{ If I think carefully, you are horrible. But in front of me dang you're adorable

Ragya was lichtelijk beledigd. Maar in ieder geval had ze nu iets haar vos op terug te pakken mocht ze weer moeilijk doen, en tja, daar moest ze het maar voor over hebben. In ieder geval had Hotstuff een beter idee, en dat was om gewoon rond te lopen. Ze haalde haar schouders simpelweg op. “Klinkt goed” Wat waren hun gesprekken toch altijd diepgaand. Niet dat ze daar ook echt behoefte aan had, viel gewoon op. In ieder geval was lopen beter dan daar te blijven staan en wortel te schieten. Met een beetje geluk vonden ze onderweg nog een gelegenheid iets in brand te steken of koffie te kopen. Een combinatie van was natuurlijk ook welkom. Hoe dan ook kwam de roodharige in beweging, er vanuit gaand dat de tortelduifjes achter haar mee gingen.
Aldrei merkte natuurlijk wel op dat haar trainster het er niet mee eens was. Maar goed, de Ninetales had geen zin het allemaal uit te moeten leggen. Lange verklaringen waren sowieso al een uitdaging als de ene partij alleen maar kon grommen en blaffen. De mensen kwamen in ieder geval in beweging, en Aldrei volgde op rustige pas, haar aandacht echter bij de kat houden. Door zijn woorden moest ze echter wel lachen, een oprechte geamuseerde lach. Ze herkende die gedachte immers al te goed, ze nam het zichzelf ook steeds voor, al kon ze die belofte nooit volbrengen en hielp ze uiteindelijk toch. “Ik wou dat ik hetzelfde kon zeggen, in ieder geval heb je dan even vakantie” Echter duurde het niet lang voor er een frons op haar gelaat kwam. Ze dacht er weinig aan, maar de ander zat dan waarschijnlijk wel in een pokébal. “Hoe is het eigenlijk om standaard in zo’n bal te zitten?” Vroeg ze dus maar. Ze zat nooit in haar eigen bal, al had ze wel kort in een Dark ball gezeten. Dit was echter geen geweldige ervaring geweest, en ze kon zich ook niet voorstellen hoe iemand vrijwillig in zo’n ding zou zitten. Ze begreep het al niet van haar eigen team.

Het maakte hem zelf niet heel veel uit dat ze nou niet zo een diepe gesprekken hadden, zo een persoon was de groenharige nou niet namelijk, of in welk geval, niet altijd. Hij kon wel zijn momenten hebben kua dat, maar het kwam in welk geval niet vaak voor eigenlijk. Er klonk dan wel van de roodharige dat het goed was, waarna de twee gewoon naar voren liepen. Aannemend dat de twee Pokémon hen zouden volgend, liep hij rustig naast Ragya. Hij stak zijn handen in zijn zaken, tijdens het lopen de mensen die bij het winkeltje waren verzameld in de gaten houdend, het zou immers zo kunnen zijn dat het ineens foute boel voor de twee betekende, iets waar hij nu weinig zin in had. "Ben benieuwd waar die twee het ineens vandaan hebben, zo een vriendelijkheid." sprak hij tegen de roodharige, natuurlijk verwijzend naar de twee tortelduifjes wat terug.
Blijkbaar had hij de vos kunnen late lachen met zijn commentaar op zijn trainer, al was het niet eens bedoeld geweest in de eerste instantie. Zodra er dan ook klonk van de vos dat zij hetzelfde wou zeggen, grinnikte de Luxray dan ook even. "Is het dan echt dat je der nooit alleen kan laten?" klonk er dan ook geplaagd van Chryses welke de vos aankeek. Gezien hun trainers blijkbaar ergens heenliepen, wachtte hij nog even tot de vos in beweging kwam en liep naast haar. Als het had gekund, had de kat even gefronst bij de vraag van de ander, maar dacht er wel even na. "Het went uiteindelijk wel, al is het wel fijner om gewoon buiten te zijn." hij was al een lange tijd in het bezit van een trainer, zelfs al voor Nathan, waarbiij de kat bij beiden niet veel uit zijn Pokéball was gelaten. rgens was het dus normaal voor hem geworden.

En haar aandacht ging weer naar andere dingen. Ze keek wat naar de mensen om haar heen en moest af en toe wat moeite doen om voorbij groepjes te komen die nog altijd nieuwsgierig stonden te kijken. Echt mensen, het licht was uit gegaan, zo spannend is het niet. Ze begreep het soms echt niet. Bij de woorden van de ander zuchtte ze even, al was het meer om haar woorden wat kracht bij te zetten dan door echte irritatie. “Ik ook, de laatste keer dat ik checkte mochten ze elkaar nog niet, ben benieuwt hoe lang ze het volhouden” Uiteindelijk leken ze dan toch de menigte uit te komen, wat meteen weer wonderen deed aan Ragya’s humeur. Ze was dan wel snel pissig te krijgen, ze was ook weer even snel goed en fatsoenlijk. Links of rechts? Ze hadden hier immers de keuze een van die kanten op te gaan, uiteindelijk ging de roodharige gewoon naar rechts, aangezien die kant vanaf haar positie het makkelijkste was. Geen idee waar ze ook naar toe zouden gaan.
Bij de plagende vraag keek ze wat uitdagend terug, al was het eerder inspelend dan echt gemeend uitdagen. Het was gewoon een normale reactie terug. “In een gevangenis, haar alleen laten?” Sprak ze droogjes al toch humoristisch terug. Jeah right. Nu was Ragya enkele keren opgepakt geweest, wat logisch was met haar gedrag. En ze had er weinig vertrouwen in dat haar trainer een veilige manier naar buiten had gevonden, zonder agressie en vuur. Toegeven, als ze zelf hielp gebruikte ze ook die twee middelen, maar bij haar ging het sneller. Chryses gaf echter al antwoord op haar vraag, waardoor ze hem wat nieuwsgierig aankeek. Ze dacht er even over na en knikte toen. “Het lijkt me wel rustiger” Ze zei het tegen niemand in het bijzonders, maar dat kwam vooral omdat ze niet gewend was dat ze in de buurt van iemand anders liep die haar wel letterlijk verstond. Toch was het waar, het leek haar deels eens fijn niks te hoeven doen en niet eens moeite te hoeven doen om te helen. Maar het was toch niet iets waar ze echt naar verlangde, dus ze liep hierna op een rustig tredje door.

Een klein lachje klonk van de jongen toen de roodharige zuchtte, al dacht hij er wel precies hetzelfde over. Hij keek ook even naar Ragya tijdens het lopen toen deze ook sprak dat toen ze de laatste keer checkte, de twee elkaar niet mochten, vervolgd door dat ze benieuwd was hoelang ze het met elkaar zouden volhouden. "Als ik ze zo zou zien, het duurt nog wel een tijdje, al weet je het blijkbaar niet zeker meer met die twee.." ze gingen een random hoek om, waarbij de twee gewoon door liepen. Hij had geen idee waar ze uit zouden komen, maar dat zo ook weer niet zo een heel groot gebeuren zijn leek hem. Ach ja, het was nog wel aanzien.
Hij werd wat uitdagend terug gekeken, wat ervoor zorgde dat hij precies op zo een manier terugkreeg, geen idee hoe het zo goed met de twee verliep, het gebeurde gewoon. En dus klonk er ook alsof het absoluut geen goed plan was om haar alleen te laten in een gevangenis. Nee, hij bedoelde niet dan. Als ze gewoon niet in de problemen zat, wat ook trouwens voor wat hij had kunnen zien, nieuw was. "Nee, als ze daar niet in zit." klonk hij dan ook, het even wat ophelderend, al was het natuurlijk nog steeds niet geheel gemeend, waarom zou het namelijk? Toen er werd gesproken dat het haar rustiger leek, knikte de Luxray dan ook. "Ja, dat is het ook wel zeker, vooral als ´ie vaak in de problemen komt, heb je er weinig last van." tenzij je natuurlijk weer eens moest helpen in een gevecht, maar dat gebeurde zelden bij Chryses, dus die dacht daar niet veel aan eigenlijk.

Ragya liep vrij rustig door, al deed ze niet meer de moeite Nathan aan te kijken. Al was dit voornamelijk omdat de situatie dan onhandig zou worden en ze waarschijnlijk tegen een muur ofzo op zou knallen, haar geluk kennende. Bij de woorden van de ander knikte ze even. Op het moment leek het er inderdaad op dat ze ineens beste vrienden waren geworden, iets wat ze nog steeds vreemd vond. Normaal was Aldrei juist degene die een hekel aan sociaal contact had. “Het zou me toch niks verbazen als ze opeens weer vechten” Reageerde ze uiteindelijk. Hierna keek ze weer om zich heen en merkte dat ze een beetje de winkelstraten uitgingen. Ze kwamen langzamer in het gebied wat ze nog herkende, in de buurt stond Kaito’s huis als ze het zich goed herinnerde. Maar ze zorgde er wel voor dat ze daar niet langs kwamen.
Aldrei fronste even toen het erop leek dat ze het verkeerd had begrepen. Maar goed, ze was al verbaast hoe soepel het tot nu toe was verlopen, dat gesprek voeren en sociaal wezen. Bij de opheldering knikte ze even en pluimde haar staarten wat uit. “Dan kan ik haar wel alleen laten” Ze deed vaak haar eigen ding, nam andere routes en ging op onderzoek uit. Maar toch bleef ze altijd in de buurt, voor het geval dat. Gewoon close genoeg om te kunnen merken als er wat misging. Toen de ander zei dat het inderdaad rustiger was probeerde ze in te beelden hoe het zou zijn als zij de halve dag in zo’n ding zou zitten. Uiteindelijk besloot ze maar dat het saai was. “Problemen? Maar jou trainer is toch een ideaal goede burger?” Sprak ze wat droogjes terug, terwijl ze nu ook wat rond begon te kijken. Zo nu en dan snuffelde ze ook aan de lucht, om te zoeken naar interessante geuren.

Zodra er werd gesproken dat het haar niets zou verbazen als de twee opeens zouden gaan vechten, moest de groenharige haar wel even gelijk geven. "Het zou mij in welk geval niets verbazen als dat nog echt zo gaat geboren ook." sprak hij droogjes, zijn blik kort omwerpend naar de twee achter hen. Al herkende Nathan deze buurt van de stad wel, kwam hij hier niet vaak, vooral omdat hij het niet echt nodig achtte. Dit was op een manier net zo een geval, al waren ze hier natuurlijk enkel gekomen door dwalen, tenzij Ragya, welke blijkbaar de richting besloot, hierheen met opzet was gaan lopen, ach ja. Het maakte hem zelf maar weinig uit.
Nadat hij het wat het opgehelderd, leek de vos dan ook er van mening van te veranderen en dat ze haar dan wel alleen zou kunnen laten. Ah, hij dacht al. Hij wist wel van de Ninetales dat deze in de buurt van haar trainster bleef, maar het leek hem sterk dat deze er nou altijd naast liep, want nu was dat bijvoorbeeld ook al niet het geval. Hij keek Aldrei geamuseerd aan toen er werd gesproken dat zijn trainer zo een ideaal goede burger was. "Ja, daarom ook." ging hij op haar in, het was te merken dat de twee het grootste deel van het gesprek niet serieus, waren, misschien maar iets dat maar goed was ook. "Als dat zo was geweest, waren we hier waarschijnlijk niet eens, niet op deze manier in welk geval." klonk er van Chryses.

“Heerlijk toch, stabiele pokémon hebben” Kwam er nog droogjes achterna, na het antwoord te hebben gehoord van de ander. Natuurlijk zou er, als er ruzie kwam, het waarschijnlijk de schuld zijn van Aldrei. Want die kat leek haar tot nu toe niet echt het typje om zomaar ineens agressief te worden. Maar ze kende het beest echter niet, dus wie weet. Die van haar kende ze wel, en dat zou al genoeg verklaren. Hoe dan ook liepen ze vrij rustig verder, al moest ze wel wat tempo erin hebben dankzij het verschil van stapgrote. Ze keek nog wat verder rond en sloeg maar weer af, nu naar links, zo verder naar de buitenrand van de stad gaan. Geen idee waarom ze die kant op ging, ze was er nog nooit geweest. Misschien daarom wel, eens wat nieuw gebied om te zien. Kwaliteit van huizen leek echter wel te dalen, want ze leken niet meer in de buurt te zitten van de huizen die een bloembak voor de deur hielden of hun deur netjes schilderde.
Het was wel fijn dat ze hier gewoon wat sarcastisch aan de gang waren, dat was immers de beste vorm van gesprek voeren. Normaal schold ze alleen veel, maakte ruzie of viel ze enkel andere lastig. En je kon wel gokken dat de gesprekken tussen haar en haar trainer vaak enkelzijdig waren. Waarschijnlijk zou het ook niet goed zijn voor de wereld als ze kon praten. Bij de woorden van de ander keek ze wat geamuseerd naar degene voor hun. “Nee, sowieso niet.” Ze dacht even aan de eerste ontmoeting tussen Ragya en Nathan. Die eigenlijk al omschreef hoe de volgende ook waren gegaan. “Had jou trainer niet de hand van Rag gelikt? De eerste keer dat ze elkaar tegenkwamen?” Klonk er half vragend, maar eerder om het punt te bewijzen dat hun trainers zeker normaal waren. De hare was gek omdat ze nu gezellig een eindje stond kletsen met dezelfde gast. Iemands hand likken bracht in ieder geval een blijvende indruk.

Hij knikte toen er klonk dat het dan ook heerlijk was om zulke stabiele Pokémon te hebben. "Beter zou niet kunnen." klonk er dan ook op eenzelfde toon. De buurt waar ze in begonnen te dwalen, werd overduidelijk een stuk minder welvarend waar ze eerst in waren. De huizen een stuk minder verzorgd uiterlijk en de straten waren en niet al heel veel beter aan toe. Zijn gezond verstand zei dan ook dat er van zo een buurt niet veel meer dan problemen zou worden, en dus bereidde hij zich er misschien dan ook maar wat metaal op. Niet echt dat hij geheel geloofd dat zoiets nodig was, maar gewoon voor het geval dat.. Na er een tijdje te hebben gelopen, was het ineens te voelen hoe een stel ogen in zijn rug prikte, iets dat zeker niet van de twee Pokémon was, dus wierp hij zijn blik snel naar achteren, maar er weinig resultaat mee hebbend. Hmm.
Er werd gesproken dat dit sowieso niet het geval was, waarop de Luxray knikte. Hij zou geen idee hebben wat hij dan aan het doen zou zijn, maar het was dit in welk geval niet. Toen hem iets werd gevraagd, keek hij Aldrei weer aan, met een licht verbaasde blik. "Hij heeft wát gedaan?" klonk er, enorm geamuseerd. Dat had Charyses niet eens gemerkt zeg. Maar jeetje, waarom was het juist van alles, dat dit een van de dingen was die hem dan ook absoluut niet verbaasde? "Waarom is dit eigenlijk niet eens zo raar..?" mompelde de katachtige dan ook in zichzelf, om vervolgens lichtjes te zuchten. "Maar het zou kunnen I guess." klonk er dan nog naar de vos.

Ragya vond het eigenlijk niet zo erg in zulke buurtjes rond te lopen. Winkelstraten waren leuk en aardig, maar hier gebeurde er gewoon meer. In zo zeer in positieve zinnen, maar goed. Ze had een tijdje in de stad gewoond, toen Team Rocket haar verblijf in kraakpanden niet dwars zat. Dan eindig je vaker tussen de goede bewoners van zulke wijken. Zeer gezellig ook, heel gastvrij. De roodharige deed ook geen aanstalten voor om te draaien of weg te lopen, maar ging in plaats daar van rustig door en vooruit. Uiteindelijk bekroop het bekeken gevoel haar. De rest van het gezelschap leek het ook te merken. Nathan keek al achterom en achter haar hoorde ze het zachte gegrom van Aldrei. “Lijkt erop dat we niet meer alleen zijn” sprak ze simpeltjes, zich niet meteen zorgen makend. Nee, ze klonk op z’n minst wat geïrriteerd, en dat was een standaard reactie van de trainer.
Aldrei moest toegeven dat ze wel genoot van de reactie van de andere pokémon. Zelf vond ze het een stuk minder leuk, omdat ze toen ook gestolen was geweest. Maar nu haar trainer toch bbf’s was geworden met die gek kon ze er maar het beste van maken. Chryses leek verbaast te zijn maar toch geamuseerd. “Ja, ik denk dat hij zo standaard mensen begroet. Heel charmant ook, maak je veel vrienden mee” Toen de ander niet eens meer verbaast was moest ze lichtelijk grinniken. “Ik denk dat dat al genoeg zegt” Hierna hielt ze echter haar pas wat in en bewoog met haar oren. Aangezien ze bezig was geweest had ze het minder snel gemerkt, maar toch was het duidelijk dat er iemand in de buurt was. Meteen begon ze zacht te grommen, zodat haar trainer het ook moest merken maar het publiek niet. Een stuk oplettender kwam ze weer in beweging. “Ik denk dat daar onze rust al ging”

Zo te merken had ook Ragya het door dat de twee niet zo alleen meer waren, waarop hij lichtjes knikte. "En door iemand die het liever niet wil laten zien blijkbaar ook." Hij maakte zich er niet veel zorgen over nee, maar het was nu wel dat het aangestaarde gevoel ergens anders vandaan kwam. Alsof dit persoon zich vreselijk snel leek te kunnen voortbewegen. Hm, al deed hij er geen zorgen over maken, was het wel iets dat hij wat in de gaten moest houden. Hij richtte zijn blik weer voor zich, wel al was het gegrom van zowel de vos als de katachtige aan het horen. Chryses deed niet altijd wat, maar als deze zo deed, was het dus wel iets waarvoor hij moest oppassen.
Na zijn verbazing klonk er van Aldrei dat zei dacht dat dit was hoe de jongen standaard mensen begroette, iets waarop hij een soort gegrinnik uitte, dat eerder klonk als een diep, maar toch geamuseerd gegrom. "Dat denk ik weer niet, want heb het hem verder nooit zien doen." het was wel zeker een absoluut geweldige manier ja, dus niet. Op precies hetzelfde moment dat de Ninetales halt hield, merkte de Luxray wat op, waardoor hij ook meteen stopte. Het scheelde dat hij ook werkelijk door muren kon zien ~~scource= serebii & bulbapedia~~, dus het was ook al niet al te moeilijk om dit persoon te spotten. Nu begon ook hij lichtelijk te grommen, een van de wat zeldzamere dingen bij de Luxray. "Ik ben daar wel zeker van." sprak de Gleam Eyes Pokémon, zijn ogen strak houdend op de plek van het persoon.

Bij de woorden van de ander knikte ze lichtjes, al leek dit meer tegen zichzelf te zijn dan tegen de ander. Inderdaad, blijkbaar hadden ze er een stalker bij. Gezellig toch. Het was waar ook, ze kon wel merken waar hij ongeveer moest zijn, voornamelijk door de pokémon achter hun, maar ze zag hem nooit. Misschien gewoon een nieuwsgierige bewoner die bijna geen mensen zag. Wel, Hotstuff was een opmerkbare verschijning en haar rode haren maakte haar ook niet perse een standaard aanzicht. “Misschien komt ‘ie om een handtekening vragen, issie fan van ons optreden” Kwam er wat droogjes, en misschien wat bitter uit. Ze koesterde nog steeds een klein wrok dat ze ook echt waren gefilmd. Maar goed, kon ze daarom boos blijven? Ja, maar natuurlijk.
Aldrei keek een beetje vragend op bij het geluid wat de ander produceerde, maar kwam er uiteindelijk achter dat dit diens gegrinnik was. Wat geamuseerd schudde ze dus ook haar kop, raar beest. “Nou, het maakte in ieder geval een blijvende indruk” Zou ook eens wat zijn, als hij dat bij iedere wildvreemde deed. Al was het al erg genoeg dat hij het uberhoud had gedaan. Een keer was al te veel. Hierna leek de aandacht over te gaan naar een nieuw iemand, die steeds dichterbij bleek te komen. Zelf gromde ze zacht, maar ze wist dat haar trainer het zou herkennen als een waarschuwing. Ze gromde dan wel veel, maar het was nog altijd een manier van comminuseren. Schuin hielt ze ook de pokémon naast zich in de gaten, die ergens heel direct naar keek en het bevestigde. “Je weet wel dat je nu naar een muur staart?” Sprak ze wat sarcastisch. Zelf merkte ze de vreemde op per geur, en nu pas kwam haar iets anders te binnen. “Oh, Luxray’s kunnen door muren kijken, right? Heb ik –onze- Nathan wel eens over gehoord” Het was opmerkbaar dat ze uberhoud naar die kat had geluisterd. Eigenlijk had ze gedacht dat dat beest maar wat aan het opscheppen was.

Meteen had hij een bitter gezicht opgezet toen er droogjes van de roodharige klonk of hij misschien een handtekening wou vragen, dat ie fan was van hun ´optreden´. "Ugh." klonk er dan ook als eerste enkel van hem. Hij was er nog steeds niet geheel blij mee dat de twee waren gefilmd, en al helemaal niet dat het online was geplaatst, maar dat was iets waar hij helemaal niets meer aan kon doen jammer genoeg. "Hoop het van niet." als hij namelijk wel ergens geen zin in had, was het dat wel. Hij had namelijk dan ook er absoluut geen zin in om met dat soort onzin te dealen, vooral omdat hij hier ook niet eens om had gevraagd.
Het maakte in welk geval een blijvende indruk, ja, dat was wel iets dat hij had kunnen raden. "Niet zo verrassend." klonk er dan ook geamuseerd van Chryses. Toen beiden Pokémon erachter waren gekomen dat ze visite hadden, hadden de twee hun aandacht erop gericht. Toen er sarcastisch werd gevraagd of hij wist dat hij naar een muur staarde, had hij bijna wat naar haar gegromd, tot de vos al zelf leek te herinneren dat Luxray door muren konden kijken, iets waarop hij kort knikte. "Klopt, Het is vrij handig als je ´t mij vraagt." klonk er dan ook van de Luxray, welke diens blik nog stevig op die ene plek vast had.

Blijkbaar had de ander ook nog zulke geweldige herinneringen aan hun dronken leventje. Nu het al weer een tijdje geleden was kon Ragya er weer wat normaal onder blijven, haar eerste irritatie was in ieder geval wat gedempt. Vandaar dat ze weer zulke nuttige opmerkingen kon gaan maken. Ze was het dus ook helemaal eens met de woorden van de ander, liever niet. Al had ze toch niet het idee dat zulke filmpjes in deze buurten terecht moesten komen. Echt helemaal tevreden met het feit dat ze bekeken werden was ze nog niet. Vooral niet toen ze het gevoel kreeg dat het dichterbij kwam. Misschien kregen ze nog de eer om hun stalkertje te ontmoeten, zou dat toch eens leuk zijn.
Aldrei had ondertussen haar oren al naar achteren gevouwen en liep rustig verder. Toen de ander haar vermoede bevestigde knikte ze even. Zeker handig, ze was er al bijna jaloers op. Toch vroeg ze zich af of je die functie ook uit kon zetten, want haar –kuch- optimistische zelf zag al helemaal voor zich hoe irritant het moest zijn steeds tegen deuren en muren op te lopen, omdat je ze niet zag. “Kan je al meer zeggen over hem?” Gewoon iets, grote, of hij wat vast had. Zelf kon ze hem alleen maar ruiken, en soms horen als ze geluk had. Ze wist dus wel dat hij dichterbij kwam, met een redelijk snel tempo. Soms werd de geur sterker of zwakte hij weer even af. Urgh, als hij eens te zien was kon ze hem in brand steken, probleem opgelost.

|Het scheelde in welk geval wel dat het al een flinke tijd geleden was dat hun dat hadden gedaan, maar het was alsnog niet even geweldig om eraan herinnerd te worden. Geen idee hoe Ragya er nog over dacht, maar gezien ze er weer droge grappen over kon maken, kon hij wel gaan bedenken dat zij er wat normaler over kon doen. Hij had zijn blik gericht op de weg achter hen, of wat nu eigenlijk voor hun was. Kortweg, eigenlijk gewoon de plek waar de andere gast zat, of waar hij in welk geval dacht waar deze kon zitten. Natuurlijk kon hij altijd wel fout zitten, maar dat was niet zeker uiteraard. "Je kan ook echt niet ergens gewoon rustig rondlopen he?" mompelde hij zachtjes in zichzelf, maar misschien dat de roodharige het ook wel had kunnen horen.
Hij keek Aldrei kort aan bij de vraag of hij al wat meer kon zeggen over de gast, waarop hij weer die richting opkeek. "Lange slungel, beetje zoals die idioot daar.." begon hij, met zijn staart wijzend naar de groenharige verderop. "Niet dat ik kan zien of hij iets bij zich heeft." klonk Chryses als laatste, hierna weer verder lopend naast de Ninetales. Hm, op het eerste gezicht leek de stalker, of wat het dan ook mocht zijn, niet zo heel gevaarlijk, maar het zou hem niets verbazen als het anders zou zijn. Wel kon hij zien dat de gast de hele tijd van plek veranderde, ondertussen wat hardcore parkour doen. Hierdoor was deze dus al flink dichtbij gekomen, verstoppend in een van de lege panden die hier waren.

Ze moest moeite doen het gemompel van de ander te begrijpen, maar aangezien ze toch naast elkaar liepen en de omgeving vrij stil was, lukte het uiteindelijk toch. “Nee, zo werkt het hier niet” Reageerde ze erop, ook al wist ze dat het niet naar haar bedoeld was. Maar goed, als een goede vriend zorgde ze ervoor dat het niet leek dat Hotstuff gek was en tegen zichzelf praatte. Al twijfelde ze over meerdere punten in die gedachte. Aangezien ze gewoon door was gelopen, al wel met meer aandacht op de omgeving gericht, kwamen ze al snel op het punt waar hun nieuwe gezelschap wachtte. Ragya liep langs een van de karige panden, tot ze ineens bijna van haar voeten werd gerukt. De vreemde was blijkbaar dichtbij genoeg gekomen om een uithaal te doen naar haar tas. Ze had het ding gewoon met beide hengels aangehad, waardoor ze er nog redelijk wat grip op had toen ze voelde hoe deze werd weggetrokken. Verontwaardigd had ze nu een kant van de rugzak nog vast, terwijl ze nu op kon kijken naar degene die de andere kant vast had. Hij was ongeveer even groot als Nathan, of in ieder geval, een stuk groter als haar. Toch was hij vrij dun gebouwd, maar ze twijfelde er niet aan dat als hij het op een rennen zette ze niet zou winnen met dit tastrek gevecht. Vandaar dat ze maar meteen uithaalde met haar losse hand.
Aldrei bewoog even met haar oren toen ze weer wat dacht te horen, al leken het nu spoken te zijn. Vandaar dat ze haar aandacht maar weer op de kat richtte, die zei dat de vreemde een lange slungel was en hij verder niet kon zien of die wat bij had. Ze knikte even. Best handig zo’n Chryses erbij, konden ze niet ruilen? Nathan bij de andere Nathan dumpen en dat hun de andere kat kregen? Leek een goede ruil. Plots leken die laatste meters wel heel snel te gaan, want de vreemde leek een uithaal te doen naar de tas van haar trainster. Aldrei zuchtte even diep en liep toen grommend op de ander af. “Tijd om iemand af te maken”

Gesponsorde inhoud

» Very Carefully.
» Hot Dang [+Leah Day]
» We walk the front lines