Met zijn armen over elkaar en een woedende blik in zijn ogen liep hij over de straten van Lumiose City. Hij had weer eens een rotklusje gekregen. Schijnbaar was er een flapdrol geweest die pokéballs had gestolen en er niet aan had gedacht om geen sporen achter te laten. Als Theodore dat had gedaan had hij een drie dubbele speech en toilet duty gekregen, maar nee. Die incompetentie snotneus werd nog zacht behandeld, en nu moest uitgerekend híj de rotzooi gaan opruimen. Hij moest zelfs voor deze opdracht een stom pakkie aan hebben onder zijn lange jas. Ook had hij zijn lange haren dit maal in een paardenstaart. Dat was praktischer voor vandaag. Hij had consierge kleding aan onder zijn jas. Toen hij het verhaal van de andere grunt had gehoord kon hij niet meer anders. Die gast had zó veel fouten gemaakt. En nog niet eens fouten die makkelijk te wissen waren. Theodore was blij dat hij een gesprek nog van te voren had gehad met die flippo. Een gesprek om even alles duidelijk te krijgen. Ofja, het leek meer op een verhoor. Hij was dan wel niet het meest gerespecteerde lid van Team Rocket, maar hij stond wel bekend als intimiderend. Maar het helpt als je groot, gespierd en een zware stem hebt. Maar wat hij er uit had gekregen hielp tenminste. De grunt was via de luchtschagt in het magazijn gekomen, had toen de eerste de beste kist open gebroken met een koevoet en is hem toen gesmeerd. En weet je hoe? Hij is gewoon doodleuk via de gangen naar binnen de in winkel gelopen. Met de legendarische uitspraak: ‘Ja, ik moest toch net doen alsof ik een klant was, dan ben ik niet verdacht.’ Met een sarcastische opmerking van Theodore er achter aan: ‘Gelijk heb je, want via personeels in- en uitgangen de winkel in lopen om vervolgens niks te kopen en de winkel uit te lopen, dat kán niet opvallend zijn. Zelf mét camerabeelden zul je onschuldig lijken.’ Ja, dat soort dingen kon hij dus echt niet hebben. Hij had in de basis dus maar naar een consierge outfit gezocht. Deze mensen kunnen overal komen binnen warenhuizen en daarnaast kunnen zij tassen bij zich hebben. Daar kon hij al zijn spullen in- en uit halen.
Hij stapte als eerste het warenhuis gewoon binnen als zogenaamde klant. Hij wilde eerst inventariseren in hoeverre het winkelpersoneel wist van alle gebeurtenissen rondom de pokéballs. Hij zou zijn plan moeten aanpassen aan de hoeveelheid kennis van zijn tegenpartij. Het was immers pas vannochtend gebeurd. Misschien was er een oplettend persoon, misschien niet. Maar goed, Theodore gedroeg zich net alsof hij een klant was. Hij was uiteraard al eerder een échte klant geweest, dus dat was niet heel moeilijk om na te doen. Hij ging bij een rek staan waar hij de kassa mensen een beetje kon overhoren. Het was toevallig een rek met baby spullen. Tja, best vreemd eigenlijk. Zo’n grote volwassen man met een lange jas die helemaal alleen bij de baby spullen staat. Hij draaide zich maar om naar een ander schap. Zulk soort eventuele aandacht kon hij maar beter niet riskeren. Maarja, nu stond hij dus bij het heren ondergoed. En nu werd het tijd om te luisteren. Er stond nu niemand aan de kassa dus de drie dames die er zaten zouden misschien wel lekker gaan kletsen over alles wat er in het warenhuis gebeurde. Perfect. Maar zijn blik werd er een van frustratie toen er een sullige vakkenvuller naar de kassa liep. Nu konden ze niet door praten.. Het leek er trouwens op dat hij niet vrijwillig er naar toe ging, hij was waarschijnlijk erbij geroepen. ‘Frits, de pokéballs zijn bijna op in het vak, ga ze maar bijvullen.’ Zei de oudste van de drie kassa dames met een schelle stem. Frits knikte met wat aarzeling in zijn houding, maarja, het was zijn werk, dus hij ging toch maar eens richting het magazijn. Ze wisten in ieder geval niets van de inbraak, maar Theodore probeerde zijn schrik te verbergen door de andere kant op te kijken. Oh muk, als die jongen naar het magazijn gaat, dan wordt de kist sowieso ontdekt.. mét alle sporen er nog bij. Dít kon hij niet laten gebeuren. Snel liep hij de winkel uit en propte zijn jas in zijn tas. Nu stond hij vol in zijn consierge outfit. Hij liep een steeg in. Hier zou de achteringang van het warenhuis zich bevinden. Hij zag een aantal personeelsleden buiten roken met de achterdeur open. Logisch, die sluit alleen van de binnenkant. Hij liep er naar toe en hij zei kort gedag tegen zijn.. ‘collega’s’. Zij begroette hem allemaal terug. Vast weer zo’n nieuwe hulpkracht voor de huidge consierge. Het warenhuis was wel erg groot voor maar één persoon om te handlen. Maar alright, hij was binnen. Mooi. Maar nu moest hij er snel voor zorgen dat die jongen niet het magazijn binnen zou komen. Hij had de jongen zien staan bij de achter ingang, dus heel even had hij wel. Waarschijnlijk nog een tijd van twee sigaretten. Wat was zijn plan? Hij zocht naar het consiergehok. Gelukkig vond hij die vrij snel en daarbinnen vond hij een sleutelbos met alle sleutels er aan. Bonus. Deze stap moest hij sowieso maken, nu had hij onbeperkte toegang tot heel het gebouw. En nu kon hij het plan dat hij had bedacht in werking stellen. Hij nam twee pilonnen en wat linten met ‘danger gas’ erop en liep in de richting van het magazijn. Eenmaal daar zette hij een gasmasker op uit zijn tas op en zette de pilonnen neer. De linten werden opgehangen en hij stapte het magazijn in. Vervolgens deed hij de deur van binnen op slot. Nou.. die Frits zou in ieder geval al niet meer binnen kunnen komen. Nu hoefde hij zich enkel nog bezig te houden met de sporen hier binnen.
Het was een enorme ruimte, gevuld met kisten, kratten en containers. Vreselijk. Het eerste dat hij deed was omhoog kijken. Hij moest de luchtschagt ook controleren. Hij rolde met zijn ogen. Hij geloofde niet dat nog niemand dit had gezien van het personeel.. sommige stukken van de luchtschagt boven hem hingen los en vrijwel het hele ding had deuken naar de buitenkant toe. Hij had het nog niet zo erg als dit verwacht. Maar goed, hij was in ieder geval voorbereid, wat zo’n overhoring niet allemaal al voor je kan doen zeg. Hij klom een aantal kisten en kratten op. Alles torende zo hoog dat hij makkelijk aan het plafond kon komen. En dat hij bijna twee meter lang was hielp daar natuurlijk ook bij. Hij zette zijn masker af. Dat kon, magazijnen hadden meestal geen bewakingscamera’s, die zijn schijnbaar te duur. Dus ze worden alleen in de winkel zelf gezet. Hij haalde wat gereedschap uit zijn tas. Het was tijd om die deuken uit de schagten te krijgen. Hij begon bij het gedeelte van de schagt dat de muur uit kwam. Op die manier hoefde hij enkel de schagt te volgen tijdens het uitdeuken om te vinden waar de desbetreffende kist stond. Dit hele werk kostte hem zéker een heel uur. En daarna pas was hij klaar. Hij had de hele hele tijd handschoenen aan gehad, om geen vinger afdrukken achter te laten. Hij stond nu vóór de kist. Even serieus, die was flink toegetakeld. Alsof die dufmuts niet weet hoe hij een koevoet gebruiken moet. Alsof hij er mee had willen slaan ofzo. Hemeltje lief wat een verschrikking. De haat borrelde nu meer op. Als de top Team Rocket mensen dít zouden zien, dan zou die knuppel wel eens gerechtigheid kunnen krijgen. Maarja, als hij dat soort dingen verteld, dan zou hij gezien worden als verrader. En een vacature voor Spy zou die niet krijgen, echt niet hoor. Hij ging net met zijn handen naar de kist toe, om de sporen te proberen te wissen toen zijn oren iets opvingen. Het klonk als luid geschreeuw van achter de deur. Theodore verplaatste zich snel achter wat opgestapelde kratten. Hij hoorde een sleutel draaien en de deur ging open. Waarschijnlijk waren dat reservesleutels. Theodore kon zo helemaal achter in het magazijn niet zien wie er binnen was. Vooral achter die kratten niet. Muk! Hij had bijna alles geregeld! En nu moest dit gebeuren! Hij had hier al geen zin in gehad, werd het ook nog moeilijk. Ja hoor, alleen bij hem. Hij hoorde de voetstappen zich verplaatsen naar de rechter kant van het magazijn. Hij keek vlug even om de kratten en sloop toen naar de linker kant van het magazijn. De voetstappen gingen dieper het magazijn in, dus hij besloot om zich een weg te banen naar de deur. Hij stootte tegen wat kisten aan op de grond en sprong snel achter wat kratten. Hij hoorde geen stappen meer. Had hij hem gehoord? Hij hield zijn adem in. Het leek 10 minuten te duren, maar in werkelijkheid liep de persoon al weer verder na 10 seconden, maar nu wel naar de linker kant van het magazijn. Wat moest hij nu? Als hij zou blijven, zou hij ontdekt worden. En echt veel zin in een fist fight had hij niet. Hij kon dan wel goed meppen, maar dat betekende niet dat hij dat graag deed. En als hij zich zou verplaatsen, dan zou hij ook gezien kunnen worden. Snel greep hij een pen uit zijn tas en gooide die naar de linker hoek van het magazijn. De persoon rende nu naar de plek waar de pen gevallen was, want dat had die uiteraard gehoord. Nu kon hij zelf stiekem de deur uit sluipen. Maar Muk! De deur piepte! Nu moest hij snel weg zien te komen.
Hij had gezien dat de toiletten om de hoek waren geweest, dus daar sprintte hij naartoe. Niemand zag hem en hij zette zich neder in een van de hokjes. Hij hield zijn voeten omhoog en zijn hoofd omlaag. Dit was zeer beschamend. Zelfs voor iemand van zijn lage rang.. Beter dat niemand er achter kwam dat hij zulk soort beschamende dingen moest doen voor een makkelijke missie. Maarja. Hij bleef er even zitten, zodat hij zeker wist dat de persoon die hem volgde weg was. Ondertussen stuurde hij een bericht. Een van zijn companen , die stand-by moesten staan om Theodore te ondersteunen als het nodig was, bij Team Rocket moest heisa veroorzaken in het warenhuis. Waarom? Dan zou de beveiliging naar beneden moeten en de heisa zien op te lossen. Maar waarom is dat goed? Dan zou Theodore bij de bewakingsbeelden kunnen komen en deze wissen. Niet alleen die van de flapdrol, maar ook die van zichzelf. Hij kon maar beter zo voorzichtig genoeg zijn. Na vijf minuten kreeg hij een bericht terug dat hij binnen tien seconden verder kon gaan. Hij wachtte de aangegeven tijd en liep het toilet uit.
Na een tijd rond te hebben gelopen vond hij het hok van de bewaker. Met zijn handige sleutels maakte hij deze open en zag een hoop apparatuur staan. Allemaal schermen en allemaal videobanden. Daarnaast stonden er uiteraard recorders. Hij ging ze allemaal langs en drukte voor ieder scherm de delete knop in met zijn handschoenen aan. De banden zouden ofwel per dag gebruikt worden, ofwel voor een week of iets dergelijks. Hoe dan ook zou hij dus de fratsen van zijn incompetente Team Rocket genoot kunnen wissen. Nou, de beelden, check, de schagt, scheck. Ohja Muk! De kist!
Op dat moment hoorde hij via de intercom: ‘Er is een probleem opgetreden binnen het warenhuis. Wij verzoeken u allen om kalm te blijven en het warenhuis te verlaten totdat het probleem verholpen is. Personeel is verplicht om binnen de muren van het warenhuis te blijven. Dankuwel.’ Oh nee hè! Waarschijnlijk een search. De persoon die in het magazijn was én de heisa in de winkel waren misschien toch een beetje veel. Nu was er echte argwaan. En hij kon zich natuurlijk niet indentificeren als medewerker hier. Dat zou een probleem worden als hij niet snel iets kon verzinnen. En die kist moest nog van sporen ontdaan worden. Hij liep de gang af en liep in de richting van het magazijn. Misschien kon hij toch nog snel daar zijn ding doen. Hij ging er van uit dat de search niet zou beginnen in het magazijn. Als ze mensen moesten hebben dan zouden die wel ergens anders te vinden zijn. Althans, daar ging hij van uit als hij zich moest verplaatsen in het brein van een bewaker. En dat vond hij trouwens maar vies om te doen. Het idee alleen al om bewaker te zijn. Bah. Het hok van de bewakers was ver verwijderd van het magazijn. Ofja, relatief ver. Dus hij keek om iedere hoek keek hij om te zien of de bewakers daar waren. Hij heeft een heel stuk om moeten lopen. Naar zijn telling waren er in totaal drie beveiligers. Maar op de een of andere manier had hij ze weten te omzeilen. Hij liep nu in de gang waar de ingang van het magazijn was. Eindelijk! Zijn missie zou niet lang meer duren. En toen hoorde hij de intercom weer. “Kunnen alle personeelsleden zich verzamelen bij de kassa’s? Ik herhaal, kunnen alle personeelsleden zich verzamelen bij de kassa’s?” Niet te geloven.. Hij was er bijna. En nét liepen er nog anderen door de gang heen. Ja hela, nu kon hij niet eens even snel naar binnen glippen. Dat zou dan wel heel verdacht zijn. Rustig liep hij achter de twee mensen die hem hadden gezien aan naar de kassa’s toe. Als het echt mis zou gaan kon hij zich er wel uit vechten. Zowel met of zonder pokemon. Maar daar hoopte hij natuurlijk niet op. Under cover blijven was toch echt beter.
Toen hij het warenhuis weer binnen stapte zag hij een grote groep mensen en drie bewakers, zoals hij inderdaad al dacht, staan. Hij voegde zich bij de groep en een van de bewakers begon te praten. “Oké, nu dat we er allemaal zijn kunnen we beginnen. Het gaat als volgt werken. Er worden drie rijen gemaakt. Een voor ieder van ons.” Hij wees naar zichzelf en de andere bewakers. “Wij gaan al jullie personeelspasjes langs. Als er iemand hier een smeerlap is, komen we er snel genoeg achter.” Hij had nog altijd zijn plan B, maar dit beviel hem eigenlijk niet. Met een serieuse blik in zijn ogen en zijn armen over elkaar sloot hij zich aan achteraan bij een van de rijen. Op die manier kon hij in ieder geval nog tijd rekken.
De bewakers inspecteerde iedereen zorgvuldig. Ze gingen niet enkel op de kaartjes af. Dit was slecht nieuws. Hij zou direct door de mand vallen. Zijn enige misdaad was technisch gezien inbreken. Althans, wat ze konden bewijzen, maar een verhoor zou hij zeker krijgen. Dat was, als ze hem te pakken kregen, want vechten zou hij wel doen om zich uit de voeten te kunnen maken. Het zou zijn suprieuren gewoon niet zo heel blij maken als hij dat zou doen. Woedend zelfs. Maar goed, de rij was nu voor de helft klaar en zijn doem kwam steeds dichter bij. Hij hield zijn hand al bij zijn pokeballs. Dan zou hij het element van verassing hebben. Maar plots schrok hij van een luide ‘Nee! Ik zeg het u! Ik werk hier echt meneer! Geloof me nou toch!’ in een Kanto accent. Iedereen keek de kant op van het meisje dat zo luid sprak. De bewaker keek haar streng aan. ‘Hoe verklaar je dan dat je geen pasje hebt?’ ‘Ik werk hier pas nét meneer, mijn pasje krijg ik volgende week.’ Er begon wat geroezemoes. Het was zelfs zo dat een van de dames achter de kassa die hij eerder had gezien die dag hardop zei: “Ik heb die meid nog nooit gezien hoor.” En dit scheen voor de bewakers hét bewijs te zijn. Die vrouw zal daar al lang en vaak hebben gewerkt, nam Theodore aan. Daarom geloofde ze haar zo. Toen het meisje de overtuiging in de ogen van de bewakers zag, zette ze het op een lopen. Theodore zag zijn kans om zichzelf onschuldiger te laten lijken. Hij sprong opzij om haar te onderscheppen en greep haar bij de benen. Ze vielen allebei op de grond. De bewakers volgden snel en grepen haar vast. Theodore werd naderhand nog bedankt voor zijn heldhaftige optreden. Hij bleef er bescheiden onder en beschreef het als een normale daad. Iedereen hier zou toch zijn best doen om de zaak, en dus een soort familie –kotst- veilig te maken? Ze moesten eens weten.. De grootste fout die de bewakers nog wel maakten was dat ze verder niemand meer onderzochten. Ze wisten niet zeker of er medeplichtigen waren, of dat er meer smeerkezen aanwezig waren. De politie had dat wel gedaan, maarja, wat verwacht je van bewakers. Dit was, buiten de heisa van eerder, waarschijnlijk de enige echte actie die ze in vier maanden hadden gehad. Natuurlijk tot grote verheuging van Theodore. Iedereen vertrouwde hem en hij kon rustig verder zijn missie af maken.
Niet lang daarna was hij eindelijk weer terug in het magazijn. Er waren een paar mensen, maar hij kon nog wel even gaan kijken. En.. oh man.. hij wilde echt bijna gaan schreeuwen en vloeken. Hij zag een Team Rocket kaartje liggen op de vloer vlak bij de kist.. Waarom nam die gast dat soort dingen mee als hij ging stelen? En hoe kon hij er voor hebben gezorgd dat deze op de plaats delict kwam te vallen? Of was het soms met opzet? Alsof hij even wilde opscheppen dat hij dat in naam van Team Rocket had gedaan. Druiloor.. Hij wachtte tot de andere uit het magazijn waren en hij polijstte de randen van de kist. Vervolgens spijkerde hij deze weer dicht. En met zijn dikke spieren tilde hij de kist op en zette deze omgedraaid terug ergens achterin. Als ze er dan achter zouden komen.. dan zou het veel te laat zijn om iemand aan de misdaad te verbinden. Al het andere bewijs was immers ook weg nu. En met een tevreden uitdrukking liep hij het magazijn uit. En daarna liep hij in de richting van de uitgang van het warenhuis. Eindelijk was hij klaar met deze Taurosshit.
