, al kon de jongen wel raden waarheen ze gingen; het politiebureau, voor ondervragingen en dat soort dingen, ugh. Na even te hebben gewacht, er zeker van zijnde dat ze echt weg waren, liet hij zich van het dak zakken en ging zo dus rustig naar de grond. "Kan jij Aldrei ergens zien?" ondertussen zocht Nathan naar iets heel anders, als ze namelijk slim genoeg was geweest, had de roodharige dat mes van haar niet bij haar gehouden, en ook dus na enkele straatjes te hebben onderzocht kon hij het ding vinden. Voor nu stopte de jongen het scherpe ding nog maar even weg in een van zijn zakken, uiteraard ging hij het teruggeven aan de roodharige, hij had niet heel veel aan twee messen namelijk, al kon het niet slecht zijn om een tweede bij de collectie te hebben, heh. Maar goed, hij verwachtte dus wel ergens dat de vos weer terug zou komen, dus daar wachtte de jongen maar weer op, eenmaal terug in hetzelfde straatje waar de twee mensen waren weggerend van de agenten.

Gesponsorde inhoud

» Very Carefully.
» Hot Dang [+Leah Day]
» We walk the front lines